10.29.2008

Myanmar (Burma): Beyond the Delta

Date Published: 28/10/2008 03:55

“I want all HIV patients to be helped in the way that people have helped the Nargis cyclone victims. When Nargis happened, people all over Myanmar and other nations came in to help. I want them to help HIV patients the same way”. MSF HIV Patient

HIV sufferers face a critical situation in Myanmar, with an estimated 240,000 people thought to be infected with the disease and 24,000 AIDS related deaths in 2007 alone. A similar number of people are expected to suffer the same fate in 2008, due to the inaccessibility of lifesaving anti-retroviral treatment (ART). “I simply cannot afford to buy it and so I must accept that I will die – I have no other choice”, told a 28year old MSF patient. He arrived at one of the organisation’s Yangon clinics not long after MSF had been forced to cap the number of people for whom they could provide ART. “MSF currently provide ART to more than 11,000 people countrywide, with thousands more registered to start when needed. That is 80% of all available treatment in Myanmar, but it is simply not enough. The lack of response by other organisations has pushed MSF to its limit and now we must go through the painful process of telling people they have HIV but that we cannot treat them. It is heart wrenching”, explains an MSF doctor.

Currently the Government of the Union of Myanmar (GoUM) treats around 1,800 patients with ART, whilst other NGOs engage in HIV care but very few provide treatment. An estimated 75,000 people urgently need ART but cannot access it. “Provision of care is important for people’s recovery, but without ART a patient cannot recover, many people are dying unnecessarily”, adds the MSF doctor. The 2006-2010 National Strategic Plan on AIDS, issued by the GoUM with the support of UN and other NGOs, offers a sound basis for rolling out appropriate levels of care, however the situation as it stands is unacceptable.

HIV is just one of a number of treatable epidemics that causes Myanmar to have some of the worst health statistics in Southeast Asia. Out of its 11 neighboring countries Myanmar has the lowest life expectancy at birth and the highest rates of neonatal and under-five mortality. Malaria remains the number one killer, with deaths in the country equaling more than half of those in Southeast Asia as a whole. 97,000 new tuberculosis cases are detected each year (among the highest rate worldwide) and multi-drug-resistant TB is on the rise. In certain parts of the country, such as Rakhine State where the Muslim population is heavily discriminated against, the health statistics are even worse. The critical need for increased healthcare is evident, yet the lack of investment from both inside and outside of the country remains grossly insufficient. Official sources alone reveal chronic under-funding of the health infrastructure. State health expenditure per person in 2007 was just $0.7 USD and a meagre 0.3% of the country’s Gross Domestic Product, a sum that is disproportionate to both the extent of the needs and the countries overall resources. Similarly, the level of international humanitarian aid is strikingly low, around $3 USD per person 5, the lowest rate worldwide and significantly different to the far greater amounts received by nearby countries facing similar epidemics.

Nargis, in all its horror, threw Myanmar back into the international spotlight and brought to the forefront some of the complex issues around providing humanitarian assistance to the country. It clearly demonstrated that delivering humanitarian assistance in Myanmar is not easy, due to numerous limiting factors; not least controlled access, overbearing administration and the highly politicised environment. But, more importantly, it demonstrated that providing humanitarian assistance in Myanmar is possible, as MSF has been doing for the past fifteen years without sacrificing either independence or accountability.

The task may not be easy but it is unarguably critical if people are to receive the care and support necessary to live healthy and dignified lives. Likewise, the authorities need to increase their efforts to assist those in urgent need of assistance and to facilitate the activities of others who work to do so. The health needs of countless people throughout the country require immediate attention in order to prevent unnecessary suffering. This is not about politics, it is about saving innocent lives. If ever there was a window through which to re-visit our collective responsibility to the people of Myanmar, it is now!

Claims Burma is missing out on crucial aid due to politics

Updated October 29, 2008 18:02:06

Despite an influx of foreign aid in the aftermath of the cyclone in May Burma receives the lowest amount of international aid in the world. [Reuters]

Despite an influx of foreign aid in the aftermath

of the cyclone in May Burma receives

the lowest amount of international aid

in the world. [Reuters]

Aid agency Medecins Sans Frontieres says it is concerned international governments have placed a boycott on humanitarian aid to Burma because of their disapproval of the military government.

It says while there has been an influx of foreign aid workers to the region since the cyclone in May, more needs to be done to address health problems such as malaria, tuberculosis, AIDS and malnutrition.

Doctor Frank Smithuis from Medecins Sans Frontieres Holland, based in Burma, has told the Connect Asia Program the nation receives the lowest amount of international aid in the world.

"I don't know who to blame, but I think the world has not paid enough attention to Myanmar and I think the main reason is the political reason," he said.

"It is basically a humanitarian boycott and that is not fair to the Myanmar people."

Doctor Smithuis says there are about 30 international aid agencies working in Burma but the number of aid workers is not enough for a country with a population of 55 million people.

He says Laos and Cambodia have far better access to international aid.

Burma: Chinese Dams at High Human Cost

Wednesday, 29 October 2008
Active ImageAt least 66,000 are fleeing from attacks – 18,500 farmers are threatened with resettlement.

Below is an article published by Reliefweb.int:

At least 66,000 members of ethnic minorities have fled their villages in the east of Burma since June 2007 in the face of severe violations of human rights. This figure was published this week [October 2008] by a consortium of human rights organisations working in the border area between Thailand and Burma. 142 villages of minorities have been destroyed since June 2007 or the villagers have been forcibly moved from their homes. "A further 18,570 members of the peoples of the Karen, Kachin and Kayan are threatened by eviction in coming months because Chinese investors are building new dams”, said the Asia consultant of the Society for Threatened Peoples (GfbV), Ulrich Delius in Göttingen. "Systematic eviction, forced labour, rape, torture politically motivated murder and the theft of land by government troops and allied militia have reached a point where one can only speak of crimes against humanity”, said Delius.

About 451,000 Karen, Kachin, Shan, Mon and members of other minorities have been struggling for survival day by day as displaced persons in the rural areas of eastern Burma. The situation is particularly difficult for 101,000 people who have fled their villages in the face of attacks and military offensives and who are hiding in the forests and inaccessible mountainous regions. Another 126,000 members of minorities have been forcibly moved by the army to facilitate the fight against armed resistance groups or the construction of dams and other large development projects.

China plans the construction of 60 dams in Burma. In the upper reaches of the Irrawaddy River in the state of Kachin the Myitsone Dam has been under construction since May 2007. The project, costing 500 million US dollars, is to supply China with energy. It is the first of nine dams planned in the state of Kachin. This huge project means the evacuation of about 10,000 Kachin from 47 villages.

Another 5,000 Karen in 20 settlements on the Salween River are threatened with resettlement when the Hat Gyi Dam is completed in the year 2010. In the southern part of the state of Shan the 12 villages of 3,570 Kayanare to be flooded when in December 2009 the Upper Paunglaung Dam is completed. "China’s thirst for energy is not only destroying in Burma, a country with many nationalities, cultures which go back for centuries, but is also stirring up a vicious circle of violence and exhausting the natural resources of the country”, said Delius.

ႏွစ္ဆယ္တဆယ္တကယ္မလြယ္

'Drkdua&pDpHepfqkdwm ±Sif;±Sif;qkd&&if “vlvlcsif; tjyeftvSefwefbkd;xm;av;pm;_yD;/ trsm;'kuQa&mufaprJhudpPawG raqmif±Guf yJ trsm;jynfolwum vGwfvyfpGm at;csrf; om,m 0ajym pnfyifwkd;wufatmifjyKaqmifay;&wJh w&m;Oya'pdk;rkd;wJhpHepf” jzpfygw,f? taemufwkdif; ‘pH’yJjzpfap/ ta±S hwkdif; ‘pH’yJjzpfap 'D tESpfom&[m t"duygyJ? umvHa'oHt& ykdrkdaumif;rGefrJh vkdufavsmnDaxG±dSrJh rGrf;rHjznfhpGufcsufawG±dSaumif;±dSrSmjzpfayrifh 'DtESpfom&ukd zkH;v$rf;arS;rSdefatmif vkyfaqmifjcif;r±dS -uygbl;? 'D tESpfom&ukd zkH;v$rf;arS;rSdefoGm;apw,fqkd&if ‘'Drdkua&pD’vkd h rqkdEdkifawmhyg? ‘'Drdkua&pD’trnfcH tjcm;,EW&m; wckckyJjzpfygvdrfhr,f?

jrefrmjynfoltrsm;pk[m qkdcJhwJh tESpfom&eJ hjynfh0wJh 'Drdkua&pDukd acwftajctaet& tvGeftrif; vkdvm; awmifhwae -uygw,f? trsm;jynfol[m vlvlcsif; tjyeftvSef wefbkd;xm;av;pm;jcif;rcH&bl;? tajccHvl htcGifhta&;awGqkH;±+H;ae-u &w,f? at;csrf;om,mpGmrae-u&bl;? 0ajympnfyifwkd;wufr+&J htoD;tyGifhawGukd rcHpm;-u&bl;? r#wr+r±dSwJh w&m;Oya' pkd;rkd;r+r±dSwJh0ef;usifrSm usD;vef hpmpm;ae-u&w,f? pm;0wfaea&;twGuf cufcJyifyef;pGm ±kef;uefae-u&w,f? 'gawG[m vuf±dSjrefrmjynf&J hyuwdtajctaeawGyg? ukvor*~tygt0if tjynfjynfqkdif&mu wm0ef±dSolrsm;eJ hurBmw0Srf;ujynfol trsm;vJodae-uygw,f? axmufjyajymqkdaewmvJ ±dSaeygw,f? ‘[kwfvkd h ausmf’wmyg?

'Dvkdtaetxm;rsKd;jzpfatmifzefwD;ol w&m;cHb,folvJa[hvkd har;&if ‘ppftm%m,EW&m;’vkd hyJ wdkifyif!dSE+dif;rxm;-uyJ w oHwnf;xGuf ajzqkd-urSm {uefrkcsyif? ajymvJajymp&mygyJ? ‘ppftm%m,EW&m;’a-umifh jrefrmEdkifiH[m urBmhtqif;&JqkH;EdkifiH pm&if;0ifoGm;cJh&w,f? 'kwd,jcpm;tusifhysufqkH;EdkifiHtjzpfpm&if;oGif;cH&w,f? vltcGifhta&; usifhokH;r+ zGH h_zdK;wkd;wufjcif;r±dS wJhEdkifiHtjzpfowfrSwfcH&w,f? w&m;Oya'pkd;rkd;r+enf;yg;vGef;wJh EdkifiHtjzpfvJ vuf!d+;xkd;cHae&w,f?

'Dvkdjzpf&yfawGa-umifh jrefrmEdkifiHrSm ppfrSefwJh 'Drdkua&pDpHepfukdajymif;vJzkd h etzppftpdk;&ukd EdkifiH}uD;tawmfrsm;rsm;eJh a'o wGif;EdkifiHtcsKd huvJ zdtm;ay;awmif;qkdr+rsm;±dSae-uygw,f? ukvor*~uvJ awmif;qkdaeygw,f? ukvor*~qkdwmu tzGJ h 0ifEdkifiH 192 EdkifiHtrsm;pk&J qkH;jzwfaxmufcHcsuft&vkyfaqmif&wmyg? 'ga-umifh ukvor*~&J htoH[m urBmhEdkifiHtrsm;pk&J h qkH;jzwfcsufyg? 'ga-umifh EdkifiHtenf;i,frSty trsm;pku oabmwlawmif;qkdaewmyg? tar&duef/ t*Fvef=jyifopftygt 0if Oa&myor*~/ uae'geJ h-opa-w;vsEdkifiHwkd huvJ jrefrmEdkifiHppftpkd;&ukd pD;yGg;a&;ydwfqkd hr+awG xdxda&mufa&mufusifhokH; um zdtm;ay;awmif;qkdaeygw,f?

'ga-umifh etz[m ab;usyfeHusyfjzpfvmvkd h jrefrmEdkifiHukd 'Drdkua&pDpHepfjzifhajymif;vJzkd hjyifqifajymqkdvmygw,f? tcsuf 7 csufygvrf;jyajrykHqkdwmukd csrSwfvkyfaqmifcJhygw,f? etz&J hqufvuf&yfwnfEdkifzkd hu EdkifiHtrsm;pk&J h awmif;qkdr+eJ hvkduf avsmnDaxGaqmif±GufrSjzpfr,fqkdwmukd a,bl,svufcHusifhokH;vmygw,f? wu,fhukd olwkd h qufvuf±Sifoef&yfwnfEdkifzkd h ukdom OD;pm;ay;aqmif±Guf-uwmyg? trsm;jynfoltwGuf enf;enf;rSxnfhrxGufyg bl;? twkta,mifnDvmcH/ ppfrSefr+r±dSwJh tajccHOya'awGeJ h‘ppftm%m,EW&m;’oufqkd;±Snfzkd hom rormwJhenf;awGeJ hpDrHvmygw,f? ukvor*~eJ hEdkifiH}uD;trsm;pk u 92²4µ eJ htwnfjyKvkdufw,fqkdwJh tajccHOya'[m rormr+rsm;a&m¹yGrf;aewJ htwkta,mifomjzpfw,fvkd hajym-uyg w,f? oufqkdifolrsm;yg0ifwJh ormorwfuswJh vkyfxkH;vkyfenf;rsm;eJ hjyefvnfaqmif±Gufzkd hawmif;qkdae-uygw,f? 'Dvkdvkyf zkd hrjzpfEdkifa-umif; etzuqkdygw,f? olwdk h&J h wzufowfa&;qGJxm;wJh tajccHOya'ukdrjyifEdkifawmhyJ aemufwqifhjzpfwJh a±G;aumufyGJukdyJ owfrSwfxm;wJh 2010 ckESpfrSm usif;yoGm;rSmjzpfa-umif; wif;cHaqmif±GufaewmukdyJawG hae&ygw,f?

etz[m rdrdvkyfcsifwmukdom OD;wnfvkyfaqmifae_yD;/ trsm;pk&J hqENukdrsufuG,fjyKaeqJyg? a'oa&m umvyg ra0;vSwJh

xkdif;EkdifiH&J hjzpfpOfukdyg etzu rodusKd;u|HjyKaevsuf±dSygw,f? xdkif;EdkifiH&J hwyfrawmf[m owfqif tpkd;&qDu tm%mukd aoG;xGufoH,kdr±dS odrf;,lcJhygw,f? tjccHOya'ukd acwftajctaeeJ htnD jyefvnfa&;qGJ_yD; wkdawmif;wJh tcsdeftwGif;rSm ay;xm;wJhuwdtwdkif; a±G;aumufyGJusif;yay;um t&yfbuftpkd;&ukd jyefvnftm%mv$Jtyfay;cJhygw,f? xkdif;wyfrawmf [m ±dS&if;pGJtajccHOy'&J h tm;enf;csuf/ [muGufrsm;ukd trsm;jynfoltusKd;jzpf aprJh Oya'rsm;jzifh jyifqifa&;qGJay;vdkufyg w,f? ‘wyfrawmfonfomtb wyfrawmfonfomtrd’ qkd_yD; ‘ppftm %m,EW&m;’wefckd;xGm;zkd h&nf±G,fa&;qGJjcif;rjyKcJhyg? aemufwufvmwJh t&yfbuftpkd;&uvJ tajccHOya'ukdjyefvnfa&;qGJzkd hjyifqifaeqJrSm xkdif;rSm vuf±dStpkd;&ukd tvkdr±dSvkd h tkHºuG&ifqkdifvsuf±dSaeygw,f? ormorwfusus jynfvkH;u|wfqENcH,lr+eJ htwnfjyKxm;wJhtajccHOya'udkawmif trsm;jynf oltusKd;ukda±S h±+um jyifqifa&;qGJcJhwmyg? xkdif;EdkifiHrSm tajccHOya'ukd jyefvnfa&;qGJwm t}udrfrenf;awmhygbl;? trsm; jynfoltusKd;±dSzkd hyJa&;qGJcJhwm rsm;ygw,f?

etz&J hvrf;jyajrykHtwdkif; 2010 ckrSma±G;aumufyGJudk ZGwftwif;jyKvkyfvkduf&ifawmh omrefwyfrawmfom;rsm;eJ h jynfolt rsm;pk[m ‘ppftm%m,EW&m;’&J hppfu|efrsm;tjzpf EGHepf-u&awmhrSmyg? jynfoltrsm;pktwGufawmh ESpfq,fwq,f(2010) [m wu,frvG,fyg?

etzuawmh ‘ppftm%m,EW&m;’wefckd;xGm;a&;twGuf qufvufZGwftwif;vkyfaqmifoGm;r,fqkd&if urBmhEdkifiH trsm;pk&J h t-uOfcH txD;usefb0eJ h vkH;yg;yg;zkd hyJ±dSygw,f? olwkd h&J hudk,fusKd;pD;yGm;awGvJ xdckdufysufpD;oGm;rSmjzpfygw,f? olwkd hukd,fusKd; pD;yGm;awGxdckdufepfemr+awG±dSvmaevkd hvJ [efraqmifEdkifawmhyJ ukvor*~taxGaxGnDvmcH}uD;rSm pD;yGm;a&;ydwfqkd hr+awG z,f±Sm;ay;zkd hetz EdkifiHjcm;a&;0ef}uD;[m vlod±Sif-um;xkwfazmfawmif;qkd&ygawmhw,f? pD;yGm;a&;rSm ta&;ygvSwJh tmrcH xm;a&;twGuf vGdK'ftmrcHukr`%D}uD;uvJ EdkifiH}uD;rsm;&J hzdtm;ay;r+a-umifhh etzukd qufqHr+ &yfpJvkdufyg_yD? taemuftkyfpk &J h ‘ypfrSwfpD;yGm; a&;ydwfqkd hr+’a-umifh etzeJ htaygif;yg a&ay:qDawGvJ tenf;eJ h trsm; tuGJt±Srsm; pwifcHvmae-u&yg _yD? olwkd h&J hacwfysufolaX;jzpf ‘ylaygif;pD;yGm;a&;’uvJ r-umrDumvrSm wvkH;_yD;wvkH;pwifaygufuGJukef-urSmjzpfygw,f?

ta&;t}uD;qkH;uawmh vuf±dSurBmhaiGa-u;tusyftwnf; yÉduuQygyJ? urBmhpD;yGm;a&;uarmufurjzpfaeap_yD; rwnfr_idrf jzpfaevkd h urBmeJ ht0Srf;pD;yGm;a&;uyfqkdufawmhrvkdvkdawmifjzpfaeygw,f? jrefrmEdkifiHukdwkduf±dkuf xdckdufr+r±dSao;ayrifh t aES;eJ htjref*,uf±dkufxdcdkufvmrSm{uefrvGJyg? cdkifrmwJhb%fpHepfr±dSjcif;/ u|rf;usifonfh }uD;-uyfuGyfuJr+r±dSjcif;/ trmcH ausmaxmufaemufcHr±dSyJ tuef htowfr±dS aiGpuULrsm; ±dkufESdyfxkwfjcif;/ a':vmoef;&mausmfwJh obm0"gwfaiG ha&mif;&aiG rsm;ukd jynfyb%frsm;wGif ukd,fydkifaiGa-u;toGiftyfESHjcif;pwJh b¾ma&;tajccHtaqmuftODtm;enf;csufrsm;[m etzukd aumif;aumif;jy\emjzpfvmaprSmyg?

'dtjyif etz&J hvrf;jyajrykH 7 csuft&jzpfay:vmrJh 2010 a±G;aumufyGJeJ hv$wfawmf[mvJ rormr+rsm;/ w&m;rJhr+rsm;eJ h &nf ±G,fcsufrrSefuefr+rsm;a-umifh tajccHtaqmuftOD[mrckdifcHhwma-umifh tcsdefr-umrD,drf;,dkif_ydKvJoGm;rSmyg? t"du tus qkH;uawmh jynfwGif;jynfy&Jh ppfrSefwJh'Drdkua&pDpHepfwnfaxmifa&; bufaygif;pkHrS “vufoD;ykef;”rsm;pGm xkd;ESufcsufukd etz [m tvGJraoG&ifqkdif&rJhjzpfpOfygyJ?

'ga-umifh etztaeeJ h 2010 a±G;aumufyGJukd wbufowfZGwftwif;jyKvkyf&ifawmh etztwGufvJ ESpfq,fwq,f(2010) [m wu,frvG,fyg?

armifarmifvS}udKif

2008=10=28

အေမရိကန္ရဲ႕ ျမန္မာေက်ာက္မ်က္ပိတ္ဆို႕မႈ ယခင္ဒဏ္ခတ္မႈမ်ားထက္ ထိေရာက္ဟု လူ႕အခြင့္အေရးအဖဲြ႕ သံုးသပ္

28 October 2008

လူ႔အခြင့္အေရး ခ်ဳိးေဖာက္မႈေတြ က်ဴးလြန္ေနတဲ့ ျမန္မာစစ္အစုိးရအေပၚ အေမရိကန္

ျပည္ေထာင္စုက အေရးယူ ဒဏ္ခတ္ပိတ္ဆုိ႔မႈေတြ ပုိမုိလုပ္ေဆာင္လာတဲ့အေပၚ
လူ႔အခြင့္အေရးအဖဲြ႕ေတြက ႀကိဳဆုိလုိက္ၾကပါတယ္။

President Bush signs H.J. Res. 93, the Renewal of Import Restrictions on Burma and H.R. 3890, the Tom Lantos Block Burmese JADE Act of 2008, Tuesday, July 29, 2008.AP
အေမရိကန္သမၼတဘုရွ္ ျမန္မာ့ေက်ာက္မ်က္ တင္သြင္းမႈ ပိတ္ပင္သည့္ ဥပေဒကို လက္မွတ္ေရးထုိးေနစဥ္။
ဇူလုိင္ ၂၉၊ ၂၀၀၈။
အခုေနာက္ဆုံး ျမန္မာႏုိင္ငံကထြက္တဲ့
ေက်ာက္မ်က္ရတနာေတြ အေမရိကန္ႏုိင္ငံ
ထဲမွာ ေရာင္းခ်တာေတြ မလုပ္ႏုိင္ဖုိ႔
တားျမစ္တဲ့ဥပေဒ မေန႔တုန္းက စတင္
အသက္၀င္လာခဲ့တဲ့ေနာက္ ဒါဟာ လူ႔အခြင့္
အေရးနဲ႔ ႏုိင္ငံေရးအေျခအေနေတြ
တုိးတက္လာေစဖုိ႔ ေဆာင္ရြက္ခ်က္အျဖစ္နဲ႔
အခုလုိ တုံ႔ျပန္ခ်က္ေတြ ထြက္ေပၚလာတာ
လည္း ျဖစ္ပါတယ္။

ျမန္မာႏုိင္ငံက ေက်ာက္မ်က္ရတနာေတြကုိ အေမရိကန္ႏုိင္ငံထဲ တင္သြင္းခြင့္မျပဳတဲ့
ဥပေဒအသစ္တရပ္ကုိ အေမရိကန္အစုိးရက ျပ႒ာန္းထားတာ စတင္အသက္၀င္လာခဲ့
တဲ့ေနာက္ ျမန္မာစစ္အစုိးရရဲ႕ လူ႔အခြင့္အေရး ခ်ဳိးေဖာက္မႈေတြ က်ဴးလြန္ေနတာေတြကုိ
တားျမစ္ႏုိင္ဖုိ႔ အဟန္႔အတားတခု ျဖစ္လာေစလိမ့္မယ္ဆုိၿပီး လူ႔အခြင့္အေရး လႈပ္ရွားသူ
ေတြက ႀကိဳဆုိလုိက္ၾကတာပါ။ ျမန္မာႏုိင္ငံထြက္ ေက်ာက္မ်က္ေတြကုိ တင္သြင္းခြင့္မျပဳ
တားျမစ္ထားတဲ့ အရင္တုန္းက ဥပေဒမွာ တတိယႏုိင္ငံေတြကတဆင့္ တင္သြင္းတာ
ေတြကုိ တားျမစ္ထားတာမ်ဳိးမရွိဘဲ ျဖစ္ေနရာက အခုေတာ့ အဲဒီလစ္ဟာခ်က္ကုိ
ပိတ္ပင္လုိက္တဲ့ ဥပေဒအသစ္တရပ္ကုိ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုက ျပ႒ာန္းလုိက္တာ
ပါ။

ဒီလုိ လစ္ဟာခ်က္ေတြကုိ ပိတ္ပင္ႏုိင္လုိက္တာေၾကာင့္ ဒါဟာ စစ္အစုိးရရဲ႕ လူ႔အခြင့္
အေရး ခ်ဳိးေဖာက္မႈေတြကုိ ဟန္႔တားရာမွာ အေထာက္အကူ ျဖစ္ေစလိမ့္မယ္လုိ႔
အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု အေျခစုိက္ လူ႔အခြင့္အေရး အေျခအေနေတြကုိ ေစာင့္ၾကည့္
ေလ့လာေနတဲ့ Human Rights Watch အဖဲြ႔ႀကီးက စီးပြားေရးနဲ႔ လူ႔အခြင့္ေရးရာ
ဒါ႐ုိက္တာ အာဗင္ ဂေနဆန္ (Arvind Ganesan) က ေျပာပါတယ္။

"ဒါဟာ အေရးႀကီးတဲ့ ေျခလွမ္းတရပ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ ျမန္မာ့
ေက်ာက္မ်က္ေတြဟာ ထုိင္း၊ အိႏၵိယလုိ ႏုိင္ငံေတြကတဆင့္ အေမရိကန္ႏုိင္ငံထဲကုိ
၀င္လာေနတဲ့ ယုိေပါက္ဟာေပါက္ေတြ ျဖစ္ေနတာ ၾကာလွၿပီျဖစ္တာမုိ႔ အခုေတာ့ ဒါကုိ
ပိတ္လိုက္ႏုိင္လို႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလုိ ျဖစ္ေနလုိ႔လည္း စစ္အစုိးရအေနနဲ႔ အေမရိကန္
မွာ ေက်ာက္မ်က္ေတြ ေရာင္းလုိ႔ရတာကေန ေဒၚလာသန္းေပါင္း ရာေထာင္ခ်ီ ၀င္ေငြရ
ေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အခုေတာ့ ဒီယုိေပါက္ေတြကုိ ပိတ္လုိက္လုိ႔ ျမန္မာစစ္အစုိးရအေန
နဲ႔ ကုိယ့္ႏုိင္ငံသားေတြကုိ ဖိႏွိပ္ႏုိင္ဖုိ႔အတြက္ ၀င္ေငြရဖုိ႔ ခက္ခဲသြားမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

"က်ေနာ္တုိ႔ ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္နဲ႔ ဒီအရင္တုန္းကတည္းက မွတ္တမ္းေတြ လုပ္လာတဲ့ေနရာမွာ
ျမန္မာႏုိင္ငံက ေက်ာက္မ်က္ေလလံပဲြေတြဟာ အစုိးရက လုပ္တဲ့ပဲြေတြျဖစ္တာ ေတြ႕ရပါ
တယ္။ ေလလံပဲြဘုတ္အဖဲြ႕ဟာဆုိရင္လည္း အစုိးရကုိယ္တုိင္က ထိန္းခ်ဳပ္ထားတာပါ။
ဒါေၾကာင့္လည္း ေက်ာက္မ်က္ေလလံပဲြေတြက ရလာတဲ့ အက်ဳိးအျမတ္ေတြကုိ အဓိက
အက်ဳိးခံစားခြင့္ ရေနသူေတြဟာလည္း စစ္အစုိးရပဲ ျဖစ္ပါတယ္။"

ဒီလုိ ဖိအားေပးမႈေတြ ႏုိင္ငံတကာ အတုိင္းအတာနဲ႔ တုိးျမႇင့္လာတာဟာဆုိရင္ ျမန္မာ
စစ္အစုိးရရဲ႕ လူ႔အခြင့္အေရး ခ်ဳိးေဖာက္မႈေတြကုိ ဟန္႔တားေစႏုိင္မွာျဖစ္သလုိ ႏုိင္ငံေရး
အေျပာင္းအလဲေတြအတြက္လည္း တတပ္တအား ျဖစ္ေစပါလိမ့္မယ္လုိ႔ လူ႔အခြင့္အေရး
လႈပ္ရွားသူေတြကေတာ့ ယူဆေနၾကပါတယ္။

"ဒီလုိ ႏုိင္ငံေရး၊ စီးပြားေရးအရ ဖိအားေပးမႈေတြ တုိးၿပီးလုပ္လာမယ္ဆုိရင္ ျမန္မာ
စစ္အစုိးရအေနနဲ႔ အရင္လုိ စီးပြားေရးလုပ္ေနတဲ့ ပုံစံမ်ဳိးကုိ လက္ခံၾကေတာ့မွာ မဟုတ္
ဘူးဆုိတာ သေဘာေပါက္လာလိမ့္မယ္လုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္ရပါတယ္။ ဒါဟာလည္း
ေက်ာက္မ်က္နဲ႔ သဘာ၀ဓာတ္ေငြ႕လုိ ထုတ္ကုန္ေတြကရတဲ့ အမ်ားျပည္သူပုိင္တဲ့ေငြေတြ
ကုိ ဘယ္လုိ သုံးစဲြေနသလဲဆုိတာ သိဖုိ႔အတြက္လည္း လမ္းပြင့္လာပါလိမ့္မယ္။
ဒါေၾကာင့္မုိ႔လုိ႔လည္း ဖိအားေတြ တုိးၿပီးေပးတာဟာ ဒီမုိကေရစီေရး အေျပာင္းအလဲေတြ
ျဖစ္ေစဖုိ႔အတြက္လည္း အေရးပါလိမ့္မယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။"

လူ႔အခြင့္အေရး ေစာင့္ၾကည့္ေနတဲ့ Human Rights Watch အဖဲြ႔ႀကီးက စီးပြားေရးနဲ႔
လူ႔အခြင့္ေရးရာ ဒါ႐ုိက္တာ အာဗင္ ဂေနဆန္ ေျပာျပသြားတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္ စက္တင္ဘာ သံဃာေတာ္ေတြဦးေဆာင္တဲ့ လႈပ္ရွားမႈေတြကုိ ျမန္မာ
အာဏာပုိင္ေတြက အၾကမ္းဖက္ ၿဖိဳခဲြခဲ့တဲ့ေနာက္ ဒီလုိ ျမန္မာေက်ာက္မ်က္ေတြကုိ
သပိတ္ေမွာက္တာ အပါအ၀င္ စစ္အစုိးရအေပၚ ဖိအားေပးမႈေတြလည္း အရွိန္ျမင့္လာခဲ့
တာပါ။ အခု အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုက အသစ္ျပ႒ာန္းဖုိ႔ ျပင္ဆင္ေနတဲ့ ဒီဥပေဒကုိ
ဒီမုိကေရစီေရး စြမ္းစြမ္းတမံ ေဆာင္ရြက္ခဲ့တဲ့ ကြယ္လြန္သူ ေအာက္လႊတ္ေတာ္အမတ္
တြမ္လန္းတုိ႔စ္ (Tom Lantos) ကုိ အစဲြျပဳၿပီးေတာ့ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ေက်ာက္စိမ္းဥပေဒ
ဆုိၿပီး အမည္ေပးထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။

International Herald Tribune wants to Interview the monks.

Burma/Thai friends:
Flyer for tomorrow's event that we've organized for U Pyinyar Zawta, U Gawsita, and U Pyinyar Nyar Thiri. We hope to arrange more speaking engagements as opportunities come up. Please forward this, especially to friends in the NJ/ NY area.
Thanks, Nancy & Natalie

Begin forwarded message:


International Herald Tribune wants to Interview the monks.
This is the flyer we made for the event.

Cbox ဂယက္ေနာက္ဆက္တြဲမ်ား

အေမရိကန္ေရာက္သံဃာတပါးမွေရးပို႕လာေသာစာ
ဂတံုးရႈပ္ရင္ရွင္းမရဘူးတဲ့ ဒကာေရ
ဒါေၾကာင့္ ဦးဇင္းက ေအးေအးေဆးေဆးဘဲ ေနေတာ့မယ္လို ့
ဆံုးျဖတ္လိုက္တာ မဲေဆာက္မွာကတဲကေပါ့ေကာင္းေတာ့မေကာင္းဘူးေပါ့
ေဒၚစုလို ခိုင္မာတဲ့ စိတ္ဓါတ္မထားႏိုင္တာေတာ့ ရွက္စရာပါ
အေျခအေနက မတူဘူးေလ
ဘုန္းႀကီးေတြေၾကာင့္ လူေတြမွာ ႏွလံုးမသြင္းတက္ရင္ အကုသိုလ္ေတြျဖစ္လိမ့္မယ္
ခုဘဲ ၾကည္ေလ ဘယ္သူေတြက စၿပီးသံဃာေတြကို စေစာ္ကားတာလဲ
သိၾကမွာပါ
ခုေတာ့ ဘာေတြျဖစ္ကုန္လဲ ေကာင္းၾကေရာေပါ့
ဘုန္းႀကီးဆိုတာ ႏိုင္ငံေရးမွာ လိုအပ္မွတခ်ီတေမာင္း ၀င္ပါရတာ
ေစာက္ခ်လုပ္လို ့ဘယ္ရမလဲ
ဘာသာေရးအလုပ္ေတြလဲ လုပ္စရာရွိေသးတာပဲ
ဘယ္သူမွားတယ္ မွန္တယ္ေတာ့ မေျပာခ်င္ပါဘူး
၀င္မပါမိေစနဲ ့ သိပ္အျပစ္ႀကီးတယ္
ခတ္တာက ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ အမ်ားစုဟာ
ဘာသာေရးမွာ အားနည္းတာပါပဲ
ဒါလဲ အျပစ္ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး
နားမလည္ရင္ နားမလည္သလိုေနတာကပိုေကာင္းပါတယ္
အျခားကိစၥနဲ ့မတူဘူးေလ အျပစ္ျဖစ္တက္လို ့ဘဲ
ဘာမွနားမလည္ဘဲနဲ ့ ကိုယ္ေတာ္တပါးအေၾကာင္း လက္သရမ္းၿပီးေရးလိုက္
တာက စတဲ့ျပႆနာဟာ ခုထိမျပီးေတာ့ဘူး
ခုေတာ့ ဗုဒၶဘာသာသိကၡာ က်လိုက္တာ မေျပာနဲ ့ေတာ့
ႀကီးလိုက္တဲ့အျပစ္ သံဃာအခ်င္းခ်င္းလဲ ကြဲျပားမႈေတြ ျဖစ္ကုန္တာေပါ့
စေရးတဲ့ သူဟာ သူ ့ေၾကာင့္ သာသနာဘယ္ေလာက္ညိွဳးႏြမ္းသြားတယ္ဆိုတာ
သူခ်င္မွသိမွာ ဒါေၾကာင့္ဘာသာေရးမွာ ဘာမွမသိရင္၀င္မပါတာေကာင္းတယ္
ဒကာေတြတာ၀န္ျဖစ္တဲ့ လွဴႏိုင္သေလာက္လွဴ က်င့္ႏိုင္သေလာက္က်င့္
ဒါဟာ အေကာင္းဆံုးဘဲ
ဒါေတြဟာ ဦးဇင္းအျမင္ပါ
ႀကိဳက္ရင္ေတာ့ လကၡ`ံေပါ့
ကိုယ့္ေၾကာင့္ သာသနာမညိွဳးႏြမ္းပါေစနဲ ့
ေျပာခ်င္တာကေတာ့ ရန္သူကို လက္ညိွဳးသိပ္မထိုးနဲ ့
ကိုယ့္လူေတြ လဲ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ျပင္ဆင္ျခင္ၾကဖို ့ေကာင္းပါၿပီ
ေမတၱာျဖင့္...
အရွင္နႏၵိေသန




မဟုတ္ပဲႏွင့္အမည္တပ္ခံရေသာေအာင္မိုးဝင္း၏စာ




Yes! Ko Aung Moe Win,
It's so true and if every ones on board is each and every part of what they can do is no matters, But ! when became attacking on each other is disturb our unity and SPDC Dogs will clap their hands, will said they don't even have to do anythings to tear aparts...It's so ashame for our self..
My personally when i see back and forth attacking each other who ever right or wrong is doesn't matter, only the matters is now how we'll face to end up our cause for freedom democratic Burma after twenty years long has been passed?
That's only my concern and I'm always only to be care for that..
Any way! this is my last e-mail on this matter back & forth.
Also! I do really appreciated on every ones who're still long lasting in twenty years long our cause with their efforts.
Again! Thanks to all... and we'll all going home one day together.

Warmth the best regards w- respected to you all,
Ko Myoe (88)
http://www.pbase.com/komyoe88


စက္တင္ဘာကိုဂုဏ္ျပဳတာလားဥေသွ်ာင္

ခုေနာက္ပိုင္းအီးေမးေတြ-ဘေလာ့ေတြမွာဒီမိုကေရစီေတာ္လွန္ေရးထက္အခ်င္းခ်င္းတစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ပုတ္ခတ္ေစာ္ကားေရး
သားမူေတြတိုးပြားလာေနႀကပါတယ္။အစတံုးကေတာ့အျပန္အလွန္ေရး
သားေနႀကမူေတြသာရွိခဲ့ေပမဲ့အခုအဆင့္ျမင့္လာပံုကေႀကျငာ
ခ်က္ေတာင္ထုတ္လာႀကပါျပီတကား။ေအာ္ ျဖစ္သင့္တာထက္ဘာျဖစ္လို
့ျဖစ္ခ်င္တာကိုဦးစားေပးေနႀကတာလဲ။အားလံုးစဥ္းစားႀကပါ
ငါတို ့ဘာေတြလုပ္ေနႀကသနည္းကိုယ့္ကိုယ္ကိုေမးခြန္းထုတ္ႀကပါ။
ဒီမိုကေရစီေရးႏွင့္တန္းတူလြတ္လပ္းေရးဆိုတာမွာေပါက္ကရေရး
ေျပာတာေတြပါပါသလား။မေကာင္းမူကိုမေကာင္းေသာသူသာလုပ္၏။
လူမိုက္ႏွင့္ဖက္ျပိဳင္ရန္ျပဳလွ်င္လူယုတ္သာျဖစ္သည္။ကိုယ္ဘက္
ကမွန္ကန္ေရးသာပဓါနျဖစ္သည္။လူမွာလူ ့က်င့္ဝတ္ရွိသလို-ရဟန္း
မွာလည္းရဟန္းက်င့္ဝတ္ရွိ၏။က်င့္ဝတ္နဲ ့ညီသူရွိသလိုမညီသူလည္း
ရွိႀက၏။ေဘးေလတိုက္ေခြးထေအာင္ေနတာျပသနာမဟုတ္ပါ။မုန္း
တိုင္းတိိုက္သူခိုးခိုးတာမခံရေအာင္ကာကြယ္ႏိုင္ေရးကသာအေရးႀကီး
သည္။ဒီေတာ့ယခုဥေသွ်ာင္မွထုတ္ေသာစာသည္ျပသနာကိုျငိမ္းေအး
ေစတာထက္ပိုျပိးႀကီးထြားမူကိုျဖစ္ေစတာနဲ ့ေကာမတူဘူးလား။
စာေရးသူလည္းဘေလာ့မွာစာတင္တာခံခဲ့ရဘူးသည္။ဒါေပမဲ့ဘာ
မွကိုျပန္မေျပာခဲ့ပါဘူး။ႏိုင္ငံေရးသမားတိုင္းႏိုင္ငံေရးကိုလုပ္သူ
တိုင္းမိတ္ဖက္ျပသနာရွိတက္သည္။အဲဒါႀကီးေလးေသာျပသနာ
မဟုတ္ပါ။အ၇ပ္သံုးစကားနဲ ့ေျပာရင္အလုပ္တူသျဖင့္ျငင္းခံုေရးအ
ဆင့္သာရွိသည္။
ဥေသွ်ာင္သည္ (၂၀၀၇ -စက္တင္ဘာေႀကာင့္ေပၚခဲ့ရသည္)။
မိုးသီးဇြန္၏ကူညီပံ့ပိုးမူေတြလည္းပါခဲ့သည္။မိုးသီးဇြန္ေရးတာမွန္
သည္ျဖစ္ပါ္ေစခုလိုေႀကျငာခ်က္မထုတ္သင့္ပါ။မိုးသီးဇြန္သည္
ေခါင္းေဆာင္တစ္ဦးျဖစ္ေနသလိုဥေသွ်ာင္သည္လည္းဥေသွ်ာင္ျဖစ္ေန
ကိုသိဖို ့လိုပါသည္။ဥေသွ်ာင္ခုလိုလုပ္တာဘယ္သူဂုဏ္တက္ပါသလဲ။
စက္တင္ဘာသံဃာမ်ားရင္က်ိဳးလွခ်ည့္လား။စာဖတ္သူမ်ားကို
ေျပာလိုက္ပါမည္။ဥေသွ်ာင္သည္လည္းစက္တင္ဘာသံဃာမ်ားထက္
ပတ္စပို ့ကုန္ျပီးအေမရိကမွာေနထိုင္ခြင့္ရဖို့ ့ကိုႀကိဳးစားေနႀကသူမ်ားေတာ့
ခုလိုျဖစ္တာလည္းမဆန္းပါ။
ျမတ္သူ





I am totally agreed with Ko Myat Thu,
Most important thing in within twenty years long is more than enough for every ones learning unity..
Thanks Ko Myat Thu for pointing this out.
We all have to go for smae goal in each and different visions to freedom Democratic to reform, we all have to look out for only inside poor hopeless Burmese people waiting for Democracy in Burma. That is all... nothing else!
I hope that will understand what we have to face with..!
Thanks again.
With regards & respected to all..
Ko Myoe ( 88 )

ဤခရီး… နီးသလား

ေဆာင္းပါး
ေရႊအိမ္စည္
အဂၤါေန႔၊ ေအာက္တုိဘာလ 28 2008 15:33 - ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္

ဤခရီး… နီးသလား


မဲေဆာက္မွ အုန္းဖ်န္သို႔ ထြက္သည့္ ခရီးသည္တင္ကားမ်ားက ေန႔စဥ္နံနက္ ၇-နာရီခြဲတြင္ မဲေဆာက္မွစ၍ ထြက္သည္။ တနာရီျခားတစီး ပံုမွန္ထြက္၏။ မြန္းလႊဲပိုင္း သံုးနာရီခြဲအထိ ရွိသည္။ လုိင္းကားမ်ားက `တိုယိုတာ ဟုိင္လက္ ၅-ခ်ိပ္`ကားငယ္ေလးမ်ား ျဖစ္သည္။ လမ္းက ….အတက္၊ အဆင္း၊ အေကြ႔၊ အေကာက္မ်ား၏။ …..လႈိင္းလံုးႀကီးမ်ားသဖြယ္ …..။ ေစြ႔ခနဲ ေျမာက္၍ တက္သြားသည္လည္း ရွိ၏။ ၿပီးလွ်င္ ….. ၿငိမ္႔ခနဲ ျပန္၍ ဆင္းျပန္၏။ တက္ရင္းႏွင့္ ေကြ႔သည္။ ေကြ႔ရင္းႏွင့္ ဆင္းျပန္၏။ မလြယ္…..။

မဲေဆာက္မွ ၄၈-ကီလိုအထိမူ လမ္းက ေျမျပင္ညီလမ္းျဖစ္သည္။ လမ္းေကာင္း၏။ ၄၈-ကီလိုလြန္လွ်င္ လမ္းသည္ ေတာင္ေပၚသို႔ တက္ၿပီ။ အေကြ႔အေကာက္ အဆင္းအတက္မ်ားအား ျဖတ္ရၿပီ။

ယခင္ကမူ ဤလမ္းေၾကာင္း၌ ခရီးသည္ အသြားအလာ မမ်ားလွ…..။ ၂၀၀၆ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာတြင္ မဲေဆာက္ UNHCR ရုံး၌ အမည္စာရင္း တင္သြင္းထားၾကသည့္ ျမန္မာႏုိင္ငံသားမ်ားအား အုန္းဖ်န္ ဒုကၡသည္စခန္းႏွင့္ ႏို႔ဖိုး ဒုကၡသည္စခန္းမ်ားသို႔ PAB ႏွင့္ UNHCR မွ ပို႔ေဆာင္ခဲ့သည့္ ေနာက္ပိုင္းတြင္မူ ဤလမ္း၊ ဤခရီးသည္ အသြားအလာ မ်ားလာခဲ့ေတာ့သည္။ ေနာက္ပိုင္း PAB ႏွင့္ UNHCR ၏ အစီအစဥ္ႏွင့္ မဟုတ္ဘဲ မိမိဘာသာမိမိ ၀င္ေရာက္ ေနထုိင္ၾကသည့္ သူမ်ားႏွင့္ …..ဤခရီးလမ္းက `သာ` ၍ေနေတာ့သည္။

ကားေဘးသို႔ `စံမေလာ့` ႏွစ္စီး ဆုိက္လာသည္။ `စံမေလာ့` ေပၚမွ ပစၥည္းမ်ား ကားေပၚသို႔ တင္ၾကသည္။ ပစၥည္းမ်ားက မ်ား၏။ အိမ္ေထာင္ ေျပာင္းသကဲ့သို႔ …..။ လူကလည္း မ်ားသည္။ ခေလးငယ္မ်ားက ေလးေယာက္၊ ဆယ့္သံုးႏွစ္ ဆယ့္ေလးႏွစ္အရြယ္ မိန္းမငယ္မ်ားက သံုးေယာက္ ….။ ၿပီးလွ်င္ ….အသက္ေလးဆယ္ခန္႔ အမ်ဳိးသမီးက ႏွစ္ေယာက္ …..။ ကားငယ္ေလးအတြင္း လူျပည့္သြား၏။ သူတုိ႔ကား …. အိႏၵိယႏြယ္ဖြား ျမန္မာႏုိင္ငံသား အစၥလမ္ ဘာသာ၀င္မ်ား ျဖစ္သည္။

လူျပည့္ၿပီျဖစ္၍ ကားသည္ဂိတ္မွ စ၍ ထြက္သည္။ မိုးမရြာသျဖင့္ ကားေဘးမိုးကာမ်ားအား လိပ္တင္ထားသျဖင့္ ေလ၀င္ေလထြက္ ေကာင္း၏။ အ၀ိုင္းတခုအား ပတ္၍ ကားသည္ အာရွလမ္းမေပၚသို႔ တက္သည္။ ၿမိဳ့ျပ၏ လမ္းမမ်ားေပၚမွ ဆင္ေျခဖံုး…..။ ကတ္ပိဘန္းရြာေလးအား ေက်ာ္ခဲ့ၿပီ။ ကတ္ပိဘန္းရြာက မဲေဆာက္၏ အ၀င္အ၀ရြာငယ္ေလး….။ ၿမိဳ့ႏွင့္တဆက္တည္း ထိစပ္ေနသည့္ရြာ….။ ကတ္ပိဘန္းလြန္လွ်င္….မယ္ကု….။

ကားငယ္ေလးအတြင္း၌ ထိုင္းလူမ်ဳိး ခရီးသည္တဦးမွ်မပါ။ အားလံုး ျမန္မာျပည္သားမ်ား….။ အုန္းဖ်န္ ဒုကၡသည္သို႔ သြားမည့္သူႏွင့္ ႏုိ႔ဖိုးဒုကၡသည္ စခန္းသို႔ သြားၾကမည့္သူမ်ားသာ …..။ ကားေပၚ၌… ေနာက္ဆံုး တက္လာခဲ့ၾကသည့္ ခေလးေတြ အမ်ားႀကီးႏွင့္ သူတုိ႔ မိသားစုက စိတ္၀င္စားစရာ။ သူတုိ႔ အခ်င္းခ်င္းေျပာေနသည့္ စကားသံမ်ားအား နားစြင့္၍ ေနမိေတာ့သည္။

`ညက ငါတုိ႔အိပ္တဲ့အိမ္နဲ႔ ကားဂိတ္… နီးနီးေလးကို စံမေလာ့သမားက လုိက္ပတ္နင္းေနၿပီး ႏွစ္ရာေတာင္ ေတာင္းတယ္`

`အေဒၚက ေပးလုိက္တာကိုး`

`ဟဲ….. မေပးလုိ႔ ရမလား။ စံမေလာ့သမားက မေပးရင္ ….ရဲကို အေၾကာင္းၾကားလုိက္မယ္လုိ႔ ေျပာတာကိုး…..`

သူတုိ႔အထဲမွ ၁၂-ႏွစ္အရြယ္ ေကာင္ေလးႏွင့္ အသက္ေလးဆယ္ခန္႔ရွိ ခပ္၀၀ သားသည္ မိခင္တုိ႔ ေျပာေနၾကသည့္အား ၾကားရ၏။

`နင္တုိ႔က ဘယ္သြားၾကမလုိလဲ….`

ကားေပၚမွ အသက္ေျခာက္ဆယ္ခန္႔ရွိ အမ်ဳိးသမီးႀကီးတဦးက သူတုိ႔အား စပ္စုလုိက္သည္။ ဤအမ်ဳိးသမီးႀကီးက ႏုိ႔ဖုိး ဒုကၡသည္မွ ျဖစ္သည္။ စခန္းသစ္က်ၿပီး ႏုိ႔ဖိုး ဒုကၡသည္စခန္း စတည္ကတည္းက ႏို႔ဖိုးတြင္ပင္ ေနလာခဲ့သည့္သူ….။ သူမသည္လည္း အိႏၵိယႏြယ္ဖြား ျမန္မာျပည္သား အစၥလမ္ ဘာသာ၀င္တဦးပင္ ….။ ႏုိ႔ဖိုးတြင္ ေစ်းဆုိင္ တည္ထား၏။ သူ႔ဆုိင္က …. ေရဒီယို၊ ကက္စက္၊ နာရီမွအစ အုိးခြက္ ပုဂံအထိ ေရာင္းသည္။ သူမသည္လည္း UNHCR အစီအစဥ္ႏွင့္ တတိယႏုိင္ငံ တခုသို႔ ေျပာင္းေရႊ႔ အေျခခ်ရန္ စီစဥ္ထား၏။ အေမရိကန္က ျငင္းပယ္ခဲ့သျဖင့္ ၾသစေၾတးလ်သို႔ ခုိလႈံခြင့္ရရန္ အဆိုျပဳထားသည္။

`က်မတုိ႔က မုဒံုကပါ…. မေန႔ညကမွ မဲေဆာက္ကို ေရာက္တယ္။ ေမာင္က ဖုန္းဆက္ၿပီး လွမ္းေခၚလို႔ေလ…. ေမာင္နဲ႔ အဆက္အသြယ္ ပ်က္ေနတာၾကာၿပီ၊ ဆယ့္ငါးႏွစ္ေလာက္ေတာင္ ရွိၿပီ။ သူတုိ႔လည္း ႏုိင္ငံျခား သြားေတာ့မယ္။ နင္တုိ႔လည္း သြားခ်င္ရင္လာ ဆိုတာနဲ႔ လာခဲ့တာ …..။ သူက က်မနဲ႔ အတူတူ မုဒံုမွာ ေစ်းေရာင္းေနၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ….။ သူကလည္း နင္တုိ႔သြားရင္ ငါလည္းလုိက္မယ္ ဆုိတာနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္သား ခေလးေတြေခၚၿပီး ထြက္လာခဲ့တာ….`

ခပ္၀၀ႏွင့္အမ်ဳိးသမီးက သူမ၏ေဘးတြင္ ထိုင္ေနသည့္ ပိန္ပိန္ႏွင့္ အမ်ဳိးသမီးအား လက္ႏွင့္ပုတ္ရင္း ေျပာသည္။ ပိန္ပိန္ႏွင့္ အမ်ဳိးသမီးက ခေလးငယ္အား ရင္ခြင္အတြင္း ေပြ႔ခ်ီထားရင္း …. ၿပံဳး၍ ေခါင္းညိတ္ျပသည္။

`ဒါ အားလံုးက က်မ ကေလးေတြပဲ….သူ႔ခေလးက ဒီႏုိ႔စို႔တေယာက္ပဲ….။ သူ႔ေယာက်္ားလည္း မရွိေတာ့ဘူး….. က်မေယာက်္ားလည္း ဘန္ေကာက္တက္မယ္ ဆိုၿပီး ထြက္သြားတာ ေလးငါးႏွစ္ရွိၿပီး ျပန္လည္း မဆက္သြယ္ဘူး…. က်မတုိ႔ဘာသာ လုပ္စားေနၾကရတာ….`

`မုဒံု…. ကားဂိတ္မွာ အေႀကာ္ေႀကာ္တယ္။ သူတုိ႔ေတြက ေရာင္းေပါ့….`

ဝဝႏွင့္ အမ်ဳိးသမီးက အပ်ဳိေဖာ္၀င္စ သမီး ၃-ေယာက္ကို လက္ညဳိးထိုးျပရင္း ေျပာ၏။ မုဒံုကားဂိတ္က စည္ကားသည့္ ကားဂိတ္တခု ျဖစ္သည္။ ေမာ္လၿမိဳင္၊ သံျဖဴဇရပ္၊ ထား၀ယ္လမ္းေၾကာင္းေပၚ၌ ရွိသည္။ ၿပီးလွ်င္ ….တံခြန္တိုင္၊ ၾကာအင္းဆိပ္ႀကီး လမ္းပိုင္းသို႔ ထြက္သည့္ ကားမ်ားလည္း ဂိတ္ထိုးရာ ျဖစ္သည္။ ဤကားဂိတ္၌ သူတုိ႔သည္ အေႀကာ္ေႀကာ္၊ အေႀကာ္ဗန္း ေခါင္းေပၚတင္၍ လွည့္ေရာင္းၾက၏။ ဤနည္းႏွင့္ …. ဤမုဆုိးမ၊ ဤတခုလပ္တုိ႔သည္ သားသမီး ခုႏွစ္ေယာက္၊ ရွစ္ေယာက္အား ရွာေဖြ ေကၽြးေမြးေနခဲ့ၾက၏။ ယခုမူ …. အားလံုးကို ထားရစ္ၿပီး ေမာင္ေခၚရာ အရပ္ဆီသို႔ ထြက္ခဲ့ၾကၿပီ…..။ မည္သည့္အရပ္ဟူ၍ မသိ….။ မည္သုိ႔ သြားရမည္နည္း….။ ေနရာသစ္တြင္ မည္သို႔ အေျခခ်ေနရမည္နည္း….။ မသိ….။ ေမာင္ေခၚရာသို႔ လုိက္လာျခင္းမွ်သာ ….။ သူတုိ႔ေတြအား မဲေဆာက္တြင္ လာေရာက္ႀကိဳသည္က ဆယ္ႏွစ္ ႏွစ္အရြယ္ ေမာင္၏သား….။ သူမ၏တူ ….။

`ဘာလက္မွတ္ပါလဲ ….`

တေယာက္က ေမးသည္။ သူတုိ႔က …. မေန႔က ျမ၀တီမွ မဲေဆာက္သို႔ ျဖတ္ကူးခဲ့သည္။ နယ္စပ္ျဖတ္ကူးခြင့္ လက္မွတ္ အျပာေရာင္ကဒ္ေလးအား ထုတ္ျပသည္။ ဤကဒ္ျပားက မေန႔ကပင္ သက္တမ္း ကုန္ဆံုး၍ သြားၿပီ။ သံုး၍မရေတာ့….။ ဤလက္မွတ္ႏွင့္လည္း ဤလမ္းခရီးအား သြား၍မရ….။ သူတုိ႔ ဘာမွ်မသိၾက….။ ဤလမ္းခရီးတြင္ ထုိင္းပုလိပ္ ဂိတ္ေပါင္းမ်ားစြာ ရွိသည္။ ထိုင္းအာဏာပိုင္ တေယာက္ေယာက္၏ ခရီးသြားခြင့္ လက္မွတ္ မပါလွ်င္ သြား၍ မရ…။ ဆြဲခ်ထားလိမ့္မည္။ အခ်ဳပ္သို႔ ပို႔မည္။ ထုိင္းႏုိင္ငံအတြင္း တရားမ၀င္ ၀င္ေရာက္မႈႏွင့္ ရုံးတင္မည္။ အနည္းဆံုးေတာ့ ၁၂-ရက္ ေထာင္ခ်ျခင္း ခံရမည္။ ၿပီးလွ်င္မူ …. ျမ၀တီသို႔ ျပန္ပို႔မည္။ ဤသည္တုိ႔အား သူတုိ႔ သိပံုမရ….။ေၾကာက္ေၾကာက္ရႊံရႊံေတာ့ ျဖစ္ေနပံုရသည္။ မ်က္၀န္းမ်ားအတြင္း စုိးရႊံမႈမ်ားအား ေတြ႔ရ၏။ အေရွ႔တြင္ …. မယ္ကုရြာအ၀င္ရွိ ပုလိပ္ဂိတ္အား ျဖတ္ရမည္။ ကားသည္ `ဘြန္ခ်ဳိင္း` အထည္ခ်ဳပ္စက္ရုံအား ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ၿပီ။ `ဘြန္ခ်ဳိင္း` စက္ရုံလြန္လွ်င္ …..`မယ္ကု`….ဂိတ္။ မယ္ကုဂိတ္က လမ္း၏ လက္ယာဖက္တြင္ ရွိသည္။ ယာဥ္ေၾကာ၏ လက္ယာယာဥ္ေၾကာ၌…..။ ကားက လက္၀ဲဖက္ယာဥ္ေၾကာမွ ေမာင္းလာ၏။ လက္၀ဲဖက္ယာဥ္ေၾကာမွ ကားမ်ားအား စစ္လွ်င္မူ ပုလိပ္ႏွစ္ေယာက္၊ သံုးေယာက္သည္ ပုလိပ္ဂိတ္၏ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ရွိ ဗံဒါပင္ေအာက္၌​ ခံုမ်ားႏွင့္ ထိုင္ေစာင့္၍ စစ္ၾက၏။ မိုးရြာလွ်င္မူ သူတုိ႔မထြက္ ….။

ကားသည္ အရွိန္အား ေလ်ာ့လုိက္၏။ ဂိတ္အေရွ႔ ယာဥ္ေၾကာတြင္ ခ်ထားသည့္ သံဆူးႀကိဳး တံတုိင္းငယ္မ်ားအတြင္း ေကြ႔၍ ေကာက္၍ ေမာင္း၀င္ေနသည္။ ေကာင္းကင္သည္ ခ်က္ခ်င္းပင္ ေရအုိးအား သြန္ခ်လုိက္သကဲ့သို႔ ….. မိုးရြာခ်လုိက္သည္။ ဗံဒါပင္ေအာက္၌ ပုလိပ္မ်ားမရွိ….။ သံဆူးႀကိဳး တံတုိင္းငယ္မ်ားအား လြန္ေလၿပီ….ကားအရွိန္အား ျမွင့္လုိက္၏။

သူတုိ႔အားလံုး သက္ျပင္းရွည္အား ခ်လုိက္ၾကသည္။ မယ္ကုဂိတ္ေတာ့ လြန္ၿပီ…..။

`တဂိတ္ေတာ့ လြန္သြားၿပီ၊ အုန္းဖ်န္အထိဆုိရင္ အေရွ႔မွ ပုလိပ္ဂိတ္ ၃-ဂိတ္ က်န္ေသးတယ္….`

ကားအတြင္း စကားသံမ်ား ျပန္၍ ထြက္လာသည္။ အသက္ရႈသံတို႔ ျပန္၍ မွန္လာၾကၿပီ။ မယ္ကုဂိတ္ အနားျဖတ္ခါနီးခ်ိန္၌ ေရအိုးေမွာက္ရြာခ်ခဲ့ေသာ မိုးသည္ ခ်က္ခ်င္းပင္ တိတ္၍ သြားျပန္သည္။

`အေရွ႔မွာ `ၾကာေလခို႔` ပုလိပ္ဂိတ္ရွိတယ္။ အရမ္းဆိုးတယ္။ …. လက္မွတ္မပါလုိ႔ကေတာ့ အတင္းဆြဲခ်တာပဲ …။ ... ပိုက္ဆံမ်ားမ်ား မေတြ႔ေစနဲ႔ ``

အသက္ႀကီးႀကီး အစၥလမ္ အမ်ဳိးသမီးႀကီးက သူတုိ႔တေတြအား ေျပာေနသည္။

`မုဒံုမွာရွိတဲ့ အိမ္ေလးေရာင္းလာတာ…. သံုးသိန္းေလာက္ ရတယ္။ အဲ့ဒါ အေၾကြးေလးဘာေလး ဆပ္ၿပီး ႏွစ္သိန္းေလာက္ေတာ့ ပါလာတယ္။ ကားခနဲ႔…..ၿပီးေတာ့ ….မွတ္ပံုတင္မရွိေတာ့ တလမ္းလံုးကားတခါရပ္၊ တေယာက္ကို တေထာင္ေပးလုိက္နဲ႔ ျမ၀တီေရာက္ေတာ့ …..တသိန္းနဲ႔ သံုးေသာင္းပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ အဲ့ဒါေလးကို ဘတ္ေငြလဲၿပီး လာခဲ့တာ….``

ေျပာရင္း ….. ခပ္၀၀ အမ်ဳိးသမီးသည္ ဘတ္ေငြတေထာင္တန္ေလး ႏွစ္ရြက္အား ေခၽြးခံအင္က်ီအတြင္းလိပ့္၍ ထုိးထဲ့ေန၏။

ကားသည္ `ဖုတ္ဖၿမိဳ့`လမ္းခြဲသို႔ လြန္ခဲ့ေလၿပီ။ ဖုတ္ဖလမ္းခြဲအား လြန္လွ်င္ …..နာမည္ႀကီးသည့္ `ၾကာေလးခို႔`ပုလိပ္ဂိတ္…..။ မိုးကမသည္း…..ဖြဲဖြဲႏွင့္သာ ေစြေနသည္။ ကားေဘးရွိ မိုးကာမ်ား ခ်ထားသျဖင့္ ပတ္၀န္းက်င္အား မျမင္ရ….။ ကား၏ အေနာက္ပိုင္း…. မွတဆင့္ ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ၿပီးသည့္ ပတ္၀န္းက်င္ကိုသာ ေတြ႔ရ၏။ အေရွ႔ကိုမူ မေတြ႔ရ….။ `ၾကာေလးခို႔` ဂိတ္က လမ္း၏ လက္၀ဲဖက္တြင္ ရွိသည္။ လမ္းမႀကီးက အသြားလမ္း၊ အျပန္လမ္း…. ႏွစ္လမ္းေမာင္း လမ္းမႀကီး ျဖစ္သည္။ ယခုသြားေနေသာ ယာဥ္ေၾကာလမ္းက လက္၀ဲဘက္ ယာဥ္ေၾကာမွ ျဖစ္သည္။ ပုလိတ္ဂိတ္ႏွင့္ တဖက္တည္း….။ မုိးက ထင္သေလာက္မသည္း….။ ၿပိဳပါေတာ့လား မိုးရယ္….။ ကားသည္ တျဖည္းျဖည္း`ၾကာေလးခုိ႔`ဂိတ္ႏွင့္ နီးလာၿပီ။ သံုးမိစ္…. ႏွစ္မိနစ္… တမိနစ္…. စကၠန္႔ ၆၀… စကၠန္႔ ၅၀….။ ကားအရွိန္က ေလ်ာ့ခ်လုိက္ၿပီ….။ စကၠန္႔ ၃၀….။ စကၠန္႔ ၂၀….။ ဘရိတ္နင္းလုိက္သျဖင့္ ကားသည္ တန္႔ခနဲ ရပ္သြား၏။ ဇက္ႀကိဳးအား သတ္လုိက္သကဲ့သို႔ ….။ သူတုိ႔သည္ တခုခုအား တတြက္တြက္ႏွင့္ ရြတ္ေနၾက၏။ `သံဗုေဒၵ`ဂါထာကဲ့သို႔ ကိုရမ္က်မ္းလာ…. အႏၱရာယ္ကင္း က်မ္းစာ တပုဒ္ပုဒ္ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။

ပုလိပ္မ်ား….ႏွစ္ေယာက္ သို႔မဟုတ္ သံုးေယာက္ ထီးေဆာင္း၍ ကားဆီသို႔ လာၾကလိမ့္မည္။ ၿပီးလွ်င္ …. ကားေပၚတတ္၍ ထုိင္ၿပီး ခရီးသြားလက္မွတ္မ်ားအား စစ္ေဆးၾကမည္။ လက္မွတ္ မပါသည့္သူမ်ားအား ဆြဲခ်မည္….။ ဖမ္းမည္။ ေငြေတာင္းမည္။ ေငြေပးႏုိင္လွ်င္မူ….။

စကၠန္႔ငယ္တုိ႔၏ ေရႊ႔လ်ာမႈသည္ ေႏွးေကြးလွေပစြ….။ ခဏငယ္တုိ႔ကား ၾကာရွည္လွေပစြ….။ ကားအေနာက္၌ အရိပ္တစ္ခု ၀င္လာ၏။ သြားၿပီ….။ သံလြင္ေရာင္ ဂ်ာကင္ထားသည့္ ထိုင္းအမ်ဳိးသားတေယာက္။ ေဘာင္းဘီ၏ အေရာင္ကမူ ပုလိပ္တုိ႔ ၀တ္သည့္ ယူနီေဖာင္းအေရာင္မဟုတ္ ….။ အျဖဴေရာင္ ေပ်ာက္က်ားေဘာင္းဘီ….။ ထီးကုိပိတ္ၿပီး ကားေပၚသို႔ တက္သည္။ သူတုိ႔ေတြထဲမွ ဆယ္သံုးေလးႏွစ္အရြယ္ အပ်ဳိမငယ္ေလးတဦးအား ထုိင္းလို ေျပာေန၏။ လက္မွတ္ေတာင္းတာ ေနမွာပါ။ အားလံုးျပဴးေၾကာင္ေၾကာင္ႏွင့္ ေၾကာင္ေနၾကသည္။ ထုိင္းလို ထပ္ေျပာၿပီး လက္ဟန္ေျခဟန္ႏွင့္ ေနရာနည္းနည္း ဖယ္ေပးဖို႔ ျပသည္။ သိလိုက္ရၿပီ။ သူထုိင္ဖို႔ေနရာ ေရႊ႔ခိုင္းျခင္း ….။ သူလည္း ခရီးသည္….။

ကားသည္ …. ဂီယာထုိးၿပီ `ၾကာေလးခို႔` ဂိတ္အေရွ႔မွ ထြက္သည္….။ လြတ္ျပန္ၿပီ…. တဂိတ္။ ၾကာေလးခို႔လြန္လွ်င္ အေရွ႔၌ ကီလို-၄၈ တဂိတ္သာ က်န္ေတာ့၏။ ထုိဂိတ္က သိပ္ၿပီး အစစ္အေဆးမရွိ….။ ဤသို႔ သိထားခဲ့ၾက၏။ ကားငယ္ေလးအတြင္း စကားသံမ်ားျပန္၍ ေ၀စီလာသည္။

`နင္တုိ႔ တေတြ ကံေကာင္းတယ္။ ဘာလက္မွတ္မွ မပါဘဲနဲ႔ လာၾကတာ….ဒီဂိတ္က မစစ္လုိ႔ ….စစ္လုိ႔ကေတာ့ နင္တုိ႔အားလံုး ဆြဲခ်ခံထိမွာပဲ …..နင္တို႔ကို စိတ္ပူၿပီး ငါလည္း နင္တုိ႔အတြက္ တခ်ိန္လံုး စိတ္ထဲကေနၿပီး စာဖတ္ေနရတယ္``

ႏို႔ဖိုးသို႔ သြားမည့္ အသက္ႀကီးႀကီး အမ်ဳိးသမီးႀကီးက ဆိုသည္။ သူမသည္လည္း အစၥလမ္ဘာသာ၀င္ တဦးျဖစ္သည္။ သူမေျပာသည့္ စိတ္ထဲကေနၿပီး စာဖတ္ေနတယ္ ဟူသည္မွာ ကိုရမ္က်မ္း စာတပုဒ္ပုဒ္အား ရြက္ဖတ္ေနျခင္းအား ေျပာတာျဖစ္မည္။

ခပ္၀၀ႏွင့္ သားသည္အေမက …``က်မတုိ႔လည္း ဒီမလာခင္ ….မုဒံုမွာကတည္းက ဒီခရီး…ဒီခရီးသြားမယ္။ အလႅာခြင့္ျပဳပါဆိုၿပီး အလႅာဆီမွာ ခြင့္ေတာင္းလာတာ….``

သူတုိ႔ အားလံုး၏ မ်က္ႏွာမ်ားက ေပ်ာ္ရႊင္၍ ေနၾကသည္။ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး….။ သားရဲတြင္း အတြင္းမွ လြတ္လာသည့္ ယုန္သူငယ္မ်ားလို….။ ေတာင္တန္းမ်ားႏွင့္ နီးလာ၍လား မသိ…..။ ရာသီသည္ ေျပာင္းလဲ၍လာသည္။ မိုးစဲသြားေသာ္လည္း ေကာင္းကင္သည္ လင္းလင္းထင္ထင္မရွိ….။ ေအးစိမ့္မႈက ခ်ည္းႏွင္း၍ ၀င္လာၿပီ။ ယူကလစ္ပင္မ်ားက ကားလမ္း၏ ၀ဲယာတြင္ အုပ္အုပ္ဆုိင္းဆုိင္း….။ အေ၀းမွ ေတာင္တန္းႀကီးမ်ားက ျမင့္ျမင့္မားမား….။ အထပ္လုိက္….အထပ္လုိက္….။ ညိဳ႔ညိဳ့မိႈင္းမႈိင္း….။ မႈန္မႈန္၀ါး၀ါး….။ ေျမသားအေရာင္သည္ ပတၱျမားေသြးလည္းမက်….သံေခ်းေရာင္….။ မုိင္တုိင္မ်ားအား တခုၿပီး၊ တခု ျဖတ္ေက်ာ္၍သြားသည္။ ကီလို ၄၀….။ ကီလို ၄၂……. ၄၅….. ၄၆…. ၄၇ …။ ၄၈ ကီလို ပုလိပ္ဂိတ္ႏွင့္ နီးလာေသာ္လည္း ….သူတုိ႔တေတြ၏ စိုးရိမ္မႈက `ၾကာေလးခို႔`ဂိတ္ေလာက္ မပူေလာင္…..။ အရင္ကလည္း ဤဂိတ္က သိပ္၍ စစ္ေဆးသည့္ ဂိတ္မဟုတ္….။ အေပါ့အေလး ဆင္းသြား၍ ရသည္။ ေတာင္ေပၚသို႔ မတက္မွီ ေနာက္ဆံုးဂိတ္….။ တခါတေလတြင္မူ ပုလိပ္တေယာက္တေလ ထြက္လာၿပီး ကားအား လွည့္၍သာ ၾကည့္သည္။ ေမးျမန္း စစ္ေဆးသည္မ်ဳိးက မရွိ….။

ကားသည္ ၄၈-ကီလို ပုလိပ္ဂိတ္ အေရွ႔၌​ ထုိးရပ္လုိက္သည္။ ၄၈-ကီလို ပုလိပ္ဂိတ္က ယူကလစ္ပင္မ်ား ေအာက္၌ အရိပ္ခို၍ ေနသည္။ အခ်ဳိ႔က ကားေပၚမွဆင္း၍ အေပါ့အပါး သြားၾကသည္။ ခေလးမ်ားႏွင့္သူတုိ႔ မိသားစုသာ ကားေပၚ၌ က်န္ခဲ့ၾက၏။ ပုလိပ္တေယာက္သည္ ဂိတ္တဲေလးအတြင္းမွ ထြက္လာၿပီး ကားအား လွည့္ပတ္ၾကည့္၏။ ၿပီးလွ်င္ ….. ဆယ့္သံုးေလးႏွစ္အရြယ္ မိန္းမငယ္ေလးမ်ားအား လက္မွတ္ ေတာင္းၾကည့္၏။ မိန္းမငယ္မ်ားက ထိုင္းလုိ ေျပာသည္အား နားမလည္….။ က်ီးၾကည့္ ေၾကာင္ၾကည့္…. ၾကည့္ေနၾကသည္။ ပုလိပ္က သူတုိ႔အား ကားေပၚမွ ဆင္းခိုင္းသည္။ ခေလးငယ္မ်ားကိုလည္း ေမး၏။ လက္မွတ္က မရွိ….။ ခေလးမ်ားအား ဆင္းခိုင္းျပန္သည္။ ပိန္ပိန္ႏွင့္ သားသည္ အေမသည္လည္း ႏို႔စို႔အရြယ္ ကေလးငယ္အား ရင္တြင္ေပြ႔ခ်ီရင္း …. ကားေအာက္သို႔ ဆင္းျပန္သည္။ တေယာက္ကိုေမးလည္း ထုိင္းစကား နားမလည္…..။ လက္မွတ္ေတာင္းလွ်င္လည္း လက္မွတ္ကမရွိ….။ တေယာက္တေလလည္းမဟုတ္….။ အားလံုးေပါင္း ၉-ေယာက္….။

ေသြးဆုတ္၍ ျဖဴေရာ္ေရာ္ ျဖစ္ေနေသာ ထုိင္းပုလိပ္၏ မ်က္ႏွာသည္ အေရာင္တမ်ဳိး ေျပာင္းလာသည္။ ေနာက္ဆံုး က်န္ေနသည့္ ခပ္၀၀ႏွင့္ အမ်ဳိးသမီးအား ကားေပၚမွ ဆင္းခိုင္းသည္။ အမ်ဳိးသမီး၏ ၀ဖိုင့္ေသာ ခႏၶာႏွင့္ ကားမူး၍ သူမ၏ ရင္ခြင္တြင္ လဲေနေသာ ခေလးေၾကာင့္ ခ်က္ခ်င္း ကားေပၚမွ မဆင္းႏုိင္….။ ထိုင္းပုလိပ္သည္ ေဒါသ ထြက္လာ၏။ အမ်ဳိးသမီး၏ေ က်ာကုန္းအား တဘုန္းဘုန္း ရိုက္ႏွက္ၿပီး ဆင္းခိုင္းေန၏။

က်န္ခရီးသည္မ်ားက မ်က္ႏွာ လႊဲထားလိုက္ၾက၏။ ျမင္ေနရသည့္ ျမင္ကြင္းက စိတ္မသက္သာစရာ…။ မတတ္ႏိုင္….။ သူတုိ႔အားလံုးအား ၄၈ ကီလိုဂိတ္ရွိ အခ်ဳပ္ခန္းအတြင္း ထည့္လုိက္ၾကသည္။ သူတုိ႔၏ ပစၥည္းမ်ားအား ကားေပၚမွခ်၍ ယူကလစ္ ပင္ရင္း၌ပင္ စုပံုထား၏။ က်န္ခရီးသည္မ်ား ကားေပၚသို႔ ျပန္၍ တက္ၾကသည္။ ယူကလစ္ပင္ အရိပ္မွ ကားငယ္သည္ တျဖည္းျဖည္း လွိမ့္၍ ထြက္လာသည္။ ၄၈-ကီလို ရဲကင္းစခန္းက ယူကလစ္ပင္ အရိပ္ေအာက္၌ ပုန္းခိုရင္း က်န္ရစ္ေလၿပီ….။ ဤ ရဲကင္းစခန္း၏ အခ်ဳပ္ခန္းငယ္ေလးအတြင္း၌ကား ….. သူတုိ႔ မိသားစုမ်ား…..။

ကားသည္ ေတာင္တန္းႀကီးမ်ားဆီသုိ႔ အရွိန္ႏွင့္ တိုး၀င္သြားေန၏။ ျမင့္မားေသာ ေတာင္တန္းႀကီးမ်ားအား ေကြ႔၍ … ၀ုိက္၍… ခ်ဳိး၍… တက္ရေပလိမ့္မည္။

ေရႊအိမ္စည္