ရဲေဘာ္ဖိုးသံေခ်ာင္း
၂၇ ေအာက္တိုဘာ ၂၀၀၉အခုေနာက္ပိုင္း နအဖရဲ႕ ဒီမိုကေရစီေအာက္မွာ အေျပာမ်ားလာ၊ မီဒီယာေတြထဲမွာ အေတြ႔ရမ်ားလာတဲ့ ႏိုင္ငံေရး ေဝါဟာရ ေတြထဲမွာ “စတိတ္စမင္း” (statesman) ဆိုတာလည္း ပါတယ္လို႔ဆိုရပါမယ္။ ဒါကို ဒီတိုင္းျပည္မွာ စကားလံုးႀကီးေတြနဲ႔ထုတဲ့ အက်င့္က မေပ်ာက္ၾကေသးပဲကိုးလို႔ မွတ္ခ်က္ခ်႐ံုနဲ႔ မၿပီးဘူး ထင္ပါတယ္။ ဒီစကားလံုး၊ ဒီေဝါဟာရကို ေရွ႕တန္းတင္ ေျပာဆိုေနၾကသူေတြရဲ႕ တကယ့္ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ဗမာျပည္ ႏိုင္ငံေရး ေနာက္ခံနဲ႔ ဟပ္ျပရမယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။
တကယ္က်ေတာ့ ဗိုလ္သန္းေရႊတို႔ေခတ္မွာ ေပၚထြန္းလာတဲ့ ဂု႐ုမ်ားဟာ လက္ရွိအတိုက္အခံ ႏိုင္ငံေရး လုပ္ေနသူေတြကို ႐ႈတ္ခ်တဲ့ သေဘာနဲ႔ ဒီလိုစံတခုတင္ေနၾကတာျဖစ္ပါတယ္။ အတိုက္အခံ ႏိုင္ငံေရးသမား ေတြဟာ မီဒီယာအမ်ိဳးမ်ိဳးမွာ ဘယ္လိုပဲပြဲထြက္ ေနေန၊ ဘာေၾကညာခ်က္ေတြထုတ္ေနေန တေယာက္မွ စတိတ္စမင္း မဟုတ္ဘူးလို႔ ဆိုခ်င္ၾကတာပါ။ ဦးဝင္းတင္ကစလို႔ ျပည္ပေရာက္ေတြအဆံုးကို သူတို႔က နာမည္ မတပ္႐ံု တမယ္ ေစာင္းလို႔တဖံု၊ တည့္တည့္တမ်ဳိး အျပစ္ရွာျပေနတာျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလို အေရးအသားေတြ ထဲက ေဆာင္းပါးတပုဒ္မွာ “လက္ေတြ႔မက်ေသာ၊ စိတ္ကူးယဥ္ဝါဒႏွင့္ အလုပ္မျဖစ္ေသာ အစစ္အမွန္ ဝါဒတို႔ကို ေရွာင္ရွား ႏုိင္ေရးသည္ စတိတ္စမင္း၏ အရည္အခ်င္းတပါးျဖစ္သည္” လို႔ ေရထားပါတယ္။ ဆိုလိုတာက ရွင္းပါတယ္။ ဘယ္လိုပဲ ေဝ့ကာဝိုက္ကာေရးေနေန၊ အၿပီးသတ္ေတာ့လည္း ဝွီးဖတ္ဆိုသလို ဒီဘူတာကိုပဲ ဆိုက္တာပါ။ နအဖစီစဥ္သမွ်ကို လက္မခံရင္ လက္ေတြ႔မက်ဘူး၊ စိတ္ကူးယဥ္ဝါဒျဖစ္တယ္လို႔ဆိုၿပီး ေရြးေကာက္ပြဲ ဝင္ခိုင္းတာပါပဲ။ ဒီေန႔ဗမာျပည္ရဲ႕ ႏိုင္ငံေရး ဇာတ္ခံုမွာ စတိတ္စမင္းဆိုသူဟာ နအဖရဲ႕ ၂ဝ၁ဝ ေ႐ြးေကာက္ပြဲကို ဝင္သင့္တယ္ဆိုတဲ့ သေဘာထား ရွိကိုရွိရမယ္လို႔ ဆိုလိုက္တာပါ။
သူတို႔ ဒီလိုေျပာဆိုေရးသားေနတာေတြကို နအဖစစ္အစိုးရက သေဘာက်မယ္ဆိုတာကေတာ့ ဘာမွ သံသယ ျဖစ္စရာ မလိုပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေရးသူမ်ားဟာ သူတို႔ရဲ႕ရည္မွန္းခ်က္ကိုေတာ့ အေရာက္သားလို႔ ေအာက္ေမ့ရ မွာပါ။ ဒါေပမယ့္ ဒီေနရာမွာ သူတို႔ကို ေမးလိုက္ခ်င္စရာ တခ်က္ေပၚလာပါတယ္။ အဲဒါက ဒီလိုဆိုရင္ ဗိုလ္ေနဝင္း-ဗိုလ္သန္းေရႊအပါ ႏိုင္ငံတကာထြက္ လႈပ္ရွားေနၾကတဲ့ ဗိုလ္သိန္းစိန္-ဗိုလ္ဉာဏ္ဝင္းတို႔အလယ္၊ ျပဳတ္သြားတဲ့ ဗိုလ္ခင္ၫြန္႔-ဗိုလ္ေစာေမာင္အဆံုး ဘယ္သူေတြကိုမ်ား စတိတ္စမင္းလို႔ သတ္မွတ္လို႔ရပါသလဲလို႔။ ဒါကိုေတာ့ သူတို႔က ဘယ္သူျဖင့္ ဟုတ္တယ္၊ ဘယ္သူျဖင့္ မဟုတ္ဘူးလို႔ ေျပာရဲမယ္မထင္ပါဘူး။ သူတို႔ ခံစားေနရတဲ့ ဒီမိုကေရစီကလည္း အကန္႔အသတ္ရွိေနတာကိုး။
ဒီလိုနဲ႔ ဗမာျပည္မွာ ဘယ္သူ႔ကိုမ်ား စတိတ္စမင္းလို႔ သတ္မွတ္ႏိုင္သလဲ ရာဇဝင္လွန္ေမွာက္၊ ဝက္ဘ္ဆိုက္ေတြ ေခ်ာင္းေပါက္လို႔ ေဒါင္းေတာက္ေအာင္ ရွာပစ္လိုက္ေတာ့ ေနာက္ဆံုးမွာ “လား-လား၊ ငါနဲ႔ငါပဲရွိတာကိုး” လို႔ ဆိုခ်င္ၾကတာနဲ႔ တူေနပါတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ေရးသားခ်က္တခုမွာလည္း “အသြင္ကူးေျပာင္းေနေသာကာလတြင္ မည္သည့္အရာသည္တိုးတက္ သည္၊ မည္သည့္အရာသည္ ေဖာက္ျပန္သည္ဆိုေသာအခ်က္ကို စတိတ္စမင္းက ေရြးခ်ယ္ႏိုင္ရမည္” လို႔ ေရးထားပါတယ္။ ဆိုလိုတာ သူတို႔လို စစ္အုပ္စုလုပ္ေနတာေတြကို တိုးတက္တဲ့ အရာေတြ အျဖစ္ ၾကည့္ျမင္ႏိုင္ရမယ္၊ အတိုက္အခံေတြ လုပ္ေနတာေတြကို ေဖာက္ျပန္တဲ့အရာေတြလို႔ ၾကည့္ျမင္ႏိုင္ ရမယ္လို႔ ဆိုတာပါပဲ။ စတိတ္စမင္းဆိုတာရဲ႕စံကို တင္ျပသလိုလိုနဲ႔ နအဖရဲ႕စံကို ပြဲထုတ္ ေနၾကတာျဖစ္ပါတယ္။
သူတို႔ေျပာတဲ့ စတိတ္စမင္းဆိုတာက ျပည္ပမွာပဲရွိသလိုလို၊ ကစ္ဆင္းဂါးလို ဗီယက္နမ္လူမ်ိဳး အေသာင္းအသိန္းကို သတ္ျဖတ္ခဲ့ သူကိုပဲ စတိတ္စမင္းေခၚရမလိုလို၊ စတိတ္စမင္းဆိုတာ လူသူေတာ္လိုလို ၫႊန္းၾကပါတယ္။ သူတို႔ခမ်ာ ဘာမွအျငင္းပြားဖြယ္ မရွိတဲ့ ဗမာျပည္အတြက္ လြတ္လပ္ေရး ရယူႏိုင္ေအာင္ လုပ္ခဲ့တဲ့ ႏိုင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္မ်ားကိုေတာင္ လက္ညႇိဳးထိုးမျပရဲပါဘူး။
စတိတ္စမင္းဆိုတဲ့ ေဝါဟာရဟာ အေစာပိုင္းမွာေရာ၊ အခုေနာက္ပိုင္းမွာပါ ႏိုင္ငံေရးေလာကထဲမွာ တြင္က်ယ္ ေနတဲ့ မင္းညီမင္းသားေတြ၊ လူဂုဏ္တန္ေတြအတြက္ အသံုးျပဳတဲ့ ေဝါဟာရတခုျဖစ္ပါတယ္။ အေနာက္ႏိုင္ငံ မီဒီယာေတြနဲ႔ ပါတီႀကီးေတြက တျခားပါတီငယ္ေတြ၊ အလုပ္သမားေခါင္းေဆာင္လိုလူေတြ၊ အထူးသျဖင့္ အတိုက္အခံ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြကို ႏွာေခါင္း႐ံႈ႕ရာမွာ ကိုယ့္လူကိုယ္အမႊန္းတင္ဖို႔အတြက္၊ ငါမွတပါး လုပ္ဖို႔ အတြက္ သံုးတဲ့ေဝါဟာရလို ျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာေကာ သတိထားမိၾကပါသလား။ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္တဲ့ လူေတြကို စတိတ္စမင္း စာရင္းမသြင္းတာကို ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ပါ။ ဘက္လိုက္မႈအျပည့္ရွိတဲ့ ေဝါဟာရ ျဖစ္ပါတယ္။ အစိုးရဆန္႔က်င္သူေတြကို စတိတ္စမင္းလို႔ေခၚၾက၊ ေရးၾကသူေတြဟာ လက္ဝဲသမားေတြထဲကသာ မ်ားပါတယ္။ က်န္တဲ့လူေတြက အသိအမွတ္မျပဳခ်င္လွပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ တခ်ိဳ႕ကမ်ားဆိုရင္ ဒီအသံုးအႏႈန္းကို အဂၤလိပ္ လူမ်ိဳးတို႔ရဲ႕ (snobbery) ကိန္းႀကီးခန္းႀကီးဂိုက္ထုတ္မႈ တမ်ဳိးလို႔ေတာင္ ဆိုၾကပါတယ္။
တဆက္တည္း ေျပာစရာျဖစ္လာတာက ဒီေန႔ဗမာျပည္ႏိုင္ငံေရးမွာ လိုအပ္ေနတာက သူတို႔ေျပာတဲ့ စတိတ္စမင္းႀကီးေတြလား ဆိုတာပါပဲ။ ဗမာျပည္ႀကီး ဒီလိုပစ္စလက္ခတ္ျဖစ္ေနတာကို စတိတ္စမင္းႀကီးေတြကမွ ကယ္တင္ႏိုင္မွာလား၊ ဗမာျပည္သူေတြ ရာစုႏွစ္ တဝက္နီးပါး ေမွ်ာ္လင့္ေတာင့္တေနတဲ့ ဗမာျပည္သစ္ႀကီးကို စတိတ္စမင္းႀကီးေတြကမွ တည္ေဆာက္ႏိုင္မွာလား။ စတိတ္စမင္းေတြရဲ႕ ပါးစပ္ကေျပာတဲ့ ဒီမိုကေရစီကမွ ဒီမိုကေရစီ၊ လယ္သမားက ဒီမိုကေရစီစကားေျပာတာကို မတန္မရာစကား ေျပာတယ္လို႔ ဆိုခ်င္တာလား။
ဗမာျပည္ႏိုင္ငံေရးမွာ ႏိုင္ငံေရးစိတ္ဝင္စားသူေတြ၊ လူငယ္ေတြကို အဲဒီလိုသဏၭာန္ဆန္တဲ့ကိစၥေတြမွာ စီးပါ နစ္ေမ်ာ ေနတာ၊ အရည္မရအဖတ္မရ ျငင္းခုန္မႈေတြနဲ႔ပဲ အခ်ိန္ေတြကုန္ေနတာဟာ နအဖအျဖစ္ေစခ်င္ဆံုး အေျခအေန တခုျဖစ္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးစိတ္ဝင္စားသူေတြ၊ လူငယ္ေတြအေနနဲ႔ ဗမာျပည္ႏိုင္ငံေရးမွာ ဘယ္သူ႔ကိုမွ စတိတ္စမင္းေခၚသင့္တယ္၊ ဘယ္သူ႔ကိုေတာ့ မေခၚသင့္ဘူး စသျဖင့္ ျငင္းခုန္ေနၾကရင္ ဒီေန႔ လက္ေတြ႔ လုပ္စရာေတြကို မ်က္ျခည္ျပတ္သြားႏိုင္ပါတယ္။ ျပည္ပကသိသင့္တာေတြကို ျပည္တြင္း သယ္လာ တာဟာ ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျပည္ပကစံေတြနဲ႔ ျပည္တြင္းႏိုင္ငံေရးကို ႐ႈပ္ေထြးေအာင္လုပ္ရင္ေတာ့ ခြင့္မလႊတ္သင့္ ပါဘူး။
ဗမာျပည္သားမ်ားအေနနဲ႔ လက္ရွိအေျခအေနမွာ ဒီလူႀကီးမင္းတို႔ရဲ႕ စတိတ္စမင္းႀကီးေတြကို ကယ္တင္ရွင္လို ေမွ်ာ္ေယာင္ေန ၾကလို႔ မျဖစ္ပါဘူး။ သူတို႔စကားအတိုင္းပဲ ေျပာရရင္ ဒါဟာလက္ေတြ႔မက်ပါဘူး။
No comments:
Post a Comment