'' နာဂစ္ေဒသတြင္ လံုျခံဳေရးတာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့သူ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲတပ္ဖြဲ႔၀င္တစ္ဦး၏ အေတြ႔အၾကံဳမ်ား''

အမည္။ ။ရဲတပ္သား ေအာင္မ်ိဳးသူ

ကိုယ္ပိုင္အမွတ္။ ။လ/၂၁၁၄၀၅

အသက္။ ။ ၂၃ႏွစ္

ေနရပ္။ ။ဧရာ၀တီတိုင္း၊ဇလြန္ျမိဳ ႔နယ္၊ဟသၤာတခရိုင္၊ ေညာင္ပင္ေက်းရပ္ကြက္ သံလြင္ကြင္းေက်းရြာ

လုပ္သက္။ ။၃ႏွစ္ခြဲ

နာဂစ္ေဒသ။ ။ဖ်ာပံု ေဒးဒရဲအပိုင္တြင္ ၂လ တိုင္ လံုျခံဳေရးတာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့။

က်ေနာ္ ၂၀၀၅ခုႏွစ္မွာဆယ္တန္းေအာင္ျမင္ျပီး။ပဲခူးတိုင္းျပည္ျမိဳ ႔နယ္၊၀က္ထီးကန္ရဲေလ့က်င့္ေရး အမွတ္ (၂) သင္တန္း ေက်ာင္းမွာ သင္တန္းငါးလေက်ာ္ ေျခာက္လတက္ခဲ့ျပီးေတာ့ ဇလြန္ျမိဳ ႔နယ္ ရဲတပ္ဖြဲ႔မွဴးရံုးမွာ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ပါတယ္။

ရဲ(၁)လို႔ေခၚတဲ့ ရဲတပ္ဖြဲ႔ဆိုင္ရာ စာရင္းေတြကို လုပ္ရပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ဆက္သြယ္ေရးတာ၀န္ကို ယူရပါတယ္။ ၀န္ထမ္းလစာ တစ္လကို က်ပ္ေငြ တစ္ေသာင္းခြဲပဲ ရပါတယ္။ စားမေလာက္တာေတြရယ္၊ ျပီးေတာ့ သင္တန္း မွာ သင္ရတာနဲ႔ အျပင္မွာ လုပ္ရတာနဲ႔က တျခားစီးျဖစ္ေနတာေတြေၾကာင့္ က်ေနာ္လံုး၀ အလုပ္လို႔ မေပ်ာ္ေတာ့တာေၾကာင့္ ၂၀၀၈ ခု စက္တင္ဘာမွာ ထိုင္းႏိုင္ငံဘက္ကို ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ ခုက်ေနာ္ ပန္းရံအလုပ္ ၀င္လုပ္ ေနပါတယ္။

၂၀၀၈ ေမလဆန္းမွာ နာဂစ္မုန္းတိုင္း တိုက္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ကို လံုျခံဳေရးအတြက္ဆိုျပီး ေမလ(၁၂)ရက္ေန႔မွာ ေဒးဒရဲျမိဳ ႔ကို စျပီးေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ရယကရံုးကို က်ေနာ္တို႔ အဖြဲ႔အရာရွိ ေတြအပါ အ၀င္ေပါ့ အားလံုးေပါ့ (၂၂)ေယာက္။ ၁၅ ေပေလာက္ရွိတဲ့ အခန္းတစ္ခန္းမွာတည္းရပါတယ္။ တံတားရဲ ႔ ေျခရင္းက တိုက္ခန္း ကေလးပါ။ စားေသာက္စရာေတြေတာ့ တိုင္းက ေပးလိုက္ပါတယ္။ တပ္ဖြဲ႔ဆိုေတာ့ ခ်က္တာျပဳတ္တာ၊ စားေသာက္တာေတြဟာ ဘုန္းေဘာလေအာပဲ၊ စည္းမရွိကမး္မရွိနဲ႔၊ ျပဳတ္ျပီးအခြံခြါထားတဲ့ ဘဲဥမွာ အျပင္က အျဖဴေရာင္ေတြက ယင္ေကာင္ေတြ စားလို႔ကုန္တဲ့ အထိကို ထားခ်င္သလိုထားတာပါ။ က်ေနာ္ဆိုရင္ ေသြး၀မ္းေတြ သြားလို႔ ေဆးရံုတက္ခဲ့ရပါတယ္။ ဆရာ၀န္ၾကီးက က်ေနာ္တို႔ အရာရွိကိုေခၚျပီး၊ သန္႔သန္ ႔ရွင္းရွင္း ေနထိုင္၊ စားေသာက္ဖို႔ သတိေပးခဲ့ရပါတယ္။

မုန္တိုင္းတိုက္နယ္ေျမကို က်ေနာ္တို႔ ေရာက္သြားတဲ့အခါ လူေသအေလာင္းတခ်ိဳ႕နဲ႔၀က္ေသေကာင္၊ ႏြားအေသ ေကာင္၊ ကၽြဲေသေကာင္္ အပုပ္ေတြ ရွိေသးတယ္။ ေလေကာင္းေလသန္႔ကို မရႈရဘူး အပုပ္န႔ံေတြ တခ်က္တခ်က္ လာတာ လူကို ေအာ့ခ်င္ေလာက္ေအာင္ပါပဲ။

က်ေနာ္တို႔က ပ်က္ေနတဲ့အိမ္ေတ၊ြ တဲေတြကို စစ္သားေတြနဲ႔ေရာျပီး ျပန္ကူေဆာက္ေပးရပါတယ္။ အခ်ိဳ႕ ဘာမွ မသိတဲ့ ၁၃ႏွစ္၁၄ႏွစ္ ကေလးစစ္သားေတြေတာင္ ပါပါတယ္။ မေလးရွားတို႔၊ တရုတ္တို႔၊ ႏိုင္ငံျခားက လာအကူအညီ ေပးတဲ့ ရြက္ဖ်င္တဲေတြကို က်ေနာ္တို႔ ေဆာက္ေပးရပါတယ္။ ေဒးဒရဲ တံတားအနားမွာ အလံုး (၂၀)ေလာက္ က်ေနာ္တို႔ ေဆာက္ရပါတယ္။ ေဒးဒရဲ အားကစားရံုၾကီး ျပိဳသြားတာကို က်ေနာ္တို႔ ကိုယ္တိုင္ ရွင္းလင္းျပီးေတာ့ အဲဒီမွာလည္း တဲေတြေဆာက္ရပါတယ္။

က်ေနာ္ဟာ မုန္တိုင္းေဒသကို သြားရမယ္ဆိုေတာ့ ဒုကၡေ၇ာက္တဲ့လူေတြကို ကူညီရေတာ့မယ္ ဆိုျပီး ေတာ္ေတာ္ေလး ေပ်ာ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔က သူတို႔ခိုင္းတာကိုပဲ လုပ္ခြင့္ရပါတယ္။က်ေနာ္တို႔က လမ္းေၾကာင္းေစာင့္ရပါတယ္။ ေဒးဒရဲ ဖ်ာပံုလမ္းေပါ့ဗ်ာ၊ ျပည္ထဲေရး၀န္ၾကီးလမ္းေၾကာင္းတို႔၊ ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္လမ္းေၾကာင္းတို႔၊ ႏိုင္ငံျခားဧည့္သည္ လမ္းေၾကာင္းတို႔ ရွိရင္လမ္းေၾကာင္း ရွင္းေပးရပါတယ္၊

ေလေဘးသင့္ ဒုကၡသယ္ေတြက တိုင္းနဲ႔ျပည္နယ္ အသီးသီးက၊ ျမိဳ ႔အသီးသီးက လာလွဴၾကတာေတြကို လမ္းေပၚ တက္ျပီး ယူၾကတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ သားသမီးမ်ားရင္ မ်ားသလို အလုအယက္ယူၾကပါတယ္။ ဒါကို က်ေနာ္တို႔ ကိုယ္ခ်င္းစာပါတယ္။ အဲဒီလိုယူေနၾကေတာ့ ၀န္ၾကီးလမ္းေၾကာင္း ပိတ္သြားပါတယ္၊ က်ေနာ္တို႔ကို အထက္က အမိန္႔ေပးတယ္ခင္ဗ်။ လူေတြကိုရိုက္ႏွက္၊ ဆဲဆို ကန္ေက်ာက္ျပီး ရွင္းခိုင္းတယ္ခင္ဗ်၊ ဖယ္ေပး၊ ဖယ္မေပးရင္ ပစ္မယ္ ခတ္မယ္ေပါ့ဗ်ာ ေအာ္ေငါက္ရတယ္။ ျပည္သူေတြက လမ္းေပၚက ဆင္းသြားရတာေပါ့ဗ်ာ။ သူတို႔ခိုင္းတဲ့အတိုင္း က်ေနာ္တို႔လုပ္ခဲ့ရပါတယ္။

က်ေနာ္တို႔ကို အမိန္႔ေပးအုပ္ခ်ဳပ္တာက ျပည္ျမိဳ ႔အင္းမက တပ္မ(၆၆)စစ္တပ္က ဗ်ဴဟာမွဴးနဲ႔ တပ္မမွဴးေတြပါ။ သူတို႔ေတြလာရင္လည္း က်ေနာ္တို႔က လံုျခံဳေရးယူရတယ္ခင္ဗ်။ညဖက္က်ေတာ့ အစည္းအေ၀း ေခၚတယ္ခင္ဗ်။ ဧရာ၀တီတိုင္းရံုးက ညႊန္ၾကားခ်က္လို႔ ေျပာပါတယ္။“သူေတာင္းစားႏွိမ္နင္းေရးစီမံခ်က္''ဆိုျပီး အမိန္႔ ထုတ္လာပါတယ္။ အဲဒီလို“သူေတာင္းစားႏွိမ္နင္းေရးစီမံခ်က္''ထြက္လာတယ္ ဆိုျပီး ေသနတ္ေတြ က်ည္ေတြ ေပးပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ကို ဘာေျပာလဲဆိုေတာ့ ႏိုင္ငံျခားသားေတြ လာလို႔ရွိရင္ ဒီလိုေတာင္းရမ္း စားေသာက္ေနတာ မေတြ႔ေစခ်င္ဘူးလို႔ ေျပာပါတယ္။ သိကၡာက်တယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။

က်ေနာ့္အျမင္ကေတာ့ မရွိလို႔ ေတာင္းစားတာ ရွက္စရာမဟုတ္ပါဘူး၊ ခိုးစားတာမွ မဟုတ္တာ၊ သူတို႔ေတြလို မဟုတ္တာလုပ္ေနတာ လိမ္ေနတာကမွ ရွက္စရာလို႔ျမင္ပါတယ္။“သူေတာင္းစားႏွိမ္နင္းေရးစီမံခ်က္'' မွာ ဘာလုပ္ရလဲဆိုေတာ့ ညဘက္မွာ ဖ်ာပံုျမိဳ ႔ေပၚကေခ်ာဆြဲထားတဲ့ ဟိုင္းလတ္ကားေတြနဲ႔ က်ေနာ္တို႔သြားရတယ္၊ စခန္းမွဴး ကိုယ္တိုင္ပါတယ္ခင္ဗ်၊ စစ္တပ္က အမုန္းမခံေတာ့ဘူး၊ ၂၀၀၇ စက္တင္ဘာ ေရႊ၀ါေရာင္ ေတာ္လွန္ေရး ကတည္းက အမုန္းမခံေတာ့ဘူးခင္ဗ်။ က်ေနာ္တို႔ကို အမုန္းခံခိုင္းတယ္ေလ။ စစ္တပ္က လူအမုန္း မခံေတာ့ဘူးဆိုတာ လံုး၀ေသခ်ာသြားျပီေလ။

လူေတြဟာ လယ္ကြက္ေတြမွာ ေရေတြပုပ္ေနလို႔ မေနႏိုင္ဘူး။ ကန္သင္းရိုး တာရိုးေတြေပၚက အကြက္ ကေလးေတြမွာ ဖ်င္စုတ္အစအနေတြ၊ အုန္းလက္ေတြနဲ႔ တဲေလးေတြ ေဆာက္ေနၾကတယ္။ အခ်ိဳ႕တဲေတြမွာ တစ္ေယာက္၊ ႏွစ္ေယာက္၊ အခ်ိဳ ႔တဲေတြမွာ အသက္ၾကီးေနတဲ့ လူေတြ၊ ဗိုက္ၾကီးသယ္ေတြ၊ အခ်ိဳ႕ဆိုရင္ ကေလး ငယ္ေလးေတြနဲ႔ပါ။ အဲဒါေတြက ဖ်ာပံုနဲ႔ ေဒးဒရဲလမ္းမၾကီး ေပၚမွာပါ။

ည၇နာရီ ဂနာရီေလာက္မွာပါ။ က်ေနာ္တို႔လည္း အိပ္ခ်င္တဲ့အခ်ိန္၊ သူတို႔ေတြလည္း ပင္ပန္းလို႔ အိပ္ခ်င္တဲ့အခ်ိန္ေပါ့ဗ်ာ။ တဲတြင္းမွာ အိပ္ေနတဲ့လူေတြ အျပင္ထြက္။ ညတြင္းခ်င္း ဖ်က္ခိုင္းရတယ္။ မဖ်က္ရင္ ဓါးေတြနဲ႔ ခုတ္ထစ္္၊ ေျခေထာက္ေတြနဲ႔ ကန္ျဖိဳ သူတို႔ေတြငိုၾကတယ္၊ မေျပာင္းမေနရ က်ေနာ္တို႔ေတြ ေမာင္းထုတ္လိုက္ ေတာ့ ညတြင္းခ်င္း အဲဒီလူေတြဟာ သခ်ိဳင္းကုန္းေတြ၊ လယ္ေတြၾကားက ကုန္းကေလးေတြကို ေျပာင္းသြားရ တယ္ဗ်ာ။

က်ေနာ္ မ်က္ရည္က်မိတယ္ခင္ဗ်။ အဲဒီေန႔က စျပီးက်ေနာ္လုပ္ေနတဲ့ ျပည္သူ႔ရဲ၀န္ထမ္း ဘ၀ကို လံုး၀မုန္းသြားတယ္၊ လံုး၀ စိတ္ဓါတ္ကို အလံုးအရင္းနဲ႔ က်သြားတယ္။ အဲဒီကတည္းက လံုး၀ကို က်ေနာ္ မလုပ္ခ်င္ေတာ့ တာပါ။သူတို႔လုပ္တာက ႏိုင္ငံ့၀န္ထမ္းကိုသာ ရွင္းျပျပီး ျပည္သူေတြ မသိေအာင္လုပ္တာ။ လံုး၀ တရားမွ်တမႈ မရွိဘူး၊ က်ေနာ္တို႔ကို ရွင္းျပတယ္၊ ဒီလိုေတာင္းစား ေနရတာေတြက ႏိုငံျခားသားေတြျမင္ရင္ လံုး၀ မသင့္ေတာ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္လို႔ေျပာတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျပည္သူဘက္က ၾကည့္မယ္ ဆိုရင္ဒါလံုး၀ တရားနည္းလမ္း မက်ဘူးလို႔ က်ေနာ္ထင္တယ္။

“သူေတာင္းစားႏွိမ္နင္းေရးစီမံခ်က္''ဘာညာ ''သူေတာင္းစား ''ဆိုျပီး ကိုယ့္လူမ်ိဳးေတြ အေပၚမွာ မသံုး သင့္ပါဘူး၊ ႏိုင္ငံျခားသားေတြ အေပၚမွာ ဒါေတြမရွိဘူး ဆိုျပီး အထင္ၾကီးေစခ်င္တယ္ေပါ့။ ဒုကၡေရာက္ ေနတာေတာင္မွ ဒါေတြမလုပ္ဘူးေပါ့။ အဲဒီလို သေဘာပါ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ သတင္းေထာက္ေတြ လာမယ္၊ ဂ်ာနယ္သမားေတြ လာမယ္၊ ဓါတ္ပံုေတြ ရိုက္မယ္၊ဒါေတြကို သူတို႔မလိုလားဘူးေလ။သူတို႔(အစိုးရ) ကိုယ္တိုင္လည္း ေထာက္ပံ့ႏိုင္တာ မဟုတ္ပဲနဲ႔ ႏိုင္ငံျခား အကူအညီေတြေပးတာကိုလည္း လက္မခံရဘူး ဆိုတာေတာ့ ရက္စက္ရာက်လြန္းပါတယ္။

က်ေနာ္လမ္းမွာ တာ၀န္က်ရင္ လူေတြကို ေတာင္းပန္ပါတယ္၊ လူၾကီးေတြလာရင္ ခဏေလာက္လမ္းေပၚက ဆင္းေပးပါ၊ ျပီးရင္ျပန္တက္ၾကေပါ့ေႏွာ္၊ က်ေနာ့္ကို သူတို႔နားလည္ၾကပါတယ္၊ ခင္လည္းခင္ၾကပါတယ္။က်ေနာ္ အဲဒီဒုကၡသယ္ေတြကို ေမးၾကည့္ပါတယ္၊ ႏိုင္ငံျခားက အကူအညီ ပစၥည္းေတြကို ဘာမွမရဖူးဘူး။ အစိုးရ ေပးတာလည္း ဘာမွမရဖူးဘူး။ ဟိုက ဒီကျပည္သူေတြ အခ်င္းခ်င္း လာလွဴတာေတြကိုပဲ စားေသာက္ရတယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။

က်ေနာ့္အျမင္ကေတာ့ ေရာက္တာေတာ့ရွိတယ္။ ရြက္ဖ်င္ဆယ္ေပေလာက္ ေပးရမယ့္ေနရာမွာ ငါးေပ ေလာက္သာ ေပးပါတယ္။ ႏိုင္ငံျခားက လွဴတဲ့ပစၥည္းေတြ ဟူသမွ် ဂိုေဒါင္ထဲမွာ ထည့္ထားတယ္ ခင္ဗ်။ အဲဒါ ေတြက လူၾကီးေတြလာရင္ ဒါေတြရွိတယ္ ဆိုျပီးျပဖို႔ထားတယ္။ ျပီးေတာ့ ဒီပစၥည္းေတြက တစ္ခါတည္း ေ၀ရမယ့္ ဟာေတြေလ၊ လူၾကီးလာမွ ေ၀တယ္ဆိုေတာ့ လူေတြက မိုးထဲေလထဲမွာ ေစာင့္ေနရေတာ့တာေပါ့။

ေဒးဒရဲတံတားမွာ လံုျခံဳေရး တြဲဘက္ လံုျခံဳေရးေစာင့္ရတယ္၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တို႔ ဘာလုပ္ရလဲ ဆိုေတာ့ ႏိုင္ငံျခား သတင္းေထာက္ေတြ လာတယ္။ အေမရိကန္ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ လာတယ္၊ ေနာ္ေ၀းက ဘယ္ႏွစ္ေယာက္၊ ၾသစတီးလ်ားက ဘယ္ႏွစ္ေယာက္လာတယ္၊ အကုန္ေမးရတယ္။ မွတ္ရတယ္။ ျပီးေတာ့ ခရိုင္ရံုးကို စါရင္းပို႔ရတယ္ခင္ဗ်။ ကုန္ကုန္ေျပာမယ္ဗ်ာ၊ ရုုပ္ရွင္မင္းသား ကိုေက်ာ္သူတို႔ လာလွဴရင္ေတာင္ အက္စ္ဘီတို႔ ေထာက္လွမ္းေရးတို႔၊ စရဖတို႔ အကုန္ လိုက္ရတယ္ခင္ဗ်၊ သူတို႔ဘာလုပ္လဲ။ ဘာေျပာလဲ အကုန္လံုးကို က်ေနာ္တို႔က တင္ျပရတယ္ခင္ဗ်။ ကင္မရာဆိုရင္ လံုး၀ ရိုက္ပိုင္ခြင့္မျပဳဘူး၊ ရိုက္တာျမင္လို႔ ရွိရင္၊ ေအာ္ရမယ္၊ ဆဲရမယ္ ဆိုျပီး က်ေနာ္တို႔ကို အမိန္႔ေပးထားတယ္ခင္ဗ်။

ေဒးဒရဲျမိဳ ႔ေပၚမွာ ေလေဘးဒုကၡသည္ စခန္း၂ခု ဖြင့္ထားတယ္ခင္ဗ်။ ျမိဳ႕ပၚ တံတားေျခရင္းမွာ တဲအလံုး(၂ ၀)ခင္ဗ်၊ က်ဳံဒါးမွာ အလံုး(၃၀)ခင္ဗ်၊ တကယ့္တကယ္ျဖစ္ေနတဲ့ ရြာေတြအမ်ား ၾကီးရွိတယ္။ ေဒးဒရဲျမိဳ ႔နယ္ထဲက ရြာပ်က္သြားတဲ့ လူေတြ၊ ေရလႊမ္းသြားတဲ့လူေတြ စက္ေလွေတြနဲ႔ ျမိဳ ႔ကို တက္လာၾကတယ္ခင္ဗ်။ က်ေနာ္ ေလွဆိပ္မွာ ကြမ္းယာစားရင္း ေမးၾကည့္တယ္ခင္ဗ်၊ သူတို႔ရြာေတြဘက္ကို ဘယ္က အကူအညီမွ မေရာက္ ဘူးလို႔ ေျပာတယ္ခင္ဗ်။

ႏိုင္ငံျခားသားေတြ၊ ကုလသမဂၢအတြင္းေရးမွဴးခ်ဳပ္ မစၥတာဘန္ကီမြန္းလာတယ္။ အခါမွာက်ံဳဒါးရယ္၊ ေဒးဒရဲရယ္၊ အဲဒီႏွစ္ေနရာပဲ လိုက္ျပတယ္ခင္ဗ်။ က်န္တဲ့ ဖ်ာပံုတို႔ အျခားေနရာ တို႔ကို က်ေနာ္သိသေလာက္ ဆိုရင္သြားခြင့္မျပဳဘူး ခင္ဗ်။ လုပ္ထားတဲ့ေနရာကိုပဲ လိုက္ျပ တယ္။ တကယ္ျဖစ္ေနတဲ့ ေနရာက်ေတာ့ သူတို႔လိုက္မျပဘူး။ က်ေနာ္တို႕ အစိုးရဟာ၊ ျပည္သူေတြ အပါ အ၀င္ ဘယ္သူ႔ကို ဘယ္လိုလိမ္ရမလဲ ဆိုတာကိုပဲ ၾကံစည္စဥ္းစားေနတယ္ နဲ႔တူတယ္ဗ်။

က်ေနာ္ ဒုတိယအၾကိမ္ (၇)ပိုင္း တာ၀န္ျပန္က်တဲ့အခါ၊ ေဒးဒရဲျမိဳ ႔ကိုပဲ တာ၀န္ျပန္က်တယ္ ခင္ဗ်။ ေဒးဒရဲနဲ႔ ဖ်ာပံုဆက္ထားတဲ့ လမ္းေဘးမွာ သာသနာ့ဗိမာန္ရွိတယ္ ခင္ဗ်။ အဲဒီထဲမွာ ႏိုင္ငံျခားက လွဴတဲ့ဆန္၊ ျမန္မာ ႏိုင္ငံက လူေတြလွဴတဲ့ ဆန္ေတြရွိပါတယ္။ ကန္ထရိုက္ယူျပီး မိုးထားတဲ့လူေတြဟာ လူၾကီးျမင္သာတဲ့ ဖက္ကို မိုးထားျပီး ျဖစ္သလိုလုပ္ထားေတာ့ မိုးရြာတာနဲ႔ မိုးေတြယိုေတာ့ ဆန္ေတြ အစားအစာေတြ အကုန္ပုပ္ပြ ပ်က္စီးကုန္တယ္ ခင္ဗ်။

အဲဒါေတြကို လူၾကီးလာရင္ ျပဖို႔အတြက္ က်ေနာ္တို႔ကို ေစာင့္ခိုင္းထားတယ္ခင္ဗ်။ေနာက္တစ္ခုက ေဒးဒရဲ မယကနဲ႔ အလက မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာ လမ္းၾကားေလးရွိတယ္ျပည္ေရႊဆံေတာ္၊ ဆယ္ထပ္ၾကီးဘုရား ပံုစံမ်ိဳး ဘုရားပရ၀ုဏ္ထဲမွာ ဂိုေဒါင္ၾကီးရွိတယ္။အဲဒီအထဲမွာ စားေသာက္စရာေတြ အစံု၊ ၾကက္ဥ၊ ဘဲဥ၊ ၾကက္သြန္၊ အာလူး၊ အထည္ေဘထုတ္ေတြ၊ က်ေနာ္တို႔ မျမင္ဖူးတဲ့ ႏိုင္ငံျခား ပစၥည္းေတြ အစံံုေလွာင္ထားတယ္။ အမ်ားၾကီးပဲ ခင္ဗ်။

အ၀တ္အထည္ အစားအစာ လိုခ်င္လို႔ လာေတာင္းတဲ့ လူေတြလာျပီး အလွဴခံလို႔ရွိရင္ ေက်းရြာက ေထာက္ခံစာ ယူလာရတယ္။ အဲဒီ ရယကရံုးမွာ တပ္မ(၆၆)ဗ်ဴဟာမွဴး ကိုင္တယ္၊တပ္မမွဴးေတြ အျပင္ ဗိုလ္ေတြလည္းရွိတယ္။ ေဆာက္လုပ္ေရး ၀န္ၾကီးလားမသိ ရုံးလာထို္င္တယ္။ ဒီလူေတြ အေျပာအရ ေထာက္ခံစာ တစ္ေစာင္ရဖို႔ တန္းစီေစာင့္ရတယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။မယကရုံးထဲမွာလည္း လွ်ပ္စစ္ပစၥည္း(ျခင္ရိုက္ဘက္တံ)တို႔ မုန္႔အေျခာက္တို႔ ရွိတယ္။

ဒါ့အျပင္ကို သကၤန္းေတြ၊ သပိတ္ေတြလည္း ရွိပါတယ္။အလွဴပစၥည္းေတြကို လိုခ်င္လို႔ ဘုန္းၾကီးေတြ၊ သီလရွင္ ဆရာေလးေတြ လာရင္လည္း၊ သာသနာ မွတ္ပံုတင္ျပရမယ္။ လူေတြလာရင္လည္း မွတ္ပံုတင္၊ မိသားစု သန္းေခါင္စါရင္းကို ျပရမယ္ ဆိုေတာ့ မုန္တိုင္းတိုက္တဲ့အထဲ ပါသြားတာ၊ အဲဒီအေထာက္အထားေတြ ဘယ္မွာရႏိုင္ေတာ့မလဲ။ တကယ့္ တကယ္က်ေတာ့…။ေတာ္ေတာ္ၾကာဗ ဗိုလ္မွဴးစားဖို႔၊ ေတာ္ၾကာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္စားဖို႔ ဆိုင္ကယ္နဲ႔ လာလာယူတာ။ က်ေနာ္က လံုျခံဳေရးေစာင့္ေနခဲ့တာ မ်က္ျမင္ ကိုယ္ေတြ႕ပဲ။ က်ေနာ္တို႔ ေရွ႕မွာ အေကာင္းဆံုးေတြကို စားတယ္၊ ေသာက္တယ္၊ ဗူးခြံေတြ ရႈပ္ပြ ေနတာပဲ၊တပ္ရင္းကို ျပန္မယ့္ ကားရွိရင္ အရာရွိ မိသားစုေတြ အတြက္ဆိုျပီး ႏိုင္ငံျခား ပစၥည္းေတြကို ကားနဲ႔လာယူတာ မျမင့္ခ်င္အဆံုးပဲဗ်။

စားကုန္ေတြ အကုန္လံုး ေဒးဒရဲျမိဳ ႔ထဲမွာ ျပန္သြင္းၾကတယ္၊ ေနာက္ဆံုး ကုန္ကုန္ေျပာမယ္ ယိုးဒယားက လာတဲ့ ဆားထုတ္ေတြ၊ တရုတ္ကလာတဲ့ ဆားထုတ္ေတြ၊ အကုန္လံုး က်ေနာ္တို႔ေနတဲ့ ျမိဳ ႔ အထိ ပ်ံ ႔ႏွံ႔ေနေတာ့ သူတို႔အက်င့္စရိုက္ေတြကို ေစ်းကြက္ကို ၾကည့္ရင္သိႏိုင္ပါ တယ္။ ဂိုေဒါင္ထဲမွာ ၾကက္ဥေတြ၊ ဘဲဥေတြ၊ ၾကက္သြန္ေတြပုပ္၊ အာလူးေတြ အပင္ေပါက္၊ က်ေနာ္ေမးခ်င္တယ္၊ ဒါေတြကို ျပည္သူေတြကို မေ၀ပဲ၊ လူၾကီးေတြလာရင္ ျပဖို႔ပဲထားတာလား၊ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္က ၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္ဆိုေတာ့ ေမးပိုင္ခြင့္မရွိဘူး။ ဒီဘက္ကိုေရာက္မွ ေျပာရေတာ့တယ္။

ျမိဳ ႔ေပၚရပ္ကြက္ေတြမွာ ေတာင္မွ လူၾကီးသြားမယ့္ လမ္းေၾကာင္းမွာပဲ သြပ္ေတြ ေ၀တယ္၊ဒါေတာင္ လမ္းက ၾကည့္ရင္သြပ္တစ္ျခမ္းပဲျမင္ျပီး ေနာက္မွာေတာ့ တာလာပတ္မိုးထားတယ္။ ဘယ္ေလာက္ ေသလဲ ဆိုေတာ့ ေဒသက လူေတြအေျပာကို ေထာက္ရင္ေတာင္ပဲတကယ္ သိန္းခ်ီေသႏိုင္ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ ့ဒီေဒသက စီးပြားျဖစ္ထြန္းတဲ့ ေဒသ လူေနထူထပ္တယ္ ဆိုေတာ့ လူေတြအမ်ားၾကီး လုပ္ကိုင္စားေသာက္လို႔ ရတယ္၊ ရြာလံုးကၽြတ္ေပ်ာက္ သြားတာေတြရွိတယ္၊ က်ေနာ္တို႔ကို ေရဒီယို နားေထာင္ခြင့္ ေပးပါတယ္။ ဘီဘီၤစီတို႔ ဘာတို႔ေပါ့ေႏွာ္။ ဒါေပမယ့္ မင္းတို႔မယံုနဲ႔ေႏွာ္ သူတို႔ မဟုတ္တာေတြ ေျပာေနတာတဲ့။ ျမန္မာ့အသံက ထုတ္လႊင့္တာေတြကို က်ေနာ္တို႔ ရယ္ခ်င္တာေပါ့ဗ်ာ၊ ျပေနတာကတမ်ိဳး၊ ဒီမွာျဖစ္ေနတာနဲ႔ တလြဲစီပဲ။ က်ေနာ္ဆိုရင္ ေနာ္ေ၀က လႊင့္တဲ့ ဒီမိုကရက္တစ္ျမန္မာ့အသံကို အျမဲ နားေထာင္ပါတယ္၊

နာဂစ္ေဒသမွာ ထူးထူးျခားကို ေျပာပါဆိုရင္၊ ဂ်ဴလိုင္လမွာေပါ့ဗ်ာ၊ ေဒးဒရဲျမိဳ ႔ထဲက ခေလးတစ္ေယာက္ကို စစ္တပ္ထဲကို သြင္းမယ္ဆိုျပီး ျပည္ အင္းမ(၆၆)တပ္ကို ေခၚသြားပါတယ္၊ခေလးက ၁၃ႏွစ္၁၄ႏွစ္ပဲရွိေသးေတာ့ သူ႔အေမက လိုက္သြားတယ္၊ ငိုျပီး ေတာင္းပန္တယ္ေပါ့၊စစ္တပ္က လူၾကီးေတြက စစ္သားျဖစ္သြားျပီ၊ ျပန္မေပးႏိုင္ဘူး လို႔ေျပာေတာ့၊ အဲဒီအေဒၚကတိုင္မယ္ေတာမယ္ လုပ္ေတာ့မွ ျပန္ေပးလိုက္တာခင္ဗ်။ အဲဒါ က်ေနာ့္ကိုယ္ေတြ႔ပါ၊ ေနာက္တစ္ခုက ေလွေတြ လွဴတယ္၊ အိမ္ေတြလွဴတယ္၊ တီဗြီေတြမွာ လႊင့္တယ္၊ မွတ္မွတ္ ရရ ေျပာခ်င္တယ္။

က်ေနာ္ ေဒးဒရဲလမ္းမွာ ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သိန္းစိန္ လာတယ္ခင္ဗ်။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ခရီးသြားျပည္သူေတြ ကားေတြကို ရပ္ေပးရတယ္ခင္ဗ်။ အဲဒီမွာ ကားေပၚက ပိုက္ေလွသူၾကီး တစ္ေယာက္ ေျပာျပပါတယ္။ ေလွတစ္စီးကို (သံုးသိန္း)နဲ႔ ၀ယ္ရမယ္၊ အိမ္ဆိုလည္း (သံုးသိန္းေပးရမယ္ ေျခာက္သိန္းေပးရမယ္) ဆိုျပီး စစ္ဗိုလ္ေတြ လာေျပာတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ က်ေနာ္က ေျပာတယ္ လွဴတာ မဟုတ္ဘူးလား၊ တီဗၤီြထဲမွာ လွဴေနတာပဲေလ ဆိုေတာ့။ အလကားပါကြာ မင္းတို႔အစိုးရေတြ၊ မင္းတို႔လဲ အတူတူပဲတဲ့။ က်ေနာ္ ေတာ္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားပါတယ္။

ေနာက္တစ္ခုက ေဒးဒရဲျမိဳ ႔နယ္က ရြာတစ္ရြာမွာ၊ ခ်င္းလူမ်ဳိးဘုန္းၾကီးတစ္ပါး၊ ဘက (ဘုန္းေတာ္ၾကီး ေက်ာင္းပညာေရး)ကပါ၊ စာသင္ျပေပးတဲ့ ေက်ာင္းေတြေရာ၊ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေရာ။ အကုန္ပ်က္စီး ေနပါတယ္ခင္ဗ်။ အဲဒါ ေက်ာင္းျပန္ေဆာက္ခ်င္လို႔ ျမိဳ ႔ကိုတက္လာျပီး တိုင္းမွဴး၊ တပ္မမွဴး၊ ဗ်ဴဟာမွဴး ေတြနဲ႔ ျပန္ေဆာက္ဖို႔အတြက္ အကူအညီေပးဖို႔ စကားေျပာပါတယ္။ သူတို႔ေတြက ဘာျပန္ေျပာလဲ ဆိုေတာ့ အရွင္ဘုရားေရွ ႔ စီနီယာေတြ အမ်ားၾကီးရွိပါတယ္။ အဲလိုေျပာတယ္လို႔ က်ေနာ္တို႔ကို ျပန္ေျပာျပပါတယ္၊အဲဒီဘုန္းၾကီး နာမည္ဘြဲ႔ေတာ္က ဦးပညာသာမိပါ။ စစ္တပ္က ဘာမွ အကူအညီမရတဲ့အဆံုး ရြာကလူေတြနဲ႔ သစ္ေတြ ၀ါးေတြခုတ္ျပီး ယာယီေက်ာင္းေလး ေဆာက္ျပီး စာသင္ေနရပါတယ္။

က်ေနာ္ကူညီခ်င္ေပမယ့္ က်ေနာ္လုပ္ရတဲ့အလုပ္က ေအာ္ရတယ္၊ ေငါက္ရတယ္၊ ေမာင္းထုတ္ရတယ္။ မလာနဲ႔၊ မကပ္နဲ႔ ၊ ျပည္သူမုန္းေအာင္ လုပ္ရတဲ့ လူရမး္ကား အလုပ္ပါခင္ဗ်။

ေနာက္ က်ေနာ္တစ္ခုၾကံဳခဲ့တာ ရွိပါေသးတယ္။ နာဂစ္ေဒသ အစံုကိုေတာ့ က်ေနာ္ မေရာက္ခဲ့ဘူးေပါ့ေႏွာ္၊ ဖ်ာပုံု ေဒးဒရဲနဲ႔ ေဒးဒရဲနဲ႔ ဒလလမ္းေၾကာင္း တစ္ေလွ်ာက္မွာ တာ၀န္က်ခဲ့တာပါ။ ဒလဟုိဘက္ကမ္း ဒီဘက္ကမ္း တံတားပါ။ အဲဒီတံတား ေျခရင္းမွာ တာ၀န္က်ေတာ့ အမ်ိဳးသမီးၾကီး တစ္ေယာက္က သားေလး ထမင္း စားျပီးျပီလား လို႔ေမးပါတယ္။ လာစားဖို႔ေခၚပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ရဲသင္တန္းမွာစားခဲ့ရတာထက္ ဆိုးတာေပါ့။ ထမင္းဆို ၀ါထိန္ေနပါတယ္၊ က်ေနာ္ကအၾကီး ဆန္အလွဴေတြ မရဘူးလား ဆိုေတာ့ မရဘူးတဲ့၊ ေရျမဳပ္သြားတဲ့ ဆန္ေတြကို ေနလွန္းျပီး ဒီလိုပဲ ေန႔တိုင္း စားေနရတာပဲတဲ့။ဆီဆိုတာလဲ မျဖစ္စေလာက္ပဲတဲ့၊ ဒါေလးနဲ႔ မင္းမွ်တျပီး စားသြားေပါ့တဲ့။ က်ေနာ္စားခဲ့ရပါတယ္။

ေဒးဒရဲတံတားေပၚမွာ ဘာၾကံဳခဲ့လဲဆိုေတာ့၊က်ေနာ္ခြဲျခား ေျပာတာေတာ့မဟုတ္ဘူး၊ ညဘက္ဆိုရင္ မေကာင္းတာ လုပ္စားတဲ့၊ မိန္းမပ်က္ေတြ တံတားေပၚကို တက္လာတယ္၊ စစ္သားေတြနဲ႔၊ အိပ္ၾက တယ္။တံတားေအာက္မွာဆိုလဲ ဒီအတိုင္းပဲဗ်။ ဒုကၡသယ္ေတြထဲက အဲလိုပံုစံမ်ိဳး ျဖစ္သြားတယ္ လို႔ေတာ့။ က်ေနာ္မၾကားမိခဲ့ဘူး။ နဂိုရွိျပီးသားေတြပါ။ က်ေနာ္တို႔ ရဲတပ္ဖြဲ႔နဲ႔ စစ္သားျပိဳင္ျပီးေတာ့ လူထုနဲ႔ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံတဲ႔ ေနရာမွာ က်ေနာ္တို႔ေလာက္ သူတို႔မယဥ္ေက်းဘူး ခင္ဗ်။

ေဒးဒရဲ တံတားရဲ ႔ေဘး၊ မယကရံုးရဲ ႔အေနာက္မွာ အစိုးရက အိမ္ေတြ ေဆာက္ေပးပါတယ္။ အဲဒီအိမ္ေတြမွာ ပိတ္ဆံေပးႏိုင္တဲ့ လူေတြပဲေနရပါတယ္။ ေငြမတတ္ႏိုင္တဲ့ လူေတြကေတာ့ က်ေနာ္ျပန္လာတဲ့အထိ တဲအိမ္ေလး ေဆာက္ျပီး ျဖစ္သလိုေနၾကရတယ္ ခင္ဗ်၊

က်ေနာ္တို႔ ေဒးဒရဲတံတားမွာ ေစာင့္ရတဲ့အခါ အလွဴပစၥည္းေတြ လာပို႔တဲ့လူေတြ အကုန္လံုးကို က်ေနာ္တို႔က ေမးျမန္း စစ္ေဆးရပါတယ္ခင္ဗ် စစ္သားေတြနဲ႔အတူေပါ့ေလ။ ဘယ္ကိုသြားမလဲ၊ ဘာေတြလွဴမလဲ၊ ဘယ္က လာသလဲ၊ မွတ္ရပါတယ္။ အဲေနာက္က်ေတာ့ အဲလိုမဟုတ္ေတာ့ဘူး ခင္ဗ်။

ကိုယ္တိုင္ ကိုယ္က် သြားလွဴခြင့္ မျပဳေတာ့ဘူး၊ လွဴမယ့္ပစၥည္းကို မယကရံုးမွာ ထားခဲ့ရတယ္ ခင္ဗ်။လူေတြက ၾကံဳေတြ႔ရတာေတြကို မီဒီယာေတြကို ေျပာျပမယ္။ လူေတြကို ေျပာျပမယ္ဆိုေတာ့ သူတို႔မဟုတ္တာ လုပ္ေနတာေတြ ဗူးေပၚသလို ေပၚမွာစိုးတယ္လို႔ က်ေနာ္ယူဆတယ္ခင္ဗ်။

အလွဴရွင္ေတြဟာ အစပိုင္းကာလေတြက ဆိုရင္ က်ေနာ္တို႔ကို ပါ၀င္ျပီးေတာ့ ၀င္လွဴဖို႔ အကူအညီ ေတာင္းၾကပါတယ္ ၊ျမန္ျမန္ျပီးေအာင္ ေပါ့ေႏွာ္၊ ျပီးေတာ့ ျမန္မာေတြဆိုတာ၊ မိမိရဲ ႔အလွဴ ပစၥည္းေတြကိုကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် လွဴမွ စိတ္ၾကည္ႏူး တတ္ၾကတာေလ။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ကိုယ္တိုင္ လွဴခြင့္မရေတာ့ပဲမယကရံုးမွာပဲ၊ ပါသမွ် အလွဴပစၥည္းေတြက္ို ထားပစ္ခဲ့ရတယ္ ဆိုေတာ့ ဘယ္လွဴခ်င္ ေတာ့မလဲ။ဘာသာေရးအရပဲ ၾကည့္ၾကည့္၊ လူမိ်ဳးေရးအရပဲ ၾကည့္ၾကည့္ အလွဴရွင္ေတြဟာ လံုး၀ မေက်ွနပ္ ၾကေတာ့ဘူး ခင္ဗ်။

ေနာက္ဆံုး အေနနဲ႔ေတာ့ဗ်ာ စစ္သားေတြက က်ေနာ္တို႔ကို ေခၚျပီး လူမုန္းခံခိုင္းတာပါပဲ။ က်ေနာ္တို႔ကငိုေနတဲ့ လူေတြကို အငိုတိတ္ေအာင္၊ ငတ္ေနသူကို ၀ေအာင္ သြားေကၽြး၊ ေနစရာ မရွိသူကို ရွိေအာင္၀ိုင္း၀န္း ကူညီေပးရတာ မဟုတ္ပဲ၊ ဟိုလိုမလုပ္နဲ႔၊ ဖယ္ေပး၊ ဆင္းေပး၊ ျပန္၊ နင္ပဲ ငဆ ေအာ္၊ ဆဲ၊ ေငါက္တကယ္ေတာ့ လူမိုက္ သြားလုပ္ရသလိုပါဗ်ာ။ ႏိုင္ငံတကာက ေပးပို႔ လွဴဒါန္းၾကတာေတြကို ေရာင္းျပီးစီးပြား ျဖစ္သြားၾကတာက တပ္မ(၆၆) အင္းမက အရာရွိေတြနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ျမိဳ ႔နယ္က အရာရွိၾကီးေတြဇိမ္ခံ ပစၥည္း ေကာင္းေကာင္း သံုးလိုက္ ၾကရတာပဲ။ ျပည္တြင္းမွာ အမွန္အကန္ ျဖစ္ေနတာေတြကို ျပည္ပက ေရဒီယိုေတြ အကုန္မသိၾကဘူးဗ်။ ။

- - - - -- - - - - - - - - - - - - - --

(ရဲတပ္ဖြ႔ြဲ ၏အက်င့္ပ်က္လာဘ္စားျခစားမႈမ်ားကိုၾကံဳၾကိဳက္ပါကေရးသားတင္ျပပါအံုးမည္)

ေက်ာ္ေသာင္း