11.10.2008

ကိုရင္ေမာင္ႏွင့္စကားစမည္

ေသာ့အိမ္သို႕အလည္တေခါက္

ကိုရင္ေမာင္ေရ

က်ဳပ္ အခုတေလာ စဥ္းစားေနမိတာေလးေတြရွိသဗ်။ ေျပာရမယ့္လူေတြကလည္း အရွားသားဆိုေတာ့ ခင္ဗ်ားကိုအရင္ဆံုး သြားသတိရမိ တယ္ဗ်ိဳ ့။ ဒါ့အျပင္ က်ဳပ္စကားေတြဆို နားအေညာင္းခံၿပီး နားေထာင္ေပးတဲ့သူေတြထဲမွာ ခင္ဗ်ားကထိပ္ဆံုးဆိုေတာ့ ခင္ဗ်ားကို အဦးဆံုးသတိ ရမိတာလည္းပါတာေပါ့ဗ်ာ။ ေနာက္ၿပီး ခုဆို ခင္ဗ်ားတို ့က်ဳပ္တို ့အသက္ေတြကလည္း ၄ ဆယ္ေက်ာ္ ၅ ဆယ္တန္းေတြမို ့လား။ အင္း……. ဒီ အရြယ္ဟာ စကားေျပာခ်င္တဲ့ ခ်ဥ္ျခင္းစတက္တဲ့ အခ်ိန္လို ့ထင္တာပါပဲ။ ေျပာခ်င္တာေလးမ်ား ေျပာလိုက္ရရင္ လူ ့ကို ခ်ဥ့္ရဲေလးေျပလို ့။ ေန သာထိုင္သာလည္း တယ္ရွိသကိုးဗ်။ ရြာ ့ေနာက္ပိုင္းသားေတြကေတာ့ ဒီအရြယ္မွာ ဘ၀စတာတဲ့။ က်ဳပ္ကေတာ့ ဒီလိုမထင္ေပါင္။ ထားပါ ေတာ့ဗ်ာ။ ဒါနဲ ့ ဟိုတေလာက ရြာ့သတင္းတခု ၾကားလိုက္တယ္ဗ်။ ခင္ဗ်ားတို ့က်ဳပ္တို ့ သက္ငယ္သြားသြားရိတ္ေနက် သက္ငယ္က်င္း ေနရာေတြကို သူႀကီးကသိမ္းၿပီး သူ ့ ေဆြမ်ိဳးေတြ အတြက္ ၿခံကြက္ရိုက္လိုက္တယ္ဆို။ ဟုတ္လား။ ေအးဗ်ာ ဒီသတင္းၾကားေတာ့ က်ဳပ္စိတ္ ေတာင္မေကာင္းဘူး။ ေနာက္ဆို ခင္ဗ်ားတို ့ ဟိုး..ေတာင္ေပၚတက္ၿပီး အင္ဖက္ပဲတိုးရေတာ့မလိုပါလား။ အင္ဖက္က ပိုးထိုးလည္းျမန္ပါ ဘိသနဲ ့။ သက္ငယ္ေလာက္လည္း ခံတာမဟုတ္ဆိုေတာ့ ….။ မတတ္ႏိုင္ဘူးဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားတို ့မလည္း “ရွိတာေလးနဲ ့ လွေအာင္ဆင္” ဆိုတဲ့ အသင့္စပ္ၿပီးသား အမြဲအားတိုးေဆးႀကီးဘဲ ဆက္မွီ၀ဲေနရရံုသာရွိေတာ့မေပါ့။ သက္ငယ္က်င္းေတြ အသိမ္းခံရတာၾကားေတာ့ က်ဳပ္စိတ္က ရြာက “သက္ငယ္တဲေလးေတြ” ဆီ ေရာက္ေရာက္သြားတယ္ဗ်ိဳ ့။ တဲ….. ဆိုလို ့ေျပာရဦးမယ္။ အိမ္ထက္လည္းေသးၿပီး ခေနာ္ခနဲ့ လည္းႏိုင္ပံုရတဲ့ အိမ္ကေလးေတြကို၊ ေဆာက္ရာမွာသံုးတဲ့ပစၥည္းကိုလိုက္ၿပီး သက္ငယ္တဲ၊ ၀ါးတဲ၊ ဓနိတဲလို ့ ေခၚတယ္မို ့လား။ အုတ္သဲ ေက်ာက္ေတြနဲ ့ေဆာက္ၿပီး သြပ္လည္းမိုးထားပါရက္နဲ ့ ၿဗိတိသွ်ေတြ ခဏတျဖဳတ္၀င္၀င္နားတဲ့ အေဆာက္အဦးကို၊ ပုလိပ္ေတြေနတဲ့ ရဲဌာန တို ့ကိုက်ေတာ့ ဘာလို ့ ဗိုလ္တဲတို ့ ဂါတ္တဲတို ့လို ့ က်ဳပ္တို႔ ေခၚသလဲမသိဘူးေနာ္။ ေနာက္ေပါက္ေတြ သက္ငယ္မိုးအိမ္ဆိုတာ ျမင္ရဖို ့ ေတာ့ ခပ္ခက္ခက္ပဲဗ်။ အမွန္ကေတာ့ဗ်ာ သက္ငယ္ပဲမိုးမိုး ဘာပဲမိုးမိုး “အိမ္” ဆိုတာ အိမ္အဓိပၸါယ္နဲ ့ ျပည့္ရင္ “အိမ္” ျဖစ္တာပါဘဲ။ “အိမ္” ဆိုတာ လူေနရံု၊ သဘာ၀ဒဏ္ကာကြယ္ရံု၊ ဓနဥစၥာရဲ ့အေဆာင္အေယာင္ျဖစ္ရံု သက္သက္ေလာက္ဆိုရင္ “အိမ္” ဆိုတာ အိမ္မျမည္ေသးဘူးဗ် ကိုရင္ေမာင္ရဲ ့။ အုတ္၊ သဲ၊ ေက်ာက္၊ ဘိလပ္ေျမ စတာေတြနဲ ့ေဆာက္ေတာ့ တိုက္အိမ္ေပါ့ဗ်ာ။ သစ္ေတြနဲ့ေဆာက္ေတာ့ ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ေပါ့။ ေခါင္းေမာ့ၾကည့္ရေလာက္ေအာင္ အထပ္အျမင့္ႀကီးေတြနဲ ့ ေဆာက္ေတာ့ မိုးထိတိုက္ႀကီးေတြေပါ့ဗ်ာ။ ၀ါး၊ ဓနိ၊ သက္ငယ္ စတာေတြသံုးၿပီး ေဆာက္ထားေတာ့လည္း တဲအိမ္ေပါ့ေနာ္။ က်ဳပ္ေျပာခ်င္တဲ့ “အိမ္” ဆိုတာကေတာ့ အဲဒီလိုအမ်ိဳးအစားေတြမွာ တခုမွမပါတဲ့ “အိမ္” ဗ်။ ဘာလဲ ခင္ဗ်ားအံ့ဩသြား။ အဟုတ္ေျပာတာ။ “အိမ္” အမည္ခံ မည္ကာမတၱ “အိမ္” တလံုးေပါ့ဗ်ာ။ က်ဳပ္ကသာ အိမ္လို ့ကိုယ့္အဓိပၸါယ္နဲ ့သံုး လိုက္တာ။ တခ်ိဳ ့လည္းတယ္ေတာ့ ဘ၀င္က်ဟန္မေပၚဘူးဗ်။ ႀကိဳက္လြန္းလို ့ဆိုသူေတြလည္းေတြ ့ခဲ့ဘူးတယ္ဗ်ိဳ ့။ တေယာက္ဆိုရင္ က်ဳပ္ ကင္ပြန္းတပ္ေပးလိုက္တဲ့အမည္ကို ႀကိဳက္လို ့ပဲလား ဒါမွမဟုတ္ သူ ့ဟာသူ ထိုးထြင္းေတြ ့ျမင္မိၿပီးေတာ့ သံုးစြဲလိုက္တာလားေတာ့ သူကိုယ္ တိုင္သာပဲ သိမွာေပါ့ေနာ္။ က်ဳပ္ကေတာ့ က်ဳပ္အရင္ဆံုးေတြးမိတာဆိုၿပီး မာန္တက္ေနတာေပါ့ဗ်ာ။ သူသံုးစြဲလိုက္တာေတြ ့လိုက္ေတာ့မွ ႏွိမ့္ခ် စိတ္နဲ့ ေပ်ာ္ေမြ ့မိသြားတယ္ဗ်ိဳ ့။ က်ဳပ္လိုမ်ိဳးခံစားမိၿပီးေတြ ့ရွိသြားတာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ဳပ္ ကင္ပြန္းတပ္ေပးပံုႀကိဳက္လို ့ ယူသံုးတာပဲျဖစ္ျဖစ္ အေတြးသစ္တာေပါ့ဗ်ာ။ ေသခ်ာတာတခုကေတာ့ ဒီလူလည္း က်ဳပ္ေနခဲ့ဘူးတဲ့ “အိမ္” မွာေနခဲ့ဘူးတဲ့လူလို ့တထစ္ခ်တြက္လို ့ရတယ္ဗ်။ တအိမ္ တည္းေနခဲ့ဘူးသူလည္းျဖစ္မယ္၊ လူခ်င္းလည္းေတြ ့ခြင့္ႀကံဳ မယ္ဆံုရင္ေတာ့ ဒီအိမ္အေၾကာင္း ေျပာမဆံုးေပါင္ေတာင္သံုးေတာင္ေနမွာ ျမင္ေယာင္မိေသးတယ္။ က်ဳပ္ေျပာခ်င္တဲ့ “အိမ္” အေၾကာင္းက……………………။

က်ဳပ္ရြာမွာေနတုန္းက သူႀကီးနဲ ့သူႀကီးလူေတြကတဖက္၊ က်ဳပ္ကတဖက္ ျပႆနာတက္ခဲ့ၿပီးေနာက္ က်ဳပ္ကို သူႀကီးက ပုလိပ္လက္ ကိုအပ္ အမႈဆင္ၿပီးေထာင္ထဲထည့္ခဲ့တာ ခင္ဗ်ားသိတယ္ေနာ္။ က်ဳပ္ကလည္း ခင္ဗ်ားသိတဲ့အတိုင္း စာတိုငညိဳလို ေကာင္ေလ။ လူကသာ ဘာမွမဟုတ္တာ စာေလးကဗ်ာေလးေတာ့ ႏွစ္သက္တယ္ဗ်။ က်ဳပ္ေထာင္ထဲေရာက္ေရာ ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။ ပဌမေတာ့ ေထာင္ဆိုတာကို လန္ ့ တန္ ့တန္ ့ဗ်။ ဒါေပမယ့္ ကိုရင္ေမာင္ေရ ေထာင္ခ်ခံရမွာလည္းေသခ်ာေနၿပီဆိုေတာ့ကာ၊ ဂါတ္တဲမွာေနၿပီး ေထာင္းလေမာင္းေၾကေအာင္ ပုလိပ္ႏွိပ္စက္ကို မခ်ိမဆန္ ့ခံေနရတာထက္စာရင္ ေထာင္ကိုသာျမန္ပို ့လိုက္ေစခ်င္ေတာ့တယ္။ ပို ့ေတာ့မယ္လဲဆိုေရာ ၀မ္းသာလိုက္ပံုမ်ား မေျပာနဲေတာ့။ “ေထာင္ျမန္ျမန္ က်ပါေစ၊ က်ပါေစ” နဲ ့ဆုေတာင္းလိုက္ရတာအေမာဗ်ာ။ ေထာင္ျမန္ျမန္က်ဖို ့ဆုေတာင္းရတယ္လို ့ပဲ ခင္ဗ်ားက ေျပာဦးမယ္။ တကယ္ေျပာတာ။ ေထာင္ျမန္ျမန္က်ရင္ ေထာင္၀င္စာေစာေစာေတြ ့ရမယ္။ ရြာ ့အေျခအေနေလးလည္းသိရမယ္။ ရြာ က ေထာင္က်ေနတဲ့သူေတြနဲ ့လည္းေတြ ့ရမယ္။ ၀ါးတီးေလးလည္း မွန္မယ္ေပါ့။ ေထာင္ကေကၽြးတဲ့ တာလေပါနဲ ့ ပံုစံငပိနဲ ့သာ ေတာက္ ေလွ်ာက္ေလြးေနရလို ့ ကေတာ ကိုရင္ေမာင္ေရ၊ အခု ဒီအေၾကာင္းေတြ ခင္ဗ်ားကိုျပန္ေျပာဖို ့ေနေနသာသာ။ ဘယ္ဘ၀မွာ ဘာျဖစ္ေနမယ္ မွန္းေတာင္မသိပါဘူး။ ဒီလိုနဲ ့့ ေထာင္ထဲေရာက္ေရာဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။ က်ဳပ္က သူႀကီးနဲ ့ရန္ျဖစ္လာတဲ့ေကာင္ဆိုေတာ့ ရိုးရိုးေထာင္သားေတြနဲ ့ အတူထားလို ့မရဘူးတဲ့ဗ်။ စစျခင္းေတာ့ က်ဳပ္လည္း ငါတယ္ဟုတ္တဲ့ေကာင္ ဆိုၿပီး နားထင္ေတာင္ရဲကနဲေလး ျဖစ္သြားမိလိုက္ေသးတယ္။ ေနာက္မွ ဘယ္ဟုတ္မလည္းဗ်။ က်ဳပ္တို ့လို ေကာင္ေတြကိုခ်ည္း သပ္သပ္ခြဲခ်ဳပ္ထားၿပီး၊ လူမသိသူမသိ ႏိွပ္စက္ဖို ့ အကြက္ဆင္ထားတာဗ်။ ေတာ္ေတာ္လည္တဲ့ေကာင္ေတြ။

ေထာင္ေရွ ့မွာ အခ်ဳပ္ကားႀကီး ရပ္လိုက္တယ္ဗ်ာ။ ေထာင္အျပင္မွာ ေပါက္တူးေတြေဂၚျပားေတြကိုင္ၿပီး ေနပူႀကဲတဲႀကီးထဲမွာ အလုပ္ လုပ္ေနတဲ ပံုစံအ၀တ္အစားနဲ ့ ေထာင္သားေတြ၊ ယူနီေဖါင္း၀တ္ ေထာင္၀န္ထမ္းေတြ၊ ေထာင္၀င္စာေတြ ့ဖို ့တန္းစီေစာင့္ေနၾကတဲ့လူေတြမွ တပံုႀကီးရယ္။ အခ်ဳပ္ခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးနဲ့ေတာ့ကြာပါ့။ က်ဳပ္က ေထာင္ထဲေရာက္ရေတာ့မယ္ဆိုကတည္းက ေထာင္ထဲမွာဘာေတြမ်ား ႀကံဳရ ဦးမလဲဆိုတဲ့အေတြးနဲ ့ လမ္းေဘး၀ဲယာကိုၾကည့္ရင္း မွတ္သားလာခဲ့တာဗ်။ အရင္ဆံုး ကားထဲက ေကာင္တေယာက္က အင္းစိန္ေထာင္ ေရာက္ေတာ့မယ္လို ့ေျပာတဲ့အခ်ိန္ၾကေတာ့ ပိုလို ့ေတာင္သတိထားမိေနတယ္။ အရင္ဆံုး လမ္းမႀကီးကေန ညာဖက္ကိုခ်ိဳး၀င္လိုက္တာနဲ ့ “ပဌမ” ဆံုး ေမာင္းတံႀကီးတပ္ထားတဲ့ သံတံခါးႀကီးတထပ္ကို ျဖတ္ရတယ္ဗ်ိဳ ့။ ေဘးမွာလူတေယာက္၀င္သာရံု တခါးေလးနဲ ့ မလြယ္ေပါက္ ကေလးနဲ ့၊ လက္နက္ကိုင္အေစာင့္ေတြလည္း ဒင္းၾကမ္း။ အဲဒါႀကီးျဖတ္ၿပီးေတာ့ ေနာက္ထပ္ ေထာင္ကို ၀န္းပတ္ခတ္ထားပံုရတဲ့ၿခံစည္းရိုးနဲ ့ “ဒုတိယ” တံခါးတထပ္ျဖတ္ရျပန္တယ္ဗ်ာ။ ဒီမွာလည္း အရင္တံခါးလိုပဲ။ ေနာက္ေတာ့ စက္၀ိုင္းျခမ္းပံု “တတိယ” သံတံခါးတထပ္။ ေနာက္ေတာ့မွ ေဘးကအုတ္နံရံေတြနဲ ့တြဲရက္ သစ္သားတံခါးႀကီး။ တံခါးရြက္ကႏွစ္ခ်ပ္။ ဒုကေတာ့ ထူသလားမေမးနဲ ့ကိုရင္ေမာင္ေရ။ ေယာက်ၤားႀကီးႏွစ္ေယာက္ေလာက္ မနည္းတြန္းဖြင့္ယူရတယ္။ သူ ့က်ေတာ့ မလြယ္ေပါက္ကတမ်ိဳးဗ်ိဳ ့။ အရင္တံခါးေတြလို ေဘးမွာေဖါက္တာ မဟုတ္ျပန္ဘူး တံခါးရြက္တခုရဲ ့အစြန္း၊ တံခါးရြက္ႏွစ္ခု ဆက္မိလိုက္ရင္ အလယ္ဗဟိုမက်တက်မွာ။ ေခါင္းငံုးၿပီးမွ မလြယ္ေပါက္ကေလးကေန ၀င္ရတယ္။ အဲဒီမလြယ္ေပါက္ကေလးကိုဘဲ ဗူးလို ့လို ့ေခၚတာထင္ပါရဲ ့ဗ်ာ။ အဲဒါက “စတုတၳ” တံခါး။ အထဲေရာက္ေတာ့ စီးလာတဲ့ ဖိနပ္ေတြခၽြတ္၊ တမံသလင္းေပၚ ေခါင္းငံုၿပီးေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ေပးရတယ္။ ရွာေဖြေရးလုပ္တယ္ဆိုၿပီး ပါလာတဲ့ဟာေလးေတြ အကုန္သိမ္း လိုက္တာမ်ား တက္တက္ေျပာင္ပဲ။ ဘာမွျပန္ေတာင္းလို ့လည္းမရေတာ့ဘူး။ ေနာက္ေတာ့ က်ဳပ္ကို ေထာင္မႉးလို ့ထင္တာပါဘဲဗ်ာ၊ ေကာင္တ ေကာင္က “မင္းလားကြ သူႀကီးကို ျပန္ေျပာတဲ့ေကာင္” ဆိုၿပီး စားေတာ့၀ါးေတာ့မလိုပံုနဲ ့ေမးတယ္။ က်ဳပ္လည္း လန္ ့ေတာ့လန္ ့တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္ရမလဲ သူႀကီးနဲ ့ေတာင္ ရန္ျဖစ္ရဲခဲ့အေကာင္ပဲဟာ။ ဆယ္အိမ္ေခါင္းေလာက္ေတာ့ ဘာမႈစရာလဲ။ “ဟုတ္တယ္ က်ဳပ္ပဲ” လို ့ ျပန္ေျပာတာေပါ့။ ဒီေတာ့ “ေဟ့ေကာင္ အရာရွိနဲ ့စကားေျပာရင္ ပံုစံနဲ ့ေျပာရတယ္ကြ” လို ့ေနာက္နားက ေအာ္သံနဲ ့အတူ လက္၀ါးေစာင္း တခ်က္ ဂုတ္ေပၚက်လာေတာ့ က်ဳပ္လည္း ၾကယ္ေတြလေတြျမင္သြားတာဘဲဗ်ိဳ ့။ ဒီတင္ဘဲ က်ဳပ္နည္းနည္းသေဘာေပါက္သြားတယ္။ ဒါ.. ရြာမဟုတ္ဘူး၊ ဒီေကာင္ေတြကို ရြာကေကာင္ေတြကို ခ်တဲ့နည္းနဲ ့ျပန္ခ်လို မရဘူး၊ နည္းနာေျပာင္းရမယ္ဆိုတာပါ။ ေမးျမန္းၿပီးေတာ့ အခုန အရာရွိဆိုတဲ့ေကာင္က ေဘးနားက လက္ေမာင္းမွာအရစ္ေတြနဲ ့ ငနဲတေကာင္ကို ဒီေကာင့္ကို တိုက္ထဲပို ့လိုက္တဲ့။ က်ဳပ္ေတာ့ ဟန္က်ၿပီ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အခ်ဳပ္ခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ ေခ်းေစာ္ေသးေစာ္ေတြနံ၊ လူေပါင္းေသာင္းေျခာက္ေထာင္နဲ ့ေနေနခဲ့ရာကေန အခုေတာ့တိုက္နဲ့ ဘာနဲ ့ဆိုေတာ့ ဟန္သားပဲ။ ငါ့လိုပဲ သူၾကီးနဲ ့ရန္ျဖစ္လာတဲ့ေကာင္ေတြလည္း အနိပ္သားဟေပါ့။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ “ပဥၥမ” ေျမာက္တံခါးျဖစ္တဲ့ သစ္သားတံခါးႀကီးတခ်ပ္ရဲ ့အလယ္က “ဗူး” လို ့ေခၚတဲ့ မလြယ္ေပါက္ကေလးကေန ေခါင္းလွ်ိဳၿပီး၀င္ရျပန္ေရာဗ်။ ေအာက္ေတာ့ ေအာက္တာေပါ့ဗ်။ က်ဳပ္ေရွ ့တင္ ကင္း၀င္ကင္းထြက္ လုပ္ေနတဲ့ ၀ါဒါေတြ၊ အရာရွိေတြအားလံုးကိုက်ေတာ့ တံခါးႀကီးတခ်ပ္ဖြင့္ေပးတာ၊ ကားေတြဘာေတြ ၀င္လာထြက္လာတဲ့အခါ တံခါးႀကီး ႏွစ္ခ်ပ္လံုးဖြင့္ေပးတာကို ျမင္ေနရတာဘဲဟာ၊ မတတ္ႏိုင္ဘူး ကိုရင္ေမာင္ေရ သူ ့ရြာ ေရာက္သူ ့တရားေခတ္ကိုဗ်။ အဲဒီသားတံခါးႀကီး ႏွစ္ခ်ပ္ၾကားကို ေထာင္ဗူးႀကီးလို ့ေခၚသဗ်။ အဲဒီမလြယ္ေပါက္ကေလးကေနထြက္ေတာ့ ေထာင္ရဲ ့အတြင္းပိုင္းက ျမင္ကြင္းက်ယ္ရုပ္ရွင္ကားႀကီးက်ေနတာဘဲ။

အပါးပါး…. ထံုးေရာင္ေတြနဲ ့မ်က္ေစ့ေတာင္က်ိန္းတယ္။ ေရနံေခ်းေရာင္၊ နီေစြးေစြးအုတ္ေရာင္ေတြနဲ ့တဖက္တခ်က္မွာ သစ္ပင္ ပန္းပင္ေတြအလွစိုက္ထားတဲ့ လမ္းမက်ယ္ႀကီး။ လမ္းမႀကီးကလည္း သန္ ့ရွင္းသလားမေမးနဲ ့ က်ဳပ္တို ့ေကာက္ျပန္ ့ထားတဲ့ တလင္းထက္ ေတာင္သန္ ့ေသး။ တိတ္လို ့ဆိတ္လို ့ ဒီထဲမွာ လူေတြေသာင္းခ်ီၿပီးေနတာလို ့က်ိန္ေျပာေတာင္မယံုဘူး။ ထားပါေတာ့ ဗူးတံခါးေလးက ထြက္ လိုက္တာနဲ ့ “ဆဌမ” ေျမာက္ စက္၀ိုင္းျခမ္းပံုသံတံခါးတထပ္။ အဲဒါကိုေက်ာ္ေတာ့ ေမာ္စကိုလမ္းမႀကီးလို ့ေက်ာ္ၾကားတဲ့ မိန္းေဂ်းလ္ လမ္းမ ႀကီးက၀င္တဲ့ အ၀င္တံခါးတခ်ပ္။ သံတခါးပါဘဲ၊ “သတၱမ” ေျမာက္ေပါ့ေနာ။ က်ဳပ္က ခပ္တည္တည္ပဲ အဲဒီတံခါးကိုေက်ာ္ေတာ့ လမ္းမႀကီးေပၚတက္မလို ့လုပ္တုန္းရယ္၊ ေနာက္ကေန “ေဟ့ေကာင္အဲဒါမင္းတို ့ေလွ်ာက္ဖို ့မဟုတ္ဘူး၊ ေဘးဆင္းေလွ်ာက္” ဆိုတဲ့ အသံ ထြက္လာေတာ့မွ လမ္းမႀကီးရဲ ့ေဘးမွာ ႏွိမ့္ထားတဲ့ လူ(၂) ေယာက္စာသြားသာရံု လမ္းက်ဥ္းေလးေတြ ့တယ္။ ေတာ္ေသးတယ္ ကိုရင္ေမာင္ေရ ့။ ႏို ့မို ့ဆို အတြယ္မ်ားခံရဦးမလားမသိပါဘူး။ က်ဳပ္က သိမွသိဘဲ။ သူတို ့လည္း ႀကိဳေျပာထားတာမဟုတ္။ ဒီလိုနဲ ့လမ္းမႀကီး ရဲ ့ေဘး ေထာင္အတြင္းနံရံနားကပ္ၿပီး ေလွ်ာက္လာလိုက္တာ ကိုက္ ၁၅၀ ေက်ာ္ေလာက္ရွိမယ္မွတ္တယ္။ ေနာက္က “ရပ္” ဆိုလို ့ရပ္လိုက္ ရတယ္။ ေထာင္၀ါဒါ အၾကပ္ႀကီးက က်ဳပ္ေရွ ့ေက်ာ္တက္ၿပီး ညာဖက္နံရံမွာ ေဖါက္ၿပီးတပ္ထားတဲ့ လူ၀င္ေပါက္တံခါးကေန အတြင္းကို ေခ်ာင္းၾကည့္တဲ့ၿပီး “ ၅- ည အသစ္” လို ့ေအာ္လိုက္တယ္။ ခနေလးေနေတာ့ “အဌမ” ေျမာက္ တံခါးပြင့္လာၿပီး ေထာင္၀တ္စံုနဲ ့ေထာင္သား တစ္ေယာက္ေပၚလာတယ္။ “တိုက္ရံုးသြားမယ္ေနာက္ကလိုက္ခဲ့၊ ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္မလုပ္နဲ ့” ဆိုလို ့ က်ဳပ္လည္း ဘယ္မွၾကည့္မေနေတာ့ပါ ဘူး။ အသာေလးလိုက္သြားတာေပါ့။ တိုက္ရံုးလို ့ေခၚတဲ့ေနရာေရာက္ေတာ့ အရာရွိတေယာက္က က်ဳပ္ကို ေပးမထိုင္ဘူး။ က်ဳပ္လည္း မတ္တပ္ႀကီးရယ္။ သူ ့ေရွ ့ရပ္ေနရတာေပါ့။ ခနေနေတာ့ ၃-၄ ခြန္းေလက္ ဟိုေမးဒီေမး ေမးၿပီး (၂) တို (၄၇) ခန္းကိုပို ့လိုက္တဲ့။ ဒီတင္ ေနာက္ထပ္ ေထာင္ေစာင့္တေယာက္က “ငါ့ေနာက္ကလိုက္ခဲ”့ တဲ့။ နည္းနည္းေလးဘဲေလွ်ာက္ရေသးတယ္၊ ရွည္ေမ်ာေမ်ာအေဆာင္ ႀကီးတခုေရွ ့ေရာက္တယ္။ သူ ့မွာလည္း တံခါးတခ်ပ္နဲ ့ပါလား။ ဒါကေတာ့ “န၀မ” တံခါးေလ။ ဘုရားေရ တံခါးေတြကလည္း ကုန္ႏိုင္ခဲ လွခ်ည္လား၊ ဒါေတာ့ေနာက္ဆံုးထင္ပါရဲ ့လို ့ေတာင္ေတြးမိေသးတယ္။ ငါ့ ေျပာေတာ့ တိုက္ထဲပို ့မယ္ေျပာတယ္ အခု ဘယ္ကိုေခၚလာတာလဲ။ ေမးၾကည့္ရေကာင္းမလားလို ့ေတာင္ျဖစ္လိုက္ေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ မေမးေတာ့ပါဘူးေလ ေရာက္လ်ားပဲလို ့ ေနလိုက္တယ္။ အဲဒီတံခါးတခ်ပ္ ပြင့္သြားျပန္ေတာ့ ေသာ့တြဲေတြခါးခ်ိတ္ထားတဲ့ ၀ါဒါတေယာက္က က်ဳပ္ကိုေနာက္က လိုက္ခဲ့ခိုင္းျပန္တယ္။ က်ဳပ္မလဲ တေလွ်ာက္လံုး ေနာက္ကခ်ည္းလိုက္ေနရေတာ့တာပါလား။ “ဒီအခန္းပဲ မင္းေနရမွာ”တဲ့။ အခန္းအ၀င္အေပၚကို ေမာ့ၾကည့္မိလိုက္ေတာ့ ထံုးေပၚမွာ သေဘၤာေဆးနဲ ့ “၄၇” လို ့ေရးထားတာေတြ ့တယ္ လာျပန္ၿပီ၊ ဒီမွာလည္း သံတခါးတခ်ပ္။ “ဒါေတာ့ “ဒသမ” နဲ ့ ေနာက္ဆံုး ျဖစ္မယ္ထင္တယ္” လို ့ေတြ းၿပီး ၀ါဒါဖြင့္ေပးတဲ့အတိုင္း အသာပဲအခန္းထဲ၀င္လိုက္တယ္။ “ဟိုအခန္း ဒီအခန္းေတြနဲ ့ စကားမေျပာနဲ ့၊ ေျပာ တာေတြ ့ရင္ ျပစ္ဒဏ္နဲ ့ထုတ္ရိုက္ခံရမယ္” လို ့ေျပာလည္းေျပာ ေသာ့လည္းပိတ္ၿပီး အခန္းေရွ ့မွာ ေခါက္တံု ့ေခါက္ျပန္ေလွ်ာက္ေနတယ္ မ်က္ႏွာထားကေတာ့ ကိုရင္ေမာင္ေရ တေလာကလံုးသူ ့လုပ္စာေကၽြးထားရတဲ့အတိုင္းပဲ။

လူဟာစကားေျပာတဲ့ အေကာင္ေလဗ်ာ။ မေျပာရရင္ေတြးတာေပါ့။ မေတြးနဲ ့လို ့ဘယ္သူကလာတားလို ့ရမွာတုန္း။ ေတြးတာေပါ့။ သူမ်ားေတြေတာ့ ဘာေတြးလည္းမသိဘူး။ က်ဳပ္ကေတာ့ ဒီေန ့ျဖတ္လာခဲ့တဲ့ တံခါးေတြအေၾကာင္းေတြးတယ္။ တံခါးဘာလို ့ရွိရတာလဲ။ တံခါးဆိုတာဘာလဲ။ တံခါးရဲ ့အဓိပၸါယ္ဘာလဲ။ တံခါးမရွိရင္ဘာျဖစ္မလဲေပါ့ဗ်ာ လိုက္ေလွ်ာက္ေတြးတာေပါ့ဗ်ာ။ လား… လား..ကိုရင္ေမာင္ေရ ဒီေတာ့မွ “တံခါးမရွိ ဓါးမရွိ” ဆိုတာရဲ ့ အဓိပၸါယ္ကို က်ဳပ္နားလည္သြားေတာ့တယ္။ က်ဳပ္အေတြးက ဒီတင္မရပ္ေသးဘူး တံခါးရွိရင္ တံခါးကို ပိုလံုေအာင္လုပ္ဖို ့ မင္းတုပ္တို ့ ေသာ့တို ့ပါ လိုလာျပန္သကိုး။ ဒါနဲ ့ ေသာ့ေတြအေၾကာင္းေတြးမိျပန္တယ္။ ေသာ့ဆိုတာကိုလည္း ရိုးတိုး ရိပ္တိတ္ သေဘာေပါက္မိလိုက္တယ္။ တံခါးနဲ ့တိုင္းမွာ ေသာ့မရွိ/မရွိေတာ့ မေသခ်ာဘူးေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီေန ့က က်ဳပ္ျဖတ္ခဲ့တဲ့ တံခါး တိုင္းမွာေတာ့ ေသာ့ေတြနဲ ့ခ်ည္းဘဲဗ် ကိုရင္ေမာင္ရ။

ေထာင္ဆိုတာလည္း သဲေတြ အုတ္ေတြ ေက်ာက္ေတြ သံေတြ သြပ္ေတြနဲ ့ေဆာက္ထားတယ္။ လူေတြကိုကိုလည္း ကိုလည္း သူ ့ သေဘာနဲ ့သူ ျပန္ထြက္လို ့မရေအာင္ ပိတ္ေလွာင္ထားတယ္။ တနည္းေျပာရရင္ လူေတြမေနခ်င္လည္း ေနေနရတယ္။ လူလည္းေနတယ္ေပါ့ ဗ်ာ။ ဒီေတာ့ သူလည္း “အိမ္” တမ်ိဳးဘဲ။ ဒါေပမယ့္ သူ ့မွာ ထူးျခားတာက တံခါးလည္းရွိဓါးလည္းရွိရံုတင္မကဘူး။ ေသာ့ေတြကလည္း အထပ္ထပ္နဲ ့ဆိုေတာ့ က်ဳပ္ေတြးမိတယ္။ ဒါကို “အိမ္” ဆိုတာရဲ ့ျပည့္၀တဲ့အဓိပၸါယ္ကို မေဆာင္ေပမယ္လို ့ “မည္ကာမတၱအိမ္” လို ့ က်ဳပ္ သေဘာနဲ ့က်ဳပ္ သမုတ္လိုက္မယ္ဆိုၿပီး ေတြးမိေတာ့မွ ဒီအိမ္ကို အမည္ေပးလို ့ရသြားတယ္ဗ်ိဳ့။ အိမ္ေတာ့အိမ္ ဒါေပမယ့္ “ေသာ့အိမ္”

အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ဳပ္မ်က္ေစ့ေတြ ပိတ္ထားသလား ပြင့္ေနသလားေတာ့မမွတ္မိေတာ့ဘူ၊ မ်က္ေစ့ထဲမေတာ့ ေသာ့ခေလာက္ေတြနဲ ့ အိမ္တလံုးသာ ျမင္ေနရတယ္ဗ်ာ။

မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ

၇ ရက္ ႏို၀င္ဘာ ၂၀၀၈

(မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ၏ကိုရင္ေမာင္ႏွင့္စကားစမည္အစီအစဥ္ကိုအပါတ္စဥ္တင္ဆက္သြားပါမည္။)

No comments:

Post a Comment