စိန္ေခၚမႈမ်ားကုိ အန္တုသူ

၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ဇူလုိင္လ (၄) ရက္ေန႔ဆုိလွ်င္ အင္းစိန္ ေထာင္၌ မတရားေထာင္ခ်ခံထားရသူ ဆရာ ဦး၀င္းတင္သည္ ေထာင္သက္ (၁၉) ႏွစ္ တင္းတင္း ျပည့္ၿပီျဖစ္သည္။ လူသတ္မႈျဖင့္ ေထာင္တသက္ တကၽြန္း က်ေနသူမ်ားပင္ ေထာင္တြင္း ဆုမွတ္ရက္ ေလွ်ာ့ရက္မ်ား ခံစားခြင့္ရသျဖင့္ (၇) ႏွစ္သာသာ ေလာက္ ေထာင္တြင္း၌ ေနသားရလွ်င္ ေထာင္မွ လြတ္ေျမာက္ၾကသည္။ ဆရာသည္ ႏုိင္ငံေတာ္ကုိ လက္နက္ကုိင္ ပုန္ကန္ခဲ့သူတဦး မဟုတ္သလုိ အာဏာရွင္တုိ႔အား လုပ္ႀကံရန္လည္း အိပ္မက္မွ် မက္ခဲ့သူမဟုတ္။ ဆရာသည္ သတင္းစာသမားပီပီ တုိင္းျပည္ လူထု ေတြ႕ႀကံဳ ခံစားေနရေသာ ဒုကၡဆင္းရဲတုိ႔ကုိ ႏွလံုးရည္ျဖင့္ ကယ္တင္ရန္ ႀကိဳးစား အားထုတ္သူမွ်သာျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း တုိင္းျပည္ျပႆနာမ်ားကုိ အၾကမ္းမဖက္သည့္နည္း (ႏုိင္ငံေရးျပႆနာကုိ ႏုိင္ငံေရးနည္းအရ ေတြ႕ဆံုေဆြးေႏြးအေျဖရွာသည့္နည္း) ျဖင့္ အေျဖရွာလုိသူ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ႏွင့္ လက္တဲြမိျခင္း ျဖစ္ေပသည္။
ဆရာဦး၀င္းတင္ကဲ့သုိ႔ေသာ ႏွလံုးရည္သမားတဦးကုိ ၿငိဳးသူရန္ဖက္သဖြယ္ ဆယ္စုႏွစ္ (၂) စုနီးပါး ေထာင္သြင္း အက်ဥ္းခ်ထားရက္သည့္ စစ္ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးမ်ား၏ “သူရသတၱိ” ကား အံ့စရာေကာင္းလွ ေပသည္။ အကယ္သာ စစ္ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးမ်ား တုိင္းျပည္ႏွင့္ လူမ်ဳိးကုိ အမွန္တကယ္ ခ်စ္သည္ဆုိလွ်င္ “ျပည့္မ်က္စိ”၊ “ျပည့္နား”၊ ျပည့္ဦးေႏွာက္” သဖြယ္ျဖစ္ေသာ သတင္းစာဆရာ စာေရးဆရာ ပညာရွင္မ်ားကုိ ဖမ္းဆီးေထာင္ခ်မည့္အစား ေနရာေပး စကားေျပာဆုိ ေဆြးေႏြးခြင့္ ေပးရေပမည္။
ဆရာသည္ စာေရးဆရာ သတင္းစာဆရာအျဖစ္ ႏွစ္ေပါင္း (၃၀) ေက်ာ္ တုိင္းျပည္ႏွင့္ လူမ်ဳိးကုိ အလုပ္အေကၽြးျပဳခဲ့သည္။ သူ ေနထုိင္ က်င္လည္ရာ လူမႈပတ္၀န္းက်င္ရွိ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္း အေပါင္းအသင္း လုပ္ေဖာ္ ကိုင္ဖက္မ်ားကုိလည္း စိတ္ေစတနာ ျပည့္၀စြာ ကူညီေထာက္ပ့ံေလ့ ရွိသည္မွာ သူ၏ ထူးျခားထင္ရွားသည့္ စ႐ုိက္သဘာ၀ျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဆရာသည္ လူခ်စ္ လူခင္မ်ားသူ ျဖစ္ေပသည္။ ဆရာသည္ သူ႔ လူမႈပတ္၀န္းက်င္တြင္ အကူအညီလုိေနသူ မည္သူ႔ကုိ မဆုိ မ်က္ႏွာစိမ္း မ်က္ႏွာက်က္ မေရြး ကူညီတတ္သူ ျဖစ္သည္။ အထူးသျဖင့္ သူအလုပ္လုပ္သည့္ သတင္းစာတုိက္မွ လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္ အလုပ္သမား မိသားစုမ်ား၏ စား၀တ္ေနေရး အခက္အခဲ မ်ားကုိ သူ႔အိတ္ထဲမွ စုိက္ထုတ္ကူညီေလ့ရွိသည္။ သူ ရရွိသည့္လစာ ၀င္ေငြကုိ သူ႔အတြက္ သံုးစဲြသည္က နည္း၍ အျခားလုိအပ္ေနသူ မိတ္ေဆြမ်ား လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္မ်ားအတြက္ သံုးစဲြသည္က မ်ားေပသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဆရာဦး၀င္းတင္၏ ေနထုိင္စားေသာက္မႈ ဘ၀ပံုသဏၭာန္ကုိ အာဏာရွင္ဘက္သားတုိ႔က “ဘံု၀ါဒ” သမားအျဖစ္ ကင္ပြန္းတပ္ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ဆရာ့ကုိ ကြန္ျမဴနစ္ဟု တံဆိပ္ကပ္ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ဗုိလ္ေအာင္ႀကီးကပင္လွ်င္ ဆရာ့အား ကြန္ျမဴနစ္ဟု စြပ္စဲြခဲ့သည္ကုိ မွတ္မိၾကမည္ ထင္ပါသည္။
အမွန္တြင္မူ ဆရာ့စိတ္ေန စိတ္ထားမွာ “သူေတာ္စင္” တဦးကဲ့သုိ႔ ျဖဴစင္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ ဆရာသည္ သူ႔တကုိယ္ေရ တကာယအတြက္ ၿခိဳးၿခံစြာေနတတ္သူျဖစ္၍ အ၀တ္အစား၊ အသံုး အေဆာင္မွအစ ေငြေၾကးအဆံုး အျခားလုိအပ္ေနသူမ်ားကုိ ေ၀မွ်စြန္႔ႀကဲတတ္သည္မွာ ၀ါသနာ တခုလုိပင္ ျဖစ္သည္။ အလြန္ က်ဥ္းက်ပ္သည့္ ေထာင္ထဲမွာပင္ ဆရာသည္ သူ၏ ေထာင္၀င္စာတြင္ ပါရွိလာေသာ အသံုးအေဆာင္ အစားအေသာက္မ်ားကုိ အျခားလုိအပ္ေနသူမ်ားအား မွ်ေ၀ စြန္႔ႀကဲေလ့ ရွိေပသည္။ ရံဖန္ရံခါ သူ႔အတြက္ အမွန္တကယ္ လိုအပ္သည့္ အာဟာရျဖစ္မည့္ အစားအေသာက္ႏွင့္ ေဆး၀ါးမ်ားကုိပင္ ေ၀မွ်တတ္သျဖင့္ ေဘးမွ ရဲေဘာ္မ်ားက ၀င္ေရာက္ ဟန္႔တားၾကရသည္။ သုိ႔တုိင္ေအာင္ ဆရာက အၿပံဳးမပ်က္ဘဲ “ေ၀လုိက္ပါဗ်ာ၊ က်ေနာ္လည္း ေနေကာင္းေနတာပဲ၊ အသည္းအသန္ႀကီး ဖ်ားနာေနတာမွမဟုတ္ဘဲ” ဟု ေျပာတတ္သည္။ ေနာက္ဆံုး ဆရာ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ သူေျပာသည့္အတုိင္း ခဲြတမ္းခ် ေ၀မွ်ေပးရၿမဲျဖစ္သည္။
အမွန္ဆုိလွ်င္ ဆရာ့က်န္းမာေရးမွာ ေဒါင္ေဒါင္မည္မဟုတ္ပါ။ အ႐ုိးက်ည္းေပါင္းတက္ ေရာဂါေၾကာင့္ လည္ပင္းတြင္ အၿမဲတေစ ေဒါက္ခ်ာ စြပ္ထားရသည္။ ႏွလံုးေရာဂါအတြက္လည္း အၿမဲ ေဆးစား ေနရသည္။ ဆီးေရာဂါ ခံစားေနရ႐ုံမက အူက်ေ၀ဒနာကုိလည္း အာဏာပိုင္မ်ားက လ်စ္လ်ဴျပဳ ထား၍ လက္တဖက္ႏွင့္ အၿမဲေဖးမထားရပါသည္။ အက်ဥ္းေထာင္တုိက္ထဲတြင္ ေနေရာင္၊ ေလေကာင္းေလသန္႔၊ ေရေကာင္းေရသန္႔ မရသျဖင့္လည္း အာဟာရခ်ဳိ႕တဲ့မႈ ရွိပါသည္။ အက်ဳိး ဆက္မွာ ဆရာ့မ်က္ေစ့မ်ား မႈန္၀ါးေနၿပီ။ အေပၚသြားမ်ား လံုး၀မရွိရွာေတာ့။ ေအာက္သြားလည္း သြားေလးငါးေခ်ာင္းသာ က်န္ေတာ့သည္။ သို႔တုိင္ေအာင္ ဆရာသည္ စာေရးေသာက္ေရးႏွင့္ ပတ္သက္လာလွ်င္ ဘ၀တူရဲေဘာ္မ်ားအတြက္သာ ၾကည့္၍ သူ႔အတြက္ စဥ္းစားေလ့မရွိပါ။ စစ္အာဏာပုိင္မ်ားႏွင့္ ပတ္သက္လွ်င္ကား သူ႔ရပ္တည္ခ်က္ ယံုၾကည္ခ်က္တုိ႔ကုိ ျမဴမႈံမွ်ပင္ အပြန္းအပဲ့ ခံတတ္သူမဟုတ္ပါ။ ဤသည္ပင္ ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ားက ဆရာ့အေပၚ အထူးေလးစား ခ်စ္ခင္ရသည့္အေၾကာင္းျဖစ္သည္။
ေထာင္ထဲတြင္ ေထာင္၀င္စာ လုံး၀မလာႏိုင္သူမ်ား၊ (၂) လ (၃) လမွ တႀကိမ္လာတတ္သူမ်ား၊ ေထာင္၀င္စာလာေသာ္လည္း ခ်ဳိ႕တဲ့သူမ်ား စသည္တုိ႔ကုိ ဆရာက အေသအခ်ာ မွတ္သားထား တတ္သည္။ သူ ေထာင္၀င္စာေတြ႕ၿပီး ျပန္လာသည္ႏွင့္ အဆင္သင့္သူ ရဲေဘာ္တဦးကုိ အကူအညီ ေတာင္း၍ အစားအေသာက္မ်ားကုိ ခဲြတမ္းခ် အထုပ္ကေလးမ်ား ထုပ္ေစသည္။ လူပုဂၢိဳလ္တဦးခ်င္း အတြက္ လုိအပ္ခ်က္ႏွင့္ ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ဟင္းလ်ာ၊ မုန္႔ပဲသြားေရစာ၊ သစ္သီး၊ ေဆး၀ါး စသည္ မ်ားကုိ အထုပ္ငယ္မ်ား ထုပ္၍ မွ်ေ၀ေပးသည္။ သူ႔အတြက္ အနည္းငယ္သာ ခ်န္တတ္သည္။ စစ္အာဏာရွင္၏ အက်ဥ္းတုိက္ထဲ၌ ထုိကဲ့သုိ႔ ကုိယ့္အတၱကုိ ခ်ဳိးႏွိမ္ကာ ၿခိဳးၿခိဳးၿခံၿခံ ေ၀မွ် စားေသာက္ႏုိင္ေရး ကိစၥသည္ ေျပာသေလာက္ လြယ္သည့္ကိစၥမဟုတ္ေပ။ အခက္အခဲ အက်ပ္အတည္းႀကီးေလ “အတၱစိတ္က တုိးထြက္လာတတ္ေလေလ” ျဖစ္သည္။
တုိက္ခန္းတခန္းထဲတြင္ ႏွစ္ေယာက္အတူ ပိတ္ထားျခင္းခံေနရေသာ္လည္း မိမိ၏ ေထာင္၀င္စာ ရိကၡာကုိ အခန္းေဖာ္ ႏုိင္ငံေရး လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္ခ်င္း ေ၀မွ် မေကၽြးႏုိင္သူမ်ား ရွိခဲ့သည္ဟုဆုိလွ်င္ တခ်ဳိ႕က ယံုခ်င္မွ ယံုပါလိမ့္မည္။ ပုိ၍အံ့ၾသစရာေကာင္းသည္မွာ “ငပိေက်ာ္တဇြန္း” “ေဆးလိပ္ တဖြာ” ေ၀မွ် မစားႏုိင္သူမ်ားက ႏုိင္ငံေရး ေဆြးေႏြးၾကေသာအခါ “ကုိယ္က်ဳိးစြန္႔ေရး” “အနစ္နာ ခံေရး” ဆုိေသာ ေ၀ါဟာရမ်ားကုိ ထပ္တလဲလဲ ေျပာတတ္ၾကသည္။ “ငပိေက်ာ္တဇြန္း” “ေဆးလိပ္ တဖြာ” အတြက္ႏွင့္ ကုိယ့္ရဲေဘာ္ကုိ သစၥာေဖာက္ကာ အာဏာပုိင္၏ သတင္းေပးျဖစ္သြားၾကသူမ်ား လည္းရွိသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေထာင္အတြင္း အေျခအေန စ႐ုိက္သဘာ၀ႏွင့္ အခက္အခဲမ်ားကုိ သိမွသာ ဆရာဦး၀င္းတင္၏ စိတ္ေနစိတ္ထား မြန္ျမတ္လွပံုကုိ သိႏုိင္ေပမည္။ ဆရာႏွင့္ အက်ဥ္း ေထာင္တုိက္ တခုတည္းတြင္ အတူေနဖူးၾကေတာ့မွ ဆရာ့ကုိ အာဏာပုိင္တုိ႔က ဘာေၾကာင့္ ကြန္ျမဴနစ္ဟု တံဆိပ္ကပ္ၾကသည္ကုိ နားလည္လာရသည္။ အမွန္တြင္ ဆရာသည္ “လူသား ဆန္လြန္းသူ” “လူပီသလြန္းသူ” ပုဂၢိဳလ္တဦးျဖစ္သျဖင့္ သူႏွင့္ ဆက္ဆံဖူးသူမ်ားက သူ႔ကုိ ခ်စ္ခင္ ေလးစားသြားျခင္းျဖစ္ေပသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ လူအမ်ား၏ စက္ဆုတ္ရြံရွာျခင္းခံရသူ အာဏာရွင္တုိ႔က ဆရာ့ကုိ လူအမ်ား အထင္အျမင္လဲြမွားေအာင္ ၀ါဒျဖန္႔ခဲ့ၾကပံုရေပသည္။
လူတဦးကုိ လူအမ်ားက ေလးစားခ်စ္ခင္သည္ဆုိျခင္းမွာ အေၾကာင္းမဲ့ျဖစ္ႏုိင္သည္ မဟုတ္ေပ။ ဆရာ ဦး၀င္းတင္ကဲ့သုိ႔ တုိင္းျပည္လူထုကပါ ခ်စ္ခင္ေလးစားဖုိ႔ဆုိသည္က ပုိ၍ပင္မလြယ္ပါ။ လူထု၏ခ်စ္ခင္ေလးစားမႈကုိ ေငြေပး၀ယ္၍ ရႏုိင္သည္မဟုတ္သကဲ့သုိ႔၊ ေသနတ္ႏွင့္ခ်ိန္၍ ေလးစားခုိင္းေသာ္လည္း မရႏုိင္ပါ။ ဤသည္မွာ လူတဦး၏ တသက္တာ ေနထုိင္စားေသာက္မႈႏွင့္ တကြ ကုိယ့္က်င့္သီလတုိ႔ႏွင့္ပါ သက္ဆုိင္သည့္ ကိစၥဟု ဆုိရေပမည္။
ဆရာ့ ေနာက္ေၾကာင္းကုိ တေစ့တေစာင္းမွ် ေလ့လာၾကည့္လွ်င္ လူထုက ဘာေၾကာင့္ ဆရာ့အား ေလးစားၾကသည္ကုိ နားလည္သေဘာေပါက္ႏုိင္လိမ့္မည္ ထင္ပါသည္။ ဆရာဦး၀င္းတင္၏ ဇာတိမွာ ပဲခူးတုိင္း ႀကိဳ႕ပင္ေကာက္ၿမိဳ႕ျဖစ္သည္။ အဖ ဦးပုႏွင့္ အမိ ေဒၚအမာတုိ႔မွ ၁၉၃၀ ျပည့္ မတ္လ (၁၂) ရက္ေန႔တြင္ ေမြးဖြားခဲ့၍ ယခုႏွစ္ မတ္လတြင္ (၇၈) ႏွစ္ျပည္ၿပီးခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ ဆရာသည္ ငယ္စဥ္ကပင္ စာဖတ္၀ါသနာ ထံုခဲ့သူျဖစ္သည့္အေလ်ာက္ စာေပဗဟုသုတႂကြယ္၀သူျဖစ္သည္။ အသက္ (၂၀) အရြယ္ တကၠသုိလ္ တက္ေနစဥ္မွာပင္ တဘက္၌ သတင္းေထာက္တပိုင္း ျဖစ္ေနခဲ့ၿပီ။ ဆရာသည္ ၁၉၅၃ ခုႏွစ္ (၂၃) ႏွစ္အရြယ္တြင္ အဂၤလိပ္စာေပ၊ ေခတ္သစ္ရာဇ၀င္ႏွင့္ ႏုိင္ငံေရးသိပၸံ ဘာသာတဲြျဖင့္ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္မွ ၀ိဇၨာဘဲြ႕ရခဲ့သည္။ အသက္ (၁၃) ႏွစ္အရြယ္ ၁၉၄၃ ခုႏွစ္တြင္ “အက်ဳိးေဆာင္” ဂ်ာနယ္တြင္ ၀င္ေရာက္လုပ္ကုိင္ခဲ့ဖူးသည္။ စာေပဗိမာန္၌လည္း လက္ေထာက္ အယ္ဒီတာအျဖစ္ ၁၉၅၀ မွ ၁၉၅၄ ခုႏွစ္ထိ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ေသးသည္။
၀ိဇၨာဘဲြ႕ရသည့္ ၁၉၅၃ ခုႏွစ္တြင္ Agence France-Presse (AFP) ႏုိင္ငံျခားသတင္းဌာနတြင္ ညပုိင္းအယ္ဒီတာအျဖစ္ ၀င္ေရာက္လုပ္ကုိင္ေနၿပီျဖစ္သည္။ ဆရာသည္ သူစိတ္အားထက္သန္သည့္ သတင္းစာပညာႏွင့္ စာေရးျခင္းကိစၥ၌သာ အာ႐ုံစူးစုိက္၍ ႀကိဳးစား အလုပ္လုပ္ခဲ့သည္။ အသက္ (၂၀) အရြယ္မွ်ႏွင့္ စာေပဗိမာန္တြင္ လက္ေထာက္အယ္ဒီတာျဖစ္ေနၿပီ။ (၂၃) ႏွစ္တြင္ (AFP) ႏုိင္ငံျခားသတင္းဌာနတြင္ ညပုိင္း အယ္ဒီတာျဖစ္ေနၿပီဆုိသည္ကုိ ၾကည့္လွ်င္ ဆရာ၏ ပညာထူးခၽြန္မႈကို သိႏုိင္ေပသည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္ ၁၉၅၄ မွ ၁၉၅၇ ခုႏွစ္ထိ နယ္သာလန္ (ေဟာ္လန္) ႏုိင္ငံ၊ အမ္စတာဒမ္ၿမိဳ႕၊ ဂ်မ္ဘာတန္ (Jambarton) စာအုပ္ထုတ္ေ၀ေရး ကုမၸဏီတြင္ စာအုပ္ထုတ္ေ၀မႈပညာႏွင့္ စာနယ္ဇင္းပညာဆည္းပူးခြင့္ ရရွိခဲ့သည္။ ဂ်မ္ဘာတန္မွာပင္ ပညာဆည္းပူးရင္း ျမန္မာဘာသာျပန္ စာအုပ္စာတမ္းမ်ား ထုတ္ေ၀ေရးတြင္ “အႀကံေပးအယ္ဒီတာ” အျဖစ္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့သည္။ ထုိသုိ႔ မအားလပ္သည့္ ၾကားမွပင္ ျမန္မာႏုိင္ငံသတင္းမ်ား စုေဆာင္း၍ ကုိယ္တုိင္ဘာသာျပန္ တည္းျဖတ္ လက္ႏွိပ္စက္႐ုိက္၍ “ဒုိ႔ျပည္သတင္း” ဆုိသည့္ သတင္းစာ ေစာင္ေရ (၅၀၀) ခန္႔ကုိ ကုိယ့္အိတ္ထဲမွ ေငြေၾကးစုိက္ထုတ္ကာ ထုတ္ေ၀ခဲ့သည္။ ထုိသတင္းစာကုိ ကမာၻတ၀ွမ္းရွိ ျပည္ပေရာက္ ျမန္မာမ်ားထံ စာတုိက္မွ အခမဲ့ေပးပုိ႔ ျဖန္႔ေ၀သည့္အလုပ္ကုိ ၁၉၅၇ ခုႏွစ္၊ ဧၿပီလ ျမန္မာႏုိင္ငံ ျပန္လာသည့္အခ်ိန္ထိ လုပ္ေဆာင္ခဲ့သည္။ ေတာ္႐ုံတန္႐ုံ ဇဲြလံု႔လႏွင့္ ပညာလည္းသင္ အလုပ္လည္း လုပ္ တဘက္တြင္လည္း ေစတနာ့၀န္ထမ္း သတင္းစာထုတ္ စသည္တုိ႔ကုိ တၿပိဳင္နက္လုပ္ႏုိင္မည္ မဟုတ္ေပ။ ယေန႔ေခတ္ လူငယ္မ်ား အတုယူဖြယ္ျဖစ္သည္။
၁၉၅၇ ခုႏွစ္ ေၾကးမံုသတင္းစာ စတင္ထူေထာင္စဥ္ကလည္း ေၾကးမံုဦးေသာင္း (ေအာင္ဗလ) ႏွင့္ အတူ ပါ၀င္ခဲ့ၿပီး ေၾကးမံုသတင္းစာ ဦးစီးအယ္ဒီတာအျဖစ္ တာ၀န္ယူခဲ့သည္။ ေၾကးမံုသတင္းစာ ခ်ိတ္ပိတ္ခံရၿပီးေနာက္၊ ၁၉၆၉ ခုႏွစ္မွ ၁၉၇၈ ခုႏွစ္ထိ မႏၲေလး “ဟံသာ၀တီသတင္းစာ” အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ဟံသာ၀တီသတင္းစာ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ဘ၀တြင္ ဥေရာပႏွင့္ အာရွႏုိင္ငံမ်ားစြာသုိ႔ သတင္းစာဆရာတေယာက္အျဖစ္ ေလ့လာေရး ခရီးဆန္႔ခဲ့သည္။
ဟံသာ၀တီသတင္းစာ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္အျဖစ္ တာ၀န္ယူစဥ္ ျမန္မာစာေပ လႈပ္ရွားမႈအတြက္ အေရးပါေသာ “မႏၲေလး စေနစာဖတ္၀ုိင္း” ကုိ ဦးေဆာင္ က်င္းပခဲ့သူတဦးလည္း ျဖစ္ခဲ့သည္။ ထို စေနစာေပ၀ုိင္းတြင္ လူထုဦးလွ၊ လူထုေဒၚအမာ၊ သမုိင္းပညာရွင္ ေဒါက္တာသန္းထြန္း၊ ေမာင္သာႏုိး၊ ေမာင္စြမ္းရည္၊ တင္မုိး၊ ၾကည္ေအာင္၊ ကုိေလး (အင္း၀ဂုဏ္ရည္) အစရွိေသာ ထင္ရွားသည့္ စာေပကဗ်ာပညာရွင္မ်ား တက္ေရာက္ စာတမ္းဖတ္ ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကသျဖင့္ မဆလအာဏာရွင္တုိ႔၏ မ်က္မာန္ရွျခင္း ခံခဲ့ရေပသည္။ ၁၉၇၈ ခုႏွစ္၌ မဆလအစုိးရက ဟံသာ၀တီသတင္းစာကုိ ပိတ္ပင္ဖ်က္သိမ္းလိုက္ၿပီး၊ ဦး၀င္းတင္ကုိလည္း ရာထူးမွ ထုတ္ပယ္ခဲ့သည္။
သုိ႔ေသာ္ ဆရာသည္ ထိုအခ်ိန္မွစ၍ စာပုိေရးႏုိင္ခဲ့သည္။ “ေပၚသစ္” ကေလာင္အမည္ျဖင့္ စာေပ၊ ပန္းခ်ီ၊ သဘင္၊ ဂီတ စသည္တုိ႔ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေဆာင္းပါး၊ စာတမ္းႏွင့္ ေ၀ဖန္ အကဲျဖတ္ခ်က္ မ်ားကုိ ေရးသားခဲ့သည္။ မဂၢဇင္းဂ်ာနယ္မ်ားတြင္ ကိုယ္တိုင္ေရးေဆာင္းပါးမ်ား၊ ဘာသာျပန္ ေဆာင္းပါးမ်ား အဆက္မျပတ္ေရးခဲ့သည္။
ဆရာ ဦး၀င္တင္၏ ထင္ရွားေသာ ဘာသာျပန္စာအုပ္မ်ားမွာ “ကြိ” (Queed)၊ “ဥတၱရအလင္း” (The Northern Star) တုိ႔ျဖစ္သည္။ “ကမာၻနီတြင္ တဒဂၤ” ဆုိသည့္ ခရီးသြားမွတ္တမ္းစာအုပ္ကုိလည္း ေရးသားခဲ့သည္။ ဟံသာ၀တီသတင္းစာ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ဘ၀တြင္ ဥေရာပတုိက္သုိ႔ ျမန္မာ ယဥ္ေက်းမႈအက အဖြဲ႕ႏွင့္ လုိက္ပါခဲ့စဥ္က အေတြ႕အႀကံဳမ်ားကုိ သတင္းစာမ်ားတြင္ အခန္းဆက္ ေဆာင္းပါးမ်ား ေရးခဲ့သည္။ ယင္းေဆာင္းပါးမ်ားကုိ စုစည္း၍ “ေျခမွာစကား လက္ဖ်ားကဗ်ာ” ဟု စာအုပ္တအုပ္ ထုတ္ေ၀ခဲ့သည္။
ရွစ္ေလးလံုးအေရးေတာ္ပံုအတြင္း စာေပ အႏုပညာရွင္ေပါင္းစံုတုိ႔ လက္မွတ္ထုိး ထုတ္ျပန္သည့္ ေၾကညာခ်က္ ထြက္ေပၚလာေရးအတြက္ ဆရာဦး၀င္းတင္ ကမကထျပဳ၍ ႀကိဳးပမ္းေဆာင္ရြက္ ခဲ့သည္။ “စာနယ္ဇင္းသမဂၢ” ဖဲြ႕စည္းလႈပ္ရွားၾကသည့္အခါ ဒုတိယဥကၠ႒အျဖစ္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့သည္။ ေက်ာင္းသားမသဂၢမွ ထုတ္ေ၀ခဲ့သည့္ “သမဂၢသတင္းစာ” တြင္လည္း တက္ႂကြစြာ ပါ၀င္ေရးသား ခဲ့သည္။
“ဆႏၵေဖာ္သံ သတင္းစာ” ကို ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ (၃၀) တြင္ ကုိယ္တုိင္ဦးစီးထုတ္ေ၀ခဲ့သည္။ စစ္အာဏာသိမ္းၿပီးေနာက္ စက္တင္ဘာလ (၂၄) ရက္ေန႔တြင္ “အမ်ဳိးသားဒီမုိကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္” စတင္ဖဲြ႕စည္းသည့္အခါ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏ အစုအဖဲြ႕မွ ဗဟုိအလုပ္အမႈေဆာင္အဖဲြ႕၀င္ အျဖစ္ တာ၀န္ယူခဲ့သည္။ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလတြင္ အဖဲြ႕ခ်ဳပ္မွ ဦးေအာင္ႀကီး ႏုတ္ထြက္ခဲ့ ရၿပီးေနာက္ ျပန္လည္ဖဲြ႕စည္းခဲ့သည့္ ဗဟုိအလုပ္အမႈေဆာင္ေကာ္မတီတြင္ “အတြင္းေရးမွဴး” အျဖစ္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့သည္။
စစ္အစုိးရ၏ ျပည္ထဲေရးႏွင့္ သာသနာေရး ၀န္ႀကီးဌာနမွ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္ ဇြန္လ (၆) ရက္ေန႔တြင္ ႏုိင္ငံေရးပါတီမ်ား၏ လြတ္လပ္စြာ ေရးသားထုတ္ေဖာ္ စည္း႐ုံးခြင့္ကုိ ပိတ္ပင္ခ်ဳပ္ခ်ယ္ရန္ ရည္ရြယ္၍ ေၾကညာခ်က္အမွတ္ (၃၈) ကုိ ထုတ္ျပန္ခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အဖဲြ႕ခ်ဳပ္မွ ဦးေဆာင္၍ ႏုိင္ငံေရးပါတီ မ်ားအေနျဖင့္ ထုိအမိန္႔ကုိ ဆန္႔က်င္ရန္ ေဆာ္ၾသခဲ့သည္။ ထိုသုိ႔ေဆာ္ၾသရာ၌ သံုးစဲြခဲ့ရသည့္ “အမ်ားျပည္သူ၊ သေဘာမတူတဲ့၊ အမိန္႔အာဏာဟူသမွ်၊ တာ၀န္အရ ဖီဆန္ၾက” ဟူေသာ ေဆာင္ပုဒ္ကုိ ဆရာဦး၀င္းတင္ ေရးသားခဲ့သည္။
၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ေအာက္တုိဘာလတြင္ ျပစ္မႈမွ ေရွာင္တိမ္းေနသည့္ တရားခံ (ထုိစဥ္က အဖဲြ႕ခ်ဳပ္လူငယ္ စုိးသိမ္း) ၏ ဖခင္ထံ တယ္လီဖုန္း ဆက္သြယ္စကားေျပာဆုိ၍ဟူေသာ အေၾကာင္းျပခ်က္ျဖင့္ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္ ဇူလုိင္ (၄) ရက္ေန႔တြင္ ဆရာ ဦး၀င္းတင္ ဖမ္းဆီးခံရသည္။ အလုပ္ၾကမ္းႏွင့္ ေထာင္ဒဏ္ (၃) ႏွစ္ ခ်မွတ္ခံရသည္။ လြတ္ရက္ေစ့ကာနီးတြင္ ဆရာဦး၀င္းတင္အား ႏုိင္ငံေရးကုိ စြန္႔၍ စစ္အုပ္စုႏွင့္ လက္တဲြရန္ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးမွ ဗုိလ္မႉးခ်ဳပ္သန္းထြန္းက စည္း႐ုံးခဲ့သည္။ ဆရာက “စစ္လႊမ္းမုိး ေရးဒႆန” ကုိ သူ အသက္ရွင္ေနသေရြ႕ အျမစ္ျပတ္ေအာင္ တုိက္မည္ဟု တုန္႔ျပန္ခဲ့သျဖင့္ ၁၉၉၂ ခုႏွစ္ ဇြန္လတြင္ အမ်ဳိးသားဒီမုိကေရစီအဖဲြ႕ခ်ဳပ္က အမ်ားျပည္သူ ဆူပူအံုႂကြေအာင္ လုပ္ေဆာင္ ရာတြင္ ေနာက္ကြယ္မွ ႀကိဳးကုိင္အားေပးခဲ့သည္ဟု စြပ္စဲြကာ အင္းစိန္ေထာင္ထဲမွာပင္ ေထာင္ဒဏ္ (၁၁) ႏွစ္ ထပ္မံ ခ်မွတ္ခံရသည္။
ဆရာ ဦး၀င္းတင္အား ၁၉၈၉ ခု ဇူလုိင္လ (၄) ရက္ေန႔ ဖမ္းဆီးခ်ိန္မွ စ၍ အင္းစိန္ေထာင္ အထူး တုိက္၀င္းအတြင္း ထားရွိ၍ ပတ္၀န္းက်င္ႏွင့္ လံုး၀ အဆက္အသြယ္ ျဖတ္ေတာက္ထားခဲ့သည္။ ၁၉၉၁ ခုႏွစ္ ႏွစ္ကုန္ပုိင္းတြင္ ဆရာ ဦး၀င္းတင္အား အထူးတုိက္မွ (၃) တုိက္သုိ႔ ေျပာင္းေရႊ႕ ထားခဲ့သည္။ အက်ဥ္းေထာင္အတြင္း အာဏာပုိင္မ်ား၏ မတရားျပဳမႈမ်ားကုိ ဆန္႔က်င္တုိက္ပဲြ ဆင္ရာတြင္ ဦးေဆာင္ခဲ့သည္။ ေထာင္တြင္းႏုိင္ငံေရး အက်ဥ္းသားအခြင့္အေရးအတြက္ တုိက္ပဲြ ၀င္ရင္း သတင္းစဥ္တခုကုိ တုိက္၀င္းအတြင္း ထုတ္ေ၀ႏုိင္ခဲ့သည္။ ၁၉၉၄ ခုႏွစ္တြင္ Suu-Slorc Dialogue “ေတြ႕ဆံုေဆြးေႏြး အေျဖရွာေရးလမ္းစဥ္” ကို ေရးသားခဲ့သည္။ “ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ အား ျပန္လႊတ္ေပးရန္” “အမ်ဳိးသားညီလာခံ ဖ်က္သိမ္းေပးရန္” “စစ္မွန္ေသာ ေတြ႕ဆံုေဆြးေႏြး မႈမ်ား စတင္ရန္” သေဘာထားစာတမ္းကုိ ေရးသားျဖန္႔ေ၀ခဲ့သည္။ ထုိ႔ေနာက္ “သံုးပြင့္ဆုိင္ ေဆြးေႏြးပဲြ” စတင္ရန္၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၊ န၀တ၊ လူမ်ဳိးစုေခါင္းေဆာင္မ်ား ေတြ႕ဆံု ေဆြးေႏြးမွသာလွ်င္ ျမန္မာႏုိင္ငံ လက္ငင္းႀကံဳေတြ႕ေနရေသာ ျပႆနာအရပ္ရပ္ကုိ ေျဖရွင္း ႏုိင္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း ႏုိင္ငံေရးေပၚလစီတရပ္ ခ်မွတ္ ထုတ္ျပန္ေၾကညာခဲ့သည္။
၁၉၉၅ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လတြင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္လြတ္ေျမာက္လာၿပီးေနာက္ စစ္မွန္ေသာ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးပြဲမ်ား အရိပ္အေယာင္မေတြ႔ရသျဖင့္ “Appeal to the World” ကမၻာႀကီးသုိ႔ ပန္ၾကားခ်က္တေစာင္ကို ေရးသား၍ ဘ၀တူေထာင္က် ႏိုင္ငံေရး ရဲေဘာ္မ်ား၏ အကူအညီျဖင့္ ေထာင္ျပင္ပသို႔ ေရာက္ရွိျပန္႔ႏွံ႔ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ခဲ့ႏိုင္သည္။ ထိုစာတြင္ စစ္အစိုးရ၏ လုပ္ရပ္ မ်ားသည္ ႐ိုးသားမွန္ကန္မႈ မရွိသျဖင့္ ႏိုင္ငံတကာမွ စစ္အာဏာရွင္ နအဖအား ၀ိုင္း၀န္းအေရး ယူေပးပါရန္ ေတာင္းဆိုခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ရက္ပိုင္းအတြင္း “Appeal to the public” ကမၻာ့ ျပည္သူမ်ားသို႔ ပန္ၾကားခ်က္ကို ေရးသားျဖန္႔ေ၀ခဲ့သည္။ ယင္း “ပန္ၾကားခ်က္” တြင္ စစ္အာဏာ ရွင္တုိ႔သည္ ကမၻာ့ျပည္သူမ်ားအား အထပ္ထပ္အဖန္ဖန္ လိမ္လည္လွည့္ျဖားေနသည္ကို ဒဏ္ခတ္ ေသာအားျဖင့္ နည္းမ်ဳိးစံု ဆန္႔က်င္ကန္႔ကြက္မႈမ်ား ျပဳလုပ္ၾကပါရန္ တိုက္တြန္းထားသည္။
ေဒၚေအာင္္ဆန္းစုၾကည္ လြတ္ေျမာက္လာၿပီးေနာက္ ဇူလိုင္လအတြင္းမွာပင္ “ေထာင္တြင္း လူ႔အခြင့္အေရးခ်ဳိးေဖာက္မႈအစီရင္ခံစာ” ကို ျမန္မာႏိုင္ငံလူ႔အခြင့္အေရးေစာင့္ၾကည့္သူ “မစၥတာ ယိုဇုိယိုကိုတာ” မွတဆင့္ ကုလသမဂၢေရႊရတုညီလာခံသို႔ ေရာက္ရွိေအာင္ စုေပါင္းေဆာင္ရြက္ၾက ရာတြင္ ဆရာဦး၀င္းတင္ ဦးေဆာင္ခဲ့သည္။
ထို႔ျပင္ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္အေနျဖင့္ အတုအေယာင္အမ်ဳိးသားညီလာခံမွ ႏႈတ္ထြက္ သင့္ေၾကာင္း အႀကံျပဳခ်က္ကို ေထာင္တြင္းႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ား စုေပါင္းလက္မွတ္ေရးထိုး၍ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ အေထြေထြအတြင္းေရးမႉး ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ထံ ေပးပို႔ႏိုင္ခဲ့ သည္။ ထို႔ျပင္ လက္ငင္းအေရးႀကီးဆံုး လုပ္ငန္းစဥ္ (၂) ခုကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ရန္ လုိအပ္ေၾကာင္း အႀကံျပဳတုိက္တြန္းခဲ့သည္။
ယင္းလုပ္ငန္းစဥ္ (၂) ရပ္မွာ ပါတီျပဳျပင္ေရး (Party Reform) ႏွင့္ ညီလာခံ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး (NC Reform) တို႔ျဖစ္သည္။ ဆရာဦး၀င္းတင္သည္ ေထာင္တြင္း၌ “ထ” ေလးလံုးေပၚလစီကို ခ်မွတ္လမ္းၫႊန္မႈ ေပးခဲ့ေပသည္။ “ထူေထာင္ရမယ္၊ ထိန္းသိမ္းရမယ္၊ ထိုင္မေနနဲ႔၊ ထိေတြ႔ရမယ္” ဆိုသည့္ ေပၚလစီျဖစ္သည္။ ယင္းေပၚလစီက “ေထာင္တြင္းရွိႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ား စိတ္ဓာတ္ မက်ေရး”၊ “စစ္ေထာက္လွမ္းေရး၏ ဦးေႏွာက္ခ၀ါခ်မႈ မခံရေရး”၊ “မိမိ၏ အေတြးအေခၚ ပိုမို အားေကာင္း တိုးတက္လာေအာင္ ႀကိဳးပမ္းအားထုတ္ေရး”၊ “အက်ဥ္းသားအခြင့္အေရးမ်ား ပိုမိုရရွိေရးအတြက္ အာဏာပိုင္တို႔၏ ဖိႏွိပ္မႈမ်ားကို ငံု႔မခံေရး”၊ “မိမိတုိ႔ ရပိုင္ခြင့္မ်ားအတြက္ ညီညီၫြတ္ၫြတ္ တိုက္ပြဲ၀င္ေရး” စသည္တုိ႔ကို လမ္းၫႊန္ေပးခဲ့သည္။
၁၉၉၅-ဇူလုိင္လလယ္တြင္ ေထာင္တြင္းႏုိင္ငံေရးအဖြဲ ့အစည္း အင္အားစုအသီးသီး ပါဝင္စုစည္းေသာ ေထာင္တြင္း လူ႔အခြင့္အေရး ခ်ဳိးေဖာက္မႈမ်ား၊ ေထာင္တြင္းဖိႏွိပ္ညႇဥ္းပမ္းမႈမ်ား၊ ရဲဘက္စခန္းမ်ား၏ ငရဲခန္းမ်ား၊ လက္ရွိျမန္မာႏုိင္ငံအေျခအေနတုိ ့ပါဝင္ေသာ (၈၃) မ်က္ႏွာပါ စာတမ္း “ေထာင္တြင္းလူ႔အခြင့္အေရးခ်ဳိးေဖာက္မႈ အစီရင္ခံစာ” ကို အျပင္သို ့ခိုးထုတ္ႏုိင္ခဲ့သည္။ တုိက္ဆုိင္စြာပင္ ေဒၚစုကလည္း ဇူလုိင္ (၁၀) တြင္ ေနအိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္မွ လြတ္ေျမာက္လာခ်ိန္ ျဖစ္သည္။
ေနာက္တုိက္ဆိုင္မႈတခုမွာ ထုိစဥ္က ျမန္မာႏုိင္ငံဆုိင္ရာ လူ႔အခြင့္အေရး ေစာင့္ၾကည့္သူ ကုလသမဂၢ သံတမန္ မစၥတာယိုဇိုယိုကိုတာလည္း မေရွးမေႏွာင္းမွပင္ ရန္ကုန္သို ့ေရာက္လာခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ အစီရင္ခံစာမွာ ေခ်ာေမာစြာပင္ မစၥတာ ယိုဇိုယိုကိုတာ၏ လက္သို ့ေရာက္သြားေၾကာင္း သတင္းၾကားခဲ့ရသည္။
ထုိ ့ျပင္ တဆက္တည္းမွာပင္ အမ်ဳိးသားဒီမုိကေရစီအဖြဲ ့ခ်ဳပ္အား က်င္းပဆဲအမ်ဳိးသားညီလာခံမွ ႏႈတ္ထြက္သင့္ေၾကာင္း ေထာင္တြင္းႏုိင္ငံေရး အင္အားစုမ်ားက စုေပါင္းလက္မွတ္ေရးထုိးကာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ထံ ေပးပို ့ႏုိင္ခဲ့ၾကသည္။ ဤကဲ့သို ့ေထာင္တြင္း၌ ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ား ညီညီညြတ္ညြတ္ စိတ္ဓာတ္မက်ဘဲ ႏုိင္ငံေရးတာဝန္မ်ား ဆက္လက္ထမ္းေဆာင္ႏုိင္ျခင္းမွာ ဦးဝင္းတင္ကဲ့သို ့ေသာ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းတေယာက္၏ ဦးေဆာင္လမ္းညႊန္မႈ ရွိေနေသာေၾကာင့္ ဆုိသည္မွာ အလြန္ထင္ရွားပါသည္။
၁၉၉၅ ခုႏွစ္ ႏုိဝင္ဘာလတြင္ ထုိ (၈၃) မ်က္ႏွာပါစာတမ္း “ေထာင္တြင္းလူ႔အခြင့္အေရး ခ်ဳိးေဖာက္မႈ အစီရင္ခံစာ” ကုလသမဂၢသို ့ေရာက္ရွိသြာျခင္းႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ အာဏာပိုင္မ်ား အႀကီးအက်ယ္ ေဒါသေပါက္ကြဲကာ (၄) တုိက္မွ ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားတဦးျဖစ္သူ တပ္ၾကပ္ႀကီးေဟာင္း တင္ဝင္းအား စစ္ေထာက္လွမ္းေရးမွ ေသြးေဆာင္စည္း႐ံုး၍ တုိက္ဝင္းအတြင္းရွိ လႈပ္ရွားမႈမ်ားကို စစ္ေဆးေမးျမန္းခဲ့သည္။
တင္ဝင္းက သူအားစစ္ေထာက္လွမ္းေရးက ျပန္လႊတ္ေပးမည္ဟူေသာ မက္လံုးေၾကာင့္ သစၥာ ေဖာက္ခဲ့သည္။ ဤသို ့ျဖင့္ ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ားထားရာ တုိက္ဝင္းအတြင္းရွိ လွ်ိဳ ့ဝွက္ခ်က္မ်ား ေပါက္ၾကားကာ ေရဒီယိုအပါအဝင္ စာရြက္စာတမ္းမ်ား သိမ္းဆည္းခံခဲ့ရသည္။ အမ်ဳိးသားေန႔ စိန္ရတုသဘင္အထိမ္းအမွတ္ လက္ေရးစာေစာင္နဲ ့ဖုန္းေမာ္အထိမ္းအမွတ္ ေသြးသစ္လိႈင္းစာေစာင္ အပတ္စဥ္ လက္ေရးသတင္းစာေစာင္မ်ားလည္း သိမ္းဆည္းခံရပါသည္။ ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသား (၆၃) ေယာက္ကို ေထာင္ထဲမွာပင္ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးက ထပ္မံဖမ္းဆီး တုိက္ပိတ္လုိက္ပါသည္။
သို႔ျဖင့္ ဆရာဦးဝင္းတင္အပါအဝင္ က်ေနာ္တုိ ့ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသား (၈) ေယာက္ကို နာမည္ေက်ာ္စစ္ေခြးတုိက္တြင္ တုိက္ပိတ္လုိက္ပါသည္။ စစ္ေခြးတုိက္ (၁) ခန္းတြင္ ေဒါက္တာျမင့္ႏုိင္ (ကန္႔ဘလူလႊတ္ေတာ္ကို္ယ္စားလွယ္)၊ (၂) ခန္းတြင္ စာေရးသူ၊ (၃) ခန္းတြင္ ေဒါက္တာေဇာ္ျမင့္ေမာင္ (အမရပူရ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္)၊ (၄) ခန္းတြင္ မ်ဳိးျမင့္ညိမ္း၊ (၅) ခန္းတြင္ ေဒါက္တာ ခင္ေဇာ္ဝင္း၊ (၇) ခန္းတြင္ ဦးႏုိင္းႏုိင္း (ပုဇြန္ေတာင္လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္)၊ အခန္း (၈) တြင္ ဦးထြန္းဝင္း (မင္းဗ်ားစီးနင္းတုိက္ခုိက္မႈ) ႏွင့္ အခန္း (၁၀) တြင္ ဆရာဦးဝင္းတင္ ျဖစ္ပါသည္။ စစ္ေခြးတုိက္တခုလံုးတြင္ က်ေနာ္တုိ ့(၈) ေယာက္သာ ရွိပါသည္။
သံမံတလင္းေပၚတြင္ အိပ္ၾကရၿပီး ေသာက္ေရအုိးႏွင့္တကြ မည္သည့္အသံုးအေဆာင္မွ်မေပးပါ။ အဆိုးဆံုးကိစၥမွာ အိမ္သာသြားရန္ ဘာမွစီစဥ္မေပးျခင္းျဖစ္သည္။ သီတင္းတပတ္မွ်လည္း ေရခ်ဳိးခြင့္မေပးပဲ ထားခဲ့သည္။ က်ေနာ္တို ့က ကိုယ့္အတြက္ထက္ ဆရာဦးဝင္းတင္အတြက္ ပို၍စိုးရိမ္ခဲ့ၾကသည္။ ဆရာသည္ ထုိစဥ္က အူက်ေဝဒနာ ခြဲစိပ္ကုသမႈခံယူထားရသည္မွာ မၾကာ ေသး။ ထို႔ၾကာင့္ ဤမွ်ဆုိးရြားလွေသာ ညႇဥ္းပမ္းႏွိပ္စက္မႈဒဏ္ေၾကာင့္ ဆရာ့က်န္းမာေရး ပိုမို ဆုိးရြားသြားမည္ကို အားလံုးက စိုးရိမ္ခဲ့ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ဆရာကား အၿပံဳးမပ်က္၊ အျခား သူမ်ားကိုပင္ စိတ္ဓာတ္မက်ရန္ အားေပးေနခဲ့သည္။၁၉၉၆ မတ္လ (၁၂) ရက္ေန ့တြင္ ဆရာ့ (၆၆) ႏွစ္ေျမာက္ ေမြးေန ့ပြဲကို ထုိစစ္ေခြးတုိက္မွာပင္ က်ေနာ္တို႔ ဆင္ႏႊဲခဲ့ၾကသည္။ က်ေနာ္တို႔အားလံုးက သီခ်င္းျဖင့္လည္းေကာင္း၊ ကဗ်ာျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ ဆရာ့ေမြးေန႔ကို ဂုဏ္ျပဳရြတ္ဆိုခဲ့ၾကသည္။ ဆရာကလည္း သူ႔ဘဝျဖတ္သန္းမႈ အေတြ႕အႀကံဳ အခ်ဳိ႕ကို ျပန္ေျပာင္းေျပာျပခဲ့သည္။
ဆရာက လူ ့ဘဝဆုိသည္မွာ “စိန္ေခၚမႈမ်ားကို ရင္ဆုိင္ျခင္း” ျဖစ္ေၾကာင္း၊ စိန္ေခၚမႈကို ရင္မဆုိင္ လုိ၍ ထြက္ေျပးပါက ဘဝအရံႈးသမားအျဖစ္ နိဂံုးခ်ဳပ္ရ႐ံုသာရွိေၾကာင္း၊ ထို႔ေၾကာင့္ စိန္ေခၚမႈ မွန္သမွ်ကို ရဲရဲဝံ့ဝံ့ ရင္ဆုိင္ရန္ ျပင္ဆင္ထားျခင္းသည္ ေအာင္ျမင္ျခင္း၏ အေၾကာင္းျဖစ္သည္ဟု က်ေနာ္တုိ႔ကို အားတက္ဖြယ္ရာစကားမ်ား ေျပာၾကားခဲ့သည္။စစ္ေခြးတုိက္တြင္ ဆရာႏွင့္အတူေနရစဥ္က “ျမန္မာျပည္မွာ ႏုိင္ငံေရးလုပ္ေတာ့မယ္ဆုိ ကတည္းက စစ္အာဏာရွင္ေတြနဲ ့ရင္ဆုိင္ရမယ္ဆုိတာ က်ေနာ္တုိ႔ ႀကိဳတင္တြက္ဆထားရမယ္။ အာဏာရွင္ကို ပလႅင္ေပၚကဆြဲခ်တဲ့အခါ အဆင္မသင့္ရင္ အသက္ေတာင္ ေပးခ်င္ေပးရလိမ့္မယ္ဆုိတာလည္း က်ေနာ္တုိ ့ျမင္ထားဖို ့လုိပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ ေခတ္မွာ က်ေနာ္တုိ ့တာဝန္မေက်ရင္ ေနာက္လာမယ့္ မ်ဳိးဆက္ေတြက က်ေနာ္တုိ႔ကို အျပစ္တင္စရာ ျဖစ္လိမ့္မယ္။ အနည္းဆံုး ေနာက္တက္လာမယ့္ လူငယ္မ်ဳိးဆက္ကို လြတ္လပ္ေရးနဲ႔ တရားမွ်တေရးအတြက္ ဘယ္လမ္းကို ေလွ်ာက္ရမယ္ဆုိတာ ေလာက္ေတာ့ စံနမူနာျပႏုိင္ရမယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ကို္ယ္တုိင္ အလံမလွဲစတမ္း စြန္႔လႊတ္စြန္႔စားျပႏုိင္မွ ေနာက္လူငယ္မ်ဳိးဆက္ကလည္း ဒီအလံကို ဆက္လက္စြဲကိုင္ ခ်ီတက္ၾကမွာျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္တုိ႔အေနနဲ႔ စစ္လႊမ္းမုိးေရးဒႆနကို အျမစ္ကလွန္ႏုိင္ဖို ႔ ဒီပြဲမွာ အလံ မလွဲစတမ္း ယံုၾကည္ခ်က္ကို ၿမဲၿမဲဆုပ္ကိုင္ထားၾကဖို႔ လိုပါတယ္။” ဟု ဆရာေျပာခဲ့ေသာ စကားရပ္ကို ယခုျပန္လည္စဥ္းစားၾကည့္ေသာအခါ ဆရာကိုယ္တုိင္က စိန္ေခၚမႈမ်ားအတြက္ အသင့္ျပင္ဆင္ ထားပံုကို ေတြ ့ရတယ္။ ဆရာဦးဝင္းတင္၏ က်န္းမာေရးအေျခအေနကို သိေနသူမ်ားက ဤမွ်ေလာက္အထိ ဆရာ ႀကံ့ႀကံ့ ခံႏုိင္ပါ့မလားဟု စိုးရိမ္ေနၾကေသာ္လည္း ဆရာက သူ ့တြင္ စိန္ေခၚမႈမ်ားကို ရင္ဆုိင္ႏုိင္စြမ္း ရွိေသးေၾကာင္း၊ မ်ဳိးဆက္သစ္တုိ႔ကို လမ္းျပလ်က္ရွိေနဆဲပင္ျဖစ္သည္။ လြန္ခဲ့ေသာ မတ္လတြင္ အသက္ (၇၈) ႏွစ္ျပည့္၍ (၇၉) ႏွစ္တာခရီးကို စတင္ေနသူ ဆရာဦးဝင္းတင္သည္ အက်ဥ္းေထာင္ အတြင္းရွိ တုိက္ခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းကေလးထဲ၌ အထီးက်န္ဘဝကို ျဖတ္သန္းရင္း စစ္အာဏရွင္တုိ ့ စိန္ေခၚမႈကို ရင္ဆုိင္အံတုႏုိင္ဆဲ ရွိေပသည္။မ်ဳိးဆက္သစ္တုိ ့အေနျဖင့္ “ဆရာဦးဝင္းတင္” ကို အားက်အတုယူရင္း “ျမန္မာ့ဒုတိယ လြတ္လပ္ ေရးတုိက္ပြဲ” အတြက္ ေပၚေပါက္လာမည့္ စိန္ေခၚမႈအသစ္မ်ားကို ရင္ဆုိင္အံတုရန္ ျပင္ဆင္ၾကရ ေပဦးမည္။ စစ္အာဏာရွင္စနစ္၏ စိန္ေခၚမႈအသစ္တို႔ကို ရင္ဆုိင္အႏုိင္ယူဖုိ႔ ျပင္ဆင္ၾကရေပဦးမည္။ “အာဏာရွင္ကို ပလႅင္ေပၚကဆြဲခ်တဲ့အခါ အဆင္မသင့္ရင္ အသက္ေတာင္ ေပးခ်င္ေပးရလိမ့္မယ္ ဆုိတာလည္း က်ေနာ္တုိ႔ ျမင္ထားဖို႔ လုိပါတယ္။” ဆိုေသာ ဆရာ့စကားမွာ “အျမင့္ဆံုးေသာ စိန္ေခၚ မႈႀကီး” ကိုရင္ဆုိင္ရန္ ဆရာ့အေနႏွင့္ အသင့္ျပင္ဆင္ထားၿပီးျဖစ္သည္ကို သိျမင္ႏိုင္သည္။
ထုိ ့ျပင္ဆရာ၏ “ထူေထာင္ရမယ္၊ ထိန္းသိမ္းရမယ္၊ ထုိင္မေနနဲ႔၊ ထိေတြ ့ရမယ္” ဆုိသည့္ အားေပး စကားမွာလည္း မ်ိဳးဆက္သစ္တုိ႔အတြက္ ရည္ရြယ္ပံုရေပသည္။ “ေအာင္ျမင္မႈ” မည္သည္ “စိန္ေခၚ မႈမ်ားကို ေက်ာ္လႊားႏုိင္သူ” တုိ႔အတြက္ ျဖစ္ေပသည္။ ။

ဇင္လင္း