ရဲေဘာ္ဖိုးသံေခ်ာင္း
၁၀ ႏို၀င္ဘာ ၂၀၀၉မီဒီယာသမားေတြ ရလုိက္တာက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးဓာတ္ပံုတပံု။ အမ်ိဳးသား ဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ ရလိုက္တာက ဗိုလ္ခ်ဳပ္တင္ဦးအေပၚ နအဖက အခုအထိ ဘယ္လိုသေဘာထားတယ္ဆိုတဲ့ သေဘာထား။ နအဖရလိုက္တာက ျပည္တြင္းျပည္ပကို လိမ္ညာခြင့္။ ဗမာျပည္ ျပည္သူလူထုကေတာ့ တံလွ်ပ္ေလးေတာင္ မျမင္လိုက္ရ။ လာကတည္းက အေျခအေနကို စနည္းနာဖို႔ လာတာလို႔ေျပာခဲ့တဲ့ အေမရိကန္ အစိုးရအဖို႔ကေတာ့ အရင္းဟာ အရင္းပဲလို႔ ေျပာႏိုင္ပါတယ္။ သူတို႔အတြက္က ရသမွ် အျမတ္ခ်ည္းလို႔ တြက္ထားတာျဖစ္ပါတယ္။
အေမရိကန္က ကမ္ဘဲလ္ကိုလႊတ္တာဟာ အဓိကအားျဖင့္ အာရွတိုက္ဒီဘက္ပိုင္းက တ႐ုတ္၊ အိႏၵိယ၊ အာဆီယံ တို႔ရဲ႕ ႏိုင္ငံေရး က်ားဝိုင္းမွာ သူတို႔က်န္မေနခဲ့ဖို႔ ရည္ရြယ္တာျဖစ္ပါတယ္။ ဗမာျပည္အေရးဟာ အေမရိကန္ ႏိုင္ငံ အတြက္ အေရးပါသေလာက္ ပါေပမယ့္ ဘယ္တုန္းကမွ ထိပ္တန္းထားရတဲ့ ကိစၥမျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ အခုလည္း မျဖစ္ေသးပါဘူး။ ဒီေတာ့ အိမ္ျဖဴေတာ္ဟာ ဗမာျပည္အေရးကို တေလွ်ာက္လံုး သူတို႔ႏိုင္ငံျခားေရးေပၚလစီရဲ႕ ဒုတိယတန္း၊ ဒါမွမဟုတ္ တတိယတန္းျပႆနာအျဖစ္ပဲ ကိုင္တြယ္ေနမွာပါ။ “ဗမာျပည္ကို တေခါက္သြားလိုက္ တာနဲ႔ပဲ ျပႆနာအားလံုးကို ေျဖရွင္းႏိုင္လိမ့္မယ္လို႔ မေမွ်ာ္လင့္သင့္ဘူး” ဆိုတဲ့ အေျပာမ်ဳိးေတြပဲ ၾကားေနရဦး မွာေသခ်ာပါတယ္။ ဒါကို လည္တံတေမာ့ေမာ့ လုပ္ေနၾကလို႔မျဖစ္ပါဘူး။
ဒီလိုအခါမွာ နအဖစစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြအေနနဲ႔ ႏိုင္ငံႀကီးေတြအၾကားမွာ ဟိုပင္ဒီပင္ကူးပါလို႔ ကစားႏိုင္ေတာ့မယ္လို႔ ေတြးၿပီး အူျမဴးေနမွာေသခ်ာပါတယ္။ အရင္ကေတာ့ အတိုက္အခံေတြက ဗမာျပည္အေရးကို ျပည္ပႏိုင္ငံေရး ဝိုင္းထဲကို တြန္းပို႔၊ ဆြဲပို႔တာေတြ လုပ္ေနခဲ့ပါတယ္။ မၾကာမီကာလမွာေတာ့ နအဖစစ္အစိုးရက ျပႆနာေတြကို ျပည္ပလႊဲခ်ၿပီး အခ်ိန္ဆြဲတာ၊ အငွားဗိုက္နဲ႔ ဓားထိုးခံတာ၊ ျပည္ပနဲ႔ရန္တုိက္ေပးတာေတြ လုပ္လာႏိုင္ပါတယ္။ အေမရိကန္ကို ပုဏၰားတိုင္ထားၿပီးေျပာတာကို အတိုက္အခံေတြထက္ နအဖကပိုလုပ္လာတာမ်ဳိးေတာင္ ေတြ႔ေကာင္း ေတြ႔လာရႏိုင္ပါတယ္။
ေနာက္ျဖစ္ႏိုင္ေျခတခုကေတာ့ အင္တာနက္ရယ္၊ ဗိုလ္စာနဲ႔ေရးထားတဲ့ စာအုပ္ႀကီးေတြရယ္ကို ကိုးကားၿပီး မီဒီယာေတြကေန ဖိန္းတာ၊ ဟိန္းတာေတြလည္း ပိုမ်ားေကာင္းမ်ားလာႏိုင္ပါတယ္။ တဆက္တည္းမွာ မရွက္ မေၾကာက္ ဟိုဘက္-ဒီဘက္ ၿခံကူးတာေတြလည္း ေတြ႔လာရပါလိမ့္မယ္။ ဟိုပုဂၢိဳလ္မ်ားေျပာတဲ့ “စေပ့စ္” ေတြ မ်ားလာႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့သေဘာမ်ဳိးလား။ အင္း- နအဖထိုးေပးထားတဲ့ မီးေမာင္းေအာက္မွာ ကၾကေပေတာ့ေပါ့။ ေနာက္ၿပီး ေမာင္ေမာင္မေခၚခင္ကတည္းက ဗ်ာထူးေနတဲ့ လူေတြလည္း အခုထက္ ပိုမ်ားေကာင္းမ်ားလာ ႏိုင္ပါတယ္။ ေ႐ြးေကာက္ပြဲဥပေဒထဲမွာ ဘာေတြပဲေရးထားထား ဒို႔ကေတာ့ အမတ္တေနရာရဖို႔အတြက္ အသက္ပဲ ေပးရ-ေပးရ၊ အရွက္ပဲေပးရ-ေပးရ ဝင္မွာပဲဆိုတဲ့လူေတြလည္း အားတက္ေကာင္းတက္ပါလိမ့္မယ္။
ေသခ်ာတာကေတာ့ ဗမာျပည္ရဲ႕ ႏိုင္ငံေရး ပို႐ႈပ္ေထြးလာမယ္ဆိုတာပါပဲ။ တိုင္းျပည္တျပည္ရဲ႕အေရးမွာ ႏိုင္ငံႀကီးေတြ ပါလာရင္ ပိုရွင္းရလြယ္မယ္လို႔ အေသတြက္ရင္ မွားတယ္ဆိုတာ ျမင္ရေတာ့မွာပါ။ အိုဘားမား အစိုးရအေနနဲ႔က ဗမာျပည္အေရးဟာ ဘုရွ္ရဲ႕နည္းလည္းမစြံဘူး၊ အာဆီယံနည္းလည္းမစြံဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ ဘယ္နည္း ေကာင္းမလဲလို႔ ရွာေဖြစမ္းသပ္ေနတာပါ။ ထပ္ေျပာပါ့မယ္။ အိုဘားမားအစိုးရဟာ ဗမာျပည္အေရးကို ဘယ္နည္းနဲ႔ ခ်ဥ္းကပ္ေျဖရွင္းတာ အေကာင္းဆံုးလဲလို႔ ရွာေဖြစမ္းသပ္ေနတာျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔က ႏိုင္ငံႀကီးဆိုေတာ့ အခ်ိန္ေစာင့္ႏိုင္ပါတယ္။ ေလာစရာမလိုပါ။ သူတို႔အဖို႔က အေရွ႕ေတာင္အာရွက ဒီအေရးမွာ ငါ့ကိုခ်န္ထားလို႔ မရဘူးေနာ္လို႔ ေျပာလိုက္ရရင္ပဲ ရည္ရြယ္ခ်က္တဝက္ေက်ာ္ ျပည့္ေျမာက္ေနပါၿပီ။ သူတို႔ ဦးတည္ လႈပ္ရွားေနတာက ဗမာျပည္ ျပည္သူေတြမဟုတ္ပါဘူး။ တ႐ုတ္၊ အိႏၵိယနဲ႔ အာဆီယံအပါ ဒီေဒသက ႏိုင္ငံေတြကို ဦးတည္တာပါ။
ကမ္ဘဲလ္လာသြားတာဟာလည္း သူတို႔သေဘာထားကို က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ရွင္းျပဖို႔ပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဒီကလူေတြနဲ႔ အဖြဲ႔ အစည္းေတြရဲ႕သေဘာထားကို အက်ယ္အျပန္႔နားေထာင္ဖို႔က အဓိကမဟုတ္ပါဘူး။ (ဗမာျပည္အေၾကာင္း၊ ဗမာျပည္ကလူ-အဖြဲ႔ အစည္းေတြရဲ႕ သေဘာထားေတြကို သူတို႔မသိတာလည္းမဟုတ္ပါဘူး)။ သူတို႔ လုပ္ခ်င္တာကို ဒီကလူေတြ နားလည္သေဘာေပါက္ဖို႔၊ ဒါမွမဟုတ္ ေနာင္အတြက္ လမ္းဖြင့္ထားႏိုင္ဖို႔ ရည္ရြယ္တာျဖစ္ပါတယ္။
အခုေတာ့ အိုဘားမားနဲ႔ သိန္းစိန္ ေတြ႔မယ္ဆိုတဲ့ အေျခအေနေတာင္ ေရာက္လာေနပါတယ္။ ဒီအခါမွာ မီဒီယာေတြက ၁၉၆ဝ ခုႏွစ္မ်ားတုန္းက ဗိုလ္ေနဝင္းနဲ႔ အေမရိကန္သမၼတ ဂၽြန္ဆင္တို႔ ေတြ႔ၾကတာကို ျပန္ၫႊန္း ေနၾကတာကိုလည္း ေတြ႔လာရပါတယ္။ ကြန္ျမဴနစ္ဆန္႔က်င္ေရးအတြက္ အေမရိကန္က ဗိုလ္ေနဝင္းကို ေက်ာသပ္ခဲ့တာ၊ အကူအညီေပးခဲ့တာေတြကို ေထာက္ျပၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔လိုသြားတဲ့အခ်က္တခ်က္ က်န္ေနတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ အဲဒါက အဲဒီတုန္းက ဝါရွင္တန္နဲ႔ မဆလစစ္အစိုးရ အဆင္ေျပခဲ့တာဟာ အက်ိဳးစီးပြားခ်င္း သြားတိုက္ဆိုင္ေနလို႔ျဖစ္ပါတယ္။ အေမရိကန္ကလည္း ဗီယက္နမ္စစ္ပြဲ တိုက္ေနရတာမို႔ ဒီေဒသမွာ ကြန္ျမဴနစ္ဆန္႔က်င္သူကို ရွာေဖြေနတာျဖစ္ၿပီး ဗိုလ္ေနဝင္းကလည္း ဗကပအျမစ္ျဖတ္ေရးကို ျဖတ္ေလးျဖတ္နဲ႔ အျပတ္အသတ္ လံုးပန္းေနခ်ိန္ျဖစ္ပါတယ္။ ဗိုလ္ေနဝင္းက ကြန္ျမဴနစ္ ဆန္႔က်င္တာဟာ သူ႔အက်ဳိးစီးပြား ေၾကာင့္မို႔ျဖစ္ပါတယ္။ အေမရိကန္က နားခ်လို႔ လံုးဝမဟုတ္ပါဘူး။ ဗမာျပည္က စစ္အုပ္စုေတြ၊ စစ္အာဏာရွင္ေတြဟာ ေတာင္ဗီယက္နမ္က ငိုဒင္ဇင္၊ အင္ဒိုနီးရွားကဆူဟာတို၊ ဖိလစ္ပိုင္က မားကို႔စ္တို႔လို အေမရိကန္ အကူအညီနဲ႔ အာဏာရခဲ့တာ မဟုတ္သလို အေမရိကန္ရဲ႕စီးပြားေရး သံသရာႀကီးထဲမွာ ကိုယ့္အက်ိဳးစီးပြားေတြကို ပုံထားရသူေတြလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ အေမရိကန္က ေျပာတိုင္းရတဲ့ လူေတြ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ မေမ့ဖို႔လိုပါတယ္။ ဒါဟာ ဗိုလ္ေနဝင္းလက္ထက္ကတည္းက ခ်မွတ္ခဲ့တဲ့လမ္းေၾကာင္းျဖစ္ၿပီး ဗိုလ္သန္းေရႊတို႔ ဖဝါးေျခထပ္လိုက္ေနတာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုေလွ်ာက္ဖို႔ဟာ သူတို႔အတြက္ ဘယ္ေလာက္ အေရးႀကီးတယ္ ဆိုတာကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြအသိဆံုးပါ။ ဒီလို စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြ မ်က္စိမလည္တဲ့ကိစၥကို အတုိက္အခံ ေတြက မ်က္စိမလည္ဖုိ႔ အေရးႀကီးပါတယ္။ ႏိုင္ငံတကာအသိုင္းအဝိုင္းမွာ ဒါမ်ဳိးေတြဟာ ျဖစ္႐ိုးျဖစ္စဥ္၊ ဘာမွမဆန္းတာလို႔ ျမင္ဖို႔လိုပါတယ္။ ဒီလိုအေျပာင္းအလဲေတြက ကိုယ္လုပ္စရာရွိတာေတြကို မထိခိုက္ဖို႔ လိုပါတယ္။ ႏိုင္ငံတခုနဲ႔တခုဆက္ဆံမႈကို လိုက္ၿပီး ကိုယ့္လုပ္ငန္းစဥ္ကို မေျပာင္းဖို႔လိုပါတယ္။
နအဖစစ္အုပ္စုရဲ႕အဘိဓာန္ထဲမွာ အမ်ိဳးသားရင္ၾကားေစ့ေရးဆိုတဲ့ ေဝါဟာရဟာမရွိဘူးဆိုတာ အိမ္ျဖဴေတာ္က ပုဂၢိဳလ္ေတြ သိမသိမေျပာတတ္ပါ။ ငါေျပာရင္ရပါတယ္လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အထင္ႀကီးလို႔မရတာေတာ့ ေသခ်ာ ပါတယ္။ ႏိုင္ငံငယ္ေတြက ႏိုင္ငံႀကီးေတြကို ႏွပ္ကစားတာ၊ ႏိုင္ငံႀကီးေတြက မသိခ်င္ဟန္ေဆာင္ၿပီး တမင္အႏွပ္ခံတာ ဆိုတာေတြဟာ ႏိုင္ငံခ်င္း ဆက္ဆံေရးမွာ မဆန္းတဲ့ ကိစၥေတြျဖစ္ပါတယ္။ ခက္တာက ဒီကိစၥေတြ ဗမာျပည္မွာ လာေပၚေပါက္ေနတာလားလုိ႔ စဥ္းစားစရာျဖစ္ေနတာပါပဲ။
No comments:
Post a Comment