11.25.2008

ကိုရင္ေမာင္ႏွင့္စကားစမည္

“ေသာ့အိမ္က ပုရြက္ဆိတ္မ်ား”

ကိုရင္ေမာင္ေရ

က်ဳပ္ ပုရြက္ဆိတ္ေတြအေၾကာင္း ေျပာျပမလို ့ဗ်။ ဘာေၾကာင့္အဲဒီသတၲ၀ါေလးေတြကို ပုရြက္ဆိတ္လို ့ေခၚတယ္၊ ဘယ္ႏွစ္မ်ိဳးရွိတယ္၊ ဘယ္အခ်က္အလက္ေတြနဲ ့ျပည့္စံုမွ ပုရြက္ဆိတ္ျဖစ္တယ္ဆိုတာေတာ့ က်ဳပ္မသိဘူးဗ်။ က်ဳပ္ ျမင္ဖူးတာကေတာ့ ႏွစ္မ်ိဳးဗ်ာ၊ တမ်ိဳးကအနက္ေရာင္အေကာင္၊ လူကိုျပန္မကိုက္ဖူးထင္တယ္၊ သြားရင္လာရင္ ျပာယာ ခပ္ၿပီး ေတာင္မၾကည့္ေျမာက္မၾကည့္၊ ဟိုတိုးဒီတိုးနဲ ့ နည္းနည္းျမန္တယ္။ အစားအေသာက္ေတြမ်ား ဒီေကာင္ေတြ အံုခဲေနလို ့ကေတာ့ နည္းနည္းေလးေလာက္ လႈပ္လိုက္ခတ္လိုက္တာနဲ့ တခ်ိဳးတည္း ေျခဦးတဲ့ရာလစ္ေတာ့တာဗ်ိဳ့။ အဲဒီလိုအခါမ်ိဳးဆို က်ဳပ္က ဒီေကာင္ေတြၾကည့္ၿပီးသနားလည္းသနား ရယ္ရယ္ခ်င္တယ္။ အဲဒါကိုၾကည့္ၿပီး၊ ဒီေကာင္ ေတြကို က်ဳပ္က “အရူးပုရြက္ဆိတ္” လို ့နာမည္ေပးထားတယ္။ ေနာက္တမ်ိဳးက အနီေရာင္၊ အနက္ေတြထက္ အေကာင္ေသးတယ္။ လူကိုကိုက္တတ္တယ္၊ သြားရင္လာရင္ေအးေအးေဆးေဆးပဲ။ ဣေႁႏၵရတယ္။ ဒီေကာင္ေတြ က်ေတာ့ ဟိုေကာင္ေတြလို မဟုတ္ဘူး ေမာင္းထုတ္ခါထုတ္လည္း ေပတီးေပကတ္နဲ ့။ ေတာ္ေတာ္နဲ ့ မထြက္ခ်င္ဘူး။ အံမယ္…လူေတာင္ျပန္ကိုက္တဲ့ ဟာေလးေတြဗ်။ တခါတေလ စိတ္ကမရွည္ေတာ့ လက္နဲ ့ ဖိသတ္ ဖ်စ္သတ္ မိတာေပါ့ဗ်ာ။ က်ဳပ္က ဒါကိုၾကည့္ၿပီးဒီေကာင္ေတြကို “ဖိုက္တာ(Fighter) ပရြက္ဆိတ္” လို ့နံမည္ေပးတယ္ဗ်ာ။ အရူး ေတြထဲမွာေရာ ဖိုက္တာေတြထဲမွာေရာ ေခါင္းႀကီးအေကာင္ႀကီးေတြရွိတယ္ဗ်ိဳ ့။ အဲဒီေခါင္းႀကီး ပုရြက္ဆိတ္ေတြက အျပင္ထြက္ခဲတယ္။ အထဲမွာ ဘာတာ၀န္ေတြနဲ ့ ဘာလုပ္ေနတယ္ေတာ့မသိဘူးေပါ့ဗ်ာ။


ဒီေကာင္ေတြက တစ္ေကာင့္တေကာင္တည့္တာမဟုတ္ဘူးဗ်။ တေကာင္ခ်င္းထိပ္တိုက္တိုးလို ့ကေတာ့ အရူး ေတြက ေရွာင္တယ္၊ ျပန္မခ်ဘူး။ ေနာက္ၿပီးအရူးေတြက ဖိုက္တာေတြရဲ ့ “အိမ္” (ပုရြက္ဆိတ္အံု) ကို အတင္း၀င္ လုၿပီး ေနပစ္လိုက္တာလည္းမေတြ ့ဖူးဘူး။ ဖိုက္တာေတြကသာ အတင္း၀င္စီး၊ ကိုက္ကက္၊ အရူးေတြကိုေမာင္းထုတ္၊ ၿပီးေတာ့အတည္ေပါက္နဲ ့ကိုယ့္အိမ္ကိုယ့္ယာ လုပ္ပစ္တာဗ်ိဳ ့။ အဲဒီအခါမ်ိဳးမ်ားဆိုရင္ အရူးေတြခမ်ာ သိပ္သနားစရာ ေကာင္းတယ္။ ျပန္မကိုက္ႏိုင္အားဘူး။ သူတို ့ဥေလးေတြ အေကာင္မျဖစ္တျဖစ္ေလးေတြကို ရသေလာက္ႀကံဳးသယ္၊ သူတို ့ဘုရင္မကို အေသခံကာကြယ္ၿပီးကယ္ထုတ္။ အိုးျပစ္အိမ္ျပစ္နဲ ့၊ အရူးေခါင္းႀကီးေတြလည္း ထြက္လာၿပီးျပန္ ေတာ့ကိုက္ပါတယ္ ေရရွည္အဆံုးအျဖတ္မွာေတာ့ ဖိုက္တာေတြဘဲႏိုင္တာ။ အဲဒီအခါမ်ိဳးမွာ အရူးေခါင္းႀကီးေတြ ၾကည့္ရတာ စစ္ရႈံးတပ္ပ်က္ႀကီးကို မနည္းျပန္စုေနရတဲ့ တမ္မႉးေတြက်ေနတာပဲ၊ ေရာက္ယက္ကိုခတ္လို ့။ ဖိုက္တာ ေတြက စစ္ပြဲၿပီးတာနဲ ့ဒဏ္ရာရတဲ့အရူးေတြကိုေရာ သူတို ့ ဖိုက္တာေတြကိုေရာ က်င္းအျပင္ဆြဲထုတ္ၿပီး တေနရာမွာ ပံုထားလိုက္တာမ်ား၊ ေျချပတ္လက္ျပတ္ ေခါင္းတျခားကိုယ္တျခား။ မျမင္ရက္စရာပါဗ်ာ။ စစ္ၿပီးစ စစ္တလင္းႀကီး က်ေနတာဘဲ။ ဒီ့ေနာက္ေတာ့ အရူးေတြ အိမ္သစ္ရွာရျပန္ၿပီ၊ မေတြ ့ေသးခင္စပ္ၾကား လူ ့အ၀တ္စားေတြ အသံုး အေဆာင္ေတြၾကားယာယီခိုကပ္ရင္း ေနၾကရရွာတာ။ အဲသလိုအခ်ိန္မွ သူတို ့ေတြဟာ စစ္ရႈံးစစ္သားေတြထက္ စစ္ ေျပးဒုကၡသည္ေတြနဲ ့ပိုတူတယ္။ က်ဳပ္ေလ အရူးေတြဖက္ကမခံခ်င္ဘူး။ တခုခုလုပ္ေပးခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ့္ မတတ္ ႏိုင္ဘူး။ လႊတ္ထားလိုက္ရတာပဲ။ သူတို ့သဘာ၀ကိုး။


တေန ့ေတာ့ က်ဳပ္စိတ္ထဲအေတြးေပါက္တယ္။ အရူးေတြက ဖိုက္တာေတြထက္ အေကာင္လည္းႀကီးတယ္ ေျခတံလက္တံလည္းရွည္တယ္၊ ဖ်တ္ဖ်တ္လတ္လတ္လည္းရွိတယ္။ ဒီေကာင္ေတြကို တေကာင္ခ်င္းသာ လက္ေ၀ွ ့ ႀကိဳး၀ိုင္းထဲကလို“တည္”ေပးလိုက္ရင္ ဘယ္ေကာင္ႏိုင္မလဲေပါ့။ ေကာင္းေတာ့မေကာင္းဘူးေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ အခ်ိန္က ေကာင္းတယ္တို ့ မေကာင္းဘူးတို ့က်ဳပ္အေတြးထဲမရွိပါဘူး။ ဒါနဲ ့ လက္ကို တံေတြးေလးဆြတ္ၿပီး ဒီေကာင္ ေတြကို မနာမက်င္ေအာင္ အသာေလးတေကာင္ခ်င္းဖမ္းၿပီး ပိတ္ျဖဴစေလးေပၚတင္ၿပီး“တည္”ေပးၾကည့္တယ္။ ႏွစ္ ေကာင္သား ဦးမွင္ခ်င္းထိကာရွိေသး အရူးကထြက္ေျပးတာဗ်ိဳ ့။ က်ုပ္လည္း က်ဳပ္နည္းကမဟန္ေသးပါဘူးဆိုၿပီး နည္း လမ္းရွာတယ္။ ဒီေကာင္ေတြကို ထြက္ေျပးလို ့မရေအာင္ လယ္လိုႀကိဳး၀ိုင္း လုပ္ေပးရရင္ေကာင္းမလဲေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ သြားေတြ ့တယ္။ ဒီေကာင္ေတြ ႏွစ္မ်ိဳးလံုး ပရုပ္ဆီဆို အေသအလဲေၾကာက္တာ။ ဒါနဲ ့က်ဳပ္လည္း သံမံ တလင္းေပၚ ေနရာေလးတခုကိုကြက္ၿပီး ဖုန္ေတြဘာေတြ ေျပာင္ေနေအာင္သုတ္တဲ့ၿပီး ပရုပ္ဆီတေကာ္ ေလာက္ေကာ္၊ ပရုပ္ဆီနဲ ့က်ပ္၀ိုင္းေလာက္ အ၀ိုင္းေလး၀ိုင္း၊ အရူးနဲ ့ဖိုက္တာ တေကာင္စီကို သာသာေလးဖမ္း၊ ကြင္းထဲလႊတ္ခ် လိုက္ တယ္။ စာၾကည့္မ်က္မွန္ကို မွန္ဘီလူးလိုလုပ္ၿပီး ေသေသခ်ာခ်ာအနီးကပ္ေစာင့္ၾကည့္တာေပါ့။ ဒီေကာင္ေတြဘာလုပ္ မလဲဆိုတာ။ စစခ်င္းေတာ့ ႏွစ္ေကာင္သား ဦးမွင္ခ်င္းထိတာနဲ ့ အရူးကထြက္ေျပးဖို ့လုပ္လိုက္၊ ပရုပ္ဆီ စည္း၀ိုင္းကို ဦးမွင္နဲ ့ထိလိုက္ ကြင္းထဲျပန္၀င္လာလိုက္။ ဖိုက္တာကလည္း ဒီပရုပ္ဆီႀကိဳး၀ိုင္းထဲကေန အျပင္ကိုထြက္ဖို ့လုပ္လိုက္ ႀကိဳး၀ိုင္းအနားသတ္က အနံ ့ကိုရလိုက္ ကြင္းထဲျပန္၀င္လာလိုက္၊ အရူးနဲ ့တိုးလိုက္၊ အရူးကေျပးလိုက္ ၊ သူကလည္း ေနာက္ကေနေတာ့ အရူးေနာက္ကို လိုက္ေတာ့မကိုက္ရွာပါဘူး။ သူ ့ဟာသူ ႀကိဳး၀ိုင္းထဲက ထြက္လမ္းရွာလိုက္နဲ ့ ႏွစ္ေကာင္စလံုးေတာ့ ေယာက္ယက္ခတ္ေနရွာေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ က်ဳပ္က ႀကိဳး၀ိုင္းကို ပရုပ္ဆီနည္းနည္း ထပ္ ေကာ္ၿပီး က်ဥ္းေပးလိုက္တယ္။ ဒီေကာင္ေတြ ေရွာင္မလြတ္ေတာ့ဘူး။ ထြက္ေပါက္လည္းမရွိေတာ့ဘူး။ ခ်ရံုဘဲ ရွိေတာ့တယ္။ က်ဥ္းထဲက်ပ္ထဲေရာက္ေနၿပီ။ ဒီလိုနဲ ့ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္ေတြ ့ေရာဆိုပါေတာ့။ ဖိုက္တာက အရူးကို ၀င္ကိုက္တယ္။ အရူးကလည္း ေျပးမလြတ္ေတာ့တဲ့အတူ ေသမထူးေနမထူးဆိုၿပီး၊ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္ဟန္တူတယ္။ မေျပးေတာ့ဘူး။ ျပန္ကိုက္တယ္။ တေကာင့္တေကာင္ လံုးသြားတယ္။ အရူးက ဖိုက္တာကို ဂုတ္ပိုးလို ့ထင္ရတဲ့ ေနရာ ကို ခဲထားတယ္။ ဖိုက္တာက အရူးရဲ ့ ခါးသိမ္ေနရာကို ျပန္ခဲဖို ့လုပ္တယ္။ ခဏေနေတာ့ အေကာင္ခ်င္းကြဲသြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ျပန္လံုးၾကျပန္တယ္။ ဒီတခါ ဖိုက္တာက အရူးရဲ ့ေနာက္ေျခေထာက္တဖက္ကို အရင္စကိုက္တယ္။ အရူးက ဖိုက္တာရဲ ့အကိုက္ရုန္းရင္း၊ ဖိုက္တာရဲ ့ခါးသိမ္ကို ျပန္ကိုက္တယ္။ ေနာက္အေကာင္ခ်င္း ကြဲသြားျပန္တယ္။ အဲသလိုန့ဲ တေကာင့္တေကာင္ ခါးသိမ္ေနရာကို အမိအရကိုက္ဖို ့ႀကိဳးစားရင္း အခ်ိန္က ေတာ္ေတာ္ကုန္သြားတယ္။ ဘယ္ေကာင္ မွ ခ်က္ေကာင္းကို အေသမမိေသးဘူး။ မိလိုက္ျပန္လြတ္လိုက္နဲ ့။ ႏွစ္ေကာင္လံုးလည္းေမာေနၿပီ။ လႈပ္ရွားမႈေတြေႏွး လာတယ္။ အလစ္မွာ တခ်က္တခ်က္ ေနာက္ကေန ၀င္ကိုက္တာကလြဲလို ့ တေကာင့္တေကာင္အေသလံုးဖို ့မတတ္ ႏိုင္ၾကေတာ့ဘူး။ ပြဲကလည္းအဆံုးအျဖတ္မေပးႏိုင္ဘူး။ ဒါနဲ့ က်ဳပ္ ေနာက္တမ်ိဳး စမ္းမယ္၊ ဒီေကာင္ေတြလည္း ေမာေန ၿပီဆိုၿပီး ႀကိဳး၀ိုင္းထဲက အျပင္ထုတ္ေပးလိုက္တယ္။ ႏွစ္ေကာင္လံုး ဒဏ္ရာေတာ့အေတာ္ရသြားပံုပဲ။ ေတာ္ေတာ္နဲ့ လမ္းမေလွ်ာက္ႏိုင္ဘူး။ သူတို ့ကိုယ္သူတို ့ ေျခေထာက္ေလးေတြ လက္ေလးေတြနဲ့ ဟိုနားပြတ္လိုက္ ဒီနားပြတ္လိုက္ လုပ္ေနေသးတယ္။ က်ဳပ္သနားေတာ့လည္းသနားတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္လိုခ်င္တဲ့အေျဖကမရေသးဘူး။


ဒါနဲ ့ႀကိဳး၀ိုင္းထဲကို ဖိုက္တာႏွစ္ေကာင္နဲ ့ အရူးတေကာင္၊ တကယ္သာ ခ်မယ္ဆိုလို ့ကေတာ့ လက္ရည္ညီ ေလာက္တယ္လို ့တြက္ၿပီး ႏွစ္ေကာင့္တေကာင္ပြဲ လုပ္ေပးျပန္တယ္။ ပြဲကစစခ်င္း လႊတ္လိုက္တာနဲ ့ၾကမ္းေတာ့တာဗ်ိဳ ့။ ဖိုက္တာႏွစ္ေကာင္မွာ တေကာင္က အရူးရဲ ့ေနာက္ေျခေထာက္ကို ဖ်တ္ကနဲေျပးဆြဲၿပီး ကိုက္လိုက္တယ္ အရူးက ထြက္ေျပးဖို ့ရုန္းတယ္။ ဖိုက္တာက သံမံတလင္းေပၚေျခစံုကန္ၿပီး အတင္းဆြဲထားတဲ့ၾကားက အရူးရုန္းရာေနာက္ ဒရြတ္တိုက္ပါပါေနတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်န္တဲ့ဖိုက္တာက အရူးရဲ ့ဂုတ္ပိုးေနရာကို ၀င္ခဲတယ္၊ အရူးက ၀င္ခဲတဲ ့ ဖိုက္တာကို ျပန္ကိုက္လို ့အေကာင္ခ်င္းလံုးသြားခ်ိန္မွာ အရူးရဲ ့ေနာက္ေျခေထာက္ကိုဆြဲထားတဲ့ ဖိုက္တာက ရုတ္ရက္ လႊတ္လိုက္ၿပီး အရူးဖင္ပိုင္းက ဖုသီးကို၀င္ကိုက္တယ္။ အရူးေတာ္ေတာ္ေလး နာသြားဟန္တူတယ္။ အရူးက ဟို ေကာင္ဆီကေန၊ ဖင္ကိုလာကိုက္တဲ့ ဖိုက္တာကို ျပန္ကိုက္ဖို ့အတင္းရုန္းတယ္။ မရဘူး။ ဟိုေကာင္က အေသခဲ ထားတယ္။ မလႊတ္ဘူး။ ႏွစ္ေကာင့္တေကာင္ အရူးခမ်ာ အေပၚေရာက္လိုက္ေအာက္ေရာက္လိုက္နဲ ့။ လူးလိမ့္ေနတာ ဘဲ။ ဒီ ့ေနာက္ေတာ့ အရူးကို ဖိုက္တာႏွစ္ေကာင္က ခဲထားရင္းခဏၿငိမ္ေနတယ္။ အရူး ျပန္မကိုက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ တြန္းထိုး ရုန္းကန္ေနတာဘဲ။ အေမာေျပသေလာက္ရွိေတာ့၊ အရူးရဲ ့ဖင္ဖုသီးကို ကိုက္ထားတဲ့ ဖိုက္တာက၊ သူ ့ ကိုယ္ကို ေျပာင္းျပန္လုပ္ထဲ့ၿပီး၊ အရူးရဲ ့ခါးသိမ္ေနရာကို မိမိရရ၀င္ကိုက္ခ်လိုက္တယ္။ အရူးခမ်ာ နာတယ္ထင္ရွာရဲ ့။ ဆတ္ဆတ္ကိုလြန္ ့ေနတာဘဲ။ က်ဳပ္လည္း သေသာေပါက္သြားတယ္။ ဒါဆိုပြဲသိမ္းခန္းေရာက္ၿပီ။ ဖိုက္တာေတြႏိုင္ၿပီ။ ဘာလို ့လဲဆိုေတာ့ ပုရြက္ဆိတ္ရဲ ့ အားအနည္းဆံုးအပိုင္းက ခါးသိမ္ေလးကိုး။ အဲဒီခါးသိမ္ေလးျပတ္သြားရင္ သြားၿပီ၊ ဘာမွ ျပန္မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ဘး။ က်ဳပ္လည္း ဒီေကာင္ေတြကို ပါးစပ္ထဲေရထည့္မႈတ္ၿပီး အေကာင္ခ်င္းခြဲေပးလိုက္တယ္။ ဖိုက္တာႏွစ္ေကာင္ကေတာ့ ခဏေလာက္ပဲ ဟိုဟိုဒီဒီပြတ္သပ္ၿပီး ထြက္သြားေပမယ့္ အရူးခမ်ာေတာ့ မခ်ိမဆန္ ့။ ဒါနဲ ့ က်ဳပ္လည္းသူ ့ကို ပုလင္းဖံုးေလးထဲ အခ်ိဳေလးပါနည္းနည္းထည့္ၿပီး အနားေပးလိုက္တယ္။


ေနာက္တပြဲကေတာ့ ဖိုက္တာတစ္၊ အရူးႏွစ္ ပြဲေပါ့ဗ်ာ။ ထံုးစံအတိုင္း စစခ်င္းေတာ့ အရူးေတြက ေလ်ာက္ေျပး ေနေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့“တည္”ကုန္က်ေရာ။ အရူးတေကာင္က ဖိုက္တာကို ၀င္ကိုက္တယ္။ ဖိုက္တာက ကိုက္လာတဲ့အရူးကို သဲႀကီးမဲႀကီးျပန္လံုးၿပီးကိုက္တယ္။ လံုး၀မလႊတ္ဘူး။ က်န္တဲ့ အရူးတေကာင္က ေတာ္ေတာ္ ၾကာၾကာအထိ အျပင္ထြက္ဖို ့အေပါက္ရွာလိုက္ ပရုပ္ဆီနံ ့ရလိုက္၊ ကြင္းထဲျပန္၀င္လာလိုက္ ေလးငါးေျခာက္ႀကိမ္ လုပ္ေနေသးတယ္။ ဟိုေကာင့္ကို ၀င္မကူဘူး။ က်ဳပ္ေတာင္ ဒီအရူးကိုၾကည့္ရင္း ၀င္ကိုက္ပါေတာ့လား… ၀င္ကိုက္ပါ ေတာ့လားနဲ ့ ပါးစပ္က ထြက္မိေသးတယ္။ မလြတ္ႏိုင္ပံုေပါက္ေတာ့မွ မထူးပါဘူးဆိုၿပီး ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့မွ ၀င္ ကိုက္ေတာ့တာ။ အံမယ္… ငတိက ကိုက္မယ့္ကိုက္ေတာ့ တကယ့္ခ်က္ေကာင္းကို၀င္ကိုက္တာ။ ခါးသိမ္ေနရာဘဲ။ ကြက္တိဘဲ။ တခ်က္တည္းနဲ ့ကိုက္လည္းကိုက္၊ ျဖတ္လည္းျဖစ္ခ်၊ တိကနဲဘဲ။ ဖိုက္တာရဲ ့ခါးသိမ္ေလး ျပတ္ထြက္ သြားတယ္။ က်ဳပ္ေတာင္ ဆြဲခ်ိန္လြဲခ်ိန္မရလိုက္ဘူး။ က်ဳပ္လည္း အေကာင္ခ်င္းခြဲလိုက္တယ္။ အရူးေတြကိုေတာ့ ဒီအတိုင္းဘဲ ထားလိုက္တယ္။ ခါးျပတ္သြားတဲ့ဖိုက္တာကိုေတာ့ သူ ့အိမ္အေပါက္၀နား အသာျပန္ ခ်ေပး လိုက္တယ္။ ခင္ဗ်ားကေတာ့ ထင္မွာဘဲေနာ္ က်ဳပ္ဟာႏွလံုးသားမရွိတဲ့လူ။ ရက္စက္တဲ့လူလို ့။ မတတ္ႏိုင္ဘူးဗ်ာ။ က်ဳပ္ကသိခ်င္ တာကိုး။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီတႀကိမ္ပါဘဲ။ ေနာက္ဆို ဘယ္ေတာ့မွ ထပ္မလုပ္ေတာ့ ဘူးလို ့ဆံုးျဖတ္လိုက္ တယ္။


ဒီသံုးပြဲလည္းၿပီးေရာ စိတ္လည္းေတာ္ေတာ္ေမာသြားတယ္။ ေတြးစရာေတြလည္းတပံုႀကီးက်န္ခဲ့တယ္။ က်ဳပ္တို ့ ခင္ဗ်ားတို ့တေတြလည္း ခုဆို တကြဲတျပားစီလြင့္စဥ္လို ့။ အိုးတကြဲအိမ္တကြဲနဲ ့။ ဒါေတြ ဘာ့ေၾကာင့္ဘယ္လို ျဖစ္ရ တယ္ဆိုတာခင္ဗ်ားသိတဲ့အတိုင္းပဲ။ ဒီေတာ့က်ဳပ္ေတြးမိတယ္။ က်ဳပ္တို ့တေတြဟာ မျဖစ္မေန ပရြက္ဆိတ္ ျဖစ္ရမယ္ ဆိုရင္ “ဖိုက္တာပုရြက္ဆိတ္”နဲ ့“အရူးပုရြက္ဆိတ္” ဘယ္ဟာျဖစ္ခ်င္တာလဲ။ ဘာေၾကာင့္ ျဖစ္ခ်င္ရတာလဲ။ ဘယ္ ပုရြက္ဆိတ္ရဲ ့ “ဘ၀အေနဟာ” လူ ့ေဘာင္ေကာင္းက်ိဳးကို ပိုေဆာင္ႏိုင္မလဲ။ လူဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ပုရြက္ဆိတ္ မဟုတ္ဘူးလို ့ပေတၱာပိတ္ေျပာမယ္ဆိုရင္လည္း ရွိပါေစဗ်ား။ က်ဳပ္ေတာ့ ကိုယ့္အျဖစ္အေနကို ျပန္ဆင္ျခင္မိတိုင္း ေသာ့အိမ္ရဲ ့ ပရုပ္ဆီႀကိဳး၀ိုင္းထဲက“ဖိုက္တာ”နဲ ့“အရူး” ပုရြက္ဆိတ္ေလးေတြပဲ ျမင္ျမင္ေနတယ္။

မ်ိဳးုျမင့္ခ်ိဳ

No comments:

Post a Comment