ေမာင္စြမ္းရည္
ေအာက္တုိဘာ ၉၊ ၂၀၀၈
သတင္းစာဆရာႀကီး ဟံသာ၀တီဦး၀င္းတင္ ေထာင္က လြတ္လာၿပီဆုိေတာ့ ဦးေလးနဲ႔ ေဒၚေဒၚ (လူထုဦးလွ နဲ႔ ေဒၚအမာ)တုိ႔ကုိ ေျပးၿပီး သတိရလုိက္မိပါတယ္။ ဦး၀င္းတင္က လူထုဦးလွ နဲ႔ ေဒၚအမာ တုိ႔ကုိ မႏၱေလးလူငယ္ေတြ ေခၚၾကသလုိပဲ ဦးေလးနဲ႔ ေဒၚေဒၚလုိ႔ ေခၚပါတယ္။ တကယ့္ဆက္ဆံေရးကလည္း တူ သား အရင္းလုိပါပဲ။ ဦးေလး ကြယ္လြန္ၿပီး ေဒၚေဒၚ ရန္ကုန္ကုိ အလည္လာေတာ့ မႏၱေလးဇာတိ တူသားတေယာက္လုိပဲ ရင္းႏွီးတ့ဲ မင္းသားႀကီး ဦးထြန္းေ၀က သူ႔အိမ္မွာ ဂုဏ္ျပဳ ဧည့္ခံပဲြ လုပ္တယ္။ စာေရးဆရာ၊ သတင္းစာဆရာေတြနဲ႔ အႏုပညာေလာကက လူစုံပါတယ္။ အဲဒီပဲြမွာ ဧည့္သည္ ေလးငါးေယာက္က ဂုဏ္ျပဳစကား ေျပာၾကေတာ့ ဦး၀င္းတင္က “က်ေနာ့္အေမအရင္းရဲ႕ အမည္ကလည္း ေဒၚအမာပါ၊ လူထုေဒၚအမာကုိလည္း က်ေနာ္ အေမလုိပဲ သေဘာထားပါတယ္။ အေမ မေသပါနဲ႔အုံး။ ႏွစ္ ၃၀ ေလာက္ ေတာင့္ထားပါအုံး” လုိ႔ ေျပာခ့ဲပါတယ္။ အေမကလည္း ႏွစ္ ၂၀ ေလာက္ေတာင္ ေအာင့္ထားၿပီး သတင္းစာဆရာတုိ႔ရဲ႕ ကုိယ္စား တုိင္းျပည္အတြက္ ေျပာစရာ ဆုိစရာ ရိွတာကုိ ျပတ္ျပတ္သားသား ရဲရဲရင့္ရင့္ ေျပာဆုိခ့ဲပါတယ္။
ဦး၀င္းတင္ဟာ ငယ္စဥ္ စာေတြေပေတြ ဖတ္ရွဳလာစကတည္းက သတင္းစာဆရာ ျဖစ္ဖုိ႔ကုိပဲ စိတ္သန္ခ့ဲပါတယ္။ ၁၉၄၉ ခုႏွစ္ တကၠသုိလ္ေရာက္စ၊ အသက္ ၁၉-၂၀ အရြယ္ကတည္းကစၿပီး ၀င္ခြင့္ရသမွ် စာနယ္ဇင္း ႀကီးငယ္ေတြမွာ သတင္းစာတုိက္တခု မျပဳတ္မခ်င္း၊ မပိတ္မခ်င္း ၀င္ေရာက္လုပ္ကုိင္ခ့ဲတာဟာ ၁၉၇၈ ခုႏွစ္ ဟံသာ၀တီသတင္းစာတုိက္ ပိတ္ၿပီး စစ္အစုိးရက သူ႔ကုိ အလုပ္ျဖဳတ္ပစ္လုိက္ခ်ိန္ အထိ ပါပဲ။ ဒါေတာင္ ရွစ္ေလးလုံးကာလမွာ ရသမွ် အခြင့္အေရးကေလး ယူၿပီး သတင္းစာ ထုတ္လုိက္ပါေသးတယ္။ ၀င္ေရးစရာရိွတ့ဲ တျခားစာနယ္ဇင္းေတြမွာလည္း ေရးခ့ဲပါတယ္။ သူအလုပ္ျပဳတ္ေတာ့ အသက္ ၅၀ မျပည့္ေသးပါဘူး။ ဉာဏ္မီးေတာက္တ့ဲအရြယ္ပဲ ရိွပါေသးတယ္။ ႏုိင္ငံအတြက္ အဖုိးတန္္ သားရတနာေတြကုိ စစ္၀ါဒီဗုိလ္ခ်ဳပ္တစုက အခုလုိပဲ ျဖဳတ္ထုတ္သတ္ေနတာ ၾကာပါၿပီ။
ဟံသာ၀တီသတင္းစာဆုိတာက ၁၈၉၇ ခုႏွစ္မွာ မစၥတာ ရစ္ပလီက တည္ေထာင္ခ့ဲတာပါ။ သူက မင္းတုန္းမင္းႀကီးရဲ႕ ေမြးစားသားတေယာက္ပါ။ သားေတာ္ရင္းေတြနဲ႔ ေရႊၿမိဳ႔ေတာ္မွာ ပညာသင္ဖက္ပါ။ သူ႔ပုံႏွိပ္တုိက္ဟာ ပိဋိကတ္သုံးပုံေရာ၊ ပုံမႏွိပ္ဖူးေသးတ့ဲ ေရွးစာေပေတြေရာ၊ လႊတ္ေတာ္သုံး ေရးထုံးသတ္ထုံးေတြနဲ႔ တလုံးတပါဒ အမွားမခံဘဲ ေရွးဦးဆုံးပုံႏွိပ္ထုတ္ေ၀ခ့ဲတ့
ေၾကးမုံသတင္းစာႀကီးမွာ ဆရာေအာင္ဗလ ေခၚ ေၾကးမုံဦးေသာင္းက စီမံအုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွာသာ အဓိက လုပ္ခ့ဲတာပါ။ ဦးေသာင္းက စည္းရုံးေရး၊ စီမံအုပ္ခ်ဳပ္ေရး ေကာင္းပါတယ္။ ဆရာဇ၀န၊ စိန္ခင္ေမာင္ရီ၊ ဦးႀကီးေမာင္၊ ဦး၀င္းတင္ စတ့ဲ စာေပ လူရည္ခြ်န္ေတြကုိ စုစည္းၿပီး ေၾကးမုံသတင္းစာႀကီးကုိ ထူေထာင္ခ့ဲရာမွာ ဦး၀င္းတင္ဟာ အမႈေဆာင္အယ္ဒီတာအျဖစ္နဲ႔ တုိက္ထုိင္အယ္ဒီတာႀကီ ျဖစ္ပါတယ္။ အေသာက္အစား၊ ေလာင္းကစား စတ့ဲ ကိစၥေတြ ကင္းပါတယ္။ လြန္ကြ်ံတာ ဘာမွ မရိွပါဘူး။ ေဆးလိပ္ မေသာက္ပါဘူး။ သူ႔ပတ္၀န္းက်င္မွာက “လူေပလူေတ”ႀကီးေတြ မ်ားေပမ့ဲ သူက မေပ မေတဘဲ တုိက္ကုိလာသမွ် လူငယ္ကဗ်ာဆရာေတြ ပန္းခ်ီကာတြန္းဆရာေတြကုိ ဧည့္ခံျပဳစုေနေလ့ရိွပါတယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပဲြေတြ အၿပီးမွာ သတင္းစာအယ္ဒီတာတခ်ဳိ႕ အဖမ္းခံရေတာ့ အျပင္မွာ က်န္ရစ္တ့ဲ သားသမီးေတြ ေက်ာင္းေနေရးကအစ သူ႔လခ သူမသုံးဘဲ ေထာက္ပ့ံကူညီခ့ဲသူပါ။ သူက သတင္းစာနဲ႔ အိမ္ေထာင္က်ေနသူလုိ႔ ေျပာခံရသူပါ။ အိမ္ေထာင္ မရိွပါ။ သူနဲ႔ တသက္လုံး ရင္းႏွီးလာတ့ဲ ဆရာဒဂုန္တာရာကေတာ့ “သူကား သတင္းစာအလုပ္ကုိ ဧကမူစိတ္ႏွင့္ လုပ္ေနသူတည့္”လုိ႔ မွတ္ခ်က္ခ်ခ့ဲပါတယ္။ [ဒီအေၾကာင္းေတြကုိ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္လည္း ေရးဖူးပါတယ္။]
ဦး၀င္းတင္က ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ဦးခ်စ္ေမာင္၊ လူထုဦးလွ၊ လူထုေဒၚအမာ၊ ဦးခင္ေမာင္လတ္၊ ေဒၚခင္မ်ဳိးခ်စ္ စတ့ဲ သတင္းစာဆရာႀကီးေတြကုိ အထူး ေလးစား အားက်ပါတယ္။ ဦးခင္ေမာင္လတ္တုိ႔နဲ႔လည္း တူသားအရင္းလုိ ခင္မင္ရင္းႏွီးပါတယ္။ ဟံသာ၀တီသတင္းစာတုိက္ကုိ မႏၱေလးမွာ ဖြင့္ပဲြလုပ္ေတာ့ ဆရာႀကီးေရႊဥေဒါင္း၊ ဆရာျမမ်ဳိးလြင္၊ လူထုဦးလွ၊ လူထုေဒၚအမာ စတ့ဲ မႏၱေလး သတင္းစာဆရာ၊ စာေရးဆရာႀကီးမ်ားကုိ အမွဴးထားပါတယ္။ ဦးေလး လူထုဦးလွက ဂုဏ္ျပဳႀကိဳဆုိစကား ေျပာေတာ့ ထုံးစံအတုိင္း ပုံျပင္ေလးတခုနဲ႔ ေျခဆင္းေျပာပါတယ္။
တခါက ျခေသၤ့မႀကီးတေကာင္ သားဖြားေတာ့ သားသမီးေတြ တၿပဳံႀကီး ေမြးေလ့ရိွတ့ဲ ေျမေခြးမက မီးေန ေမးလာသတ့ဲ။ ျခေသၤ့မကေတာ့ သားတေကာင္းတည္းပဲ ေမြးထားတယ္။ ေျမေခြးမက “ဟင္-ရွင္ ေမြးတာ တေကာင္တည္းပါလား”လုိ႔ မလုိတမာ ေလသံနဲ႔ ေမးသတ့ဲ။ ဒီေတာ့ ျခေသ့ၤမႀကီးက “ေအး ဟုတ္တယ္၊ တေကာင္းတည္းေတာ့ တေကာင္တည္းပါပဲ၊ ဒါေပမ့ဲ ျခေသ့ၤဟ့ဲ” လုိ႔ ျပန္ေျပာလုိက္သတ့ဲ။ ျမန္မာသတင္းစာ စတင္ေပၚထြန္းရာ မႏၱေလး ရတာနာပုံၿမိဳ႕ႀကီးမွာ စစ္အစုိးရရဲ႕ေကာင္းမႈေၾကာင့္ စာနယ္ဇင္း တေစာင္တေလမွ် မရိွေတာ့တ့ဲကာလမွာ ဦး၀င္းတင္လုိ ပုဂၢဳိလ္တဦး ဦးေဆာင္တ့ဲ သတင္းစာႀကီးတေစာင္ လာဖြင့္တာဆုိေတာ့ ဦးေလး လူထုဦးလွက ဒီဖြင့္ပဲြအတြက္ အထုိက္တန္ဆုံးပုံျပႈ္ေလးနဲ႔ ခ်ီးျမွင့္ခ့ဲတာဟာ ေျပာစမွတ္ ျပဳရပါတယ္။ ခု ဦး၀င္းတင္တေယာက္ ေထာင္ကလြတ္လာၿပီဆုိေတာ့ ဦးေလးကုိ အမွတ္ရၿပီး “ဦးေလးရဲ႕သား ျခေသ့ၤႀကီး ေလွာင္ခ်ဳိင့္က လြတ္လာၿပီ ဦးေလးေရ”လုိ႔ ဟစ္ေအာ္ တုိင္တည္လုိက္ခ်င္မိတာကေတာ့ က်ေနာ့္ရင္ထဲမွာ ေပၚလာတ့ဲ ဆႏၵပါပဲ။
ဦး၀င္းတင္က မႏၱေလးမွာဆုိရင္ ဦးေလးနဲ႔အတူ ဘာသာေရး၊ လူမႈေရး၊ သာေရးနာေရး အေရးႀကီးငယ္ဟူသမွ် လက္ညီ တက္ညီ ေဆာင္ရြက္ခ့ဲပါတယ္။ ဦးေလး သူ႔ကုိယ္သူ ေျပာေလ့ရိွသလုိ “မယားပါ မႏၱေလးသား”မ်ဳိး ျဖစ္ေအာင္အထိ ဦး၀င္းတင္အတြက္ ၿမိဳ႕မိၿမိဳ႕ဖေတြက လုိလားခ့ဲၾကပါတယ္။ ပါေမာကၡခ်ဳပ္ဦးေက်ာ္ရင္၊ သမုိင္းပါေမာကၡ ေဒါက္တာသန္းထြန္း နဲ႔ သတင္းစာဆရာ ဦး၀င္းတင္ တုိ႔ဟာ ဦးေလးနဲ႔တကြ ၿမိဳ႕လူထုကပါ အသည္းစဲြ ခ်စ္ခင္ျခင္းခံၾကရတ့ဲ အမိ မႏၱေလးရဲ႕ အေမြစား အေမြခံ ေမြးစားသားရတနာေတြ ျဖစ္ခ့ဲၾကပါတယ္။ ဦးေလးနဲ႔ ေဒၚေဒၚတုိ႔ရဲ႕ အရင္းႏွီးဆုံး ခ်စ္မိတ္ေဆြေတြလည္း ျဖစ္ခ့ဲၾကပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ ဦး၀င္းတင္က ရတနာပုံၿမိဳ႕ေတာ္သားေတြ ေျပာေလ့ရိွခ့ဲတ့ဲ “မန္းမနီး ေရေ၀း”ကပါ။ ႀကိဳ႕ပင္ေကာက္ ဇာတိပါ။ မိဘေတြက ဦးပု၊ ေဒၚအမာ တ့ဲ။ ကုန္သည္မ်ဳိးရုိးပါ။ သားသမီး ေမြးခ်င္း သုံးေယာက္အနက္ သားႀကီးၾသရႆပါ။ ၁၉၃၀ ျပည့္ႏွစ္ မတ္လ ၁၂ ရက္ေန႔မွာ ေမြးဖြားခ့ဲတာ ဆုိေတာ့ မႏၱေလး ေစ်းခ်ဳိေတာ္ ေခါင္မုိးေပၚမွာ ေမြးဖြားခ့ဲသူ ေရႊမန္းသားစစ္စစ္ ဆရာေမာင္သာရနဲ႔မွ ရြယ္တူပါ။ ႏုိင္ငံေရးကုိေတာ့ ငယ္စဥ္ကပဲ ၀ါသနာပါခ့ဲဟန္ တူပါရဲ႕။ ႏုိင္ငံေရးေဗဒ နဲ႔ ေခတ္သစ္သမုိင္းကုိ ယူခ့ဲပါတယ္။ စာေပ၀ါသနာ အရင္းခံရိွလုိ႔ အဂၤလိပ္စာေပကုိလည္း တဲြယူခ့ဲၿပီး ၁၉၅၃ မွာ ၀ိဇၨာဘဲြ႔ ယူခ့ဲသူပါ။
ဘဲြ႔ရေတာ့ စာေပဗိမာန္မွာ ၀င္လုပ္တယ္။ ၀င္လုပ္ရင္း နယ္သာလန္ႏုိင္ငံ ဒတ္ခ်္ အမ်ဳိးသားသတင္းစာနဲ႔ ပုံႏွိပ္လုပ္ငန္း ကုမၸဏီႀကီးျဖစ္တ့ဲ ဂ်မ္္ဘာတမ္ကုမၸဏီကုိ သြားၿပီး “လူထုသိပၸံ”အတဲြမ်ားနဲ႔ ႏွစ္ငါးဆယ္ ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊ ယဥ္ေက်းမႈ ဆုိတ့ဲ စာအုပ္တဲြမ်ားကုိ ႀကီးၾကပ္ ပုံႏွိပ္ရင္း သတင္းစာပညာ၊ ပုံႏွိပ္ပညာ၊ စာအုပ္တည္းျဖတ္မႈပညာ၊ ထုတ္ေ၀မႈပညာေတြကုိ သုံးႏွစ္မွ် သင္ယူခ့ဲရပါတယ္။ နယ္သာလန္မွာက ဗင္ဂုိးျပတုိက္ႀကီးလည္း ရိွတယ္ဆုိေတာ့ ဥေရာပက ပန္းခ်ီျပတုိက္ေတြ၊ ျပပဲြေတြကုိ ေလ့လာခံစားဖုိ႔လည္း မေမ့မေလ်ာ့ လုပ္ခ့ဲပါတယ္။ နယ္ခ်ဲ႕တုိ႔၊ ဖက္ဆစ္တုိ႔ရဲ႕ ေျခရာလက္ရာေတြကုိလည္း လက္ေတြ႔ ရွဳျမင္ သုံးသပ္ခြင့္ ႀကဳံခ့ဲရပါတယ္။
က်ေနာ္ နယ္သာလန္က စာေပစာတမ္းဖတ္ပဲြတခုကုိ သြားေတာ့ သူငယ္ခ်င္း တင္မုိးရဲ႕ သမီး ေဒါက္တာ မုိးမုိးႏ်င္းလုိက္ျပလုိ႔ ဦး၀င္းတင္တုိ႔၊ ဦးတင္မုိးတုိ႔ သြားခ့ဲ ေရာက္ခ့ဲ ေလ့လာခ့ဲတ့ဲ ေနရာေတြကုိ ေရာက္ခ့ဲရေတာ့ သူတုိ႔ႏွစ္ဦးလုံးနဲ႔ လည္ပင္းဖက္ၿပီး သြားခ်င္လုိက္တာလုိ႔ တမ္းတမိခ့ဲဖူးပါတယ္။ ဆရာတင္မုိးက နယ္သာလန္မွာ ေနေပမယ့္ ဂ်ပန္ကုိ စာေပေဟာေျပာပဲြ သြားေနခုိက္ျဖစ္လုိပ မဆုံခ့ဲရတာပါ။ ဦး၀င္းတင္ကေတာ့ ေထာင္ထဲမွာေပါ့။ ရွစ္ေလးလုံးအေရးေတာ္ပုံ မေပၚခင္ကေတာ့ ဦး၀င္းတင္ရဲ႕အခန္းဟာ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ စုရပ္ပါ။ ပန္းခ်ီျပပဲြေတြ ရိွရင္ေတာ့ ဦး၀င္းတင္နဲ႔ အတူၾကည့္ရတာ အလြန္ ပညာလည္းတုိး၊ ရသလည္းတုိးပါတယ္။ ဦး၀င္းတင္ဟာ “အလွရွာေတာ္ပုံ” ဆုိတ့ဲ စာအုပ္တအုပ္ ျပဳစုၿပီး ျမန္မာလူငယ္ေတြကုိ ျမန္မာ့ပန္းခ်ီသမုိင္း၊ ကမၻာ့ပန္းခ်ီသမုိင္းနဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးခ့ဲသူတဦး မဟုတ္ပါလား။
ရန္ကုန္ သရက္ေတာဘုန္းႀကိးေက်ာင္းေတြနား
ဦး၀င္းတင္ဟာ သတင္းစာဆရာအသင္း အတြင္းေရးမွဴးလည္း လုပ္ခ့ဲ၊ သတင္းစာဆရာ သင္တန္းေတြမွာလည္း ကထိက လုပ္ခ့ဲ ဆုိေတာ့ သတင္းစာသမား တပည့္တပန္း အေပါင္းအသင္းကလည္း အလြန္မ်ားပါတယ္။ တပည့္ေတြထဲမွာ စစ္ဗုိလ္ေတြလည္း ပါၾကၿပီး သူ႔ကုိ ေလးစား ခ်စ္ခင္ၾကေပမယ့္ အကြ်မ္းတ၀င္ေတာ့ ေနရေလာက္ေအာင္ ကံမေကာင္းၾကရွာပါ။ သူ႔အိမ္မွာ ဆုံေလ့ရိွတ့ဲ ပရိသတ္ကေတာ့ ရွစ္ေလးလုံးအေရးေတာ္ပုံႀကီးမွာ မဖိတ္ေခၚရဘဲ ဦး၀င္းတင္နဲ႔အတူ စြန္႔လႊတ္စြန္႔စား ပါ၀င္ခ့ဲၾကပါတယ္။
ဦး၀င္းတင္ဟာ ေပၚသစ္ အမည္နဲ႔ စာေပေ၀ဖန္ေရး၊ ပန္းခ်ီေ၀ဖန္ေရးတုိ႔ကုိ ေရးသားရာမွာ ပညာရွင္မ်ား ေလးစားေလာက္ေအာင္ အဆင့္အတန္း ျမင့္ပါတယ္။ ေမာင္၀န္ဇင္း၊ ျပည့္စုံ၊ ေမာင္ႀကီးၿမိဳင္၊ ကုိေဒါင္း၊ စာသမား၊ ေမာင္သစ္ဆင္း စတ့ဲ နာမည္ေတြနဲ႔လည္း သူ႔သူငယ္ခ်င္း မင္းယုေ၀ရဲ႕ ေငြတာရီမဂၢဇင္းမွာ စာစုံ ေရးခ့ဲပါတယ္။ ဒီအမည္ေတြနဲ႔ သူေရးခ့ဲတယ္လုိ႔ သူက မေျပာဖူးခ့ဲ၊ က်ေနာ္တုိ႔ကလည္း မေမးဖူးခ့ဲပါဘူး။ ဒါေပမ့ဲ ဒီလက္ရာေတြကုိၾကည့္ၿပီး သူမွတပါး တျခားလူေတြ ေရးႏုိင္ဖြယ္မရိွပါ ဆုိၿပီး က်ေနာ္ကေတာ့ ဒီအမည္ေတြကုိလည္း သူ႔အမည္အျဖစ္နဲ႔ စာရင္းေကာက္ထားလုိက္ပါတယ္။ ခု သူ ေထာင္ကလြတ္လာေတာ့ သူ႔ကုိ လွမ္းေမးၿပီး ဒီကေလာင္အမည္ခဲြေတြကုိ အတည္ျပဳရပါဦးမယ္။
ဟံသာ၀တီသတင္းစာဟာ မဆလသတင္းစာပါ။ ျမန္မာ့ဆုိရွစ္လစ္လမ္းစဥ္ကုိ ၀ါဒျဖန္႔ခုိင္းတာပါ။ ဒါေပမ့ဲ ဦး၀င္းတင္က “သတင္းစာဆုိတာ ဘာလဲ” ဆုိတ့ဲ ေခါင္းႀကီးနဲ႔ စၿပီး “ခ်ဲ”ပါတယ္။ ေနာက္ထပ္လည္း အႀကိမ္ႀကိမ္ ဒါကုိပဲ ဖြင့္ဆုိခ့ဲပါတယ္။ သတင္းစာဆုိတာ အာဏာရွင္ေတြ ေငြရွင္ေၾကးရွင္ေတြ မဟုတ္တာ လုပ္ရာမွာ ကာကြယ္ေပးတ့ဲ “စကၠဴကန္႔လန္႔ကာ” မဟုတ္၊ ျပည္သူေတြ အမွန္မျမင္ရေအာင္ နားမ်က္စိကုိ ဖုံးကြယ္ေပးတ့ဲ “စကၠဴမ်က္ႏွာဖုံး”လည္း မဟုတ္၊ ၀ါဒျဖန္႔စာရြက္လည္း မဟုတ္၊ “ဘုန္းေတာ္ဘဲြ႔”လည္း မဟုတ္၊ အားလုံးေကာင္းပါသည္ ဆုိတ့ဲ “အစီရင္ခံစာ”မ်ဳိးလည္း မဟုတ္၊ လက္ညိွဳးညႊန္ရာ ေရျဖစ္ခ်င္သူတုိ႔ရဲ႕ “ေဖာင္ေတာ္စီးလက္မွတ္”လည္း မဟုတ္၊ ျပည္သူေတြနဲ႔ အစုိးရၾကား၊ အစုိးရနဲ႔ အစုိးရခ်င္းတုိ႔ရဲ႕ၾကား၊ ျပည္သူေတြနဲ႔ ျပည္သူေတြရဲ႕ၾကား ဘာသာျပန္ေပးတ့ဲ ျပည္သူတုိ႔ရဲ႕ စကားျပန္၊ ျပည္သူတုိ႔ရဲ႕ အာေဘာ၊ ျပည္သူတုိ႔ကုိ အသိပညာေပးတ့ဲစာ၊ ျပည္သူတုိ႔ကုိ လႈံ႔ေဆာ္တ့ဲ စာကုိမွသာ သတင္းစာေခၚတယ္။ ျပည္သူေတြကုိ ေမွာင္ခ်ျခင္းဟာ မေကာင္းမႈလုပ္ခ်င္လုိ႔ အေမွာင္ႀကိဳက္တ့ဲ ခုိးသားဓားျပေတြရဲ႕ အႀကိဳက္သာျဖစ္တယ္လုိ႔လည္း သတင္းေတြကုိ ပိတ္ဟ့ဲ၊ ဆုိ႔ဟဲ့၊ တားဟ့ဲ၊ ဆီးဟ့ဲ လုပ္ခ်င္သူေတြကုိ ဒ့ဲဒုိး ခ်ဲခ့ဲပါတယ္။ အဓိကကေတာ့ ျပည္သူေတြအတြက္ သတင္းလြတ္လပ္ခြင့္၊ စာေပလတ္လပ္ခြင့္ရိွဖုိ႔ပါပဲ။
မႏၱေလးမွာ အထက္ဗမာႏုိင္ငံစာေရးဆရာအသင္း အေနနဲ႔ ဦးေလး လူထုဦးလွ ဦးေဆာင္ၿပီး က်ေနာ္တုိ႔ လုပ္ေနတ့ဲ စာတမ္းဖတ္ပဲြေတြဟာ မဆလအစုိးရရဲ႕ စာေပလုပ္သားအဖဲြ႔ ေပၚလာေတာ့မွာမုိ႔ ရပ္လုိက္ရတယ္။ ဦး၀င္းတင္က စာတမ္းဖတ္ပဲြေတြကုိ သူ႔ရဲ႕ ဟံသာ၀တီသတင္းစာ “စေနစာေပ၀ုိင္း” မွာ ဆက္လုပ္တယ္။ ႀကဳံရင္ႀကဳံသလုိ လုပ္ရင္းက ရန္ကုန္က စာေရးဆရာေတြလည္း ပါ၀င္လာၾကတယ္။ စာအုပ္ေတြလည္း ထုတ္တယ္။ မန္း ဟံသာ၀တီ ငါးႏွစ္ေျမာက္အထိမ္းအမွတ္ စာအုပ္လည္း ထုတ္တယ္။ အဓိကကေတာ့ စာေပလြတ္လပ္ခြင့္ပါပဲ။ ဒီလုိဟာေတြ ေျပာလြန္းလုိ႔လည္း ဗုိလ္ေန၀င္းကုိယ္တုိင္ မ်က္စိစပါးေမြး စူးလာၿပီး သတင္းစာလည္း ပိတ္၊ အယ္ဒီတာကုိလည္း ျဖဳတ္ခ်လုိက္ခ့ဲတာ ျဖစ္ပါတယ္။
ခု ဦး၀င္းတင္ ေထာင္က လြတ္လာၿပီ။ ျပည္ပက သတင္းဌာနမ်ဳိးစုံနဲ႔ ေျပာၾက ဆုိၾကတာေတြကုိ ၾကားရသူတုိင္းက သေဘာက်ၾကပါတယ္။ အမ်ဳိးသားဒီမုိကေရစီ အဖဲြ႔ခ်ဳပ္ကုိလည္း ခ်ီးက်ဴးတယ္။ စစ္တပ္ထဲက စစ္ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေတြကုိလည္း စစ္တပ္နဲ႔ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ ခဲြျခားၿပီး ေျပာတယ္။ ဒီလုိ အျမင္ရွင္းလင္း ျပတ္သားတ့ဲ စကားမ်ဳိးကုိ မၾကားရတာ ၾကာၿပီျဖစ္တ့ဲ ျပည္တြင္းျပည္ပ ျမန္မာမ်ားကလည္း အားရ တက္ၾကြၾကပါတယ္။ “စု-လႊတ္-ေတြ႔”လမ္းစဥ္ကုိလည္း ဆုပ္ကုိင္ဆဲပါ။
မ်က္ေမွာက္ကာလမွာ သတင္းစာဆရာအစစ္ေတြဟာ ဒီမုိကေရစီေရးဘက္က အျပတ္အသား ရပ္ၾကပါတယ္။ အလုပ္ျပဳတ္ၾက၊ ေထာင္က်ၾကတာ မ်ားပါတယ္။ ဒီအထဲမွာ အေမလူထုေဒၚအမာ၊ ဦး၀င္းတင္ နဲ႔ လူထုစိန္၀င္းတုိ႔က သတင္းစာဆရာေတြရဲ႕ ေရွ႔ဆုံးက အရဲရင့္ဆုံး ရပ္တည္ၾကပါတယ္။ အေမလူထုေဒၚအမာဟာ ဦး၀င္းတင္လြတ္ေျမာက္ေရးကုိ တဖြဖြ ေျပာဆုိၿပီး ပူပန္ေၾကာင့္ၾကခ့ဲရွာပါတယ္။ ဦး၀င္းတင္နဲ႔တကြ သူ႔ရဲေဘာ္ သတင္းစာဆရာေတြအားလုံးဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ဒီမုိကေရစီလမ္းေၾကာင္းက ေသြဖည္သြားၾကမွာ မဟုတ္ဘူးလုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔ ယုံၾကည္ပါတယ္။ တကယ့္ သတင္းစာဆရာေတြဟာ ကမၻာအေရး၊ ဗမာ့အေရးေတြကုိလည္း အၿမဲ ေလ့လာ သုံးသပ္ေနၾကသူေတြ ျဖစ္တ့ဲအျပင္ ျပည္သူ႔ဘ၀ေတြကုိ ေထာင့္ေစ့ေအာင္ သိေနၾကသူေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘယ္ေတာ့မွ အျမင္ေစာင္းၾကမွာ မဟုတ္ပါဘူး။
သူမ်ားမက္ေမာတ့ဲ ၀န္ႀကီးဘ၀က ႏႈတ္ထြက္ခ့ဲသူ ျပည္ေတာ္သာေခတ္က ဟံသာ၀တီသတင္းစာ အယ္ဒီတာ သူရိယဦးထြန္းေဖ ေခၚ ထြန္းေန႔စဥ္ဦးထြန္းေဖက ေျပာဖူးတာ ရိွပါတယ္္။ “သတင္းစာဆရာ၊ သတင္းေထာက္ေတြ ေခါင္းေဆာင္မႈ မပါတ့ဲ ေခတ္ တေခတ္မွ မရိွပါဘူး၊ အၿမဲ ေခါင္းေဆာင္မႈ ေပးေနတာပဲ ဆုိတာ ကြ်န္ေတာ္ ရဲရဲႀကီး ေျပာခ်င္တယ္။ အဲဒီေတာ့ ေမးစရာရိွတယ္။ ေခါင္းေဆာင္မႈေပးလုိ႔ သတင္းစာဆရာေတြ၊ သတင္းေထာက္ေတြကပဲ ယခုအခါ တာ၀န္ရိွပုဂၢဳိလ္ႀကီးေတြ ျဖစ္လုိ႔လား ဆုိရင္ မဟုတ္ပါဘူး။ သူတုိ႔ အငတ္ခံၿပီး ေခါင္းေဆာင္မႈ ေပးတယ္။ အသတ္ခံၿပီး ေခါင္းေဆာင္မႈ ေပးတယ္။ ေထာင္ခ်ခံပီး ေခါင္းေဆာင္မႈ ေပးတယ္” တ့ဲ။ မွန္ပါေပတယ္။ သတင္းစာဆရာေတြဟာ ဆက္လက္ၿပီး အငတ္ခံ အသတ္ခံၾကဦးမွာပဲ လုိ႔ ေျမႀကီးလက္ခတ္မလဲြ ယုံၾကည္လ်က္ ရိွၾကပါေၾကာင္း။ ။
ေမာင္စြမ္းရည္ ၂၀၀၈၊ ေအာက္တုိဘာ ၂(မိုးမခမွကူးယူေဖၚျပပါသည္။)
No comments:
Post a Comment