ကၽြန္ေတာ္ဒီအိမ္မက္ကိုအဆံုးသတ္ခ်င္သည္။သို႕ေသာ္ကၽြန္ေတာ္မပိုင္စိုးႏိုင္။
ျဖစ္ေစခ်င္သည့္(သို႕)မက္ေစခ်င္သည့္ေကာင္းခန္းေလးကိုကြက္၍မက္ေစခ်င္
ပါသည္။ကၽြန္ေတာ္ေစခိုင္း၍မရ။
ေနာက္ဆံုးအိမ္မက္သီခ်င္းတြင္ကိုေနဝင္းကအဆံုးသတ္တြင္အသဲမွာဒါေနာက္
ဆံုးဟုအဆံုးသတ္ခဲ့သည္။မွန္ပါသည္။ခါးသီးရလြန္းသည္။တခါတရံနာက်ည္္းရ
လြန္းသည္။ေလာင္ၿမိဳက္လြန္းပါသည္။၈၈သည္တေလာကပင္ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ျပည့္ခဲ့
သည္။မေန႕တေန႕ကလိုပင္။ဒီအိမ္မက္သည္ေနာက္ဆံုးျဖစ္ခ်င္သည္။အေဟာင္း
ေတြအသစ္မျဖစ္ခ်င္။တတ္ႏုိင္လွ်င္အတိတ္ဆီျပန္မသြားခ်င္။သို႕ေသာ္အိမ္မက္
ကကၽြန္ေတာ့္ကိုအတိတ္ဆီျပန္ပို႕သည္။
မေန႕ကလူ႕ေဘာင္သစ္ဒီမိုကရက္တစ္ပါတီအႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ျပည့္ခဲ့ၿပီ။အသက္
ႏွစ္ဆယ္ျပည့္ပါတီသည္ေမြးေန႕ပြဲက်င္းပခဲ့သည္။ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈထံုးတမ္း
စဥ္လာအရဆိုလွ်င္ေမြးေန႔ရွင္သတို႕သားသည္ေမြးမိဘတို႕ကိုကန္ေတာ့ရမည္။
သက္ဆိုင္ရာဘႀကီးေဒၚႀကီး၊ဦးေလးေဒၚေလး၊အကိုႀကီးအမႀကီးမ်ားကိုဂါရဝျပဳရ
မည္။သို႕မွသာဂါရေဝါစ၊နိဝါေတာစအစခ်ီသည့္မဂၤလာတရားေတာ္ႏွင့္ညီလိမ့္
့္မည္။မိဘမ်ားမရွိခဲ့ေတာ့လွ်င္(သို႕)အေဝးေရာက္ေနခဲ့လွ်င္ေတာင္ရည္မွန္း၍
ေတာ့ကန္ေတာ့ရေပလိမ့္မည္။
လူ႕ေဘာင္သစ္ပါတီသမိုင္းကိုေျပာလွ်င္ကိုမိုးသီးဇြန္၊ကိုသက္ထြန္း၊ကိုမိုးဟိန္း၊
ကိုရဲႏိုင္ေအာင္၊ကိုဂ်င္မီ၊ကိုယဥ္ေထြး၊ကိုတင္ထြန္းလိႈင္(ယခုအခါအက်ဥ္းေထာင္
ထဲတြင္ႏွိပ္စက္ခံခဲ့ရမႈေၾကာင့္က်မ္းမာေရးယိုယြင္းေန)တို႕ကိုခ်န္ခဲ့၍ဘယ္ေတာ့မွ
မရပါဟုကၽြန္ေတာ္ဆိုပါမည္။ထိုသူတို႔သည္ပါတီ၏အမိအဘမ်ားျဖစ္ခဲ့ဘူးသည္။ထို
ထဲမွတဦးတေယာက္သည္ေဖါက္ျပန္သြားခဲ့လွ်င္သို႕ရန္သူႏွင့္ပူးေပါင္းသြားခဲ့
လွ်င္ေသာ္မွသူတို႕၏သမိုင္းသာျဖစ္ၿပီးသူတို႕ကိုေတာ့ခ်န္လွပ္ထားခဲ့လို႕မရပါဟု
လူ႕ေဘာင္သစ္ပါတီစတင္တည္ေထာင္ခဲ့သည့္အခ်ိန္ကစၿပီးပါတီ၏ၿမီဳ႕နယ္ဥကၠဌ
အျဖစ္စတင္ပါဝင္ခဲ့သူတဦးအေနျဖင့္ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္ပါသည္။
ေက်းဇူးတင္စကားတရပ္ကိုမျဖစ္မေနကၽြန္ေတာ္ေျပာရပါမည္။ပါတီသည္ယခု
အခ်ိန္တိုင္မေပ်ာက္မပ်က္မေဖါက္မျပန္မယိုင္မလဲပဲေတာ္လွန္ေသာတိုက္ပြဲ
ဝင္ေသာပါတီတရပ္ျဖစ္ေနဆဲအတြက္လက္ရွိပါတီ၏အမိအဘမ်ားကို
ိုကၽြန္ေတာ္တို႕ေက်းဇူးစကားဆိုရေပမည္။ေရးရင္းပင္အေတြးပံုရိပ္တို႕
ကအတိတ္ဆီျပန္သြားေလသည္။
စိတ္အာရုံမွာစြဲထင္ေနေသာပံုရိပ္တို႕ကအသားမွာေရးထိုးထားေသာေဆး
မွင္ေၾကာင္ကဲ့သို႕ဘယ္ေတာ့မွေဖ်ာက္ဖ်က္ရလိမ့္မည္မဟုတ္။ကၽြန္ေတာ္က
၁၉၈၈ပစ္ခတ္မႈကာလအၿပီးတြင္ရကသ(ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား
သမဂၢ၏ၿမိဳ႕နယ္တာဝန္ခံတဦးျဖစ္လာခဲ့သည္။
ကၽြန္ေတာ့္မွာႏိုင္ငံေရးအသိုင္းအဝန္းမရွိ။မ်ိဳးရုိးလဲမရွိ။မခံခ်င္စိတ္၊ေက်ာင္းသား
ထိရင္ေက်ာင္းသားေတြမခံဘူးဆိုသည့္အသိစိတ္ျဖင့္ကၽြန္ေတာ္၈၈မွာပါဝင္
ပါတ္သက္ခဲ့သည္။ဒုတိယႏွစ္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားမို႕ရကသအဖြဲ႕ဝင္ျဖစ္
လာခဲ့သည္။ေခါင္းေဆာင္မ်ား၏တာဝန္ေပးအပ္ခ်က္ေၾကာင့္ကိုယ့္ၿမိဳ႕နယ္မွာ
တာဝန္ခံျပန္လုပ္ခဲ့ရသည္။
၁၉၈၈စက္တင္ဘာ၁၈စစ္အာဏာသိမ္းသည့္အခ်ိန္မွာရန္ကုန္တကၠသိုလ္ပင္မ
ထဲမွမထြက္ဟုဆံုးျဖတ္ထားေသာကၽြန္ေတာ္တို႕ကိုလွည္းတန္းရြာထဲရွိျပည္သူ
မ်ားကအတင္းလာေရာက္ဆြဲထုတ္ခဲ့သည္။ထိုျပည္သူတို႕၏ေစတနာေမတၱာ
တို႔ကိုတသက္ေမ့ရေလမည္မဟုတ္။မွတ္မိေနသျဖင့္ေျပာရေပဦးမည္။ထို
လွည္းတန္းရြာထဲတြင္ကၽြန္ေတာ္တို႕တည္းရေသာအိမ္သည္
ခပ္ေသးေသး။လြယ္လြယ္ေျပာလွ်င္ခပ္စုတ္စုတ္။ကံအားေလွ်ာ္စြာ
ဘာအဆင္ေျပေလသည္မသိ။သူတို႕အိမ္တြင္ထိုေန႕ကၾကက္သား
ဟင္းခ်က္သည္။ကၽြန္ေတာ္တို႕သည္သူတို႕အိမ္တြင္ထမင္းစားခြင့္မရွိ။
ရပ္ကြက္မွစု၍ေဝပံုက်ေဝေပးေသာထမင္းထုပ္ကိုစားရမည္။
ထိုအိမ္မွထမင္းထုပ္၃ထုပ္ေပးရန္တာဝန္က်သည္။ထိုအိမ္ရွင္အမ်ိဳးသားသည္
တေနရာမွဖက္မ်ားကိုစုလာသည္။ေနာက္ၾကက္သားဟင္းအိုးကိုေဘးသို႕
ယူလာသည္။ဖက္၃ခုထဲတြင္ထမင္းပံုထည့္သည္။ေနာက္ထိုထမင္းထုတ္၃ထုတ္
ထဲတြင္ၾကက္သားဟင္းကိုထည့္သည္။
၁၀သား၁၅က်ပ္သားခန္႕သာခ်က္ေလဟန္တူေသာထိုဟင္းကမမ်ားလွ။
ဟင္းအိုးထဲတြင္ၾကက္သားဟင္းႏွစ္ဖတ္က်န္ေနသည္။အိမ္ရွင္သည္ထိုဟင္း
ႏွစ္ဖတ္ကိုၾကည့္လိုက္သူ႕ကေလး၃ေယာက္ကိုၾကည့္လိုက္၊ဟင္းထည့္ထား
ေသာထမင္းထုတ္၃ထုတ္ကိုၾကည့္လိုက္လုပ္ေနသည္။ထို႕ေနာက္မည္ကဲ့သို႕
စိတ္ကူးေလသည္မသိလက္က်န္ဟင္းႏွစ္ဖတ္ကိုအတန္ငယ္ဟင္းနည္းေန
ေသာထမင္းႏွစ္ထုပ္အထဲသို႕မွ်ထည့္လိုက္သည္။ထို႕ေနာက္သူ၏ကေလး
၃ေယာက္ကိုအနီးသို႕ေခၚ၍တစံုတရာကိုတတြတ္တြတ္ေျပာျပေနသည္။
ဖခင္တေယာက္သည္ထိုသို႕ေျပာရေသာအျဖစ္ကိုခါးသီးပါလိမ့္မည္။
သို႔ရာတြင္ထိုသူမငိုပါ။မ်က္ႏွာမပ်က္ပါ။ထိုအိမ္တြင္ေနရေသာကၽြန္ေတာ္
တို႕အဖြဲ႔တြင္မြတ္ဆလင္ဘာသာဝင္ရဲေဘာ္ႏွစ္ဦးအပါအဝင္ငါးေယာက္ရွိပါ
သည္။အလြမ္းကားမဟုတ္ေသာ္လည္း၊ကၽြန္တာ္တို႕ေရွ႕တြင္လက္ေတြ႕
သရုပ္ေဆာင္သူမ်ားမွာ(ကေလးမ်ားအပါအဝင္)ဘယ္သူမွမငိုေသာ္လည္း
ကၽြန္ေတာ္တို႕၅ေယာက္မ်က္ရည္က်ိတ္က်ရပါသည္။
ကံအားေလွ်ာ္စြာထိုေန႕ညကထမင္းထုတ္၅ထုပ္ရသည့္အထဲတြင္ဘဲဥျပဳတ္
တစ္လံုးစီပါထမင္းႏွစ္ထုပ္၊ပဲျပဳတ္ေၾကာ္ႏွင့္ထမင္းတစ္ထုပ္၊ဝက္သားဟင္း
ႏွင့္ထမင္းႏွစ္ထုပ္ပါဝင္ပါသည္။ထို႕ေၾကာင့္ကၽြန္ေတာ္တို႕သည္အိမ္ရွင္
အမ်ိဳးသားကိုကၽြန္ေတာ္တို႕သည္မြတ္ဆလင္ရဲေဘာ္မ်ားပါသည့္အတြက္
ဝက္သားကိုမစားလိုသျဖင့္အိမ္တြင္ရွိသည့္ဟင္းျဖင့္ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလဲေပး
ပါရန္ေမတၱာရပ္ခံခဲ့ပါသည္။
ထို႕ေန႔ညကစားခဲ့ရေသာဘဲဥျပဳတ္ႏွစ္လုံး၊ပဲျပဳတ္ေက်ာ္၊ငပိရည္ႏွင့္ကန္စြန္း
ရြက္ျပဳတ္တို႕စရာတို႕သည္ကၽြန္ေတာ္တို႕၅ေယာက္ကိုအလြန္ထမင္းၿမိန္ေစ
ခဲ့ပါသည္။တကယ္ကၽြန္ေတာ္တို႕ကိုထမင္းၿမိန္ေစေသာအရာသည္ဝက္သား
ဟင္းကိုအားရပါးရစားေနသည့္ကေလး၃ေယာက္ႏွင့္ပီတိျဖစ္ေနေသာအိမ္ရွင္
အမ်ိဳးသားတို႔ျဖစ္သည္ဟုကၽြန္ေတာ္ထပ္ေျပာရန္လိုမည္မထင္ပါ။
ထိုခံစားမႈမ်ိဳးခံစားခဲ့ရသည္မွာကၽြန္ေတာ္တို႕တဖြဲ႔တည္းမဟုတ္ပဲထိုညက
လွည္းတန္းရြာထဲတြင္အိပ္ခဲ့ၾကသည့္ေထာင္ဂဏန္းနီးပါးေသာရကသအဖြဲ႕
ဝင္မ်ားလည္းခံစားခဲ့ၾကရဘူးပါသည္။ျပည္သူလူထုမ်ားသည္သူတို႕၏ရင္ႏွစ္
သည္းခ်ာမ်ားျဖစ္ေသာ၊သူတို႕၏အခြင့္အေရးအတြက္တိုက္ပြဲဝင္ေနၾကေသာ
ေက်ာင္းသားလူငယ္မ်ားကိုသူတို႕၏ေသြးသားမ်ားကဲ့သို႕ပင္ခ်စ္ခင္ယံုၾကည္
ေၾကာင္းႏွင့္အားကိုးအေလးအနက္ထားခဲ့ေၾကာင္းကိုလက္ရွိဆက္လက္တိုက္ပြဲ
ဝင္ေနၾကေသာတိုက္ပဲြဝင္ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္မ်ားသိၾကေစခ်င္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႕သည္ထိုလွည္းတန္းရြာထဲတြင္ေမ်ာ္လင့္ခ်က္တခုျဖင့္အိပ္ခဲ့ျခင္း
ျဖစ္ပါသည္။တညလံုးကၽြန္ေတာ္အိပ္မရခဲ့ပါ။ေခါင္းေဆာင္ငယ္တဦးအေနျဖင့္
ကၽြန္ေတာ္တို႕အဖြဲ႕ထဲတြင္ကၽြန္ေတာ္တေယာက္တည္းသာသိခြင့္ရွိခဲ့ေသာည
အခ်ိန္တြင္လာေခၚမည္ဆိုေသာစက္ေလွသို႕အႀကိဳေတာ္အခုခုကိုကၽြန္ေတာ္
အပါအဝင္ေခါင္းေဆာင္တခ်ိဳ႕ေမွ်ာ္ေနၾကရပါသည္။
ညကသာတျဖည္းျဖည္းရင့္လာခဲ့သည္ေမွ်ာ္လင့္ေသာအရာမ်ားကျဖစ္မလာခဲ့ပါ။
လွည္းတန္းလမ္းမေပၚမွႀကိဳၾကားႀကိဳၾကားၾကားေနခဲ့ရေသာေသနတ္သံအခ်ိဳ႕
သည္အာရုဏ္မလာခင္ျပင္းထန္ေသာေပါက္ကြဲသံအခ်ိဳ႕ေအာက္တြင္ေပ်ာက္
ကြယ္သြားခဲ့ပါသည္။
ေနာက္တေန႕၏ထြက္ေပၚလာေသာေရာင္နီႏွင့္အတူကၽြန္ေတာ္တို႕၏ဘဝမ်ား
သည္လည္းအေျပာင္းအလဲအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖစ္ေပၚလာေပဦးေတာ့မည္။
ဆက္လက္ေဖၚျပပါမည္။
ရြက္စိမ္း
ရြက္စိမ္း
