သန္းေခါင္ယံေက်ာ္ အခ်ိန္မို႕ တခါတရံ ျဖတ္သြားသည္႕ကားတစင္းတေလ အသံမွအပ တေလာကလံုး တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ထိုင္ေနက် ဝရံတာငယ္ေလးမွာ ထိုင္ရင္း အေတြးမ်ား ပ်ံ႕လြင့္ေနမိသည္။ ဤသို႕ ေကာင္းကင္ကိုေငးရင္း ေတြးခ်င္တာ ေတြးေနတတ္သည့္ အက်င့္ကို ဘယ္တုန္းက ရခဲ့သည္မသိ။
လြန္ခဲ႔ေသာ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ဝန္းက်င္ အက်ဥ္းစံခဲ႔ရစဥ္က ရခဲ႔သည္လား၊ ဖမ္းဆီးခံရမည့္ အႏၱရာယ္ကို ေရွာင္ပုန္းရင္း ေခြးေဟာင္သံ၊ ကားသံၾကားတိုင္း အိပ္မရတဲ႔ အတူတူ ေမွာင္ထဲမွာ ေငးခ်င္ရာ ေငးရင္းမွ ရလာသည္လား၊ ငွက္ဖ်ားႏွင့္ အဟာရ မျပည္႔စံုတဲ႔ ဒါဏ္ကို ၾကံ႕ၾကံ႕ခံရင္း ျဖတ္ေက်ာ္ ခဲ႔ရသည့္ ေတာေတာင္ေတြ ထဲကပဲ ရသည္လား၊ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္ ေသခ်ာစြာ မသိေတာ႔ေပမယ္႔ ထိုသို႕ ေနရသည္ကို မသိစိတ္က ႏွစ္ၿခိဳက္ေနမိသလိုပင္။
လမ္းမီးေရာင္ တခ်ိဳ႕ ကြက္တိ ကြက္က်ားလင္းေနသည္။ ေကာင္းကင္ျပင္မွာေတာ႔ ပိန္းပိတ္ ေအာင္ ေမွာင္လြန္း လွသည္။ ဒီလိုအေမွာင္ ညေတြ ဘယ္ကာလမွ ဆံုးေလမယ္ မသိ။ အေဝး ဆီမွ ပ်ံ႕လြင္႔လာေသာ အသံတခ်ိဳ႕ကို တီးတိုး ၾကားေနရသည္။ ငိုညည္းသံမ်ား လိုလို၊ ေႂကြးေၾကာ္ ေအာ္ဟစ္သံမ်ား လိုလို၊ ေဝးရာမွ နီးလာၿပီး အသံ မ်ားက သဲကဲြ က်ယ္ေလာင္ လာသည္။
“ဒါမတရားဘူး ေဟ႕၊ ငါတို႕ေတြ အိမ္ျပန္မယ္ လမ္းဖြင္႔ေပး ”
(အခ်ိန္က ၁၉၈၈ခုႏွစ္ မတ္လ(၁၆)ရက္၊ ေနရာက အင္းယား ကန္ေဘာင္ေဘး မေရာက္တ ေရာက္ အင္းယား လမ္းမေပၚ)
ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေရွ႕တည္႔တည္႔မွာ ပိတ္ဆို႕ထားသည္က သံဆူးႀကိဳးမ်ား၊ ဘရင္း ကယ္ရီယာေခၚ စက္ေသနတ္ တင္ကားမ်ား၊ ၿပီးေတာ႔ ေသြးဆာေနေသာ မ်က္ႏွာထားႏွင့္ ဒိုင္း၊ တုတ္မ်ား ကိုင္ေဆာင္ထားသည့္ လံုထိန္း မ်ား။
ထိုေန႕ကသာ ေက်ာင္းမတက္ျဖစ္လွ်င္ ကၽြန္ေတာ့္ဘဝက ဘယ္လိုတဆစ္ခ်ိဳး ေလမည္ မသိ။ ကၽြန္ေတာ့္ မိဘမ်ားက လခသိပ္မမ်ားသည့္ အစိုးရဝန္ထမ္းေတြ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕မွာ ေငြေၾကး မခ်မ္းသာ၊ မိဘမ်ားက ေခၽြတာ ထိန္းသိမ္းသျဖင့္ သင့္တင့္စြာ ေက်ာင္းတက္ႏိုင္သည့္ အေျခအေနသာ ရွိသည္။
ထိုေခတ္က အျမင့္ဆံုး ေမွ်ာ္မွန္းသည့္ သေဘၤာသား ျဖစ္ရန္ဆိုသည့္ လမ္းေၾကာင္းကို မေမွ်ာ္မွန္းႏိုင္၊ အမွတ္အနည္း ငယ္ေကာင္း၍ သိပၸံလိုင္းရသျဖင့္ ေရေၾကာင္း အင္ဂ်င္နီယာေခၚ MOTေျဖဆိုႏိုင္သည့္ အခြင့္ အေရးေတာ့ ရွိသည္။ ဒါလဲ သိပ္လြယ္သည္ ေတာ့မဟုတ္။ ထိုအခ်ိန္က အလြယ္ဆံုး အရာရွိျဖစ္ႏိုင္ေသာ ဗိုလ္သင္တန္း ေျဖဆိုရန္ ကၽြန္ေတာ္ ရည္မွန္းထားသည္။
ေက်ာင္းသားမ်ား ရုတ္ရုတ္သဲသဲ ျဖစ္ေနတာ လြန္ခဲ႔ေသာ လအနည္းငယ္က စခဲ႔သည္။ ၇၅ က်ပ္တန္၊ ၂၅က်ပ္ တန္မ်ား ဖ်က္သိမ္းခဲ႔စဥ္ ကတည္းက တႀကိမ္၊ ၿပီးခဲ႔ေသာရက္က RIT ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ အရပ္သား အခ်ိဳ႕ ျပႆနာျဖစ္ရာမွ RIT ေက်ာင္းဝင္း အတြင္းသို႔ စစ္သား မ်ားက ေသနတ္ျဖင္႔ ပစ္ခတ္သျဖင္႔ ကိုဖုန္းေမာ္ႏွင့္ ကိုစိုးႏိုင္ဆိုသူ ေက်ာင္းသားႏွစ္ဦး ေသဆံုး သည္ဟု ၾကားရသည္။
ထိုေန႔က ေက်ာင္းသြားရန္ ကၽြန္ေတာ္ ေတြေဝေနမိသည္။ ပထမဆံုးေန႕မို႔ စာသင္ဦးမွာ မဟုတ္ဟု ထင္သည္။ သို႕ေသာ္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ေတြ႕ခ်င္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ RC2ကို ေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းသားမ်ားစြာမရွိ၊ ရွိသူ မ်ားကလည္း အုပ္စုကိုယ္စီဖဲြ႔၍ ႀကိ္တ္တိုင္ပင္ ေနၾကပံုမ်ိဳး၊ အေျခအေန တိတ္ဆိတ္ေနပံုက ေျခာက္ျခားစရာ၊ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ အေဆာင္ ကင္တင္းတြင္ လက္ဖက္ရည္ ေသာက္ေနစဥ္ မိန္းထဲတြင္ ေက်ာင္းသားမ်ား ဆႏၵျပ ေနၾကသည္ဟု ၾကားသည္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ျပန္လာခ်ိန္ ေက်ာင္းမွ ဆရာမ်ားက အိမ္ျပန္ရန္ လိုက္ေျပာေနသည္။
အိမ္ျပန္ရန္ ေက်ာင္းေရွ႕သို႕ ထြက္လာစဥ္ လိုင္းကားတစီးမွ မလာေတာ့။ သမိုင္းလမ္းဆံုမွစ၍ လမ္းပိတ္ထား လိုက္ေၾကာင္း သိရသည္။ ထို႔ေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလံုး အင္းယား ကန္လမ္းမွ တဆင္႔ လွည္းတန္းသို႔ လမ္းေလွ်ာက္ သြားၿပီးမွ ျပန္ရံုသာ ရွိေတာ႔သည္။ ေက်ာင္းသားအားလံုး မတိုင္ပင္ပဲ ထိုလမ္းအတိုင္း အစုလိုက္ ျပန္လာၾကစဥ္ ပိတ္ဆို႔မႈႏွင့္ ႀကံဳရျခင္းျဖစ္သည္။
ခပ္ထက္ထက္ ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ ပိတ္ဆို႔သူမ်ား ျပႆနာတက္ေနစဥ္ ေက်ာင္းမွ ကားတစီးျဖင့္ ဌာနမႈး ဦးေကာင္းၫြန္႔ႏွင့္ ဆရာတခ်ိဳ႕ ေရာက္လာၿပီး ေျဖရွင္းေပးေနသည္။ သူတို႔ဘာေတြ ေျပာဆိုေနသည္ကို မျမင္ မၾကားႏိုင္ေတာ့ပဲ ကၽြန္ေတာ့္၏ အာရံုက ပိတ္ဆို႔ တားဆီးထား သည္မ်ားကို ေက်ာ္၍ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ပင္မဆီမွ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဘက္သို႔ ဦးတည္ ခ်ီတက္လာေနေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားဆီ ေရာက္သြားသည္။
ထိပ္ဆံုးမွ တလူလူလႊင္႔ေနေသာ ခြပ္ေဒါင္း အလံေတာ္၊ နဖူးစည္း အနီေရာင္ စည္းထားေသာ ေက်ာင္းသားမ်ား၊ အမ်ိဳး အမည္ မသိႏိုင္ေသာ ပီတိစိတ္ႏွင့္ ၾကက္သီးေမႊးညွင္းမ်ား ထလာေန သည္ကို ကၽြန္ေတာ္ခံစား လိုက္မိသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ဘဝတြင္ ဒါပထမဆံုး ျမင္ဘူးေသာ ျမင္ကြင္း။
“တို႔ေက်ာင္းသားေတြ ခ်ီတက္လာတယ္။ တို႔ေက်ာင္းသားေတြ ဆႏၵျပေနတယ္။”
ကၽြန္ေတာ္႔ ရင္ထဲတြင္ ထိုစကားသံမ်ားသာ ပဲ႔တင္ထပ္ေနသည္။ ေႂကြးေၾကာ္သံ မ်ားက ပိုမို က်ယ္ေလာင္ လာသည္။ အင္းယားကန္ေဘာင္ေဘး တံတားျဖဴအလြန္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တဖက္ျခမ္းရွိ ပိတ္ဆို႔ တားဆီးသည့္ ေနရာတြင္ ရပ္တန္႔ သြားၿပီးေနာက္ ကမာၻမေၾက သီခ်င္းကို သံၿပိဳင္ သီဆိုေနၾကသည္။
“ဒါတို႔ေက်ာင္းသား၊ ဒါတို႔ေသြးသား၊” ဆိုသည့္ အသိက ကၽြန္ေတာ္႔ ေသြးမ်ားကို ပူေႏြး လွည့္ပတ္ လာေစသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ကမာၻမေၾက သီခ်င္းကို လိုက္ဆိုေန မိပါၿပီေကာ။ ကၽြန္ေတာ္သာမက အားလံုး လိုက္ဆိုိုေနၾကပါၿပီ။ သံဆူးႀကိဳးမ်ား၊ ဘရင္းကယ္ရီယာမ်ား၊ လက္နက္ကိုင္တပ္မ်ားက ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ ေက်ာင္းသားဆိုသည့္ ေသြးစည္းမႈကို မတားဆီး ႏိုင္ပါေတာ့ၿပီ။
“ေဝါ…..ေဝါ………ေဝါ…….”
မထင္မွတ္သည့္ အခိုက္အတန္႔တြင္ မိုးၿပိဳသလို ျပင္းထန္သည့္ အသံမ်ားႏွင့္အတူ ေနာက္မွ ကားႏွင့္ ဝင္တိုက္ၿပီး ကားေပၚမွ ခုန္ဆင္းလာေသာ လံုထိန္းမ်ားက အတင္း ဝင္ရိုက္သည္ကို ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ေမွ်ာ္လင္႔ မထားေသာ၊ ျပင္ဆင္မထားေသာ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူမ်ားမွာ အလစ္အငိုက္တြင္ အၾကမ္းဖက္ ဝင္ေရာက္ ရုိက္ႏွက္မႈေၾကာင့္ အတံုးအရံုး လဲၿပိဳ က်ခဲ႔ရ ပါ ေတာ႔သည္။
ကၽြန္ေတာ္ ျမင္ေနရသည့္ ျမင္ကြင္းကို မယံုႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္ေနသည္။ တိုင္းျပည္ရန္စြယ္ကို ကာကြယ္ ေနၾကသူ မ်ားဟု ကၽြန္ေတာ္ ယံုမွတ္ ထားသူမ်ားက လက္နက္မဲ႔ ေက်ာင္းသားမ်ား၊ တိုင္းျပည္၏ အနာဂတ္ အၫြန္႔အဖူး မ်ားကို ရက္စက္စြာ ရိုက္ႏွက္ေနသည္လား။ ကၽြန္ေတာ္႔ အသိအျမင္ ကမာၻႀကီး ေျပာင္းျပန္လန္ သြားေလၿပီ။
“ဘာတပ္မေတာ္သားလဲ၊ ဘာလံုထိန္းလဲ” “မတရားတာ မလုပ္ၾကနဲ႔ကြ လာၾကေဟ့ တို႔ ေက်ာင္းသားေတြကို သတ္ေနၾကၿပီ၊ ရပ္ၾကည္႕မေနနဲ႔။” ကၽြန္ေတာ္႔ ေျခလွမ္းမ်ားက ကာရံ ထားေသာသံဆူးႀကိဳးမ်ားဆီသို႔။
မ်က္ရည္ယို ဓါတ္ေငြ႕မ်ားၾကားမွ လမ္းတေလွ်ာက္၊ ကန္ေဘာင္တေလွ်ာက္ ေျပးေနသူမ်ား၊ ၿခံစည္းရိုးမ်ားကို ေသြးရူးေသြးတန္း ေက်ာ္ျဖတ္ေနသူမ်ား၊ လမ္းမေပၚတြင္ လဲၿပိဳေနသူမ်ား၊ ေသြးကြက္မ်ား၊ ငိုယို ေတာင္းပန္ သံမ်ား၊ နာက်င္စြာ ေအာ္ဟစ္ ၿငီးတြားသံမ်ား၊ တုတ္ျဖင္႔ လိုက္ရိုက္ေနေသာ ငရဲသားမ်ား၊ ျမင္သမွ် အရာ အားလံုးက ကၽြန္ေတာ္႔ ႏွလံုးသားကို ေျခမြေန ၾကေလသည္။
တံတားျဖဴသည္ကား ေက်ာင္းသားတို႔၏ ေသြးမ်ားျဖင္႔ ခ်င္းခ်င္းနီခဲ႔ေလၿပီ။ ရယ္႐ႊင္ ရီေမာသံ တို႔ျဖင္႔သာ ၾကည္ေမြ႔ ဘြယ္ရာ ရွိေသာ အင္းယား ကန္ေဘာင္သည္ ငိုယို ၿငီးတြားသံ တို႔ျဖင္႔ ငရဲျပည္တမွ် ဆူပြက္ေနေပၿပီ။ ေလျပည္ လိႈင္းၾကက္ခြပ္မ်ားျဖင္႔ တင္႔ေမာဘြယ္ရာ ကန္ေရျပင္ကား အသက္ေဘးအတြက္ ရုန္းကန္ေျပး ေနရေသာ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသား မ်ားေၾကာင္႔ လိႈင္းထန္ခဲ႔ေလၿပီ။
“မလုပ္ၾကနဲ႔ ၊ မတရားမလုပ္ၾကနဲ႔ကြ ”
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဝိုင္းေအာ္သံမ်ားက အရာမေရာက္ေတာ႔၊ ေသြးရူးေသြးတန္းႏွင့္ သံဆူးႀကိဳးကို ဆဲြထားသည့္ ကၽြန္ေတာ္႔ လက္မ်ားက ေသြးတို႔ တစက္စက္က်လွ်က္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေနာက္ဘက္မွ စတင္ ရိုက္သံမ်ား ၾကားလာရသည္။
“ေျပးၾကေဟ႔ … ေျပးၾက ..။” ဘယ္သူမွန္း မသိသူမ်ားက ကၽြန္ေတာ္႔ကို ဝိုင္းဆြဲေျပးၾကသည္။
“ငါ ဘာမွ မလုပ္ေပးႏိုင္ဘူးကြာ၊ တို႔ေက်ာင္းသားေတြကို မတရားသတ္ၾကတာ ”
ေဘးလြတ္ရာ ၿခံဝင္းတခုတြင္ ထိုင္ရင္း ကၽြန္ေတာ္႔ေဘးမွ ေက်ာင္းသားတဦးက ငိုရင္း ေျပာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကို ဖက္ထားရင္းမွ လက္သီးကို တင္းၾကပ္စြာ ဆုပ္လိုက္ မိသည္။
“အကိုတို႔ အမတို႔ရယ္၊ ခင္ဗ်ားတို႔နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တေသြးထဲ တသားထဲပါ။ အဲဒီေသြးေႂကြးကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဆပ္ပါ႔မယ္။” ကၽြန္ေတာ႔ ရင္ထဲမွ တိတ္ဆိတ္စြာသာ သစၥာျပဳမိပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္႔ ဘဝရဲ႕ တဆစ္ခ်ိဳး (သို႕) ကၽြန္ေတာ္႔ အတြက္ ေန႔သစ္တခု စခဲ႔ရပါၿပီ။
မဆံုးႏိုင္ေသာ တိုက္ပဲြတို႕က ဆက္၍ လာေလၿပီ။ ေနာက္တေန႔ မတ္လ ၁၇ရက္ေန႔ တြင္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ထဲတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဆက္လက္ တိုက္ပြဲဝင္ ၾကသည္။ RCခန္းမ အေပၚ ထပ္တြင္ မ်က္ႏွာဖံုး စြပ္၍ ေဟာေျပာ ေနၾကေသာ ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္မ်ား အတြက္ လံုၿခံဳေရး တာဝန္ယူရင္း တံတားနီအျဖစ္က ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ထဲမွ မထြက္ႏိုင္ေအာင္ ရွိေနသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေတာင္းဆိုသံမ်ားက ေက်ာင္းသားအေရးကိစၥမ်ား၊ ေက်ာင္းသားသမဂၢ ဖဲြ႔စည္းေရး ကိစၥမ်ား မွသည္ ႏိုင္ငံေရး ေတာင္းဆိုမႈမ်ား အထိ က်ယ္ျပန္႔လာသည္။ ေက်ာင္းဝင္း ပတ္လည္ကို လံုထိ္န္းမ်ားက ဝိုင္းထား ၾကသည္။ ျပင္ပတြင္ ေခ်မႈန္း ခံခဲ့ရေသာ အေတြ႔ အႀကံဳ ေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းဝင္းထဲ တြင္သာ ဆႏၵျပ ၾကသည္။ ေႂကြးေၾကာ္သံမ်ား ဟစ္ေႂကြးၾကသည္။
သို႔ေသာ္ ညေနပိုင္းတြင္ေတာ႔ ဂ်က္ဆင္ေရွ႕ေပါက္မွ စစ္တပ္ႏွင့္ လံုထိန္းမ်ားက ဝင္ေရာက္ လာၿပီး ရိုက္ႏွက္ ၿဖိဳခဲြေတာ႔သည္။ ကၽြန္ေတာ္႔ သူငယ္ခ်င္း၏ ေဆြမ်ိဳး ဆရာတဦး အိမ္တြင္ ပုန္းခြင္႔ရသျဖင္႔ ကၽြန္ေတာ္ လြတ္ေျမာက္ခဲ႔ရသည္။ ထိုၿခံဝင္းထဲရွိ သစ္ပင္ေပၚတြင္ တက္ ပုန္းေနသူ တဦးကို လံုထိန္းမ်ားက ေအာက္ဆင္း ခဲ႔ရန္ ေခၚေနသည္။ ေအာက္အေရာက္တြင္ “မင္းလားကြ ေက်ာင္းသား ၊ မင္းလားကြ ပညာတတ္”ဟု ဆိုကာ ဝိုင္းရိုက္ေနေသာ အသံမ်ားက ကၽြန္ေတာ္တို႕ ရင္ကို ဓါးထက္ထက္နဲ႔ ထိုးခြဲေနသလို၊ တခုခု ထြက္မလုပ္ရန္ ဝိုင္းဆဲြေနၾကေသာ ဆရာ၏ မိသားစုမ်ားေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မလႈပ္သာၾက။
ထိုအခိုက္တြင္ ညီညာ က်ယ္ေလာင္ေသာ ကမာၻမေၾက သီခ်င္းသံက ကၽြန္ေတာ္တို႔ နားထဲ ဝင္လာသည္။ ဓမၼာရံု ထဲမွာ ဖမ္းထားေသာ ေက်ာင္းသားေတြ အခ်ဳပ္ကားေတြထဲက ဆိုေနတာ ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လဲ အသံ မထြက္ပဲ ႏွလံုးသားႏွင့္အတူ လိုက္ဆိုေနမိသည္။ က်လာေသာ မ်က္ရည္တို႔ကို မသုတ္မိေတာ့။
“တို႔ ဒီပဲြကို ဆက္တုိုက္ၾကမယ္”
ေက်ာင္းဝင္းအျပင္ဘက္ အေရာက္တြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုး သေဘာတူ ၾကသည္။ အင္းစိန္သို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပန္၍ ညေနက အျဖစ္အပ်က္ႏွင့္ ေက်ာင္းသားမ်ားကို အခ်ဳပ္ကားျဖင္႔ တင္ လာမည့္အေၾကာင္း သတင္း ျဖန္႕ၾကသည္။ အထူးသျဖင့္ မီးရထား တံခါး ပိတ္ခ်ိန္ႏွင့္ ႀကံဳ ႀကိဳက္ပါက တခုခု လုပ္ေပးႏိုင္ေအာင္ ေစာင္႔ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေမွ်ာ္လင္္႔ထားသလို ရထားတံခါး ပိတ္ခ်ိန္တြင္ အခ်ဳပ္ကားမ်ား ပိတ္မိေနသည္။ လမ္းေဘးမွ လူမ်ားက စားစရာ၊ ေဆးလိပ္၊ ပိုက္ဆံစသည္ျဖင္႔ တတ္ႏိုင္သမွ် ေပးကမ္းၾကသည္။ ကားေပၚမွ ပစ္ခ် ေပးေသာ စာကေလးမ်ားကို ဖတ္၍ ငိုၾကသူမ်ားက မရွား။
ထိုအရွိန္ျဖင္႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဆက္လက္ တိုက္ပဲြ ဝင္ၾကသည္။ အင္းစိန္တၿမိဳ႕လံုး စစ္သားမ်ား လံုထိန္းမ်ား၊ ရဲမ်ားျဖင္႔ ေနရာအႏံွ႔ျဖစ္ေနေသာ ဆႏၵျပမႈမ်ားကို ၿဖိဳခဲြၾကသည္။ ည၈နာရီခန္႔ တြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အဖဲြ႔ အင္းစိန္ ဘူတာရံုထဲတြင္ ပိတ္မိသြားသည္။ ထိုေန႔က ဝမ္းနည္းျခင္း အထိမ္း အမွတ္အျဖစ္ အနက္ေရာင္ ဝတ္ထား ေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို လံုထိန္းမ်ားက လြယ္ကူစြာ ခဲြထုတ္ ဖမ္းဆီးသြားခဲ႔ ၾကသည္။
“ေဩာ္…..ဘဝတြင္ အိမ္မက္ပင္ မမက္ခဲ႔ဘူးေသာ ေထာင္ဆိုသည္႕ အရသာကို ျမည္းစမ္း ရေပ ဦးေတာ႔မည္။”
ကၽြန္ေတာ္ အထက္တြင္ ဆိုခဲ႔သလို ကၽြန္ေတာ္႔တြင္ ႏိုင္ငံေရး အသိုင္းအဝိုင္း၊မ်ိဳးရိုးမရွိခဲ႔။ သို႔ေသာ္ ျမန္မာ႔ ဆိုရွယ္လစ္ လမ္းစဥ္ပါတီ အမည္ခံထားသည္႔ စစ္အုပ္စုက တခ်ိန္လံုးလိမ္ညာ ဝါဒျဖန္႔ ဟန္ေဆာင္ထားသည္႕ မင္းသားေခါင္းကို ျဖဳတ္၍ စစ္အာဏာရွင္ ဘီလူးရုပ္ကို ထင္ထင္ ရွားရွား ထုတ္ျပသည္ကို ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ဝါး ထင္ထင္ ျမင္ေတြ႔ခဲ႔ရသည္။ ေထာင္ထဲ တြင္ ရွိေနစဥ္ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ေတြ႔ႀကံဳခံစားခဲ႔ရသည္။ ေထာင္မွ ျပန္ထြက္လာၿပီး ေနာက္ပိုင္းတြင္ သိလိုသည္႔ အခ်က္အလက္မ်ား၊ မရွင္းလင္းသည္မ်ားကို စာအုပ္မ်ားမွ ရွာေဖြ ရသည္။ အေတြ႕အႀကံဳ ရင္႔က်က္သူ မ်ားထံမွ ေမးျမန္းရသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို မည္သူမွ မရပ္တန္႕ ႏုိင္ေတာ့။
ဩဂုတ္လတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ တိုက္ပဲြမ်ား အျမင္႔ဆံုးျဖစ္လာသည္။ မတ္၁၆ ရက္ေန႔ တုန္း ကထက္ ဆိုးေသာ ေသေၾကပ်က္စီးမႈမ်ား၊ ထိခိုက္ ပ်က္စီးမႈမ်ား ပိုမ်ား လာခဲ႔ေလသည္။ ထို႕အတူ ကၽြန္ေတာ္႔ ႏွလံုးသားသည္လည္း ဒါဏ္ရာမ်ားစြာျဖင္႔ ရင္႔က်က္လာခဲ႔သည္။ ေသြးေႂကြး ေပးဆပ္ရန္ တာဝန္ေတြလဲ ပိုမ်ား လာခဲ႔ေတာ႔သည္။
စက္တင္ဘာလ စစ္တပ္မွ အာဏာသိမ္းၿပီးေနာက္ ပါတီဖဲြ႔ကာ ႏိုင္ငံေရး လုပ္ငန္းမ်ား လုပ္ေဆာင္ လာရသည္႔ အခါ ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ အေတြ႔အႀကံဳမ်ားစြာ ရခဲ႔သည္။ ထိုအေျခအေန မ်ားက ကၽြန္ေတာ္႔ကို ပိုမို ရင္႔က်က္လာေစသည္ဟု ထင္သည္။ ထိုမွ တဖန္ ပိုမို ျပင္းထန္ေသာ ယံုၾကည္ခ်က္မ်ားႏွင့္ အတူ လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမသို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္ ရွိခဲ႔သည္။ ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းမႈမ်ား၊ ေရာဂါဘယမ်ား၊ ငတ္မြတ္ ေခါင္းပါးမႈမ်ား၊ မ်ားစြာေသာ အရာ အားလံုးကို ကၽြန္ေတာ္ ရဲဝံ႕စြာ ျဖတ္သန္းခဲ႔သည္ဟု မဆိုရဲပါ။
အခ်ိန္ကာလ၊ အေတြ႔အႀကံဳႏွင့္ တိုက္ပဲြတို႔သည္ လူသားတို႔၏ ေတြးေခၚေမွ်ာ္ျမင္မႈႏွင့္ အရည္အခ်င္း မ်ားကို ပိုမို ေတာက္ေျပာင္ လာေစသည္ဟု ဆိုသည္။ ကၽြန္ေတာ္႔ ကေတာ႔ ထိုသို႔ အတိ အက် မဆိုခ်င္ေပ။ ထိုအရာမ်ားသည္ တခါတရံ ပံုေျပာင္းေပးႏိုင္ေသာ စက္ယႏၱရားႀကီး တခု အလား၊ တဖက္မွဝင္သြားၾကစဥ္က အေသြးတူ၊ အေရာင္တူ၊ ျဖဴစင္မႈမ်ား၊ စြန္႔လႊတ္ ေပးဆပ္မႈ မ်ားႏွင့္။ ျပန္ထြက္လာၾကသည္႔ အခါ မယံုၾကည္ႏိုင္ ေလာက္ေအာင္ ကဲြျပားျခားနားမႈ မ်ားစြာျဖင္႔၊ တခ်ိဳ႕က ပိုမို ေတာက္ေျပာင္လာသည္။ တခ်ိဳ႕က မယံုၾကည္ ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေျပာင္းလဲ ကုန္ၾကသည္။
ဘာလိုလိုႏွင့္ ထိုယႏၱရားႀကီး ေမာင္းႏွင္လာခဲ႔သည္မွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာခဲ့ၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ တို႕၏ ဒီမိုကေရစီ တိုက္ပြဲကာလသည္ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ရွိခဲ႔ၿပီ။ ယခု အေျခအေနတြင္ သူမ်ားေတြ အေၾကာင္း အထူးအေထြ ကၽြန္ေတာ္ မေျပာလိုေတာ႔၊ ထိုသို႔ဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ ကေရာ……..။
ကၽြန္ေတာ္႔အား ယေန႔ထိတိုင္ ေျခာက္လွန္႔ေနသည္႔ ေျခာက္အိမ္မက္ တခုရွိသည္။ ထိုအရာကား မတ္လ ၁၆ရက္ေန႔ ျမင္ကြင္းပင္။ ထိုေန႔က သူတို႔က်ခဲ႔ေသာ ေသြးမ်ားႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္႔လက္မွ က်ခဲ႔ေသာ ေသြးတို႔သည္ သံဆူးႀကိဳး ျခားထား၍ တေနရာစီ ျဖစ္ေသာ္လည္း တေသြးထဲ တသားထဲဟု ကၽြန္ေတာ္ခံယူသည္။ သူတို႔ ေသြးသည္ ကၽြန္ေတာ္႔ေသြးပင္၊ သူတို႔ ေသြးေႂကြးသည္ ကၽြန္ေတာ္႔ ေသြးေႂကြးပင္။
တခါတရံ ကၽြန္ေတာ္ ေတြေဝေနမိသည္္။ ထိုေသြးေႂကြးက ကၽြန္ေတာ္႔ကို ေတြေဝခြင္႔မေပး၊ တခါတရံ စိတ္ပ်က္စြာ ေဘးထြက္ေန ခ်င္မိသည္။ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ေဘးထြက္ခြင္႔မေပး။ အမ်ား သူငါလို အခြင္႔အေရး ရယူခ်င္ မိသည္။ ထိုအခြင္႔အေရးသည္ ေသြးတို႔ျဖင္႔နီေစြးသည္။ ေသြးၫွီ နံံ႔ တို႔ျဖင္႔ ေထာင္းေထာင္းထေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ လက္လွမ္းရန္ကိုပင္ မဝ့ံ။
ေသြးေႂကြးကို ေသြးျဖင္႔ဆပ္ရမည္ဟု ယခု အသက္အရြယ္ အေတြ႔အႀကံဳအရ ကၽြန္ေတာ္ မဆို ခ်င္ေတာ႔။ သို႕ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႔ႀကံဳခဲ႔ရေသာ စစ္အာဏာရွင္ စနစ္ဆိုး ေအာက္မွ အျဖစ္ဆိုးမ်ိဳး ေတြကို ေနာက္မ်ိဳးဆက္ ေက်ာင္းသားေတြ၊ ျမန္မာျပည္သူ လူထုေတြ မခံစား ၾကရ ေစလိုေတာ့။
ဒီမိုကေရစီထြန္းကားေသာ ႏုိင္ငံမ်ား၏ အေျခအေန အဆင္႔အတန္းကို ကိုယ္တိုင္ ေတြ႔ရမွ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေတာင္းဆိုခဲ႔သည္႔ ဒီမိုကေရစီ၏ တန္ဘိုးကို ပိုမိုသိလာရသည္။ ထို ႏိုင္ငံသားေတြ လူပီသစြာ ေနႏိုင္ခြင္႔ကို ျမင္ရမွ လူ႔အခြင္႔အေရး၏ နက္နဲေသာ တာဝန္ခံမႈကို ပိုနားလည္ လာရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ တစိတ္္တပိုင္းမွ် လြတ္ေျမာက္ ေနရစဥ္မွ အာဏာရွင္ စစ္ဖိနပ္ေအာက္တြင္ ျပားျပား ေမွာက္ေနရသည္႔ ျပည္သူတို႕၏ ဘဝကို ပို၍ စာနာရသည္။ သူတို႔ မလြတ္ေျမာက္္ေသးလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္႔ ေသြးေႂကြးတာဝန္ မေက် (တနည္း) ကၽြန္ေတာ္ ထိုေျခာက္အိမ္မက္မွ လြတ္ေျမာက္ခြင္႔ ရမည္မဟုတ္။
အခ်ိန္ မည္မွ်ၾကာေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ေတြးေနမိသည္ မသိ။ အေရွ႕ဘက္ အေဝး မိုးကုတ္ စက္ဝိုင္းဆီမွ အာရုဏ္ဦး၏ ေရာင္နီ ခပ္ပ်ပ်ကို ျမင္ေတြ႔ေနရေပသည္။ မွန္ပါသည္။
“မည္မွ် ေမွာင္ေသာ ညပင္ ျဖစ္ပါေစ ညၿပီးလွ်င္ေန႔ ျဖစ္ရပါမည္။ အေမွာင္ၿပီးလွ်င္ အလင္းေရာက္ ရမည္။ ဒါက ေလာကသစၥာတရားပင္။”
သို႔ေသာ္ ျမန္မာျပည္လူထုအတြက္ အေမွာင္ကေတာ့ ၾကာရွည္ လြန္းလွသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ ထင္သည္္။ ထိုအေမွာင္ထု ေအာက္မွ ငို္ၿငီးသံမ်ား၊ ရင္နင္႔ဘြယ္ရာ ဘဝမ်ား၊ ခါးသီး နာက်ည္း ဖြယ္ရာမ်ား၊ အနိဌာရံုမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ ျမင္ေနရသည္။ ေရာင္နီလာခ်ိန္အထိ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထိုင္ေစာင္႔ေနၾကရန္ မသင္႔။
သဘာဝ နိယာမအရ ကမာၻတဖက္ျခမ္းတြင္ “ည” ျဖစ္ေနစဥ္ တျခား ကမာၻတဖက္ျခမ္းသည္ “ေန႔ ” ျဖစ္ေနသည္။ ဟိုးအေရွ႕ဘက္ဆီတြင္ ေရာင္နီရွိသည္။ အေရွ႕အရပ္ဆီသို႔ ေသခ်ာစြာ ဦးတည္၍ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခရီးႏွင္ခဲ႔လွ်င္ ထိုရွည္လ်ားေသာ ညတာကို ခ်ံဳ႕ႏိုင္လိမ္႔မည္။ သို႔ေသာ္ အေနာက္ဖက္ကိုသာ ေလွ်ာက္မိလွ်င္မူ ထိုနိယာမအရ မဆံုးႏိုင္ေသာ အေမွာင္ခရီးရွည္ႀကီး ျဖစ္ေနေပလိမ္႔မည္။
မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ခရီးဆက္ရေပမည္။ အခ်ိဳ႕က အလင္းေရာင္ လာသည္အထိ ထိုင္ေစာင့္ေနၾက ေစကာမူ လင္းအာရုဏ္ဦးဆီသို႔ ဦးတည္၍ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မျဖစ္မေန ခရီးႏွင္ရ ေပဦးမည္။
ျမန္မာျပည္၏ အေမွာင္ညတာေတြ ဆံုးပါေစေတာ႔။
(ဒီမိုကေရစီ တိုက္ပြဲကာလအတြင္း က်ဆံုးခဲ့ရေသာ ရဲေဘာ္မ်ားႏွင့္ ဆက္လက္တိုက္ပြဲဝင္ေနသူ အားလံုးကို ဦးညႊတ္လွ်က္)
D-wave
No comments:
Post a Comment