“ကူညီပါရေစ ကူညီပါရေစရွင့္၊ ကူညီပါရေစ ကူညီပါရေစခင္ဗ်” ဆိုေသာ သီခ်င္းသံ ထြက္ေပၚလာရာ ေနရာသို႔ ဦး႐ုကၡစိုးႏွင့္ ႂကြက္စုတ္၊ ဖိုးရႈပ္တို႔ ေရာက္ေနသည္။ ဂိတ္ေပါက္ဝတြင္ “ကူညီပါရေစ” ဟူေသာ ဆိုင္းဘုတ္တခု ေတြ႕ရသည္။
ဖိုးရႈပ္။ ။ အေတာ္ပဲ ဦးရုကၡစိုးေရ “ကူညီပါရေစ” ဆိုပါလား။ ႀကံဳတုန္း က်ေနာ္တို႔ ရန္ကုန္မွာ မသြားတတ္ မလာတတ္ ျဖစ္ေနတာကို အကူအညီ ဝင္ေတာင္းရင္ ေကာင္းမယ္ထင္တယ္။
႐ုကၡစိုး။ ။ ေအးကြ၊ ဒီလိုေလး ျမင္ရတာ စိတ္ခ်မ္းသာတယ္ကြာ။ ရန္ကုန္တၿမိဳ႕လံုး စုတ္ျပတ္သတ္ၿပီး ညစ္ပတ္ ေနသမွ် ခုလို လူလူခ်င္း ကူညီခ်င္တယ္ဆိုတာကို စာနဲ႔ေပနဲ႔ ေတာင္းပန္တိုးလွ်ိဳးတဲ့ ပံုစံနဲ႔ ေရးထားတာ ကမၻာကို ျမင္ေအာင္ ျပသင့္တယ္။ မင္းတို႔ လမ္းစရိတ္ ျပတ္ၿပီဆို … အဲဒါလည္း အကူအညီေတာင္းၾကည့္ ပါလား။
ႂကြက္စုတ္။ ။ ဟုတ္တယ္ဟုတ္တယ္၊ က်ေနာ့္ ဘႀကီးတေယာက္ အိမ္မွာေမြးထားတဲ့ ေခြးေလး ေပ်ာက္သြားလို႔တဲ့ အဲဒါပါ အကူအညီေတာင္းရင္ ေကာင္းမလားမသိဘူး။
ထိုကဲ့သို႔ တေရာက္တေပါက္ ထင္ရာ ေျပာဆိုေနၾကစဥ္ ဂိတ္ေပါက္ဝမွ လူထြားႀကီးတဦး မည္းမည္း မည္းမည္း၊ လိမ့္လိမ့္ လိမ့္လိမ့္ႏွင့္ သြားၾကားထိုးရင္း ထြက္လာတာ ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ဖိုးရႈပ္က ထုိလူထြားႀကီးကို လွမ္း ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။
ဖိုးရႈပ္။ ။ ဟာ ႂကြက္ခ်ဳပ္ႀကီးခင္ရီ ပါလား။ ခင္ဗ်ား ေပ်ာက္ေနတယ္ဆို၊ အစစ္ခံရတယ္လည္းၾကားတယ္။ သတင္းေတြကလည္း အမ်ိဳးမ်ိဳးပဲ။ ဘယ္လို ျဖစ္တာလဲဗ်။
ႂကြက္ခ်ဳပ္။ ။ ဒါက ေကာလာဟလေတြပါဗ်ာ၊ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီး အေပ်ာ္ကစားေနတာပါ။ က်ဳပ္ကို ေဖ်ာက္ထား လိုက္၊ ခင္ဗ်ားတို႔လို ျပည္ပမီဒီယာေတြက ႂကြက္ခ်ဳပ္ ဘာျဖစ္ေနပါတယ္၊ ညာျဖစ္ေနပါတယ္ေရးလိုက္၊ သတင္းစာထဲမွာ က်ဳပ္ပံုေလး ျပန္ထည့္လိုက္ … ျပည္ပက မီဒီယာေတြ ရူးေအာင္ လုပ္ေနတာဗ်။ ဟဲဟဲ။
႐ုကၡစိုး။ ။ အင္းေနာ္၊ အခုေတာ့လည္း ေျပာေနတာေတြ မဟုတ္တဲ့ အတိုင္းပဲ … သြားၾကားေလးထိုးလို႔ ေအးရာ ေအးေၾကာင္းပဲ။
ႂကြက္ခ်ဳပ္။ ။ စားထား၊ ဝါးထားတာေတြ မ်ားလို႔ … အဲ … ဒီေန႔က ျမန္မာႏုိင္ငံ ႂကြက္တပ္ဖြဲ႕ ၄၅ ႏွစ္ျပည့္ အခမ္းအနားမွာ ေကၽြးသမွ် စားတာ မ်ားသြားလို႔ သြားၾကားညပ္ေနတယ္ ေျပာတာပါ။
ႂကြက္စုတ္။ ။ ေၾသာ္ … ဘာလိုလိုနဲ႔ ျမန္မာႏုိင္ငံ ႂကြက္တပ္ဖြဲ႕ စားထားတာ ၄၅ ႏွစ္ေတာင္ ရွိၿပီကိုး။
ႂကြက္စုတ္က တေနရာကို ေငးေနရာမွ ဘုမသိ ဘမသိႏွင့္ ဝင္ေျပာလိုက္ေသာေၾကာင့္ ႂကြက္ခ်ဳပ္ႀကီး ကၽြဲၿမီး တိုသြားသည္။
ႂကြက္ခ်ဳပ္။ ။ ဟာဗ်ာ၊ ျမန္မာႏုိင္ငံႂကြက္တပ္ဖြဲ႕ ၄၅ ႏွစ္ျပည့္တာပါဗ်။ စကားကို ေသခ်ာ ေျပာစမ္းပါ။
ဖိုးရႈပ္။ ။ ႂကြက္စုတ္တို႔ကေတာ့ မလြဲရရင္ကို မေနႏိုင္တာ။ ေဆာရီးပါဗ်ာ။ ဒါနဲ႔ ႂကြက္ခ်ဳပ္ႀကီးတို႔က ကူညီပါရေစ (May I Help You) ဆိုတဲ့ ေဆာင္ပုဒ္လက္ကိုင္ထားတာေနာ္။
ႂကြက္စုတ္စကားေၾကာင့္ နည္းနည္း မေက်မနပ္ျဖစ္သြားေသာ ႂကြက္ခ်ဳပ္ႀကီးမွာ ဖိုးရႈပ္က ျပန္ပင့္ေပး လိုက္ေသာေၾကာင့္ သေဘာေခြ႕သြားသည္။
ႂကြက္ခ်ဳပ္။ ။ ဒါကေတာ့ဗ်ာ၊ က်ေနာ္တို႔ ႂကြက္ေတြရဲ႕ စြမ္းစြမ္းတမံ ေဆာင္ရြက္ခ်က္ေတြပဲေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ျပည္သူလူထုက ျပည္သူ႔ ႂကြက္ေတြရဲ႕ ေစတနာကို နားမလည္ပါဘူး။ ႂကြက္ဆိုတာနဲ႔ ေဝးေဝးက ေရွာင္ၾကတာပဲ။
႐ုကၡစိုး။ ။ ဒါဆိုလည္း ဒီေဆာင္ပုဒ္အတိုင္း ကူညီပါတယ္ဆိုတာ သက္ေသျပလိုက္ေပ့ါ။
ဖိုးရႈပ္။ ။ ဟုတ္တယ္ … အေတာ္ပဲဗ်ာ။ ရန္ကုန္မွာ က်ေနာ္တို႔ မသြားတတ္မလာတတ္နဲ႔ လမ္းေပ်ာက္ေနတာ ကူညီပါဦး။ အခု ယုဇနပလာဇာ သြားခ်င္လို႔။
ႂကြက္ခ်ဳပ္။ ။ ဟာ ကူညီရမွာေပါ့ ..။ ဒီေနရာက ယုဇနပလာဇာနဲ႔ နီးနီးေလး။ ဒီကေန ေရွ႕တည့္တည့္ေလွ်ာက္၊ ပထမဆံုးေတြ႕တဲ့လမ္း ညာဘက္ကုိေကြ႕ ေရာက္ေရာ။
႐ုကၡစိုး။ ။ ေက်းဇူးပဲဗ်ာ။
ႂကြက္ခ်ဳပ္။ ။ ေက်းဇူးဆိုရင္ လက္ဖက္ရည္ဖိုး ေပးခဲ့။ လက္ဖက္ရည္ဖိုးဆိုတာ စကားအျဖစ္ေျပာတာေနာ္ အနည္းဆံုး ၅ ေထာင္ပဲ။
ဖိုးရႈပ္။ ။ နည္းနည္းေတာ့ ေလွ်ာ့ပါဗ်ာ၊ က်ေနာ္တို႔က တကယ္မသြားတတ္မလာတတ္နဲ႔ မို႔လို႔ပါ။
ႂကြက္ခ်ဳပ္။ ။ ရပါတယ္၊ ညႇိလို႔ရတယ္။ ၄၉၀၀ ပဲေပးေတာ့။
ဖိုးရႈပ္ သူ႔ရႈးသူပတ္ကာ ၄၉၀၀ အိတ္ထဲမွ ထြက္သြားေတာ့သည္။ ထိုစဥ္ သူတို႔နားသို႔ ဘတ္စ္ကားတစီး ဝူးခနဲ ေမာင္းလာရာ ႂကြက္ခ်ဳပ္ႀကီးက လက္ျပလိုက္သျဖင့္ ကၽြိခနဲ ဘရိတ္အုပ္လိုက္သည္။ ကားေပၚမွ စပယ္ယာ မ်က္ႏွာ ငယ္ေလးႏွင့္ ဆင္းလာသည္။
စပယ္ယာ။ ။ က်ေနာ္တို႔ လမ္းမွန္ပါတယ္ေနာ္ ဆရာ။ ဘာမ်ားမွားသြားလို႔လဲ။ ဒါမွမဟုတ္ အေရွ႕ေတာင္ အာရွ ပြဲစဥ္ေတြမွာ ဘယ္အားကစားသမားေတြ ဆုရလာလို႔လဲ။
ႂကြက္ခ်ဳပ္။ ။ ဘာမွမမွားပါဘူး။ ဘယ္သူမွလည္း ဆုမရခဲ့ေသးပါဘူး။ သူတို႔ ဆုရခဲ့ရင္ မင္းတို႔ ဒီလိုေတာင္ မေနဘူး။ မီးပြိဳင့္တိုင္းမွာ ဆက္ေၾကးေတာင္း ခံရမွာေလ။ ခုက ဘာမွ မဟုတ္ဘူး အက်င့္ပါေနတာနဲ႔ မုန္႔ဖိုး ေတာင္းမလို႔။
ေျပာရင္းဆိုရင္း ႂကြက္ခ်ဳပ္ႀကီးက လက္ျဖန္႔လိုက္ရာ စပယ္ယာက ၿပံဳးၿဖီးၿဖီးႏွင့္ စုတ္ျပတ္ေနေသာ ၂၀၀ က်ပ္တန္ အေခါက္ေလးကို လက္ထဲ ထိုးထည့္ ေပးလိုက္သည္။ ထိုစဥ္ ေနာက္ထပ္ သြားၾကားထိုးသူတဦး ထြက္လာရာ ႂကြက္ခ်ဳပ္ႀကီးက ကမန္းကတန္း သူ႔လက္ထဲက ပိုက္ဆံမ်ားကို ခါးၾကားထဲ ထိုးထည့္ဖြက္ရင္း လွမ္းႏႈတ္ဆက္ သည္။
ႂကြက္ခ်ဳပ္။ ။ ဟာ … ဝန္ႀကီး … စားတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာတယ္ေနာ္။ က်ေနာ္ေတာင္ မေစာင့္ႏိုင္လို႔ အျပင္ထြက္ရင္း ဒီက ဦး႐ုကၡစိုးတို႔နဲ႔ စကားေကာင္းေနတာ။
“စားတာ ၾကာဆို … စားလို႔ကေကာင္းေတာ့ ေနရာကကို မထခ်င္တာ” ဟု ျပည္ထဲေရးဝန္ႀကီး ခ်ိဳကုပ္ ေမာင္ျပဴးက ျပန္ေျပာလိုက္သည္။
ရုကၡစိုး။ ။ (ႂကြက္စုတ္နားကို ကပ္၍) ေဟ့ေကာင္ေတြ … ကူညီခိုင္းမယ့္ကိစၥေတြကို နည္းနည္း ပို႔စ္ပုန္း လုပ္ရင္ ေကာင္းမယ္ထင္တယ္ေနာ္။ ႏွစ္ေယာက္ဆိုေတာ့ မုန္႔ဖိုးတို႔၊ အာရေကတို႔၊ လက္ဖက္ရည္ဖိုးတို႔၊ အီၾကာေကြးဖိုးတို႔၊ ကြမ္းယာဖိုးတို႔နဲ႔ ေလာက္မွာေတာင္မဟုတ္ဘူး။
ႂကြက္စုတ္။ ။ ဟုတ္တယ္ ဦးရုကၡစိုး … လမ္းစရိတ္မေလာက္လို႔ အကူအညီေတာင္းမလား မွတ္တယ္၊ ကုိယ့္ထဲကေတာင္ ျပန္ပါေနၿပီ လစ္မလား။
ထိုေနရာက ခြာဖို႔ ဟန္ျပင္ေနစဥ္ … လမ္းေဘးတြင္ ေစ်းေရာင္းေနေသာ ေစ်းသည္ မိန္းမႏွစ္ဦး ရန္ျဖစ္ေနၾက သည္ကို ရုတ္တရက္ေတြ႕လိုက္ရသျဖင့္ စိတ္ဝင္စား သြားၾကသည္။ ေမာင္ျပဴး၏ မ်က္ႏွာႀကီးမွာ ဆီသုတ္ထား သလို ဝင္းေျပာင္သြားသည္။
ေမာင္ျပဴး။ ။ ႂကြက္ခ်ဳပ္ေရ … အမႈေတာ့ေပၚၿပီ။
ႂကြက္ခ်ဳပ္။ ။ ဒါေပါ့ ဝန္ႀကီးရယ္။ က်ေနာ္တို႔ ႂကြက္ေတြဆိုတာ ျပည္သူရဲ႕ အသက္အိုးအိမ္ စည္းစိမ္ကုိ ကိုယ့္ အသက္နဲ႔လဲၿပီး ကာကြယ္ဖို႔ တာဝန္ရွိတယ္မဟုတ္လား၊ ဒါမ်ိဳး လမ္းေပၚမွာ ေအာ္ဟစ္ေနတာ ပတ္ဝန္းက်င္ကို အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္တယ္ … ကိုင္း ကေလးမေတြ လာခဲ့ၾကဦး။
ရန္ျဖစ္ေနသည့္ မပုႏွင့္ မရွည္ အမည္ရွိ အမ်ိဳးသမီးႏွစ္ဦးမွာ ယူနီေဖာင္းဝတ္ထားသည့္ ႂကြက္ခ်ဳပ္ႀကီးႏွင့္ ေမာင္ျပဴးကိုေတြ႕လိုက္ေတာ့ ကိုယ္ရွိန္သတ္သြားၾကသည္။
မပု။ ။ က်မတုိ႔ အခ်င္းခ်င္း စ ေနာက္ေနၾကတာပါ ႂကြက္ခ်ဳပ္ႀကီး။
မရွည္။ ။ ဟုတ္ပါတယ္။ က်မတုိ႔ ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး။ သြားေတာ့မယ္ေနာ္။ လာ မပု သြားၾကရေအာင္။
ေမာင္ျပဴး။ ။ မရဘူး။ အမႈလုပ္ရမယ္။ ဘယ္သူက တရားခံလဲ၊ ဘယ္သူက တရားလိုလဲ။ ေျပာ။ ကဲ ႂကြက္ခ်ဳပ္ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္ အမႈ အေရအတြက္ ျပည့္မီေရးအတြက္ စာရင္းသြင္း။
မပု။ ။ က်မတို႔ ႏွစ္ေယာက္လံုး မတုိင္ပါဘူး ဝန္ႀကီးရယ္။ ရန္လည္းမျဖစ္ပါဘူး။ ရံုးေရာက္ ဂတ္ေရာက္လည္း မျဖစ္ပါရေစနဲ႔။
ႂကြက္ခ်ဳပ္။ ။ ဒါဆိုရင္ေတာ့ ညႇိႏႈိင္းလို႔ရပါတယ္၊ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား ဝန္ႀကီး။ ဟုတ္တယ္ေနာ္။
ေမာင္ျပဴး။ ။ အင္းေလ။ မင္းသေဘာေပါ့။ ညႇိလို႔ရပါတယ္၊ ေျပေျပလည္လည္ေပ့ါ။
မပုဆိုသည့္ အမ်ိဳးသမီးက ထဘီအထက္ဆင့္တြင္ လိပ္ထည့္ထားေသာ ေငြစကၠဴ တခ်ိဳ႕ကို ထုတ္ကာ ႂကြက္ခ်ဳပ္ႀကီး လက္ထဲသို႔ ထည့္ေပးလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ အမ်ိဳးသမီးႏွစ္ေယာက္သည္ ထဘီကို တိုတို ျပင္ဝတ္ရင္း ပါးစပ္က ပြစိပြစိ ေရရြတ္ကာ ထြက္သြားေလေတာ့သည္။
႐ုကၡစိုး။ ။ ႂကြက္ခ်ဳပ္ႀကီးတို႔လည္း ေတာ္ေတာ္ေလး အေရထူတာပဲေနာ္။ ဒီေလာက္ ဆဲသြားတာေတာင္ ဘာမွ မျဖစ္ဘူး။
ႂကြက္ခ်ဳပ္။ ။ ဒါကေတာ့ဗ်ာ … ။ ျပည္သူခ်ဥ္တဲ့ … အဲ … ျပည္သူခ်စ္တဲ့ အဖြဲ႕အစည္းတရပ္ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစား စြမ္းေဆာင္တဲ့ ေနရာမွာ ဒီေလာက္ေတာ့ မ်က္ႏွာေျပာင္ရမွာေပါ့။ အဓိက လိုရင္းက ဒါရဖို႔ပဲ မဟုတ္လား။
ႂကြက္ခ်ဳပ္ႀကီးက လက္ညႇိဳးႏွင့္ လက္မကို ဝိုင္းျပလိုက္သည္။
႐ုကၡစိုး။ ။ ေၾသာ္ တမႈေတာ့ ရွင္းသြားျပန္ၿပီ …။ ခင္ဗ်ားတို႔ ကူညီတဲ့ နည္းကေတာ့ သေဘာက်တယ္ဗ်ာ။
ေမာင္ျပဴး။ ။ သေဘာမက်နဲ႔ဦး ဒါ အစပဲရွိေသးတာ။ က်ဳပ္တို႔က ျပည္သူနဲ႔ တသားတည္း ျဖစ္ေအာင္ ဘယ္လို ေနတယ္၊ ျပည္သူ႔ဘက္က အၿမဲ ဘယ္လိုရပ္တည္တယ္ ဆိုတာေတြ ေတြ႕ရဦးမွာ။
ဖိုးရႈပ္။ ။ အေတြ႕အႀကံဳရေအာင္ က်ေနာ္တုိ႔ကို ေျပာျပပါလားခင္ဗ်ာ။
ေမာင္ျပဴး။ ။ က်ဳပ္တို႔မွာ ေဆာင္ပုဒ္ရွိတယ္ဗ် … “ျပည္သူနဲ႔ တသားတည္းက်ေအာင္ အႏွိပ္ခန္းေတြေထာင္” “ျပည္သူ႔ဘက္က အၿမဲရပ္တည္ KTV က ဆက္ေၾကးေတာင္းမည္” တဲ့။
ႂကြက္ခ်ဳပ္။ ။ ခုလို က်ဳပ္တို႔ရဲ႕ ႂကြက္ ႏွစ္ပတ္လည္ေန႔မွာေတာ့ ေတာင္းတဲ့ေနရာမွာ ထူးခၽြန္တဲ့ ႂကြက္ေတြ၊ အမႈမရွိတဲ့ၾကားက ႀကံဖန္ အမႈရွာတဲ့ ႂကြက္ေတြကို ဂုဏ္ျပဳဆုေတြ ခ်ီးျမႇင့္တယ္ခင္ဗ်။ ၿပီးေတာ့ စားလို႔ဝါးလို႔ ဝ ရဲ႕သားနဲ႔ ေနာက္လူကို ဖယ္မေပးခ်င္တဲ့ ႂကြက္ေတြကိုလည္း ရာထူးက ဖယ္ရွားၿပီး တျခားႂကြက္ေတြကို ေနရာေပးၿပီး စားခိုင္းပါေသးတယ္။
ႂကြက္စုတ္။ ။ ေၾသာ္ ရန္ကုန္တုိင္း ႂကြက္မႉးႀကီးနဲ႔ အဖြဲ႕က ဒါေၾကာင့္ ထြက္ေျပးရတာကိုး။
ေမာင္ျပဴး။ ။ ဒါတင္ ဘယ္ကဦးမလဲ က်ဳပ္တို႔ ႂကြက္ေတြရဲ႕ ေဆာင္ရြက္ခ်က္ကို ေျပာရရင္ ျပည့္တံဆာအိမ္၊ ဖဲဝုိင္း၊ အရက္ပုန္းခ်က္ေရာင္းသူမွသည္ မူးယစ္ေဆးဝါး ေရာင္းဝယ္သူေတြ အထိ သူတို႔ ေပးတာယူၿပီး ခြင့္ျပဳေန ပါတယ္ ခင္ဗ်။ အႏိွပ္ခန္း၊ ကာရာအိုေက၊ ခ်ဲဒိုင္၊ ႏွလံုးဒုိင္၊ ေဘာလံုးဒုိင္ စတဲ့ကုမၸဏီႀကီးေတြ သဒၶါသေရြ႕ လွဴတာေလးနဲ႔ အသက္ဆက္ၾကရပါတယ္။
ႂကြက္ခ်ဳပ္။ ။ ဟုတ္ပါတယ္။ ႏွစ္စဥ္ မူးယစ္ေဆးဝါးေတြ မီးရွိဳ႕ဖ်က္ဆီးေနတဲ့ ပံုေတြဆိုလည္း သတင္းစာထဲမွာ အၿမဲေတြ႕ရမွာပါ။ အဲဒီလို အရည္အတြက္ျပည့္မီေအာင္ မီးရွိဳ႕ဖ်က္ဆီးႏုိင္ဖို႔ ေတာင္းထားတဲ့ ပိုက္ဆံေတြနဲ႔ ေဒသခံ ေတြဆီက မူးယစ္ေဆးဝါးေတြ မနည္းကို လိုက္ဝယ္ရပါတယ္။ ဒါေတာင္ သူတို႔က သိပ္ေရာင္းခ်င္တာ မဟုတ္ဘူး ဗ်။ အကုန္မရွိဳ႕ပါဘူး နည္းနည္းေလာက္ပဲရွိဳ႕ၿပီး ခ်န္ထားေပးပါမယ္ဆိုမွ ေရာင္းတာပါ။
ေမာင္ျပဴး။ ။ ကဲ ႂကြက္ခ်ဳပ္ေရ စကားေျပာလို႔ကလည္း ေကာင္းတယ္။ အခန္းအနားက စေတာ့မွာထင္တယ္။ မိန္႔ခြန္းေျပာရဦးမယ္။ သြားၾကရေအာင္။ ဦးရုကၡစိုးတို႔ကို ဘာထပ္ကူညီရဦးမလဲ ေျပာပါ အားမနာနဲ႔ေနာ္။
႐ုကၡစိုး။ ။ ရ … ရပါၿပီ … လံုေလာက္ပါၿပီ။
ႂကြက္ခ်ဳပ္။ ။ မလိုေတာ့ရင္လည္း သြားရေအာင္ဝန္ႀကီးေရ။
ထို႔ေနာက္ ခန္းမထဲမွ လြင့္ပ်ံ႕လာသည့္ သီခ်င္းကို ေမာင္ျပဴးက ေရွ႕မွ ဦးေဆာင္ကာ သီဆိုရင္း လက္ကေလး ခ်ိဳးကာ၊ ခ်ိဳးကာ က၍ ထြက္သြားေလရာ ႂကြက္ခ်ဳပ္ႀကီးကလည္း အားက်မခံ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ႀကီးကိုမွ အားမနာ ခုန္ဆြခုန္ဆြ ျပဳလုပ္၍ ဟာမိုနီလိုက္ရင္း ေနာက္ကလိုက္သြားေလေတာ့သည္။
“ကူညီပါရေစ … ကူညီပါရေစခ်င့္ … ” “ေပး” “ကူညီပါရေစ … ကူညီပါရေစ ခင္ည” “ေပး”
မွတ္ခ်က္။ ။ ျမန္မာႏုိင္ငံ ႂကြက္တပ္ဖြဲ႕ ၄၅ ႏွစ္ျပည့္ အထိမ္းအမွတ္ အစီအစဥ္အျဖစ္ ဤစာစုကို ေဖာ္ျပပါသည္။ ။
ေထြရာေလးပါး က႑သည္ Satire ေခၚ သေရာ္စာ က႑ ျဖစ္ပါသည္။ သတင္းအခ်က္အလက္ အမွန္မ်ားအေပၚ အေျခခံ ေရးသားထားျခင္း မဟုတ္ပါ။ အားေပး ေဝဖန္ၾကေသာ ပရိသတ္ကို ေလးစားလ်က္ … ။
႐ုကၡစိုး။ ။ ေအးကြ၊ ဒီလိုေလး ျမင္ရတာ စိတ္ခ်မ္းသာတယ္ကြာ။ ရန္ကုန္တၿမိဳ႕လံုး စုတ္ျပတ္သတ္ၿပီး ညစ္ပတ္ ေနသမွ် ခုလို လူလူခ်င္း ကူညီခ်င္တယ္ဆိုတာကို စာနဲ႔ေပနဲ႔ ေတာင္းပန္တိုးလွ်ိဳးတဲ့ ပံုစံနဲ႔ ေရးထားတာ ကမၻာကို ျမင္ေအာင္ ျပသင့္တယ္။ မင္းတို႔ လမ္းစရိတ္ ျပတ္ၿပီဆို … အဲဒါလည္း အကူအညီေတာင္းၾကည့္ ပါလား။
ႂကြက္စုတ္။ ။ ဟုတ္တယ္ဟုတ္တယ္၊ က်ေနာ့္ ဘႀကီးတေယာက္ အိမ္မွာေမြးထားတဲ့ ေခြးေလး ေပ်ာက္သြားလို႔တဲ့ အဲဒါပါ အကူအညီေတာင္းရင္ ေကာင္းမလားမသိဘူး။
ထိုကဲ့သို႔ တေရာက္တေပါက္ ထင္ရာ ေျပာဆိုေနၾကစဥ္ ဂိတ္ေပါက္ဝမွ လူထြားႀကီးတဦး မည္းမည္း မည္းမည္း၊ လိမ့္လိမ့္ လိမ့္လိမ့္ႏွင့္ သြားၾကားထိုးရင္း ထြက္လာတာ ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ဖိုးရႈပ္က ထုိလူထြားႀကီးကို လွမ္း ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။
ဖိုးရႈပ္။ ။ ဟာ ႂကြက္ခ်ဳပ္ႀကီးခင္ရီ ပါလား။ ခင္ဗ်ား ေပ်ာက္ေနတယ္ဆို၊ အစစ္ခံရတယ္လည္းၾကားတယ္။ သတင္းေတြကလည္း အမ်ိဳးမ်ိဳးပဲ။ ဘယ္လို ျဖစ္တာလဲဗ်။
ႂကြက္ခ်ဳပ္။ ။ ဒါက ေကာလာဟလေတြပါဗ်ာ၊ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီး အေပ်ာ္ကစားေနတာပါ။ က်ဳပ္ကို ေဖ်ာက္ထား လိုက္၊ ခင္ဗ်ားတို႔လို ျပည္ပမီဒီယာေတြက ႂကြက္ခ်ဳပ္ ဘာျဖစ္ေနပါတယ္၊ ညာျဖစ္ေနပါတယ္ေရးလိုက္၊ သတင္းစာထဲမွာ က်ဳပ္ပံုေလး ျပန္ထည့္လိုက္ … ျပည္ပက မီဒီယာေတြ ရူးေအာင္ လုပ္ေနတာဗ်။ ဟဲဟဲ။
႐ုကၡစိုး။ ။ အင္းေနာ္၊ အခုေတာ့လည္း ေျပာေနတာေတြ မဟုတ္တဲ့ အတိုင္းပဲ … သြားၾကားေလးထိုးလို႔ ေအးရာ ေအးေၾကာင္းပဲ။
ႂကြက္ခ်ဳပ္။ ။ စားထား၊ ဝါးထားတာေတြ မ်ားလို႔ … အဲ … ဒီေန႔က ျမန္မာႏုိင္ငံ ႂကြက္တပ္ဖြဲ႕ ၄၅ ႏွစ္ျပည့္ အခမ္းအနားမွာ ေကၽြးသမွ် စားတာ မ်ားသြားလို႔ သြားၾကားညပ္ေနတယ္ ေျပာတာပါ။
ႂကြက္စုတ္။ ။ ေၾသာ္ … ဘာလိုလိုနဲ႔ ျမန္မာႏုိင္ငံ ႂကြက္တပ္ဖြဲ႕ စားထားတာ ၄၅ ႏွစ္ေတာင္ ရွိၿပီကိုး။
ႂကြက္စုတ္က တေနရာကို ေငးေနရာမွ ဘုမသိ ဘမသိႏွင့္ ဝင္ေျပာလိုက္ေသာေၾကာင့္ ႂကြက္ခ်ဳပ္ႀကီး ကၽြဲၿမီး တိုသြားသည္။
ႂကြက္ခ်ဳပ္။ ။ ဟာဗ်ာ၊ ျမန္မာႏုိင္ငံႂကြက္တပ္ဖြဲ႕ ၄၅ ႏွစ္ျပည့္တာပါဗ်။ စကားကို ေသခ်ာ ေျပာစမ္းပါ။
ဖိုးရႈပ္။ ။ ႂကြက္စုတ္တို႔ကေတာ့ မလြဲရရင္ကို မေနႏိုင္တာ။ ေဆာရီးပါဗ်ာ။ ဒါနဲ႔ ႂကြက္ခ်ဳပ္ႀကီးတို႔က ကူညီပါရေစ (May I Help You) ဆိုတဲ့ ေဆာင္ပုဒ္လက္ကိုင္ထားတာေနာ္။
ႂကြက္စုတ္စကားေၾကာင့္ နည္းနည္း မေက်မနပ္ျဖစ္သြားေသာ ႂကြက္ခ်ဳပ္ႀကီးမွာ ဖိုးရႈပ္က ျပန္ပင့္ေပး လိုက္ေသာေၾကာင့္ သေဘာေခြ႕သြားသည္။
ႂကြက္ခ်ဳပ္။ ။ ဒါကေတာ့ဗ်ာ၊ က်ေနာ္တို႔ ႂကြက္ေတြရဲ႕ စြမ္းစြမ္းတမံ ေဆာင္ရြက္ခ်က္ေတြပဲေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ျပည္သူလူထုက ျပည္သူ႔ ႂကြက္ေတြရဲ႕ ေစတနာကို နားမလည္ပါဘူး။ ႂကြက္ဆိုတာနဲ႔ ေဝးေဝးက ေရွာင္ၾကတာပဲ။
႐ုကၡစိုး။ ။ ဒါဆိုလည္း ဒီေဆာင္ပုဒ္အတိုင္း ကူညီပါတယ္ဆိုတာ သက္ေသျပလိုက္ေပ့ါ။
ဖိုးရႈပ္။ ။ ဟုတ္တယ္ … အေတာ္ပဲဗ်ာ။ ရန္ကုန္မွာ က်ေနာ္တို႔ မသြားတတ္မလာတတ္နဲ႔ လမ္းေပ်ာက္ေနတာ ကူညီပါဦး။ အခု ယုဇနပလာဇာ သြားခ်င္လို႔။
ႂကြက္ခ်ဳပ္။ ။ ဟာ ကူညီရမွာေပါ့ ..။ ဒီေနရာက ယုဇနပလာဇာနဲ႔ နီးနီးေလး။ ဒီကေန ေရွ႕တည့္တည့္ေလွ်ာက္၊ ပထမဆံုးေတြ႕တဲ့လမ္း ညာဘက္ကုိေကြ႕ ေရာက္ေရာ။
႐ုကၡစိုး။ ။ ေက်းဇူးပဲဗ်ာ။
ႂကြက္ခ်ဳပ္။ ။ ေက်းဇူးဆိုရင္ လက္ဖက္ရည္ဖိုး ေပးခဲ့။ လက္ဖက္ရည္ဖိုးဆိုတာ စကားအျဖစ္ေျပာတာေနာ္ အနည္းဆံုး ၅ ေထာင္ပဲ။
ဖိုးရႈပ္။ ။ နည္းနည္းေတာ့ ေလွ်ာ့ပါဗ်ာ၊ က်ေနာ္တို႔က တကယ္မသြားတတ္မလာတတ္နဲ႔ မို႔လို႔ပါ။
ႂကြက္ခ်ဳပ္။ ။ ရပါတယ္၊ ညႇိလို႔ရတယ္။ ၄၉၀၀ ပဲေပးေတာ့။
ဖိုးရႈပ္ သူ႔ရႈးသူပတ္ကာ ၄၉၀၀ အိတ္ထဲမွ ထြက္သြားေတာ့သည္။ ထိုစဥ္ သူတို႔နားသို႔ ဘတ္စ္ကားတစီး ဝူးခနဲ ေမာင္းလာရာ ႂကြက္ခ်ဳပ္ႀကီးက လက္ျပလိုက္သျဖင့္ ကၽြိခနဲ ဘရိတ္အုပ္လိုက္သည္။ ကားေပၚမွ စပယ္ယာ မ်က္ႏွာ ငယ္ေလးႏွင့္ ဆင္းလာသည္။
စပယ္ယာ။ ။ က်ေနာ္တို႔ လမ္းမွန္ပါတယ္ေနာ္ ဆရာ။ ဘာမ်ားမွားသြားလို႔လဲ။ ဒါမွမဟုတ္ အေရွ႕ေတာင္ အာရွ ပြဲစဥ္ေတြမွာ ဘယ္အားကစားသမားေတြ ဆုရလာလို႔လဲ။
ႂကြက္ခ်ဳပ္။ ။ ဘာမွမမွားပါဘူး။ ဘယ္သူမွလည္း ဆုမရခဲ့ေသးပါဘူး။ သူတို႔ ဆုရခဲ့ရင္ မင္းတို႔ ဒီလိုေတာင္ မေနဘူး။ မီးပြိဳင့္တိုင္းမွာ ဆက္ေၾကးေတာင္း ခံရမွာေလ။ ခုက ဘာမွ မဟုတ္ဘူး အက်င့္ပါေနတာနဲ႔ မုန္႔ဖိုး ေတာင္းမလို႔။
ေျပာရင္းဆိုရင္း ႂကြက္ခ်ဳပ္ႀကီးက လက္ျဖန္႔လိုက္ရာ စပယ္ယာက ၿပံဳးၿဖီးၿဖီးႏွင့္ စုတ္ျပတ္ေနေသာ ၂၀၀ က်ပ္တန္ အေခါက္ေလးကို လက္ထဲ ထိုးထည့္ ေပးလိုက္သည္။ ထိုစဥ္ ေနာက္ထပ္ သြားၾကားထိုးသူတဦး ထြက္လာရာ ႂကြက္ခ်ဳပ္ႀကီးက ကမန္းကတန္း သူ႔လက္ထဲက ပိုက္ဆံမ်ားကို ခါးၾကားထဲ ထိုးထည့္ဖြက္ရင္း လွမ္းႏႈတ္ဆက္ သည္။
ႂကြက္ခ်ဳပ္။ ။ ဟာ … ဝန္ႀကီး … စားတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာတယ္ေနာ္။ က်ေနာ္ေတာင္ မေစာင့္ႏိုင္လို႔ အျပင္ထြက္ရင္း ဒီက ဦး႐ုကၡစိုးတို႔နဲ႔ စကားေကာင္းေနတာ။
“စားတာ ၾကာဆို … စားလို႔ကေကာင္းေတာ့ ေနရာကကို မထခ်င္တာ” ဟု ျပည္ထဲေရးဝန္ႀကီး ခ်ိဳကုပ္ ေမာင္ျပဴးက ျပန္ေျပာလိုက္သည္။
ရုကၡစိုး။ ။ (ႂကြက္စုတ္နားကို ကပ္၍) ေဟ့ေကာင္ေတြ … ကူညီခိုင္းမယ့္ကိစၥေတြကို နည္းနည္း ပို႔စ္ပုန္း လုပ္ရင္ ေကာင္းမယ္ထင္တယ္ေနာ္။ ႏွစ္ေယာက္ဆိုေတာ့ မုန္႔ဖိုးတို႔၊ အာရေကတို႔၊ လက္ဖက္ရည္ဖိုးတို႔၊ အီၾကာေကြးဖိုးတို႔၊ ကြမ္းယာဖိုးတို႔နဲ႔ ေလာက္မွာေတာင္မဟုတ္ဘူး။
ႂကြက္စုတ္။ ။ ဟုတ္တယ္ ဦးရုကၡစိုး … လမ္းစရိတ္မေလာက္လို႔ အကူအညီေတာင္းမလား မွတ္တယ္၊ ကုိယ့္ထဲကေတာင္ ျပန္ပါေနၿပီ လစ္မလား။
ထိုေနရာက ခြာဖို႔ ဟန္ျပင္ေနစဥ္ … လမ္းေဘးတြင္ ေစ်းေရာင္းေနေသာ ေစ်းသည္ မိန္းမႏွစ္ဦး ရန္ျဖစ္ေနၾက သည္ကို ရုတ္တရက္ေတြ႕လိုက္ရသျဖင့္ စိတ္ဝင္စား သြားၾကသည္။ ေမာင္ျပဴး၏ မ်က္ႏွာႀကီးမွာ ဆီသုတ္ထား သလို ဝင္းေျပာင္သြားသည္။
ေမာင္ျပဴး။ ။ ႂကြက္ခ်ဳပ္ေရ … အမႈေတာ့ေပၚၿပီ။
ႂကြက္ခ်ဳပ္။ ။ ဒါေပါ့ ဝန္ႀကီးရယ္။ က်ေနာ္တို႔ ႂကြက္ေတြဆိုတာ ျပည္သူရဲ႕ အသက္အိုးအိမ္ စည္းစိမ္ကုိ ကိုယ့္ အသက္နဲ႔လဲၿပီး ကာကြယ္ဖို႔ တာဝန္ရွိတယ္မဟုတ္လား၊ ဒါမ်ိဳး လမ္းေပၚမွာ ေအာ္ဟစ္ေနတာ ပတ္ဝန္းက်င္ကို အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္တယ္ … ကိုင္း ကေလးမေတြ လာခဲ့ၾကဦး။
ရန္ျဖစ္ေနသည့္ မပုႏွင့္ မရွည္ အမည္ရွိ အမ်ိဳးသမီးႏွစ္ဦးမွာ ယူနီေဖာင္းဝတ္ထားသည့္ ႂကြက္ခ်ဳပ္ႀကီးႏွင့္ ေမာင္ျပဴးကိုေတြ႕လိုက္ေတာ့ ကိုယ္ရွိန္သတ္သြားၾကသည္။
မပု။ ။ က်မတုိ႔ အခ်င္းခ်င္း စ ေနာက္ေနၾကတာပါ ႂကြက္ခ်ဳပ္ႀကီး။
မရွည္။ ။ ဟုတ္ပါတယ္။ က်မတုိ႔ ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး။ သြားေတာ့မယ္ေနာ္။ လာ မပု သြားၾကရေအာင္။
ေမာင္ျပဴး။ ။ မရဘူး။ အမႈလုပ္ရမယ္။ ဘယ္သူက တရားခံလဲ၊ ဘယ္သူက တရားလိုလဲ။ ေျပာ။ ကဲ ႂကြက္ခ်ဳပ္ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္ အမႈ အေရအတြက္ ျပည့္မီေရးအတြက္ စာရင္းသြင္း။
မပု။ ။ က်မတို႔ ႏွစ္ေယာက္လံုး မတုိင္ပါဘူး ဝန္ႀကီးရယ္။ ရန္လည္းမျဖစ္ပါဘူး။ ရံုးေရာက္ ဂတ္ေရာက္လည္း မျဖစ္ပါရေစနဲ႔။
ႂကြက္ခ်ဳပ္။ ။ ဒါဆိုရင္ေတာ့ ညႇိႏႈိင္းလို႔ရပါတယ္၊ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား ဝန္ႀကီး။ ဟုတ္တယ္ေနာ္။
ေမာင္ျပဴး။ ။ အင္းေလ။ မင္းသေဘာေပါ့။ ညႇိလို႔ရပါတယ္၊ ေျပေျပလည္လည္ေပ့ါ။
မပုဆိုသည့္ အမ်ိဳးသမီးက ထဘီအထက္ဆင့္တြင္ လိပ္ထည့္ထားေသာ ေငြစကၠဴ တခ်ိဳ႕ကို ထုတ္ကာ ႂကြက္ခ်ဳပ္ႀကီး လက္ထဲသို႔ ထည့္ေပးလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ အမ်ိဳးသမီးႏွစ္ေယာက္သည္ ထဘီကို တိုတို ျပင္ဝတ္ရင္း ပါးစပ္က ပြစိပြစိ ေရရြတ္ကာ ထြက္သြားေလေတာ့သည္။
႐ုကၡစိုး။ ။ ႂကြက္ခ်ဳပ္ႀကီးတို႔လည္း ေတာ္ေတာ္ေလး အေရထူတာပဲေနာ္။ ဒီေလာက္ ဆဲသြားတာေတာင္ ဘာမွ မျဖစ္ဘူး။
ႂကြက္ခ်ဳပ္။ ။ ဒါကေတာ့ဗ်ာ … ။ ျပည္သူခ်ဥ္တဲ့ … အဲ … ျပည္သူခ်စ္တဲ့ အဖြဲ႕အစည္းတရပ္ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစား စြမ္းေဆာင္တဲ့ ေနရာမွာ ဒီေလာက္ေတာ့ မ်က္ႏွာေျပာင္ရမွာေပါ့။ အဓိက လိုရင္းက ဒါရဖို႔ပဲ မဟုတ္လား။
ႂကြက္ခ်ဳပ္ႀကီးက လက္ညႇိဳးႏွင့္ လက္မကို ဝိုင္းျပလိုက္သည္။
႐ုကၡစိုး။ ။ ေၾသာ္ တမႈေတာ့ ရွင္းသြားျပန္ၿပီ …။ ခင္ဗ်ားတို႔ ကူညီတဲ့ နည္းကေတာ့ သေဘာက်တယ္ဗ်ာ။
ေမာင္ျပဴး။ ။ သေဘာမက်နဲ႔ဦး ဒါ အစပဲရွိေသးတာ။ က်ဳပ္တို႔က ျပည္သူနဲ႔ တသားတည္း ျဖစ္ေအာင္ ဘယ္လို ေနတယ္၊ ျပည္သူ႔ဘက္က အၿမဲ ဘယ္လိုရပ္တည္တယ္ ဆိုတာေတြ ေတြ႕ရဦးမွာ။
ဖိုးရႈပ္။ ။ အေတြ႕အႀကံဳရေအာင္ က်ေနာ္တုိ႔ကို ေျပာျပပါလားခင္ဗ်ာ။
ေမာင္ျပဴး။ ။ က်ဳပ္တို႔မွာ ေဆာင္ပုဒ္ရွိတယ္ဗ် … “ျပည္သူနဲ႔ တသားတည္းက်ေအာင္ အႏွိပ္ခန္းေတြေထာင္” “ျပည္သူ႔ဘက္က အၿမဲရပ္တည္ KTV က ဆက္ေၾကးေတာင္းမည္” တဲ့။
ႂကြက္ခ်ဳပ္။ ။ ခုလို က်ဳပ္တို႔ရဲ႕ ႂကြက္ ႏွစ္ပတ္လည္ေန႔မွာေတာ့ ေတာင္းတဲ့ေနရာမွာ ထူးခၽြန္တဲ့ ႂကြက္ေတြ၊ အမႈမရွိတဲ့ၾကားက ႀကံဖန္ အမႈရွာတဲ့ ႂကြက္ေတြကို ဂုဏ္ျပဳဆုေတြ ခ်ီးျမႇင့္တယ္ခင္ဗ်။ ၿပီးေတာ့ စားလို႔ဝါးလို႔ ဝ ရဲ႕သားနဲ႔ ေနာက္လူကို ဖယ္မေပးခ်င္တဲ့ ႂကြက္ေတြကိုလည္း ရာထူးက ဖယ္ရွားၿပီး တျခားႂကြက္ေတြကို ေနရာေပးၿပီး စားခိုင္းပါေသးတယ္။
ႂကြက္စုတ္။ ။ ေၾသာ္ ရန္ကုန္တုိင္း ႂကြက္မႉးႀကီးနဲ႔ အဖြဲ႕က ဒါေၾကာင့္ ထြက္ေျပးရတာကိုး။
ေမာင္ျပဴး။ ။ ဒါတင္ ဘယ္ကဦးမလဲ က်ဳပ္တို႔ ႂကြက္ေတြရဲ႕ ေဆာင္ရြက္ခ်က္ကို ေျပာရရင္ ျပည့္တံဆာအိမ္၊ ဖဲဝုိင္း၊ အရက္ပုန္းခ်က္ေရာင္းသူမွသည္ မူးယစ္ေဆးဝါး ေရာင္းဝယ္သူေတြ အထိ သူတို႔ ေပးတာယူၿပီး ခြင့္ျပဳေန ပါတယ္ ခင္ဗ်။ အႏိွပ္ခန္း၊ ကာရာအိုေက၊ ခ်ဲဒိုင္၊ ႏွလံုးဒုိင္၊ ေဘာလံုးဒုိင္ စတဲ့ကုမၸဏီႀကီးေတြ သဒၶါသေရြ႕ လွဴတာေလးနဲ႔ အသက္ဆက္ၾကရပါတယ္။
ႂကြက္ခ်ဳပ္။ ။ ဟုတ္ပါတယ္။ ႏွစ္စဥ္ မူးယစ္ေဆးဝါးေတြ မီးရွိဳ႕ဖ်က္ဆီးေနတဲ့ ပံုေတြဆိုလည္း သတင္းစာထဲမွာ အၿမဲေတြ႕ရမွာပါ။ အဲဒီလို အရည္အတြက္ျပည့္မီေအာင္ မီးရွိဳ႕ဖ်က္ဆီးႏုိင္ဖို႔ ေတာင္းထားတဲ့ ပိုက္ဆံေတြနဲ႔ ေဒသခံ ေတြဆီက မူးယစ္ေဆးဝါးေတြ မနည္းကို လိုက္ဝယ္ရပါတယ္။ ဒါေတာင္ သူတို႔က သိပ္ေရာင္းခ်င္တာ မဟုတ္ဘူး ဗ်။ အကုန္မရွိဳ႕ပါဘူး နည္းနည္းေလာက္ပဲရွိဳ႕ၿပီး ခ်န္ထားေပးပါမယ္ဆိုမွ ေရာင္းတာပါ။
ေမာင္ျပဴး။ ။ ကဲ ႂကြက္ခ်ဳပ္ေရ စကားေျပာလို႔ကလည္း ေကာင္းတယ္။ အခန္းအနားက စေတာ့မွာထင္တယ္။ မိန္႔ခြန္းေျပာရဦးမယ္။ သြားၾကရေအာင္။ ဦးရုကၡစိုးတို႔ကို ဘာထပ္ကူညီရဦးမလဲ ေျပာပါ အားမနာနဲ႔ေနာ္။
႐ုကၡစိုး။ ။ ရ … ရပါၿပီ … လံုေလာက္ပါၿပီ။
ႂကြက္ခ်ဳပ္။ ။ မလိုေတာ့ရင္လည္း သြားရေအာင္ဝန္ႀကီးေရ။
ထို႔ေနာက္ ခန္းမထဲမွ လြင့္ပ်ံ႕လာသည့္ သီခ်င္းကို ေမာင္ျပဴးက ေရွ႕မွ ဦးေဆာင္ကာ သီဆိုရင္း လက္ကေလး ခ်ိဳးကာ၊ ခ်ိဳးကာ က၍ ထြက္သြားေလရာ ႂကြက္ခ်ဳပ္ႀကီးကလည္း အားက်မခံ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ႀကီးကိုမွ အားမနာ ခုန္ဆြခုန္ဆြ ျပဳလုပ္၍ ဟာမိုနီလိုက္ရင္း ေနာက္ကလိုက္သြားေလေတာ့သည္။
“ကူညီပါရေစ … ကူညီပါရေစခ်င့္ … ” “ေပး” “ကူညီပါရေစ … ကူညီပါရေစ ခင္ည” “ေပး”
မွတ္ခ်က္။ ။ ျမန္မာႏုိင္ငံ ႂကြက္တပ္ဖြဲ႕ ၄၅ ႏွစ္ျပည့္ အထိမ္းအမွတ္ အစီအစဥ္အျဖစ္ ဤစာစုကို ေဖာ္ျပပါသည္။ ။
ေထြရာေလးပါး က႑သည္ Satire ေခၚ သေရာ္စာ က႑ ျဖစ္ပါသည္။ သတင္းအခ်က္အလက္ အမွန္မ်ားအေပၚ အေျခခံ ေရးသားထားျခင္း မဟုတ္ပါ။ အားေပး ေဝဖန္ၾကေသာ ပရိသတ္ကို ေလးစားလ်က္ … ။
No comments:
Post a Comment