11.17.2008

ကိုရင္ေမာင္ႏွင့္စကားစမည္

ေသာ့အိမ္က “ပြဲ”


ကိုရင္ေမာင္ေရ

က်ဳပ္ေတာ့ ခုတေလာ “အၿငိမ့္လြမ္းနာ”က်ေနတယ္ဗ်ာ။ စိတ္ထဲ ပ်ံလြန္ေတာ္မူသြားတဲ့ ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္ႀကီး ေတာင္သတိရမိေသးေတာ့။ မွတ္မိေသးလား။ ဆရာေတာ္ႀကီးရွိတုန္းကမ်ားဆို ရြာမွာ ပြဲေလးလမ္းေလးမ်ား တခုခုေပၚလို ့ သြားေလွ်ာက္တိုင္း “အိမ္း… အၿငိမ့္ ေလးေတာ့သြင္းကြာ” လို ့ မိန္႔

တတ္တာေလ။ က်ဳပ္နဲ ့မ်ား အေစးကပ္ပါ့။ “အရွင္ဘုရား… ဒီတစ္ေခါက္ေတာ့ ေဆာင္းမင္းသမီးေလး ၀င္း၀င္းေအးရဲ ့“ေဆာင္း” အၿငိမ့္ဆို ေကာင္းမယ္ဘုရာ့” ဘာညာနဲ ့ မိေခ်ာင္းမင္း ေရခင္းျပ သြားသြားလုပ္ရတာအေမာ။ တကယ္က သူကက်ဳပ္ထက္ေတာင္ ပါးေသး။ လွစ္လွစ္ေလးရယ္။ ဒါေပသိ “ ေဟ့…. တကာတို ့၊ ဟိုတေယာက္ကေတာ့ ေျပာေနပါလား။ “ေဆာင္း” အၿငိမ့္ ေကာင္းမယ္ဆိုဘဲ” ဒီလိုသာမိန္ ့၊ အမ်ားညီညီ မညီညီ ဒီတခ်ီေတာ့ “ေဆာင္း” သာငွားလိုက္ေပေရာ့။ အၿငိမ့္ဆို က်ဳပ္အေသအလဲႀကိဳက္တာ ခင္ဗ်ားလည္းအသိသား။ အျပင္ ျပန္ေရာက္ရင္ အၿငိမ့္ေတြ တ၀တၿပဲၾကည့္လိုက္မဟဲ့လို ့ ေမာင္းတင္လာတာဗ်ာ။ အျပင္လည္းရာက္ေရာ ေသာက္က်ိဳးနည္း၊ ဘယ္မလဲ အၿငိမ့္၊ မူးလို ့ေတာင္ရႉစရာမရွိဘူး။ ဗီြဒီယိုအၿငိမ့္ေခြေတြေတာ့ ေတြ ့ ပါရဲ ့။ ၾကည့္ၾကည့္ျပန္ ေတာ့၊ ခေလးေတြ ေျပာ သလို ဘာဖီလင္မွမလာဘူး။ တခ်ိဳ ့ျပက္လံုးေတြမ်ား ခ်က္ေအာက္ကကို မတက္တတ္ေတာ့ဘူး။ ေမာင္နဲ ့ႏွမ သားနဲ ့အမိ ထိုင္ ၾကည့္ဖို ့ေတာင္မ်က္ႏွာပူစရာႀကီးရယ္။ လူကိုလည္း အတင္းဂလိထိုးရယ္ခိုင္းလားရယ္ခိုင္းနဲ ့။ အၿငိမ့္မွာ လူရႊင္ေတာ္ျပက္လံုးက သိပ္စကားေျပာတာဗ်။ က်ဳပ္အၿငိမ့္ကိုစြဲတဲ့အထဲမွာ ရယ္ခ်င္တာလည္းပါသဗ်၊ လူကသာ ဟာသဓါတ္ခံမရွိတာ။ တစိမ့္စိမ့္ေတြးၿပီး ရယ္ရတဲ့ ျပက္လံုးနဲ ၊့ မၿပံဳးပဲ၀ါးလံုးကြဲျပက္လံုး ႏွစ္ခုလံုးႀကိဳက္တာ။ ေနာက္တခု အၿငိမ့္ကိုက်ဳပ္ႀကိဳက္တာ အၿငိမ့္မွာရံုပြဲမရွိဘူး ေလဗ်ာ။ အၿငိမ့္တို ့ ပြဲတို ့ ဆို က်ဳပ္က ဗလာပြဲမွႀကိဳက္တာ။ ရံုနဲ ့ ဘာနဲ ့ ဆို ပြဲၾကည့္ရတယ္လို ့မမွတ္ဘူး။ ပြဲၾကည့္ရင္း တန္းလန္းက အမိုးအကာမဲ့ ဟင္းလင္းျပင္ႀကီးကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္၊ ခ်မ္းလာရင္ ေလွ်ာေစာင္ေလးဆြဲပတ္လိုက္၊ အဖန္ရည္ေလးငွဲ့ ေသာက္ ေဆးေပါ့လိပ္ေလး တဖြာႏွစ္ဖြာေလာက္ဖြာလိုက္ တိုးတိုးေ၀ွ ့ေ၀ွ ့နဲ ့ ပြဲၾကည့္ရတဲ့အရသာမ်ား တယ္မေမ့ခ်င္ဘူးဗ်။ နည္းနည္းေလး ၿငီးလာလို ့မ်ားကေတာ့၊ ပြဲ၀ိုင္းကထြက္ ပြဲေစ်းတန္းေလွ်ာက္ ခဲတန္ေျခေထာက္ကေလး၊ အေၾကာ္ေလး ဘာေလး၀ါးေပါ့ဗ်ာ။ ခ်မ္းရင္လည္း လွည္း၀ိုင္းေတြနားသြား ေတြ ့တဲ့မီးပံု ၀င္သာလႈံ ဘယ္သူ ့ဘယ္သူမွ အားနာေနစရာလည္းမရွိ။ ကံေကာင္းရင္ အဖန္ရည္ေလးမ်ားေတာင္ ေသာက္ရခ်ည္ေသး။ လြတ္လပ္တယ္ဗ်။ အဲသလို ညလံုးေပါက္ၾကည့္တဲ့ၿပီး မနက္ လင္းေတာ့ ပြဲကိုက္ဒဏ္ေဖ်ာက္ဖို ့ေနေနသာသာ တေန ့လံုး အေျပးအလႊား ရွာဟယ္ေဖြဟယ္နဲ ့ ေနာက္ညဆို ေခါင္းခ်တာနဲ ့ တံုးကနဲ။

ပြဲဆိုလို ့ေသာ့အိမ္ထဲကပြဲအေၾကာင္း ခင္ဗ်ားကို ေျပာျပရဦးမယ္။ အထဲမွာ ပြဲၾကည့္ရဖို ့လား၊ ေ၀းစြေျခာက္ပါး။ က်ဳပ္တို ့ဟာ က်ဳပ္တို ့ လုပ္ခဲ့တဲ့ပြဲဗ်။ ဇတ္ပြဲ အၿငိမ့္ပြဲေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ က်ဳပ္တို ့ဆိုလို ့ က်ဳပ္ပါတယ္မထင္နဲ ့။ က်ဳပ္ကပရိသတ္ပြဲငတ္ေနတဲ့ ေကာင္သက္သက္။ က်ဳပ္အဲသေလာက္မစြမ္းတာ ခင္ဗ်ားလည္းသိသားနဲ ့။ ဒီလိုဗ်။ ၂၀၀၂ သႀကၤန္လို ့မွတ္တယ္။ ေနရာ ကေတာ့ဗ်ာ သုပဏၰကဂဠဳနရာဇာ ရဲ ့ ဘူမိနက္သန္မွာေပါ့။ က်ဳပ္တို ့“အိမ္” ကိုလည္း ကမၻာ့ၾကက္ေျခနီအဖြဲ ့က မ်က္ႏွာျဖဴေတြ အ၀င္အထြက္ကလည္း ခပ္စိတ္စိတ္ကေလး ရွိလာေနခ်ိန္မ်ိဳးေလဗ်ာ။ ေဟ့လူေရ…. အိမ္ရွင္ေတြက က်ဳပ္တို ့ပြဲေလးလုပ္မယ္ ဆိုေတာ့ အင္တင္တင္နဲ ့၊ ေပးမလုပ္ခ်င္ဘူး။ မလုပ္ပါနဲ ့လို ့ ေတာ့လည္း အတင္းႀကီးမတားဘူး။ တဖက္လွည့္နဲ ့ လူႀကီးေတြ ကတဆင့္ ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္းေလးေတာ့လုပ္ဗ်ာ ..တဲ့။

ကိုယ့္လူေတြကလည္း သိတဲ့အတိုင္း၊ အူယားေနတဲ့ေကာင္ေတြ။ ဆိုေတာ့… သိၾကားမင္းနားကင္းႀကီးနဲ ့လာေတာင္မရဘူးမွတ္။ လူႀကီးေတြက ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္းေလးလုပ္ၾကေျပာေတာ့ “ဟုတ္ကဲ့” ဆိုၿပီးခ်တာဗ်ိဳ ့။ က်ဳပ္တို ့ကလည္းတြက္ပါတယ္။ ဒါေလး ေတာ့ ျဖစ္ေအာင္လုပ္ၾကမယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာမွေနာက္ဆက္တြဲျပႆနာေတြမေပၚေအာင္ အားလံုးထိန္းၾကမယ္ေပါ့။ ျပက္လံုးေတြဘာေတြဆိုလည္း ရယ္သလိုေမာသလိုနဲ ့ သူႀကီးနဲ့ သူ ့ေကာင္ေတြကို မထိတထိေလးကလိမယ္ေပါ့ဗ်ာ။ တကယ္ လည္းထိန္းပါတယ္ ပြဲသာၿပီးေရာ ဘာျပႆနာမွမတက္ခဲ့ပါဘူး။ ဘယ္သူေတြလည္းဆိုေတာ့ က်ဳပ္မွတ္မိသေလာက္ ျပည္သား ကိုဗရွီး လို ့ေခၚတဲ့ သန္းထိုက္ေအာင္ရယ္၊ တရုပ္မႀကီးလို ့ေခၚတဲ့ သန္းထိုက္၀င္းရယ္၊ ကိုၫြန္ ့ေဇာ္ရယ္(ကြယ္လြန္) ေမ်ာက္ ႀကီးလို ့ေခၚတဲ့ကိုစိုးထိုက္ရယ္၊ ကိုေက်ာ္ေက်ာ္ဦးရယ္ ေနာက္ဒီ့ျပင္သူေတြလည္းပါေသးသဗ်။ က်ဳပ္လည္းေကာင္းေကာင္း မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ဇတ္ေကာင္ ဇတ္ေဆာင္ေတြလည္း က်ဳပ္တို ့၊ ပရိတ္သတ္လည္းက်ဳပ္တို ့ မဟန္လားဗ်ာ။ ေ၀ဖန္ေရးဆရာေတြ ပါးစပ္နဲ ့လည္း ေ၀းေတာ့ကာ သူတို ့ေကာင္းမွ ေကာင္းရမယ္တို ့ သူတို ့မေကာင္းရင္ မေကာင္းရဘူးတို ့မရွိေတာ့ဘူးဗ်ိဳ ့။ အားလံုးေကာင္းပါသည္ခင္ဗ်ားေပါ့ဗ်ာ။

အက ကလည္း ေကာင္းသလားမေမးနဲ့။ ဒီေကာင္မို ့ရွာရွာေဖြေဖြ ဘယ္ကဘယ္လို ႀကံဖန္ၿပီး အထဲသြင္းထားတယ္မသိပါဘူး။ ဘရာစီယာေတြ၊ ေဘာ္လီေတြ၊ မိန္းမအ၀တ္အစားေတြ၊ ႏႈတ္ခမ္းနီမိတ္ကပ္ေတြလူးလို ့။ ေနာက္ခံကားလိပ္က အထဲကရရာ အေရာင္ေတြနဲ ေဆးေရာင္စံုျခယ္ထားတဲ့ ပံုစံေစာင္ေတြေပါ့ဗ်ာ။ တိုက္ခန္းက်ဥ္းေလးထဲက ေရွ ့ထြက္လာေတာ့ မိန္းမလိုအ၀တ္ အစားေတြ ႏႈတ္ခမ္းနီပါးနီေတြဆိုးလို ့။ ႏြဲ ့ တဲ့ ႏြဲ ့တဲ့နဲ ့။ ကိုသက္ဦးႀကီးဆို သူတို ့ၾကည့္ၿပီး တဟားဟားနဲ ့။ ကိုဗရွီးက လူေကာင္ က ေသးသြယ္သြယ္၊ မ်က္ေတာင္က ေကာ့ေကာ့၊ မ်က္လံုးမ်က္ဖန္ကေကာင္းေကာင္း မိန္းမလို၀တ္လိုက္ေတာ့ မဆိုးဘူး။ ကိုစိုးထိုက္ကေတာ့က လူက ဂလန္ဂလား၊ မ်က္ခြက္ကလည္းအေျပာင္စား၊ မ်က္ႏွာကရွည္ရွည္နဲ ့မိန္းမလို သူႏြဲ ့ေတာ့ ကို ့ရို ့ ကားယားနဲ ့၊ ရယ္ရတာ အူ ့ကိုတက္ေရာ။ တရုပ္မႀကီးကေတာ့ လူက ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြး၊ ခပ္ဖိုင့္ဖိုင့္ေလးရယ္ သူလည္း မ်က္ႏွာေတာ့ အေတာ္ေျပာင္တာ။ ကၾကေရာဆိုပါေတာ့။ ဟာ၀ိုင္အီ ကၽြန္းသူေလးမ်ားအက..တဲ့။ မဆိုးပါဘူးၾကည့္ေကာင္းသား။ ညီလည္းညီတယ္။ ပရိသတ္ေရွ ့တိုးလာလိုက္၊ လိုက္ကာနား ျပန္ဆုတ္လိုက္ေပါ့။ ပါးစပ္တီးလံုးေတြကလည္း ၿမိဳင္ၿမိဳင္ဆိုင္ဆိုင္။ ကရင္းနဲ ့ ငတိေတြက ၾကည့္ေနသူေတြကို မ်က္စျပစ္လိုက္ဘာလိုက္နဲ ့ ခရာတာတာကလုပ္ေသး။ ေတာက္ေလွ်ာက္ ဟုတ္ေန တာ။ က်ဳပ္ကလည္း ထိုင္ၾကည့္ေနတာ။ က်ဳပ္ေဘးမွာက တျခားလူႀကီးေတြနဲ ့အတူ ေပါက္ေခါင္းက ဆရာႀကီး ဦးေစာေနဒြန္း လည္းထိုင္လို ့။(ခုေတာ့ ကြယ္လြန္ရွာပါၿပီ) သြားက်ိဳးပါးက်ိဳးနဲ အားရပါးရရယ္ရင္း က်ဳပ္ကိုေတာင္ လွည့္ေျပာလိုက္ေသးတယ္ “ဒီေကာင္ေတြ အေတာ္ေပ်ာ္ႏိုင္တဲ့ေကာင္ေတြ” တဲ့။ ကရင္းနဲ ့သီခ်င္းလည္းဆံုးေတာ့မယ္ ပရိသတ္ကလည္း သေဘာေတြ က်ေနတုန္း၊ ျဗဳန္းဆို… တီးလံုးတိကနဲရပ္၊ သူတို ့ကလည္း ပရိသတ္နဲ ့ အနီးဆံုးေရွ ့နားကိုအေရာက္၊ မ်က္ႏွာနားေတာင္ ကပ္ေတာ့မယ့္နီးနီး၊ ေမာင္ေတြက ဘာလုပ္လိုက္တယ္မွတ္သလဲ။ ၀တ္ထားတဲ့ ဂါ၀န္လိုဟာႀကီးေတြကို ဇတ္ကနဲ အေပၚကို လွန္တင္လိုက္တာဗ်ား။ ပရိသတ္လည္း ရုတ္တရက္ေတာ့ တိတ္က်သြားတယ္။ ၿပီးမွ“ ဟား.. ေဟး.. ေ၀း.. ၀ါး” နဲ ့ ၀ိုင္းဩဘာေပးလိုက္ၾကတာ ဆူညံၿပီးပြဲကိုက်ေရာ။ ေကာင္းလိုက္တဲ့ ဟာသကြက္ကေလးဗ်ာ။ က်ဳပ္မေမ့ဘူး။ ေအာက္ခံ ေဘာင္းဘီေတြေတာ့ ကိုယ္စီ၀တ္ထားတာေပါ့ဗ်၊ ခင္ဗ်ားကလည္း။

ေနာက္တကြက္မွတ္မိေနေသးတာက ကိုၫႊန္ ့ေဇာ္(သူလည္းအထဲမွာ က်ဆံုးသြားရွာတဲ့ရဲေဘာ္ပါ)။ သူက ျမန္မာ့ရုပ္ျမင္သံၾကား သတင္းေၾကညာသူနဲ ့ အင္တာဗ်ဴးေျဖသူ လုပ္တဲ့အခဏ္းဗ်။ ရရာကတၳဴ စကၠဴျပားေတြနဲ ့ လူ ့ကိုယ္တပိုင္းစာဆန္ ့တဲ့အရြယ္ ရုပ္ျမင္သံၾကားပံုတခုကို အသင့္ေထာင္ထားတယ္။ အံမယ္… ကဒ္ျပားမွာ တီဗီြခလုပ္ေတြဘာေတြေတာင္ ဆြဲထားေသး။ သူက အေနာက္က ၀င္ရပ္လိုက္ေတာ့ ရင္ေခါင္းအထက္ပိုင္းက၊ ဖန္သားျပင္ပံုေဖါက္ထားတဲ့အေပါက္နဲ ့ကြက္တိရယ္။ မဆိုးဘူး တူတယ္။

သူလည္းမ်က္ႏွာေတာ့ ေျပာင္ေခ်ာ္ေခ်ာ္ရယ္။ မိတ္ကပ္ေတြ အေဖြးသားနဲ ့။ ေရွ ့ကၾကည့္ေနတဲ့ တေယာက္က ထတဲ့ၿပီး စကၠဴေပၚက တီဗီြခလုပ္ကို လွည့္လိုက္တယ္။ ခဏေလးေနေတာ့ ကိုၫႊန္ ့ေဇာ္မ်က္ႏွာႀကီးက တီဗီြအေပါက္ထဲကေန စပ္ၿဖီးၿဖီးနဲ ့ ေပၚလာတယ္။ စာရြက္ေတြဘာေတြကိုင္လို ့။ ၿပီးေတာ့ ခပ္တည္တည္နဲ ့ ရြာကသူႀကီးနဲ ့ သူ ့ေကာင္ေတြအေၾကာင္းကို တြယ္တာဗ်။ ရုန္ ့ရင္းၾကမ္းတမ္းတာ တလံုးမွမပါဘူး။ ခ်က္ေအာက္ကိုမေရာက္ဘူး ျပက္လံုးေတြက။ အားလံုးလည္း သေဘာ ေတြက်လို ့ တ၀ါး၀ါး.. တဟားဟား… ေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ရြာမွာ သူႀကီးထက္တလႀကီးတဲ့ ဟိုရာအိမ္ေခါင္းက လူတြင္က်ယ္လုပ္ေနခ်ိန္ဗ်ာ။ သူႀကီးထက္ေတာင္ “ဓါး” ထက္ေနတဲ့ေကာင္ေလ။ အဲဒီေကာင္ေျပာဖူးတာ မွတ္မိလား “ျမန္မာ့အားကစားကမၻာကိုလႊမ္းေစရမည္” ဆိုတဲ့ေဆာင္ပုဒ္။ ေအး… အဲဒီ .. သူတို ့လုပ္လို ့ျဖစ္မလာႏိုင္တဲ့ဟာကို လူေတြကို အတင္းအလြတ္က်က္ခိုင္းၿပီး၊ ျဖစ္ေတာ့မေယာင္ ဇြတ္ယံုခိုင္းေနတုန္းႀကီးဗ်။ ဒီေကာင္လုပ္ထားတာဆိုေတာ့ ဟုတ္ဟုတ္ မဟုတ္ဟုတ္၊ ဆယ္အိမ္ေခါင္းေတြဘာေတြကလည္း ဘာမွျပန္ေျပာရဲခ်ိန္။ တိုတိုေျပာရရင္ေတာ့ဗ်ာ အထိမခံႏိုင္တဲ့ကိစၥႀကီးဗ်။ အဲဒါကိုမွေရြးၿပီး က်ဳပ္တို ့ကိုၫႊန္ ့ေဇာ္က ျပက္တာ ကိုရင္ေမာင္ေရ။ သတင္းေတြေၾကညာအၿပီးမွာ အင္တာဗ်ဴးက႑စတယ္။ ကိုၫႊန္ ့ေဇာ္နဲ ့ ေနာက္တေယာက္ေပၚလာတယ္။ တေယာက္က အင္တာဗ်ဴးေမးသူ။ အင္တာဗ်ဴးေမးသူက အေတာ္ေလးရို က်ိဳးတဲ့ ေလသံအမူအရာနဲ ့ မိုက္ခရိုဖုန္းေလးကို ကိုၫႊန္ ့ေဇာ္ပါးစပ္နားေတ့ၿပီး “ဟုတ္ကဲ့… ရာအိမ္ေခါင္းမင္းခင္ဗ်ား၊ “ျမန္မာ့ အားကစား ကမၻာကိုလႊမ္းေစရမည္” ဆိုတဲ့ ေဆာင္ပိုဒ္အတိုင္း ဘယ္လိုအားကစားမ်ိဳးေတြနဲ ့မ်ား ကမၻာကို လႊမ္းျပစ္လိုက္ဖို ့ရည္ ရြယ္ထားပါသလဲခင္ဗ်” လို ့ေမးတယ္၊ ဒီေတာ့ ရာအိမ္ေခါင္းေနရာက ေနတဲ့ ကိုၫႊန္ ့ေဇာ္က မ်က္ႏွာကိုတည္လိုက္တယ္၊ အက်ီၤ ေကာ္လာႏွစ္ဖက္ကို ဆြဲတင္းလိုက္တယ္၊ တကယ့္ကိုအေရးႀကီးတဲ့ေမးခြန္းကို ေျဖရေတာ့မွာမို ့လည္ေခ်ာင္းရွင္းတဲ့အေနနဲ ့ ေခ်ာင္းတခ်က္ “အဟမ္း”…. ဆိုၿပီး ဟန္ ့လိုက္ေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ အလြန္ေလးနက္တည္ၾကည္တဲ့ အသံနဲ ့ “သတင္းေထာက္ႀကီး ခင္ဗ်ား…. ထုတ္ဆီးတိုး၊ ၾကက္ဖခြပ္နဲ ့ဖန္ခုန္တမ္းပါ” တဲ့။ ပရိသတ္လည္း ဘာေျပာေကာင္းမလဲ၊ ၀ါးကနဲေပါ့။ မေယာင္မလည္နဲ ့ က်ဳပ္တို ့ဘာေတြမ်ားေျပာမလဲလို ့ လာလာေခ်ာင္းတဲ့ သူႀကီး လက္ပါးေစေတြေတာင္ ရယ္ၾက တာဗ်။ အဲဒါပဲ က်ဳပ္တို ့လူေတြရဲ ့ ျမင္တတ္ပံုေလးနဲ ့ လက္စြမ္းလက္စ၊ မေကာင္းလား။ က်ဳပ္ရဲ ့ပြဲအငတ္ေလးလည္း နည္းနည္း ေတာ့ေျပသေပါ့။

က်ဳပ္ေတာ့ ဒီဇတ္မျမည္ပြဲမေျမာက္ေလးကို ခုထက္ထိေမ့မရဘူး။ အခုေတာ့ အဲဒီတုန္းက အတူေနခဲ့ၾကသူေတြက မရွိတဲ့သူေတြလည္းမရွိၾကေတာ့ပါဘူး။ ရွိေနေသးသူေတြၾကေတာ့လည္း တကြဲအျပားနဲ ့ေတာင္ေရာက္ေျမာက္ေရာက္။ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္ဆံုမယ္မွန္းလဲမသိၾကေတာ့ပါဘူး။ တခါတခါ ျပန္သတိရရင္ ျပန္ေျပာျဖစ္ရင္ အခုခ်ိန္ထိ သူႀကီးကိုနာတုန္း၊ ကိုယ့္လူေတြကို လြမ္းတုန္း။

မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ

(၁၂.၁၁.၂၀၀၈)

No comments:

Post a Comment