ၿမိဳ႕ေမတၱာ ခံယူမယ့္သား

Wednesday, 20 May 2009 20:38 ရန္ကုန္သားတာေတ

႐ုကၡစိုးႀကီး အင္းစိန္ေထာင္ အနီးတြင္ ေရာက္ေနသည္။ လုံၿခဳံေရး အႀကီးအက်ယ္ ခ်ထားသျဖင့္ ႐ုကၡစိုးႀကီး အ့ံအား သင့္ေနသည္။ ဘာေတြ ျဖစ္ေနသလဲ၊ လက္နက္ မစြန္႔ခ်င္သည့္ အပစ္ရပ္ အဖဲြ႔ေတြ ရန္ကုန္ကုိ လာသိမ္းမယ့္ သတင္း ရလုိ႔ ႀကိဳတင္ ျပင္ဆင္ေနသလား ဟု ေတြးမိသည္။

လမ္းေပၚတြင္ ကားမ်ား ရွင္းေနသည္။ ဓာတ္ဆီ ေခ်ြတာသည့္ သေဘာျဖင့္ ကားမေမာင္းရသည့္ေန႔ဟု သတ္မွတ္ ထားျခင္းလည္း ျဖစ္ႏုိင္သည္ဟု တြက္ဆေနမိခုိက္ လုံထိန္း အျပည့္ တင္ေဆာင္လာေသာ ထရပ္ကားတစီးက ႐ုကၡစိုးႀကီး ေဘးမွ ေဝါခနဲ ျဖတ္ေမာင္းသြားသျဖင့္ ကမန္းကတန္း ေရွာင္လုိက္ရသည္။

ထုိအခုိက္ သစ္ပင္ရိပ္တြင္ ထုိင္ေနသူမ်ားထဲမွ လူငယ္ ၂ ေယာက္က သူ႔ကုိ လွမ္းေခၚသျဖင့္ သူတုိ႔ထံ ေလွ်ာက္ သြားလုိက္သည္။ ဖိုး႐ႈပ္ ႏွင့္ ႂကြက္စုတ္တုိ႔ ျဖစ္ေနေလသည္။

႐ုကၡစိုး။ ။ ေဟ့ေကာင္ေတြ၊ မင္းတုိ႔လည္း ဒီေရာက္ေနၾကတာကုိး။ ဘာလုပ္ေနၾကတာလဲ၊ ဘတ္စ္ကား ေစာင့္ေနတာလား။

ႂကြက္စုတ္။ ။ ရွဴး တုိးတုိး၊ က်ေနာ္တုိ႔ ဒီကုိ ဒုိင္လွ်ဳိ ေရာက္ေနၾကတာ။ ဒီေနရာကုိ ဘတ္စ္ကား လာလုိ႔ ရမလားဗ်။ လမ္းေတြ ပိတ္ထားတာ မေတြ႔ဘူးလား။ ကားေတြ လူေတြမေျပာနဲ႔၊ ေၾကာင္တေကာင္ေတာင္ ဝင္ဖုိ႔ မလြယ္ဘူး။

႐ုကၡစိုး။ ။ (အ့ံအားသင့္ေနေသာ မ်က္ႏွာျဖင့္) မင္းတုိ႔က ဒီေနရာကုိ ဘယ္လုိ ေရာက္လာတာလဲ။

ဖိုး႐ႈပ္။ ။ ဦး႐ုကၡစိုးရယ္ က်ေနာ္က ကုိယ္မေဖ်ာက္တတ္ေပမယ့္ ဒီေလာက္ေတာ့ အေပ်ာ့ေပါ့ဗ်ာ။ လမ္းပိတ္ထားတ့ဲ ေနရာမွာ ပိတ္မိေနတ့ဲ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြကုိ တုတ္နဲ႔ ရုိက္မယ္ ႏွက္မယ္ဆုိၿပီး က်ေနာ္ ဟန္ေရးျပလုိက္တာ၊ က်ေနာ့္ကုိ စြမ္းအားရွင္ အဖဲြ႔ကလုိ႔ ထင္သြားေတာ့ ဝင္ရထြက္ရ မခက္ေတာ့ဘူးေပါ့ဗ်ာ၊ မပုိင္ဘူးလားဗ် … ဟဲဟဲဟဲ။

ႂကြက္စုတ္။ ။ ဟန္ေရးျပစရာမလုိပါဘူးကြာ၊ မင္းရဲ႕ ဥပဓိရုပ္နဲ႔တင္ လုံေလာက္ပါၿပီ။

သူ၏ ဥပဓိရုပ္ကုိ ထိခုိက္လာသျဖင့္ ဖိုး႐ႈပ္က ႂကြက္စုတ္ကုိ တခ်က္ လွမ္းကန္လုိက္သည္။

႐ုကၡစိုး။ ။ ကဲ ကဲ … ေတာ္ၾကေတာ့၊ ေတာ္ၾကေတာ့ ။ ဟိတ္ေကာင္ … ႂကြက္စုတ္ မင္းကေရာ ဘယ္လုိ ေရာက္လာသလဲ ဒီကုိ၊ သူ႔လုိပဲ ဟန္ေရးျပခ့ဲတာပဲလား။

ႂကြက္စုတ္။ ။ ဟုိ အေမရိကန္ ေတာင္မွ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ၿခံထဲကုိ ခဲရာ ခဲဆစ္ ဝင္ႏုိင္ေသးတာပဲ၊ က်ေနာ္က ဒီေနရာကုိ ေရာက္လာတာ ဘာထူးဆန္းလုိ႔လဲ၊ ၿပီးေတာ့ အင္းစိန္ ဆုိတာ က်ေနာ့္နယ္ေျမဗ်။

႐ုကၡစိုး။ ။ ေမးမိတာ မွားပါတယ္ကြာ။ ဒါနဲ႔ … လမ္းေတြ ပိတ္၊ လုံၿခဳံေရးေတြ ခ်ၿပီး ဘာအရူးထေနၾကတာလဲ။

ဖိုး႐ႈပ္။ ။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကုိ အကာအကြယ္ ေပးထားတာေလ။ တကၠသုိလ္ရိပ္သာလမ္း ေနအိမ္က မလုံၿခဳံေတာ့ အင္းစိန္ေထာင္ထဲ ထည့္ထားရတယ္၊ ေသခ်ာေအာင္ ရဲေတြ ဘာေတြ ခ်ထားေပးတာေပါ့ဗ်ာ။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏အိမ္သုိ႔ အေမရိကန္တဦး သြားေရာက္ခ့ဲေၾကာင္း၊ ထုိျဖစ္ရပ္ေၾကာင့္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္သန္းေရႊက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကုိ အင္းစိန္ေထာင္သုိ႔ ပုိ႔လုိက္ေၾကာင္း စသျဖင့္ ဖိုး႐ႈပ္ ႏွင့္ ႂကြက္စုတ္တုိ႔က လတ္တေလာ ျဖစ္ပ်က္ေနသည္မ်ားကုိ ဦး႐ုကၡစိုး သိရိွရန္ ရွင္းျပလုိက္သည္။

႐ုကၡစိုး။ ။ ဟာ … တယ္လည္း အႀကံပုိင္တ့ဲ ငေရႊပါလားကြ။ ဒီအတုိင္းဆုိ ဒီေကာင္ႀကီးက ျမန္မာ့သမုိင္းမွာ ကလိမ္ ကက်စ္ အက်ဆုံး ပုဂၢိဳလ္ ဆုိတ့ဲ ဘဲြ႔ကုိ ရေတာ့မွာပဲ။ အင္း … အိမ္ကုိ လူတေယာက္လာလုိ႔ အိမ္ရွင္ကုိ ေထာင္ထဲထည့္တယ္ ဆုိေတာ့ ဒီအမႈက စိတ္ဝင္စားစရာပဲ။ ဒီေန႔ ရုံးခ်ိန္းက ဘာေတြ ထူးထူးျခားျခား ရိွေသးလဲ။

ႂကြက္စုတ္။ ။ ဒီေန႔ေတာ့ မထူးဘူး။

႐ုကၡစိုး။ ။ ဒီေန႔ မထူးဘူး ဆုိေတာ့ ဘယ္ေန႔က ထူးလုိ႔လဲ။

ႂကြက္စုတ္။ ။ အင္း … ပထမေန႔ကေတာ့ ထူးတယ္၊ တရားခြင္ကုိနာရီ ဝက္ ေနာက္က်ၿပီးမွ ဖြင့္တယ္ တ့ဲ။ တရားသူႀကီးက က်မ္းစာ ေမ့က်န္ခ့ဲတာေၾကာင့္ အိမ္ျပန္ယူေနရလုိ႔ ေနာက္က်သြားတာလုိ႔ သိရတယ္။

႐ုကၡစိုး။ ။ ဟုိက္ … ရွာလဘတ္ရည္၊ မွတ္ဖြယ္မွတ္ရာေတြခ်ည္းပါလား ကြယ္တုိ႔။ အေရးႀကီးတ့ဲ ပစၥည္းမွ ေမ့ရတယ္လုိ႔။

ထုိအခုိက္ ေရွ႕ေနႀကီးမ်ား အင္းစိန္ေထာင္ဝင္းအတြင္းသုိ႔ ဝင္သြားသည္ကုိ လွမ္းေတြ႔ရေလသည္။

႐ုကၡစိုး။ ။ ဟုိ အရပ္ရွည္ရွည္၊ ဆံပင္ျဖဴျဖဴနဲ႔ ေရွ႕ေနႀကီးက ဘယ္သူလဲ။

ဖိုး႐ႈပ္။ ။ အဲဒါ ေရွ႕ေနႀကီး ဦးၾကည္ဝင္း တ့ဲ။ မုိက္တယ္ေနာ္၊ ဆံပင္ကုိ ေနာက္မွာ စုၿပီး ခ်ည္ထားတာ။ ဒီဆံပင္ ပုံစံ ေခတ္စားလာႏုိင္တယ္။

ႂကြက္စုတ္။ ။ ေခတ္စားတာက ေနာက္မွ၊ ေတာ္ၾကာ ဒီဆံပင္ပုံစံေၾကာင့္ တရားရုံးကုိ မထီမ့ဲျမင္ျပဳတယ္ဆုိၿပီး ေရွ႕ေနႀကီးကုိပါ ေထာင္ခ်ေနဦးမယ္။

႐ုကၡစိုး။ ။ ေရွ႕ေန ဦးေအာင္သိန္းဆုိတာ ဟုိတေယာက္လား။

ႂကြက္စုတ္။ ။ အဲဒါ ဦးေအာင္သိန္း မဟုတ္ဘူး၊ ဦးေအာင္သိန္းက ေျခေထာက္ ရုိက္ခ်ဳိးခံထားရတယ္။

႐ုကၡစိုး။ ။ ေၾသာ္ … ေျခေထာက္ ရုိက္ခ်ဳိးခံရေတာ့ ဘယ္လာႏုိင္ေတာ့မလဲ။

ထုိသုိ႔ ေျပာေနခုိက္ သံတမန္မ်ား ေရာက္ရိွလာၿပီး ေထာင္ဝင္းအတြင္းသုိ႔ ဝင္သြားၾကသည္။

႐ုကၡစိုး။ ။ သံတမန္ေတြကုိ ဝင္ခြင့္ေပးတယ္ ဆုိေတာ့ အႀကံပုိင္တ့ဲ ငေရႊက ေတာ္ၿပီးရင္း ေတာ္ေနၿပီေဟ့။ အရမ္းကုိ ကစားတတ္ေနပါလား။ ႏုိင္ငံတကာကုိ ဘယ္လုိေခ်ာ့သိပ္ရမယ္ဆုိတာ ကြ်မ္းက်င္အဆင့္ ေရာက္ေနၿပီ။

ႂကြက္စုတ္။ ။ ေဟ့ေကာင္ ဖိုး႐ႈပ္၊ ဦး႐ုကၡစိုးေျပာတာ မင္း ၾကားတယ္ေနာ္၊ သန္းေရႊႀကီးက ကြ်မ္းက်င္ အဆင့္ ေရာက္ေနၿပီ တ့ဲ။ မင္းတုိ႔ သတင္းေထာက္ေတြ သတိထားေပေတာ့၊ ဒီေကာင္ႀကီးေတြကုိ ည့ံဖ်င္းတ့ဲအစုိးရ၊ တလဲႊစီမံတယ္ mismanagement ဘာညာ ဆုိၿပီး မေရးၾကနဲ႔ေတာ့။

ႂကြက္စုတ္က သတင္းေထာက္ ဖုိးရွဳပ္ကုိ ႏွိပ္ကြပ္ေနစဥ္မွာပင္ ဂ်ာနယ္တုိက္ ၅ ခုမွ သတင္းေထာက္မ်ား အင္းစိန္ ေထာင္ဝင္း အတြင္းသုိ႔ ခ်ီတက္ သြားၾကသည္။

ႂကြက္စုတ္။ ။ ဟာ … ေဟ့ေကာင္ ဖုိးရွဳပ္၊ ဟုိမွာ … ဟုိမွာ … သတင္းေထာက္ေတြ အထဲ ဝင္ကုန္ၿပီ၊ မင္းလည္း သတင္းေထာက္ပဲ လုိက္သြားပါလားကြ။

ဖိုး႐ႈပ္။ ။ အဲဒါ ေခါင္းေခါက္ၿပီး ဖိတ္တာကြ။ သြားခ်င္တုိင္း သြားလုိ႔မရဘူး။ ဂ်ာနယ္တုိင္းကုိ ဖိတ္တာမွ မဟုတ္တာ။ ငါတုိ႔ ေဒဝါလီ ဆုိရင္ ဖိတ္ဖုိ႔ ေဝးေသး။ ဖိတ္လည္း မသြားရဲပါဘူး၊ သြားရင္ ငါ့ကုိ ဆဲြေစ့မွာေပါ့။

ႂကြက္စုတ္။ ။ အင္း … ဟုတ္သားပဲ။ ဟာ … သြားတ့ဲအထဲမွာ “အသံ” ဂ်ာနယ္လည္း မပါပါလားကြ၊ အဲဒီဂ်ာနယ္လည္း ဖိတ္သင့္ ဖိတ္ထုိက္တ့ဲ အစုထဲမွာ ရိွတယ္ မဟုတ္ဘူးလား။

႐ုကၡစိုး။ ။ ငါ့ကုိ သတင္းေထာက္ သေ၀ထုိး ေျပာဖူးတယ္၊ အသံဂ်ာနယ္ကုိ တတိယအုပ္စုက ကုိင္ထားတာတ့ဲ။ အုပ္စု မတူလုိ႔ အဖိတ္မခံရတာ ျဖစ္မွာေပါ့ကြာ။

ဖိုး႐ႈပ္။ ။ မသြားရလည္း ဝမ္းမနည္းပါဘူးဗ်ာ။ ေဒၚစုကုိ အင္တာဗ်ဴးလုိ႔ ရမွာမွ မဟုတ္တာ။ ဒီလူေတြ သတင္း ေရးရင္လည္း သန္းေရႊႀကီး စိတ္ႀကိဳက္ ေရးေပးရမယ့္ သတင္းေတြ ျဖစ္လိမ့္မယ္။

ထုိအခ်ိန္တြင္ သူတုိ႔၏ စကားဝုိင္းအနီး ဆုိက္ကားတစီး ခ်ဥ္းကပ္လာသည္။

ဖိုး႐ႈပ္။ ။ ေဟ့ စကားေျပာ ဆင္ျခင္ေတာ့ေဟ့။ ဟုိမွာ လာေနတ့ဲ ဆုိက္ကား ေတြ႔တယ္ မဟုတ္လား။ အဲဒါ ဆုိက္ကားသမား အစစ္မဟုတ္ဘူး။ သတင္းတပ္ဖဲြ႔က အရာရိွကြ။

ႂကြက္စုတ္။ ။ မဆင္ျခင္ႏုိင္ဘူးကြာ၊ သတၱိရိွလုိ႔ ဒီေထာင္ေရွ႕ကုိ လာခ့ဲတာ။ ေစာေစာက စကား ျပန္ဆက္ရရင္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေရးခ်င္သလား ဘေလာ့တခု လုပ္ထားေပါ့ကြ။ ကုိမုိးသီးဇူလုိင္ရဲ႕ ဘေလာ့မွာ ဒီကေန႔ ရန္ကုန္ကလူေတြ လုိင္းကားတစီးကုိ မီးရိွဳ႕ဖုိ႔၊ ၿပီးေတာ့ လူတုိင္းလူတုိင္း မွန္တခ်ုပ္ကို ရိုက္ခြဲျဖစ္ေအာင္ ရိုက္ခြဲၾကဖုိ႔ တုိက္တြန္းထားတာ မေတြ႔ဘူးလား။

ဖိုး႐ႈပ္။ ။ အင္း … ငါ့မွာေတာ့ ေပါက္ခဲြစရာ ဆုိလုိ႔ အနီးစပ္ဆုံး ပုလင္းပဲ ခဲြစရာရိွတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဖင္ကပ္ကေလး က်န္တာ ေမာ့ၿပီးမွ ခဲြေတာ့မယ္။

ထုိအခ်ိန္တြင္ သူတုိ႔ အနားေရာက္လာေသာ ဆုိက္ကားဆရာ ေထာက္လွမ္းေရး အရာရိွက စကားဝုိင္းအတြင္းသုိ႔ ဝင္၍ ေျပာေလသည္။ “လူေတြကေတာ့ အခု မေပါက္ကဲြလည္း မၾကာခင္ ေပါက္ကဲြေတာ့မွာပါ” ဟု ဆုိ၏။

ဖိုး႐ႈပ္။ ။ (ရုပ္တည္ျဖင့္) ခင္ဗ်ားက ဘယ္လုိ သိတာလဲ။

ဆုိက္ကားဆရာ။ ။ က်ဳပ္ဘယ္သူလဲဆုိတာ ခင္ဗ်ား သိပါတယ္ သတင္းေထာက္ႀကီးရယ္။

သူ၏ စကားအဆုံးတြင္ ဖိုး႐ႈပ္၏ ဆံပင္မ်ား ေထာင္သြားသည္။

ဆုိက္ကားဆရာ။ ။ ေအးရာေအးေၾကာင္းေပါ့ဗ်ာ၊ မစိုးရိမ္ပါနဲ႔။ ခင္ဗ်ားကုိ က်ဳပ္ မသိသလုိ ေနပါ့မယ္။ ခင္ဗ်ား ေတြ႔တ့ဲအတုိင္း က်ဳပ္က သရုပ္ေဆာင္ ေကာင္းပါတယ္ဗ်။ သရုပ္ေဆာင္ဆုိလုိ႔ ေျပာရဦးမယ္၊ ဗုိလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီးက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ အမႈ အတြက္ ဇာတ္ညႊန္းေရးၿပီးသား တ့ဲ။ သံတမန္ေတြကုိေတာင္ သူက သရုပ္ေဆာင္ လုပ္ခုိင္းဦးမွာ။

႐ုကၡစိုး။ ။ ဟိတ္ေကာင္ … ဟုတ္ပါ့မလားကြ၊ ဒါ ရုပ္ရွင္ရုိက္ေနတာမွ မဟုတ္တာ။

ဆုိက္ကားဆရာ။ ။ ဦး႐ုကၡစိုးကလည္း ရုိးပါ့ဗ်ာ၊ ဒီအႏွစ္ ၂ဝ လုံး သန္းေရႊႀကီး ရုိက္ခ့ဲတ့ဲ ကားေတြ နည္းသလားဗ်။ အားလုံး ဘုမသိ ဘမသိ မင္းသားမင္းသမီးေတြ ျဖစ္ကုန္ၿပီ။

ဆုိက္ကားဆရာ၏ စကားကုိ နားေထာင္ၿပီး ႂကြက္စုတ္က ေတာက္ တခ်က္ ေခါက္လုိက္သည္။

ႂကြက္စုတ္။ ။ ေတာက္ … စိတ္ကူးေပါက္ရာ ေလွ်ာက္လုပ္တ့ဲ သန္းေရႊႀကီးကုိ ဖမ္းၿပီး အင္းစိန္ေထာင္ထဲ ထည့္ထားရမွာကြ။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ မစဥ္းစားမိၾကဘူးလား။

ဆုိက္ကားဆရာ။ ။ က်ဳပ္ကေတာ့ စဥ္းစားမိပါတယ္။ က်ဳပ္ဆရာရဲ႕ ဆရာေတြကလည္း ဒါေတြကုိ သိပါတယ္။

ဖိုး႐ႈပ္။ ။ လုပ္စမ္းပါဦး၊ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ဆရာ့ဆရာေတြက ဘယ္လုိ သိတာလဲ။

ဆုိက္ကားဆရာ။ ။ တပ္ခ်ဳပ္ႀကီးနားမွာ ေနတ့ဲသူေတြ အားလုံးကေတာ့ တပ္ခ်ဳပ္ႀကီးကုိေရာ သူ႔သမီး သူ႔သားေတြကုိ လက္အုပ္ ခ်ီၿပီး ျပာျပာသလဲ ဝုိင္းဖားၾကေပမယ့္ ကြယ္ရာမွာ ပက္ပက္ စက္စက္ ဆဲၾကတာ တစက္ကေလးမွ ရစရာ မရိွဘူး တ့ဲ။

ဖိုး႐ႈပ္။ ။ ေျပာစမ္းပါဦး ဆဲပုံ ဆဲနည္းေလး။

ဆုိက္ကားဆရာ။ ။ သန္းေရႊမိသားစုက f&*%?m+@x#s#!@$< ၊ ၿပီးေတာ့ ဒီသမီးေတာ္ေတြက f#!@$<5&*%? w+@x#a ဘာညာ ဆုိၿပီး ပက္ပက္ စက္စက္ ဆဲၾကသတ့ဲ။

ဆုိက္ကားဆရာ အရာရိွ၏ စကားေၾကာင့္ ႐ုကၡစိုး၊ ဖိုး႐ႈပ္ ႏွင့္ ႂကြက္စုတ္ တုိ႔ သုံးဦးသား ေက်နပ္သြားေလသည္။