ဇူလိုင္၂၇
ဘန္ေကာက္အနီး မဟာခ်ိဳင္ျမိဳ႕ရွိ ပင္လယ္အစားအစာ ထုတ္လုပ္သည့္ စက္ရံုတစ္ခုတြင္ ေရာင္းစား ခံထားရသည့္ ျမန္မာ အလုပ္သမား၄ဦးတို႔အား ဘန္ေကာက္အေျခစိုက္ ထိုင္းနိုင္ငံေရာက္ ျမန္မာ ႏိုင္ငံသားမ်ား အသင္းက ကယ္တင္နိုင္ခဲ့သည္။
ျမန္မာ အလုပ္သမား ၇၀ ေက်ာ္ခန္႔ ေရာင္းစားခံထားရသည့္ မဟာခ်ိဳင္ျမိဳ႕မွ အမည္မသိ ပင္လယ္ အစားအစာ အလုပ္ရံုတစ္ရံုတြင္ တစ္ေန႔လွ်င္ ၁၈နာရီခန္႔ ေန႔စဥ္ အလုပ္လုပ္ရေၾကာင္း ထြက္ေျပး လြတ္ေျမာက္လာသည့္ ျမန္မာအလုပ္သမားမ်ားက ေျပာျပသည္။
ထြက္ေျပး လြတ္ေျမာက္လာသူမ်ားမွာ ေထာက္ၾကံ႕ျမိဳ႕မွ အသက္၂၇ႏွစ္အရြယ္ ကိုသက္ေ၀ႏွင့္ အသက္ ၂၁ႏွစ္အရြယ္ ကိုခ်စ္ထြန္း၊ ပဲခူးျမိဳ႕မွ အသက္၂၆ႏွစ္အရြယ္ မေ၀ေ၀လြင္ႏွင့္ ေမာ္လျမိဳင္ၿမိဳ႕မွ အသက္ ၂၃ႏွစ္အရြယ္ မေဌးေဌး၀င္းတို ့ျဖစ္ၾကသည္။ ထိုသူတို႔မွာ ၄၅ ရက္ တိုင္တိုင္ အလုပ္လုပ္ကိုင္ခဲ့ေသာ္လည္း လုပ္အားခ တစ္ျပားတစ္ခ်ပ္မွ ရရွိျခင္း မရွိခဲ့ၾကေပ။
ထြက္ေျပး လြတ္ေျမာက္နိုင္ေရးအတြက္ ဦးေဆာင္စီစဥ္သူျဖစ္ေသာ ကို္ခ်စ္ထြန္းက “ ျပီးခဲ့တဲ့ ၃ ရက္ေန႔က မိုးေတြ ေတာ္ေတာ္ၾကီး ပါတယ္။ အဲဒီေန႔မွာ ထြက္ေျပးဖို႔အတြက္ က်ေနာ္ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားခဲ့တယ္။ က်ေနာ္ ဒီစက္ရံုကို ေရာက္ကတည္းက လူတစ္ေယာက္လို မလုပ္ခဲ့ရ၊ မစားခဲ့ရ၊ မအိပ္ခဲ့ရဘူး။ ရိုင္းရိုင္းစိုင္းစိုင္း ဆက္ဆံတာ ခံရတယ္။ က်ေနာ္ဘယ္လို လြတ္နိုင္မလဲလို႔ အျမဲေလ့လာေနခဲ့တယ္။ က်ေနာ္ တို႔ကို ေလွာင္ထားတဲ့ အခန္းက သြပ္ေတြနဲ႔ ကာထားတဲ့ အခန္းျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ဖက္က အထပ္သားေတြနဲ႔ ကာထားတယ္။ ေရွ႕က က်ေနာ္တို႔ကို အျမဲ ေသာ့ခတ္ထားတယ္။ အဲဒါကို က်ေနာ္ဓါးနဲ႔ နဲနဲစီ ေန႔တိုင္းလွီးထားတယ္။ ထုတ္ခ်င္းေပါက္ နီးနီးျဖစ္ေအာင္ကို လုပ္ထားတာ၊ မိုးရြာတဲ့ေန႔မွာ အခြင့္ေကာင္းယူျပီး၊ ျပီးနိုင္သမွ် က်ေနာ္လုပ္ထားတယ္”ဟု ေျပာသည္။
မေ၀ေ၀လြင္တို႔ ေမာင္ႏွမ ၃ဦးတို႔ ျမ၀တီျမိဳ႕တြင္ လက္သမားႏွင့္ ပန္းရံအလုပ္ကို လုပ္ကိုင္ျပီး ျမန္မာက်ပ္ေငြ တစ္ေသာင္းခြဲသာ ပြဲစားကို ေပးနိုင္ခဲ့သည္။ အလုပ္သမားမ်ားအေနျဖင့္ အလုပ္ပင္ပန္းေသာ္လည္း လုပ္ခရရွိပါက ယခုကဲ့သို႔ ထြက္ေျပးမည္မဟုတ္ေၾကာင္း တက္လာသည့္ အဖိုးအခ မေက်ေသးသည္ကို ကိုယ္ခ်င္းစာေၾကာင္း၊ သို႔ရာတြင္ လူတစ္ေယာက္ကဲ့သို႔ ဆက္ဆံမခံရျခင္းကို အထူး စိတ္မေကာင္းသျဖင့္ လြတ္ေျမာက္ေအာင္ လုပ္ခဲ့ရေၾကာင္း ထြက္ေျပးလာသူ ကိုသက္ေ၀က ေျပာျပသည္။
အလုပ္သမားမ်ားအား ေန႔စဥ္နံနက္၃နာရီမွ ညဥ့္၈နာရီထိ အလုပ္လုပ္ရျပီး အစားအစာမ်ားကိုမူ ျဖစ္ကတတ္ဆန္း ေကၽြးေမြးေၾကာင္း၊ အလုပ္သမားမ်ား ေနထိုင္သည့္ အခန္းမွာ မိုးမလံုသျဖင့္ မိုးရြာလွ်င္ စုေ၀းထိုင္ေနရေၾကာင္း အိမ္သာတက္၍ အခ်ိန္ၾကာလွ်င္လည္း အျပင္မွ အိမ္သာတံခါးကို ရိုက္ပုတ္ေနျပီး တစ္တြတ္တြတ္ ဆဲဆိုေနေၾကာင္း၊ ေရခ်ိဳးလွ်င္လည္း ထိုင္ေစာင့္ေနေၾကာင္း၊ အိပ္ခါနီး စကား ေျပာေနလွ်င္လည္း မီးပိတ္ျပီး ဆဲဆိုကာ အိပ္ေစေၾကာင္း အလုပ္သမားမ်ားက ေျပာျပၾကသည္။
ပဲခူးျမိဳ႕မွ မေ၀ေ၀လြင္က“က်မတို႔ ဒီအစ္ကိုေတြ ထြက္ေျပးမယ္ေျပာေတာ့ လိုက္မယ္လို႔ ေျပာထားတယ္။ က်မတို႔ ငရဲခန္းေလာက္ ဆိုး၀ါးတဲ့ အလုပ္ရံုကေန ခုန္ဆင္းလိုက္ေတာ့ အျခားအလုပ္ရုံက အေစာင့္ ေရာက္လာတယ္။ မေဌးေဌး၀င္းက ထိုင္းလို ေကာင္းေကာင္းေျပာတတ္တယ္။ သူက အေစာင့္ေျခ ေထာက္ကို ဖက္ျပီးေတာ့ ငိုျပီးေျပာတယ္။ ေတာင္းပန္တယ္။ ထိုင္းအေစာင့္က သနားသြားျပီးေတာ့ သူ႔ျခံကို ေက်ာ္ခိုင္းတယ္။ က်မတို႔လည္း လြတ္ရင္ျပီးေရာ က်ိဳးခ်င္လည္း က်ိဳးပေစ။ အုတ္နံရံ ျခံစည္းရိိုး အျမင့္က ခုန္ဆင္းၾကတယ္”ဟု ေျပာသည္။
ထိုင္းဘာသာစကားကို ကၽြမ္းက်င္သည့္ မဟာခ်ိဳင္ေဒသ ေတာရြာတစ္ရြာတြင္ ေမြးဖြားၾကီးျပင္းလာသည့္ မေဌးေဌး၀င္းက “က်မတို႔ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးတာေတြ၊ ေရာင္းစားခံရတာေတြ၊ အႏွိပ္စက္ခံရတာေတြကို က်မငိုယိုျပီး ေျပာျပတယ္။ က်မ အေမ မုဆိုးမကို လုပ္ေကၽြးခ်င္လို႔ တက္လာတာေတြကို ေျပာျပတယ္။ က်မတို႔ကို လႊတ္ေပးတယ္။ ျခံေက်ာ္ ခုန္ခ်ျပီး က်မတို႔ ေတာတစ္ခုထဲကို ၀င္ေနခဲ့ၾကတယ္။ မနက္မိုးလင္းေတာ့ အလုပ္ရံုက ၀ဏၰနဲ႔ အဲဒီသမီးတို႔ကို အျမဲေစာင့္ၿပီး ဆဲေနတဲ့ ကရင္တို႔ လာေမးတယ္။ သမီးတို႔ ပုန္းေနၾကတယ္။
အနီးအပါးမွာေနၾကတဲ့ မြန္ဗမာေတြက မေတြ႕လိုက္ဘူးလုိ႔ ေျပာၾကတယ္။ သမီးတို႔ကို သူတုိ႔ ျခင္ေဆးေခြေတြ၊ ထမင္းေတြ လာပို႔ၾကတယ္။ သမီးတို႔ အဲဒီဓနိေတာထဲမွာ ၂ရက္ပုန္းေနခဲ့ရတယ္။ သူတုိ႔ ဖုန္းေတြနဲ႔ ဘန္ေကာက္က ဒီအလုပ္သမားအဖြဲ႔ကို အဆက္သြယ္ရျပီး ဒီကိုေရာက္လာခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္” ဟု ေျပာသည္။
ထြက္ေျပးလာသူမ်ားမွ တစ္ဆင့္ျပီးတစ္ဆင့္ စံုစမ္း အကူအညီေတာင္းရင္း ဘန္ေကာက္အေျခစိုက္ ထိုင္းနိုင္ငံေရာက္ ျမန္မာနိုင္ငံသားမ်ာ းအသင္းသို႔ ဆက္သြယ္ရရွိခဲ့သည္။ ေတာထဲတြင္ ပုန္းေအာင္းေနရသည့္ အလုပ္သမားမ်ားမွာ မိမိတို႔ ေရာက္ရွိေနသည့္ေနရာကို ေသခ်ာစြာ မေျပာျပနိုင္သျဖင့္ ကယ္ထုတ္ရန္ အထူးခက္ခဲေနခဲ့သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ အဆိုပ ါအလုပ္သမားမ်ားအား ထမင္းထုတ္မ်ား ေပးပို႔ေနသည့္ မြန္အမ်ိဳးသမီးအား တကၠစီသမား
ကို ငွါးရမ္းခိုင္းျပီး တစ္ဦးအတြက္ ဘတ္ေငြ ၅၀၀ႏုန္းထားျဖင့္ လာေရာက္ ပို႔ေဆာင္ေစခဲ့သည္။ ထိုင္းနိုင္ငံေရာက္ ျမန္မာနိုင္ငံသားမ်ား အသင္းမွ ထိုင္းဘာသာ ကၽြမ္းက်င္သူ ကိုေနလင္းေအာင္က “က်ေနာ္နဲ႔ က်ေနာ္တို႔ အဖြဲ႔ေခါင္းေဆာင္တို႔ တိုင္ပင္ျပီးလုပ္ၾကတယ္။ တစ္ရက္ကုန္သြားတယ္။ ေနရာကို အတိအက် မရနိုင္ခဲ့ဘူး။ ေနာက္က်ေတာ့ မထူးေတာ့ဘူး။ ကုိယ္လက္ထဲကို ျမန္ျမန္ေရာက္ဖို႔ အေရးၾကီးတယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ျပီးေတာ့ ဒီလိုပဲ ပို႔ခိုင္းလိုက္ရေတာ့တယ္။ က်ေနာ္တို႔ဆီမွာ တစ္ရက္တည္းခို ေကၽြးေမြးျပီးေတာ့ အ၀တ္အထည္ေတြ ေပးတယ္။ ေလာေလာဆယ္သံုးဖို႔ ပိုက္ဆံေတြ ေပးၾကတယ္။ ေယာက္်ား၂ေယာက္ေတာ့ ဖေယာင္းပံုစံေလာင္းတဲ့ ေနရာမွာ အလုပ္သြင္း ေပးလိုက္ၿပီ။ မိန္းကေလး ၂ေယာက္ကိုေတာ့ ဗမာမတစ္ဦး ေခါင္းေဆာင္ျပီး အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ ထမင္းဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ အလုပ္ သြင္းေပးလိုက္ၿပီး ျဖစ္ပါတယ္”ဟု ေျပာသည္။
သူတို႔သည္ ျပီးခဲ့သည့္ ဇြန္လ၂ရက္ေန႔က မဲေဆာက္ျမိဳ႕မွ ေယာက္်ားအလုပ္သမား ၁၂ဦးႏွင့္ မိန္းကေလးအလုပ္သမား ၆ဦးတို႔ ေတာလမ္းခရီးမွ တက္လာခဲ့သူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ သူတို႔ကို ျမ၀တီျမိဳ႕၊ ….. ရပ္ကြက္ ….လမ္း….မွ အသက္….ႏွစ္အရြယ္ မြန္အမ်ိဳးသမီး တစ္ဦးက လက္ဆင့္ကမ္း သယ္ယူခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။
ျမ၀တီျမိဳ႕၌ လူစုစဥ္ ပြဲစားမက မဟာခ်ိဳင္ ငါးေသတၱာရံုတြင္ လုပ္ရမည္ျဖစ္ျပီး စရိတ္ျငိမ္း တစ္လလွ်င္ ဘတ္
ေျခာက္ေထာင္ ရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ကယ္ရီခအား တစ္လလွ်င္ ၃၀၀၀စီ ျဖတ္ေတာက္မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း အေၾကြးေၾကသည့္အခါ ေနထိုင္ အလုပ္လုပ္ကိုင္ခြင့္ ဘတ္လုပ္ေပးမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာဆိုခဲ့သည္ဟု အလုပ္သမားမ်ားက ေျပာျပၾကသည္။
မဟာခ်ိဳင္သို႔ ေရာက္သည့္အခါ ေယာက္်ား၈ဦးအား မဟာခ်ိဳင္ေလွမ်ားတြင္ လူတစ္ဦးစီ ဘတ္ ေျခာက္ေသာင္းျဖင့္ ေရာင္းခ်ခဲ့ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေနာက္ရခိုင္တစ္ဦးႏွင့္ ရန္ကုန္မွ အလုပ္သမား တစ္ဦးတို႔ကိုမူ အင္ဒိုေလွသို႔ ေရာင္းခ်ခဲ့ေၾကာင္း အတူတူ တက္လာခဲ့ၾကျပီး အစ္ကိုအရင္း ေရာင္းစားခံခဲ့ရသူ မေ၀ေ၀လြင္က ေျပာျပသည္။
အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္ ကိုခ်စ္ထြန္းက ေယာက္်ားမ်ားအတြက္ မဟာခ်ိဳင္တြင္ ကုန္းအလုပ္မရွိေၾကာင္း၊ ေလွလိုက္မွ ေငြစုမိေၾကာင္း ေျပာဆိုေသာ္လည္း ကိုခ်စ္ထြန္းႏွင့္ ကုိသက္ေ၀တို႔က ေခါင္းမာစြာၿဖင့္ အျမဲ ျငင္းဆိုေနခဲ့သျဖင့္ ေလွေပၚ ေရာင္းစားမခံရပဲ က်န္ေနခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
အလုပ္ပင္ပန္းလြန္း၍ျဖစ္ေစ၊ ေနထိုင္မေကာင္း၍ျဖစ္ေစ အလုပ္မဆင္းပါက မ်က္ႏွာကို လက္ညွိဳးထိုးျပီး ျပည့္တန္ဆာရံုတြင္ ေရာင္းစားမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေယာက္်ားမ်ားကိုမူ အင္ဒိုေလွသို႔ ေရာင္းစားမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ျမန္မာ အလုပ္သမားမ်ား၏ လုပ္အားခအား ထုတ္ယူျပီး ေစာင့္ၾကပ္ဆဲဆိုေနသည့္ ကရင္ ပြဲစားတစ္ဦးက အျမဲၾကိမ္းေမာင္း ျခိမ္းေျခာက္ ေျပာဆိုေလ့ရွိသည္။ ၄င္းတို႔၄ဦး ထြက္ေျပး လြတ္ေျမာက္လာ ေသာ္လည္း က်န္ေနခဲ့သည့္ အလုပ္သမားမ်ား အတြက္ အထူးစိုးရိမ္ေၾကာင္းလည္း ေျပာျပၾကသည္။
မဟာခ်ိဳင္တြင္ အလားတူ ေရာင္းစားခံေနရမႈမ်ားစြာ ရွိေၾကာင္း မဟာခ်ိဳင္မွ အလုပ္သမားမ်ားက ေျပာျပ၍ သိရွိရသည္။ မဲေဆာက္မွ တက္လာရာ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္လည္း ထမင္းကို ျဖစ္သလိုစားရ၊ အိပ္ရျခင္းမ်ား၊ ေတာလမ္းခရီးကို ေလးငါးရက္ လမ္းေလွ်ာက္လာခဲ့ရသည္။
ကားစီးမည့္ ေနရာသို႔ ေရာက္သည့္အခါ ထိုင္းပြဲစားမ်ား ရိုက္ႏွက္ဆဲဆိုခံရပံုမ်ားအျပင္ ကားေပၚတြင္ အေလး
အေပါ့ သြားလိုေသာ္လည္း ကားကို ရပ္နားမေပးေပ။ ေရဆာလွ်င္ ေရမေသာက္ရပဲ လူကို ျပည့္သိပ္ တင္ထား သျဖင့္ လာရာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္လည္း အထူးပင္ပန္းဆင္းရဲေၾကာင္း၊ သို႔ျဖစ္၍ ျမ၀တီႏွင့္ မဲေဆာက္တို႔မွ ပြဲစားတုိ႔၏ မဲဆြယ္တရားမ်ားကို ယံုၾကည္၍ ေတာလမ္းမွ မလာသင့္ေၾကာင္း မေ၀ေ၀လြင္က ခေရေစ့တြင္းက် ရွင္းျပ ေျပာဆိုသြားသည္။
ကိုေက်ာ္ေသာင္းမွ ေပးပို႔ပါသည္။
ကိုေက်ာ္ေသာင္းမွ ေပးပို႔ပါသည္။
