ဖိုး႐ႈပ္၏ ႐ႈပ္ပြေနေသာ အခန္းသုိ႔ ဦး႐ုကၡစိုး ႏွင့္ ႂကြက္စုတ္တုိ႔ ေရာက္လာသည္။ ကြန္ပ်ဴတာ တလုံးႏွင့္ အလုပ္႐ႈပ္ေနေသာ ဖိုး႐ႈပ္ကုိ သူတုိ႔ႏွစ္ဦးက တေယာက္တေပါက္ ႏႈတ္ဆက္ လုိက္ၾကသည္။
ႂကြက္စုတ္။ ။ ေဟ့ သူငယ္ခ်င္း၊ ဘာေတြ ၾကည့္ေနတာလဲ။ You Tube ေပၚက မုိးေဟကုိရဲ႕ လန္ဒန္စတိတ္႐ႈိးကုိ ခံစားေနတာလား။
ႂကြက္စုတ္။ ။ ေဟ့ သူငယ္ခ်င္း၊ ဘာေတြ ၾကည့္ေနတာလဲ။ You Tube ေပၚက မုိးေဟကုိရဲ႕ လန္ဒန္စတိတ္႐ႈိးကုိ ခံစားေနတာလား။
႐ုကၡစိုး။ ။ သတင္းေထာက္က အလုပ္မ်ားေနလုိ႔ ငါ့ဆီ ေရာက္မလာဘူး ထင္တာ လက္စသတ္ေတာ့ အိမ္တြင္းပုန္းၿပီး စတိတ္႐ိႈး ၾကည့္ေနတယ္ေပါ့ေလ။
ဖိုး႐ႈပ္။ ။ ဘာစတိတ္႐ိႈးမွ မၾကည့္အားဘူး၊ ၾကည့္ဖုိ႔လည္း မလုိဘူး၊ မုိးေဟကုိ နဲ႔ က်ေနာ္နဲ႔ ျပင္သစ္မွာ ေတြ႔ဖုိ႔ ခ်ိန္းထားၿပီးသား။
ႂကြက္စုတ္။ ။ ဟာ … ဟ … သတင္းေထာက္ကလည္း လူရႊင္ေတာ္နဲ႔ တူေနၿပီ။ ကဲ … စကား ေကာင္းေကာင္းေျပာကြာ၊ မင္း ဘာလုပ္ေနတာလဲ။
ဖိုး႐ႈပ္။ ။ အသံ ခုိးဖမ္းထားတာ နားေထာင္မလုိ႔ကြ။
႐ုကၡစိုး။ ။ နာနာနဲ႔ မ်ဳိးမ်ဳိး ဖုန္းထဲမွာ ေျပာတ့ဲဟာေတြလား။ အဲဒါ အန္းတစ္ ျဖစ္သြားၿပီေလ။
ဖိုး႐ႈပ္။ ။ ဦး႐ုကၡစိုးကလည္း ဒါေတြ သိသားပဲ။ အခု က်ေနာ့္ဆီ ေရာက္ေနက နာနာတုိ႔ မ်ဳိးမ်ဳိးတုိ႔ထက္ အပုံႀကီး ႀကီးတယ္ဗ်။
ဖိုး႐ႈပ္၏ စကားအဆုံးတြင္ ႂကြက္စုတ္က တံေတြးၿမိဳခ်လုိက္သည္။
ဖိုး႐ႈပ္။ ။ ကဲ … လုိရင္းကုိ ေျပာရရင္ ဟုိတေလာက ဘန္ကီမြန္းႀကီး ျမန္မာျပည္သြားေတာ့ ဗုိလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီးနဲ႔ ေတြ႔တယ္မဟုတ္လား။ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ေျပာတာေတြကုိ အသံဖမ္းထားတာ အခု က်ေနာ့္ဆီ ေရာက္ေနသဗ်။
႐ုကၡစိုး။ ။ ဟာ ဒါဆုိရင္ ဖြင့္ေလကြာ၊ တုိ႔လည္း နားေထာင္ရေအာင္။
ဖိုး႐ႈပ္က သူရထားသည့္ စီဒီကုိ ကြန္ပ်ဴတာထဲ ထည့္ၿပီး ဖြင့္လုိက္သည္။ မစၥတာ ဘန္ကီမြန္း၏ ျမန္မာျပည္ခရီးစဥ္ ဒုတိယေန႔က ဗုိလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီးႏွင့္ ေတြ႔ဆုံ စကားေျပာဆုိသည့္ အသံမ်ား ထြက္ေပၚလာေလသည္။ ဘန္ကီမြန္း၏အသံက စိတ္ဓာတ္ က်ေနသည့္အသံ ျဖစ္သည္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီးကမူ ေပ်ာ္ရႊင္ေနပုံရသည္။ တခ်က္တခ်က္ ဘန္ကီမြန္းကုိ ႏွိပ္ကြပ္လုိက္ေသးသည္။
ဗုိလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီး။ ။ မေန႔ကလည္း ဒါပဲ၊ ဒီကေန႔လည္း ဒါပဲ၊ ခင္ဗ်ားႀကီးမွာ ေျပာစရာစကား မရိွေတာ့ဘူးလား။
ဘန္ကီမြန္း။ ။ ဒါက ဒီလုိရိွတယ္ေလ၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကုိ လႊတ္မွ ျမန္မာျပည္မွာ ဒီမုိကေရစီ … …
ဗုိလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီး။ ။ က်ဳပ္ အႀကိမ္ ၁ဝဝ ေျပာၿပီးၿပီပဲ၊ က်ဳပ္တုိ႔မွာ လမ္းျပေျမပုံ ရိွတယ္၊ အားလုံး အဆင္ေျပေစရမယ္၊ ေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကုိ မလႊတ္ႏုိင္ဘူး၊ ခင္ဗ်ားနဲ႔လည္း ေပးမေတြ႔ဘူး … ဒါပဲ။
ဘန္ကီမြန္း။ ။ ဒါဆုိ … က်ေနာ္ ျမန္မာျပည္လာတာ အလကား ျဖစ္ၿပီေပါ့။
ဗုိလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီး။ ။ မျဖစ္ပါဘူး၊ မျဖစ္ပါဘူး၊ ခင္ဗ်ား က်ဳပ္နဲ႔ ၂ ႀကိမ္ေတြ႔ရတယ္ေလ။ ဒါ နည္းနည္းေနာေနာ အခြင့္အေရးမွ မဟုတ္တာ။ ဟဲဟဲဟဲ … အုိး … ႏုိး … ႏုိး … ႏုိး … … ေဒါသ မထြက္နဲ႔ေလ၊ ကုလသမဂၢ ေခါင္းေဆာင္ ဆုိတာ အင္မတန္ သံတမန္ဆန္ရမယ္ မဟုတ္လား။
ဘန္ကီမြန္း။ ။ ေသခ်ာပါတယ္ေလ၊ က်ေနာ္ ဒီကုိလာတာ အလကား ျဖစ္ပါၿပီ။ က်ေနာ္ ျပန္ရင္ေတာ့ ခင္ဗ်ားတုိ႔က ေျပာအားရိွၿပီေပါ့၊ က်ေနာ့္ကုိ ၂ ႀကိမ္ေတာင္ ေတြ႔တယ္၊ ကုလသမဂၢနဲ႔ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈ အျပည့္အဝရိွတယ္ ဆုိၿပီး ေအာ္ခ်က္ ထုတ္ေတာ့မွာပဲ။
အသံမ်ား ေခတၱ တိတ္သြားသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ရုပ္ရွင္ထဲမွ လူၾကမ္း၏ ေျခာက္ကပ္ကပ္ရယ္သံႏွင့္ ခပ္ဆင္ဆင္ တူေသာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီး၏ ရယ္သံ ထြက္ေပၚလာသည္။
ဘန္ကီမြန္း။ ။ ခင္ဗ်ား သိပ္ရယ္မေနနဲ႔။ ျမန္မာျပည္ ဘာျဖစ္ေနလဲ သိတယ္မဟုတ္လား။ လူေတြလည္း စုတ္ျပတ္ေနတာပဲ။ မေတြ႔ဘူးလား။
ဗုိလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီး။ ။ ဒါေၾကာင့္ က်ဳပ္က ေနျပည္ေတာ္ကုိ ေရႊ႕လာရတာေပါ့။ ဒီေရာက္ေတာ့ အဲဒါေတြ သိပ္ မေတြ႔ေတာ့ဘူး။ ဟဲဟဲဟဲ … ။
ဘန္ကီမြန္း။ ။ ရယ္မေနနဲ႔၊ ရန္ကုန္မွာ လူေတြက ေျပာေနၾကၿပီ၊ ဘယ္သူ ေသေသ ငေရႊမာရင္ၿပီးေရာ တ့ဲ။
ဘန္ကီမြန္း၏ စကားအဆုံးတြင္ စားပဲြကုိ လက္သီးျဖင့္ ထုသံ ဝုန္းခနဲ ေပၚထြက္လာသည္။
ဗုိလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီး။ ။ အား … ကြ်တ္ ကြ်တ္ ကြ်တ္ ကြ်တ္ ကြ်တ္ … ငေရႊမာလုိက္တာ … အဲ … နာလုိက္တာ၊ နာလုိက္တာ … ။
ဘန္ကီမြန္း။ ။ ခင္ဗ်ားနဲ႔ေတာ့ ခက္ေတာ့တာပဲ၊ အရာရာကုိ အင္အားသုံး ေျဖရွင္းလုိ႔ မရဘူးဗ်။
ဗုိလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီး။ ။ ဘယ္သူလဲ၊ ဘယ္သူေသေသ ငေရႊမာရင္ၿပီးေရာ ဆုိတာ ဘယ္သူေတြလဲ ေျပာတာ၊ က်ဳပ္ကုိ အဲဒီလူေတြရဲ႕ နာမည္ေတြ အခ်က္အလက္ေတြေပး။ ၿပီးရင္ ခင္ဗ်ား ေတြ႔ခ်င္တ့ဲ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ ခင္ဗ်ားကုိ ေပးေတြ႔မယ္။
ဘန္ကီမြန္း။ ။ ဟာ … ဒီနာမည္ေတြ ထုတ္ေျပာလုိ႔ေတာ့ ဘယ္ျဖစ္မလဲ၊ စိတ္ကုိ ေလွ်ာ့ပါဗ်ာ၊ ထစ္ခနဲရိွ ေခ်မႈန္းမယ္၊ ဘာမယ္၊ ညာမယ္ဆုိတာ ဟန္မက်ပါဘူး။ ခင္ဗ်ားဘက္က သေဘာထား ေပ်ာ့ေျပာင္းတယ္၊ အေျပာင္းအလဲ လုပ္ဖုိ႔ အသင့္ပဲ ဆုိတာေတြကုိ ကမၻာက ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကတာေနာ္။
ဗုိလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီး။ ။ ဒါေလးမ်ား လြယ္ပါတယ္ မစၥတာ ကင္မ္ခ်ီ အဲ … မစၥတာ ဘန္ကီမြန္းရယ္။ က်ဳပ္တုိ႔ ဖမ္းထားတာ အမ်ားႀကီး ရိွပါတယ္။ လူေတြကုိ ေထာင္နဲ႔ခ်ီၿပီး လႊတ္ေပးလုိက္ဖုိ႔ က်ဳပ္ ဝန္မေလးပါဘူး။
ဘန္ကီမြန္း။ ။ ဟုတ္ၿပီဗ်ာ၊ က်ေနာ္လည္း ခင္ဗ်ားရဲ႕ လမ္းေပ်ာက္ေျမပုံ အဲ … ေဆာရီး … မွားသြားတယ္ … ခင္ဗ်ားရဲ႕ လမ္းျပေျမပုံမွာ ပါတ့ဲ ေရြးေကာက္ပဲြကုိ ေထာက္ခံၿပီး ေျပာေပးမယ္။ ခင္ဗ်ားဘက္ကလည္း အက်ဥ္းသားေတြကုိ လႊတ္ေပးဖုိ႔ေတာ့ လုိတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေဒၚ … …
ဘန္ကီမြန္း စကားမဆုံးမီ ဗုိလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီးက ျဖတ္ေျပာလုိက္သည္။
ဗုိလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီး။ ။ တခု ျဖတ္ေမးဦးမယ္၊ ဟုိ အေမရိကန္ေကာင္ေတြက က်ဳပ္တုိ႔နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဘာေတြလုပ္မယ္ ၾကားသလဲ။
ဘန္ကီမြန္း။ ။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ကိစၥက သူတုိ႔အတြက္ ေခါင္းကိုက္စရာ ကိစၥေလးတခုေပါ့။ ေခါင္းကုိက္တယ္ဆုိလုိ႔ အေရးႀကီးအဆင့္လုိ႔ မထင္လုိက္နဲ႔၊ ျမန္မာျပည္အေရးကုိ ဘာဆက္လုပ္ရမွန္း မသိတာကုိ ေျပာတာ။ ဒါနဲ႔ပဲ မူဝါဒျပင္ဖုိ႔ ေစာင့္ၾကည့္ေနတယ္ လုိ႔ ဟုိတေလာက ေျပာေနတယ္။ အနည္းဆုံးေတာ့ လူၾကားေကာင္းတာေပါ့။
ဗုိလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီး။ ။ ေတာ္ေသးတာေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္က ေနျပည္ေတာ္မွာ လိုဏ္ဂူေတြ တူးေနတာ မၿပီးေသးဘူး။
ဗုိလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီး၏ စကားေၾကာင့္ ဘန္ကီမြန္းက တခစ္ခစ္ ရယ္လုိက္ေလသည္။
ဗုိလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီး။ ။ ခင္ဗ်ားက ဘာေတြ သေဘာက်ေနတာလဲ။
ဘန္ကီမြန္း။ ။ ႏုိင္ငံတကာမွာ လကမၻာေပၚကုိ ျပန္သြားဖုိ႔ အျပင္းအထန္ ႀကိဳးစားေနခ်ိန္မွာ ခင္ဗ်ားက လိုဏ္ဂူေတြတူးၿပီး ေျမႀကီးထဲ ဝင္ဖုိ႔ အျပင္းအထန္ ႀကိဳးစားေနတယ္ဆုိတာကုိ သေဘာက်လုိ႔ပါ ခစ္ခစ္ခစ္ခစ္ … …
ဘန္ကီမြန္း၏ အဆက္မျပတ္ ရယ္သံမ်ား ထြက္ေပၚလာသည္။
ဗုိလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီး။ ။ ခင္ဗ်ားရယ္သံကုိ နားေထာင္ဖုိ႔ က်ဳပ္မွာ အခ်ိန္မရိွဘူး၊ ေဗဒင္ဆရာနဲ႔ ေတြ႔ရဦးမယ္၊ တရုတ္သုိင္းကားလည္း ၾကည့္စရာ ရိွေသးတယ္။ ကဲ … ဘာေျပာဦးမလဲ။
ဘန္ကီမြန္း။ ။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကုိ လႊတ္ေပးပါ။ ဒီတခုပဲ က်ေနာ္ ေတာင္းဆုိခ်င္ပါတယ္။
ဗုိလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီး။ ။ ေနစမ္းပါဦး … ခင္ဗ်ားက ဘာေၾကာင့္ အသည္းအသန္ ေတာင္းဆုိေနရတာလဲ။
ဘန္ကီမြန္း။ ။ အခုဆုိရင္ လူေတြက က်ေနာ့္ကုိ ခရီးေတြ ေလွ်ာက္ထြက္ၿပီး ဘာရလဒ္မွလည္းမရတ့ဲ UN တုိးရစ္ႀကီး လုပ္ေနတယ္ ဆုိၿပီး ဝုိင္း ေဝဖန္ေနၾကတယ္။ က်ေနာ့္ရဲ႕ ကုလသမဂၢ အေထြေထြ အတြင္းေရးမွဴးခ်ဳပ္ ရာထူးကုိ ေနာက္ထပ္ သက္တမ္း တုိးဖုိ႔ေတာင္ မေသခ်ာေတာ့ဘူး။ က်ေနာ္ ေတာင္းဆုိတ့ဲအတြက္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ လြတ္လာရင္ေတာ့ က်ေနာ့္ရဲ႕ သက္တမ္း ရွည္မွာေပါ့ဗ်။
ဗုိလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီး။ ။ မျဖစ္ဘူး၊ လႊတ္လုိ႔ေတာ့ မျဖစ္ဘူး … ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ လြတ္သြားရင္ ငါ့သက္တမ္း တုိမယ္ကြ၊ ငါ့သက္တမ္း တုိမယ္ … ။
စကားေျပာသံမ်ား ထုိေနရာတြင္ ရပ္သြားေလသည္။ နားေထာင္ေနသည့္ သူတုိ႔ သုံးေယာက္လည္း တေယာက္မ်က္ႏွာ တေယာက္ ၾကည့္လုိက္ၾကသည္။ အတန္ၾကာမွ ႂကြက္စုတ္ ကမွတ္ခ်က္ခ်လုိက္ေလသည္။
ႂကြက္စုတ္။ ။ ေၾသာ္ … ဘန္ကီမြန္း နဲ႔ ဗုိလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီး သက္တမ္းရွည္ေရးက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အေပၚ မူတည္ေနပါလား။
ဖိုး႐ႈပ္။ ။ အင္း … ဦး၀င္းတင္ကေတာ့ အမ်ဳိးသား ျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရးအတြက္ “စု-လႊတ္-ေတြ႔” ဆုိၿပီး ေႂကြးေၾကာ္ေနတာ ၾကာၿပီ။
႐ုကၡစိုး ။ ။ ဒါဆုိ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေတြက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကုိ လႊတ္ေပးဖုိ႔ ေမ့ထားခ်င္တယ္ ဆုိေတာ့ ဗုိလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီးက “စု-လႊတ္-ေမ႔” ဆုိတ့ဲ ေႂကြးေၾကာ္သံကုိ ထြင္ေတာ့မယ္နဲ႔ တူတယ္။ ။
ဖိုး႐ႈပ္။ ။ ဘာစတိတ္႐ိႈးမွ မၾကည့္အားဘူး၊ ၾကည့္ဖုိ႔လည္း မလုိဘူး၊ မုိးေဟကုိ နဲ႔ က်ေနာ္နဲ႔ ျပင္သစ္မွာ ေတြ႔ဖုိ႔ ခ်ိန္းထားၿပီးသား။
ႂကြက္စုတ္။ ။ ဟာ … ဟ … သတင္းေထာက္ကလည္း လူရႊင္ေတာ္နဲ႔ တူေနၿပီ။ ကဲ … စကား ေကာင္းေကာင္းေျပာကြာ၊ မင္း ဘာလုပ္ေနတာလဲ။
ဖိုး႐ႈပ္။ ။ အသံ ခုိးဖမ္းထားတာ နားေထာင္မလုိ႔ကြ။
႐ုကၡစိုး။ ။ နာနာနဲ႔ မ်ဳိးမ်ဳိး ဖုန္းထဲမွာ ေျပာတ့ဲဟာေတြလား။ အဲဒါ အန္းတစ္ ျဖစ္သြားၿပီေလ။
ဖိုး႐ႈပ္။ ။ ဦး႐ုကၡစိုးကလည္း ဒါေတြ သိသားပဲ။ အခု က်ေနာ့္ဆီ ေရာက္ေနက နာနာတုိ႔ မ်ဳိးမ်ဳိးတုိ႔ထက္ အပုံႀကီး ႀကီးတယ္ဗ်။
ဖိုး႐ႈပ္၏ စကားအဆုံးတြင္ ႂကြက္စုတ္က တံေတြးၿမိဳခ်လုိက္သည္။
ဖိုး႐ႈပ္။ ။ ကဲ … လုိရင္းကုိ ေျပာရရင္ ဟုိတေလာက ဘန္ကီမြန္းႀကီး ျမန္မာျပည္သြားေတာ့ ဗုိလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီးနဲ႔ ေတြ႔တယ္မဟုတ္လား။ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ေျပာတာေတြကုိ အသံဖမ္းထားတာ အခု က်ေနာ့္ဆီ ေရာက္ေနသဗ်။
႐ုကၡစိုး။ ။ ဟာ ဒါဆုိရင္ ဖြင့္ေလကြာ၊ တုိ႔လည္း နားေထာင္ရေအာင္။
ဖိုး႐ႈပ္က သူရထားသည့္ စီဒီကုိ ကြန္ပ်ဴတာထဲ ထည့္ၿပီး ဖြင့္လုိက္သည္။ မစၥတာ ဘန္ကီမြန္း၏ ျမန္မာျပည္ခရီးစဥ္ ဒုတိယေန႔က ဗုိလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီးႏွင့္ ေတြ႔ဆုံ စကားေျပာဆုိသည့္ အသံမ်ား ထြက္ေပၚလာေလသည္။ ဘန္ကီမြန္း၏အသံက စိတ္ဓာတ္ က်ေနသည့္အသံ ျဖစ္သည္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီးကမူ ေပ်ာ္ရႊင္ေနပုံရသည္။ တခ်က္တခ်က္ ဘန္ကီမြန္းကုိ ႏွိပ္ကြပ္လုိက္ေသးသည္။
ဗုိလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီး။ ။ မေန႔ကလည္း ဒါပဲ၊ ဒီကေန႔လည္း ဒါပဲ၊ ခင္ဗ်ားႀကီးမွာ ေျပာစရာစကား မရိွေတာ့ဘူးလား။
ဘန္ကီမြန္း။ ။ ဒါက ဒီလုိရိွတယ္ေလ၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကုိ လႊတ္မွ ျမန္မာျပည္မွာ ဒီမုိကေရစီ … …
ဗုိလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီး။ ။ က်ဳပ္ အႀကိမ္ ၁ဝဝ ေျပာၿပီးၿပီပဲ၊ က်ဳပ္တုိ႔မွာ လမ္းျပေျမပုံ ရိွတယ္၊ အားလုံး အဆင္ေျပေစရမယ္၊ ေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကုိ မလႊတ္ႏုိင္ဘူး၊ ခင္ဗ်ားနဲ႔လည္း ေပးမေတြ႔ဘူး … ဒါပဲ။
ဘန္ကီမြန္း။ ။ ဒါဆုိ … က်ေနာ္ ျမန္မာျပည္လာတာ အလကား ျဖစ္ၿပီေပါ့။
ဗုိလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီး။ ။ မျဖစ္ပါဘူး၊ မျဖစ္ပါဘူး၊ ခင္ဗ်ား က်ဳပ္နဲ႔ ၂ ႀကိမ္ေတြ႔ရတယ္ေလ။ ဒါ နည္းနည္းေနာေနာ အခြင့္အေရးမွ မဟုတ္တာ။ ဟဲဟဲဟဲ … အုိး … ႏုိး … ႏုိး … ႏုိး … … ေဒါသ မထြက္နဲ႔ေလ၊ ကုလသမဂၢ ေခါင္းေဆာင္ ဆုိတာ အင္မတန္ သံတမန္ဆန္ရမယ္ မဟုတ္လား။
ဘန္ကီမြန္း။ ။ ေသခ်ာပါတယ္ေလ၊ က်ေနာ္ ဒီကုိလာတာ အလကား ျဖစ္ပါၿပီ။ က်ေနာ္ ျပန္ရင္ေတာ့ ခင္ဗ်ားတုိ႔က ေျပာအားရိွၿပီေပါ့၊ က်ေနာ့္ကုိ ၂ ႀကိမ္ေတာင္ ေတြ႔တယ္၊ ကုလသမဂၢနဲ႔ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈ အျပည့္အဝရိွတယ္ ဆုိၿပီး ေအာ္ခ်က္ ထုတ္ေတာ့မွာပဲ။
အသံမ်ား ေခတၱ တိတ္သြားသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ရုပ္ရွင္ထဲမွ လူၾကမ္း၏ ေျခာက္ကပ္ကပ္ရယ္သံႏွင့္ ခပ္ဆင္ဆင္ တူေသာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီး၏ ရယ္သံ ထြက္ေပၚလာသည္။
ဘန္ကီမြန္း။ ။ ခင္ဗ်ား သိပ္ရယ္မေနနဲ႔။ ျမန္မာျပည္ ဘာျဖစ္ေနလဲ သိတယ္မဟုတ္လား။ လူေတြလည္း စုတ္ျပတ္ေနတာပဲ။ မေတြ႔ဘူးလား။
ဗုိလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီး။ ။ ဒါေၾကာင့္ က်ဳပ္က ေနျပည္ေတာ္ကုိ ေရႊ႕လာရတာေပါ့။ ဒီေရာက္ေတာ့ အဲဒါေတြ သိပ္ မေတြ႔ေတာ့ဘူး။ ဟဲဟဲဟဲ … ။
ဘန္ကီမြန္း။ ။ ရယ္မေနနဲ႔၊ ရန္ကုန္မွာ လူေတြက ေျပာေနၾကၿပီ၊ ဘယ္သူ ေသေသ ငေရႊမာရင္ၿပီးေရာ တ့ဲ။
ဘန္ကီမြန္း၏ စကားအဆုံးတြင္ စားပဲြကုိ လက္သီးျဖင့္ ထုသံ ဝုန္းခနဲ ေပၚထြက္လာသည္။
ဗုိလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီး။ ။ အား … ကြ်တ္ ကြ်တ္ ကြ်တ္ ကြ်တ္ ကြ်တ္ … ငေရႊမာလုိက္တာ … အဲ … နာလုိက္တာ၊ နာလုိက္တာ … ။
ဘန္ကီမြန္း။ ။ ခင္ဗ်ားနဲ႔ေတာ့ ခက္ေတာ့တာပဲ၊ အရာရာကုိ အင္အားသုံး ေျဖရွင္းလုိ႔ မရဘူးဗ်။
ဗုိလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီး။ ။ ဘယ္သူလဲ၊ ဘယ္သူေသေသ ငေရႊမာရင္ၿပီးေရာ ဆုိတာ ဘယ္သူေတြလဲ ေျပာတာ၊ က်ဳပ္ကုိ အဲဒီလူေတြရဲ႕ နာမည္ေတြ အခ်က္အလက္ေတြေပး။ ၿပီးရင္ ခင္ဗ်ား ေတြ႔ခ်င္တ့ဲ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ ခင္ဗ်ားကုိ ေပးေတြ႔မယ္။
ဘန္ကီမြန္း။ ။ ဟာ … ဒီနာမည္ေတြ ထုတ္ေျပာလုိ႔ေတာ့ ဘယ္ျဖစ္မလဲ၊ စိတ္ကုိ ေလွ်ာ့ပါဗ်ာ၊ ထစ္ခနဲရိွ ေခ်မႈန္းမယ္၊ ဘာမယ္၊ ညာမယ္ဆုိတာ ဟန္မက်ပါဘူး။ ခင္ဗ်ားဘက္က သေဘာထား ေပ်ာ့ေျပာင္းတယ္၊ အေျပာင္းအလဲ လုပ္ဖုိ႔ အသင့္ပဲ ဆုိတာေတြကုိ ကမၻာက ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကတာေနာ္။
ဗုိလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီး။ ။ ဒါေလးမ်ား လြယ္ပါတယ္ မစၥတာ ကင္မ္ခ်ီ အဲ … မစၥတာ ဘန္ကီမြန္းရယ္။ က်ဳပ္တုိ႔ ဖမ္းထားတာ အမ်ားႀကီး ရိွပါတယ္။ လူေတြကုိ ေထာင္နဲ႔ခ်ီၿပီး လႊတ္ေပးလုိက္ဖုိ႔ က်ဳပ္ ဝန္မေလးပါဘူး။
ဘန္ကီမြန္း။ ။ ဟုတ္ၿပီဗ်ာ၊ က်ေနာ္လည္း ခင္ဗ်ားရဲ႕ လမ္းေပ်ာက္ေျမပုံ အဲ … ေဆာရီး … မွားသြားတယ္ … ခင္ဗ်ားရဲ႕ လမ္းျပေျမပုံမွာ ပါတ့ဲ ေရြးေကာက္ပဲြကုိ ေထာက္ခံၿပီး ေျပာေပးမယ္။ ခင္ဗ်ားဘက္ကလည္း အက်ဥ္းသားေတြကုိ လႊတ္ေပးဖုိ႔ေတာ့ လုိတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေဒၚ … …
ဘန္ကီမြန္း စကားမဆုံးမီ ဗုိလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီးက ျဖတ္ေျပာလုိက္သည္။
ဗုိလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီး။ ။ တခု ျဖတ္ေမးဦးမယ္၊ ဟုိ အေမရိကန္ေကာင္ေတြက က်ဳပ္တုိ႔နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဘာေတြလုပ္မယ္ ၾကားသလဲ။
ဘန္ကီမြန္း။ ။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ကိစၥက သူတုိ႔အတြက္ ေခါင္းကိုက္စရာ ကိစၥေလးတခုေပါ့။ ေခါင္းကုိက္တယ္ဆုိလုိ႔ အေရးႀကီးအဆင့္လုိ႔ မထင္လုိက္နဲ႔၊ ျမန္မာျပည္အေရးကုိ ဘာဆက္လုပ္ရမွန္း မသိတာကုိ ေျပာတာ။ ဒါနဲ႔ပဲ မူဝါဒျပင္ဖုိ႔ ေစာင့္ၾကည့္ေနတယ္ လုိ႔ ဟုိတေလာက ေျပာေနတယ္။ အနည္းဆုံးေတာ့ လူၾကားေကာင္းတာေပါ့။
ဗုိလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီး။ ။ ေတာ္ေသးတာေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္က ေနျပည္ေတာ္မွာ လိုဏ္ဂူေတြ တူးေနတာ မၿပီးေသးဘူး။
ဗုိလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီး၏ စကားေၾကာင့္ ဘန္ကီမြန္းက တခစ္ခစ္ ရယ္လုိက္ေလသည္။
ဗုိလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီး။ ။ ခင္ဗ်ားက ဘာေတြ သေဘာက်ေနတာလဲ။
ဘန္ကီမြန္း။ ။ ႏုိင္ငံတကာမွာ လကမၻာေပၚကုိ ျပန္သြားဖုိ႔ အျပင္းအထန္ ႀကိဳးစားေနခ်ိန္မွာ ခင္ဗ်ားက လိုဏ္ဂူေတြတူးၿပီး ေျမႀကီးထဲ ဝင္ဖုိ႔ အျပင္းအထန္ ႀကိဳးစားေနတယ္ဆုိတာကုိ သေဘာက်လုိ႔ပါ ခစ္ခစ္ခစ္ခစ္ … …
ဘန္ကီမြန္း၏ အဆက္မျပတ္ ရယ္သံမ်ား ထြက္ေပၚလာသည္။
ဗုိလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီး။ ။ ခင္ဗ်ားရယ္သံကုိ နားေထာင္ဖုိ႔ က်ဳပ္မွာ အခ်ိန္မရိွဘူး၊ ေဗဒင္ဆရာနဲ႔ ေတြ႔ရဦးမယ္၊ တရုတ္သုိင္းကားလည္း ၾကည့္စရာ ရိွေသးတယ္။ ကဲ … ဘာေျပာဦးမလဲ။
ဘန္ကီမြန္း။ ။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကုိ လႊတ္ေပးပါ။ ဒီတခုပဲ က်ေနာ္ ေတာင္းဆုိခ်င္ပါတယ္။
ဗုိလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီး။ ။ ေနစမ္းပါဦး … ခင္ဗ်ားက ဘာေၾကာင့္ အသည္းအသန္ ေတာင္းဆုိေနရတာလဲ။
ဘန္ကီမြန္း။ ။ အခုဆုိရင္ လူေတြက က်ေနာ့္ကုိ ခရီးေတြ ေလွ်ာက္ထြက္ၿပီး ဘာရလဒ္မွလည္းမရတ့ဲ UN တုိးရစ္ႀကီး လုပ္ေနတယ္ ဆုိၿပီး ဝုိင္း ေဝဖန္ေနၾကတယ္။ က်ေနာ့္ရဲ႕ ကုလသမဂၢ အေထြေထြ အတြင္းေရးမွဴးခ်ဳပ္ ရာထူးကုိ ေနာက္ထပ္ သက္တမ္း တုိးဖုိ႔ေတာင္ မေသခ်ာေတာ့ဘူး။ က်ေနာ္ ေတာင္းဆုိတ့ဲအတြက္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ လြတ္လာရင္ေတာ့ က်ေနာ့္ရဲ႕ သက္တမ္း ရွည္မွာေပါ့ဗ်။
ဗုိလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီး။ ။ မျဖစ္ဘူး၊ လႊတ္လုိ႔ေတာ့ မျဖစ္ဘူး … ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ လြတ္သြားရင္ ငါ့သက္တမ္း တုိမယ္ကြ၊ ငါ့သက္တမ္း တုိမယ္ … ။
စကားေျပာသံမ်ား ထုိေနရာတြင္ ရပ္သြားေလသည္။ နားေထာင္ေနသည့္ သူတုိ႔ သုံးေယာက္လည္း တေယာက္မ်က္ႏွာ တေယာက္ ၾကည့္လုိက္ၾကသည္။ အတန္ၾကာမွ ႂကြက္စုတ္ ကမွတ္ခ်က္ခ်လုိက္ေလသည္။
ႂကြက္စုတ္။ ။ ေၾသာ္ … ဘန္ကီမြန္း နဲ႔ ဗုိလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီး သက္တမ္းရွည္ေရးက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အေပၚ မူတည္ေနပါလား။
ဖိုး႐ႈပ္။ ။ အင္း … ဦး၀င္းတင္ကေတာ့ အမ်ဳိးသား ျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရးအတြက္ “စု-လႊတ္-ေတြ႔” ဆုိၿပီး ေႂကြးေၾကာ္ေနတာ ၾကာၿပီ။
႐ုကၡစိုး ။ ။ ဒါဆုိ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေတြက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကုိ လႊတ္ေပးဖုိ႔ ေမ့ထားခ်င္တယ္ ဆုိေတာ့ ဗုိလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီးက “စု-လႊတ္-ေမ႔” ဆုိတ့ဲ ေႂကြးေၾကာ္သံကုိ ထြင္ေတာ့မယ္နဲ႔ တူတယ္။ ။
No comments:
Post a Comment