ခင္ၿငိမ္းသစ္
က်မအဖိုးဟာ အဂၤလိပ္လူမ်ဳိးပိုင္တဲ့ G.E.C ကုမၸဏီမွာ အလုပ္လုပ္တယ္တဲ့။ သူ႔ရဲ႕ လုပ္သက္ ၂၁ ႏွစ္ေျမာက္တဲ့ ႏွစ္မွာ သူ႔ရဲ႕ ကုမၸဏီ က သူ႔ကို လုပ္သက္ဆု အျဖစ္နဲ႔ သူတို႔ကုမၸဏီကထုတ္တဲ့ လွ်ပ္စစ္ပစၥည္း ၁ မ်ဳိး ၁ ခုနဲ႔ ဒဂၤါး ၂၁ ျပားကို ခ်ီးျမႇင့္တယ္တဲ့။ ဒါ က်မအဖြား ေျပာေျပာျပေနတဲ့ ျဖစ္ရပ္မွန္တခုပါပဲ။ ျမန္မာျပည္ကိုလာၿပီး နယ္ခ်ဲ႕စိုးမိုးေနတဲ့ အဂၤလိပ္ေတြဟာ သူတို႔ရဲ႕ ဝန္ထမ္းေတြအေပၚမွာ အ တို္င္းအတာတခုထိေတာ့ ခ်ီးေျမႇာက္ ဂုဏ္ျပဳမႈ ရွိပါေသးတယ္။
က်မတို႔ ဗမာအခ်င္းခ်င္း အုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ ေခတ္မွာေတာ့ ဝန္ထမ္းေတြ ဘယ္လို ခံစားေနၾကရလဲ၊ ဘယ္လိုခံစားခဲ့ ၾကရလဲ ဆုိတာကို က်မဖြင့္ ခ်ခ်င္ပါတယ္။ က်မရဲ႕ ဖခင္ဟာ ဖဆပလ ေခတ္ကိုလဲ မီခဲ့ပါတယ္။ အဂၤလိပ္ ေက်ာင္းမွာလဲ တက္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ၆၂ ခုႏွစ္မွာ တကသ အဖြဲ႔ဝင္ ေက်ာင္းသားတဦး ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အေဖ့မွာ ေရြးခ်ယ္မယ္ ဆုိရင္ ေရြးခ်ယ္ခြင့္ေတြ အမ်ားႀကီး ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေဖဟာ ေက်ာင္းဆရာဆိုတဲ့ ဘဝကိုေရြးခ်ယ္ၿပီးေတာ့ ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့ပါ တယ္။ အေဖဟာ အထက (၅) တာေမြမွာ ဆရာလုပ္ေနက တည္းက အသင္အျပေကာင္းၿပီး ေစတနာထားတဲ့ ဆရာ အျဖစ္ ေက်ာင္းသား ေတြရဲ႕ ၾကည္ညိဳေလးစားမႈကို ခံရပါတယ္။
ေနာက္ သုဝဏၰၿမိဳ႕ကိုတည္ေထာင္ေတာ့ ဝန္ထမ္းေတြက ကိုယ္ထူကိုယ္ထ လုပ္အားေပးၾကရပါတယ္။ အေဖတို႔လဲ လုပ္အားေပးၿပီး သုဝဏၰၿမိဳ႕ကို ေျပာင္းပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သုဝဏၰၿမိဳ႕မွာ ေက်ာင္းမရွိပါဘူး။ ေက်ာင္းသားေတြဟာ အေဝးမွာ ေက်ာင္းသြားတက္ၾက ရပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ဘတ္စ္ကားေတြလည္း ေပါမ်ားတဲ့ေခတ္မဟုတ္ေတာ့ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြ သြားရလာရခက္ခဲပါ တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေျပာင္းလာတဲ့ အထဲက ဆရာဆရာမေတြဟာ ကိုယ္ထူကိုယ္ထ ေက်ာင္းတေက်ာင္း ေဆာက္လုပ္ၾကပါတယ္။ စ စျခင္းမွာ တဲတန္းရွည္ႀကီးကို ထုိးၿပီး စရတာပါ။ ဆရာအင္အားနည္းလို႔ ဆရာတေယာက္ကို ၂ ဘာသာ သင္ရပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္က ေက်ာင္းေတြဟာ ႏွစ္ခ်ိန္ေက်ာင္းမ်ားပါတယ္။ မနက္ ၇ နာရီက ေန႔လည္ ၁၂ နာရီအထိ တခ်ိန္၊ ေန႔လည္ ၁၂ နာရီမွ ညေန ၅ နာရီအထိ တခ်ိန္ပါ။ ဒါေပမယ့္ ဆရာရွားပါးတာေၾကာင့္ ဆရာေတြဟာ မနက္ ၇ နာရီကေန ညေန ၅ နာရီအထိ ေက်ာင္း တက္ၾကရပါတယ္။ က်မအေဖက အဂၤလိပ္စာနဲ႔ သမုိင္းဘာသာသင္ပါတယ္။ က်မအေဖ သမုိင္းသင္ရင္ စာက်က္ဖို႔မလုိဘူးဆိုၿပီး နာ မည္ႀကီးပါတယ္။ အေဖဟာ စာသင္ေနရရင္ ထမင္းစားဖို႔ေတာင္ ေမ့ေနတတ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အေဖ အစာအိမ္ေရာဂါရခဲ့ပါတယ္။
တျခားဆရာေတြ အိမ္ျပန္ေရာက္ေပမယ့္ အေဖက အၿမဲအိမ္ျပန္ေနာက္က်တတ္ပါတယ္။ ဘာလို႔လဲဆုိေတာ့ စာမလုိက္ႏိုင္တဲ့ ကေလး ေတြအတြက္ အခ်ိန္ပိုစာျပ ေပးေနတတ္လို႔ပါ။ စာေတာ္တဲ့ ကေလးေတြကိုက်ရင္ အိမ္မွာေခၚၿပီး ဂုဏ္ထူးထြက္ေအာင္ စာျပေပးေလ့ရွိ ပါတယ္။ အဲဒါဆုိရင္ အိမ္မွာပဲ ထမင္းေကၽြးေလ့ ရွိပါ တယ္။ အေဖဟာ ေက်ာင္းမွာ ခြင့္မယူတဲ့ ဆုကို ႏွစ္စဥ္လိုလို ရပါတယ္။ ဆုဆိုလို႔ ေငြေၾကးမဟုတ္ပါဘူး။ ဂုဏ္ျပဳ လက္မွတ္ေတြပါ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒါကိုပဲ အေဖ အျမတ္တႏိုးထားပါတယ္။
ႏွစ္စဥ္တိုင္းလိုလိုပဲ အေဖသင္တဲ့ သမုိင္းဘာသာက ဂုဏ္ထူးအမ်ားအျပား ထြက္ေလ့ရွိတာပါပဲ။ အဲဒီအတြက္ ႏုိင္ငံေတာ္အစုိးရရဲ႕ ဂုဏ္ျပဳျခင္းကို အေဖရရွိခဲ့တာပါပဲ၊ အဲဒါကေတာ့ အေဖ ကတိခံဝန္ထုိးရျခင္းပါပဲ။ အေဖက ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြကို ႏုိင္ငံေရး တရားေဟာပါတယ္ဆုိတဲ့ စြဲခ်က္နဲ႔ အေဖၿမိဳ႕နယ္ပညာေရးမွဴးထံ ေရာက္ခဲ့ရပါတယ္။ ထုေခ်ရပါတယ္။ အေလ်ာက္ေကာင္းလို႔ အေထာင္းသက္သာခဲ့ေပမယ့္ ခံဝန္ကတိနဲ႔ သမုိင္းဘာသာ သင္ျပျခင္းကို ရပ္စဲလုိက္ပါတယ္။ အေဖ အဂၤလိပ္စာကိုပဲ ဆက္သက္သင္ျပ ခြင့္ ရခဲ့ပါတယ္။
ေက်ာင္းသားအခ်င္းခ်င္း ႐ိုက္ပြဲျဖစ္ရင္လဲ စကားေျပာေကာင္းတဲ့ အေဖ့ကိုလႊတ္ၿပီး ေစ့စပ္ခိုင္းေလ့ရွိပါတယ္။ အေဖက တုတ္နဲ႔တခ်က္ မွ မ႐ုိက္ဘဲ မ်က္ရည္က်ေအာင္ ဆံုးမႏိုင္တဲ့ ဆရာတေယာက္ပါ။ အဲဒါအတြက္ ဆုလဒ္အျဖစ္နဲ႔ ဆရာဦးေအာင္ေက်ာ္မုိးဟာ တပည့္ ေမြးၿပီး အဖြဲ႔အစည္း ဖြဲ႔စည္းပါတယ္ဆိုတဲ့ စြဲခ်က္ ထြက္ေပၚ လာလို႔ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးကိုယ္တိုင္ အာမခံေျဖရွင္းေပးခဲ့ရပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ အေဖ့လုပ္သက္ တျဖည္းျဖည္း ၾကာျမင့္လာပါၿပီ။ အေဖ့မိသားစုရဲ႕ ကုန္က်စရိတ္ကလဲ ႀကီးလာၿပီမုိ႔ အေဖက စားစရိတ္အ ေထာက္အပံ့ျဖစ္ဖို႔ က်ဴရွင္စဖြင့္ခဲ့ပါတယ္။ အေဖ့က်ဴရွင္မွာ အေဖဟာ ဘယ္ေတာ့မွ က်ဴရွင္လခကို ေတာင္းယူေလ့မရွိပါဘူး။ ေပးရင္ ယူထားလုိက္ၿပီး မေပးရင္လဲ မယူပါဘူး။ ညီကိုေမာင္ႏွစ္မ ႏွစ္ေယာက္အတူတက္ရင္လဲ တေယာက္ခကို မယူပါဘူး။ သူ႔ရဲ႕ အတန္းထဲ မွာလဲ သူ႔က်ဴရွင္တက္သည္ျဖစ္ေစ မတက္သည္ျဖစ္ေစ တန္းတူညီမွ်ဆက္ဆံၿပီး တေျပးညီေစတနာထားပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အေဖ့ရဲ႕ လုပ္သက္ ၂၀ ျပည့္ႏွစ္မွာ အထူးဂုဏ္ျပဳခံရပါေတာ့တယ္။ အဲဒါက တျခားမဟုတ္ပါဘူး။ က်ဴရွင္သင္တဲ့ ဆရာအေနနဲ႔ အထူး အထုခံရ ေတာ့တာပါပဲ။ ဒီတခါေတာ့ ပညေရးမွဴးတြင္မကဘဲ ဝန္ႀကီးအထိ အဆင့္ဆင့္ထုေခ်လႊာ တင္ရတာပါ။ ပညာေရးစီမံခ်က္ထဲမွာ ေက်ာင္းဆရာ က်ဴရွင္သင္တာဟာ အလြန္အျပစ္ႀကီးပါသတဲ့ ေနာင္မွာေတာ့ အေဖဟာ ပထမဦးဆံုးအျဖစ္ ဖြင့္ဟညည္းညဴခဲ့ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ ဝန္ထမ္းျဖစ္ရတဲ့ဘဝဟာ ႐ုပ္ေသး႐ုပ္တ႐ုပ္ထက္ ပိုၿပီး အေနရခက္ပါသတဲ့။
အေဖဟာ ေက်ာင္းဆရာဘဝမွာ ထုေခ်လႊာတင္ရျခင္းေတြအျပင္ ေျမျဖဴမႈန္႔ေတြေၾကာင့္ က်မ္းမာေရး ခ်ဳိ႕ယြင္းလာခဲ့ ပါၿပီ။ လုပ္သက္ႏွစ္ ၂၀ အတြင္းမွာ အဆုတ္ ေရာဂါဟာ ဆုလဒ္အျဖစ္နဲ႔ အေျခခံက်က် ဝင္ေရာက္ လာခဲ့ပါတယ္။ အဂၤလိပ္ေဆး၊ ဗမာေဆး၊ တ႐ုတ္ေဆး၊ ေဆးမ်ဳိးသာ စံုသြားပါတယ္။ ေရာဂါကေတာ့ ေပ်ာက္မသြားေတာ့ပါဘူး။ ဒီလုိနဲ႔ ၁၉၈၇ ခုႏွစ္မွာ အေဖတသက္လံုး ေခၽြေခၽြတာတာ စုေဆာင္းထားတဲ့ ေငြေၾကးေတြဟာ ၃၅ က်ပ္တန္၊ ၇၅ က်ပ္တန္၊ ၂၅ က်ပ္တန္ေတြအျဖစ္နဲ႔ အေဖ့ဆီကေန ထြက္ေျပးသြားပါေတာ့ တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အေဖ့ရဲ႕လုပ္သက္ဟာ ၂၁ ႏွစ္ တင္းတင္းျပည့္ခဲ့ပါၿပီ။
၁၉၈၈ ခုႏွစ္မွာ က်မဟာ ၁၉ ႏွစ္ျပည့္ၿပီး အသက္ ၂၀ ထဲကို ခ်ည္းႏွင္းဝင္ေရာက္ေနပါၿပီ။ က်မတို႔ ေက်ာင္းသားေတြဟာ ႏုိင္ငံေရးကို နားမလည္ၾကပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ႏိုင္ငံအတြင္းက နစ္နာမႈေတြကို လက္ေတြ႔ က်က် ခံစားတတ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တပါတီ အာရွင္ စနစ္ကို လက္မခံႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီလိုနဲ႔ က်မတို႔ႏိုင္ငံဟာ အာဏာရွင္ကို အံတုဆန္႔က်င္ခဲ့ၾကၿပီး မဆလသမိုင္းမွာ မၾကံဳဘူးေအာင္ ထူးျခားတဲ့ ရွစ္ေလးလံုး အေရးေတာ္ပံုႀကီး ေပၚေပါက္လာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီရဲ႕ အက်ဳိးဆက္က ဘာေတြလဲ၊ ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာေသာ လူ ငယ္ထုႀကီးဟာ ေတာခုိၿပီး လက္နက္ကုိင္သူေတြ ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာေသာ ျပည္သူေတြဟာ အာဏာရွင္ရဲ႕ ေသနတ္ ေရွ႕မွာ ေသဆံုးခဲ့ရတယ္။ ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာေသာ ျပည္သူေတြဟာ ဖက္ဆစ္ အက်ဥ္းေထာင္ ေတြထဲမွာ ဘဝေတြကို ရင္းႏွီးေပးဆပ္၊ အသက္ေတြကို ရင္းႏွီးေပးဆပ္ေနၾကရပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ က်မတို႔ဟာ ႏုိင္ငံေရးေလာကထဲကို ေရာက္လာၾကရပါတယ္။
ဒီလုိနဲ႔ သက္တမ္း ၂၁ ႏွစ္ၾကာလာတဲ့ ေတာ္လွန္ေရးကာလအတြင္းမွာ ျမန္မာျပည္သူေတြ ဘာျဖစ္ခဲ့သလဲ၊ ဘာေတြ တိုးတက္ျဖစ္ေပၚ ခဲ့သလဲ၊ အာဏာရွင္ေတြဟာ အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ တေယာက္ၿပီးတေယာက္ ေျပာင္းခဲ့ေပမယ့္ စနစ္ေတြက အမွန္တကယ္ေျပာင္းခဲ့ ၾကသလား၊ တကယ္ေတာ့ ဘာမွမေျပာင္းလဲခဲ့ပါ၊ ဖိႏွိပ္ခံရၿမဲ၊ အခြင့္အေရးတို႔ ဆံုး႐ႈံးေနၾကၿမဲပင္။ ျမန္မာႏုိင္ငံကို ကၽြန္လုပ္အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့တဲ့ အဂၤလိပ္လက္ထက္နဲ႔ ျမန္မာ အခ်င္းခ်င္း အုပ္ခ်ဳပ္မင္းလုပ္တဲ့ေခတ္မွာ ဘာေၾကာင့္မ်ား အခြင့္အေရးေတြ ပိုလို႔ ဆံုး႐ႈံးေနၾကရပါသလဲ။
၂၁ ႏွစ္အတြင္း ၾကံဳခဲ့ၾကတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို သင္ခန္းစာယူရင္း က်မတို႔ ျပည္သူေတြ အမွန္တကယ္ ဘာလုပ္ သင့္လဲဆိုတာ ဆံုး ျဖတ္ႏိုင္ဖို႔ လုိအပ္ပါတယ္။
ေန႔သစ္မွကူးယူေဖၚျပပါသည္။
က်မအဖိုးဟာ အဂၤလိပ္လူမ်ဳိးပိုင္တဲ့ G.E.C ကုမၸဏီမွာ အလုပ္လုပ္တယ္တဲ့။ သူ႔ရဲ႕ လုပ္သက္ ၂၁ ႏွစ္ေျမာက္တဲ့ ႏွစ္မွာ သူ႔ရဲ႕ ကုမၸဏီ က သူ႔ကို လုပ္သက္ဆု အျဖစ္နဲ႔ သူတို႔ကုမၸဏီကထုတ္တဲ့ လွ်ပ္စစ္ပစၥည္း ၁ မ်ဳိး ၁ ခုနဲ႔ ဒဂၤါး ၂၁ ျပားကို ခ်ီးျမႇင့္တယ္တဲ့။ ဒါ က်မအဖြား ေျပာေျပာျပေနတဲ့ ျဖစ္ရပ္မွန္တခုပါပဲ။ ျမန္မာျပည္ကိုလာၿပီး နယ္ခ်ဲ႕စိုးမိုးေနတဲ့ အဂၤလိပ္ေတြဟာ သူတို႔ရဲ႕ ဝန္ထမ္းေတြအေပၚမွာ အ တို္င္းအတာတခုထိေတာ့ ခ်ီးေျမႇာက္ ဂုဏ္ျပဳမႈ ရွိပါေသးတယ္။
က်မတို႔ ဗမာအခ်င္းခ်င္း အုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ ေခတ္မွာေတာ့ ဝန္ထမ္းေတြ ဘယ္လို ခံစားေနၾကရလဲ၊ ဘယ္လိုခံစားခဲ့ ၾကရလဲ ဆုိတာကို က်မဖြင့္ ခ်ခ်င္ပါတယ္။ က်မရဲ႕ ဖခင္ဟာ ဖဆပလ ေခတ္ကိုလဲ မီခဲ့ပါတယ္။ အဂၤလိပ္ ေက်ာင္းမွာလဲ တက္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ၆၂ ခုႏွစ္မွာ တကသ အဖြဲ႔ဝင္ ေက်ာင္းသားတဦး ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အေဖ့မွာ ေရြးခ်ယ္မယ္ ဆုိရင္ ေရြးခ်ယ္ခြင့္ေတြ အမ်ားႀကီး ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေဖဟာ ေက်ာင္းဆရာဆိုတဲ့ ဘဝကိုေရြးခ်ယ္ၿပီးေတာ့ ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့ပါ တယ္။ အေဖဟာ အထက (၅) တာေမြမွာ ဆရာလုပ္ေနက တည္းက အသင္အျပေကာင္းၿပီး ေစတနာထားတဲ့ ဆရာ အျဖစ္ ေက်ာင္းသား ေတြရဲ႕ ၾကည္ညိဳေလးစားမႈကို ခံရပါတယ္။
ေနာက္ သုဝဏၰၿမိဳ႕ကိုတည္ေထာင္ေတာ့ ဝန္ထမ္းေတြက ကိုယ္ထူကိုယ္ထ လုပ္အားေပးၾကရပါတယ္။ အေဖတို႔လဲ လုပ္အားေပးၿပီး သုဝဏၰၿမိဳ႕ကို ေျပာင္းပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သုဝဏၰၿမိဳ႕မွာ ေက်ာင္းမရွိပါဘူး။ ေက်ာင္းသားေတြဟာ အေဝးမွာ ေက်ာင္းသြားတက္ၾက ရပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ဘတ္စ္ကားေတြလည္း ေပါမ်ားတဲ့ေခတ္မဟုတ္ေတာ့ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြ သြားရလာရခက္ခဲပါ တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေျပာင္းလာတဲ့ အထဲက ဆရာဆရာမေတြဟာ ကိုယ္ထူကိုယ္ထ ေက်ာင္းတေက်ာင္း ေဆာက္လုပ္ၾကပါတယ္။ စ စျခင္းမွာ တဲတန္းရွည္ႀကီးကို ထုိးၿပီး စရတာပါ။ ဆရာအင္အားနည္းလို႔ ဆရာတေယာက္ကို ၂ ဘာသာ သင္ရပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္က ေက်ာင္းေတြဟာ ႏွစ္ခ်ိန္ေက်ာင္းမ်ားပါတယ္။ မနက္ ၇ နာရီက ေန႔လည္ ၁၂ နာရီအထိ တခ်ိန္၊ ေန႔လည္ ၁၂ နာရီမွ ညေန ၅ နာရီအထိ တခ်ိန္ပါ။ ဒါေပမယ့္ ဆရာရွားပါးတာေၾကာင့္ ဆရာေတြဟာ မနက္ ၇ နာရီကေန ညေန ၅ နာရီအထိ ေက်ာင္း တက္ၾကရပါတယ္။ က်မအေဖက အဂၤလိပ္စာနဲ႔ သမုိင္းဘာသာသင္ပါတယ္။ က်မအေဖ သမုိင္းသင္ရင္ စာက်က္ဖို႔မလုိဘူးဆိုၿပီး နာ မည္ႀကီးပါတယ္။ အေဖဟာ စာသင္ေနရရင္ ထမင္းစားဖို႔ေတာင္ ေမ့ေနတတ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အေဖ အစာအိမ္ေရာဂါရခဲ့ပါတယ္။
တျခားဆရာေတြ အိမ္ျပန္ေရာက္ေပမယ့္ အေဖက အၿမဲအိမ္ျပန္ေနာက္က်တတ္ပါတယ္။ ဘာလို႔လဲဆုိေတာ့ စာမလုိက္ႏိုင္တဲ့ ကေလး ေတြအတြက္ အခ်ိန္ပိုစာျပ ေပးေနတတ္လို႔ပါ။ စာေတာ္တဲ့ ကေလးေတြကိုက်ရင္ အိမ္မွာေခၚၿပီး ဂုဏ္ထူးထြက္ေအာင္ စာျပေပးေလ့ရွိ ပါတယ္။ အဲဒါဆုိရင္ အိမ္မွာပဲ ထမင္းေကၽြးေလ့ ရွိပါ တယ္။ အေဖဟာ ေက်ာင္းမွာ ခြင့္မယူတဲ့ ဆုကို ႏွစ္စဥ္လိုလို ရပါတယ္။ ဆုဆိုလို႔ ေငြေၾကးမဟုတ္ပါဘူး။ ဂုဏ္ျပဳ လက္မွတ္ေတြပါ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒါကိုပဲ အေဖ အျမတ္တႏိုးထားပါတယ္။
ႏွစ္စဥ္တိုင္းလိုလိုပဲ အေဖသင္တဲ့ သမုိင္းဘာသာက ဂုဏ္ထူးအမ်ားအျပား ထြက္ေလ့ရွိတာပါပဲ။ အဲဒီအတြက္ ႏုိင္ငံေတာ္အစုိးရရဲ႕ ဂုဏ္ျပဳျခင္းကို အေဖရရွိခဲ့တာပါပဲ၊ အဲဒါကေတာ့ အေဖ ကတိခံဝန္ထုိးရျခင္းပါပဲ။ အေဖက ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြကို ႏုိင္ငံေရး တရားေဟာပါတယ္ဆုိတဲ့ စြဲခ်က္နဲ႔ အေဖၿမိဳ႕နယ္ပညာေရးမွဴးထံ ေရာက္ခဲ့ရပါတယ္။ ထုေခ်ရပါတယ္။ အေလ်ာက္ေကာင္းလို႔ အေထာင္းသက္သာခဲ့ေပမယ့္ ခံဝန္ကတိနဲ႔ သမုိင္းဘာသာ သင္ျပျခင္းကို ရပ္စဲလုိက္ပါတယ္။ အေဖ အဂၤလိပ္စာကိုပဲ ဆက္သက္သင္ျပ ခြင့္ ရခဲ့ပါတယ္။
ေက်ာင္းသားအခ်င္းခ်င္း ႐ိုက္ပြဲျဖစ္ရင္လဲ စကားေျပာေကာင္းတဲ့ အေဖ့ကိုလႊတ္ၿပီး ေစ့စပ္ခိုင္းေလ့ရွိပါတယ္။ အေဖက တုတ္နဲ႔တခ်က္ မွ မ႐ုိက္ဘဲ မ်က္ရည္က်ေအာင္ ဆံုးမႏိုင္တဲ့ ဆရာတေယာက္ပါ။ အဲဒါအတြက္ ဆုလဒ္အျဖစ္နဲ႔ ဆရာဦးေအာင္ေက်ာ္မုိးဟာ တပည့္ ေမြးၿပီး အဖြဲ႔အစည္း ဖြဲ႔စည္းပါတယ္ဆိုတဲ့ စြဲခ်က္ ထြက္ေပၚ လာလို႔ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးကိုယ္တိုင္ အာမခံေျဖရွင္းေပးခဲ့ရပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ အေဖ့လုပ္သက္ တျဖည္းျဖည္း ၾကာျမင့္လာပါၿပီ။ အေဖ့မိသားစုရဲ႕ ကုန္က်စရိတ္ကလဲ ႀကီးလာၿပီမုိ႔ အေဖက စားစရိတ္အ ေထာက္အပံ့ျဖစ္ဖို႔ က်ဴရွင္စဖြင့္ခဲ့ပါတယ္။ အေဖ့က်ဴရွင္မွာ အေဖဟာ ဘယ္ေတာ့မွ က်ဴရွင္လခကို ေတာင္းယူေလ့မရွိပါဘူး။ ေပးရင္ ယူထားလုိက္ၿပီး မေပးရင္လဲ မယူပါဘူး။ ညီကိုေမာင္ႏွစ္မ ႏွစ္ေယာက္အတူတက္ရင္လဲ တေယာက္ခကို မယူပါဘူး။ သူ႔ရဲ႕ အတန္းထဲ မွာလဲ သူ႔က်ဴရွင္တက္သည္ျဖစ္ေစ မတက္သည္ျဖစ္ေစ တန္းတူညီမွ်ဆက္ဆံၿပီး တေျပးညီေစတနာထားပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အေဖ့ရဲ႕ လုပ္သက္ ၂၀ ျပည့္ႏွစ္မွာ အထူးဂုဏ္ျပဳခံရပါေတာ့တယ္။ အဲဒါက တျခားမဟုတ္ပါဘူး။ က်ဴရွင္သင္တဲ့ ဆရာအေနနဲ႔ အထူး အထုခံရ ေတာ့တာပါပဲ။ ဒီတခါေတာ့ ပညေရးမွဴးတြင္မကဘဲ ဝန္ႀကီးအထိ အဆင့္ဆင့္ထုေခ်လႊာ တင္ရတာပါ။ ပညာေရးစီမံခ်က္ထဲမွာ ေက်ာင္းဆရာ က်ဴရွင္သင္တာဟာ အလြန္အျပစ္ႀကီးပါသတဲ့ ေနာင္မွာေတာ့ အေဖဟာ ပထမဦးဆံုးအျဖစ္ ဖြင့္ဟညည္းညဴခဲ့ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ ဝန္ထမ္းျဖစ္ရတဲ့ဘဝဟာ ႐ုပ္ေသး႐ုပ္တ႐ုပ္ထက္ ပိုၿပီး အေနရခက္ပါသတဲ့။
အေဖဟာ ေက်ာင္းဆရာဘဝမွာ ထုေခ်လႊာတင္ရျခင္းေတြအျပင္ ေျမျဖဴမႈန္႔ေတြေၾကာင့္ က်မ္းမာေရး ခ်ဳိ႕ယြင္းလာခဲ့ ပါၿပီ။ လုပ္သက္ႏွစ္ ၂၀ အတြင္းမွာ အဆုတ္ ေရာဂါဟာ ဆုလဒ္အျဖစ္နဲ႔ အေျခခံက်က် ဝင္ေရာက္ လာခဲ့ပါတယ္။ အဂၤလိပ္ေဆး၊ ဗမာေဆး၊ တ႐ုတ္ေဆး၊ ေဆးမ်ဳိးသာ စံုသြားပါတယ္။ ေရာဂါကေတာ့ ေပ်ာက္မသြားေတာ့ပါဘူး။ ဒီလုိနဲ႔ ၁၉၈၇ ခုႏွစ္မွာ အေဖတသက္လံုး ေခၽြေခၽြတာတာ စုေဆာင္းထားတဲ့ ေငြေၾကးေတြဟာ ၃၅ က်ပ္တန္၊ ၇၅ က်ပ္တန္၊ ၂၅ က်ပ္တန္ေတြအျဖစ္နဲ႔ အေဖ့ဆီကေန ထြက္ေျပးသြားပါေတာ့ တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အေဖ့ရဲ႕လုပ္သက္ဟာ ၂၁ ႏွစ္ တင္းတင္းျပည့္ခဲ့ပါၿပီ။
၁၉၈၈ ခုႏွစ္မွာ က်မဟာ ၁၉ ႏွစ္ျပည့္ၿပီး အသက္ ၂၀ ထဲကို ခ်ည္းႏွင္းဝင္ေရာက္ေနပါၿပီ။ က်မတို႔ ေက်ာင္းသားေတြဟာ ႏုိင္ငံေရးကို နားမလည္ၾကပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ႏိုင္ငံအတြင္းက နစ္နာမႈေတြကို လက္ေတြ႔ က်က် ခံစားတတ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တပါတီ အာရွင္ စနစ္ကို လက္မခံႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီလိုနဲ႔ က်မတို႔ႏိုင္ငံဟာ အာဏာရွင္ကို အံတုဆန္႔က်င္ခဲ့ၾကၿပီး မဆလသမိုင္းမွာ မၾကံဳဘူးေအာင္ ထူးျခားတဲ့ ရွစ္ေလးလံုး အေရးေတာ္ပံုႀကီး ေပၚေပါက္လာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီရဲ႕ အက်ဳိးဆက္က ဘာေတြလဲ၊ ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာေသာ လူ ငယ္ထုႀကီးဟာ ေတာခုိၿပီး လက္နက္ကုိင္သူေတြ ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာေသာ ျပည္သူေတြဟာ အာဏာရွင္ရဲ႕ ေသနတ္ ေရွ႕မွာ ေသဆံုးခဲ့ရတယ္။ ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာေသာ ျပည္သူေတြဟာ ဖက္ဆစ္ အက်ဥ္းေထာင္ ေတြထဲမွာ ဘဝေတြကို ရင္းႏွီးေပးဆပ္၊ အသက္ေတြကို ရင္းႏွီးေပးဆပ္ေနၾကရပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ က်မတို႔ဟာ ႏုိင္ငံေရးေလာကထဲကို ေရာက္လာၾကရပါတယ္။
ဒီလုိနဲ႔ သက္တမ္း ၂၁ ႏွစ္ၾကာလာတဲ့ ေတာ္လွန္ေရးကာလအတြင္းမွာ ျမန္မာျပည္သူေတြ ဘာျဖစ္ခဲ့သလဲ၊ ဘာေတြ တိုးတက္ျဖစ္ေပၚ ခဲ့သလဲ၊ အာဏာရွင္ေတြဟာ အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ တေယာက္ၿပီးတေယာက္ ေျပာင္းခဲ့ေပမယ့္ စနစ္ေတြက အမွန္တကယ္ေျပာင္းခဲ့ ၾကသလား၊ တကယ္ေတာ့ ဘာမွမေျပာင္းလဲခဲ့ပါ၊ ဖိႏွိပ္ခံရၿမဲ၊ အခြင့္အေရးတို႔ ဆံုး႐ႈံးေနၾကၿမဲပင္။ ျမန္မာႏုိင္ငံကို ကၽြန္လုပ္အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့တဲ့ အဂၤလိပ္လက္ထက္နဲ႔ ျမန္မာ အခ်င္းခ်င္း အုပ္ခ်ဳပ္မင္းလုပ္တဲ့ေခတ္မွာ ဘာေၾကာင့္မ်ား အခြင့္အေရးေတြ ပိုလို႔ ဆံုး႐ႈံးေနၾကရပါသလဲ။
၂၁ ႏွစ္အတြင္း ၾကံဳခဲ့ၾကတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို သင္ခန္းစာယူရင္း က်မတို႔ ျပည္သူေတြ အမွန္တကယ္ ဘာလုပ္ သင့္လဲဆိုတာ ဆံုး ျဖတ္ႏိုင္ဖို႔ လုိအပ္ပါတယ္။
ေန႔သစ္မွကူးယူေဖၚျပပါသည္။
ခင္ၿငိမ္းသစ္
No comments:
Post a Comment