မဂၢဇင္းကာတြန္းဆိုေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း စာမ်က္ႏွာ တမ်က္ႏွာတည္းေပၚမွာသာ ေရးဆြဲ ထားတဲ့ ကာတြန္းေလးေတြ ျဖစ္တယ္။ ဒါက ေနရာႏွင့္ အရြယ္အစားကို ေျပာတာ ျဖစ္တယ္၊ အႏွစ္သာရပိုင္း အေနနဲ႔ကေတာ့ အဆံုးမရွိတဲ့ ပင္လယ္ျပင္ၾကီးေတြ၊ စၾကဝဠာၾကီးေတြလို က်ယ္ေျပာ နက္ရွိဳင္း ေလးနက္လွပါတယ္။ ရသေျမာက္ ဝတၱဳတပုဒ္၊ ကဗ်ာေကာင္းတပုဒ္ နဲ႔ မျခား ဖတ္ရႈ ခံစားသူကို အသိအျမင္ ဗဟုသုတႏွင့္ လူပီသတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြကို အမွန္တကယ္ ေပးစြမ္းႏိုင္တဲ့ စြမ္းအားေတြ ကာတြန္းမွာ ရွိပါတယ္။
ေရးဆြဲတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကလည္း ႏုိင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး၊ က်န္းမာေရး၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး စသည့္ျဖင့္ စံုလင္မ်ားျပားလွပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကာတြန္းဆရာရဲ႔ ထိုးထြင္းသိျမင္မႈ၊ နက္ရိွဳင္းသိမ္ေမြ႔တဲ့ ခံစားမႈ၊ ေနာက္ အႏုပညာေျမာက္ေအာင္ တင္ျပႏိုင္မႈအေပၚမွာ မူတည္ျပီး ကာတြန္းဆရာရဲ႔ အရည္အခ်င္း၊ ကာတြန္းေတြရဲ႔ တန္ဖိုးရွိမႈ၊ အသံုးဝင္မႈေပၚမွာ အနိမ့္အျမင့္ကြာျခားသြားတာကို က်ေနာ္တို႔ သတိျပဳမိၾကမွာ ျဖစ္တယ္။
ကာတြန္းဆရာဟာ သမိုင္းေခတ္ထဲမွာ ရွင္သန္ေနထိုင္ေနသူပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူျဖတ္သန္း ေက်ာ္လႊားေနရတဲ့ အဲဒီသမိုင္းေခတ္ရဲ႔ ရိုက္ပုတ္ဖိစီးမႈေတြကို မလြဲမေသြ ခံစားေနရပါတယ္။ အဲဒီခံစားမႈထဲကေန သေႏၶတည္ျပီး ေပါက္ဖြားလာတဲ့ ေလာကအျမင္နဲ႔ ဘဝအျမင္ေတြဟာ ကာတြန္းဆရာေတြရဲ႔ ကုန္ၾကမ္းေတြ ျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။ ဒီကုန္ၾကမ္းေတြကို ကုန္ေခ်ာအျဖစ္ အႏုပညာပစၥည္းအျဖစ္ မဂၢဇင္း စာမ်က္ႏွာေတြေပၚကို တင္လိုက္တဲ့အခါမွာ အဲဒီ ကာတြန္းေတြဟာ လူထုရဲ႔ မ်က္ေမွာက္ခံစားမႈကို ဘယ္ေလာက္ထိ ကိုယ္စားျပဳႏိုင္လဲ၊ တိုင္းျပည္ရဲ႔ ပကတိအေျခအေနကို ဘယ္အတိုင္းအတာထိ ထင္ဟပ္ေစႏိုင္သလဲ ဆိုတာကို က်ေနာ္တို႔ ေလ့လာ အားထုတ္ၾကရမွာ ျဖစ္တယ္။
ျမန္မာကာတြန္းဆိုျပီး က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႔ အႏုပညာ အသိုင္းအဝိုင္းထဲကို ကာတြန္းစေရာက္လာတာ (၁၉၁၇) ခုႏွစ္က ျဖစ္ပါတယ္၊ ျဗိတိသွ်ကိုလိုနီရဲ႔ သူ႔ကၽြန္ဘဝကိုေရာက္ ရွိေနခ်ိန္ပဲ ဆိုပါေတာ့။ အဲဒီအခ်ိန္က ထုတ္ေဝတဲ့ သူရိယမဂၢဇင္းထဲမွာ "ဘၾကီးေမတၱာတံုး၏ အာဒါသမုခ ဒီပနီ" ဆိုတဲ့ ႐ုပ္ေျပာင္ခန္းတခု အျမဲပါပါတယ္။ အဲဒီေခတ္ ျမန္မာျပည္ရဲ႔ ႏိုင္ငံေရး ေလာကကို သေရာ္ေလွာင္ေျပာင္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီ ႐ုပ္ေျပာင္ေတြကို ပန္းခ်ီဆရာ ဦးဘစိန္ ႏွင့္ ဦးဘထြန္းတို႔က စျပီးေရးခဲ့ၾကတယ္ ေျပာေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ေရႊတေလး အမည္ခံ ဆရာၾကီးဦးဘကေလးက ပင္တိုင္ ေရးဆြဲခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ျမန္မာကာတြန္းေတြဟာ ႏိုင္ငံေရး ကာတြန္းေတြကေန ျမစ္ဖ်ားခံျပီး ဒီကေန႔ေခတ္ထဲကို အားေကာင္းေမာင္းသန္ စီးဆင္းလာခဲ့တယ္ လို႔ တထစ္ခ် ေျပာႏိုင္ပါတယ္။
ကာတြန္းေတြရဲ႔ သေဘာသဘာဝ၊ အႏွစ္သာရ၊ ရည္ရြယ္ခ်က္ႏွင့္ ကာတြန္းဆရာေတြရဲ႔ ရပ္တည္ခ်က္ကို အထိအမိဆံုး ေဖာ္ျပထားတဲ့ သမိုင္းဝင္ ေလးခ်ိဳးတပုဒ္ ရွိခဲ့ပါတယ္။ ကာတြန္းဆရာၾကီး ေရႊတေလး ကိုယ္တိုင္ေရးဖြဲ႔ခဲ့တာပါ၊ နားေထာင္ၾကည့္ပါဦး။
မည္သူ႔ထိပ္ကိုမွ်
ပိတ္ေရာ့လို႔ ေမာင္မေဆာ္
ဟုတ္တိုင္း မွန္ရာေတြးလို႔
ေရးရပါေသာ္။
နာလံုးေတြေဖာ္
ေအာ္ကာပ မည္သူဆဲ။
ေရႊတေလး မွာျဖင့္
ေက်ေအးဘယ္ခါ မဟူပ
ကမၻာသူတက္မွန္ျပသည္သို႔
အမွားကို အမွန္က်ေအာင္ ေရးရတာပဲ။
အဓိပၸာယ္ကေတာ့ ရိုးရိုးရွင္းရွင္းေလးပါ၊ ကာတြန္းဆိုတာ မည္သူ တဦးတေယာက္ကိုမွ် ထိခိုက္ နစ္နာေစလိုတဲ့ စိတ္မ်ိဳးနဲ႔ ေရးဆြဲရတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အျဖစ္အပ်က္ အေၾကာင္းတရား အမွန္ေတြကိုသာ အဂတိ ကင္းကင္း သတၱိရွိရွိ ႏွင့္ ေရးဆြဲတင္ျပရမွာ ျဖစ္တယ္။ မတရားမႈ၊ အက်င့္စာရိတၱ ပ်က္ျပားမႈ၊ ကိုယ္က်င့္တရား ျခစားမႈ၊ ဥပေဒမဲ့ျပဳမူမႈ အစရွိတဲ့ ျပဳသူ ကာယကံရွင္ေတြကို နာ ေစတဲ့ အခ်က္အလက္ေတြကို ေဖာ္ထုတ္ ေရးဆြဲရမွာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ အဲဒီ ကာယကံရွင္ေတြက ဘယ္ေလာက္ပဲ ေအာ္ေအာ္၊ ဘယ္လိုပဲဆဲဆဲ ေရႊတေလးအေနနဲ႔ကေတာ့ အာဃာတထားမွာ မဟုတ္တဲ့အျပင္ အျမဲ ေက်ေအး ခြင့္လႊတ္ေနမယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒါကလည္း ေစာေစာက ေျပာသလို မတရားမႈ၊ ေစာ္ကားမႈ၊ ႏွိပ္စက္ညွင္းပမ္းမႈ၊ ဂုတ္ေသြးစုပ္အျမတ္ထုတ္မႈ အားလံုးကို လူ႔ခႏၶာကိုယ္တြင္းက ကလီစာေတြကို ဓါတ္မွန္ရိုက္ၾကည့္တဲ့အခါ ထင္ထင္ရွားရွား ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ျမင္ရသလို ကမၻာသူ၊ ကမၻာသားအားလံုး ျမင္ရေတြ႔ရသိရေအာင္ ေရးျပတာပဲျဖစ္ပါသတဲ့။ ဒါကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ျမန္မာျပည္ကို ကာတြန္း စတင္ေရာက္ရွိလာပံုႏွင့္ ကာတြန္းေတြရဲ႔ ဦးတည္ရာ လမ္းေၾကာင္းကို အၾကမ္းသေဘာ ေျပာျပတာ ျဖစ္တယ္။ အခု က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံေတြမွာ ထုတ္ေဝေနတဲ့ မဂၢဇင္းေတြထဲက ေျပာသင့္ေျပာထိုက္တဲ့ ကာတြန္းေလးေတြ အေၾကာင္းကို ေျပာပါေတာ့မယ္။ အခု ဒီအပတ္ကစၿပီး ေျပာမယ့္ မိတ္ဆက္မယ့္ ကာတြန္းေလးက ဆရာေအာ္ပီက်ယ္ရဲ႔ "ေအာ္ပီက်ယ္" ကာတြန္းမ်ား စာအုပ္ထဲမွ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီကာတြန္းေတြကို မဂၢဇင္းေတြထဲမွာ ေဖာ္ျပၿပီးမွ လံုးခ်င္း ကာတြန္းစာအုပ္ထဲမွာ ျပန္လည္ ပံုႏွိပ္ ထုတ္ေဝခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ရွင္းေအာင္ေျပာရရင္ ဒီကာတြန္းေလးေတြဟာ စာေပစီစစ္ေရးဆိုတဲ့ အႏုပညာ သတ္ကြင္းထဲက ႏွစ္ၾကိမ္တိုင္တိုင္ လြတ္ေျမာက္ခဲ့ၿပီးမွ လူထုေရွ႔ကိုေရာက္လာတဲ့ ကာတြန္းေလးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ဆရာေအာ္ပီက်ယ္ ေရးထားတဲ့ ကာတြန္းေတြက စာေရးဆရာတေယာက္ ကိုင္ထားတဲ့ ကေလာင္တံကို မင္အိုးတစ္လံုးရဲ႔ အဖံုးေပၚမွာ ပိတ္ၿပီးထိုင္ထားတဲ့ တိုက္ပံုဝတ္ လူၾကီးတစ္ေယာက္က "ကေလာင္က ထက္သားပဲ" လို႔ ရယ္က်ဲက်ဲႏွင့္ ေျပာေနတဲ့ ကာတြန္းေလး ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီကာတြန္းေလးကို ဖတ္ၿပီးေတြးၾကည့္ရင္ အာဏာရွင္ေတြရဲ႔ မီဒီယာအေပၚကို လႊမ္းမိုးခ်ဳပ္ကိုင္မႈကို ပညာသားပါပါႏွင့္ ထုတ္ေဖာ ္ေရးဆြဲထားတာကို ေတြ႔ရမွာ ျဖစ္တယ္။
"ဓါးသြားထက္ ကေလာင္သြားထက္" ဆိုတဲ့စကားရွိပါတယ္။ ကေလာင္ရဲ႔ အေရးပါ အရာေရာက္မႈႏွင့္ အသံုးဝင္မႈကို ဂုဏ္တင္ ေျပာဆိုထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလို ဂုဏ္တင္ ေျပာဆိုေနရေအာင္လည္း ကိုလိုနီ နယ္ခ်ဲ႔အုပ္စိုးေနတဲ့ ႏွစ္တရာေလာက္အတြင္းမွာ ျမန္မာစာေရး ဆရာေတြရဲ႔ ကေလာင္သြားဟာ ခၽြန္ခဲ့ထက္ခဲ့တာ အမွန္ပဲ။ ဆီးဘန္နီ ဆရာေတာ္တို႔၊ အခ်ဳပ္တန္း ဆရာေဖတို႔ကအစ ဆရာၾကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း၊ ေဇာ္ဂ်ီ၊ မင္းသုဝဏ္၊ ဒဂုန္တာရာ၊ ဦးေရႊတေလး၊ ဦးဘဂ်မ္း တို႔အဆံုးထိ ျမန္မာ စာေရးဆရာေတြ၊ ကာတြန္းဆရာေတြ၊ ကဗ်ာဆရာေတြရဲ႔ ကေလာင္ဖ်ားက ထြက္က်လာတဲ့ စာေတြ၊ ကာတြန္းေတြ၊ ကဗ်ာေတြေၾကာင့္ တိုင္းျပည္ႏွင့္ လူထုရဲ႔ရင္ထဲမွာ ဇာတိေသြး ဇာတိမာန္ေတြ၊ အမ်ိဳး ဘာသာ သာသနာကို ကာကြယ္ ေစာင့္ေရွာက္ လိုစိတ္ေတြ၊ လြတ္လပ္ေရးကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးမႈေတြ၊ အမ်ိဳးသား စည္းလံုးညီညြတ္မႈေတြ ျဖစ္တည္ အံုဖြဲ႔လာႏိုင္ခဲ့ၿပီး နယ္ခ်ဲ႔ကို အျမစ္ႏႈတ္ တြန္းလွန္ႏိုင္ခဲ့တယ္။
ဒါေပမယ့္ အခု ဆရာေအာ္ပီက်ယ္ ေရးထားတဲ့ ကာတြန္းေလးမွာေတာ့ စာေရးဆရာရဲ႔ ကေလာင္ကို ထက္သားပဲလို႔ ေျပာလုိက္တဲ့သူဟာ မင္အိုးရဲ႔ အဖံုးေပၚမွာ ထိုင္ေနပါတယ္၊ ကေလာင္တံဆိုတာ သူခ်ည္းသက္သက္ ေရးလို႔ ဆြဲလို႔ရတာမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး။ မင္ကို ဆြတ္ၿပီး တို႔ၿပီး ထည့္ၿပီးမွ ေရးလို႔ရတာမ်ိဳး ဆြဲလို႔ရတာမ်ိဳး ျဖစ္ပါတယ္။ မင္ပါမွသာ စာလံုးထင္မွာ အ႐ုပ္ထင္မွာ ျဖစ္တယ္။ အခုေတာ့ သူက မင္အိုးေပၚမွွာ က်က်နနထိုင္ေနတဲ့အတြက္ ကေလာင္ပိုင္ရွင္ အႏုပညာသည္အဖို႔ မင္ကို အသံုးျပဳခြင့္ရေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ မင္ကို အသံုးျပဳခြင့္မရရင္ ဘာစာလံုး ဘာအ႐ုပ္မွလည္း ထင္ေပၚလာမွာ မဟုတ္ဘူး။ စာေပအႏုပညာရွင္ေတြဆီက ဘာအႏုပညာ ဖန္တီးမႈပစၥည္းမွ ေပၚထြက္မလာေတာ့ဘူး ဆိုရင္ ဒီအႏုပညာ ဖန္တီးမႈကရရွိမယ့္ အေတြးသစ္ အျမင္သစ္ေတြကို လုပ္သားျပည္သူေတြ အေနနဲ႔ တို႔ထိခြင့္ ရမွာမဟုတ္ပဲ နစ္နာဆံုးရႈံး မႈေတြနဲ႔သာ ေတြ႔ၾကံဳရမွာ ျဖစ္တယ္။
စာေရးဆရာႏွင့္ ကေလာင္တံက မီဒီယာကို ကိုယ္စားျပဳတာ ျဖစ္ၿပီးေတာ့ မင္အိုးႏွင့္ မင္ေတြက သက္ဆိုင္ရာ အာဏာရွင္ေတြရဲ႔ ျပည္တြင္းမွာ ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ ဥပေဒမဲ့ ဖမ္းဆီး ခ်ဳပ္ေႏွာင္မႈေတြ၊ အတင္းအဓၶမ လုပ္အားေပး ေစခိုင္းမႈေတြ၊ ေလေဘးေရေဘး ကူညီတဲ့အလွဴရွင္နဲ႔ ပစၥည္းေတြကို ကန္႔သတ္ ပိတ္ပင္မႈေတြ၊ ကိုယ္က်င့္တရားပ်က္ျပားမႈ၊ လာဘ္ေပးလာဘ္ယူမႈ စတဲ့အေျခအေန အေၾကာင္းတရား အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ရည္ညႊန္းသြားတာပါပဲ။
ေျခလႈပ္ရင္ေျခ၊ လက္လႈပ္ရင္လက္ ဆိုသလို မတရားတဲ့ ဥပေဒေတြႏွင့္ လူေတြကို တင္းၾကပ္ ၿပီး တိုင္းျပည္နဲ႔အဝွမ္း အေမွာင္ခ်ထားျခင္း ခံေနရတဲ့ ဒီကေန႔လို အေျခအေနမ်ိဳးမွာ Media ေတြကို ဖိႏွိပ္ ခ်ဳပ္ခ်ယ္ထားၿပီး ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ႏွိပ္ကြပ္ ေနခ်ိန္အတြင္း အဲဒီ အာဏာရွင္ေတြရဲ႔ မ်က္စိေရွ႔ေမွာက္ကေန လြတ္ေျမာက္လို႔ ျပည္သူ႔ေရွ႔ေရာက္ေအာင္ ပညာသားပါပါႏွင့္ အာဏာရွင္ေတြရဲ႔ သ႐ုပ္မွန္ကို ေရးဆြဲေဖာ္ျပႏိုင္တဲ့ ကာတြန္းျဖစ္တာေၾကာင့္ ဆရာေအာ္ပီက်ယ္ကို ေက်းဇူးတင္ပါေၾကာင္း ေျပာၾကားလိုက္ပါတယ္။
ကာတြန္းဆုိတာ အဂၤလိပ္စကားလံုး 'C.A.R.T.O.O.N' ကို အဲဒီ အသံထြက္အတုိင္း ေခၚထားတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ေမာ္ေတာ္ကားတုိ႔၊ တယ္လီဖုန္းတို႔၊ အင္ဂ်င္နီယာတုိ႔ကို က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာေတြ ေခၚေနၾကသလိုပဲ ဆုိပါေတာ့။ အဓိပၸာယ္ အတိအက်ကိုေတာ့ ဘယ္သူမွ အေသအခ်ာ ေျပာႏုိင္ၾကမယ္ မဟုတ္ဘူးလို႔ က်ေနာ္ထင္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာ မဂၢဇင္းေတြမွာေတာ့ စာအုပ္ရဲ့ ေရွ႔တန္းမ်က္ႏွာစာမွာ ကဗ်ာျပီးတာနဲ႔ ကာတြန္းေတြကို အသားေပး ေဖာ္ျပေနတာ ေတြ႔ႏုိင္ပါတယ္။
မဂၢဇင္းမာတိကာမွာ “ကာတြန္း” ကို ေဖာ္ျပတဲ့အခါ အခ်ဳိ႔က “ကာတြန္း” လို႔ ရိုးရိုးကေလး ေရးသား လိုက္ၾကေပမယ့္ တခ်ဳိ႔တေတြက “ဟာသ”၊ အခ်ဳိ႔က “႐ုပ္ေျပာင္”၊ တခါ အခ်ဳိ႔ မဂၢဇင္းေတြ က်ျပန္ေတာ့ “ရယ္စရာ စာမ်က္ႏွာ” အစရွိသျဖင့္ ေရးတတ္ၾကပါတယ္။ “ဟာသ”တို႔၊ “ရယ္စရာ” တုိ႔လို အေရးအသားေတြနဲ႔ ပတ္သက္ျပီးေတာ့ သေဘာထားနဲ႔ အျမင္ ကြဲလြဲမႈေလးေတြ ရွိၾကသလို “႐ုပ္ေျပာင္” ဆုိတာအတြက္လည္း စဥ္းစားခ်က္အခ်ဳိ႔ ရွိေနၾကပါတယ္။
ကာတြန္းမွာ “ရယ္စရာ” ဒါမွမဟုတ္ “ဟာသ” ရသပါမွ ကာတြန္းပီသတဲ့ ကာတြန္းတပံု ျဖစ္ႏုိင္တယ္ ဆိုေပမယ့္ “ရယ္စရာ” ခ်ည္းသက္သက္နဲ႔ “ဟာသ” ခ်ည္းသက္သက္ ေရးဆြဲထားမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ အဲဒါ ကာတြန္းေကာင္း မဟုတ္ေတာ့ဘူးလို႔ မွတ္ခ်က္ေပးသူေတြ ရွိေနၾကပါတယ္။ ကာတြန္းဆိုတာ ေလာကအျမင္တခုခု ဒါမွမဟုတ္ ဘဝအျမင္တခုခု ပါရမယ္၊ ျပီးေတာ့ ေခတ္ၿပိဳင္ခံစားမႈ ျဖစ္ေနရမယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ရယ္ေတာ့ ရယ္ရတယ္၊ ဟာသလည္း ေတာ္ေတာ္ေျမာက္ပါရဲ့ ဒါေပမယ့္လို႔ ေစာေစာကေျပာတဲ့ ေလာကအျမင္လည္း မပါ၊ ဘဝအျမင္လည္း နတၳိ၊ ေခတ္ၿပိဳင္ခံစားမႈ ဆိုတာလည္း ေဝလာေဝးဆုိရင္ ဘယ္မွာလာျပီး ကာတြန္းလို႔ ေျပာလို႔ရပါေတာ့မလဲ ဆိုျပီး ေျပာၾကျပန္ပါတယ္။
၂ဝဝ၄ ခုႏွစ္ စာဆုိေတာ္လရာသီက က်ေနာ္ရယ္၊ ဆရာခ်စ္ဦးညိဳရယ္၊ ဆရာေအာင္သင္း ရယ္၊ ေတာင္ငူခ႐ုိင္ ဆြာၿမ့ဳိကို စာေပေဟာေျပာပြဲ သြားၾကရပါတယ္။ ရန္ကုန္ဘူတာၾကီးကေန ရထားနဲ႔ သြားၾကတာဆိုေတာ့ ဆရာတပည့္သံုးေယာက္ ရထားေပၚမွာ ေရာက္တတ္ရာရာ ကေလးေတြ ေျပာမိၾကပါတယ္။ အဲဒီလို ေျပာၾကရင္း ကာတြန္းေတြ အေၾကာင္းဖက္ကို ေရာက္သြားပါတယ္။ ဆရာေအာင္သင္းက “ငါတုိ႔ ျမန္မာကာတြန္းေတြကို “႐ုပ္ေျပာင္” လို႔ ေရးၾကေျပာၾကတာကို ငါေတာ့ အေတာ္ သေဘာက်တယ္ကြ၊ ႐ုပ္ေျပာင္ဆုိတာ စူးရွတာ၊ ထက္ျမက္တာ၊ ေျပာင္ေျပာင္ေျမာက္ေျမာက္ ရွိတာကို ေျပာတာ၊ ကာတြန္းမွာ အိုင္ဒီယာအဓိကလို႔ ေျပာတာကို ငါမျငင္းပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ လက္ရာကေလးပါ ေကာင္းရင္ ပရိသတ္ပိုျပီး စိတ္ဝင္စားမႈ မရွိဘူးလား၊ ဒီကေန႔ မဂၢဇင္းေတြမွာ အေတြးအေခၚကလည္း မပါ၊ ဆြဲထား ေရးထားတဲ့ ႐ုပ္ပံုေတြကလည္း ခပ္ညံ့ညံ့ ဆုိတာေတြကို ေတြ႔ေနရတယ္။ အဲဒီ ကာတြန္းေတြဟာ “႐ုပ္ေျပာင္” ေတြ မဟုတ္ေတာ့ဘူးကြ သိလား၊ “႐ုပ္ပ်က္” ေတြ၊ “႐ုပ္ပ်က္ေတြ” လို႔ ဆရာခ်စ္ဦးညိဳနဲ႔ က်ေနာ့္ကို ေျပာပါတယ္။
ဒီေတာ့ ကာတြန္း ဒါမွမဟုတ္ ႐ုပ္ေျပာင္ဆိုတာ လက္ရာလည္း ေကာင္းရမယ္၊ အုိဒီယာလို႔ ေခၚတဲ့ အေတြးအေခၚကလည္း စူးရွထက္ျမက္ရမယ္ဆုိတာ ထင္ရွားပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ကာတြန္းပညာဆုိတာ ပံုဆြဲျခင္း အတတ္ပညာနဲ႔ စာေရးျခင္း အတတ္ပညာ ႏွစ္ခုကို အခ်ဳိးညီ ေပါင္းစပ္ရတဲ့ အႏုပညာရပ္ တခုလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ပံုဆြဲျခင္း အတတ္ပညာမွာေရာ၊ စာေရးျခင္း အတတ္ပညာမွာပါ အထိုက္အေလ်ာက္ ကၽြမ္းက်င္ဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ အခ်ဳိ႔ ကာတြန္းကေလးေတြမွာ လက္ရာကလည္း ေကာင္းပါရဲ့၊ အေတြးအေခၚကလည္း မဆိုးလွပါဘဲ အဲဒီ အေတြးအေခၚကို စာေရးျပီး တင္ျပလိုက္တဲ့အခါ ရွည္လ်ား ေထြျပားေနတာေၾကာင့္ “ကာတြန္း မပီသေတာ့ဘဲ “စာတြန္း” ေတြ ျဖစ္ေနၾကတာကို မၾကာမၾကာ ေတြ႔ေနျမင္ေနရပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ကာတြန္းတပံုအတြက္ သ႐ုပ္ေဖာ္ပံုကေလးေတြ ေရးျပီးလို႔ရွိရင္ အဲဒီ႐ုပ္ပံုကေလးေတြက ေျပာရမယ့္စကားကို တခါတည္း ႐ုပ္ပံုအေပၚမွာ တန္းျပီး ခ်မေရးလိုက္သင့္ပါဘူး။ စာရြက္အလြတ္တရြက္ အေပၚမွာ ကိုယ္ေျပာခ်င္တဲ့ စာကို ခ်ေရးျပီး ေသေသခ်ာခ်ာ ဖတ္ၾကည့္ဖို႔လိုမယ္လို႔ က်ေနာ္ ထင္ပါတယ္။ ပိုေန ပြေနတဲ့ စကားလံုးေတြကို ျဖဳတ္၊ လိုအပ္ေနတယ္လို႔ ထင္တဲ့ စာလံုးေတြကို အစားထိုးျဖည့္ျပီးေတာ့ အသံထြက္ ဖတ္ၾကည့္တာမ်ဳိး လုပ္သင့္ပါတယ္။ နားဝင္ေခ်ာတဲ့ ဆုိလိုခ်င္တဲ့ အခ်က္ကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ေပၚလြင္ေစတဲ့ က်စ္လ်စ္အား ရွိတဲ့ စကားေျပာကို ရျပီဆိုေတာ့မွ အဲဒီစာသားကို ေစာေစာက ေရးဆြဲထားတဲ့ ကာတြန္း ႐ုပ္ပံုေတြအေပၚကို ခ်ေရးလိုက္သင့္ပါတယ္။
ကာတြန္းဆရာ တေယာက္ရဲ့ တာဝန္ဟာ ဘယ္ေလာက္ၾကီးမား ေလးနက္သလဲ ဆုိတာကို ေတြ႔ၾကရမွာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဦးဘဂ်မ္း၊ ဦးဟိန္စြန္း၊ ဦးေမာင္စိန္၊ ဦးဘေထြး၊ ဦးေအာင္ရွိန္တို႔ကအစ ေရႊမင္းသား၊ ေငြၾကည္၊ ေျမစာ၊ ေမာင္ဝဏၰ၊ ေမာင္ေမာင္ တုိ႔အလည္ ေအာ္ပီက်ယ္၊ ေဇာ္ေမာင္၊ ဝင္းေအာင္၊ စိုးေသာ္တာ၊ ကိုေရႊထူး၊ ေနမ်ဳိးေအးတို႔အဆံုး ဒီတာဝန္ၾကီးကို လက္ဆင့္ကမ္း သယ္ေဆာင္လာခဲ့ၾကတာဟာ ဒီကေန႔အထိပဲ ဆုိပါေတာ့။
ေစာေစာက ေျပာခဲ့သလို ျမန္မာကာတြန္းေတြဟာ ႏုိင္ငံေရး ကာတြန္းေတြကေန ျမစ္ဖ်ားခံလာတာ ျဖစ္ေလေတာ့ ဒီကေန႔ မဂၢဇင္း စာမ်က္ႏွာေတြေပၚမွာ ေရးေနၾကတဲ့ အခ်ဳိ႔ေသာ ကာတြန္းေလးေတြဟာလည္း ႏုိင္ငံေရး ကာတြန္းေလးေတြ ျဖစ္ေနတာကို သတိျပဳမိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အားလံုး သိၾကတဲ့အတုိင္း ျမန္မာျပည္ရဲ့ စာေပေလာကဟာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ဖန္တီးခြင့္၊ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ထုတ္ေဝခြင့္ရွိတဲ့ ရာသီဥတုမ်ဳိး မဟုတ္ပါဘူး။ ကတ္ေၾကးေတြ၊ ဓားေတြ ေအာက္ကို ျဖတ္သန္း အစစ္ေဆးခံျပီးမွ စာဖတ္သူေတြရဲ့ မ်က္စိေရွ႔ေမွာက္ ကို ေရာက္ခြင့္ ၾကံဳၾကရတာပါ။ အထူးသျဖင့္ ႏုိင္ငံေရးဆုိတာနဲ႔ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြကို ဖိဖိစီးစီး ႏွိပ္ကြပ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မ်ဳိးမွာ ႏုိင္ငံေရး ကာတြန္းတပုဒ္ကို ထုတ္ေဝ ျဖန္႔ခ်ိခြင့္ရေအာင္ ေရးရတာ အေတာ္မလြယ္တဲ့ ကိစၥတရပ္ပဲ ျဖစ္ ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ဝတၳဳျဖစ္ေစ၊ ကဗ်ာျဖစ္ေစ၊ ကာတြန္းျဖစ္ေစ၊ ေခတ္ၿပိဳင္ခံစားမႈကို ကိုယ္စားျပဳ မေရးဖြဲ႔ႏုိင္ဘူးဆုိရင္ ဒီအႏုပညာရွင္ကို သမုိင္းက မွတ္တမ္းတင္မွာ မဟုတ္သလို ေနရာေပးမွာလည္း မဟုတ္ေပဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကာတြန္းဆရာဟာ သမုိင္းရဲ့ မွတ္တမ္းတင္မႈကိုလည္း ခံရေအာင္၊ သက္ဆုိင္ရာ ရာစုႏွစ္ရဲ့ ေတာက္ပတဲ့ ၾကယ္တပြင့္ဆိုတဲ့ ေနရာကေလးတခုလည္း ရေအာင္ဆိုရင္၊ ျပီးေတာ့ ေစာေစာကေျပာတဲ့ ကတ္ေၾကးေတြ ဓားေတြေအာက္ကလည္း လြတ္ေအာင္ဆုိရင္ သူ႔ရဲ့ကာတြန္းကို ပညာသားပါပါနဲ႔ ေရးဆြဲတင္ျပရပါေတာ့တယ္။ အဲဒီလို ကာတြန္းကေလး တခုကို မဂၢဇင္း တအုပ္ထဲမွာ က်ေနာ္ ဖတ္ခဲ့ရပါတယ္။
ကာတြန္းကေလးက အကြက္ကေလး ငါးကြက္ ေရးထားတာပါ။ လူႏွစ္ေယာက္ မတ္တတ္ ရပ္ေနၾကတာျဖစ္ျပီး၊ ပထမအကြက္မွာ လူတေယာက္က သူ႔ရဲ့ အေနာက္ဘက္ကို စိုးရိမ္တဲ့ အမူအရာနဲ႔ လွည့္ၾကည့္ လိုက္ပါတယ္။ က်န္တဲ့လူက အဲဒီလူရဲ့ အျပဳအမူကို နားမလည္ဟန္နဲ႔ အံ့ၾသေနတဲ့ ပံုကေလး ေရးထားပါတယ္။ ဒုတိယ အကြက္မွာေတာ့ ေစာေစာက အေနာက္ဘက္ကို လွည့္ၾကည့္တဲ့လူကပဲ အေရွ႔ဘက္ တည့္တည့္ကို ၾကည့္ျပန္ပါတယ္။ တတိယအကြက္မွာ ေအာက္ဘက္ကို ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ျပီး စတုတၳအကြက္မွာ အေပၚ တည့္တည့္ကို ၾကည့္လုိက္ပါတယ္။ အဲဒီလို အေရွ႔ရယ္၊ အေနာက္ရယ္၊ အေပၚရယ္၊ ေအာက္ရယ္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္ျပီးေတာ့မွ ပဥၥမေျမာက္ အကြက္ျဖစ္တဲ့ ေနာက္ဆံုးအကြက္မွာ သူ႔ရဲ့ေရွ႔က ဘာမွန္းညာမွန္း မသိျဖစ္ေနတဲ့သူကို ေလသံတိုးတိုးကေလးနဲ႔ စကားတခြန္း ေျပာလိုက္ပါတယ္။ သူေျပာလိုက္တဲ့ စကားေလးကေတာ့
“ေနေကာင္းတယ္ေနာ္” တဲ့။
႐ုတ္တရက္ ၾကည့္ရင္ေတာ့ ဘယ္လိုမွ အဓိပၸာယ္ မေပါက္ႏိုင္တဲ့ ကာတြန္းကေလးပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစား ၾကည့္လုိက္ရင္ေတာ့ျဖင့္ စစ္အာဏာရွင္ လက္ေအာက္မွာ ေနထုိင္ေနၾကရတဲ့ ျပည္သူလူထုရဲ့ မြန္းၾကပ္ပိတ္ေလွာင္ေနတဲ့ ဘဝေတြ၊ ေနရာတကာမွာ အေၾကာက္တရားရဲ့ လႊမ္းမိုးျခင္းကို ခံေနၾကရတဲ့ ဘဝေတြကို ျမင္ၾက ေတြ႔ၾကရမွာပါ။ ဟုတ္ပါတယ္။ ကာတြန္း ပံုထဲမွာပါတဲ့ ဇာတ္ေကာင္ခမ်ာ အဲဒီ “ေနေကာင္းတယ္ေနာ္” ဆုိတဲ့ စကားကေလးတခြန္းကို ေျပာဖို႔အတြက္ အရင္ဆံုး၊ အေရွ႔ေရာ၊ အေနာက္ေရာ၊ အေပၚေရာ၊ ေအာက္ေရာ ဆိုသလို စုိးရိမ္တၾကီး ၾကည့္ရွာရပါေသးတယ္။ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ဘယ္သူ တဦးတေယာက္မွ ရွိမေနတာ တကယ့္ကို ေသခ်ာသြားေတာ့မွ ေစာေစာက “ေနေကာင္းတယ္... ေနာ္” ဆုိတဲ့ စကားကေလးကို ေျပာရဲတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ေျပာရဲတယ္ ဆုိတာေတာင္မွ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ရဲရဲတင္းတင္း မဟုတ္ပါဘူး။ တုိးတိုးကေလးမွ တကယ့္ တုိးတိုးကေလး။
တကယ္ေတာ့ ဒီ “ေနေကာင္းတယ္... ေနာ္” ဆုိတဲ့စကားဟာ လူတေယာက္နဲ႔ တေယာက္္ ေတြ႔ရင္ ယဥ္ေက်းမႈအရ ႏႈတ္ဆက္ေနက်စကား၊ ပဋိသႏၱာရစကားသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေျပာၾကားသူ ကုိယ္တုိင္ကိုေသာ္လည္းေကာင္း အေျပာခံရသူကိုလည္းေကာင္း ဘယ္လိုမွ ထိခိုက္နစ္နာမႈ မျဖစ္ေစတဲ့ မရွိေစတဲ့ စကားပဲျဖစ္ပါတယ္။ ထိပ္တန္း လွ်ဳိ႔ဝွက္ သတင္းတခုခု၊ ေတာ္လွန္ေရး ကိစၥတခုခု မဟုတ္ပါဘူး။ ေကာင္းျပီ၊ ဒါျဖင့္ရင္ ဒီစကားကေလး ေျပာဖုိ႔ကို ဘာျဖစ္လုိ႔ အရပ္ရွစ္မ်က္ႏွာကို အရင္ၾကည့္၊ စိတ္ခ်ရျပီ ဆိုေတာ့မွ တိုးတိုးကေလးကပ္ေျပာ လုပ္ရတာလဲလို႔ ေမးစရာ ရွိပါတယ္။ ကာတြန္းဆရာ ဆုိလိုခ်င္တာက စစ္အာဏာရွင္ေတြရဲ့ လက္ေအာက္မွာ ဘယ္သူ တဦးတေယာက္မွ လံုျခံဳမႈ မရွိဘူး ဆုိတာကိုပါပဲ......။
အာဏာရွင္ေတြဟာ သူတို႔ရဲ့ အာဏာတည္ျမဲေရးအတြက္ 'Informer' လို႔ေခၚတဲ့ သတင္းေပးေတြ ေဖာ္ေကာင္ေတြကို လက္သပ္ ေမြးထားတတ္ၾကပါတယ္။ ဒီ 'Informer' ေတြေပးတဲ့ သတင္း အခ်က္အလက္ေတြ အေပၚ ဟုတ္တာမဟုတ္တာ ေနာက္ထား၊ သူတို႔ သတင္းေပးလိုက္တဲ့ သူေတြကို ဖမ္းဆီးႏွိပ္စက္တာ၊ ေထာင္ခ် သတ္ျဖတ္တာေတြ လုပ္ၾကပါတယ္။ အာဏာရွင္ေခတ္မွာ လူႏွစ္ေယာက္ မဆုံလိုက္နဲ႔ ဆံုလိုက္ရင္ တေယာက္ဟာ အျမဲပဲ 'Informer' သတင္းေပး ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။
က်ေနာ္႔ရဲ့ မိတ္ေဆြ စာေရးဆရာ ေဆာင္းဝင္းလတ္ဟာ စားေသာက္ဆုိင္ တခုထဲမွာ စားရင္းေသာက္ရင္း ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ့ ႐ုပ္ပံုကေလးကို ခဲျခစ္ျခစ္ျပီး 'Sketch' ဆြဲလိုက္မိပါတယ္။ တခါတည္း ေထာင္တႏွစ္ က်သြားပါေရာလား၊ ဒါေၾကာင့္ အာဏာရွင္ေတြရဲ့ လက္ေအာက္မွာ ေနေနရတဲ့ ျပည္သူလူထုအဖို႔ “ေနေကာင္းတယ္ေနာ္” လို႔ဆိုတဲ့ စကားကေလးမ်ဳိးကိုေတာင္ က်ယ္က်ယ္ မေျပာရဲရွာဘူး ဆိုတာကို ကာတြန္းဆရာက ပညာသားပါပါနဲ႔ တင္ျပလိုက္တာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
No comments:
Post a Comment