မိုးမခသတင္းလႊာ

#fullpost {display:none;}

Cartoon Aw Pi Kye - Saving our Earth and Environment - Cartoon Series 01 October 7th 2008

checkFull("post-" + "8803765999711424612");

---

#fullpost {display:none;}

Cartoon Beruma - Underage Smoking in Burma
October 7th 2008

checkFull("post-" + "894023471442501637");

---

#fullpost {display:none;}

အေရွ႔နဲ႔အေနာက္ ဆုံၾကရာ၀ယ္ - အရင္းရွင္ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္ နဲ႔ ဆိုရွယ္လစ္ အရင္းရွင္စနစ္

ေမာင္ရစ္

ေအာက္တိုဘာ ၇၊ ၂၀၀၈

အေမရိကန္မွာ စီးပြားပ်က္ကပ္ဆိုက္ျပီလို႔ ဆိုပါတယ္။ အိမ္ေစ်းေတြ ေဖာင္းပြ၊ အရင္းရွင္မ်ားက စားသုံးသူေတြကို လွည့္စား ျဖားေယာင္းျပီး ေငြေတြေခ်း၊ ေစ်းတင္ေရာင္း၊ အခ်င္းခ်င္း ကတုံးေပၚထိပ္ကြက္ ပြဲစားခ၊ အတိုးႏႈန္း အဆင့္ဆင့္နဲ႔ လက္လႊဲေရာင္း စသည္တုိ႔ရဲ႔ အက်ဴိးဆက္အျဖစ္ သူတို႔ ေ၀ါ့စထရိ အစုရွယ္ယာနဲ႔ ေငြေၾကးေစ်းကြက္ ျပိဳလဲမတတ္ ျဖစ္ၾကရတာပါပဲ။

အိမ္ျခံေျမ ေငြေခ်းသူ အဖြဲ႔ၾကီး ျပိဳလဲေတာ့ အစိုးရက ၀င္ကယ္ခဲ့ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ေငြေခ်းစာခ်ဳပ္ေတြ ျမီရွင္ ျမီစား အာမခံလုပ္ငန္းေတြ ေစ်းပ်က္ကုန္ေတာ့ အစိုးရက ၀င္ေရာက္ထိမ္းသိမ္းဖို႔ ၾကိဳးစားပါတယ္။ ဘဏ္လုပ္ငန္းေတြ၊ ေငြေၾကးလုပ္ငန္းေတြ ထိခိုက္လာခ်ိန္မွာေတာ့ အေမရိကန္ အစိုးရက ဘီလ်ံ ၇၀၀ ဖိုး ကယ္တင္ေရး စီမံကိန္းကို ထုတ္ေဖာ္လာခဲ့ပါတယ္။

အခု သူတို႔ရဲ႔ ဘီလ်ံ ၇၀၀ ဖိုး ကယ္တင္ေရး စီမံခ်က္ကို အရင္းရွင္ၾကီးမ်ားရဲ႔ လူတစု ေကာင္းစားေရး ဆိုရွယ္လစ္စနစ္လို႔ အမည္ေပးၾကပါတယ္။ အရႈံးအၾကီးအက်ယ္ ျပေနျပီ ျဖစ္တဲ့ ေငြရွင္ေၾကးရွင္ၾကီးမ်ားကို အက်နာျခင္းက သက္သာေအာင္ အစိုးရက ၀င္ျပီး ခု ေပးတာ မို႔လို ျဖစ္ပါတယ္။

သူတို႔ေတြ က်ဆုံးရင္ လမ္းေပၚကလူေတြ၊ အိမ္ေပၚက လူေတြ၊ အလုပ္ခြင္ထဲက လူေတြပါ ထိခိုက္ျပိဳလဲျပီး အေမရိကန္တျပည္လုံး လူမြဲစာရင္း ၀င္ကုန္ၾကမွာ ျဖစ္တာကို ကာကြယ္ဖို႔အတြက္ သူတို႔ကို ကယ္တင္မွ ျဖစ္မယ္လို႔ အားလုံးက ဆင္ေျခေပးျပီး အားလုံးက ေခါင္းတျငိမ့္ျငိမ့္နဲ႔ လက္ခံၾကပုံပါပဲ။

သူေတာင္းစား ခြက္ေပ်ာက္တာ အေရးမၾကီးဘူး၊ သူေဌး ေကာ္ဖီငတ္တာက ပိုအေရးၾကီးတဲ့ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုၾကီးရဲ႔ အရင္းရွင္စနစ္က ကြန္ျမဴနစ္၊ ဆိုရွယ္လစ္ ၀ါဒီမ်ားကဲ့သို႔ ျပည္သူ႔ ဘ႑ာ၊ ျပည္သူ႔အခြန္ကို သုံးစြဲျပီး လုပ္ငန္းၾကီးမ်ားကို ကယ္တင္လိုက္တာမို႔ ဥေရာပ ေစ်းကြက္မ်ား၊ အာရွ ေစ်းကြက္မ်ားက အထူး အာရုံစိုက္ ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကပါတယ္။

အထူးသျဖင့္ တပါတီ ဆိုရွယ္လစ္ ႏိုင္ငံေတာ္ၾကီး ျဖစ္တဲ့ တရုတ္ျပည္မၾကီးဟာ ဆိုလ်င္ အေမရိကန္ေတြရဲ႔ အၾကီးက်ယ္ဆုံးေသာ အေၾကြးရွင္ၾကီး၊ အရင္းရွင္ၾကီး ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ အေမရိကန္ စီးပြားေရးကို ကယ္တင္ရန္ တရုတ္နည္း တရုတ္ဟန္ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္ကို က်င့္သုံးေလမလား လို႔ ၀ိုင္း ၾကည့္ေနၾကေပမယ့္ တရုတ္ျပည္မၾကီးကေတာ့ အရင္းရွင္ ေစ်းကြက္ နိယာမအတိုင္း အရႈံးေပၚတာ ကိုယ္အသုံးမက်လို႔ အစိုးရက ၀င္ကူစရာ မလို၊ ေလညာက ေနသာသပါ့ ဆိုသကဲ့သို႔ ခပ္မဆိတ္ ျပဳမူေနတာကို ေတြ႔ေနရပါတယ္။

ဆိုေတာ့ တပါတီ အာဏာရွင္ေတြက အရင္းရွင္ေတြ ျဖစ္လာခ်ိန္မွာ အရင္းရွင္ ႏိုင္ငံေတြက ဆိုရွယ္လစ္နည္းလမ္းေတြ သုံးျပီး အစိုးရ ၀င္စြက္ေရး လမ္းစဥ္ေနာက္လိုက္တာ စိတ္၀င္စားစရာ ျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။ ဥေရာပ သမဂၢနဲ႔ ျဗိတိန္တို႔ အေနနဲ႔ကေတာ့ အရင္းရွင္မိတ္ဖက္မ်ားပီပီ ေစ်းကြက္စီးပြားေရး စနစ္ကို ကာကြယ္ဖို႔ ( အရႈံးျပ လုပ္ငန္းရွင္၊ ေငြရွင္ၾကီးမ်ားကို ကာကြယ္ဖို႔) သမ၀ါယမစနစ္ကို ထုတ္သုံးျပီး စုေပါင္း အရႈံးကို ေထၾကဖို႔ တိုင္ပင္ေနတာကိုလည္း ေတြ႔ေနရပါတယ္။

အရင္းေတြ၊ အျမတ္ေတြ၊ ေငြေၾကးေတြ ဘယ္ေရာက္ကုန္ျပီလဲ ခင္ဗ်ား လို႔ ေမးမယ္ဆိုရင္ေတာ့ တရုတ္ျပည္ၾကီးနဲ႔တကြေသာ အရင္းရွင္ႏိုင္ငံမ်ားနဲ႔ ကတိက၀တ္မရွိတဲ့ တတိယႏိုင္ငံမ်ားရဲ႔ အာဏာရွင္မ်ား၊ ေငြရွင္ေၾကးရွင္၊ လုပ္ငန္းရွင္ၾကီးမ်ား လက္ထဲမွာ ရွိေနပါတယ္လို႔ ေျဖရမယ့္ ပုံ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဥပမာ အာရွက်ားမ်ား၊ အေရွ႔အလယ္ပိုင္း ႏိုင္ငံမ်ား … စသည္ စသည္

၁၉၉၇ အာရွေငြေၾကး ေစ်းကြက္ ျပိဳကြဲတုန္းက အိုင္အမ္အက္ဖ္ (ကမာၻေငြေၾကးရန္ပုံေငြ အဖြဲ႔)က ကယ္တင္ရွင္ၾကီး လုပ္ဖို႔ ၾကိဳးစားခဲ့ဖူးပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက သူတို႔ေျပာသလို ေငြလဲႏႈန္းကို ေမွ်ာလိုက္မိလို႔ ထိုင္းႏိုင္ငံ ေသေကာင္ေပါင္းလဲ ျဖစ္ခ်ိန္မွာ စကၤာပူနဲ႔ မေလးရွားကေတာ့ သူ႔ေငြေစ်းကို က်ားကန္ျပီး ျပန္ မ တင္ခဲ့ဖူးပါတယ္။

၂၀၀၁ အေမရိကန္ အင္တာနက္ပူေဖာင္းၾကီး ေပါက္ျပီး ေစ်းကြက္ေတြ ျပိဳလဲေတာ့ အျမတ္ၾကီးစားေတြ အရွင္းရွင္ၾကီးေတြက ကိုယ့္အျပစ္ကိုယ္၀န္ခံလို႔ တစစီ ျပန္ေကာက္ ေဆာက္တည္ခဲ့ၾကဖူးပါတယ္။

ဒီတေခါက္ စီးပြားပ်က္ကပ္ ပုံသ႑န္ကေတာ့ အေနာက္ကလူေတြ ကုန္းေအာ္ျပီး အမႊန္းတင္မဆုံးတဲ့ ဂလိုဘယ္လိုက္ေဇးရွင္းၾကီးကို ျပန္ျပီး ဆင္ျခင္စရာ ျဖစ္ေတာ့မယ္ ထင္ပါတယ္။ လုပ္ငန္းေတြခ်ဲ႔၊ ကမာၻလုံး ေျခဆန္႔၊ အျမတ္ေတြ ျဖန္႔၊ အလုပ္ေတြ ဟိုပို႔၊ ပစၥည္းေတြ မွာသုံး၊ လူေပၚနဲ႔ လူေဇာ္လုပ္တမ္း ကစားၾက၊ ကြန္ယက္စနစ္နဲ႔ တဦးကို တဦး ညိွႏႈိင္း ေစ်းကြက္ေဖာ္ စသည္တို႔ မနားတမ္းလုပ္ရင္းနဲ႔ စားသုံးသူေတြကို တ ၀ယ္တည္း ၀ယ္ခိုင္းေနရာက၊ အေၾကြးက ျပည္တြင္းမွာ တင္က်န္ျပီး အျမတ္က ႏိုင္ငံျခားကို အိပ္စပုိ႔အလုပ္ခံလိုက္ရေတာ့မွ အခုလိုမ်ဳိး သူေဌးေတြ အခ်င္းခ်င္း လည္ပင္းဖက္ ငိုၾကခ်ိန္ကို ျမင္ၾကရေတာ့တာကိုး။

စစ္ေအးေခတ္တုံးကေတာ့ မဟာမိတ္နဲ႔ ရန္သူကို ခြဲျခားလို႔ မ်က္ႏွာလိုက္ခဲ့ၾကေပမယ့္ စစ္ေအးအလြန္မွာ အေနာက္တိုင္း အရင္းရွင္တို႔က တတိယႏိုင္ငံေတြအေပၚမွာ ၀င္ခ်င္တိုင္း ၀င္၊ ထြက္ခ်င္တိုင္း ထြက္၊ စီးပြားေရးၾကီးနဲ႔ ပစ္ျပက္ျပီး ေပါင္းလို႔၊ ဇာတ္သြင္းလို႔ရမယ္လို႔ ထင္ခဲ့တာကို သူတို႔ ျပန္စဥ္းစားရေတာ့မယ္ ထင္ပါတယ္။ စီးပြားပ်က္ကပ္မတိုင္ခင္က အစပ်ဳိးခဲ့တဲ့ ကမာၻ ေလာင္စာဆီအၾကပ္အတည္းကိုလည္း သူတို႔က အျမတ္ၾကီးစားမ်က္ႏွာၾကည့္ျပီး ေဖာ့ခဲ့ၾကပုံပါပဲ။

တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ မဟုတ္ေပမယ့္ အဓိပၸါယ္ရွိရွိ အခ်ိန္ကိုက္ျဖစ္ပြားတဲ့ အေမရိကန္စီးပြားေရး အၾကပ္အတည္းဟာ အေမရိကန္သမၼတ ေရြးေကာက္ပြဲကို ဇာတ္ရွိန္ျမွင့္ေစတဲ့ ထိုးဇာတ္တခု ျဖစ္ေနပါျပီ။ ေနာက္ထပ္တက္မယ့္ သမၼတဟာ အေမရိကန္ျပည္ကေနတဆင့္ မီးခိုးၾကြက္ေလ်ာက္လိုက္မယ့္ ႏိုင္ငံတကာ ေစ်းကြက္ပ်က္မည့္ အၾကပ္အတည္းၾကီးကေန ဦးေဆာင္ျပီး ရုန္းထြက္ျပရန္ အဆင္သင့္ျပင္ ခါးေတာင္း ဘယ္လို က်ဳိက္ျပေတာ့မယ္ဆိုတာကို တကမာၻလုံးက ရင္တမမ ထားျပီး ၾကည့္ေနရျပီ ျဖစ္ပါတယ္။

ျမန္မာစစ္အစုိးရအေနနဲ႔ကေတာ့ အၾကံေပးမယ္ဆိုရင္ ရွင္းရွင္းေလးပါ။ ေရြးေကာက္ပြဲ အခု မလုပ္နဲ႔အုံး။ အေရးေပၚ အေျခအေန ေၾကညာျပီးေတာ့ အာဏာကို ဆက္သိမ္းထားပါ။ ၾကားထဲမွာ အေျခခံဥပေဒ ဆႏၵခံယူပြဲ တခု လုပ္ခ်င္လည္း လုပ္ေပါ့ေလ။ ျပီးရင္ေတာ့ ျပိဳင္ဘက္ေတြကို ဖမ္း။ ၂၀၁၀ က်မွ ေရြးေကာက္ပြဲ လုပ္မယ္လို႔ ကတိေပး။ အဲလိုမ်ဳိး လမ္းျပ ေျမပုံ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။

ကမာၻၾကီးရဲ႔ အဓိက ဇာတ္လုိက္တဦးျဖစ္တဲ့ အေမရိကန္ႏိုင္ငံၾကီးနဲ႔ အေမရိကန္ႏိုင္ငံသားေတြကေတာ့ ဒီ အၾကပ္အတည္းၾကီးကို ေခတ္ေနာက္ျပန္ဆြဲ ျမန္မာစစ္အစိုးရနည္းေတြ မသုံးစြဲဘဲ တစိတ္ တ၀မ္းတည္း ျဖတ္ေက်ာ္ႏိုင္ေစဖို႔ ဆုေတာင္းလိုက္ပါတယ္။

(ဟဲ ဟဲ)

checkFull("post-" + "48623958904873520");

---

#fullpost {display:none;}

ေသနတ္တဖက္ ကေလာင္တဖက္

တာရာလင္းယုန္

ေအာက္တုိဘာ ၆၊ ၂၀၀၈

ဗမာျပည္တြင္စစ္ဗိုလ္မ်ား တမိုးလံုးေဖ်ာက္ဆိတ္ျဖစ္ေနသည္။ ၾကာၿပီ။

သို႔ေသာ္ ထူးထူးျခားျခား ေျပာစရာျဖစ္ေနသည္က စာေပေလာကျဖစ္သည္။ စာေပ-မီဒီယာေလာကမွာ စစ္ဗိုလ္မ်ား၏မိုး ျဖစ္ေနသည္ဟု ဆိုလိုက္လွ်င္ အျခားႏိုင္ငံမ်ားမွ အေၾကာင္းမသိသူမ်ား အ့ံၾသသြားၾကမည္။ ဗမာျပည္မွစစ္ဗိုလ္မ်ား စာေပလိုက္စား လွေခ်လား၊ စာေပအရည္အခ်င္း ျမင့္မားလွခ်ည့္လားဟု မသိသူမ်ားက ထင္ေကာင္းထင္ၾကေပမည္။ ျပန္စဥ္းစားလိုက္လွ်င္ ဗမာျပည္ေလာက္ စစ္ဗိုလ္စာေရးဆရာ ေပါမ်ားေသာႏိုင္ငံ ကမၻာတြင္ အျခားမရိွ ဆိုသည္ကိုလည္း ေတြ႔ၾကရမည္။

ေရးလည္းေရးႏိုင္ၾကပါေပသည္။ ဝတၳဳ၊ ကဗ်ာ၊ ေဆာင္းပါး၊ ရုပ္ရွင္ဇာတ္ၫႊန္း၊ အကုန္ေရးသည္။ အေမရိကန္ မေကာင္းဘူး၊ (တခ်ိန္ကေတာ့ တရုတ္မေကာင္းဘူး)၊ အင္န္အယ္လ္ဒီ မေကာင္းဘူး။ ဗကပမေကာင္းဘူး၊ ဖဆပလ မေကာင္းဘူး။ တိုင္းရင္းသားေတြ မေကာင္းဘူး၊ ေက်ာင္းသားေတြ မေကာင္းဘူး။ သူတို႔မွတပါး ဘယ္သူမွ မေကာင္းဘူး။ ဘာပဲေရးေရး၊ ႏွစ္ႏွစ္-သံုးႏွစ္ေလာက္ေနလွ်င္ အမ်ိဳးသားစာေပဆုကို ေမွ်ာ္မွန္းႏိုင္ၿပီ။ အမ်ိဳးသားစာေပ ဆုရွင္ စစ္ဝန္ထမ္းအေရအတြက္သည္ မွန္မွန္ႀကီး တိုးတက္ေနသည္။ ဤတိုင္းျပည္တြင္ စစ္သားဦးေရႏွင့္ အရပ္သားဦးေရ အခ်ိဳးအစားမွာ တစ္အခ်ိဳး တရာခန္႔ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ အမ်ိဳးသားစာေပ ဆုရသူ အခ်ိဳးအစားမွာ တစ္အခ်ိဳးေလး၊ တစ္အခ်ိဳး သံုးေလာက္ ျဖစ္လာေနသည္။

တကယ္ကေတာ့ ဗမာျပည္တြင္ တပ္မေတာ္အမႈထမ္းမ်ား စာေရးဆရာလုပ္သည္ ဆိုျခင္းမွာ ဆန္းသည့္ကိစၥမဟုတ္။ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးကာစ ကာလတြင္ပင္ ေတြ႔ၾကရသည္။ နာမည္ေက်ာ္ၾကားသူ၊ မေက်ာ္ၾကားလွသူ၊ ေအာင္ျမင္သူ၊ မေအာင္ျမင္သူ၊ အမ်ိဳးမ်ိဳးပင္ရွိသည္။ သို႔ေသာ္ ထူးျခားသည္မွာ ထိုစဥ္က တပ္မေတာ္ထဲ၊ အထူးသျဖင့္ တပ္မေတာ္အရာရွိမ်ားထဲတြင္ တပ္မေတာ္ တာဝန္ကို ရိုးသားစြာ ထမ္းေဆာင္ေနသူမ်ား မ်ားျပားေသးသလို စာေရးေသာ တပ္မေတာ္ဝန္ထမ္းမ်ားထဲတြင္လည္း ယခုကဲ့သို႔ ဝါဒျဖန္႔ လုပ္ငန္း သေဘာထားၿပီး စာေရးေနသူမ်ား နည္းလွေပသည္။ ေမာင္ေသာ္က၊ ဆရာဝန္ေမာင္သင္၊ ဝင္းဦး၊ ေလသူရဲတဦး၊ ဗိုလ္ျမင့္၊ နာမည္ ေက်ာ္ၾကားခဲ့၊ စာဖတ္သူမ်ားက သေဘာက်ခဲ့သည့္ စာဆိုစစ္သည္မ်ား၏ နာမည္အေရအတြက္မွာ မနည္းလွပါ။ သို႔ေသာ္ သူတို႔သည္ သူတို႔၏စာကို ဝါဒျဖန္႔ခ်ိေရးပစၥည္းအျဖစ္ အသံုးခ်မခံခဲ့ဘူး ဆိုသည့္အခ်က္ကို သတိထားမိသည္။

အလွည့္အေျပာင္း၏အစမွာ တပ္မေတာ္အတြင္း၌ ဆိုရွယ္လစ္စစ္ဗိုလ္ဂိုဏ္းက အုပ္စီးထားေသာ ဆိုက္ကို ေခၚ စိတ္ဓာတ္စစ္ဆင္ေရးဌာနကို ဖြဲ႔စည္းခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုဌာနမွေန၍ တပ္တြင္းရွိစာေရးသူမ်ားထဲမွ သူတို႔လိုခ်င္သူအခ်ိဳ႔ကို ေရြးေခၚခဲ့သည္။ အေခၚခံရသူမ်ား မျငင္းႏိုင္ပါ။ သို႔တိုင္ေအာင္ စာေရးဆရာမင္းရွင္လို လူအခ်ိဳ႔ကဆိုလွ်င္ ဆိုက္ကိုဌာနတြင္ ဝင္ေရာက္ လုပ္ကိုင္ရာ၌ စာဖတ္ ပရိသတ္ လက္ခံထားေသာ မိမိ၏ ပင္ကိုကေလာင္နာမည္ကို လံုးဝ အသံုးမျပဳခဲ့ၾကေခ်။ ကိုယ့္ကေလာင္ညစ္ႏြမ္းမွာကို ေရွာင္က်ဥ္ၾကသည္။

သို႔ေသာ္ ဤအခ်ိဳးအေကြ႔မွာ သာမန္အခ်ိဳးအေကြ႔မဟုတ္၊ ဗမာျပည္သမိုင္းကို ႀကီးမားစြာ ဂယက္ရိုက္မည့္ အေျပာင္းအလဲႀကီးတရပ္ ေပၚေပါက္လာသည့္အခ်ိန္ ျဖစ္ေနသည္။ အျခားမဟုတ္ပါ၊ ဗိုလ္ေနဝင္း၊ ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္တို႔က တပ္မေတာ္တြင္း၌ ဆိုရွယ္လစ္စစ္ဗိုလ္မ်ား၏ ဂိုဏ္းကို ထူေထာင္လာျခင္းျဖစ္သည္။ တဆက္တည္းမွာ ယင္း၏ေနာက္ဆက္တြဲမ်ားျဖစ္ေသာ ၁၉၅၈ခုႏွစ္ အာဏာသိမ္းမႈ၊ စစ္ေထာက္လွမ္းေရး တြင္က်ယ္လာမႈ၊ ထိုမွတဆင့္ ၁၉၆၂ခုႏွစ္ အာဏာသိမ္းမႈအထိ ဆက္တိုက္ျဖစ္လာသည္။ အာဏာရ ဖဆပလအစိုးရ၏ ေပ်ာ့ညံ့မႈေၾကာင့္ စစ္အုပ္စုသည္ ေလးငါးေျခာက္ႏွစ္အတြင္း တဟုန္ထိုး ေရွ႕ထြက္လာျခင္းျဖစ္သည္။ ဗိုလ္ေနဝင္းတို႔၏ အံုဖြ မန္းခ်က္ျဖင့္ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံႀကီးသည္ တမုဟုတ္ျခင္းပင္ ဆိုရွယ္လစ္ေခတ္သို႔ ေရာက္ရွိသြားေတာ့သည္။ သို႔ျဖင့္တပ္မေတာ္အရာရွိ အမ်ားစုမွာ မိမိတို႔အသက္ရွင္ ရပ္တည္ေရးအတြက္ မဆလပါတီထဲသို႔ ဝင္ၾကရေတာ့သည္။

မဆလပါတီဆိုသည္မွာ ဆိုရွယ္လစ္ပါတီ အမည္ခံထားေသာ္လည္း စင္စစ္တြင္ စစ္အုပ္စုပါတီသာ ျဖစ္သည့္အေလ်ာက္ မဆလပါတီထဲတြင္ တြင္က်ယ္၊ ေနရာရလိုသူမ်ားမွာ စစ္အုပ္စုအလိုက်မ်ား လုပ္ၾကရေတာ့သည္။ နဂိုက သာမန္တပ္မေတာ္သားမ်ား၏ ခံစားခ်က္မ်ားကို စာဖြဲ႔ေနေသာ ကဗ်ာဆရာထီလာစစ္သူသည္ စစ္အုပ္စုအတြက္ ဝါဒျဖန္႔ေပးသူ ျဖစ္လာခဲ့သည္။ သို႔ျဖင့္ အခ်ိန္ တခ်ိန္သို႔ ေရာက္ေသာအခါ ဝန္ႀကီးျဖစ္လာခဲ့သည္။ သူလို အေရခြံေျပာင္းရန္ ျငင္းဆန္ခဲ့ေသာ ဗိုလ္မႉးေမာင္ေသာ္ကမွာေတာ့ ေထာင္တြင္း၌ ေသသြားေအာင္ စစ္အုပ္စုက ဇာတ္လမ္းဆင္ျခင္း ခံခဲ့ရသည္။ အျခားေသာ ဗိုလ္ေနဝင္းတို႔ စစ္အုပ္စုကို မေထာက္ခံသူမ်ားလည္း တျဖည္းျဖည္းျဖင့္ တပ္မေတာ္ျပင္ပသို႔ ေရာက္ရွိသြားခဲ့သည္။ စစ္အာဏာရွင္မ်ား၏ စစ္တပ္အတြင္း၌ ဦးေႏွာက္ျဖင့္စာေရးသူမ်ားအတြက္ ေနရာ မရွိေတာ့။

အခ်ိန္ကာလေရြ႔လ်ားလာသည္ႏွင့္အမွ် ဗမာႏိုင္ငံ၏ နယ္ပယ္အသီးသီးကို စစ္ဗိုလ္မ်ားက ခ်ဳပ္ကိုင္လာခဲ့ၾကသည္။ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး၊ စာေပအႏုပညာ၊ ရုပ္ရွင္၊ အကုန္ပဲဟု ဆိုရမည္။ ပိုဆိုးသည္က သူတို႔သည္ ထိုသို႔ခ်ဳပ္ကိုင္ယံုႏွင့္ မေက်ႏိုင္ၾက။ သူတို႔၏ သစၥာရွိလူယံုမ်ားမ်ားႏွင့္ လႊဲထားယံုႏွင့္ မေက်နပ္ႏိုင္ၾက။ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ နယ္ပယ္မ်ားအတြင္းသို႔ သ႑ာန္မ်ိဳးစံုျဖင့္ ပါဝင္လာ ၾကသည္။ အထင္ရွားဆံုးဥပမာမွာ စာနယ္ဇင္းေလာကပင္ျဖစ္သည္။

သတင္းစာမွန္သမွ်မွာ စစ္အစိုးရပိုင္ျဖစ္သည္။ မီဒီယာအားလံုးကို စာေပစိစစ္ေရးက ခ်ဳပ္ကိုင္ထားသည္။ ဂ်ာနယ္မဂၢဇင္းမ်ားထဲတြင္ သူတို႔လူေတြ ဝင္ထားသည္။ သူတို႔သားသမီးမ်ား၊ ႀကံ႔ဖြတ္မ်ားက ထုတ္ေဝေနျခင္း၊ ေငြထုတ္ေပးထားျခင္းမ်ားလည္း ရွိေနသည္။ သို႔တိုင္ေအာင္ သူတို႔ အားမရႏိုင္ၾက။ ကိုယ္တိုင္ စာေရးဆရာလုပ္ၾကသည္။ သူတို႔မို႔ေရးၿပီဆိုလွ်င္ မည္သည့္အယ္ဒီတာကမွ် မပယ္ရဲသလို မည္သည့္စာေပစိစစ္ေရးကလည္း စာတလံုး မျပင္ရဲ။

ထို႔ျပင္အာဏာရွိသူက စာေရးေနျခင္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္ စီးပြားေရးသက္သက္ကိုသာ ေထာက္ရႈသည့္ မီဒီယာလုပ္ကိုင္သူ အခ်ိဳ႔ကလည္း သူတို႔စာမူမ်ားကို ေဖာ္ျပျခင္းျဖင့္ နအဖအာဏာပိုင္မ်ားကို မ်က္ႏွာလုပ္ၾကသည္။ ကံေကာင္းလွ်င္ စကၠဴခ်ေပးျခင္းလို လက္ငင္းအက်ိဳးခံစားခြင့္မ်ားပင္ ခံစားရတတ္သည္မဟုတ္ေလာ။

ယင္းသို႔ တေခတ္ထလာေသာ စစ္ဝတ္စာေရးသူမ်ားသည္ သူတို႔ေရးခ်င္သည္မ်ားကို ေရးခ်င္သလိုေရးၾကသည္။ တဖက္က ျပန္ေခ်ပႏိုင္ျခင္းမရွိျခင္းႏွင့္ စာေပစိစစ္ေရးက ဘာမွမေျပာရဲသည္တို႔ကို အခြင့္ေကာင္းယူကာ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို ေစာက္ထိုး ေျပာင္းျပန္ေရးၾကသည္။ သမိုင္းကိုပင္ ျပင္ေရးၾကသည္။ သမိုင္းမွ ေခတ္သစ္သမိုင္းကိုသာမက သမိုင္းမတင္မီေက်ာက္ေခတ္ အေၾကာင္းကိုပင္ သူတို႔လိုခ်င္သလို ျပင္ေရး၊ ထင္သလို ေရးေနၾကသည္။ သူတို႔ကိုယ္တိုင္လည္း ေရးသည္၊ ခိုင္း၍ရေသာ သမိုင္း ဆရာတို႔ကိုလည္း ေရးခိုင္းသည္။ ကြန္ျမဴနစ္ေတြက “လူထုဟာ သမိုင္းကိုဖန္တီးသူ ျဖစ္သည္”ဟု ဆိုၾကသည္။ နအဖေခတ္တြင္မူ သမိုင္းကို စစ္ဗိုလ္ေတြက ဖန္တီးေနၾကသည္။

သူတို႔ကိုယ္ရည္ေသြးတာ၊ မ႑ပ္တိုင္တက္တာေတြကိုေတာ့ စကားလုပ္ၿပီး ေျပာေနစရာမလိုဟု ယူဆပါသည္။ သူတို႔အထဲတြင္ ဆရာႀကီးေဒါက္တာသန္းထြန္းလို “ငါေရးခ်င္သမွ်ငါအေၾကာင္း” ေရးဝ့ံသူရွိသလားဟုသာ ေမးခြန္းထုတ္လိုပါသည္။ အေၾကာင္းက သူတို႔ဘာအေၾကာင္းပဲေရးေရး၊ သိသိသာသာ ေရွာင္ကြင္းရသည့္ အခ်က္တခ်က္ရွိသည္။ ယင္းမွာ စစ္အုပ္စုေတြ၏ အတြင္းေရးမ်ား ျဖစ္သည္။ ဤသစၥာေတာ္ကို စစ္အုပ္စုျပင္ပေရာက္သြားသူ၊ အထုတ္ခံရသူ၊ အထုခံရသူမ်ားပါ ေစာင့္ထိန္းရသည္။ စစ္အုပ္စု၏ အတြင္းေရးေတြကို သူတို႔အမ်ားႀကီး သိပါသည္။ သို႔ေသာ္ ေယာင္လို႔ပင္ မဟပါ။ အပုပ္ခ်ၿပီး အထုတ္ခံရသူပင္လွ်င္ သူ႔ကို ဘယ္လို အပုပ္ခ်ၿပီး ထုတ္လိုက္တာျဖစ္ေၾကာင္း မေရးပါ။ ဒါျဖင့္ သူတို႔ေက်နပ္ေနလို႔လားလို႔ ေမးစရာရွိပါသည္။ သူတို႔ မေက်နပ္ယံုမက ခံစားမႈမ်ားလည္း ရွိၾကပါသည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔အတြင္းမွာ “စစ္အုပ္စုဝံသာႏုဝါဒ” ရွိပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္မေရးပါ။ ေရးလွ်င္လည္း “စာေပစိစစ္ေရး”က လက္မခံယံုမက “ေဘး”ပင္ ေတြ႔ႏိုင္သည္။

တပ္အျပင္ေရာက္မွ စာေရးသူမ်ားထဲတြင္ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီး၊ ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္အပါအဝင္ အျခား ဆိုရွယ္လစ္ထိပ္သီး စစ္ဗိုလ္ေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါသည္။ ဗိုလ္ေနဝင္းအေၾကာင္းကို သူတို႔အသိဆံုးျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔မေရးပါ။ တလံုးမွ်မေရးပါ။ (ရွစ္စ္ေလးလံုးအႀကိဳကာလတုန္းက ဗိုလ္ေအာင္ႀကီး ေရးခဲ့သည္မ်ားကို ုၾကည့္ပါ)။ စစ္အုပ္စု အတြင္းေရးကို သူတို႔ လံုးလံုးမေရးပါ။ ဗိုလ္တင္ေဖကို အရူးလို႔ ေရးခ်င္ေရးမည္။ ဗိုလ္တင္ေဖက မံုရြာဦးဘၿငိမ္ကို ဆရာတင္ေနသူျဖစ္ေၾကာင္း ေရးခ်င္ေရးမည္၊ ဗိုလ္ေနဝင္း အေၾကာင္းကိုေတာ့ လံုးလံုးမေရးပါ။ ၅၈ခုႏွစ္ အာဏာသိမ္းပြဲ၊ ၇ရက္ ဇူလိုင္ လူသတ္မွအစ အေရးႀကီးကိစၥအားလံုးကို ဗိုလ္ေနဝင္း ေခါင္းမၿငိမ့္ဘဲ ဘယ္သူမွ ဘာကိုမွ မလုပ္ႏိုင္ေၾကာင္းကို သူတို႔အသိဆံုးျဖစ္ပါသည္။

သူတို႔ေရွာင္သည့္ ေနာက္တခ်က္လည္း ရွိေသးသည္။ ယင္းမွာ သမိုင္းအျဖစ္မွန္ကို ေရးရန္ ေရွာင္ျခင္းျဖစ္သည္။ စာေပစိစစ္ေရးလည္း မသိႏိုင္ေသာ နအဖ စစ္အုပ္စုထိပ္သီးေတြလည္း မမွီလိုက္ေသာ ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေတြကို လုပ္ထြင္ပစ္လိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ဥပမာ စာအုပ္ တအုပ္တြင္ ၁၉၃၆ေက်ာင္းသားသပိတ္ႏွင့္ ၁၉၃၈ေက်ာင္းသားသပိတ္ကို လံုးေထြးပစ္လိုက္သည္။ ၁၉၃၆ေက်ာင္းသား သပိတ္တြင္ ကိုဗဟိန္းႏွင့္ ေက်ာင္းသားသပိတ္သမားေတြကို စစ္ကိုင္းက ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးမစၥတာေဒါင္း (ဘိုးဝါး စစ္ျပန္ႀကီး) ဦးစီးသည့္ စေကာက္အဖြဲ႔က တုတ္ရွည္ေတြႏွင့္ ရိုက္ခဲ့သည့္ကိစၥကို မေရးပါ။ (ဘယ္ေရးမလဲ၊ ယင္း စေကာက္အဖြဲ႔တြင္ သူတို႔ ဆိုရွယ္လစ္ စစ္အုပ္စုဝင္တေယာက္ ပါေနတာပဲ) ေနာက္ ေျဗာင္လိမ္တာတခုကေတာ့ အာဏာသိမ္းပြဲကို သူတုိ႔ မသိလိုက္ပါ ဟု လိမ္ျခင္းျဖစ္သည္။ ဗကပ ပါတီအတြင္း ကိစၥေတြကိုေတာ့ အပ္က်တာကအစ သူတို႔သိေနသလို ေရးေလ့ရွိၾကေသာ္လည္း သူတို႔လက္ေအာက္က စစ္တပ္ထဲတြင္ အာဏာသိမ္းရန္ ျပင္ေနျခင္းကိုေတာ့ မသိပါဟု ေျဗာင္လိမ္ၾကသည္။ “စစ္တပ္ အာဏာသိမ္းပြဲျဖစ္ေတာ့မည္” ဆိုျခင္းကို (ပြဲၾကည့္ပရိသတ္) ေဘးလူေတြက သိေနၾကေသာ္လည္း ဇာတ္စင္ေပၚက (စစ္တပ္ထဲက) လူက မသိပါဟု ဆိုျခင္းမွာ ေျဗာင္လိမ္ေနျခင္းသာျဖစ္ပါသည္။ ဗိုလ္ေနဝင္းက တေရးႏိုးမွ အႀကံေပၚၿပီး အာဏာသိမ္းခဲ့ျခင္းမဟုတ္။ အတြင္းလူေတြႏွင့္ တိုင္ပင္၊ စီမံကိန္းခ်ၿပီးမွ အာဏာသိမ္းျခင္းျဖစ္သည္။ ေျပာစရာရွိသည္က အာဏာသိမ္းၿပီးေနာက္ အာဏာေဝစု (တိုက္ရာပါပစၥည္း) ခြဲေဝရာ၌ “က်ေနာ္မပါဘူး၊ လက္မခံပါရေစနဲ႔” ဟုျငင္းခဲ့သူ တေယာက္မွမရွိ ဆိုေသာအခ်က္ျဖစ္ပါသည္။

ဗမာ့သမိုင္းတြင္ လက္နက္တဖက္ ကေလာင္တဖက္ျဖင့္ စာေရးခဲ့ေသာ စာဆိုစစ္သည္မ်ား ေက်ာ္ၾကား၊ လူေလးစားခံရျခင္းမ်ား ရွိခဲ့ပါသည္။ ေရွးေခတ္သမိုင္းတြင္သာမက အနီးေခတ္သမိုင္းတြင္လည္း ရွိခဲ့ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ယေန႔ေခတ္တြင္မူ ယင္းသို႔ေသာ စာေပစစ္သည္မ်ား မေတြ႔ရသေလာက္ ျဖစ္ေနသည္။ အဓိကအေၾကာင္းရင္းမွာ သူတို႔၏လက္ထဲကေသနတ္သည္ ျပည္သူလူထုကို ပစ္ခတ္ သတ္ျဖတ္ေသာ ေသနတ္ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေလသည္။