ေက်ာ္ဗလ
၆ ႏို၀င္ဘာ ၂၀၀၉Sanction ကို ဆန္႔က်င္တယ္ဆိုတဲ့ အေမရိကန္အထက္လႊတ္ေတာ္အမတ္ ဂ်င္၀က္ဘ္ေရာက္လာခ်ိန္မွာ နအဖ အဖြဲ႔က လိႈက္လွဲေႏြးေထြးစြာ ႀကိဳဆိုခဲ့ၾကသလုိ လုိက္ေလ်ာမႈေတြကိုလည္း မႀကံဳစဖူး ထူးထူးျခားျခား ေပးခဲ့ပါ တယ္။ ကုလသမဂၢ အတြင္းေရးမႉးခ်ဳပ္ႀကီး ဘန္ကီမြန္း ျမန္မာျပည္လာစဥ္က အႀကိမ္ႀကိမ္ ေမတၱာရပ္ခံခဲ့ တာေတာင္ ေတြ႔ခြင့္မရခဲ့တဲ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔လည္း ဂ်င္၀က္ဘ္ဟာ ေတြ႔ခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ ဂ်င္၀က္ဘ္ အျပန္ မွာ နအဖက ဘယ္လိုလက္ေဆာင္ေတြ ထည့္ေပးလိုက္တယ္ဆိုတာ သိခြင့္မရခဲ့ေပမယ့္ ျပႆနာေကာင္ ယက္ေတာ ကိုေတာ့ အိမ္ျပန္လက္ေဆာင္အျဖစ္ ထည့္ေပးလိုက္ပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ဂ်င္၀က္ဘ္လည္း ေျမာက္ကိုရီးယားျပန္ သမၼတေဟာင္း ကလင္တန္လိုပဲ ၀ါရွင္တန္ရဲ႕ လိႈက္လွဲစြာ ႀကိဳဆိုျခင္းကို ခံခဲ့ရပါတယ္။ အလိုက္အလြန္သိတတ္တဲ့ ဂ်င္၀က္ဘ္ကလည္း ျမန္မာျပည္ခရီးစဥ္ ေအာင္ျမင္မႈကို ေက်းဇူးတု႔ံျပန္တဲ့အေနနဲ႔ နယူးေယာက္တိုင္းမ္ သတင္းစာႀကီးမွာ နအဖအေပၚ ပိတ္ဆို႔ဒဏ္ခတ္မႈ (Sanction) အလံုးစံုကို ႐ုပ္သိမ္းေပးၾကဖို႔ ေဆာင္းပါးေရးသားေတာင္းဆိုလိုက္ပါတယ္။ ဂ်င္၀က္ဘ္က Sanction ႐ုပ္သိမ္း ေပးေရး အတြက္ ဗ်ိဳး ဟစ္လိုက္တာနဲ႔ တၿပိဳင္နက္ နအဖလိုလားတဲ့ ျပည္တြင္းျပည္ပမီဒီယာေတြကလည္း ၀ိုင္းၿပီး သွ်ိဳးလိုက္ေထာက္ခံၾကေတာ့တာပါပဲ။
အမွန္ေတာ့ ဂ်င္၀က္ဘ္ရဲ႕ ျမန္မာျပည္ခရီးစဥ္ဆိုတာ အိမ္ျဖဴေတာ္နဲ႔ စည္း၀ါး ကိုက္ လက္၀ါး႐ိုက္ထားတဲ့ သံတမန္ေရးရာ ဗ်ဴဟာတခုသာ ျဖစ္ပံုရပါတယ္။ “က်ေနာ္ တို႔ ေျပာင္းလဲဖို႔လိုလာၿပီ” ဆိုတဲ့ ေႂကြးေၾကာ္သံနဲ႔ သမၼတ အေရြးခံခဲ့ရတဲ့ အိုဘားမား အေနနဲ႔ အရင္သမၼတ ဘုရွ္နဲ႔ မတူတဲ့ သေဘာထားခ်ဥ္းကပ္မႈေတြကို ျပသဖို႔ လိုအပ္ေနပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ အာဖဂန္၊ အီရတ္၊ အီရန္၊ ေျမာက္ကိုရီးယား၊ က်ဴးဘား၊ ျမန္မာ စတဲ့ အပူစက္ေတြ ထြက္ေပၚလာႏိုင္တဲ့ ေနရာေတြ မွာေပါ႔။ အရင္သမၼတဘုရွ္က ဒီတိုင္းျပည္ေတြအေပၚမွာ တင္းမာတဲ့ စကားလံုး၊ တင္းေတာင့္တဲ့ မူ၀ါဒေတြနဲ႔ လိုအပ္သလို Hard Power ကို သံုးခဲ့ပါ တယ္။
အိုဘားမားကေတာ့ တိုက္႐ိုက္ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးေရး Dialogue ေတြလုပ္ၿပီး Soft Power နဲ႔ ခ်ဥ္းကပ္ေျဖရွင္းႏိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနခဲ့ပါတယ္။ အိုဘားမားအေနနဲ႔ အခုလိုသေဘာထားေတြ၊ ခ်ဥ္းကပ္နည္းေတြ ေျပာင္းလဲ က်င့္သံုးလို႔ ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အာဏာရွင္စနစ္ဆန္႔က်င္ေရး၊ ဒီမိုကေရစီထြန္းကားျပန္႔ပြားေရး၊ လူ႔အခြင့္အေရး ေလးစား လိုက္နာေရး ဆိုတဲ့ အေမရိကန္ႏိုင္ငံရဲ႕ ႏႈန္း၊ စံ၊ တန္ဖိုးေတြ၊ အေျခခံေပၚလစီ၊ မူ၀ါဒေတြကို ေျပာင္းလဲပစ္ လို႔ေတာ့မရပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ Soft Power သံုးၿပီး ခ်ည္းကပ္ၾကည့္မယ္၊ မရရင္ေတာ့ ပိတ္ဆို႔မႈအပါအ၀င္ Hard Power လည္း က်င့္သံုးရမယ္ဆိုတဲ့ Smart Power မူ၀ါဒကို အိုဘားမားက ႏိုင္ငံျခားေရးမူ၀ါဒ အေျခခံအျဖစ္ ခ်မွတ္ထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။
Sanction ႐ုပ္သိမ္းေပးေရးအတြက္ အေမရိကန္နဲ႔ အဆင္ေျပခ်င္တဲ့ နအဖကလည္း အေမရိကန္သမၼတေတြရဲ႕ သေဘာထားေပၚလစီ အလွည့္အေျပာင္းမွာ ဘယ္အေပါက္က ၀င္ရမယ္လို႔ အခြင့္အခါေကာင္း ေခ်ာင္းေနခ်ိန္ ဂ်င္၀က္ဘ္ဆိုတဲ့ ကယ္တယ္ရွင္ကို ဖန္ဆင္းလိုက္ပံုရပါတယ္။ ဂ်င္၀က္ဘ္စလိုက္တဲ့ ခရီးစဥ္ေနာက္မွာ တႏြယ္ငင္တစင္ပါဆိုသလို ကြန္ဂရက္နဲ႔ ႏိုင္ငံျခားေရးဌာနရဲ႕ သံတမန္ေရးလႈပ္ရွားမႈေတြ တေထြးႀကီး လိုက္ပါလာၾကတာ၊ ခုေနာက္ဆံုး အေမရိကန္ လက္ေထာက္ႏိုင္ငံျခားေရး၀န္ႀကီးရဲ႕ ျမန္မာျပည္ခရီးစဥ္အထိပါပဲ။
Sanction ကို ႐ုပ္သိမ္းေပးၾကဖို႔ မီဒီယာေတြကတဆင့္ ေ၀ဖန္တိုက္တြန္းေနၾကတဲ့ အသံေတြကလည္း တမိုးလံုး ညံေနပါၿပီ။ “ဗမာျပည္အေပၚမွာ Sanction က်င့္သံုးမႈ” ဆိုတာ ဘာမွမထိေရာက္ပါဘူးလို႔ တခ်ိန္လံုး ေျပာေနၾကသူအမ်ားစုဟာ အေခ်ာင္ႏိုင္ငံေရး နလပိန္းတံုးေတြ၊ နအဖ အလိုေတာ္ရိေတြပဲ။ Sanction လုပ္တာ မထိေရာက္ဘူးဆိုရင္ ဘာျဖစ္လို႔ နအဖအဖြဲ႔အေနနဲ႔ ႐ုပ္သိမ္းေပးဖို႔ ပ်ာယီးပ်ာယာ မ်က္ဆံျပာ အစိုးရိမ္ႀကီးစြာ ႀကိဳးပမ္းေနၾကပါသလဲ။ ဘာျဖစ္လို႔ Sanction လုပ္ခံရတာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ေၾကာင့္ပါလို႔ သဲသဲမဲမဲ ေဒါသတႀကီး စြဲခ်က္တင္ခဲ့ၾကပါသလဲ။
ရွင္းရွင္းေလးပါ။ Sanction ဟာ ထိခိုက္နစ္နာေလာက္ေအာင္ ထိေရာက္ေနလို႔ပါပဲ။ ဘယ္သူေတြ ထိခိုက္နစ္နာ ေနတာလဲ။ အဓိက ထိခိုက္နစ္နာေနၾကတာ နအဖနဲ႔ သူ႔ေနာက္လိုက္ အရာရိွေတြ၊ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းရွင္ႀကီး ဆိုသူေတြပါ။ အလုပ္သမားေတြ၊ လယ္သမားေတြ၊ ပညာတတ္ေတြ၊ လက္လုပ္လက္စားေတြ၊ တိုင္းရင္းသားေတြ ထိခိုက္နစ္နာေနၾကတာ Sanction ေၾကာင့္ဆိုတာထက္ နအဖရဲ႕ လက္၀ါးႀကီးအုပ္ အျမတ္ထုတ္ေရး ေပၚလစီ မူ၀ါဒေပါင္းစံုေၾကာင့္သာ ျဖစ္ပါတယ္။ Sanction ေၾကာင့္ ထိခိုက္နစ္နာရတဲ့ ပို႔ကုန္လုပ္ငန္းေတြက အလုပ္သမားဆိုတာ သိန္းဂဏန္းမေက်ာ္ပါဘူး။ နအဖရဲ႕ မွားယြင္းေဖာက္ျပန္တဲ့ မူ၀ါဒေတြေၾကာင့္ ေဖာင္စီးရင္း ေရငတ္ေနၾကရတဲ့ ဒုကၡသည္ေတြက ျမန္မာျပည္မွာ အနည္းဆံုး သန္းငါးဆယ္ေက်ာ္ပါလိမ့္မယ္။ Sanction ေၾကာင့္ ဘယ္သူေတြ ထိခိုက္နစ္နာေနသလဲဆိုတာကို သိခ်င္ရင္ Sanction ကို ဘယ္သူေတြ ခါးသီးမုန္းတီး ေနသလဲဆိုတဲ့ ေပတံနဲ႔ တိုင္းထြာၾကည့္လိုက္ပါ၊ အထင္းသား ျမင္ရပါလိမ့္မယ္။
ဒါေၾကာင့္ ၿခံဳၾကည့္ရင္ နအဖအဖြဲ႔အေပၚ စီးပြားေရးပိတ္ဆို႔မႈ Sanction က်င့္သံုးမႈဟာ တစံုတရာ ထိေရာက္မႈ ရိွပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အျခားတဖက္ကလည္း ဒီလို Sanction က်င့္သံုး႐ံုသက္သက္နဲ႔ေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာ ဒီမိုကေရစီ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး ျဖစ္ေပၚလာစရာ အေၾကာင္းမရိွပါဘူး။ ဒီလိုျဖစ္ရတာ Sanction နည္းနာ က်င့္သံုးမႈဟာ မထိေရာက္လို႔ မမွန္ကန္လို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ Sanction က်င္႔သံုးမႈကို မထိ္ေရာက္ေအာင္ ၀ိုင္းရံ အကာအကြယ္ ေပးေနတဲ့ အေၾကာင္းအခ်က္ေတြနဲ႔ အင္အားစုေတြရဲ႕ ၀ိုင္း၀န္း ဟန္႔တားေပး ေနမႈေၾကာင္႔သာ ျဖစ္ပါတယ္။
၁၉၈၆ ခုႏွစ္မွာ လူျဖဴဘိုသာ (Botha) အစိုးရရဲ႕ အသားအေရာင္ခြဲျခားမႈကို ဆန္႔က်င္ဖို႔ ကုလသမဂၢက ခ်မွတ္ က်င့္သံုးခဲ့တဲ့ Sanction က ဘက္ေပါင္းစံုပိတ္ဆို႔မႈ (Multi Lateral Sanction) ျဖစ္ပါတယ္။ ကုလသမဂၢ အဖြဲ႔၀င္ ႏုိင္ငံအားလံုးက ပါ၀င္ပိတ္ဆို႔ၾကတာျဖစ္လို႔ Sanction ဟာ အလြန္ထိေရာက္ခဲ႔ပါတယ္။ ပိုအေရးႀကီးတာက ေတာင္အာဖရိကႏိုင္ငံကို ၀န္းရံထားတဲ့ နမီးဘီးယား၊ ေဘာ့စ္၀ါနာ၊ ဇင္ဘာေဘြ၊ မိုဇမ္းဘစ္ စတဲ့ အိမ္နီးခ်င္း ႏိုင္ငံအားလံုးက ဘိုသာအစိုးရကို ဆန္တျပည္ ေငြတက်ပ္ေတာင္ မကူညီခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း (၃) ႏွစ္မျပည့္မီအတြင္းမွာတင္ ဘိုသာအစိုးရအဖြဲ႔ ဆင္းေပးခဲ့ရတာ ျဖစ္ပါတယ္။
ျမန္မာႏိုင္ငံအေပၚ Sanction လုပ္တယ္ဆိုတာ ကုလသမဂၢက ခ်မွတ္က်င့္သံုးတဲ့ Multi Lateral Sanction မ်ိဳးမဟုတ္ပါဘူး။ အေမရိကန္၊ ဥေရာပသမဂၢနဲ႔ ၾသစေၾတးလ်တို႔သာပါ၀င္တဲ့ Limited Sanction သာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုျဖစ္ရတာကလည္း ျမန္မာႏိုင္ငံကို Sanction လုပ္ဖို႔ လံုၿခံဳေရးေကာင္စီမွာ အဆိုျပဳတိုင္း အၿမဲတမ္းအဖြဲ႔၀င္ေတြျဖစ္တဲ့ ႐ုရွားနဲ႔ တ႐ုတ္တို႔က ဗီတိုအာဏာသံုးၿပီး ပယ္ခ်ခဲ့ၾကလို႔သာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါ့ထက္ ပိုဆိုးတာက တ႐ုတ္၊ အိႏၵိယနဲ႔ အာဆီယံ စတဲ့ ျမန္မာ့အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံေတြပါပဲ။
ဒီႏုိင္ငံေတြက ႂကြယ္၀လွတဲ့ ျမန္မာ့သယံဇာတေတြကို အေမရိကန္၊ ဥေရာပတို႔နဲ႔ ၿပိဳင္ဆိုင္စရာမလိုဘဲ အေခ်ာင္ႏိႈက္ခြင့္ ရေရးအတြက္ Sanction ဆိုတာကို အားလံုးေက်ာေပးထားၾကပါတယ္။ ျမန္မာနအဖ အစိုးရရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္ မွန္သမွ် ေလယာဥ္ပ်ံ၊ စစ္လက္နက္ကအစ အီလက္ထေရာနစ္ပစၥည္းမ်ားအထိ ျဖည့္ဆည္းေပးဖို႔ အိမ္နီးခ်င္းအားလံုးဟာ အသင့္ရိွေနၾကပါတယ္။ ဒီလိုအေနအထားမ်ိဳးေအာက္မွာ ဘယ္လို Sanction မ်ဳိးမွ နအဖက မေၾကာက္ရြံ႕မတုန္လႈပ္တဲ့အျပင္ ဒူးႏွံ႔လိုပင္ ေနခ်င္သလိုေနႏိုင္ပါတယ္။ နအဖေၾကာက္တာ ဆက္ဒမ္ဟူစိန္ ရဲ႕ ကံၾကမၼာမ်ိဳးပါ။ ဒါေၾကာင့္ အိုဘားမားကသာ လက္ကမ္းေပးရင္ ဗိုလ္သန္းေရႊ ေျပးနမ္းမွာ ေသခ်ာပါတယ္။
ဒီလိုအေနအထားမ်ဳိးေတြေအာက္မွာ Sanction က်င့္သံုး႐ံုနဲ႔ေတာ့ ဗမာျပည္မွာ စစ္မွန္တဲ့ ဒီမိုကေရစီ ျပဳျပင္ ေျပာင္းလဲေရးေတြ မျဖစ္ႏိုင္တာ ေသခ်ာသေလာက္ပါပဲ။ အခုအခါ နအဖနဲ႔ ေနာက္လိုက္ မီဒီယာ သမား တသိုက္ ကလည္း ၂၀၀၈ ဖြဲ႔စည္းပံုဟာ ျပည္သူလူထုက ေထာက္ခံအတည္ျပဳထားတဲ့ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ဒီမိုကေရစီ အေျခခံ ဥပေဒ ျဖစ္တယ္လို႔ ၀ိုင္းလိမ္ေပးေနၾကပါတယ္။ နအဖအဖြဲ႔ဆိုတာလည္း ကြၽမ္းက်င္တဲ့ မ်က္လွည့္ဆရာေတြ လိုပါပဲ။ လိမ္ေနမွန္းသိေနေပမယ့္ သက္ေသအေထာက္အထား မရိွေတာ့ ႏိုင္ငံတကာ ဒီမိုကေရစီ အင္အားစုေတြ အေနနဲ႔ မေျပာသာဘူးေပါ့။ ဒါေၾကာင့္လည္း၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲဟာ လြတ္လပ္ပြင့္လင္း တရားမွ်တမႈရိွေရး၊ ႏိုင္ငံတကာ ႀကီးၾကပ္ေလ့လာမႈရိွေရး ဆိုတာေတြေလာက္ပဲ ကမာၻက ေတာင္းဆို တင္ျပေနၾကရတာ ျဖစ္ပါတယ္။
စစ္တပ္အုပ္စိုးမႈကို ေရရွည္အကာအကြယ္ေပးမယ့္ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ အေျခခံဥပေဒဆိုတာကို သပိတ္၀င္အိတ္၀င္ အပိုင္ရၿပီးမွေတာ့ ေရြးေကာက္ပြဲက်င္းပေပးဖို႔ဆိုတာ နအဖအတြက္ေတာ့ သိပ္မႈစရာမရိွဘူးေပါ့။ Child-Play ပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီေန႔ဒီအခ်ိန္အခါမွာ ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီအင္အားစုေတြအေနနဲ႔ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲဆိုတာကို ေဘးခ်ိတ္ၿပီး အမ်ိဳးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရးအတြက္ Dialogue လုပ္ေရးကို အေလးေပး ေတာင္းဆို ၾကရ ပါလိမ့္မယ္။ Dialogue လုပ္ၾကရာမွာလည္း ၀ွက္ဖဲေတြနဲ႔ ႀကိတ္၀ိုင္းေဆြးေႏြးမႈမ်ဳိးေတြမဟုတ္ဘဲ တန္းတူမႈနဲ႔ လြတ္လပ္ပြင့္လင္းမႈရိွစြာ ညိႇႏႈိင္းေဆြးေႏြး အေပးအယူရိွၾကဖို႔ပါပဲ။
ဘာေတြညိႇႏိႈင္းေဆြးေႏြးၿပီး ဘာေတြအေပးအယူလုပ္ၾကရမွာလဲ။
ခ်ဳပ္ၿပီးေျပာရမယ္ဆိုရင္ ေရႊဂံုတိုင္ေၾကညာခ်က္ပါ သေဘာထားေတြကို ေဆြးေႏြးညိႇႏိႈင္းၾကရမွာပါ။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ကို လႊတ္ေပးေရးနဲ႔ Sanction ႐ုပ္သိမ္းေရးကို အေပးအယူလုပ္သင့္ပါၿပီ။ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရး ကံၾကမၼာကို အနာဂတ္မွာ အဆံုးအျဖတ္ေပးမွာ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲမဟုတ္ပါဘူး။ အမ်ိဳးသား ျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရး လုပ္ငန္းစဥ္ ေအာင္ျမင္ေရးသာျဖစ္ပါတယ္။
