အႏွစ္သာရကို ေကြ႔မေရွာင္ေစခ်င္ပါ ေမာင္ေမာင္သန္း(၂-၁၀-၀၈)

ေဆာင္းပါးေရးဖို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ စိတ္ကူးခဲ့ေပမယ့္ မေရးျဖစ္ခဲ့ဘူး။ ေရးခ်င္စိတ္က မၾကာမၾကာလႈံ႔ေဆာ္ေနတာေၾကာင့္ ခုေတာ့ မေရးမျဖစ္ ေရးလိုက္မိပါတယ္။

ေရးခ်င္တာက ႏိုင္ငံေရးအေၾကာင္းပါ။ ခုတေလာ၊ ဆိုလိုတာက ရွစ္ေလးလံုးကာလရဲ႕ ဒီဘက္ ၂ဝဝဝ ျပည့္ႏွစ္လြန္ ကာလမွာ ဗမာျပည္အေျခအေနက ေတာ္ေတာ္ေလး႐ႈပ္ေထြးလာတာနဲ႔အမွ် အသံဗလံေတြကလည္း ပိုဆူညံလာတယ္။ ေျပာတဲ့အေၾကာင္းအရာေတြကလည္း ပို႐ႈပ္ေထြးလာတယ္။ ေျပာတဲ့လူတန္းစားနဲ႔ လူအမ်ိဳးအစားေတြကလည္း ပိုစံု လာတယ္။ ဒီလိုစံုတာကေတာ့ မီဒီယာက တင္ေပးသေလာက္ပါ။ ဥပမာ- ေရဒီယိုအင္တာဗ်ဴးေတြဆိုပါေတာ့ တယ္လီ ဖုန္းနဲ႔ေျပာၾကတယ္။ ဗမာျပည္လိုတိုင္းျပည္မ်ိဳးမွာ တယ္လီဖုန္းနဲ႔ေျပာဖို႔ဆိုတာ ေတာ္႐ံုလူ တတ္ႏိုင္တာမွ မဟုတ္ဘဲ။ အီးေမးလ္နဲ႔ ဆက္သြယ္ဖို႔ဆိုတာကေတာ့ ပိုလို႔ေတာင္ ခက္ပါေသးတယ္။

မဆလေခတ္ကို အမွတ္ရမိေသးေတာ့။ မဆလေခတ္မွာ မနက္ခင္း လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေတြမွာ၊ ႐ံုးေတြမွာ၊ လမ္းေဘး အရက္ဆိုင္ေတြမွာ ႏိုင္ငံေရးအေၾကာင္းေျပာသံေတြ ၾကားၾကားေနရပါတယ္။ အမယ္၊ သိန္းေဖျမင့္လို မဆလ ဆရာႀကီး တေယာက္ကေတာင္ ဗိုလ္တေထာင္ သတင္းစာမွာ “ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာပါရေစ” ဆိုတဲ့ ပင္တိုင္ေဆာင္းပါးရွည္ အခန္း ကေနၿပီး ေဝဖန္ေရးေတြ ဘာေတြ အာေဘာင္အာရင္းသန္သန္နဲ႔ ေရးတာေတြ႔ရတယ္။ အဲဒီတုန္းက သူက ႏိုင္ငံေရး သိပၸံေက်ာင္းအုပ္ႀကီးေတာင္ ျဖစ္ေနေသးတယ္။ သူေဝဖန္တာေတြ ဖတ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္။ ေဝဖန္တာေတြ ပါပဲ။ စနစ္ႀကီးတခုလံုးကို ေဝဖန္တာမဟုတ္ဘဲ လူကိုေဝဖန္တာပါ။ မဆလေခတ္မွာ “မူေကာင္းတယ္၊ လူမေကာင္းလို႔” ဆိုတဲ့ စကားကို မဆလ လူႀကီးမင္းေတြ ေျပာတတ္ၾကပါတယ္၊၊

မဆလေခတ္ရဲ႕ ဖံုးမႏိုင္ဖိမရ ႏိုင္ငံေရးဆိုးက်ိဳးေတြ ေပၚလာတိုင္း ဒီလက္သံုးစကားနဲ႔ “စနစ္” သို႔မဟုတ္ “မူ” (မဆလ စနစ္ သို႔မဟုတ္ မူ) ကို ကာကြယ္ေလ့ရွိပါတယ္၊၊ “လူကိုေဝဖန္ပါ မူကိုေတာ့ မေဝဖန္ပါန႔ဲ” ပညတ္ခ်က္ကိုလည္း မဆလ ပါတီအမာခံေတြ လိုက္နာေလ့ရွိပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက မဆလ အမာခံလုပ္ဖူးခဲ့ၾကသူေတြ အမွတ္ရၾကဦးမွာပါ။ လူကို ေဝဖန္ပါဆိုေပမယ့္ ထိပ္သီးလူေတြ ျဖစ္ၾကတဲ့ ဦးေနဝင္းတို႔၊ ဦးစန္းယုတို႔ကို ေဝဖန္တာေတာ့ မေတြရဖူးပါ။ အာဏာရွင္ စနစ္ဆိုတာကို စိတ္ထဲက အသိအမွတ္မျပဳရဲတာေတာင္ အေသြးအသားက သိေနတယ္ထင္ပါရဲ႕။

ဒီေနရာမွာ မဆလစနစ္ႀကီးကို မတူတဲ့ လူထုလူတန္းစားအလႊာအလိုက္ ဘယ္လိုတုံ႔ျပန္ၾကသလဲဆိုတာကို ကြဲကြဲျပားျပား၊ ျခားျခားနားနား ေတြ႔ရပါတယ္။

ေက်ာင္းသားေတြ ဘယ္လိုတုံ႔ျပန္ၾကပါသလဲ။ အာလံုးသိၾကတဲ့အတိုင္ပါပဲ။ မဆလပါတီရယ္လို႔ မေဖာ္စပ္ရေသးခင္၊ စစ္တပ္ အာဏာသိမ္းသိမ္းခ်င္းမွာပဲ ေက်ာင္းသားေတြက ဆန္႔က်င္ခဲ့လို႔ မၾကာခင္မွာဘဲ အာဏာသိမ္းစစ္တပ္က တမင္ရန္စၿပီး ရက္ရက္စက္စက္ သတ္ျဖတ္ႏွိမ္နင္းတာကို ခံလိုက္ရပါတယ္။ ေက်ာင္းသားသမဂၢဆိုတဲ့ ေက်ာင္းသား ထုကို စုစည္းထားတဲ့ အဖြဲ႔အစည္းနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးေလ့က်င့္ထားတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြသာ စစ္အစိုးရကို ဆန္႔က်င္ၾကတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေက်ာင္းသားသမဂၢနဲ႔တကြ ေက်ာင္းသားသမဂၢအေဆာက္အအုံပါ ဖယ္ရွားခံလိုက္ရတဲ့ ေနာက္ပိုင္းမွာ လည္း ညီေတာ္ေက်ာင္းသားေတြက စစ္အစိုးရကို ဆန္႔က်င္ခဲ့ၾကတာ ၁၉၆၉ ခုႏွစ္ ကြၽန္းဆြယ္အားကစားပြဲ ေက်ာင္းသား ဆႏၵျပပြဲကအစ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ရွစ္ေလးလံုးအေရးေတာ္ပံု အထိပါပဲ။

သံဃာ့လႈပ္ရွားမႈကို ၾကည့္ရင္လည္း သံဃာေတာ္ေတြဟာ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ မေရွးမေႏွာင္းမွာဘဲ စစ္အစိုးရကို ဆန္႔က်င္ခဲ့႐ံုသာမက ေနာင္ စစ္အစိုးရဆန္႔က်င္ေရး လူထုလႈပ္ရွားမႈေတြမွာ သင္ကၤန္းေရာင္ တထိန္ထိန္နဲ႔ တက္တက္ ၾကြႂကြပါဝင္ခဲ့ၾကတာခ်ည္းပါပဲ။ သံဃာေတာ္ေတြဟာ လူထုလႈပ္ရွားမႈေတြမွာသာမက သာမန္အခ်ိန္ေတြမွာလည္း စစ္အစိုးရကို အေကာင္းေျပာသူေတြ မဟုတ္ၾကပါဘူး။ သံဃာေတာ္အမ်ားစုဟာ လယ္သမားမ်ိဳး႐ိုးက လာၾကၿပီး လယ္သမားေတြ ကပ္တဲ့ဆြမ္းကို ဘုဥ္းေပးေနၾကရသူေတြပါ၊၊ (လယ္သမားလူတန္းစားရဲ႕တုံ႔ျပန္မႈကို ေနာက္ပိုင္းမွာ တင္ျပပါမယ္။)

အာဏာသိမ္းၿပီးေနာက္ပိုင္းမွာ လူထုကို လိမ္ညာမႈိင္းတိုက္ဖို႔အႀကံနဲ႔ စစ္တပ္ဟာ “ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ပါတီ” ကို ေၾကညာၿပီး ဆိုင္ဘုတ္ထူခဲ့႐ံုသာမက ၁၉၇၄ ခုႏွစ္မွာ အေျခခံဥပေဒအရ ေရြးေကာက္တင္ေျမႇာက္ထားတဲ့ အစိုးရပါလို႔ တဖက္သတ္ေၾကညာၿပီး စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို ဆက္လက္ထိန္းသိမ္းထားခဲ့ပါတယ္။ ဒါကို ဗမာျပည္တျပည္လံုးကေရာ ကမာၻကပါ ဟာလာဟင္းလင္းျမင္သြားေအာင္ ရဲရဲရင့္ရင့္ ေသြးေျမက်ခံၿပီး ဖြင့္ခ်ျပလိုက္သူေတြကေတာ့ အလုပ္သမား ေတြပါပဲ။ အဲဒီႏွစ္က ကုန္ေစ်းႏႈန္းေတြ အဆမတန္ ခုန္တက္လာခဲ့ပါတယ္။ (ခု ကုန္ေစ်းႏႈန္းတက္ေနပံုႏႈန္းေလာက္ေတာ့ မဆိုးေသးပါဘူး)။

ဗိုလ္ေနဝင္းနဲ႔ သူ႔ရဲ႕ေဘာင္းေတာ္ညိတ္စိတ္ေတာ္သိ သတင္းစာေတြကေတာ့ စီးပြားေရးအက်ပ္အတည္းက ကမာၻမွာလည္း ျဖစ္ေနတာပဲလို႔ ထမင္းေရပူလာ လွ်ာလႊဲပါတယ္။ ၿမိဳ႕ေပၚ အလုပ္သမားေတြက ဆန္ဝယ္စားၾကရေတာ့ အႀကီး အက်ယ္ထိခိုက္ပါတယ္။ ဆန္အေရာင္းအဝယ္ကိုလည္း စစ္အစိုးရက ပိတ္ပင္ထားေသး၊ အလုပ္အမားေတြအတြက္လည္း အစိုးရေစ်းႏႈန္းနဲ႔ ဆန္ေရာင္းမေပးေတာ့ အလုပ္အမားေတြခမ်ာရတဲ့ လုပ္ခ လခနဲ႔ ဆန္ကိုေတာင္ ဝေအာင္ ဝယ္မစားႏိုင္ၾကေတာ့ အဲဒီ ၁၉၇၄ ခုႏွစ္ ေမလနဲ႔ ဇြန္လေတြမွာ ဆႏၵျပၾကပါေတာ့တယ္။ ဗမာျပည္တျပည္လံုး စက္႐ံု အလုပ္႐ံုရွိတဲ့ေနရာတိုင္းမွာ အလုပ္သမားသပိတ္ေတြ ေပၚခဲ့ပါတယ္။

လယ္သမားေတြကေတာ့ စစ္အစိုးရ တက္တက္ခ်င္းမွာပဲ ႏူရာဝဲစြဲဆိုသလို နဂိုကမွ အေျခမလွရွာတဲ့ဘဝဟာ အပံုႀကီး ပိုဆိုးသြားခဲ့ပါတယ္။ ပညာမတတ္လို႔ ႏိုင္ငံေရးသိပၸံပညာတို႔၊ သတင္းအခ်က္အလက္တို႔၊ ကိန္းဂဏန္း ေဖာ္ျပခ်က္တို႔ကို မသိနားမလည္ရွာေပမယ့္ စစ္တပ္အာဏာသိမ္းအၿပီး သူတို႔ခံစားလုိက္ရတဲ့ လက္ေတြ႔ဘဝေၾကာင့္ စစ္အစိုးရဟာ မေကာင္းဆိုးဝါးေကာင္ဆိုတာကို သူတို႔ေကာင္းေကာင္းႀကီး သေဘာေပါက္ပါတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ ေဘာဂေဗဒ တြက္ခ်က္နည္းက လြယ္လြယ္ေလးပါ။ ဥပမာ- စစ္အစိုးရမတက္ခင္က စပါးတတင္း ေရာင္းရင္ (၃ က်ပ္ရပါတယ္) ဆီတပိႆာ (၃က်ပ္ေပးရပါတယ္) ဝယ္စားႏိုင္ပါတယ္။ စစ္အစိုးရတက္ၿပီးေနာက္ပိုင္းမွာ ဆီေစ်းဟာ တပိႆာ (၇ဝ၊ ၈ဝ) က်ပ္ တက္သြားတဲ့အထိ စပါးေစ်းက ဒီအတိုင္းပဲ ရွိေနခဲ့ပါတယ္၊၊

ဒီေနရာမွာ စာေရးဆရာႀကီး ဦးရန္ေအာင္ျပန္ေျပာျပတဲ့ လယ္သမားႀကီးတေယာက္ရဲ႕ စကားကို ျပန္သတိရမိပါတယ္။ “စပါးေစ်းက ႀကိဳးခ်ည္ထားတဲ့ ႏြားလိုပဲ ေနရာမေရြ႕ဘူး။ ကုန္ေစ်းႏႈန္းကေတာ့ ႀကိဳးလႊတ္ထားတဲ့ေမ်ာက္လိုပဲ တက္ခ်င္ တိုင္းတက္ေနတယ္” တ့ဲ။ ဒီေတာ့ လယ္သမားေတြဟာ စစ္အစိုးရေကာင္းေၾကာင္း မေျပာၾကသလို စစ္အစိုးရဆီကလည္း သူတို႔ဘဝ ေကာင္းရာေကာင္းေၾကာင္းအတြက္ ဘာေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မွ မထားခ့ဲၾကပါဘူး။

စစ္အစိုးရ တက္တက္ခ်င္း စစ္တပ္ရဲ႕ စီးပြားေရး အႏိုင္က်င့္မႈဒဏ္ကို ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ ခံလိုက္ရသူေတြကေတာ့ ကုန္သည္ေတြ၊ ကုန္ေျခာက္နဲ႔စတိုးဆိုင္ပိုင္ရွင္ေတြ၊ လုပ္ငန္းရွင္အငယ္စားေတြပါပဲ။ စားကုန္ေတြကို “ျပည္သူပိုင္” သိမ္း တယ္လို႔ အမိန္႔ေၾကာ္ျငာစာေတြ တေန႔တမ်ိဳဳးထုတ္ပါတယ္။ လက္ရင္းအေနနဲ႔ ခံရသူေတြက အသိမ္းခံရသူေတြဆိုေပမယ့္ ကုန္ပစၥည္းရွာပါးမႈဒဏ္ကို တတိုင္းျပည္လံုး အလူးအလဲခံခဲ့ရပါတယ္၊။ ဒါေပမယ့္ ပစၥည္းအ သိမ္းခံရတဲ့ ဆိုင္ရွင္ေတြ၊ အေရာင္းအဝယ္ကန္႔သတ္ပိတ္ပင္ခံရတဲ့ကုန္သည္ေတြက ေနာက္ပိုင္းမွာ နာလန္ထူႏိုင္လာပါတယ္။ ေမွာင္ခို ေစ်းကြက္ ႀကီးေပၚလာလို႔ပါပဲ။ ဒီလူတန္းစားဟာ ႏိုင္ငံေရးဘက္ကို စိတ္ဝင္စားမႈနည္းပါတယ္၊၊ စီးပြားေရးအရ ျပန္လည္ရပ္တည္ လာႏိုင္ေတာ့ ႏိုင္ငံေရးဆုိတာ ကိုယ္နဲ႔ဘာဆိုင္လို႔လဲ ဆိုတဲ့သေဘာထားနဲ႔ စီးပြားေရးကိုပဲ ေခါင္းမေဖာ္တမ္း လုပ္ပါတယ္၊၊ မိမိတို႔ရဲ႕စီးပြားေရးလုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြဟာ ႏိုင္ငံေရး စနစ္တခုနဲ႔၊ အဲဒီႏိုင္ငံေရးစနစ္က စီးပြားေရးေပၚလစီေအာက္က ေျပးမလြတ္ဘူးဆိုတာကို သေဘာမေပါက္ၾက ပါဘူး။ သေဘာေပါက္ခ်င္ပံုလည္း မရပါဘူး။ ေနာက္ဆံုးမွာ ထြက္ေပါက္ ပိတ္သြားေတာ့မွ သေဘာေပါက္လာၾကပါတယ္။

ပညာတတ္လူတန္းစားေတြဟာ ေထာင္လႊားစရာ ဥစၥာဓနမရွိၾကေပမယ့္ ငါသိတယ္၊ ငါတတ္တယ္ဆိုတဲ့စိတ္ထားနဲ႔ ေထာင္လႊားတတ္ၾကပါတယ္။ ရွစ္ေလးလံုးအေရးေတာ္ပံု မတိုင္ခင္အထိ ပညာတတ္လူတန္းစားထဲမွာ စစ္အစိုးရကို ဆန္႔က်င္သူေတြဟာ အနည္းတကာ့ အနည္းစုေလးပါ။ သူတို႔ေတြဟာ စစ္အစိုးရကို ဆန္႔က်င္တိုက္ဖ်က္ဖို႔ မဆိုထားနဲ႔ စစ္အစိုးရဟာ ဆိုးရြားတယ္လို႔ေတာင္ ရဲရဲမျမင္တတ္ၾကပါဘူး။ မဆလရဲ႕ႏိုင္ငံေရးအေၾကာင္းကို ေျပာဆိုေဆြးေႏြးၾက တဲ့အခါ “မူေကာင္းတယ္၊ လူမေကာင္းဘူး” ဆိုတဲ့ စကားနဲ႔ နိဂံုးခ်ဳပ္တတ္ၾကပါတယ္။ သူတို႔ဟာ စစ္အာဏာအုပ္စိုးမႈ အေစာပိုင္းကာလ၊ အလယ္ပိုင္းကာလနဲ႔ ေနာက္ဆံုးအပိုင္းရဲ႕ ႏွစ္အေတာ္မ်ားမ်ားအထိ ဟိုဝန္ႀကီးမေကာင္းေၾကာင္း၊ ဒီဝန္ႀကီးမေကာင္းေၾကာင္း၊ ဟိုပါတီေကာင္စီပုဂၢိဳလ္မေကာင္းေၾကာင္း၊ ဒီပါတီေကာင္စီပုဂၢိဳလ္မေကာင္းေၾကာင္းေတြ ေလာက္သာ ေျပာတတ္ၾကပါတယ္။ မဆလ အစိုးရတခုလံုးမေကာင္းဘူးဆိုတဲ့ ေကာက္ခ်က္ကို မခ်ရဲၾကပါဘူး။ မဆလစနစ္ထဲမွာ ကိုယ့္စိတ္ကူးယဥ္အိမ္မက္ေတြ၊ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ေတြ ခ်ထားႏိုင္ ၾကသူေတြျဖစ္ၾကလို႔ ဒီအိပ္မက္၊ ဒီေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ေတြေပၚကေနရပ္တည္ၿပီး ႏိုင္ငံေရးကိစၥကို စဥ္းစားတတ္ၾကပါတယ္။

ဘယ္သူေတြက ဘယ္လိုေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ေတြထားထား၊ ဘယ္သူေတြက ေလညာကေန ေနသာသပျဖစ္ေနေန စစ္ အာဏာရွင္စနစ္ရဲ႕ တေန႔တျခား အရစ္တိုးဖိႏွိပ္မႈေတြ၊ လုယက္မႈေတြရဲ႕ ေနာက္ဆံုးအဆင့္မွာ စစ္အာဏာရွင္ကို ဆန္႔က်င္ရမယ္ဆိုတဲ့ ဆံုမွတ္မွာ ဆံုေတြ႔ၾကပါေတာ့တယ္။

ခုေတာ့ ရွစ္ေလးလံုးအေရးေတာ္ပံုႀကီးရဲ႕ ပညာေပးမႈအရ စစ္အုပ္စုနဲ႔ လက္ေဝခံလုပ္စုတစုကလြဲရင္ တိုင္းျပည္ရဲ႕ လူမႈအင္အားစုေတြမွန္အမွ်ဟာ စစ္အစိုးရကို ဆန္႔က်င္တိုင္ဖ်က္ရမယ္ဆိုတဲ့ အသိတရားေတာ့ရွိေနၾကပါၿပီ၊ ခိုင္ခိုင္မာမာ ရွိေနၾကတာပါ။ ေသြးေတြ၊ အသက္ေတြနဲ႔ရင္းၿပီး ရယူခဲ့ရတဲ့ သင္ခန္းစာပါ။ ဒါေပမယ့္ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို ဘယ္လို တိုက္ဖ်က္ၾကမလဲဆိုတဲ့ ေမးခြန္းအတြက္ေတာ့ အေျဖထုတ္ရပါလိမ့္ဦးမယ္။ အၾကမ္းမဖက္ေရးလား၊ စစ္တပ္ရဲ႕ အၾကမ္း ဖက္မႈကို အၾကမ္းဖက္မႈနဲ႔တုံ႔ျပန္ေရးလား။

ဥပေဒတြင္း (စစ္အစိုးရရဲ႕ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ ပါဝင္ၿပီး “ပူးသတ္” ေရးလုပ္မယ္လို႔ ေႂကြးေၾကာ္ရင္ေတာ့ ၁၉၂ဝ ျပည့္ႏွစ္ ပတ္ဝန္းက်င္က ဂ်ီစီဘီေအ ဝံသာႏု အသင္းခ်ဳပ္ႀကီးရဲ႕ “တူ၊သာ၊သင္း” အုပ္စုဟာ ၉၁ ဌာနအုပ္ခ်ဳပ္ေရးရဲ႕ ငါးေထာင္စား အမတ္ရာထူးေတြယူၿပီး “ပူးသတ္” သြာလိုက္ၾကတာ ေနာက္ဆံုး ဘာေတြျဖစ္သြားၾကသလဲဆိုတာ သမိုင္းမွာ ျပန္ၾကည့္ ပါ။) တိုက္ပြဲလား။ ဥပေဒပတိုက္ပြဲလား။ ကုလသမဂၢနဲ႔ ႏိုင္ကာတကာအသိုင္းအဝန္းရဲ႕ ၾကားဝင္မႈလား။ အေမရိကန္ရဲ႕ စစ္ေရးအရ ဝင္ေရာက္တိုက္ခိုက္ေပးမႈလား။

ဘယ္နည္းနဲ႔ စစ္အစိုးရကို တိုက္ဖ်က္မွာလဲ။

ကိုယ္ရပ္တည္ထားတဲ့ သို႔မဟုတ္ ေမွ်ာ္မွန္းထားတဲ့ အက်ိဳးစီးပြားေပၚကေန မစဥ္းစားဘဲ တကယ္ လုပ္သင့္၊ တကယ္ ျဖစ္ႏိုင္ေျခလည္းရွိတဲ့ နည္းလမ္းကို ဝိုင္းဝန္းစဥ္းစားၾကဖို႔လိုပါတယ္။ ခက္ခဲေပမယ့္ တိုင္းျပည္အတြက္ တကယ္လုပ္ သင့္တာဆိုရင္ စြန္႔လႊတ္စရာရွိ စြန္႔လႊတ္ၿပီး လုပ္ၾကရမွာပါပဲ။ ေဆြးေႏြးရာမွာလည္း အႏွစ္သာရကို ေကြ႔ေရွာင္ၿပီး မေဆြးေႏြးသင့္ပါ။ တိုင္း ျပည္အတြက္ စိတ္ေကာင္းေစတနာေကာင္းထားၿပီးေဆြးေႏြးမွ အေျဖမွန္ေပၚမွာျဖစ္ပါတယ္။

By NEJ