ေနာက္ဆုံးတုိက္ပြဲကုိ ဦးတည္မလား၊ အမိႈက္ပုံးထဲက ၾကားစကား နားေထာင္မလား။ ရဲေဘာ္ဖုိးသံေခ်ာင္း (၁၁-၉-၀၈)

ေလာင္စာဆီေစ်းတက္မႈကို ဆႏၵျပမႈႀကီးနဲ႔ စက္တင္ဘာသံဃာ့ အေရးအခင္းႀကီး တႏွစ္ျပည့္ေျမာက္ေတာ့မယ့္ အခ်ိန္မွာ နအဖကိုႏိုင္ငံတကာအဝန္းအဝိုင္းမွာ ေနရာေပးေစလိုတဲ့ အသံေတြ၊ နအဖ ေဖာ္ထုတ္တဲ့ အခင္း အက်င္းသစ္ကို လက္ခံခိုင္းသံေတြ ၾကားလာရတာဟာ အံ့ၾသစရာ၊ ရင္နာစရာလည္း ေကာင္းပါတယ္။

အေရး ေတာ္ပံုတရပ္ အခ်ိန္ၾကာျမင့္လာတဲ့အခါမွာ စိတ္ပ်က္လာသူ၊ စိတ္ဓာတ္က်သူ၊ ခြာထြက္သူ၊ လက္နက္ခ်သူ စတာေတြ ေပၚေပါက္ေလ့႐ွိတာ မဆန္းပါဘူး။ တရားခံ႐ွာၾက၊ တဦးဦးအေပၚ ပံုခ်ဖို႔ႀကိဳးစားၾက၊ စတာေတြလည္း မဆန္းပါဘူး။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့လည္း ပက္လက္ကုလားထိုင္ေပၚမွာ စီးကရက္႐ိႈက္၊ ဘီယာ စုတ္ရင္း ေလကန္ သံုးသပ္တာ လုပ္ၾကပါတယ္။ ကိုယ့္ရပ္တည္ခ်က္နဲ႔ကိုယ္၊ သမိုင္းမွာပါမယ့္ ကိုယ့္အခန္းနဲ႔ ကိုယ္ အရလို႔ပဲ ဆိုၾကပါစို႔။

ဒါေပမယ့္ အေရးေတာ္ပံုကို ဆက္ခံၾကမယ့္၊ အေရးေတာ္ပံုရဲ႕ မၿပီးဆံုးေသးတဲ့ တာဝန္ေတြကို ဆက္သယ္ ေဆာင္ၾကမယ့္ လူေတြကေတာ့ သံုးသပ္တာကို ဇိမ္ခံတဲ့အလုပ္လို လုပ္မေနပါဘူး။ ကိုယ့္ေသေရး႐ွင္ေရး ကိစၥလို ေဆြးေႏြး သံုးသပ္ၾကပါတယ္။ ၿပီးခဲ့တာေတြထဲမွာ အမွား၊ ဒါမွမဟုတ္ သင္ခန္းစာကို ေတြ႕ရင္ တာဝန္႐ွိခဲ့သူကို အျပစ္တင္ေနတာထက္ ဒီအမွားမ်ိဳးကို ဘယ္လိုေ႐ွာင္မယ္၊ ပိုေကာင္းတာဘာရွိသလဲဆိုတာကို ႐ွာေဖြ စူးစမ္း ၾကပါတယ္။

တကယ္ေျပာရရင္ စက္တင္ဘာ အေရးအခင္းလို နအဖစစ္အစိုးရကို တုန္လႈပ္ေစခဲ့တဲ့ကိစၥမ်ိဳး တခုမွမ႐ွိခဲ့ဖူးပါဘူး။ နအဖဟာ ျပည္ပက ဘယ္ဖိအားကိုမွ ျပည္တြင္းက လူထုအားေလာက္ မေၾကာက္ဘူး။ ျပည္ပက ဘယ္ပိတ္ဆို႔မႈ (sanctions) မွ သံဃာေတာ္မ်ားရဲ႕ ပတၱနိကၠဳဇၨနကံေဆာင္တာေလာက္ မထိေရာက္ဘူးဆိုတာ အားလံုးေတြ႕ခဲ့ၾကရ ပါၿပီ။

၂ဝဝ၇ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္၊ စက္တင္ဘာ ျဖစ္စဥ္မ်ားဟာ နအဖကို ဖယ္႐ွားခ်င္ရင္ ျပည္တြင္းကအင္အားကိုသာ အားကိုးရမယ္၊ ျပည္တြင္းလုပ္ငန္းသာ အဓိက ဆိုတဲ့အခ်က္ေတြကို အတည္ျပဳေပးခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး စစ္အာဏာ႐ွင္လက္ေအာက္ ဗမာျပည္ရဲ႕ အေျခအေနမွာ လူထုအံုႂကြမႈေတြ အခ်ိန္မေ႐ြး ေပါက္ကြဲႏုိင္တယ္ ဆိုတာကိုလည္း အထင္အ႐ွား ျပသခဲ့ပါတယ္။

လူထုအံုႂကြမႈဟာ ဘယ္ေနရာဘယ္ေထာင့္ကမဆို ေပၚႏိုင္တယ္။ ေက်ာင္းသားသာမက အလုပ္သမား၊ လယ္သမား နဲ႔ သံဃာေတာ္မ်ားကေတာင္မွ နအဖကို ဆန္႔က်င္ဆႏၵျပခ်င္ၾကတယ္ဆိုတာကို ထင္႐ွားေစခဲ့ပါတယ္။

ဒီလိုဘက္ႏွစ္ဘက္ အင္မတန္ ထင္ထင္႐ွား႐ွားႀကီး ကြဲျပားေနတဲ့ ဗမာျပည္ႏိုင္ငံေရးမွာ ၾကားသမား လုပ္ခ်င္တာ၊ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ “နင္လည္းတန္၊ နင္လည္းတန္” ဆိုၿပီး ကိုယ့္ဖာသာ ခန္႔တဲ့ ပုဏၰားတုိင္လုပ္ခ်င္တာေတြ ေပၚလာတာ ေတြ ေတြ႕ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္ မေျပာနဲ႔၊ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ကေန ျပန္တြက္လိုက္ရင္ပဲ ဒီလိုလူမ်ိဳးေတြ ျပည္တြင္းမွာေရာ၊ ျပည္ပမွာပါ ေတြ႕ခဲ့ၾကရတာ မနည္းေတာ့ပါဘူး။

အဆံုးက်ေတာ့ အဲဒီလူေတြကို ျပည္ပတေနရာရာ၊ ဒါမွမဟုတ္ ျပည္တြင္းတေခ်ာင္ေခ်ာင္က အမိႈက္ပံုးထဲမွာ ေရာက္ေနတာပဲ ေတြ႕ၾကရတယ္ မဟုတ္ပါလား။ အဲဒီလို “ပိုေနၿမဲ၊ က်ားေနၿမဲ” ဆိုတာကို အာဏာရေနတဲ့ လူေတြက အင္မတန္ႀကိဳက္ပါတယ္။ လက္ခံခ်င္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဖိႏွိပ္ခံေနရသူေတြ၊ မတရားျပဳ ခံေနရ သူေတြကေတာ့ ‘ေန ၿမဲ’ အေနအထားကို ဘယ္လိုမွ လက္မခံႏိုင္ပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ အဲဒီပုဏၰားတိုင္မင္းမ်ားဟာ ေနာက္ဆံုးမွာ ဖိႏွိပ္သူနဲ႔ ေပါင္းမိ၊ ဒါမွမဟုတ္ အျပင္ကို လြင့္စင္သြားၾကတာျဖစ္ပါတယ္။

႐ွစ္ေလးလံုးအေရးေတာ္ပံု ေနာက္ပိုင္းမွာ နအဖရဲ႕သ႐ုပ္သကန္ကို အေပၚလြင္ဆံုးဖြင့္ျပတဲ့ သမိုင္းလကၡဏာ ေဆာင္တဲ့အျဖစ္အပ်က္ႀကီး သံုးခု႐ွိပါတယ္။ အဲဒါေတြက ဒီပဲယင္းလူသတ္ပြဲ၊ သံဃာေတာ္မ်ားအေရးအခင္းနဲ႔ နာဂစ္မုန္တိုင္းတို႔ ျဖစ္တယ္လို႔ဆိုရင္ မမွားဘူးထင္ပါတယ္။ ဒီအေရးကိစၥေတြေၾကာင့္ နအဖဟာ ျပည္တြင္း ျပည္ပ ႏိုင္ငံေရးတို႔မွာ ခံစစ္ဘဝေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ဘယ္ခြင္မွာမွ ေခါင္းမေမာ္ႏိုင္ပါဘူး။ အခုေတာ့ သူတို႔ဟာ တဘက္က ႏိုင္ငံေရးအရ သူတို႔အတြက္ ပံုမွန္အေနအထား ျပန္ရေအာင္နဲ႔ သူတို႔ အစီအစဥ္အတိုင္း ရာသက္ပန္ အာဏာ ဆုပ္ကိုင္ေရး လမ္းျပေျမပံုကို အတင္းတြန္း အေကာင္အထည္ေဖာ္ေနပါတယ္။

ဒီလိုအခါမွာ ျပည္ပအစိုးရေတြ၊ အန္ဂ်ီအိုေတြအပါ တခ်ိဳ႕လူေတြဟာ ၂ဝ၁ဝ လြန္ ဗမာျပည္ႏိုင္ငံေရးအတြက္ဆိုၿပီး စဥ္းစားျပင္ဆင္ေနၾကတယ္။ ဆိုလိုတာ နအဖရဲ႕အခင္းအက်င္းကို အသိအမွတ္ျပဳ လက္ခံလိုက္ၾကဖို႔ပဲ။ ဒါဟာ ဗမာျပည္သားေတြရဲ႕ ဆႏၵနဲ႔ လံုးဝဆန္႔က်င္ဘက္ျဖစ္ပါတယ္။ ဗမာျပည္သားေတြအေနနဲ႔ မတတ္သာလို႔ ေအာင့္ၿပီး လက္ခံထားရတာ႐ွိမယ္။ အသိအမွတ္ျပဳတဲ့သေဘာေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မ႐ွိဘူး။

အမွန္ပါပဲ။ ဒီေန႔အခါမွာ ဗမာျပည္ရဲ႕အေျခအေနေတြကို ေျပာင္းလဲဖို႔အတြက္ နအဖနဲ႔ အတိုက္အခံအင္အားစု ေတြ ေတြ႕ဆံုေဆြးေႏြးတဲ့နည္းနဲ႔ ေျဖရွင္းရမယ္ဆိုတာဟာ နအဖမွတပါး အားလံုး လက္ခံထားတဲ့ နည္းနာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း နအဖစစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြဟာ ဒီနည္းနာကို လက္မခံ႐ံုမက ျပည္သူလူထုအေပၚ လက္နက္သံုးတဲ့ နည္း၊ လူမိုက္နဲ႔ ဝိုင္း႐ိုက္တဲ့နည္းအပါ နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ထိုးစစ္အမ်ိဳးမ်ိဳး ဆင္ေနပါတယ္။

အတိုက္အခံအင္အားစုေတြကို ေထာင္ထဲ၊ ေတာထဲနဲ႔ ျပည္ပကို ေမာင္းပို႔တာ ဆက္လုပ္ေနပါတယ္။ သူတို႔ျဖစ္ ေစခ်င္တာကို ႏႈတ္နဲ႔ေျပာဆိုၿပီး တဖက္သားကို လက္ခံေအာင္လုပ္တဲ့နည္းအစား အာဏာသံုးတဲ့နည္း၊ အၾကမ္း ဖက္တဲ့နည္းနဲ႔ အတင္းလက္ခံခိုင္းေနပါ တယ္။ ျပည္တြင္းႏိုင္ငံေရး အေျခအေနဟာ တင္းမာသထက္တင္းမာ၊ ဆိုးဝါးသထက္ ဆိုးဝါးလာေနတာ ကမၻာသိပါပဲ။

ဘယ္သူေတြ အသိအမွတ္ျပဳျပဳ၊ မျပဳျပဳ၊ အေျခအေနေတြ ျပသေနတာကေတာ့ ဗမာျပည္ႏိုင္ငံေရးဟာ အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္နဲ႔ နအဖတို႔ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးစာရင္း႐ွင္းပြဲ (final show-down) တခုဆီကို ဦးတည္ေနတယ္ဆိုတာပါပဲ။ ဒါဟာ နအဖနဲ႔ ျပည္သူလူထုရဲ႕ တိုက္ပြဲလို႔လည္း ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ ဒီတိုက္ပြဲမွာ ႐ံႈးတဲ့ဘက္ဟာ ကာလတခု၊ ဒါမွမဟုတ္ ထာဝရနာလန္မထူ ျဖစ္သြားႏိုင္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ႐ွစ္ေလးလံုး အေရးေတာ္ပံုႀကီးရဲ႕ တိုက္ပြဲစဥ္ အဆံုးသတ္ျခင္းကိုလည္း ျဖစ္သြားေစႏိုင္ပါတယ္။

ဒါေတြေၾကာင့္ ဒီတေကြ႔ဟာ ဗမာျပည္အတြက္ အလြန္တရာမွ အေရးပါေၾကာင္း ထင္႐ွားေနပါတယ္။ ဒီတိုက္ပြဲ ႀကီးကို သာမန္တပြဲတိုး စဥ္းစားနည္းနဲ႔ စဥ္းစားျပင္ဆင္လို႔ မျဖစ္ပါ။ အျမင္က်ယ္ရ၊ ေရရွည္လွမ္းျမင္ရပါမယ္။ မလိုအပ္တဲ့ အခ်င္းခ်င္း ပဋိပကၡေတြ မေပၚေပါက္ေအာင္ ထိန္းခ်ဳပ္ထားရပါမယ္။

ေရဒီယိုေတြကေန အတိုက္အခံေတြရဲ႕အသံေတြ ထြက္ခြင့္ရေနခ်ိန္၊ အင္တာနက္ကို ေဖာေဖာသီသီႀကီး သံုးစြဲ ေနႏိုင္ခ်ိန္မွာ အခ်င္းခ်င္းတိုက္ေနတာနဲ႔ အခ်ိန္ျဖဳန္း မေနသင့္ပါ။ ဒီအဆံုးအျဖတ္ တိုက္ပြဲႀကီးအတြက္ ဘက္ ေပါင္းစံုကေန ျပင္ဆင္ရပါမယ္။ နည္းနာေပါင္းစံုကို စဥ္းစား႐ွာႀကံရပါမယ္။ စစ္အစိုးရက လက္နက္နဲ႔ သတ္ျဖတ္ တာအပါအဝင္ နည္းနာေပါင္းစံုနဲ႔ ဖိႏွိပ္ေနခ်ိန္မွာ ျပည္သူေတြဘက္က စစ္အစိုးရကို ဆန္႔က်င္တဲ့အခါ ဘယ္လို နည္းနာေတာ့ျဖင့္ မသံုးသင့္ဘူးဆိုတာမ်ိဳး တရားမျပသင့္ပါ။

လမ္းေပၚမွာပရိတ္႐ြတ္ေနတဲ့ သံဃာေတာ္မ်ားကို ေသနတ္နဲ႔ပစ္သတ္တဲ့၊ ေလမုန္တိုင္းဒဏ္ေၾကာင့္ ဒုကၡ ေရာက္ေနသူေတြကို မ်က္စိစံုမွိတ္ထားႏိုင္တဲ့ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြအေပၚ ဘယ္နည္းပဲသံုးသံုး တရားပါတယ္။

အၾကမ္းဖက္သင့္လည္းဖက္ရမွာပါ။ အၾကမ္းဖက္တယ္ဆိုရာမွာ အျပစ္မဲ့ျပည္သူေတြကို ထိခိုက္ေစတဲ့၊ ျပည္သူ႔ သမိုင္း အေမြအႏွစ္ေတြကို ပ်က္စီးေစတဲ့ အၾကမ္းဖက္မႈမ်ိဳးကို မဆိုလိုပါ။ ဒါေပမယ့္ စစ္အုပ္စုဝင္ေတြ၊ သူတို႔ လက္ကိုင္ ေနာက္လိုက္ေခြးေတြ၊ ေခါင္းမာသူေတြကိုေတာ့ ထိုက္သင့္တဲ့အတိုင္း တန္ျပန္ရပါမယ္။

ျပည္သူေတြ၊ သံဃာေတြ ေသြးေခ်ာင္းစီးခဲ့တာ၊ စီးေနတာေတြကို မေမ့သင့္ပါဘူး။ ေျမေပၚေျမေအာက္၊ ဥပေဒတြင္း ဥပေဒပ နည္းေပါင္းစံု ဆင္ႏႊဲရပါမယ္။ နအဖဟာ ဥပေဒမဲ့ ပစ္ခတ္သတ္ျဖတ္႐ံုမက ေခ်ာင္း႐ိုက္၊ ေခ်ာင္းသတ္ တာေတြ၊ ဥပေဒမဲ့ ဖမ္းဆီးႏွိပ္စက္တာေတြ၊ အထက္လမ္း၊ ေအာက္လမ္း နည္းလမ္းေပါင္းစံုနဲ႔ ဖိႏွိပ္ေနတာပါ။ ဒီလိုအခါမွာ သူတို႔ရဲ႕ဖိႏွိပ္မႈက လြတ္ေျမာက္လိုသူေတြဟာလည္း နည္းမ်ိဳးေပါင္းစံု ဆင္ႏႊဲရပါမယ္။ တခုပဲ သတိျပဳရပါမယ္။ အဲဒါကေတာ့ တိုက္ပြဲတခုနဲ႔တခု ကဏၬေကာစ မျဖစ္ေစဖို႔ပါ။ တခုကိုတခုက တြန္းအားျဖစ္ဖို႔သာ အေရးႀကီးပါတယ္။ အခ်ိန္မ်ားမ်ားမက်န္ေတာ့ပါ။ (၂) ႏွစ္သာလိုပါေတာ့တယ္။
ေခာတ္ၿပိဳင္မွကူးယူေဖၚျပပါသည္။