“လင္းအာ႐ုဏ္ဆီသို႕”(၈.၈.၈၈ ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ျပည့္အထိမ္းအမွတ္) D-Wave

သန္းေခါင္ယံေက်ာ္အခ်ိန္မို႕တခါတရံျဖတ္သြားသည္႕ကားတစင္းတေလအသံမွ

အပတေလာကလံုးတိတ္ဆိတ္ေနသည္။ကၽြန္ေတာ္သည္ထိုင္ေနက်ဝရံတာငယ္

ေလးမွာထိုင္ရင္းအေတြးမ်ားပ်ံ႕လြင့္ေနမိသည္။ဤသို႕ေကာင္းကင္ကိုေငးရင္း

ေတြးခ်င္တာေတြးေနတတ္သည့္အက်င့္ကိုဘယ္တုန္းကရခဲ့သည္မသိ။

လြန္ခဲ႔ေသာအႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ဝန္းက်င္အက်ဥ္းစံခဲ႔စဥ္ကရခဲ႔သည္လား၊ဖမ္းဆီးခံရ

မည့္အႏၱရာယ္ကိုေရွာင္ပုန္းရင္းေခြးေဟာင္သံ၊ကားသံၾကားတိုင္း

အိပ္မရတဲ႔အတူတူေမွာင္ထဲမွာေငးခ်င္ရာေငးရင္းမွရလာသည္လား၊ငွက္

ဖ်ားႏွင့္အဟာရမျပည္႔စံုတဲ႔ဒါဏ္ကိုၾကံ႕ၾကံ႕ခံရင္းျဖတ္ေက်ာ္ခဲ႔ရသည့္ေတာ

ေတာင္ေတြထဲကပဲရသည္လား၊ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ေသခ်ာစြာမသိေတာ႔ေပ

မယ္႔ထိုသို႕ေနရသည္ကိုမသိစိတ္ကႏွစ္ၿခိဳက္ေနမိသလိုပင္။လမ္းမီးေရာင္

တခ်ိဳ႕ကြက္တိကြက္က်ားလင္းေနသည္။ေကာင္းကင္ျပင္မွာေတာ႔ပိန္းပိတ္

ေအာင္ေမွာင္လြန္းလွသည္။ဒီလိုအေမွာင္ညေတြဘယ္ကာလမွဆံုးေလမယ္မသိ။

အေဝးဆီမွပ်ံ႕လြင္႔လာေသာအသံတခ်ိဳ႕ကိုတီးတိုးၾကားေနရသည္။

ငိုညည္းသံမ်ားလိုလို၊ေႂကြးေၾကာ္ေအာ္ဟစ္သံမ်ားလိုလို၊ေဝးရာမွနီးလာၿပီးအသံ

မ်ားကသဲကဲြက်ယ္ေလာင္လာသည္။

“ဒါမတရားဘူး ေဟ႕၊ ငါတို႕ေတြအိမ္ျပန္မယ္ လမ္းဖြင္႔ေပး ”

(အခ်ိန္က၁၉၈၈ခုႏွစ္မတ္လ(၁၆)ရက္၊ေနရာကအင္းယားကန္ေဘာင္ေဘးမ

ေရာက္တေရာက္အင္းယားလမ္းမေပၚ)

ကၽြန္ေတာ္တို႕ေရွ႕တည္႔တည္႔မွာပိတ္ဆို႕ထားသည္ကသံဆူးႀကိဳးမ်ား၊ဘရင္း

ကယ္ရီယာေခၚစက္ေသနတ္တင္ကားမ်ား၊ၿပီးေတာ႔ေသြးဆာေနေသာမ်က္ႏွာ

ထားႏွင့္ဒိုင္း၊တုတ္မ်ားကိုင္ေဆာင္ထားသည္႕လံုထိန္းမ်ား။

ထိုေန႕ကသာေက်ာင္းမတက္ျဖစ္လွ်င္ကၽြန္ေတာ့္ဘဝကဘယ္လိုတဆစ္ခ်ိဳးေလ

မည္မသိ။ကၽြန္ေတာ့္မိဘမ်ားကလခသိပ္မမ်ားသည္႕အစိုးရဝန္ထမ္းေတြ၊ကၽြန္

ေတာ္တို႕မွာေငြေၾကးမခ်မ္းသာ၊မိဘမ်ားကေခၽြတာထိန္းသိမ္းသျဖင့္သင့္တင့္စြာ

ေက်ာင္းတက္ႏိုင္သည့္အေျခအေနသာရွိသည္။ထိုေခတ္ကအျမင့္ဆံုးေမွ်ာ္မွန္း

သည့္သေဘၤာသားျဖစ္ရန္ဆိုသည့္လမ္းေၾကာင္းကိုမေမွ်ာ္မွန္းႏိုင္၊အမွတ္အ

နည္းငယ္ေကာင္း၍သိပၸံလိုင္းရသျဖင့္ေရေၾကာင္းအင္ဂ်င္နီယာေခၚMOTေျဖဆို

ႏိုင္သည့္အခြင့္အေရးေတာ့ရွိသည္။ဒါလဲသိပ္လြယ္သည္ေတာ့မဟုတ္။ထိုအခ်ိန္

ကအလြယ္ဆံုးအရာရွိျဖစ္ႏိုင္ေသာဗိုလ္သင္တန္းေျဖဆိုရန္ကၽြန္ေတာ္ရည္မွန္း

ထားသည္။

ေက်ာင္းသားမ်ားရုတ္ရုတ္သဲသဲျဖစ္ေနတာလြန္ခဲ႔ေသာလအနည္းငယ္ကစခဲ႔သည္။၇၅က်ပ္တန္၊၂၅က်ပ္တန္မ်ားဖ်က္သိမ္းခဲ႔စဥ္ကတည္းကတႀကိမ္၊ၿပီးခဲ႔ေသာ

မတ္လကRITေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္အရပ္သားအခ်ိဳ႕ျပသနာျဖစ္ရာမွRITေက်ာင္း

ဝင္းအတြင္းသို႔စစ္သားမ်ားကေသနတ္ျဖင္႔ပစ္ခတ္သျဖင္႔ကိုဖုန္းေမာ္ႏွင့္ကိုစိုးႏိုင္

ဆိုသူေက်ာင္းသားႏွစ္ဦးေသဆံုးသည္ဟုၾကားရသည္။

ထိုေန႔ကေက်ာင္းသြားရန္ကၽြန္ေတာ္ေတြေဝေနမိသည္။ပထမဆံုးေန႕မို႔စာသင္ဦးမွာမဟုတ္ဟုထင္သည္။သို႕ေသာ္သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ေတြ႕ခ်င္သည္။ကၽြန္

ေတာ္RC2ကိုေရာက္ေတာ့ေက်ာင္းသားမ်ားစြာမရွိ၊ရွိသူမ်ားကလည္းအုပ္စု

ကိုယ္စီဖဲြ႔၍ႀကိ္တ္တိုင္ပင္ေနၾကပံုမ်ိဳး၊အေျခအေနတိတ္ဆိတ္ေနပံုကေျခာက္ျခားစရာ၊

သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္အေဆာင္ကင္တင္းတြင္လက္ဖက္ရည္ေသာက္ေနစဥ္မိန္းထဲ

တြင္ေက်ာင္းသားမ်ားဆႏၵျပေနၾကသည္ဟုၾကားသည္။လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွကၽြန္

ေတာ္တို႕ျပန္လာခ်ိန္ေက်ာင္းဆရာမ်ားမွအိမ္ျပန္ရန္လိုက္ေျပာေနသည္။အိမ္ျပန္

ရန္ေက်ာင္းေရွ႕သို႕ထြက္လာစဥ္လိုင္းကားတစီးမွမလာေတာ့။သမိုင္းလမ္းဆံု
မွစ၍လမ္းပိတ္ထားလိုက္ေၾကာင္းသိရသည္။ထို႔ေၾကာင္႔ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုး

အင္းယားကန္လမ္းမွတဆင္႔လွည္းတန္းသို႔လမ္းေလွ်ာက္သြားၿပီးမွျပန္ရံုသာ

ရွိေတာ႔သည္။ေက်ာင္းသားအားလံုးမတိုင္ပင္ပဲထိုလမ္းအတိုင္းအစုလိုက္ျပန္လာ

ၾကစဥ္ပိတ္ဆို႔မႈႏွင့္ႀကံဳရျခင္းျဖစ္သည္။

ခပ္ထက္ထက္ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ပိတ္ဆို႔သူမ်ားျပသနာတက္ေနစဥ္ေက်ာင္းမွ

ကားတစီးျဖင္႔ဌာနမႈးဦးေကာင္းၫြန္႔ႏွင့္ဆရာတခ်ိဳ႕ေရာက္လာၿပီးေျဖရွင္းေပးေန

သည္။သူတို႔ဘာေတြေျပာဆိုေနသည္ကိုမျမင္မၾကားႏိုင္ေတာ့ပဲကၽြန္ေတာ္၏

အာရံုကပိတ္ဆို႔တားဆီးထားသည္မ်ားကိုေက်ာ္၍ရန္ကုန္

တကၠသိုလ္ပင္မဆီမွကၽြန္ေတာ္တို႔ဘက္သို႔ဦးတည္ခ်ီတက္လာေနေသာေက်ာင္း

သားမ်ားဆီေရာက္သြားသည္။ထိပ္ဆံုးမွတလူလူလႊင္႔ေနေသာခြပ္ေဒါင္းအလံ

ေတာ္၊နဖူးစီးအနီေရာင္စီးထားေသာေက်ာင္းသားမ်ား၊အမ်ိဳးအမည္မသိႏိုင္

ေသာပီတိစိတ္ႏွင့္ၾကက္သီးေမႊးညွင္းမ်ားထလာေနသည္ကိုကၽြန္ေတာ္ခံစား

လိုက္မိသည္။ကၽြန္ေတာ့္ဘဝတြင္ဒါပထမဆံုးျမင္ဘူးေသာျမင္ကြင္း။

“တို႔ေက်ာင္းသားေတြခ်ီတက္လာတယ္။တို႔ေက်ာင္းသားေတြဆႏၵျပေနတယ္။”

ကၽြန္ေတာ္႔ရင္ထဲတြင္ထိုစကားသံမ်ားသာပဲ႔တင္ထပ္ေနသည္။ေႂကြးေၾကာ္သံ

မ်ားကပိုမိုက်ယ္ေလာင္လာသည္။အင္းယားကန္ေဘာင္ေဘးတံတားျဖဴအ

လြန္ကၽြန္ေတာ္တို႔တဖက္ျခမ္းရွိပိတ္ဆို႔တားဆီးသည္႕ေနရာတြင္ရပ္တန္႔

သြားၿပီးေနာက္ကမာၻမေၾကသီခ်င္းကိုသံၿပိဳင္သီဆိုေနၾကသည္။

“ဒါတို႔ေက်ာင္းသား၊ဒါတို႔ေသြးသား၊”ဆိုသည္႕အသိကကၽြန္ေတာ္႔ေသြးမ်ားကိုပူ

ေႏြးလွည့္ပတ္လာေစသည္။ကၽြန္ေတာ္ကမာၻမေၾကသီခ်င္းကိုလိုက္ဆိုေနမိပါၿပီ

ေကာ။ကၽြန္ေတာ္သာမကအားလံုးလိုက္ဆိုိုေနၾကပါၿပီ။သံဆူးႀကိဳးမ်ား၊ဘရင္း

ကယ္ရီယာမ်ား၊လက္နက္ကိုင္တပ္မ်ားကကၽြန္ေတာ္တို႔၏ေက်ာင္းသားဆို

သည့္ေသြးစည္းမႈကိုမတားဆီးႏိုင္ပါေတာ့ၿပီ။

“ေဝါ…..ေဝါ………ေဝါ…….”

မထင္မွတ္သည္႕အခိုက္အတန္႔တြင္မိုးၿပိဳသလိုျပင္းထန္သည့္အသံမ်ားႏွင့္

အတူေနာက္မွကားႏွင့္ဝင္တိုက္ၿပီးကားေပၚမွခုန္ဆင္းလာေသာလံုထိန္းမ်ားကအတင္းဝင္ရိုက္သည္ကိုကၽြန္ေတာ္ေတြ႕လိုက္ရသည္။ေမွ်ာ္လင္႔မထားေသာ၊ျပင္ဆင္မ

ထားေသာေက်ာင္းသားမ်ားမွာအလစ္အငိုက္တြင္အၾကမ္းဖက္ဝင္ေရာက္ရုိက္

ႏွက္မႈေၾကာင္႔အတံုးအရံုးလဲၿပိဳက်ခဲ႔ရပါေတာ႔သည္။

ကၽြန္ေတာ္ျမင္ေနရသည္႔ျမင္ကြင္းကိုမယံုႏုိင္ေအာင္ျဖစ္ေနသည္။တိုင္းျပည္ရန္

စြယ္ကိုကာကြယ္ေနၾကသူမ်ားဟုကၽြန္ေတာ္ယံုမွတ္ထားသူမ်ားကလက္နက္မဲ႔

ေက်ာင္းသားမ်ား၊တိုင္းျပည္၏အၫြန္႔အဖူးမ်ားကိုရက္စက္စြာရိုက္ႏွက္

ေနသည္လား။ကၽြန္ေတာ္႔အသိအျမင္ကမာၻႀကီးေျပာင္းျပန္လန္သြားေလၿပီ။

“ဘာတပ္မေတာ္သားလဲ၊ဘာလံုထိန္းလဲ”

“မတရားတာမလုပ္ၾကနဲ႔ကြလာၾကေဟ့တို႔ေက်ာင္းသားေတြကိုသတ္ေနၾကၿပီ၊ရပ္

ၾကည္႕မေနနဲ႔။”ကၽြန္ေတာ္႔ေျခလွမ္းမ်ားကကာရံထားေသာသံဆူးႀကိဳးမ်ားဆီသို႔…………………………
မ်က္ရည္ယိုဓါတ္ေငြ႕မ်ားၾကားမွလမ္းတေလွ်ာက္၊ကန္ေဘာင္တေလွ်ာက္ေျပးေနသူမ်ား၊ၿခံစည္းရိုးမ်ားကိုေသြးရူးေသြးတန္းေက်ာ္ျဖတ္ေနသူမ်ား၊လမ္းမေပၚတြင္လဲၿပိဳေနသူမ်ား၊ေသြးကြက္မ်ား၊ငိုယိုေတာင္းပန္သံမ်ား၊နာက်င္စြာေအာ္ဟစ္ၿငီးတြားသံမ်ား၊တုတ္ျဖင္႔လိုက္ရိုက္ေနေသာ

ငရဲသားမ်ား၊ျမင္သမွ်အရာအားလံုးကကၽြန္ေတာ္႔ႏွလံုးသားမ်ားကိုေျခမြေနၾကေလသည္။

တံတားျဖဴသည္ကားေက်ာင္းသားတို႔၏ေသြးမ်ားျဖင္႔ခ်င္းခ်င္းနီခဲ႔ေလၿပီ။ရယ္႐ႊင္ရီ

ေမာသံတို႔ျဖင္႔သာၾကည္ေမြ႕ဘြယ္ရာရွိေသာအင္းယားကန္ေဘာင္သည္ငိုယိုၿငီး

တြားသံတို႔ျဖင္႔ငရဲျပည္တမွ်ဆူပြက္ေနေပၿပီ။ေလျပည္လိႈင္းၾကက္ခြပ္မ်ားျဖင္႔တင္႔

ေမာဘြယ္ရာကန္ေရျပင္ကားအသက္ေဘးအတြက္ရုန္းကန္ေျပးေနရေသာ

ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ားေၾကာင္႔လိႈင္းထန္ခဲ႔ေလၿပီ။

“မလုပ္ၾကနဲ႔ ၊မတရားမလုပ္ၾကနဲ႔ကြ ”

ကၽြန္ေတာ္တို႔ဝိုင္းေအာ္သံမ်ားကအရာမေရာက္ေတာ႔၊ေသြးရူးေသြးတန္းႏွင့္သံဆူး

ႀကိဳးကိုဆဲြထားသည့္ကၽြန္ေတာ္႔လက္မ်ားကေသြးတို႔တစက္စက္က်လွ်က္၊ကၽြန္

ေတာ္တို႔အေနာက္ဘက္မွစတင္ရိုက္သံမ်ားၾကားလာရသည္။

“ေျပးၾကေဟ႔ ……၊ ေျပးၾက ”

ဘယ္သူမွန္းမသိသူမ်ားကကၽြန္ေတာ္႔ကိုဝိုင္းဆြဲေျပးၾကသည္။

“ငါဘာမွမလုပ္ေပးႏိုင္ဘူးကြာ၊တို႔ေက်ာင္းသားေတြကိုမတရားသတ္ၾကတာ ”

ေဘးလြတ္ရာၿခံဝင္းတခုတြင္ထိုင္ရင္းကၽြန္ေတာ္႔ေဘးမွေက်ာင္းသားတဦး

ကငိုရင္းေျပာသည္။ကၽြန္ေတာ္သူ႔ကိုဖက္ထားရင္းမွလက္သီးကိုတင္း

ၾကပ္စြာဆုပ္လိုက္မိသည္။

“အကိုတို႔အမတို႔ရယ္၊ခင္ဗ်ားတို႔နဲ႔ကၽြန္ေတာ္တို႔တေသြးထဲတသားထဲပါ၊အဲဒီေသြးေႂကြးကိုကၽြန္ေတာ္တို႕ဆပ္ပါ႔မယ္။”

ကၽြန္ေတာ႔ရင္ထဲမွတိတ္ဆိတ္စြာသစၥာျပဳမိပါသည္။ကၽြန္ေတာ္႔ဘဝရဲ႕တဆစ္ခ်ိဳး

(သို႕)ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ေန႔သစ္တခုစခဲ႔ရပါၿပီ။

မဆံုးႏိုင္ေသာတိုက္ပဲြတို႕ကဆက္၍လာေနသည္။ဂၽြန္လ၊ကိုဘုန္းေမာ္(၃)လျပည့္အတြက္ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆက္လက္ဆင္ႏႊဲၾကသည္။RCခန္းမအေပၚထပ္တြင္မ်က္ႏွာဖံုးစြပ္၍ေဟာေျပာေနၾကေသာေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ားအတြက္လံုၿခံဳေရးတာဝန္ယူရင္းတံတားနီအျဖစ္ကကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွမထြက္ႏိုင္ေအာင္

ရွိေနသည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတာင္းဆိုသံမ်ားကေက်ာင္းသားအေရးကိစၥမ်ား၊ေက်ာင္းသားသမဂၢ

ဖဲြ႔စည္းေရးကိစၥမ်ားမွသည္ႏိုင္ငံေရးေတာင္းဆိုမႈမ်ားအထိက်ယ္ျပန္႔လာသည္။

တံတားနီေန႔တြင္အဖမ္းခံရေသာမိန္းခေလးတဦးကသူမကိုေထာင္ထဲတြင္ျပဳက်င္႔

မႈခဲ႔မ်ားကိုရဲဝင္႔စြာဖြင္႔ခ်သည္႔အခါမေက်နပ္မႈဒီဂရီကအဆံုးအထိတက္လာ

ေတာ႔သည္။

“ရက္စက္လိုက္ၾကတာ၊ယုတ္မာလိုက္ၾကတာ၊သူတို႔ညီမသားခ်င္းေတြဆိုဒီလိုလုပ္

ၾကပါ႔မလား ၊ဒါကိုတုန္႔ျပန္ရမယ္၊ ”

ျပင္ပတြင္ေခ်မႈန္းခံခဲ့ရေသာအေတြ႔အႀကံဳေၾကာင္႔ကၽြန္ေတာ္တို႔ေက်ာင္းဝင္းထဲ

တြင္သာဆႏၵျပၾကသည္။ေႂကြးေၾကာ္သံမ်ားဟစ္ေႂကြးၾကသည္။သို႔ေသာ္ေန႔ခင္း

ပိုင္းတြင္ေတာ႔ဂ်က္ဆင္ေရွ႕ေပါက္မွစစ္တပ္ႏွင့္လံုထိန္းမ်ားကဝင္ေရာက္လာၿပီး

ရိုက္ႏွက္ၿဖိဳခဲြေတာ႔သည္။ကၽြန္ေတာ္႔သူငယ္ခ်င္း၏ေဆြမ်ိဳးဆရာတဦးအိမ္တြင္

ပုန္းခြင္႔ရသျဖင္႔ကၽြန္ေတာ္လြတ္ေျမာက္ခဲ႔ရသည္။ထိုၿခံဝင္းထဲရွိသစ္ပင္ေပၚတြင္

တက္ပုန္းေနသူတဦးကိုလံုထိန္းမ်ားကေအာက္ဆင္းခဲ႔ရန္ေခၚေနသည္၊ေအာက္

အေရာက္တြင္

“မင္းလားကြ ေက်ာင္းသား ၊မင္းလားကြပညာတတ္”

ဟုဆိုကာဝိုင္းရိုက္ေနေသာအသံမ်ားကကၽြန္ေတာ္တို႕ရင္ကိုဓါးထက္ထက္နဲ႔

ထိုးခြဲေနသလို၊တခုခုထြက္မလုပ္ရန္ဝိုင္းဆဲြေနၾကေသာဆရာ၏မိသားစုမ်ား

ေၾကာင္႔ကၽြန္ေတာ္တို႔မလႈပ္သာၾက။ထိုအခိုက္တြင္ညီညာက်ယ္ေလာင္ေသာ

ကမာၻမေၾကသီခ်င္းသံကကၽြန္ေတာ္တို႔နားထဲဝင္လာသည္။ဓမၼာရံုထဲမွာဖမ္းထား

ေသာေက်ာင္းသားေတြအခ်ဳပ္ကားေတြထဲကဆိုေနတာျဖစ္သည္။ကၽြန္ေတာ္တို႔လဲအသံ

မထြက္ပဲႏွလံုးသားႏွင့္အတူလိုက္ဆိုေနမိသည္။က်လာေသာမ်က္ရည္တို႕

ကတားဆီးမရေတာ့။

“တို႔ဒီပဲြကိုဆက္တုိုက္ၾကမယ္”

ေက်ာင္းဝင္းအျပင္ဘက္အေရာက္တြင္ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုးသေဘာတူ

ၾကသည္။အင္းစိန္သို႔ကၽြန္ေတာ္တို႔ျပန္၍ေန႔ခင္းအျဖစ္အပ်က္ႏွင့္ေက်ာင္း

သားမ်ားကိုအခ်ဳပ္ကားျဖင္႔တင္လာမည္႔အေၾကာင္းသတင္းျဖန္႕ၾကသည္။

အထူးသျဖင္႔မီးရထားတံခါးပိတ္ခ်ိန္ႏွင့္ႀကံဳႀကိဳက္ပါကတခုခုလုပ္ေပးႏိုင္

ေအာင္ေစာင္႔ၾကသည္။ကၽြန္ေတာ္တို႔ေမွ်ာ္လင္္႔ထားသလိုရထားတံခါးပိတ္

ခ်ိန္တြင္အခ်ဳပ္ကားမ်ားပိတ္မိေနသည္။လမ္းေဘးမွလူမ်ားကစားစရာ၊

ေဆးလိပ္၊ပိုက္ဆံစသည္ျဖင္႔တတ္ႏိုင္သမွ်ေပးကမ္းၾကသည္။ကားေပၚမွပစ္ခ်ေပး

ေသာစာကေလးမ်ားကိုဖတ္၍ငိုၾကသူမ်ားက မရွား။

ထိုအရွိန္ျဖင္႔ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆက္လက္တိုက္ပဲြဝင္ၾကသည္။အင္းစိန္တၿမိဳ႕လံုးစစ္

သားမ်ားလံုထိန္းမ်ား၊ရဲမ်ားျဖင္႔ေနရာအႏံွ႔ျဖစ္ေနေသာဆႏၵျပမႈမ်ားကိုၿဖိဳခဲြၾက

သည္။ညရနာရီခန္႔တြင္ကၽြန္ေတာ္တို႔အဖဲြ႔အင္းစိန္ဘူတာရံုထဲတြင္ပိတ္မိသြား

သည္။ထိုေန႔ကဝမ္းနည္းျခင္းအထိမ္းအမွတ္အျဖစ္အနက္ေရာင္ဝတ္ထားေသာ

ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုလံုထိန္းမ်ားကလြယ္ကူစြာခဲြထုတ္ဖမ္းဆီးသြားခဲ႔ၾကသည္။

“ေဩာ္…..ဘဝတြင္အိမ္မက္ပင္မမက္ခဲ႔ဘူးေသာေထာင္ဆိုသည္႕အရသာကို

ျမည္းစမ္းရေပဦးေတာ႔မည္။”

ကၽြန္ေတာ္အထက္တြင္ဆိုခဲ႔သလိုကၽြန္ေတာ္႔တြင္ႏိုင္ငံေရးအသိုင္းအဝိုင္း၊

မ်ိဳးရိုးမရွိခဲ႔။ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ပင္စစ္ဗိုလ္ျဖစ္ခ်င္ခဲ႔ဖူးသည္။သို႔ေသာ္

ျမန္မာ႔ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ပါတီအမည္ခံထားသည္႔စစ္အုပ္စုကတခ်ိန္လံုး

လိမ္ညာဝါဒျဖန္႔ဟန္ေဆာင္ထားသည္႕မင္းသားေခါင္းကိုျဖဳတ္၍စစ္အာဏာ

ရွင္ဘီလူးရုပ္ကိုထင္ထင္ရွားရွားထုတ္ျပသည္ကိုကၽြန္ေတာ္မ်က္ဝါးထင္ထင္

ျမင္ေတြ႔ခဲ႔ရသည္။ေထာင္ထဲတြင္ရွိေနစဥ္ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ေတြ႔ႀကံဳခံစား

ခဲ႔ရသည္။ေနာက္ပိုင္းတြင္သိလိုသည္႔အခ်က္အလက္မ်ား၊မရွင္းလင္းသည္မ်ား

ကိုစာအုပ္မ်ားမွရွာေဖြရသည္။အေတြ႕အႀကံဳရင္႔က်က္သူမ်ားထံမွေမးျမန္းရ

သည္။ကၽြန္ေတာ့္ကိုမည္သူမွမရပ္တန္႕ႏုိင္ေတာ့။

ဩဂုတ္လတြင္ကၽြန္ေတာ္တို႔၏တိုက္ပဲြမ်ားအျမင္႔ဆံုးျဖစ္လာသည္။မတ္၁၆ ရက္ေန႔တုန္းကထက္ဆိုးေသာေသေၾကပ်က္စီးမႈမ်ား၊ထိခိုက္ပ်က္စီးမႈမ်ားပို

မ်ားလာခဲ႔ေလသည္။ထို႕အတူကၽြန္ေတာ္႔ႏွလံုးသားသည္လည္းဒါဏ္ရာမ်ားစြာ

ျဖင္႔ရင္႔က်က္လာခဲ႔သည္။ေသြးေႂကြးေပးဆပ္ရန္တာဝန္ေတြလဲပိုမ်ားလာခဲ႔

ေတာ႔သည္။

စက္တင္ဘာလစစ္တပ္မွအာဏာသိမ္းၿပီးေနာက္ပါတီဖဲြ႔ကာႏိုင္ငံေရးလုပ္ငန္း

မ်ားလုပ္ေဆာင္လာရသည္႔အခါကၽြန္ေတာ္႔အတြက္အေတြ႔အႀကံဳမ်ားစြာရခဲ႔

သည္။ထိုအေျခအေနမ်ားကကၽြန္ေတာ္႔ကိုပိုမိုရင္႔က်က္လာေစသည္ဟုထင္

သည္။ထိုမွတဖန္ပိုမိုျပင္းထန္ေသာယံုၾကည္ခ်က္မ်ားႏွင့္အတူလြတ္ေျမာက္

နယ္ေျမသို႔ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ရွိခဲ႔သည္။ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းမႈမ်ား၊ေရာဂါဘယ

မ်ား၊ငတ္မြတ္ေခါင္းပါးမႈမ်ား၊မ်ားစြာေသာအရာအားလံုးကိုကၽြန္ေတာ္ရဲဝံ႕

စြာျဖတ္သန္းခဲ႔သည္ဟုမဆိုရဲပါ။

အခ်ိန္ကာလ၊အေတြ႔အႀကံဳႏွင့္တိုက္ပဲြတို႔သည္လူသားတို႔၏ေတြးေခၚေမွ်ာ္ျမင္မႈ

ႏွင့္အရည္အခ်င္းမ်ားကိုပိုမိုေတာက္ေျပာင္လာေစသည္ဟုဆိုသည္။ကၽြန္ေတာ္႔

အတြက္ကေတာ႔ေဝခဲြမရေခ်။ထိုအရာမ်ားသည္တခါတရံပံုေျပာင္းေပးႏိုင္ေသာ

စက္ယႏၱရားႀကီးတခုအလား၊တဖက္မွဝင္သြားၾကစဥ္ကအေသြးတူ၊အေရာင္တူ၊ျဖဴ

စင္မႈမ်ား၊စြန္႔လြတ္ေပးဆပ္မႈမ်ားႏွင့္။ျပန္ထြက္လာသည္႔အခါမယံုၾကည္ႏိုင္

ေလာက္ေအာင္ကဲြျပားျခားနားမႈမ်ားစြာျဖင္႔၊တခ်ိဳ႕ကပိုမိုေတာက္ေျပာင္

လာသည္။တခ်ိဳ႕ကမယံုၾကည္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ေျပာင္းလဲကုန္ၾကသည္။

ဘာလိုလိုႏွင့္ထိုယႏၱရားႀကီးေမာင္းႏွင္လာခဲ႔သည္မွာႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာ

ခဲ့ၿပီ။ကၽြန္ေတာ္တို႕၏ဒီမိုကေရစီတိုက္ပြဲကာလသည္အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ရွိခဲ႔ၿပီ။ယခု

အေျခအေနတြင္သူမ်ားေတြအေၾကာင္းအထူးအေထြကၽြန္ေတာ္မေျပာလိုေတာ႔၊

ထိုသို႔ဆိုလွ်င္ကၽြန္ေတာ္ကေရာ……..

ကၽြန္ေတာ္႔အားယေန႔ထိတိုင္ေျခာက္လွန္႔ေနသည္႔ေျခာက္အိမ္မက္တခုရွိသည္။ထိုအရာကားမတ္လ၁၆ရက္ေန႔ျမင္ကြင္းပင္။ထိုေန႔ကသူတို႔က်ခဲ႔ေသာ

ေသြးမ်ားႏွင့္ကၽြန္ေတာ္႔လက္မွက်ခဲ႔ေသာေသြးတို႔သည္သံဆူးႀကိဳးျခားထား၍

တေနရာစီျဖစ္ေသာ္လည္းတေသြးထဲတသားထဲဟုကၽြန္ေတာ္ခံယူသည္။

သူတို႔ေသြးသည္ကၽြန္ေတာ္႔ေသြးပင္၊သူတို႔ေသြးေႂကြးသည္ကၽြန္ေတာ္႔ေသြး

ေႂကြးပင္။

တခါတရံကၽြန္ေတာ္ေတြေဝေနမိသည္။ထိုေသြးေႂကြးကကၽြန္ေတာ္႔ကိုေတြေဝ

ခြင္႔မေပး၊တခါတရံစိတ္ပ်က္စြာေဘးထြက္ေနခ်င္မိသည္။ကၽြန္ေတာ္႔ကိုေဘး

ထြက္ခြင္႔မေပး။အမ်ားသူငါလိုအခြင္႔အေရးရယူခ်င္မိသည္။ထိုအခြင္႔

အေရးသည္ေသြးတို႔ျဖင္႔နီေစြးသည္။ေသြးၫွီနံံ႔တို႔ျဖင္႔ေထာင္း

ေထာင္းထေနသည္။ကၽြန္ေတာ္လက္လွမ္းရန္ကိုပင္မဝ့ံ။

ေသြးေႂကြးကိုေသြးျဖင္႔ဆပ္ရမည္ဟုယခုအသက္အရြယ္အေတြ႔အႀကံဳအရ

ကၽြန္ေတာ္မဆိုခ်င္ေတာ႔။သို႕ေသာ္ကၽြန္ေတာ္ေတြ႔ႀကံဳခဲ႔ရေသာစစ္အာဏာ

ရွင္စနစ္ဆိုးေအာက္မွအျဖစ္ဆိုးမ်ိဳးေတြကိုေနာက္မ်ိဳးဆက္ေက်ာင္းသား

ေတြ၊ျမန္မာျပည္သူလူထုေတြမခံစားေစလိုေတာ႔………

ဒီမိုကေရစီထြန္းကားေသာႏုိင္ငံမ်ား၏အေျခအေနအဆင္႔အတန္းကို

ကိုယ္တိုင္ေတြ႔ရမွကၽြန္ေတာ္တို႔ေတာင္းဆိုခဲ႔သည္႔ဒီမိုကေရစီ၏တန္

ဘိုးကိုပိုမိုသိလာရသည္။

ထိုႏိုင္ငံသားေတြလူပီသစြာေနႏိုင္ခြင္႔ကိုျမင္ရမွလူ႔အခြင္႔အေရး၏နက္နဲ

ေသာတာဝန္ခံမႈကိုပိုနားလည္လာရသည္။ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္တစိတ

္တပိုင္းမွ်လြတ္ေျမာက္ေနရစဥ္မွအာဏာရွင္စစ္ဖိနပ္ေအာက္တြင္ျပားျပား

ေမွာက္ေနရသည္႔ျပည္သူတို႕၏ဘဝကိုပို၍စာနာရသည္။သူတို႔မလြတ္

ေျမာက္္ေသးလွ်င္ကၽြန္ေတာ္႔ေသြးေႂကြးတာဝန္မေက်(တနည္း)ကၽြန္ေတာ္

ထိုေျခာက္အိမ္မက္မွလြတ္ေျမာက္ခြင္႔ရမည္မဟုတ္။

အခ်ိန္မည္မွ်ၾကာေအာင္ကၽြန္ေတာ္ေတြးေနမိသည္မသိ။အေရွ႕ဘက္အေဝးမိုး

ကုတ္စက္ဝိုင္းဆီမွအာရုဏ္ဦး၏ေရာင္နီခပ္ပ်ပ်ကိုျမင္ေတြ႔ေနရေပသည္။မွန္ပါ

သည္။မည္မွ်ေမွာင္ေသာညပင္ျဖစ္ပါေစညၿပီးလွ်င္ေန႔ျဖစ္ရမည္။အေမွာင္ၿပီးလွ်င္အလင္းေရာက္ရမည္။ဒါကေလာကသစၥာတရားပင္။

သို႔ေသာ္ျမန္မာျပည္လူထုအတြက္အေမွာင္ကေတာ့ၾကာရွည္လြန္းလွသည္ဟု

ကၽြန္ေတာ္ထင္သည္္။ထိုအေမွာင္ထုေအာက္မွငို္ၿငီးသံမ်ား၊ရင္နင္႔ဘြယ္ရာဘဝ

မ်ား၊ခါးသီးနာက်ည္းဖြယ္ရာမ်ား၊အနိဌာရံုမ်ားကိုကၽြန္ေတာ္ျမင္ေနရသည္။ေရာင္

နီလာခ်ိန္အထိကၽြန္ေတာ္တို႔ထိုင္ေစာင္႔ေနရန္မသင္႔။

သဘာဝနိယာမအရကမာၻတဖက္ျခမ္းတြင္ညျဖစ္ေနစဥ္တျခားကမာၻတဖက္

ျခမ္းသည္ေန႔ျဖစ္ေနသည္။ဟိုးအေရွ႕ဘက္ဆီတြင္ေရာင္နီရွိသည္။အေရွ႕အရပ္

ဆီသို႔ေသခ်ာစြာဦးတည္၍ကၽြန္ေတာ္တို႔ခရီးႏွင္ခဲ႔လွ်င္ထိုရွည္လ်ားေသာညတာ

ကိုခ်ံဳ႕ႏိုင္လိမ္႔မည္။သို႔ေသာ္အေနာက္ဖက္ကိုသာေလွ်ာက္မိလွ်င္မူထိုနိယာမ

အရမဆံုးႏိုင္ေသာအေမွာင္ခရီးရွည္ႀကီးျဖစ္ေနေပလိမ္႔မည္။

မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစကၽြန္ေတာ္တို႕ခရီးဆက္ရေပမည္။အခ်ိဳ႕ကအလင္းေရာင္လာ

သည္အထိေစာင့္ေနၾကေစကာမူလင္းအာရုဏ္ဦးဆီသို႔ဦးတည္၍ကၽြန္ေတာ္တို႔မ

ျဖစ္မေနခရီးႏွင္ရေပဦးမည္။

ျမန္မာျပည္၏အေမွာင္ညတာေတြဆံုးပါေစေတာ႔။ ။

(ဒီမိုကေရစီတိုက္ပြဲကာလအတြင္းက်ဆံုးခဲ့ရေသာရဲေဘာ္မ်ားကိုဦးညႊတ္လွ်က္)

D-wave