ဂါမဏိ
၅ ေအာက္တိုဘာ ၂၀၀၉
အန္ဂ်ီအို စီမံခန္႔ခြဲေရး အစီအစဥ္ေတြဟာ စာရြက္ေပၚေရးထားတာကေတာ့ ရႊန္းရႊန္းေဝပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ တကယ့္ပကတိအေနအထားေအာက္ အမ်ားႀကီးေရာက္ေနပါတယ္။ အစိုးရမဟုတ္ေသာ အဖြဲ႔အစည္း ဆိုတဲ့စကားမွာ ‘အစိုးရမဟုတ္ေသာ’ ဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္က တျဖည္းျဖည္း ေမွးမွိန္ေပ်ာက္ကြယ္လာေနတယ္လို႔ မေက်နပ္တဲ့ အန္ဂ်ီအိုဝန္ထမ္းေတြက ေျပာၾကပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ အစိုးရေတြ ခ်မွတ္ထားတဲ့ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းေတြ သတ္မွတ္ခ်က္ေတြအတိုင္း လိုက္လုပ္တဲ့ အန္ဂ်ီအိုေတြ မ်ားလာလို႔ ျဖစ္ပါတယ္တဲ့။ အဲသလို လိုက္မလုပ္ရင္ အစိုးရေတြဆီက ရန္ပံုေငြမရဘဲ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။
ႏိုင္ငံတကာကူညီေရးအဖြဲ႔ေတြနဲ႔ အန္ဂ်ီအိုေတြဟာ အစိုးရေတြဆီက အေထာက္အပံ့၊ ကုလသမဂၢ၊ ဥေရာပသမဂၢ (အီးယူ) နဲ႔ ဘာသာေရးအသင္းႀကီးေတြက အေထာက္အပံ့ကို ဘိန္းစြဲသလို စြဲေနၿပီျဖစ္ပါတယ္။ အေရးေပၚ ေထာက္ပံ့ကူညီေရး လုပ္ငန္းႀကီးဟာ တႏွစ္ကို ေဒၚလာဘီလီယံနဲ႔ခ်ီ လည္ပတ္ေနတဲ့ အထိန္းအခ်ဳပ္ အကြပ္အကဲမဲ့ (ပြင့္လင္းျမင္သာမႈမဲ့) စီးပြားေရးလုပ္ငန္းႀကီးတခု ျဖစ္ေနပါၿပီ။
အန္ဂ်ီအိုနဲ႔ ကုလသမဂၢအတိုင္ပင္ခံေတြ၊ အႀကံေပးပုဂၢိဳလ္ေတြဟာ တည္းခိုစရိတ္၊ ခရီးစရိတ္အျပင္ တိုင္ပင္ခအျဖစ္ တရက္ကို ေဒၚလာ (၁,၀၀၀) အထိ ယူေနတာလည္း ရွိပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အန္ဂ်ီအို အတိုင္ပင္ခံေတြနဲ႔ ေဒသခံဝန္ထမ္းေတြအၾကား မနာလိုတာေတြ ခြက္ေစာင္းခုတ္တာေတြလည္း ျပင္းထန္လာပါတယ္။ ကုလသမဂၢ ေအဂ်င္စီေတြနဲ႔ တျခားေထာက္ပံ့ ကူညီေရးအဖြဲ႔ႀကီးေတြရဲ႕ အေနာက္တိုင္းသား ဝန္ထမ္းေတြဟာ ဧရာမလစာေတြ ခံစားေနၾကပါတယ္။ အတိုင္ပင္ခံအရာရွိေတြနဲ႔ ႐ံုးခ်ဳပ္ဝန္ထမ္းေတြရဲ႕ လစာေတြ၊ ခရီးစရိတ္၊ စားေသာက္ဧည့္ခံစရိတ္ေတြ၊ ေန႔တြက္စရိတ္ေတြ ထုတ္ေပးလိုက္ၿပီးရင္ သူတို႔ကူညီရမယ္ဆိုတဲ့ လူထုေတြအတြက္ ကူညီေပးစရာ ဘာမွမက်န္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေစတနာ့ဝန္ထမ္း လူသားခ်င္းစာနာေရးသမားေတြကေတာ့ ေဒသႏၲရအေျခအေနနဲ႔ ကိုက္ညီတဲ့ လစာနည္းနည္းေလးေတြနဲ႔ အက်ဳိးေဆာင္ေနၾကပါတယ္။
အန္ဂ်ီအိုေတြရဲ႕ နဂိုမူလ လူသားဝါဒ စိတ္ကူးစံေတြကို လက္ေတြ႔ပဓာနအလုပ္ျဖစ္ေရးဝါဒက ေဘးဖယ္ထုတ္လိုက္ၿပီး ကိုယ္က်ဳိးစီးပြားနဲ႔ ကိုယ့္တည္တန္႔ေရးကပဲ လႊမ္းမိုးသြားပါတယ္။ ေဒသခံေတြနဲ႔ ဝပ္ေရွာ့ေတြလုပ္တဲ့အခါ ေပၚလစီအေျပာင္းအလဲေတြကို ‘တိုင္ပင္ညႇိႏႈိင္းၿပီးမွ လုပ္တာ’ ‘ေအာက္ေျခထုေတြ သေဘာေပါက္နားလည္ၿပီးမွ လုပ္တာ’ ဆိုတဲ့ ပံုစံဖမ္းဖို႔ သက္သက္ျဖစ္ၿပီး ဒီဝပ္ေရွာ့ေတြ ဆယ္မီနာေတြဟာ လူမႀကိဳက္တဲ့ ေပၚလစီေတြကို ‘ရာဘာတံဆိပ္တံုးထု အတည္ျပဳေပးတဲ့ လုပ္ရပ္ေတြ’ လို႔ စိတ္ပ်က္ေနတဲ့ ေဒသခံဝန္ထမ္းေတြက သမုတ္ၾကပါတယ္။
မဲေဆာက္မွာ အန္ဂ်ီအို အနည္းဆံုး (၅၀) ေလာက္ (၂၀၀၆ ခုစာရင္း) ရွိေနေပမယ့္ မဲေဆာက္နဲ႔ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ပုလိပ္အဖမ္းခံရ၊ အ႐ုိက္ခံရ၊ အလုခံရ၊ အသတ္ခံရ၊ မုဒိမ္းက်င့္ခံရတဲ့ ဗမာ၊ မြန္၊ ကရင္ စတဲ့ တုိင္းရင္းသားဦးေရက တႏွစ္ထက္တႏွစ္ မ်ားလာပါတယ္။ ကုလသမဂၢ ဒုကၡသည္မဟာမင္းႀကီး႐ံုးအပါအဝင္ အန္ဂ်ီအိုေတြက အမ်ားအားျဖင့္ အဲဒါေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အသံထြက္တာ အေတာ္နည္းပါတယ္။ ထိုင္းအာဏာပိုင္ေတြ၊ ထိုင္းလူဆိုးဂိုဏ္းေတြ လက္တံု႔ျပန္မွာကို ေၾကာက္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အသံထြက္ေပးတဲ့ အနည္းစု အန္ဂ်ီအိုေတြ၊ သတင္းေထာက္ေတြအေနနဲ႔ေတာ့ အသံထြက္ေပးရင္ ထြက္ေပးသေလာက္ မတရားမႈက်ဴးလြန္ခံရသူေတြအတြက္ သက္သာရာရသြားေစတာ ေတြ႔ရပါတယ္။
အန္ဂ်ီအိုသမားေတြရဲ႕ လူမႈေရးစုေဝးပြဲေတြကို လူတန္းစားခြဲျခားထားပါတယ္။ စီနီယာအရာရွိႀကီးေတြ၊ ဆရာဝန္ေတြ၊ အတိုင္ပင္ခံပုဂၢဳိလ္ႀကီးေတြ၊ လစာႀကီးႀကီးရတဲ့ ကုလသမဂၢဝန္ထမ္းေတြက အတူတူတြဲၾက၊ သီးသန္႔ပါတီပြဲေတြ လုပ္ၾက၊ စားၾကေသာက္ၾက၊ ႏိုင္ငံျခားက သြင္းလာတဲ့ တန္ဖိုးႀကီးအစားအစာေတြ မုန္႔ေတြ ဝိုင္ေတြ စားေသာက္ၾက၊ ေရွးေဟာင္းပစၥည္းေတြ လုိက္ဝယ္စုၾက လုပ္ပါတယ္။ ေဒသလစာပဲရတဲ့ ေစတနာ့ဝန္ထမ္းသမားေတြ၊ တက္ႂကြလႈပ္ရွားသူေတြနဲ႔ အလြတ္သတင္းေထာက္ေတြကေတာ့ သတ္သတ္တြဲၾက ေပါင္းသင္းၾကပါတယ္။ နယ္စပ္မွာ ႏွစ္ၾကာေနၿပီျဖစ္တဲ့ ‘ဝါရင့္ႏိုင္ငံျခားသား’ ေတြကလည္း တသီးတျခားေနၾကပါတယ္။ လူသစ္ေတြနဲ႔ေပါင္းလို႔ အက်ဳိးမရွိဘူးလုိ႔ ယူဆၾကပါတယ္။
အန္ဂ်ီအုိေတြဟာ နယ္စပ္မွာ အဓိကတာဝန္ရွိတဲ့ ေကအန္ယူလို အဖြဲ႔အစည္းေတြကို အတင္းပလူးၾက ေရာေသာေဖာေသာ လုပ္ၾကပါတယ္။ တခ်ဳိ႕က သူတို႔လုပ္ခ်င္သလို ျဖစ္မလာတဲ့အခါမွာေတာ့ စိတ္ပ်က္ၿပီး ျပန္သြားၾကပါတယ္။
ေတာ္လွန္ေရးအဖြဲ႔အစည္းရဲ႕သဘာဝ၊ လွ်ဳိ႕ဝွက္ေရးလိုအပ္ခ်က္ စတာေတြကို သေဘာမေပါက္တဲ့အခါ တခ်ဳိ႕က ေကအန္ယူကို သြားပုပ္ေလလြင့္ေျပာ အပုပ္ခ် ကဲ့ရဲ႕တာေတြ ျဖစ္လာသလို တခ်ဳိ႕ကလည္း ဘုရားလို တအားအထင္ႀကီး ၾကည္ညိဳလာတာေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ဒီဘက္က အဖြဲ႔အစည္းေတြက ပံုမွန္အတိုင္း ဆက္သြားေနၿပီး အန္ဂ်ီအိုေတြက ေျပာင္းလဲသြားတာလည္း ရွိပါတယ္။ လူ႔အခြင့္အေရး စံႏႈန္းေတြ၊ ျမင့္ျမတ္တဲ့ တန္ဖိုးစံေတြနဲ႔ ေရာက္လာတဲ့ အန္ဂ်ီအိုေတြက ထိုင္းရဲနဲ႔ ထိုင္းအစိုးရပိုင္း အက်င့္ပ်က္မႈကို မ်က္စိမွိတ္ေနတာ ျဖစ္လာသလို နယ္စပ္မွာ ကူညီေထာက္ပံ့မႈေတြ ရပ္တန္႔ၿပီး အက်င့္ပ်က္ျခစားမႈအေပါင္း သရဖူေဆာင္းတဲ့ အာဏာရွင္လက္ေအာက္က ဗမာျပည္ထဲ လုပ္ငန္းေရႊ႕သြားတာေတြလည္း ရွိပါတယ္။
ကရင္ေတြၾကားမွာ အန္ဂ်ီအိုေတြရဲ႕ အေလးေပး မ,စ ခံရဖို႔ ၾကည့္မေကာင္းေအာင္ အၿပိဳင္အဆိုင္ေတြျဖစ္လာသလို တဖက္မွာလည္း အန္ဂ်ီအိုေတြက ကရင္ေတြရဲ႕ေထာက္ခံမႈ ဂ႐ုစိုက္မႈခံရဖို႔ ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္နဲ႔ အၿပိဳင္အဆိုင္ ျဖစ္လာၾကပါတယ္။ ဒီအခါမွာ ပစ္ပယ္ခံရသူေတြ ႐ႈံးနိမ့္သူေတြက တပ္ေပါင္းစုဖြဲ႔ၾက၊ နဂိုမူလ ကြၽမ္းက်င္ပညာစံႏႈန္းေတြ လူသားဝါဒစံႏႈန္းေတြ ေနရာမွာ ပုဂၢိဳလ္ေရးျပႆနာေတြ ေရွ႕တန္းတင္လာၾကပါတယ္။ ေတာ္လွန္ေရးအဖြဲ႔အစည္းေတြ ေတာ္လွန္ေရးေခါင္းေဆာင္ေတြ အက်င့္ပ်က္ျခစားေၾကာင္း၊ ပ်င္းရိထံုထိုင္းေၾကာင္း၊ ကိုယ္က်ဳိးၾကည့္ေၾကာင္း၊ သက္ဦးဆံပိုင္ အာဏာရွင္ေတြျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း ေျပာဆိုဝါဒျဖန္႔ၿပီး မိခင္ႏိုင္ငံေတြ ျပန္သြားၾကပါတယ္။ ဘာမွ ပူညံပူညံမလုပ္ဘဲ နယ္စပ္ေဒသမွာ ႏွစ္ရွည္လမ်ား ေစတနာ့ဝန္ထမ္း အက်ဳိးျပဳေနတဲ့ အေနာက္ႏိုင္ငံသား ဆရာဝန္ေတြ၊ သူနာျပဳေတြ၊ ေက်ာင္းဆရာေတြကို ႏွာေခါင္း႐ႈံ႕သြားၾကပါတယ္။
နယ္စပ္က တိုင္းရင္းသားေတြ ေရႊ႕ေျပာင္းျမန္မာျပည္သားေတြကို ကိုယ္က်ဳိးမငဲ့ဘဲ အေလးေပးဂ႐ုစိုက္တဲ့ အန္ဂ်ီအိုနဲ႔ အေနာက္တိုင္းသား အမ်ားအျပားရွိသလို ရာထူးတက္လမ္းအတြက္ သို႔မဟုတ္ ေငြရွာဖို႔အတြက္ပဲ ေရာက္လာသူေတြလည္း မနည္းပါဘူး။ အန္ဂ်ီအိုေတြအေနနဲ႔ နယ္စပ္က လူငယ္ေတြ၊ အမ်ဳိးသမီးေတြနဲ႔ ေဆးမႉးေတြကို သင္တန္းေတြ ေပးတာကေတာ့ အင္မတန္ အသံုးဝင္အက်ဳိးရွိတယ္လို႔ အန္ဂ်ီအိုေတြနဲ႔ တြဲလုပ္ေနတဲ့ ျမန္မာတေယာက္က ေျပာပါတယ္။ အဲဒါေတြကလြဲရင္ က်န္တာေတြကေတာ့ အာပလာပဲလို႔ ဆိုပါတယ္။
အန္ဂ်ီအိုေတြဟာ နယ္စပ္က တိုင္းရင္းသားေတြ ဘာလိုအပ္တယ္ဆိုတာလည္း မသိသလို အန္ဂ်ီအုိေတြရဲ႕ လစာေတြ၊ စရိတ္ေတြ၊ စီမံခန္႔ခြဲေရး ကုန္က်မႈေတြကိုလည္း ပြင့္လင္းျမင္သာေအာင္ ထုတ္ျပန္တာမရွိဘူးလို႔ နယ္စပ္က တိုင္းရင္းသားတေယာက္က ေျပာပါတယ္။ ကားေတြ၊ အိမ္ႀကီး အိမ္ေကာင္းေတြ၊ အိမ္ေဖာ္ေတြ၊ ကြန္ပ်ဴတာေတြ၊ ဗြီဒီယိုကင္မရာေတြ၊ ညတိုင္း စားေသာက္ဆိုင္ထြက္စားတာေတြဟာ ႏိုင္ငံျခားသားအားလံုးရဲ႕ ဘဝလကၡဏာလို ျဖစ္ေနတယ္၊ ဒါဟာ တခ်ိန္က ကိုလိုနီအရွင္သခင္ေတြလိုပဲလို႔ အဲဒီလူက စြပ္စြဲပါတယ္။ အဲသလို ဇိမ္ခံႏိုင္ေစတဲ့ ေငြေတြဟာ နယ္စပ္က တိုင္းရင္းသားေတြအတြက္ လႉဒါန္းထားတဲ့ ေငြေတြျဖစ္တယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ ေဒသခံေတြကို သင္တန္းေပးဖို႔ အတိုင္ပင္ခံပညာရွင္ေတြကို ေၾကးႀကီးေပးေခၚၿပီး အဲဒီဆရာေတြ ျပန္သြားတဲ့အခါ ေဒသခံေတြအတြက္ သံုးစြဲကုန္က်ခံဖို႔ ေငြကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ေလာက္ေလာက္ငင မရွိပါဘူး။
တခ်ဳိ႕အန္ဂ်ီအိုေတြက နအဖေလသံအတိုင္း၊ ေကအန္ယူဟာ ဒုကၡသည္ေတြကို အသံုးခ်ေနတယ္၊ ဒုကၡသည္ဆန္ေတြကို ကရင္စစ္သားေတြစားဖို႔ ယူတယ္၊ အန္ဂ်ီအိုေဆးဝါးေတြကို ကရင္ေဆးမႉးေတြ ေရွ႕တန္းထြက္တဲ့အခါ ယူသံုးတယ္၊ ေရွ႕တန္းက ျပန္နားရင္ ဒုကၡသည္စခန္းမွာ ျပန္အနားယူတယ္၊ မိဘမဲ့ ကရင္ကေလးငယ္ေတြကို ကေလးစစ္သား လုပ္ခိုင္းတယ္လို႔ စြပ္စြဲၾကပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ လူမ်ဳိးႀကီးဝါဒသမားရန္သူနဲ႔ စစ္ခင္းေနရတဲ့ လူမ်ဳိးတမ်ဳိးမွာ ေရြးခ်ယ္စရာ သိပ္မရွိတာကို ေမ့ေနၾကပံုေပါက္ပါတယ္။
ဒါ့အျပင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ျမဟာ ကရင္လူထုအက်ဳိးကိုမၾကည့္ဘဲ ဇြတ္အတင္း စစ္တိုက္ခုိင္းေနတယ္၊ ကရင္လူႀကီးေတြဟာ ေတာ္လွန္ေရးကို အသံုးခ်ၿပီး ေငြရွာေနၾကတယ္လုိ႔လည္း အန္ဂ်ီအိုေတြက ေနာက္ကြယ္မွာ ေျပာၾကပါေသးတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ျမဟာ ႏိုင္ငံေရးျပႆနာကို ဂုဏ္သိကၡာရွိရွိ ေျဖရွင္းႏိုင္မယ့္ အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရးကို အင္မတန္လိုလားသူျဖစ္ပါတယ္။ ေရွ႕ကသြားႏွင့္တဲ့ အပစ္ရပ္အဖြဲ႔ေတြ ထြက္ေပါက္ပိတ္ေနတဲ့ သင္ခန္းစာကို ယူထားသူျဖစ္ပါတယ္။ အန္ဂ်ီအိုေတြက အာဏာရွင္ဆန္တယ္လို႔ ေျပာခံရတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ျမဟာ ကရင္မဟုတ္တဲ့ ဒီမိုကေရစီအင္အားစုေတြ၊ ေက်ာင္းသားေတြ၊ လႊတ္ေတာ္အမတ္ေတြ၊ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြကို ကရင္ဌာနခ်ဳပ္ မာနယ္ပေလာမွာ လက္ခံေနရာခ်ေပးခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။
“ဒီအန္ဂ်ီအိုေတြဟာ ႏိုင္ငံေရး နားမလည္ဘူး။ သူတို႔ရာထူးတက္ဖို႔ သူတို႔ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြ ေအာင္ျမင္ဖို႔ က်ဳပ္ကို ေဝဖန္အျပစ္တင္ေနတာျဖစ္တယ္။ ဒီလူေတြဟာ သူတို႔အက်ဳိးပဲ သူတုိ႔ၾကည့္တယ္။ က်ဳပ္တို႔ေတာ္လွန္ေရးရဲ႕ ဂုဏ္သိကၡာကို ထည့္မစဥ္းစားဘူး။ … က်ဳပ္တို႔က ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ပစ္ပယ္ၿပီး ဂုဏ္သိကၡာကို ထိန္းေနတာမဟုတ္ဘူး။ တရားမွ်တမႈမရွိတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုတာ အလကားမို႔လို႔ သိကၡာက်ခံၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းေရးမလုပ္တာ” လို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ျမက ေျပာခဲ့ဖူးပါတယ္။
အန္ဂ်ီအိုေတြဟာ ကရင္ေတြကို ကူညီရာမွာလည္း ဓာတ္ပံုထဲမွာ ျမင္မေကာင္းမယ့္၊ ေငြရွာမရမယ့္ လုပ္ငန္းမ်ဳိးကို မကူညီခ်င္သလို ကရင္ေတာ္လွန္ေရးတပ္နဲ႔ တိုက္႐ိုက္ဆက္စပ္ေနတဲ့ လုပ္ငန္းေတြကိုလည္း ကူညီဖို႔ျငင္းဆန္ၾကပါတယ္။ ကရင္တပ္ဟာ ကရင္ျပည္သူေတြကို ကာကြယ္ဖို႔ လက္နက္ကိုင္ထားရတာျဖစ္ေပမယ့္ အန္ဂ်ီအိုေတြက ကရင္တပ္နဲ႔ ကရင္လူထုကို ခြဲထုတ္ေနတာလည္း ေတြ႔ရပါတယ္။
ကရင္ေတြနဲ႔ နယ္စပ္ေဒသက တျခားအဖြဲ႔အစည္းေတြက အန္ဂ်ီအိုတဖြဲ႔နဲ႔တဖြဲ႔ၾကား ကစားၾကသလို အန္ဂ်ီအိုတခ်ဳိ႕ကလည္း ဝန္ထမ္းအင္အား နည္းနည္းေလးပဲ စိုက္ထုတ္၊ ဗမာျပည္အေရးအတြက္ ေငြနည္းနည္းပဲ အကုန္ခံၿပီးေနာက္ နယ္စပ္ကရလာတဲ့ လူမႈေရး၊ က်န္းမာေရး၊ အိဒ္စ္ေရာဂါ၊ ေျမျမဳပ္မိုင္းစတဲ့ အခ်က္အလက္ေတြကို သူတို႔အစီရင္ခံစာေတြထဲထည့္ၿပီး ကိုယ့္အတြက္ကိုယ္ ေငြရွာၾကတယ္လို႔ နယ္စပ္ကူညီေရး အန္ဂ်ီအိုတခုက ဝါရင့္ဝန္ထမ္း ကက္သလင္းက ေျပာပါတယ္။ ကရင္စခန္းတခုခုကို အတင္းေတာင္းလည္၊ အဝတ္အစား လံုလံုေလာက္ေလာက္မရွိလို႔ ရွိတဲ့ အေဖ၊ ဦးေလး၊ အစ္ကို ယူနီေဖာင္းအေဟာင္း ေကာက္ဝတ္ထားတဲ့ ကေလးတေယာက္ေယာက္ေတြ႔ရင္ ဓာတ္ပံု႐ိုက္သြားၿပီး ကရင္ကေလး စစ္သားအေၾကာင္း ဇာတ္လမ္းလုပ္ သတင္းထုတ္တာေတြလည္း ရွိပါတယ္။ တိုက္ပြဲအတုတပြဲ ဆင္႐ိုက္ခ်င္လို႔ က်ည္ဆန္ဖိုး၊ ဝက္ေသြး၊ အမဲေသြးဖိုး ေပးမယ္၊ ဘတ္ (၃၀,၀၀၀) ေပးမယ္လို႔ ကမ္းလွမ္းတဲ့ သတင္းေထာက္ေတြလည္း ရွိပါတယ္။
အေမရိကန္က ဘ႑ာေငြေထာက္ပံ့ထားတဲ့၊ မဲေဆာက္မွာ အသစ္လာဖြင့္တဲ့ ႏိုင္ငံတကာကူညီေရး အန္ဂ်ီအိုတခုဆိုရင္ ဒါ႐ိုက္တာကို ဧရာမ လစာေပး၊ ဝန္ထမ္းအသစ္ေတြ တေလွႀကီးခန္႔၊ ႐ံုးကားေတြ အမ်ားႀကီးဝယ္၊ အဲကြန္း႐ံုးခန္းေတြငွား လုပ္လိုက္တဲ့အခါ သူတို႔တာဝန္အျဖစ္ သတ္မွတ္ထားတဲ့ မိသားစုက်န္းမာေရးအစီအစဥ္ေတြလုပ္ဖို႔ ပိုက္ဆံမက်န္ေတာ့ပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ ကြန္ဒြမ္မပါရင္ လိင္မဆက္ဆံဖို႔ ေဟာေျပာတာပဲလုပ္ႏိုင္ၿပီး ကြန္ဒြမ္ေတြ၊ သေႏၶတားေဆးေတြ တခုမွ အခမဲ့ မေဝႏိုင္ေတာ့ဘူးလို႔ ကက္သလင္းက ေျပာပါတယ္။
၂၀၀၀ ျပည့္ႏွစ္တုန္းက အေရွ႕တီေမာမွာလည္း ကုလသမဂၢနဲ႔ အန္ဂ်ီအိုေတြက ရန္ကုန္ ကီလီဆိပ္ကမ္းက ဇိမ္ခံေရေပၚ ဟုိတယ္သေဘၤာႀကီးကို စင္းလံုးငွားၿပီး တီေမာျပန္လည္ထူေထာင္ေရးလုပ္ခဲ့တာ တီေမာျပည္သူေတြ ရတဲ့ေငြထက္ သေဘၤာငွားခက ပိုႀကီးတယ္လို႔ေတာင္ အသံထြက္ခဲ့ပါတယ္။ ကုလသမဂၢအတြက္ အခန္းခ တညကို ေဒၚလာ (၁၆၀) ေပးငွားထားတဲ့ ဒီသေဘၤာမွာ တီေမာလူမ်ဳိး ဟုိအလုပ္သမားေတြက လုပ္ခအျဖစ္ တရက္ကို အမ်ားဆံုး (၃) ေဒၚလာပဲ ရခဲ့ပါတယ္။ ကုလသမဂၢဝန္ထမ္းေတြကေတာ့ လစာအျပင္ တရက္ကို ေန႔တြက္စရိတ္ ေဒၚလာ (၁၀၀) ေက်ာ္လည္း ရခဲ့ၾကပါတယ္။
ေဆာင္းပါးရွင္ အလန္ေဒၚဆင္က ၂၀၀၄ ခု ဒီဇင္ဘာ (၁၀) ရက္ထုတ္ ဘန္ေကာက္ပို႔စ္သတင္းစာမွာ ႏိုင္ငံတကာ အန္ဂ်ီအိုအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ႀကီး IFNGO က ဗမာျပည္မွာ မူးယစ္ေဆးဝါးတားဆီးကာကြယ္ေရး အစည္းအေဝးေတြ ဝပ္ေရွာ့ေတြ လုပ္ခဲ့ပံုကို ဖြင့္ခ်ခဲ့ရာမွာ ‘သာယာလွပတဲ့’ ၾကယ္ငါးပြင့္ဟုိတယ္ေတြမွာ တည္း၊ ေဝေဝဝါးဝါး ဘ႑ာေရးမွတ္တမ္းေတြ လုပ္ထားတာေတြကို ေဖာ္ထုတ္ခဲ့ပါတယ္။ အန္ဂ်ီအိုအမ်ားစုဟာ အစိုးရေတြရဲ႕ လက္ခြဲလုပ္ငန္း outsourcing ျဖစ္ေနၿပီလို႔လည္း သတ္မွတ္ခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီ အန္ဂ်ီအိုေတြဟာ စစ္အုပ္စုရဲ႕ မတရားလုပ္ရပ္ေတြ၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို အက်ဥ္းခ်ထားတာ၊ မူးယစ္ေဆးဝါးဝင္ေငြအေပၚ ရပ္တည္မွီခိုေနတာေတြကို လ်စ္လ်ဴ႐ႈထားတယ္လို႔ ေဒၚဆင္က ေရးခဲ့ပါတယ္။ “အန္ဂ်ီအို ဧရာမအစုအေဝးႀကီးတခုဟာ အာဆီယံႏိုင္ငံေတြထဲမွာ မူးယစ္ေဆးဝါး အေသာင္းက်န္းဆံုး၊ မူးယစ္ေဆးဝါး အားအကိုးဆံုး တိုင္းျပည္ကိုသြားၿပီး အဲဒီက ၾကယ္ငါးပြင့္ဟုိတယ္မွာ မနက္စာဘူေဖး အဝစားစနစ္နဲ႔ ဗိုက္ဝ ဇိမ္က်ေနခဲ့တယ္” လို႔ ေရးခဲ့ပါတယ္။
ဒီအခ်က္အလက္ေတြကို ၾသစေၾတးလ်ႏိုင္ငံသား အလြတ္သတင္းေထာက္ ဖီလ္ေသာ္န္တန္က “ဂနာမၿငိမ္ေသာ ဝိညာဥ္မ်ား” ဆိုတဲ့ စာအုပ္ထဲမွာ ေဖာ္ထုတ္ဖြင့္ခ်ခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ မၾကာေသးခင္က သတင္းစာဆရာႀကီး လူထုစိန္ဝင္းက ျမန္မာလူငယ္ေတြကို အန္ဂ်ီအိုလုပ္ငန္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး သတိေပးခဲ့တာကို မခံမရပ္ႏိုင္သူတခ်ဳိ႕က ဆတ္ဆတ္ခါ ျပန္တိုက္ခိုက္ခဲ့တာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ ႏွစ္ရွည္လမ်ား ေနထိုင္လုပ္ကိုင္ခဲ့သူ (ဇနီးျဖစ္သူ ထိုင္းအမ်ဳိးသမီးကလည္း မယ္ေတာ္ေဆးခန္းမွာ ေစတနာ့ဝန္ထမ္းလုပ္အားေပးေနသူ) မ်က္ႏွာျဖဴ သတင္းေထာက္ကိုယ္တုိင္က အန္ဂ်ီအိုေတြအေၾကာင္း စာအုပ္ေရးထားတာကေတာ့ ဆရာလူထုစိန္ဝင္းကုိ ေထာက္ခံေနပါတယ္။
အန္ဂ်ီအို ဆိုတာ ‘အစိုးရမဟုတ္ေသာအဖြဲ႔အစည္း’ လို႔ အဓိပၸာယ္ထြက္တာကို အမ်ားသိၿပီးျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီကေန႔မွာ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ လုပ္ခ်င္သလိုလုပ္ေနတဲ့ ‘အစိုးမရေသာ အဖြဲ႔အစည္း’ ျဖစ္ေနတာကို အထက္မွာ တင္ျပခဲ့တဲ့အတိုင္း ေတြ႔ေနရပါတယ္။
ရည္ၫႊန္း။ ။ ၾသစေၾတးလ်သတင္းေထာက္ Phil Thornton ၏ Restless Souls စာအုပ္။
(၂၀၀၆ ခုႏွစ္က ထုတ္တဲ့ စာအုပ္ျဖစ္လို႔ အခုအခ်ိန္မွာ အေျခအေန အခ်က္အလက္တခ်ဳိ႕ ေျပာင္းလဲေကာင္း ေျပာင္းလဲေနႏိုင္ပါတယ္။)
No comments:
Post a Comment