ကိုၾကက္ေတာ တေယာက္ ဦးၾကင္ဝက္ႀကီး ေခၚေဆာင္ရာေနာက္ မလိုက္ပါခင္ ေလယာဥ္ေပၚ တက္ခါနီး ဆဲဆဲ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးႏွင့္ မည္သည့္ အေရးကိစၥမ်ား ျဖစ္ခဲ့သည္ကို မည္သူ တဦး တေယာက္မွ် မသိလုိက္ ၊ မျမင္လိုက္ၾက ေပ..။ သို႔ေသာ္ ကၽြႏု္ပ္တို႔၏ ဇာတ္လိုက္ေက်ာ္ ဦးရုကၡစိုးၾကီးကေတာ့ နတ္ပီပီ မျမင္ခ်င္မွအဆံုး .. ျမင္ေတြ႕ လိုက္ေလသည္။ သူျမင္ေတြ႕သမွ်ကို ကၽြႏု္ပ္ေမာင္တာေတအား ျပန္လည္ေဖာက္သည္ခ်သည့္အတြက္ ေဒဝါလီပရိသတ္ ဗဟုသုတ ရရန္အလို႔ငွာ မခၽြင္းမခ်န္ ေဖာ္ျပေပးလိုက္ပါသည္။ (တာေတ)
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ေဟ့လူ သြားေတာ့မလို႔လားဗ် .. ခဏေလးေနပါဦး။
ေတာ။ ။ မေနေတာ့ဘူးဗ်ာ ..။ တမိနစ္၊ တစကၠန္႔ေတာင္ မေနခ်င္ေတာ့ဘူး။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ မေနလို႔မရဘူး .. ခင္ဗ်ားကိုက်ဳပ္ေပးစရာ ရွိေသးတယ္။ လာ အခန္းထဲ ခဏလိုက္ခဲ့။
ေတာ။ ။ ခင္ဗ်ားတို႔ပဲ အမ်ိဳးမ်ိဳး ..။ ေျပာတုန္းကေတာ့ ေရေလးနည္းနည္းပါးပါး ကူးၿပီး ရူးသလိုလို ေၾကာင္သလိုလိုလုပ္ျပရံုပဲဆို၊ ခုက်ေတာ့ တရားခြင္ကို ခဏခဏ ဝင္ထိုင္ရ၊ ေထာင္ထဲမွာလည္းေနရ၊ ေသမလိုျဖစ္လို႔ ေဆးရံုလည္းေရာက္၊ ေဆးရံုကလည္း ဘာမွမျပည့္မစံုနဲ႔ .. ေသသြားရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ အဲဒါေတြေၾကာင့္ ခင္ဗ်ားကို ေပးစရာရွိတယ္ေျပာတာေပါ့ ..။ အခန္းထဲ ခဏလိုက္ခဲ့ပါဦး။
ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီး ေခၚေဆာင္ရာေနာက္သို႔ ကိုၾကက္ေတာတေယာက္ မလိုက္ခ်င္ လိုက္ခ်င္ႏွင့္ ယက္ကန္ယက္ကန္ လိုက္ပါသြားသည္။ အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးက ကိုၾကက္ေတာႀကီး လည္ပင္းတြင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ၃၁ လမ္း၊ လမ္းေဘးဆိုင္တြင္ လုပ္သည့္ တခု က်ပ္ ၁၀၀ တန္ ဒန္ တံဆိပ္တခု ခ်ိတ္ဆြဲေပးလိုက္သည္။
ေတာ။ ။ အဲဒါဘာလဲဗ်။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ အဲဒါ သီဟသူရ အလကားေက်ာ္စြာ ဂၽြန္ ဒဗလ်ဴ ၾကက္ေတာ ဘြဲ႕ .. ခင္ဗ်ားကို သီးသန္႔ခ်ီးျမႇင့္တာ။
ေတာ။ ။ ခင္ဗ်ား လာမညာနဲ႔ … အလကားေက်ာ္စြာဆိုတာ ခင္ဗ်ားတို႔ ျမန္မာကာတြန္း ဇာတ္ေကာင္ နာမည္ က်ဳပ္သိတယ္။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ဟုတ္တယ္ေလ .. သီဟသူရ ဆိုတာ ရဲစြမ္းသတၱိနဲ႔ျပည့္စံုတဲ့သူကိုေပးတာ .. ။ သီဟသူရ ဖင္ေျပာင္ ညစ္ျပဴး တို႔ဘာတို႔ မၾကားဖူးဘူးလား။ ခင္ဗ်ားက ရဲစြမ္း သတၱိနဲ႔ ျပည့္စံုရံုတင္မဟုတ္ဘူး .. ေရေပၚ လမ္းေလွ်ာက္တယ္တို႔၊ ဘုရားသခင္ဆီက အာရုံရတာတို႔ .. လူေတြ လုိက္မမီတဲ့စကားေတြပါ ေျပာခဲ့တာဆိုေတာ့ ေနာက္က ကာတြန္းစာအုပ္ထဲက ဇာတ္ေကာင္နာမည္ပါ တြဲၿပီး ထည့္ေပးထားတာ။ ဒီဘြဲ႕မ်ိဳး ဘယ္သူ႔ကိုမွ ေပးေသးတာမဟုတ္ဘူး။
တံဆိပ္ကိုၾကည့္ရင္း ကိုၾကက္ေတာႀကီး သေဘာက်ကာ တဟီးဟီးႏွင့္ ရယ္ေနသည္။ ထိုမွ်ႏွင့္ မၿပီးေသးဘဲ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးက ေနာက္ထပ္ ဗံုးေပါလေအာ ဝယ္ယူထားသည့္ တံဆိပ္တခု ထပ္ခ်ိတ္ဆြဲေပးလိုက္ ျပန္သည္။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ဒါကေတာ့ ငါးလီတာေညာင္ဦးဖီး ဆု။
ေတာ။ ။ အဲဒီနာမည္ မၾကားဖူးဘူး။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ဘယ္ၾကားဖူးမလဲ အဲဒါက ရာဇဝင္ထဲက နာမည္ပဲဟာ။ ပုဂံေခတ္က ဧရာဝတီျမစ္ကို လက္ပစ္ ကူးခဲ့တဲ့သူရဲေကာင္း .. ။ ဒီဘြဲ႕တံဆိပ္ကိုလည္း ဘယ္သူမွ မရဖူးဘူး။ ခင္ဗ်ားက အင္းလ်ားကန္ကို ျဖတ္ကူးလာခဲ့ ႏုိင္လို႔ ေပးတာ။
ေတာ။ ။ ေရွ႕က ငါးလီတာက ဘယ္က ပါလာတာလဲ။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ဒါကေတာ့ ခင္ဗ်ားက ငါးလီတာပံုးကိုဖက္ၿပီး ကူးတာကိုးဗ်။ ဒီဘြဲ႔နဲ႔ဆို ခင္ဗ်ား အေမရိကန္မွာ ေကာင္းေကာင္း လုပ္စားလို႔ရၿပီ။
ေတာ။ ။ ဘာလုပ္စားရမွာလဲ။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ေရကူးသင္တန္း ဖြင့္စားေပါ့။
ထိုစဥ္ သူတို႔ရွိေနရာ အခန္းတံခါး အနည္းငယ္ ဟသြားၿပီး ဦးၾကင္ဝက္ ေခ်ာင္းၾကည့္သည္။
ဝက္။ ။ ဘာေတြလုပ္ေနၾကတာလဲဗ်၊ မၿပီးေသးဘူးလား။ ေလယာဥ္ ထြက္ေတာ့မယ္။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ဟာ .. အေတာ္ပဲ အမတ္မင္း .. အထဲ ခဏေလာက္ ႂကြပါဦး။ ခင္ဗ်ားကိုလည္း ေပးစရာရွိတယ္။
အထဲသို႔ မရြံ႕မရဲ ဝင္လာေသာ ဦးၾကင္ဝက္ကို ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးက ဆုတံဆိပ္တခု ခ်ိတ္ဆြဲေပးလိုက္ ျပန္သည္။
ဝက္။ ။ ဘာႀကီးလဲဗ်။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ဒါကေတာ့ လူမႈထူးခၽြန္ဆုပါ။ သတိုးသီရိ သုဓမၼ ရာဇာ အာလူး ဘြဲ႔ေပါ့။
ဝက္။ ။ အာလူးဆိုတာ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ႂကြက္ေတြက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ပါတီက လူေတြကို ေခၚတာ မဟုတ္ဘူးလား။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ဟာ အဲဒီအာလူးက သတ္သတ္၊ ေၾကာ္စားလုိက္လို႔ရတယ္။ ဒီအာလူးကေတာ့ ခင္ဗ်ားမို႔လို႔ ေပးတာ။ က်ဳပ္ကို ၾကည့္မရတဲ့ အေမရိကန္ေကာင္ေတြ နည္းနည္းပါးပါး ျပန္ၾကည့္ရလာေအာင္ ခင္ဗ်ားက အာလူးေတြ ဖုတ္ရမယ္ေလ၊ ပြားေပးရမယ္။ ဒါေၾကာင့္ ႀကိဳေပးထားတာ။ ၿပီးေတာ့ အမတ္မင္းက ဒုကၡ ေရာက္ေနရွာတဲ့ သနားစရာ ၾကက္ေတာႀကီးကို လာကယ္ထုတ္တဲ့သူမို႔လို႔ လူမႈ ထူးခၽြန္ဆု ခ်ီးျမႇင့္တာ။ ဒီဘဲြ႕ျပၿပီး အိမ္ျဖဴေတာ္မွာ အာလူးဖုတ္ေပေတာ့။ ကမၻာမွာ ကုလသမဂၢ တြင္းခ်ဳပ္ႀကီးေတာင္ ေတြ႕ဖုိ႔ခက္ခဲတဲ့ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီး က ဒီလို ဆုတံဆိပ္ေတာ္ေတြ ခ်ီးျမႇင့္လိုက္တယ္ဆိုေတာ့ ေတာ္ရံုလူမဟုတ္ဘူးဆိုၿပီး ခင္ဗ်ားကို အားလံုး ဖ်ားသြား မယ္။
ထိုေနရာတြင္ေတာ့ ေဘးမွၿငိမ္ၿငိမ္ေလး ရပ္ၾကည့္ေနသူ ဦးရုကၡစိုးတေယာက္ မေနႏိုင္ေတာ့။ ကိုယ္ထင္ မျပခ်င္ဘဲ ကိုယ္ထင္ျပလိုက္ရေတာ့သည္ (စာမ်က္ႏွာ အခက္အခဲေၾကာင့္ ဦးရုကၡစိုးကို လန္႔သြားသည့္အခန္း မထည့္ေတာ့ ပါ။ စာရႈသူတို႔ ကိုယ့္ဘာသာ နားလည္လိုက္ၾကပါကုန္)
႐ုကၡစိုး။ ။ ဟာ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီး အစကေျပာေတာ့ အေမရိကန္အားကိုး ပုဆိန္ရိုးဆိုဗ်။ ခု ခင္ဗ်ားကိုယ္တိုင္ အေမရိကန္ကို အားကိုးေနပါေပါ့လား။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ဒါကေတာ့ဗ်ာ လူၾကားေကာင္းေအာင္ ေလွ်ာက္ေအာ္ေနရတာပါ၊ တကယ္က က်ဳပ္လည္း အားကိုးခ်င္တာပဲဗ်။ က်ဳပ္ေျမး ဖိုးေလာက္လန္းက အမိန္႔ထုတ္ထားတယ္ သူ႔ကိုအေမရိကန္ ျပည္ဝင္ခြင့္ ဗီဇာ ရေအာင္ ျပန္လုပ္မေပးရင္ အဘိုးအျဖစ္က စြန္႔လႊတ္မယ္တဲ့။ အဲဒါေၾကာင့္ ဒီေလာက္မ်က္ႏွာေျပာင္တိုက္ ေနရတာေပါ့။ စီးပြားေရးပိတ္ဆို႔မႈ ခရီးရွည္ႀကီးရဲ႕ ပထမေျခလွမ္းမွာ ခလုပ္မတိုက္ေအာင္ေတာ့ လုပ္လိုက္ႏုိင္ၿပီ ေပါ့ဗ်ာ ငွဲငွဲ။
ရုကၡစိုး။ ။ “သူ႔ရုပ္ႀကီးနဲ႔ ကဗ်ာက ဆန္ေနျပန္ၿပီ” ဟုေတြးလိုက္သည္။ ဒါနဲ႔ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ ေမးရဦးမယ္။ ၾကက္ေတာႀကီးကို ခင္ဗ်ားေခၚတာဆို ဟုတ္လား။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ အေနာ္ရထာ မင္းၾတားႀကီးေတာင္ ဂၽြန္းစစ္သည္ေတြကို တိုက္ဖို႔ စစ္သည္ ၄ သိန္း အားနဲ႔ညီတဲ့ သူရဲေကာင္းေလးေယာက္ကို ေခၚေသးတာပဲ။ က်ဳပ္က ခုမွ ၁ ေယာက္တည္း ေခၚေသးတာ။ အမယ္ ၁ ေယာက္ဆို ဆိုသေလာက္ပဲ စစ္သည္ ၁၀ သိန္းအားနဲ႔ ညီတယ္ဗ်။ အားလံုးဂၽြမ္းပစ္ကုန္တာ ျမင္တယ္ မဟုတ္လား။
႐ုကၡစိုး။ ။ ေတာ္ပါတယ္ဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားရဲ႕ စစ္သည္ ၁၀ သိန္းသံုးတဲ့ အရူးကြက္ေတြမ်ား .. တခါမွ မၾကားဖူးဘူး။ ေနပါဦး ခင္ဗ်ားက မတန္မရာ အေနာ္ရထာ မင္းၾတားႀကီးကို ဘယ္ကဆြဲထည့္ ျပန္တာလဲ။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ဒါကေတာ့ ခင္ဗ်ားမသိလို႔ဗ်။ က်ဳပ္က အေနာ္ရထာ ဝင္စားတာေလ။ ေနစမ္းပါဦးဗ်ာ .. က်ဳပ္ရဲ႕ ဘြဲ႕တံဆိပ္ခ်ီးျမႇင့္ျခင္း အစီအစဥ္မၿပီးေသးဘူး။ ကိုၾကက္ေတာႀကီး ေရွ႕တိုးစမ္းပါ။
“ဒါကေတာ့ မဏိေဇာတ မဟာ ငတက္ျပား သူရိယဘြဲ႕” ဟုဆိုကာ ဒန္တံဆိပ္တခုကို ကိုၾကက္ေတာ လည္ပင္းတြင္ ဆြဲေပးလိုက္ျပန္သည္။
ေတာ။ ။ ဒါကေကာ ဘာအတြက္လဲ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီး။ ငတက္ျပားဆိုတာ က်ဳပ္ ၾကားဖူးသလိုပဲ။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ဒါက သူေဌးဘြဲ႕ေလ။ ခင္ဗ်ားကို က်ဳပ္လက္သိပ္ထိုး ေပးလုိက္တဲ့ မိုးကုတ္က ပတၱျမား ေတြနဲ႔တင္ သူေဌးဘြဲ႕ခံယူလို႔ရၿပီ ..။ ငတက္ျပား ဆိုတာကေတာ့ ရာဇဝင္ထဲက နာမည္ေက်ာ္ သူခိုးႀကီးေပါ့ဗ်ာ၊ ဒီဘြဲ႕မ်ိဳးလည္း ဘယ္သူ႔ကိုမွ ခ်ီးျမႇင့္ဖူးတာ မဟုတ္ဘူး။
႐ုကၡစိုး။ ။ ဒါနဲ႔ ခင္ဗ်ားက တကယ္ပဲ ေတြ႕ဆံုေဆြးေႏြးေရး လမ္းကို ဖြင့္ေတာ့မွာလား။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ မဟုတ္တရုတ္ေတြဗ်ာ။ ဘာလို႔ဖြင့္ရမွာလဲ။ အေမရိကန္က စီးပြားေရးပိတ္ဆို႔တာေလး နည္းနည္း ပါးပါး ရုတ္သိမ္း ေပးမလားလုိ႔ ၾကက္ေတာႀကီးကို ျပန္ထည့္ေပးလိုက္တာ။ တကယ္ေတာ့ ဒီဟာႀကီး ေခၚထားလည္း ဆန္ကုန္ေျမေလးပါဗ်ာ။ သူ႔အသံုးစရိတ္က တပတ္ကို ၃ သိန္းရွိတယ္။ ဘယ္လိုလုပ္ ဆက္ထား ႏိုင္မလဲဗ်။ ေတာ္ၾကာ ကိုယ့္လက္ထဲ လာေသရင္လည္း အလုုပ္ကရႈပ္ဦးမယ္ .. ျပန္သြားေတာ့ ေအးေရာ။
႐ုကၡစိုး။ ။ အေျခခံဥပေဒ ျပင္ဖို႔၊ တရားမွ်တတဲ့ ေရြးေကာက္ပြဲ က်င္းပဖို႔ ..။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ လုပ္စရာလားဗ်။ စီးပြားေရးပိတ္ဆိုတာေတြ ရုတ္သိမ္းေပးရမွာ သူတို႔တာဝန္။ က်ဳပ္ဘက္ ကေတာ့ အေျခခံဥပေဒလည္း မျပင္ဘူး၊ ေရြးေကာက္ပြဲလည္း က်င္းပခ်င္သလို က်င္းပမယ္။ တရားပါတယ္ဗ်ာ။ ၇ ႏွစ္ ေထာင္ခ်ထားတဲ့ တရားခံကိုေတာင္ ျပန္ေပးလိုက္တာပဲဟာ။ ျမန္မာ့သမိုင္းမွာ ဒါမ်ိဳး ၾကားဖူးလို႔လား၊ က်ဳပ္ တေယာက္တည္း ရွိတယ္ဗ်။
ထိုစဥ္ ဦးၾကင္ဝက္က သူ႔ဘြဲ႕တံဆိပ္ကို ၾကည့္ရင္း “ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကိုေတာ့ လႊတ္ေပး သင့္ပါတယ္” ဟု ဝတ္ေက်တန္းေက် တခြန္း ဝင္ေျပာကာ နာရီၾကည့္၍ “ဝါး” ခနဲ တခ်က္သမ္းလိုက္သည္။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ လႊတ္ခ်င္တာေပါ့ဗ်ာ .. က်ဳပ္က သူ႔ကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း သမီးျဖစ္ေနလို႔ ျပစ္ဒဏ္ကေန ေလွ်ာ့ေပါ့ေပးထားတယ္ (မ်က္ႏွာငယ္ေလးႏွင့္ ေျပာျခင္းျဖစ္သည္) ဒါေပမယ့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသမီး မို႔လို႔ မလႊတ္ရဲဘူး .. ေၾကာက္တယ္ (အသံတိမ္သြားသည္)
ရုကၡစိုး။ ။ ရႈပ္ေနတာပဲ .. ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသမီး မို႔လို႔ ေလွ်ာ့တယ္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း သမီးမို႔လို႔ မလႊတ္ဘူး ဘာေတြလဲဗ်။
ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးက “ဒါေတြ ထားလိုက္စမ္းပါ .. ဝါရွင္တန္ ျပန္ေရာက္ရင္သာ စီးပြားေရးပိတ္ဆို႔မႈေလး နည္းနည္း ေလ်ာ့ေအာင္ ပြားစမ္းပါေနာ္ အမတ္မင္း” ဟု ဦးၾကင္ဝက္ဘက္ လွည့္ေျပာလိုက္သည္။
ဝက္။ ။ အာလူးဖုတ္ဖို႔က က်ဳပ္တာဝန္ထားပါ။ ေဟာ ေလယာဥ္က ထြက္ေတာ့မယ္ဗ်။ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ဘြဲ႕တံဆိပ္ေတာ္ေတြ ကုန္ၿပီလား။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ခဏေလး .. သံုးခု ၁၀၀ နဲ႔ဝယ္ထားတာေတြ က်န္ေသးတယ္။ ကုိၾကက္ေတာႀကီးကို အကုန္ေပးလိုက္မယ္ ေရာ့။
ေလယာဥ္ေပၚတက္သည့္ ေလွခါးရင္းထိ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးက လိုက္ပို႔သည္။ ဦးၾကင္ဝက္က ေရွ႕ကတက္သြားသည္။ ကိုၾကက္ေတာက ပထမ ေလွခါးထစ္ေပၚ ေျခတဘက္လွမ္းၿပီး ေနာက္သို႔ျပန္လွည့္ၾကည့္လိုက္စဥ္ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးက အနားကပ္ၿပီး အေရးႀကီးသည့္ စကားတခြန္းကိုေျပာလိုက္သည္။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ေနာက္ တႏွစ္ခြဲက်ရင္ ျပန္ဆံုမယ္ဗ်ာ။ ဒီတခါ ေရမကူးနဲ႔ေတာ့ သစ္ပင္ပဲတက္။
ထို႔ေနာက္ သူတို႔ ၂ ေယာက္စလံုး ၿပံဳးၿဖဲၿဖဲႏွင့္ ေဟာလိဝုဒ္ ရုပ္ရွင္ထဲမွ သရုပ္မ်ားကဲ့သို႔ ညာဘက္ လက္မ်ားကို ေျမႇာက္လိုက္ၾကၿပီး လက္ဝါးျခင္း ရိုက္လိုက္ၾကသည္ .. “ျဖန္း”။ ။
ေတာ။ ။ မေနေတာ့ဘူးဗ်ာ ..။ တမိနစ္၊ တစကၠန္႔ေတာင္ မေနခ်င္ေတာ့ဘူး။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ မေနလို႔မရဘူး .. ခင္ဗ်ားကိုက်ဳပ္ေပးစရာ ရွိေသးတယ္။ လာ အခန္းထဲ ခဏလိုက္ခဲ့။
ေတာ။ ။ ခင္ဗ်ားတို႔ပဲ အမ်ိဳးမ်ိဳး ..။ ေျပာတုန္းကေတာ့ ေရေလးနည္းနည္းပါးပါး ကူးၿပီး ရူးသလိုလို ေၾကာင္သလိုလိုလုပ္ျပရံုပဲဆို၊ ခုက်ေတာ့ တရားခြင္ကို ခဏခဏ ဝင္ထိုင္ရ၊ ေထာင္ထဲမွာလည္းေနရ၊ ေသမလိုျဖစ္လို႔ ေဆးရံုလည္းေရာက္၊ ေဆးရံုကလည္း ဘာမွမျပည့္မစံုနဲ႔ .. ေသသြားရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ အဲဒါေတြေၾကာင့္ ခင္ဗ်ားကို ေပးစရာရွိတယ္ေျပာတာေပါ့ ..။ အခန္းထဲ ခဏလိုက္ခဲ့ပါဦး။
ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီး ေခၚေဆာင္ရာေနာက္သို႔ ကိုၾကက္ေတာတေယာက္ မလိုက္ခ်င္ လိုက္ခ်င္ႏွင့္ ယက္ကန္ယက္ကန္ လိုက္ပါသြားသည္။ အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးက ကိုၾကက္ေတာႀကီး လည္ပင္းတြင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ၃၁ လမ္း၊ လမ္းေဘးဆိုင္တြင္ လုပ္သည့္ တခု က်ပ္ ၁၀၀ တန္ ဒန္ တံဆိပ္တခု ခ်ိတ္ဆြဲေပးလိုက္သည္။
ေတာ။ ။ အဲဒါဘာလဲဗ်။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ အဲဒါ သီဟသူရ အလကားေက်ာ္စြာ ဂၽြန္ ဒဗလ်ဴ ၾကက္ေတာ ဘြဲ႕ .. ခင္ဗ်ားကို သီးသန္႔ခ်ီးျမႇင့္တာ။
ေတာ။ ။ ခင္ဗ်ား လာမညာနဲ႔ … အလကားေက်ာ္စြာဆိုတာ ခင္ဗ်ားတို႔ ျမန္မာကာတြန္း ဇာတ္ေကာင္ နာမည္ က်ဳပ္သိတယ္။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ဟုတ္တယ္ေလ .. သီဟသူရ ဆိုတာ ရဲစြမ္းသတၱိနဲ႔ျပည့္စံုတဲ့သူကိုေပးတာ .. ။ သီဟသူရ ဖင္ေျပာင္ ညစ္ျပဴး တို႔ဘာတို႔ မၾကားဖူးဘူးလား။ ခင္ဗ်ားက ရဲစြမ္း သတၱိနဲ႔ ျပည့္စံုရံုတင္မဟုတ္ဘူး .. ေရေပၚ လမ္းေလွ်ာက္တယ္တို႔၊ ဘုရားသခင္ဆီက အာရုံရတာတို႔ .. လူေတြ လုိက္မမီတဲ့စကားေတြပါ ေျပာခဲ့တာဆိုေတာ့ ေနာက္က ကာတြန္းစာအုပ္ထဲက ဇာတ္ေကာင္နာမည္ပါ တြဲၿပီး ထည့္ေပးထားတာ။ ဒီဘြဲ႕မ်ိဳး ဘယ္သူ႔ကိုမွ ေပးေသးတာမဟုတ္ဘူး။
တံဆိပ္ကိုၾကည့္ရင္း ကိုၾကက္ေတာႀကီး သေဘာက်ကာ တဟီးဟီးႏွင့္ ရယ္ေနသည္။ ထိုမွ်ႏွင့္ မၿပီးေသးဘဲ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးက ေနာက္ထပ္ ဗံုးေပါလေအာ ဝယ္ယူထားသည့္ တံဆိပ္တခု ထပ္ခ်ိတ္ဆြဲေပးလိုက္ ျပန္သည္။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ဒါကေတာ့ ငါးလီတာေညာင္ဦးဖီး ဆု။
ေတာ။ ။ အဲဒီနာမည္ မၾကားဖူးဘူး။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ဘယ္ၾကားဖူးမလဲ အဲဒါက ရာဇဝင္ထဲက နာမည္ပဲဟာ။ ပုဂံေခတ္က ဧရာဝတီျမစ္ကို လက္ပစ္ ကူးခဲ့တဲ့သူရဲေကာင္း .. ။ ဒီဘြဲ႕တံဆိပ္ကိုလည္း ဘယ္သူမွ မရဖူးဘူး။ ခင္ဗ်ားက အင္းလ်ားကန္ကို ျဖတ္ကူးလာခဲ့ ႏုိင္လို႔ ေပးတာ။
ေတာ။ ။ ေရွ႕က ငါးလီတာက ဘယ္က ပါလာတာလဲ။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ဒါကေတာ့ ခင္ဗ်ားက ငါးလီတာပံုးကိုဖက္ၿပီး ကူးတာကိုးဗ်။ ဒီဘြဲ႔နဲ႔ဆို ခင္ဗ်ား အေမရိကန္မွာ ေကာင္းေကာင္း လုပ္စားလို႔ရၿပီ။
ေတာ။ ။ ဘာလုပ္စားရမွာလဲ။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ေရကူးသင္တန္း ဖြင့္စားေပါ့။
ထိုစဥ္ သူတို႔ရွိေနရာ အခန္းတံခါး အနည္းငယ္ ဟသြားၿပီး ဦးၾကင္ဝက္ ေခ်ာင္းၾကည့္သည္။
ဝက္။ ။ ဘာေတြလုပ္ေနၾကတာလဲဗ်၊ မၿပီးေသးဘူးလား။ ေလယာဥ္ ထြက္ေတာ့မယ္။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ဟာ .. အေတာ္ပဲ အမတ္မင္း .. အထဲ ခဏေလာက္ ႂကြပါဦး။ ခင္ဗ်ားကိုလည္း ေပးစရာရွိတယ္။
အထဲသို႔ မရြံ႕မရဲ ဝင္လာေသာ ဦးၾကင္ဝက္ကို ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးက ဆုတံဆိပ္တခု ခ်ိတ္ဆြဲေပးလိုက္ ျပန္သည္။
ဝက္။ ။ ဘာႀကီးလဲဗ်။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ဒါကေတာ့ လူမႈထူးခၽြန္ဆုပါ။ သတိုးသီရိ သုဓမၼ ရာဇာ အာလူး ဘြဲ႔ေပါ့။
ဝက္။ ။ အာလူးဆိုတာ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ႂကြက္ေတြက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ပါတီက လူေတြကို ေခၚတာ မဟုတ္ဘူးလား။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ဟာ အဲဒီအာလူးက သတ္သတ္၊ ေၾကာ္စားလုိက္လို႔ရတယ္။ ဒီအာလူးကေတာ့ ခင္ဗ်ားမို႔လို႔ ေပးတာ။ က်ဳပ္ကို ၾကည့္မရတဲ့ အေမရိကန္ေကာင္ေတြ နည္းနည္းပါးပါး ျပန္ၾကည့္ရလာေအာင္ ခင္ဗ်ားက အာလူးေတြ ဖုတ္ရမယ္ေလ၊ ပြားေပးရမယ္။ ဒါေၾကာင့္ ႀကိဳေပးထားတာ။ ၿပီးေတာ့ အမတ္မင္းက ဒုကၡ ေရာက္ေနရွာတဲ့ သနားစရာ ၾကက္ေတာႀကီးကို လာကယ္ထုတ္တဲ့သူမို႔လို႔ လူမႈ ထူးခၽြန္ဆု ခ်ီးျမႇင့္တာ။ ဒီဘဲြ႕ျပၿပီး အိမ္ျဖဴေတာ္မွာ အာလူးဖုတ္ေပေတာ့။ ကမၻာမွာ ကုလသမဂၢ တြင္းခ်ဳပ္ႀကီးေတာင္ ေတြ႕ဖုိ႔ခက္ခဲတဲ့ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီး က ဒီလို ဆုတံဆိပ္ေတာ္ေတြ ခ်ီးျမႇင့္လိုက္တယ္ဆိုေတာ့ ေတာ္ရံုလူမဟုတ္ဘူးဆိုၿပီး ခင္ဗ်ားကို အားလံုး ဖ်ားသြား မယ္။
ထိုေနရာတြင္ေတာ့ ေဘးမွၿငိမ္ၿငိမ္ေလး ရပ္ၾကည့္ေနသူ ဦးရုကၡစိုးတေယာက္ မေနႏိုင္ေတာ့။ ကိုယ္ထင္ မျပခ်င္ဘဲ ကိုယ္ထင္ျပလိုက္ရေတာ့သည္ (စာမ်က္ႏွာ အခက္အခဲေၾကာင့္ ဦးရုကၡစိုးကို လန္႔သြားသည့္အခန္း မထည့္ေတာ့ ပါ။ စာရႈသူတို႔ ကိုယ့္ဘာသာ နားလည္လိုက္ၾကပါကုန္)
႐ုကၡစိုး။ ။ ဟာ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီး အစကေျပာေတာ့ အေမရိကန္အားကိုး ပုဆိန္ရိုးဆိုဗ်။ ခု ခင္ဗ်ားကိုယ္တိုင္ အေမရိကန္ကို အားကိုးေနပါေပါ့လား။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ဒါကေတာ့ဗ်ာ လူၾကားေကာင္းေအာင္ ေလွ်ာက္ေအာ္ေနရတာပါ၊ တကယ္က က်ဳပ္လည္း အားကိုးခ်င္တာပဲဗ်။ က်ဳပ္ေျမး ဖိုးေလာက္လန္းက အမိန္႔ထုတ္ထားတယ္ သူ႔ကိုအေမရိကန္ ျပည္ဝင္ခြင့္ ဗီဇာ ရေအာင္ ျပန္လုပ္မေပးရင္ အဘိုးအျဖစ္က စြန္႔လႊတ္မယ္တဲ့။ အဲဒါေၾကာင့္ ဒီေလာက္မ်က္ႏွာေျပာင္တိုက္ ေနရတာေပါ့။ စီးပြားေရးပိတ္ဆို႔မႈ ခရီးရွည္ႀကီးရဲ႕ ပထမေျခလွမ္းမွာ ခလုပ္မတိုက္ေအာင္ေတာ့ လုပ္လိုက္ႏုိင္ၿပီ ေပါ့ဗ်ာ ငွဲငွဲ။
ရုကၡစိုး။ ။ “သူ႔ရုပ္ႀကီးနဲ႔ ကဗ်ာက ဆန္ေနျပန္ၿပီ” ဟုေတြးလိုက္သည္။ ဒါနဲ႔ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ ေမးရဦးမယ္။ ၾကက္ေတာႀကီးကို ခင္ဗ်ားေခၚတာဆို ဟုတ္လား။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ အေနာ္ရထာ မင္းၾတားႀကီးေတာင္ ဂၽြန္းစစ္သည္ေတြကို တိုက္ဖို႔ စစ္သည္ ၄ သိန္း အားနဲ႔ညီတဲ့ သူရဲေကာင္းေလးေယာက္ကို ေခၚေသးတာပဲ။ က်ဳပ္က ခုမွ ၁ ေယာက္တည္း ေခၚေသးတာ။ အမယ္ ၁ ေယာက္ဆို ဆိုသေလာက္ပဲ စစ္သည္ ၁၀ သိန္းအားနဲ႔ ညီတယ္ဗ်။ အားလံုးဂၽြမ္းပစ္ကုန္တာ ျမင္တယ္ မဟုတ္လား။
႐ုကၡစိုး။ ။ ေတာ္ပါတယ္ဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားရဲ႕ စစ္သည္ ၁၀ သိန္းသံုးတဲ့ အရူးကြက္ေတြမ်ား .. တခါမွ မၾကားဖူးဘူး။ ေနပါဦး ခင္ဗ်ားက မတန္မရာ အေနာ္ရထာ မင္းၾတားႀကီးကို ဘယ္ကဆြဲထည့္ ျပန္တာလဲ။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ဒါကေတာ့ ခင္ဗ်ားမသိလို႔ဗ်။ က်ဳပ္က အေနာ္ရထာ ဝင္စားတာေလ။ ေနစမ္းပါဦးဗ်ာ .. က်ဳပ္ရဲ႕ ဘြဲ႕တံဆိပ္ခ်ီးျမႇင့္ျခင္း အစီအစဥ္မၿပီးေသးဘူး။ ကိုၾကက္ေတာႀကီး ေရွ႕တိုးစမ္းပါ။
“ဒါကေတာ့ မဏိေဇာတ မဟာ ငတက္ျပား သူရိယဘြဲ႕” ဟုဆိုကာ ဒန္တံဆိပ္တခုကို ကိုၾကက္ေတာ လည္ပင္းတြင္ ဆြဲေပးလိုက္ျပန္သည္။
ေတာ။ ။ ဒါကေကာ ဘာအတြက္လဲ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီး။ ငတက္ျပားဆိုတာ က်ဳပ္ ၾကားဖူးသလိုပဲ။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ဒါက သူေဌးဘြဲ႕ေလ။ ခင္ဗ်ားကို က်ဳပ္လက္သိပ္ထိုး ေပးလုိက္တဲ့ မိုးကုတ္က ပတၱျမား ေတြနဲ႔တင္ သူေဌးဘြဲ႕ခံယူလို႔ရၿပီ ..။ ငတက္ျပား ဆိုတာကေတာ့ ရာဇဝင္ထဲက နာမည္ေက်ာ္ သူခိုးႀကီးေပါ့ဗ်ာ၊ ဒီဘြဲ႕မ်ိဳးလည္း ဘယ္သူ႔ကိုမွ ခ်ီးျမႇင့္ဖူးတာ မဟုတ္ဘူး။
႐ုကၡစိုး။ ။ ဒါနဲ႔ ခင္ဗ်ားက တကယ္ပဲ ေတြ႕ဆံုေဆြးေႏြးေရး လမ္းကို ဖြင့္ေတာ့မွာလား။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ မဟုတ္တရုတ္ေတြဗ်ာ။ ဘာလို႔ဖြင့္ရမွာလဲ။ အေမရိကန္က စီးပြားေရးပိတ္ဆို႔တာေလး နည္းနည္း ပါးပါး ရုတ္သိမ္း ေပးမလားလုိ႔ ၾကက္ေတာႀကီးကို ျပန္ထည့္ေပးလိုက္တာ။ တကယ္ေတာ့ ဒီဟာႀကီး ေခၚထားလည္း ဆန္ကုန္ေျမေလးပါဗ်ာ။ သူ႔အသံုးစရိတ္က တပတ္ကို ၃ သိန္းရွိတယ္။ ဘယ္လိုလုပ္ ဆက္ထား ႏိုင္မလဲဗ်။ ေတာ္ၾကာ ကိုယ့္လက္ထဲ လာေသရင္လည္း အလုုပ္ကရႈပ္ဦးမယ္ .. ျပန္သြားေတာ့ ေအးေရာ။
႐ုကၡစိုး။ ။ အေျခခံဥပေဒ ျပင္ဖို႔၊ တရားမွ်တတဲ့ ေရြးေကာက္ပြဲ က်င္းပဖို႔ ..။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ လုပ္စရာလားဗ်။ စီးပြားေရးပိတ္ဆိုတာေတြ ရုတ္သိမ္းေပးရမွာ သူတို႔တာဝန္။ က်ဳပ္ဘက္ ကေတာ့ အေျခခံဥပေဒလည္း မျပင္ဘူး၊ ေရြးေကာက္ပြဲလည္း က်င္းပခ်င္သလို က်င္းပမယ္။ တရားပါတယ္ဗ်ာ။ ၇ ႏွစ္ ေထာင္ခ်ထားတဲ့ တရားခံကိုေတာင္ ျပန္ေပးလိုက္တာပဲဟာ။ ျမန္မာ့သမိုင္းမွာ ဒါမ်ိဳး ၾကားဖူးလို႔လား၊ က်ဳပ္ တေယာက္တည္း ရွိတယ္ဗ်။
ထိုစဥ္ ဦးၾကင္ဝက္က သူ႔ဘြဲ႕တံဆိပ္ကို ၾကည့္ရင္း “ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကိုေတာ့ လႊတ္ေပး သင့္ပါတယ္” ဟု ဝတ္ေက်တန္းေက် တခြန္း ဝင္ေျပာကာ နာရီၾကည့္၍ “ဝါး” ခနဲ တခ်က္သမ္းလိုက္သည္။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ လႊတ္ခ်င္တာေပါ့ဗ်ာ .. က်ဳပ္က သူ႔ကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း သမီးျဖစ္ေနလို႔ ျပစ္ဒဏ္ကေန ေလွ်ာ့ေပါ့ေပးထားတယ္ (မ်က္ႏွာငယ္ေလးႏွင့္ ေျပာျခင္းျဖစ္သည္) ဒါေပမယ့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသမီး မို႔လို႔ မလႊတ္ရဲဘူး .. ေၾကာက္တယ္ (အသံတိမ္သြားသည္)
ရုကၡစိုး။ ။ ရႈပ္ေနတာပဲ .. ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသမီး မို႔လို႔ ေလွ်ာ့တယ္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း သမီးမို႔လို႔ မလႊတ္ဘူး ဘာေတြလဲဗ်။
ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးက “ဒါေတြ ထားလိုက္စမ္းပါ .. ဝါရွင္တန္ ျပန္ေရာက္ရင္သာ စီးပြားေရးပိတ္ဆို႔မႈေလး နည္းနည္း ေလ်ာ့ေအာင္ ပြားစမ္းပါေနာ္ အမတ္မင္း” ဟု ဦးၾကင္ဝက္ဘက္ လွည့္ေျပာလိုက္သည္။
ဝက္။ ။ အာလူးဖုတ္ဖို႔က က်ဳပ္တာဝန္ထားပါ။ ေဟာ ေလယာဥ္က ထြက္ေတာ့မယ္ဗ်။ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ဘြဲ႕တံဆိပ္ေတာ္ေတြ ကုန္ၿပီလား။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ခဏေလး .. သံုးခု ၁၀၀ နဲ႔ဝယ္ထားတာေတြ က်န္ေသးတယ္။ ကုိၾကက္ေတာႀကီးကို အကုန္ေပးလိုက္မယ္ ေရာ့။
ေလယာဥ္ေပၚတက္သည့္ ေလွခါးရင္းထိ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးက လိုက္ပို႔သည္။ ဦးၾကင္ဝက္က ေရွ႕ကတက္သြားသည္။ ကိုၾကက္ေတာက ပထမ ေလွခါးထစ္ေပၚ ေျခတဘက္လွမ္းၿပီး ေနာက္သို႔ျပန္လွည့္ၾကည့္လိုက္စဥ္ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးက အနားကပ္ၿပီး အေရးႀကီးသည့္ စကားတခြန္းကိုေျပာလိုက္သည္။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ေနာက္ တႏွစ္ခြဲက်ရင္ ျပန္ဆံုမယ္ဗ်ာ။ ဒီတခါ ေရမကူးနဲ႔ေတာ့ သစ္ပင္ပဲတက္။
ထို႔ေနာက္ သူတို႔ ၂ ေယာက္စလံုး ၿပံဳးၿဖဲၿဖဲႏွင့္ ေဟာလိဝုဒ္ ရုပ္ရွင္ထဲမွ သရုပ္မ်ားကဲ့သို႔ ညာဘက္ လက္မ်ားကို ေျမႇာက္လိုက္ၾကၿပီး လက္ဝါးျခင္း ရိုက္လိုက္ၾကသည္ .. “ျဖန္း”။ ။
No comments:
Post a Comment