ထိုင္းျမန္မာနယ္စပ္ မဲေဆာက္ျမိဳ႕ လုပ္ငန္းရွင္မ်ားအသင္းက အစိုးရကို တင္ျပထားတဲ့ စါရင္းအရ၊ မဲေဆာက္အပါ အ၀င္တာ့ခရိုင္အတြင္းမွာ ကား၀ပ္ေရွာ့ႏွင့္ ဂေဟေဆာ္သည့္ အလုပ္ရံုအေသးစားအပါအ၀င္ စက္ရံုအလုပ္ရံုေပါင္း၅၀၀ခန္႔ ရွိပါတယ္။ မဲေဆာက္ျမိဳ႕မွာ အလုပ္သမား အေရအတြက္ ႏွစ္သိန္းခြဲ ၀န္းက်င္ထက္မနည္း ရွိပါတယ္။ အလုပ္သမားတစ္ေယာက္ လုပ္အားခတစ္ေန႔ကို ၁၅၃ဘတ္ေပးရမယ္လို႔ ထိုင္းအစိုးက သတ္မွတ္ထားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျမန္မာအလုပ္သမားေတြ အမွန္တကယ္ရရွိတဲ့ ေန႔တြက္က အနည္းဆံုး ဘန္၄၀ကေန ဘတ္၇၀၀န္းက်င္သာ ရရွိၾကတာေၾကာင့္ ထိုင္းအစိုးရ သတ္မွတ္ေစ်းထက္ အမ်ားၾကီး ကြာျခားေနပါတယ္။
ျမန္မာေတြ ဖြဲ႕စည္းထားတဲ့ အဖြဲ႕အစည္းေပါင္း ရာခ်ီရွိတဲ့အနက္ အလုပ္သမားအဖြဲ႕ ရွစ္ဖြဲ႕၀န္းက်င္ရွိတဲ့ မဲေဆာက္မွာ ဘာျဖစ္လို ့အစိုးရ သတ္မွတ္တဲ့အတိုင္း အလုပ္သမားေတြ မွန္မွန္ကန္ကန္ရရွိေအာင္ မလုပ္နိုင္ၾကတာလဲ။ ေမးျမန္းစံုစမ္းျပီး အသံစံုကို နားေထာင္ၾကည့္ေတာ့ ဒီလိုပါတဲ့။
မဲေဆာက္ျမိဳ႕က စက္ရံုအလုပ္သမား အေတာ္မ်ားမ်ားကို ေမးၾကည့္ေတာ့ သူတို႔ေတြဟာ မဲေဆာက္အေျခစိုက္ အဖြဲ႕အစည္းေတြနဲ႔ သိပ္မပတ္သက္ခ်င္ၾကဘူးလို႔ ဆိုပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ သူတို႔ေတြဟာ ဓါတ္ပံုေတြရိုက္ၾကတယ္၊ ဗြီဒီယိုေတြ ရိုက္ၾကတယ္။ ျမန္မာျပည္ကို အျပန္ရခက္မွာကို စိုးရိမ္ၾကတယ္လို႔ အခ်ိဳ႕က ဆိုပါတယ္။ အခ်ိဳ႕က်ေတာ့ အလုပ္လာလုပ္တာ နိုင္ငံေရး အဖြဲ႕အစည္းေတြနဲ႔ မပတ္သက္ခ်င္ဘူး။ ရႈပ္ရႈပ္ရွက္ရွက္ မလုပ္ခ်င္ဘူးလို႔ ေျပာသူက ေျပာပါတယ္။ မဲေဆာက္မွာ အလုပ္လုပ္ေနၾကတဲ့ လူအေတာ္မ်ားမ်ားဟာ နယ္စြန္နယ္ဖ်ားက လူေတြမ်ားတာေၾကာင့္ သူတို႔က၊ မဲေဆာက္မွာ ဘတ္၇၀ ရတာ ျမန္မာေငြ က်ပ္၂၀၀၀ က်ပ္၃၀၀၀ ရေနျပီေလ။ ဗမာျပည္မွာထက္ သာတယ္ေလ၊ ဗမာျပည္မွာ ဘယ္မွာပဲလုပ္လုပ္ တစ္ေနကုန္လုပ္မွ က်ပ္တစ္ေထာင္ပဲ ရတယ္ေလ။ မိသားစုထမင္းနပ္မမွန္ဘူး။ ဒီမွာဘာေျပာစရာလိုလဲ ေတာ္ျပီးေပါ့လို႔ ဆိုၾကျပန္တယ္။ အခ်ိဳ႕က်ေတာ့လည္း ဒီဘက္ကအဖြဲ ့အစည္းေတြနဲ႔ေရာျပီး အလုပ္သမား အခြင့္အေရး၊ ရက္မွန္ေၾကးရေအာင္ က်ေနာ္တို႔ တိုက္ပြဲ၀င္တယ္ဆိုပါစို႔။ က်ေနာ္တို႔ အလုပ္ျပဳတ္မယ္။ ၀င္ေငြမရျဖစ္မယ္။ အလုပ္သမားအဖြဲ႕ေတြက နာမည္ရသြားတယ္။ ဆံုးရႈံးတာက က်ေနာ္တို႔ပဲေလလုို႔ ပံုေသနည္းခ်သူက ခ်ထားၾကျပန္တယ္။
အလုပ္သမားအေရး ေဆာင္ရြက္တဲ့ လူငယ္တစ္ဦးကေတာ့ က်ေနာ္တို႔က အလုပ္သမား အခြင့္အေရးေတြကို သိရွိေအာင္ အျမဲလုပ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျမန္မာအလုပ္သမားေတြက မဲေဆာက္မွာ ရသင့္ရထိုက္တဲ့ အခြင့္အေရးကို တိုက္ရမွန္းမသိဘူး၊ မဲေဆာက္မွာလုပ္တာ(၁)ျမန္မာျပည္မွာထက္ ၀င္ေငြသာတယ္။(၂)၀င္ေငြပိုရတဲ့ ဘန္ေကာက္ကို တက္ရွာမယ္။(၃)အခ်က္က ကိုယ္မလုပ္ပဲ တင္းခံေနရင္ သူမ်ားေတြအလုပ္ရသြားျပီး၊ ကိုယ္က အလုပ္လက္မဲ့ျဖစ္မယ္။ ဒီလိုေတြးၾကပါတယ္။
အလုပ္သမားေတြ ေတြးတဲ့အခ်က္ကို လုပ္ငန္းရွင္သူေဌးေတြက သိပါတယ္။ အလုပ္ထြက္ရင္ ဘယ္မွာသြားေနမလဲ။ အလုပ္ကေကာ ဒီထက္ေကာင္းလာမွာ မဟုတ္ေလေတာ့ မလုပ္ခ်င္လဲ လုပ္ေနၾကရတာေပါ့။ အလုပ္သမားအဖြဲ႕အစည္း အခ်ိဳ႕က အလုပ္သမား အခြင့္အေရးဆိုင္ရာ ေဆြးေႏြးပြဲေတြ လုပ္တာတို႔၊ စာေစာင္ေတြ ေ၀ငွတာတို႔ေတြကို စိတ္၀င္စားမႈ အထူး နည္းပါးၾကပါတယ္။ ျမန္မာျပည္ကို ျပန္မရျဖစ္မွာကို အထူးစိုးရိမ္ၾကပါတယ္။ သူတို႔ အလုပ္ျပဳတ္တာျဖစ္ျဖစ္၊ ေရာဂါတစ္ခုခု ရတာျဖစ္ျဖစ္၊ လံုး၀ ေနထိုင္စရာမရွိ၊ စားစရာမရွိတဲ့ အခါတို႔ ျပႆနာေတြ တက္လာတဲ့အခါမွ အဖြဲ႔အစည္းေတြကို ဆက္သြယ္တတ္ပါတယ္။ ေနာက္တစ္မ်ိဳးက တစ္ပတ္လံုး အလုပ္ခ်ိန္က မ်ားပါတယ္။ တနဂၤေႏြတစ္ရက္ နားရတဲ့အခ်ိန္မွာ တစ္ပတ္စာ ခ်က္ျပဳတ္၊ ေလွ်ာ္ဖြတ္နဲ႔ ေတာ္ရံုလူေတြ သင္တန္းစကား၀ိုင္းေတြကို မတက္နိုင္ၾကပါဘူး။ ဘာပဲေျပာေျပာ မဲေဆာက္မွာ ျမန္မာအဖြဲ႔အစည္းေပါင္း ရာခ်ီ္ရွိသည့္တိုင္ေအာင္ မဲေဆာက္က အလုပ္သမားေတြ ဗဟုသုတနည္းပါး ေနတာေတြ၊ အလုပ္သမားေတြရဲ႕ ယံုၾကည္အားကိုးမႈကို မတည္ေဆာက္ ႏိုင္တာေတြကုိၾကည့္ရင္ အဖြဲ႔အစည္းလုပ္ငန္းေတြ မေအာင္ျမင္ဘူးလို႔ ေျပာလို႔ရတယ္လို႔ အဆိုပါ အလုပ္သမားအေရး လုပ္ေနတဲ့ လူငယ္က ၀န္ခံပါတယ္။
မဲေဆာက္အေျခစိုက္ နိုင္ငံေရးအဖြဲ႕အစည္းေတြက လႈပ္ရွားမႈတစ္ခုခုလုပ္ဖို႔ လူအင္အား လိုတဲ့အခါမ်ိဳးေတြမွာသာ အလုပ္သမားေတြကို ေခၚတယ္ေျပာတယ္၊ အျခားအခ်ိန္ေတြမွာ အဆက္အဆံေတာင္ မလုပ္ရံုမွမက မပတ္သက္သလို ေနတတ္ၾကတယ္လို႔ အလုပ္သမားေတြက ေျပာၾကျပန္တယ္။
အခ်ိဳ႕စက္ရံုအလုပ္ရံုေတြက ဆႏၵျပၾကတာေတြရွိခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လူေတြ ေလးငါးေျခာက္ဆယ္၊ တစ္ရာႏွစ္ရာကို ေကၽြးေမြးထားဖို႔၊ ေစာင့္ေရွာက္ထားဖို႔က ဘယ္အဖြဲ႔ကမွ မတတ္နိုင္ေတာ့ အလုပ္သမားေတြဟာအဲဒီဆႏၵျပတဲ့ အလုပ္ရံုမွာပဲ ျပန္လုပ္ၾကတာ ရွိပါတယ္။ ေခါင္းေဆာင္လုပ္္တဲ့ လူေတြေတာ့ ေ၀းရာကို ေျပးေပါ့။ ျပီးေတာ့ မလုပ္ရင္လည္း မျဖစ္ျပန္ဘူး။ ေနရပ္ရင္းမွာ မိသားစုေတြဆီကို မျဖစ္မေနပို႔ရမွာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ အလုပ္လက္မဲ့ ဘ၀ကို မခံနိုင္ၾကပါဘူး။ ဒီကေနေငြမပို ့နိုင္ရင္ ရြာမွာရွိတဲ့ မိသားစုေတြ ထမင္းမစားရျဖစ္ရမယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ အလုပ္ကို အျမဲတေစ လုပ္ေနရမွ တန္ရာက်တယ္လို႔ အလုပ္သမားေတြက ေျပာပါတယ္။
ေနာက္တစ္ခုက ျမန္မာအဖြဲ႔အစည္းေတြဟာ တရား၀င္ဖြဲ႔စည္းခြင့္နဲ႔ ဖြဲ႔စည္းထားတဲ့ အဖြဲ႔အစည္းေတြ မဟုတ္ဘူးေလ။ ဒါေၾကာင့္ လူစုလူေ၀းလုပ္လုိ႔ မရတာေတြ၊ ေဟာေျပာပို႔ခ်လို႔ မရတာေတြကို မဲေဆာက္အာဏာပိုင္ေတြက ေႏွာက္ယွက္ တားျမစ္မႈေတြ ရွိပါတယ္။
အျခားအေၾကာင္းတစ္ခုမွာ အလုပ္သမား အခြင့္အေရး လုပ္ကိုင္သည့္ အလုပ္သမားအဖြဲ႕မ်ားအား အင္ဂ်ီအိုမ်ားမွ အားေပး ကူညီေထာက္ပံ့ျခင္းမရွိပါ။ အလုပ္သမား အခြင့္အေရးဆိုတာက ထိုင္းလုပ္ငန္းရွင္နဲ႔ ထိုင္းအစိုးရေတြဆီက ေတာင္းဆိုရမယ္၊ တိုက္ပြဲ၀င္ရမယ္ ျဖစ္ပါတယ္။ အင္ဂ်ီအိုေတြက ထိုင္းအစိုးရနဲ႔ ထိပ္တိုက္ေတြ႔မႈေတြကို ေရွာင္ရွားျပီးေတာ့ သူတို႔မွာ နိုင္ငံတကာက ရလာတဲ့ အလွဴေငြေတြကို ခ်ေပးျခင္းသာျဖစ္ပါတယ္။ အလုပ္သမား အခြင့္အေရးကို လုပ္တဲ့အဖြဲ႕ေတြကို ေထာက္ပံ့ကူညီမႈ အထူးနည္းပါးပါတယ္။ မရွိသေလာက္ ျဖစ္ပါတယ္။ ပါလာတဲ့ေငြေတြကို HIV ၊ ပညာေပး၊ စာသင္ေက်ာင္း အဲဒီမွာပဲ အင္ဂ်ီအိုေတြ ပံုေအာၾကပါတယ္။ အလုပ္သမား အခြင့္အေရးကို လုပ္ကိုင္တဲ့ အဖြဲ႕အစည္းေတြကို လုပ္နိုင္ေအာင္ ကူညီေပးတဲ့ အင္ဂ်ီအို မရွိဘူးလို႔ အလုပ္သမားအေရး လုပ္ကိုင္သူက ဆိုပါတယ္။
လုပ္သက္ရင့္ေနတဲ့ အလုပ္သမားအေရး ေဆာင္ရြက္သူတစ္ဦးကေတာ့ ထိုင္းလုပ္ငန္းရွင္ေတြက လိုအပ္တာထက္ ပိုေနတဲ့ ျမန္မာအလုပ္သမား အေရအတြက္ကို ရေနတယ္။ အလုပ္သမားလိုအပ္လို႔ မရမကလိုက္ရွာ ရတာမ်ိဳးမွ မဟုတ္တာ၊ လူဘယ္ေလာက္ လိုတယ္ဆိုျပီး ဖုန္းဆက္လို႔ေတာင္ အလုပ္သမား လိုခ်င္သေလာက္ကို ရေနပါတယ္။ မဲေဆာက္ကို တဖြဲဖြဲ ေန႔တိုင္းေရာက္ေနတာ၊ ဘတ္၄၀ကေန ၇၀အတြင္း ေပးေနတာေတာင္ အလုပ္လုပ္ခ်င္တဲ့လူေတြ တစ္ပံုၾကီး ျဖစ္ေနေတာ့ က်ေနာ္တို႔ အခြင့္အေရး တုိုက္တဲ့ေနရာမွာ အလုပ္သမားေတြ ပူးေပါင္းပါ၀င္မႈက အရမ္းနည္းပါတယ္။
နိုင္ငံျခားသား၊ ထိုင္းလုပ္ငန္းရွင္ေတြက အလုပ္သမားအခြင့္အေရး ခ်ိဳးေဖါက္ေနတယ္။ အခ်ိဳးေဖါက္ ခံေနရသူေတြက ျမန္မာ အလုပ္သမားေတြျဖစ္တယ္။ အခြင့္အေရး ခ်ိဳးေဖါက္မႈဖက္က အင္အားၾကီးမားတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ဘက္က အင္အားနည္းတယ္၊ အထိအခ္ိုက္မ်ားပါတယ္။ လုပ္ကိုင္ရတာ မ်က္ႏွာလည္းငယ္ရသလို စိတ္မေကာင္းစရာလည္း ေန႔တိုင္းၾကံဳေနရပါတယ္။
ျပီးေတာ့ အလုပ္သမားအေရး လုပ္ေနတဲ့ လူအခ်ိဳ႕ကိုယ္တိုင္ ေနထိုင္ အလုပ္လုပ္ကိုင္ခြင့္လည္းမရွိ၊ တရား၀င္ ဖြဲ႔စည္းထားသည့္ အဖြဲ႕ေတြ မဟုတ္တာေၾကာင့္ အဖြဲ႕အစည္းေတြက ေထာက္ပံ့ဖို႔ ခက္ခဲတယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ ဘတ္ရွိေပမယ့္ အလုပ္သမားအေရး လုပ္တဲ့လူအခ်ိဳ႕ကို ဆိုင္ကယ္ေပၚမွာ တင္လာတာ လူကုန္ကူးမႈနဲ႔တရားစြဲျပီး ေထာင္ခ်တာေတြရွိပါတယ္။ အလုပ္သမားအဖြဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ကိုယ္တိုင္ ျမ၀တီဘက္ကို ပို႔တာခံဖူးတယ္လုိ႔ ဆိုပါတယ္။ အလုပ္သမားအေရး လုပ္တယ္လို ့အမည္ခံ ထားေပမယ့္ ကေလးေတြကိုျပတဲ့ ေက်ာင္းကေလးေတြကို ဖြင့္ျပီး ရပ္တည္ေနၾကရတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
တရား၀င္ လုပ္ကိုင္ခြင့္ရွိတဲ့ ျမန္မာအလုပ္သမားအဖြဲ႕ တစ္ခုနဲ႔ တရား၀င္မဟုတ္ေပမယ့္ နိုင္ငံတကာ အဖြဲ႔အစည္းေတြနဲ႔ လုပ္ေဖၚကိုင္ဘက္ အဖြဲ႔အစည္းအခ်ိဳ႕ ရွိေပမယ့္ ထိထိေရာက္ေရာက္ လုပ္နိုင္တာမရွိဘူးလို႔ ဆိုပါတယ္။
မဲေဆာက္ျမိဳ႕ဆိုတာ လူကုန္ကူးမႈဌာနခ်ဳပ္ျဖစ္ေပမယ့္ လူကုန္ကူးမႈ တိုက္ဖ်က္ေရးအဖြဲ႔ေတြလည္း ထိထိေရာက္ေရာက္ လုပ္နိုင္စြမ္း မရွိဘူးလို႔ဆိုပါတယ္။ မဲေဆာက္ျမိဳ႕မွာ အလုပ္သမားအေရး လုပ္ေနၾကတဲ့ လူေတြရဲ႕ အျဖစ္က ထိုင္းအစိုးလည္းမၾကိဳက္၊ လုပ္ငန္းရွင္လည္းမုန္း၊ နအဖသူလွ်ိဳ အႏၱရာယ္လည္း ရွိတာေၾကာင့္ လုပ္သင့္တဲ့ အလုပ္ေတာင္ မဟုတ္ဘူးလို႔ အခ်ိဳ႕က ေျပာၾကပါတယ္။ ဆႏၵျပလို႔ျဖစ္ျဖစ္၊ အမႈျဖစ္လို႔ျဖစ္ျဖစ္ အလုပ္သမားေတြ ျပႆနာျဖစ္လို႔ ဆ၀ါဒီကန္(အလုပ္သမားရံုး)တို႔ တရားရံုးတို႔ကို သြားလာရင္း အလုပ္သမားအေရး လုပ္တဲ့လူေတြကိုပင္လွ်င္ မဲေဆာက္က ပုလိပ္ေတြ ဖမ္းျပီးေတာ့ ျမ၀တီဘက္ကို ပို႕တာကိုခံရပါတယ္။ ကူညီေပးမယ့္ အလုပ္သမားအဖြဲ႕က လူေတြကိုလည္းဖမ္း၊ အမႈျဖစ္ေနတဲ့ လူေတြလည္း အဖမ္းခံရဆိုေတာ့ ျမန္မာအလုပ္သမားေတြဟာ အလုပ္သမားအဖြဲ႕ေတြကို အားကိုး ယံုၾကည္မႈ နည္းပါးသြားၾကပါတယ္။ အကာအကြယ္လည္း တကယ္ပဲမဲ့ေနၾကရတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
မဲေဆာက္မွာ အလုပ္သမားေတြကို အလုပ္ရံုေတြက ေနထိုင္စားေသာက္စရိတ္အတြက္ ဘတ္၂၀၀ ကေန ဘတ္၄၀၀အတြင္းမွာ ျဖတ္ေတာက္ ခံရတတ္ပါတယ္။ မဲေဆာက္မွာရွိတဲ့ စက္ရံုေတြက ဘန္ေကာက္ကတစ္ဆင့္ လာလုပ္ေနတဲ့ စက္ရံုခြဲကေလးေတြ၊ ဒါမွမဟုတ္ ေကာ္မရွင္စား အေသးစားေလးေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ၂၀၀၇ တုန္းက တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့တဲ့အလုပ္သမားေတြ ရရွိခဲ့တာ ရွိပါတယ္၊ ၁၅၃ ဘတ္ရပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ မ်ားမၾကာမီအတြင္း အဲဒီအလုပ္သမားေတြကို အလုပ္ျဖဳတ္ပစ္ လိုက္ပါတယ္။ ေနာက္အေျခအေနတစ္ခုက သတင္းစာတုိ႕ စာေစာင္တို႔ဆိုတာ မဲေဆာက္မွာ အထူးနည္းပါးပါတယ္။ မည္ကာမတ္တပ္ ကြက္တိ၊ ကြက္ၾကားပဲ ရွိတယ္လို႔ အလုပ္သမားေတြက အားမလိုအားမရ ေျပာျပၾကပါတယ္။ ဟိုအဖြဲ႕က နည္းနည္းထုတ္၊ ဒီအဖြဲ႕က နဲနဲထုတ္နဲ႕ အလုပ္သမားတိုင္း ဖတ္ရႈခြင့္မရတာလည္း အားနည္းခ်က္ တစ္ခုပါပဲလို႔ အလုပ္သမားအေရး လုပ္ကိုင္သူ ေနာက္တစ္ဦးက ေျပာျပပါတယ္။
ျမန္မာအလုပ္သမားေတြဟာ မဲေဆာက္ျမိဳ႕ကို ေခတၱခဏနားခိုတဲ့ ေနရာအျဖစ္ သတ္မွတ္ထားျပီးေတာ့ ရတဲ့နည္းနဲ႔ ဘန္ေကာက္ကို တက္ၾကပါတယ္။ ခုဆိုရင္ဘန္ေကာက္ကို ဘတ္တစ္ေသာင္းခြဲနဲ႔ တက္ေနၾကပါတယ္။ အေတာ္မ်ားမ်ားက ဘတ္၅၀၀၀စီေပးျပီး က်န္တစ္ေသာင္းကိုေတာ့ လုပ္ရင္းနဲ႕ ေပးဆပ္ရတယ္လို႔ ေျပာၾကပါတယ္။ ဗီဇာနဲ႔ လုပ္ေနတဲ့ အုပ္စုဆိုရင္ ၁၈၀၀၀/ေပးရပါတယ္။ အလုပ္သမား အေတာ္မ်ားမ်ား လုပ္ေနၾကပါတယ္။ အလုပ္သမားေတြ ဘာျဖစ္လာမယ္ဆိုတာကို မသိနိုင္ေသးေပမယ့္ ယာယီပတ္စပို႔ လုပ္ေပးေနတဲ့ ပြဲစားေတြေတာ့ ခ်မ္းသာေအာင္ ရေနၾကပါျပီ။ မဲေဆာက္က အလုပ္သမားေတြက ယာယီပတ္စပို႔နဲ႔ ထိုင္းအတြင္းပိုင္းကို သြားျပီး အလုပ္လုပ္ရမွာဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ပဲ ၀မ္းသာအားရ လုပ္ေနတာကို ေတြ႔ၾကရပါတယ္။
အယင္တုန္းက အလုပ္သမားအဖြဲ႕ ႏွစ္ဖြဲ႕သံုးဖြဲ႕သာ ရွိခဲ့တဲ့မဲေဆာက္ျမိဳ႕မွာ ယခုအခါ ဆယ္ဖြဲ႕နီးပါးျဖစ္ေနျပီး ျဖစ္ပါတယ္။ သိန္းခ်ီရွိေနတဲ့ ျမန္မာ အလုပ္သမားေတြအတြက္ အလုပ္သမားအဖြဲ႕ေတြ ေနာက္ထပ္ လိုအပ္ပါေသးတယ္။ အလုပ္သမားေတြရဲ႕ ျပႆနာေတြက အမည္ေခါင္းစဥ္ေတြ အထူးမ်ားျပားတာေၾကာင့္ ေနာက္ထပ္အဖြဲ႔ေတြ ေပၚေပါက္လာမွာကို ၾကိဳဆိုပါတယ္လို႔ အလုပ္သမားအေရးလုပ္တဲ့ အျခားအဖြဲ႕တစ္ခုက ေခါင္းေဆာင္တစ္ဦးက ေျပာပါတယ္။ ဒီအလုပ္သမားအဖြဲ႔ေတြ စုေပါင္းျပီးေတာ့ ေခါင္းစဥ္ တူတာေလးေတြကို စုေပါင္းတာ၀န္ယူျပီးေတာ့ လုပ္ကိုင္ရင္လည္း အက်ိဳးျဖစ္ထြန္းနိုင္တယ္လို႔ ေထာက္ျပျပန္ပါတယ္။ အရင္လုပ္တဲ့လူနဲ႔ ေနာက္လုပ္တဲ့ လူေတြၾကားထဲမွာ ၀ါရင့္တာေတြ၊ လုပ္သက္ႏုတာေတြကို ေဘးဖယ္ထားျပီး သိန္းခ်ီရွိတဲ့ အလုပ္သမားေတြမွာ ေခါင္းစဥ္အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႕ တက္လာေနတဲ့ ျပႆနာေတြကို ေျဖရွင္းနိုင္ေရးက ပဓာဏက်တယ္လို႔ အလုပ္သမားအေရးလုပ္တဲ့ အဖြဲ႕တစ္ခုက ေခါင္းေဆာင္တစ္ဦးက ေျပာပါတယ္။
အလုပ္သမားအဖြဲ႔အျဖစ္ မားမားမတ္မတ္ ရပ္တည္ျပီးေတာ့ တရား၀င္ရပ္တည္ခြင့္ရေအာင္ အလုပ္သမားအေရး လုပ္ေနတဲ့အဖြဲ႕ေတြ ေတာင္းဆို တိုက္ပြဲ၀င္ၾကရပါမယ္။ အလုပ္သမားေတြကိုပဲ အခြင့္အေရးေတြကို ခ်ျပေနတာမ်ိဳး မဟုတ္ပဲ လြတ္လပ္စြာ ဖြဲ႕စည္းတည္ေထာင္ခြင့္ရေအာင္ အလုပ္သမားအဖြဲ႕ေတြ အယင္လုပ္ၾကရပါမယ္။ ဒါမွ နိုင္ငံတကာအဖြဲ႕ေတြက တရား၀င္ ေထာက္ပံ့ ကူညီေပးလာမွာျဖစ္ျပီးေတာ့ အလုပ္သမားေတြ အားကိုးအားထားျပဳေလာက္တဲ့ ျမန္မာ အလုပ္သမား အဖြဲ႕မ်ားအျဖစ္ ဂုဏ္သိကၡာရွိလာမွာ ျဖစ္တယ္လို႔ မဲေဆာက္က အလုပ္သမားအေရးလုပ္တဲ့ လူငယ္က ေျပာျပပါတယ္။
(မဲေဆာက္မွ။အလုပ္သမားအေရးေဆာင္ရြက္သူ၃ဦးႏွင့္ အလုပ္သမား၅ဦးတို ့အားေမးျမန္းေရးသားပါသည္)
ကိုေက်ာ္ေသာင္းမွ ေပးပို႔ပါသည္။
ဒီလိုေဆာင္းပါးမ်ိဳးဖတ္ခြင့္ရတဲ့အတြက္ေက်းဇူးတင္ပါတယ္
ReplyDeleteျမင့္ေရႊ