ဦးရုကၡစိုး တေယာက္တည္း ေနျပည္ေတာ္သို႔ တရားက်င့္ရန္ ေရာက္ေနသည္။ ဦးရုကၡစိုး အေျခခ်ရာ ခ်င္းမိုင္ရွိ ဒြိဳင္ဆူေထ့ ေတာင္ထက္ပင္ ေနျပည္ေတာ္ႀကီးက တိတ္ဆိတ္လြန္းလွ၏။
တခါတုန္းက ၾကပ္ေျပး ေနျပည္ေတာ္တြင္ က်က္စားေနေသာ ၾကပ္ငေပြးျဖင့္ အလည္အပတ္ လိုက္ခဲ့ဖူးရာ ေနျပည္ေတာ္ ေရႊၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးကား တိတ္ဆိတ္လြန္း၍ တရားမွတ္ရန္ အလြန္ေကာင္းေသာ ေနရာတခုအျဖစ္ သတိရမိၿပီး ဖိုးရႈပ္တို႔ကိုပင္ မေခၚဘဲ ေရာက္လာျခင္းျဖစ္သည္။
တခါတုန္းက ၾကပ္ေျပး ေနျပည္ေတာ္တြင္ က်က္စားေနေသာ ၾကပ္ငေပြးျဖင့္ အလည္အပတ္ လိုက္ခဲ့ဖူးရာ ေနျပည္ေတာ္ ေရႊၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးကား တိတ္ဆိတ္လြန္း၍ တရားမွတ္ရန္ အလြန္ေကာင္းေသာ ေနရာတခုအျဖစ္ သတိရမိၿပီး ဖိုးရႈပ္တို႔ကိုပင္ မေခၚဘဲ ေရာက္လာျခင္းျဖစ္သည္။
သုသာန္ တစျပင္အလား ေျခာက္ကပ္တိတ္ဆိတ္လွေသာ ေနျပည္ေတာ္ႀကီးရွိ က်ိဳးတိုး က်ဲတဲ ေပါက္ေနေသာ သစ္ပင္ငယ္ တပင္ေအာက္တြင္ထိုင္ကာ တရားမွတ္ေနစဥ္ သူ႔အ နားသုိ႔ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီး အေမာတေကာ ပ်ာပ်ာသလဲ ေျပးလာသည္။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ဟာ ဟာ … ဦးရုကၡစိုးႀကီး … ခု ရပ္၊ ခု ရပ္။
႐ုကၡစိုး။ ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဗ်၊ အေမရိကန္တပ္ေတြ ဝင္လာလို႔လား။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ မဟုတ္ဘူး … ခင္ဗ်ားကို ဖမ္းရလိမ့္မယ္။
႐ုကၡစိုး။ ။ ဘာမႈနဲ႔ ဖမ္းမွာလဲဗ်။ ခင္ဗ်ားတို႔ ေနျပည္ေတာ္မွာ တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္သက္လြန္းလို႔ သဒၶါစိတ္ပြားၿပီး တရား က်င့္မလို႔ေလ။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ အဲဒါေၾကာင့္ ဖမ္းရမွာဗ်။ တရားက်င့္တယ္ ေျပာရံုနဲ႔ ဘယ္ရမလဲ။ ခင္ဗ်ား မွတ္ေနတဲ့ တရားေတြကို ဆင္ဆာမွ မတင္ဘဲဟာ။
ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီး၏ စကားေၾကာင့္ ဦးရုကၡစိုး အလြန္အမင္းအံ့ၾသသြားသည္။
႐ုကၡစိုး။ ။ ထူးဆန္းပါေပ့ဗ်ာ၊ မွတ္မယ့္ တရားေတာင္ ဆင္ဆာ တင္ရမယ္လို႔။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ မထူးဆန္းပါဘူးဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ား သတင္းေတြ မဖတ္ဘူးထင္တယ္၊ NLD က အဂၤါဆုေတာင္း အဖြဲ႕ေတြ ဆိုရင္ လက္ထဲမွာ ကမၼဝါ စာရြက္ေတြ႕လို႔ ဖမ္းၿပီးၿပီ။
႐ုကၡစိုး။ ။ ဟာ ကမၼဝါဖတ္တာ ဘာျဖစ္လို႔လဲ။ ပိဋကတ္သံုးပံု ဘုရားေဟာထဲမွာလည္း ပါတာပဲဟာ။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ အဲဒီ ဘုရား ဆိုတာကိုေတာင္ အတုလား၊ အစစ္လား ခြဲရမယ္။ မွတ္ပံုတင္ ရွိ၊ မရွိ စစ္ရမယ္။ ေတာင္ၾကာ အတုျဖစ္ေနရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ ခင္ဗ်ားေျပာတဲ့ ပိဋကတ္ သံုးပံု ဆိုတာလည္း အခု ျပန္ စိစစ္ရမယ္။ အစိုးရဆန္႔က်င္ေရးပါရင္ ျဖတ္ပစ္မယ္။ သူ႔ထဲမွာက ပါဠိလိုေတြ ေရးထားတာဗ်။
႐ုကၡစိုး။ ။ ေၾသာ္ ဆင္ဆာက လူေတြကေတာ့ ပါဠိလို နားလည္တယ္ေပါ့ေနာ္၊ ေတာ္ၾကရွာသားပဲ။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ဘယ္ကလာ နားလည္ရမွာလဲ။ ဒီလိုပဲ ဆင္ဆာဘုတ္က ခြင့္ျပဳသည္ဆိုၿပီး ဆုိင္းထိုး၊ ၿပီးရင္ စာအုပ္ေရွ႕မွာ ႏိုင္ငံပ်က္ေရး ဦးတည္ခ်က္တို႔၊ စီးပြားေပ်ာက္ေရး ဦးတည္ခ်က္တို႔ ထည့္ရိုက္လိုက္ရင္ တရား ဝင္ၿပီ။ ဟိုလူေတြရဲ႕ ကမၼဝါ စာရြက္မွာက အဲဒါေတြမွမပါဘဲ။ အဲဒီေတာ့ ဖမ္းတာေပါ့။
႐ုကၡစိုး။ ။ ဒါဆို က်ဳပ္က ခင္ဗ်ားတို႔ မဖမ္းေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ တရားမွတ္ရမွာလဲ။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ အသံထြက္မွတ္ေလ။ ဒါေပမယ့္ ေမတၱာပို႔ရင္ေတာ့ ဖမ္းမယ္။ ေအးၿငိမ္းၾကပါေစတုိ႔၊ ခ်မ္းသာၾက ပါေစ တို႔ ပါလာရင္ ဖမ္းမယ္။ ေကာင္းတာကေတာ့ ကမၼဝါတို႔ ဘာတို႔လို လူနားမလည္တဲ့ ပါဠိေတြ ရြတ္မယ့္အစား သူတို႔တာဝန္အေရး ၃၆ ပါးတို႔၊ ႏိုင္ငံပ်က္ေရးဦးတည္ခ်က္တုိ႔၊ စီးပြားေပ်ာက္ေရး ဦးတည္ခ်က္တို႔ ရြတ္ၿပီး တရား မွတ္ေပါ့။
႐ုကၡစိုး။ ။ ေၾသာ္ … မွတ္သားေလာက္ပါ ေပရဲ႕။ ဖိုးရႈပ္တို႔ေရ ငါ့ လာၾကည့္ၾကပါဦးဟ။
ဦး႐ုကၡစိုးက ဖိုးရႈပ္ကို တ လိုက္ေသာ္လည္း အနားသို႔ ေရာက္လာသူက ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီး၏ေျမး ဖိုးေလာက္လန္း ျဖစ္ ေနသည္။
ဖိုးေလာက္လန္း။ ။ ဘိုးဘိုးတို႔ ရုတ္ရုတ္ရုတရုတ္္နဲ႔ ဘာျဖစ္ေနၾကတာလဲ။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ဒီမွာ ဦး႐ုကၡစိုးႀကီးေလ၊ ဘုိးဘိုးရဲ႕ ေနျပည္ေတာ္မွာ မဖြယ္မရာ တရားလာက်င့္ေနလို႔ ပညာ ေပးေနတာ။
ဖိုးေလာက္လန္း။ ။ ဦး႐ုကၡစိုးတို႔ကလည္း တရားက်င့္ဖို႔၊ ေမတၱာပို႔ဖို႔၊ ကမၼဝါဖတ္ဖို႔ေလာက္ပဲ သိတယ္။ လံုးဝ ဒိတ္ေအာက္တယ္ဗ်ာ။ ခက္တာပဲ။ ျမန္မာျပည္ႀကီး မတိုးတက္တာ ခင္ဗ်ားတို႔လို လူေတြ … အဲ … နတ္ေတြ ေၾကာင့္ဗ် သိလား။
ဖိုးေလာက္လန္းကပါ အဘိုးေလသံဖမ္း၍ ဦးရုကၡစိုးကို ဝင္ေငါက္ေနသည္။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ဒါနဲ႔ ငါ့ေျမးက ရန္ကုန္ကေန ဘယ္လိုလုပ္ ေနျပည္ေတာ္ေရာက္ေနရတာတုန္း။
ဖိုးေလာက္လန္း။ ။ ပိုက္ဆံလာေတာင္းတာေလ၊ ဘိုးဘိုးပဲ ေခတ္မီဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေသာ ဒီမိုကေရစီ ႏိုင္ငံေတာ္ သစ္ႀကီးဆီ ခ်ီတက္မလို႔ဆို။
ဦး႐ုကၡစိုးႀကီးက “အင္း … တရားလည္း မွတ္မရမယ့္ အတူတူ … ဒီေျမးအဘိုး ေပါက္တတ္ကရေတြ ေျပာတာ နားေထာင္ရင္ ရယ္ရမယ္ထင္တယ္” ဟုစဥ္းစားကာ နားစိုက္ေထာင္လိုက္သည္။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ဟုတ္တယ္ေလ … ငါ့ေျမးပဲ တေလာက ေျပာတယ္မဟုတ္လား။ စက္မႈေခတ္ကို သြားမွ ရမယ္ဆိုတာ။ အဲဒါနဲ႔ အဘိုးလည္း ေအာက္ကခ်ိဳကုပ္ေတြကို ေျပာျပလိုက္ေသးတယ္။ သူတို႔ေတြ မွတ္သားၿပီး ျမန္မာ့အေမွာင္ထဲမွာ ထည့္ေရးၾကတယ္ေလ။ ငါ့ေျမးက သိပ္ေတာ္တာပဲ။
ဦးရုကၡစိုး။ ။ ျမန္မာျပည္မွာ စက္မႈေတာ္လွန္ေရး စေတာ့မယ္ ဆိုပါေတာ့။
ဖိုးေလာက္လန္း။ ။ ဟုတ္တယ္ ဦး႐ုကၡစုိးရဲ႕။ ကမၻာမွာ ျမန္မာေဟ့ဆိုၿပီး ျပတဲ့ေနရာမွာ၊ ဖိုးေလာက္လန္းက ဘယ္လိုပါဝင္ခဲ့တယ္ဆိုတာ ေနာင္လာေနာက္သားေတြ သိေစရမယ္။
ဦး႐ုကၡစိုးရြဲ႕ေျပာသည္ကို ေျပာမွန္းမသိဘဲ ဖိုးေလာက္လန္း ေသြးနားထင္ေရာက္ သြားသည္။
ခိ်ဳကုပ္။ ။ ဒါနဲ႔ ငါ့ေျမးခုဏက ေတာင္းတဲ့ ပိုက္ဆံက ဘာလုပ္ဖို႔လဲ။
ဖိုးေလာက္လန္း။ ။ ကားေဟာင္းေတြ ဝယ္မလို႔။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ဟာ … ငါ့ေျမးက ကားဝပ္ေရွာ့ ေထာင္ေတာ့မလုိ႔လား။ ဝယ္ရင္လည္း ကားအသစ္ေတြ ဝယ္ပါလား ငါ့ေျမးရယ္။
႐ုကၡစိုး။ ။ ဟုတ္တယ္ေလ၊ ဟို … စီးပြားေရးသမား ေတဂြရဲ႕ သားေတြေတာင္ ဖယ္ရာရီ စီးေနၾကတာ၊ ခ်ိဳကုပ္ ဒူးႀကီးေျမးက ကားေဟာင္းေတြဝယ္စီးတယ္ ဆိုေတာ့ အရပ္ရပ္ ေနျပည္ေတာ္ ၾကားလို႔မွမေတာ္။
ဖိုးေလာက္လန္း။ ။ အဲဒါခက္တာေပါ့ ဘိုးဘိုးတို႔၊ ဦးရုကၡစိုးတို႔ ဒိတ္ေအာက္ေနၾကၿပီ။ က်ေနာ္က ကား အေဟာင္းေတြကို ဝယ္မယ္၊ ေဆးသုတ္၊ မိတ္ကပ္လိမ္း၊ ေပါင္ဒါဖို႔၊ ပန္းပါပန္ၿပီး မိတ္အင္ ဖိုးေလာက္လန္း ဆိုၿပီး လုပ္မွာ။ ေတဂြသားေတြက သူမ်ားလုပ္ထားတဲ့ ကားကို ပိုက္ဆံေပးစီးတာ၊ က်ေနာ္က ကိုယ္တိုင္ လုုပ္ေရာင္းမွာ။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ဒါမွ ငါ့ေျမးကြ၊ ေကာင္းလုိက္တဲ့ ဦးေႏွာက္ ေရႊခ်ထားဖို႔ေတာင္ ေကာင္းတယ္။
ရုကၡစိုး။ ။ ဟို ဟို … အဲဒီကားေတြက ဂ်ာမနီတို႔ …
ဦးရုကၡစိုးစကားမဆံုးခင္ ဖိုးေလာက္လန္းက လက္ကာျပလိုက္သည္။
ဖုိးေလာက္လန္း။ ။ သူ႔ဘာသာသူ ဘယ္ႏုိင္ငံကပဲ လုပ္လုပ္ … က်ေနာ္က ပံုေျပာင္းၿပီး တံဆိပ္ကပ္လိုက္ရင္ က်ေနာ္လုပ္တဲ့ကားပဲ။ အင္းလ်ားလိတ္မွာ လုပ္တဲ့ အႀကီးက်ယ္ဆံုး ၿပိဳင္ကားျပပြဲႀကီးကို သြားေလ့လာၿပီးၿပီး။ ဘိုးဘိုး ပိုက္ဆံသာ အဆင္သင့္ျပင္ထားေတာ့။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ပိုက္ဆံအတြက္မပူပါနဲ႔ ငါ့ေျမးရယ္။ ခုဆို အသံတိတ္ဂ်ာနယ္က အယ္ဒီတာေလးကလည္း ဘိုးဘိုးတို႔ အတြက္ သူ႔ဂ်ာနယ္ စာမ်က္ႏွာေပၚမွာ အလွဴခံေပးေနၿပီ။
႐ုကၡစိုး။ ။ အဲဒါက ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲအတြက္ မဟုတ္လား ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးရဲ႕။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ သူေရးထားတာ ခင္ဗ်ားမေတြ႕ဘူးလား၊ ဒိုင္လူႀကီးျဖစ္တဲ့ တပ္မေတာ္ကို အဲဒီအလွဴေငြေတြ အပ္မွာတဲ့။ အဲဒီေတာ့ တပ္မေတာ္ရဲ႕ အခ်ဳပ္ႀကီးျဖစ္တဲ့ က်ဳပ္ပဲရမွာေပါ့။ မပူနဲ႔ ငါ့ေျမး ဆက္ေျပာ။ ငါ့ေျမးလုပ္မယ့္ အလုပ္က ႏိုင္ငံေတာ္ ေရွ႕ေရးအတြက္ အရမ္းအေရးပါတယ္။
“ဘုရား၊ ဘုရား … ” ဟု ဦးရုကၡစိုးႀကီး ေယာင္ၿပီးတလိုက္မိရာ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးက မ်က္ေထာင့္နီႀကီးႏွင့္ လွည့္ၾကည့္ သျဖင့္ ၿငိမ္ေနလိုက္ရသည္။
ဖိုးေလာက္လန္း။ ။ အစီအစဥ္ေတြ အကုန္ခ်ၿပီးၿပီ ဘုိးဘိုးရဲ႕။ ကားေတြကို ပံုေျပာင္းဖို႔က လြယ္ပါတယ္။ ကားဘီးေတြကို ျဖဳတ္လိုက္မယ္၊ ၿပီးရင္ ဒီမွာတင္လုပ္တဲ့ ႏြားလွည္းဘီးေတြ တပ္လိုက္ရင္ ၿပီးသြားၿပီေပါ့။
႐ုကၡစိုး။ ။ ေမာင္းလို႔ေကာ ရပါ့မလားကြ။
ဖုိးေလာက္လန္း။ ။ ေမာင္းလို႔ရစရာ မလုိဘူးေလ။ ကားျဖစ္ရင္ၿပီးေရာေပါ့။ အဲဒီလို ကားေတြကို ပံုေျပာင္းၿပီး ေစ်းကြက္တင္တဲ့အခါက် … ဝက္ဝံေရႊရည္တို႔၊ ေဆာင္းေဟခိုတုိ႔၊ တင္ဇာဝင့္ေထာ္တို႔လို ေမာ္ဒယ္ေလးေတြကို မလံု႔တလံုဝတ္ခိုင္းၿပီး ကားေတြေပၚမွာ ေကာ့္ေကာ္ကန္ကား ထုိင္ခိုင္းမယ္။ ဒါကေတာ့ ႏုိင္ငံတကာ ပံုစံေပါ့ေလ။ က်ေနာ့္ကားဝယ္တဲ့သူကို ေမာ္ဒယ္ေလး တေယာက္စီ လက္ေဆာင္ ထည့္ေပးလိုက္မယ္ဆိုရင္ ခ်က္ခ်င္းကို ၿပိဳက္ခနဲ ကုန္သြားမွာ၊ အဲဒီမွာ အဘိုးေကာ ေျမးေကာ ကမၻာေက်ာ္ၿပီေပါ့ဗ်။
ေျမးလုုပ္သူ၏ စကားကိုၾကားေသာအခါ စက္မႈႏုိင္ငံအိပ္မက္ မက္ေနေသာ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးလည္း သြားရည္မ်ား တျမားျမားျဖင့္ အနာဂတ္ကို စိတ္ကူးယဥ္ရင္း ၾကည္ႏူးေနသည္။ ဒီတခါေတာ့ ဦးရုကၡစိုးႀကီး စိတ္ထဲကပဲ ဘုရား တလိုက္သည္။
႐ုကၡစိုး။ ။ ေမာ္ဒယ္ေလးေတြက လိုက္ပါ့မလားဗ်၊ ၾကည့္လည္းလုပ္ပါဦး။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ မလုိက္လို႔ရမလား … ဥပေဒကဲ့သို႔ အာဏာတည္ေသာ အမိန္႔ … ဆိုရင္ လုိက္ရမွာေပါ့။ ဒါ ႏုိင္ငံေတာ္ အတြက္ပဲဟာ …။
ဒီတခါေတာ့ ဦး႐ုကၡစိုးပါးစပ္က လႊတ္ခနဲ ထြက္သြားေတာ့သည္။
ရုကၡစိုး။ ။ ဘုရား၊ ဘုရား၊ ေၾသာ္ … အနိစၥ၊ ဒုကၡ၊ အနတၱ … ။ လူအခ်င္းခ်င္း ႏွိပ္စက္ျခင္း … ကင္းေဝးၾကပါေစ၊ လွည့္ဖ်ားလိုျခင္း အခ်င္းခ်င္း … ကင္းရွင္းၾကပါေစ၊ ေမတၱာအစြမ္း ကမၻာလႊမ္း လႊမ္းပတ္သာယာ ရွိေစေသာ္ …။အနႏၲစၾကာ၀ဠာ၊ အနႏၲသတၱ၀ါတို႔ … ေဘးရန္ခပ္သိမ္း ကင္းၿငိ္မ္းၾကပါေစ … ေဒါသခပ္သိမ္း ကင္းရွင္းၾကပါေစ … ႏွလံုးစိတ္ဝမ္း ……။
ဦး႐ုကၡစိုးႀကီး၏ ေမတၱာပို႔သံ မၿပီးဆံုးမီ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီး၏ “ဖမ္း” ဟူေသာ အသံႀကီး ထြက္ေပၚလာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဦးရုကၡဆိုးလည္း သူ၏ ေနာက္ဆက္တြဲ ေမတၱာပို႔ကို ဘယ္ေခၚသြားမွန္းမသိသည့္ ကားျပာႀကီးေပၚတြင္ အသံ မထြက္ဘဲ ဆက္ရြတ္ေနရ ေလေတာ့သတည္း။ ။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ဟာ ဟာ … ဦးရုကၡစိုးႀကီး … ခု ရပ္၊ ခု ရပ္။
႐ုကၡစိုး။ ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဗ်၊ အေမရိကန္တပ္ေတြ ဝင္လာလို႔လား။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ မဟုတ္ဘူး … ခင္ဗ်ားကို ဖမ္းရလိမ့္မယ္။
႐ုကၡစိုး။ ။ ဘာမႈနဲ႔ ဖမ္းမွာလဲဗ်။ ခင္ဗ်ားတို႔ ေနျပည္ေတာ္မွာ တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္သက္လြန္းလို႔ သဒၶါစိတ္ပြားၿပီး တရား က်င့္မလို႔ေလ။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ အဲဒါေၾကာင့္ ဖမ္းရမွာဗ်။ တရားက်င့္တယ္ ေျပာရံုနဲ႔ ဘယ္ရမလဲ။ ခင္ဗ်ား မွတ္ေနတဲ့ တရားေတြကို ဆင္ဆာမွ မတင္ဘဲဟာ။
ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီး၏ စကားေၾကာင့္ ဦးရုကၡစိုး အလြန္အမင္းအံ့ၾသသြားသည္။
႐ုကၡစိုး။ ။ ထူးဆန္းပါေပ့ဗ်ာ၊ မွတ္မယ့္ တရားေတာင္ ဆင္ဆာ တင္ရမယ္လို႔။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ မထူးဆန္းပါဘူးဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ား သတင္းေတြ မဖတ္ဘူးထင္တယ္၊ NLD က အဂၤါဆုေတာင္း အဖြဲ႕ေတြ ဆိုရင္ လက္ထဲမွာ ကမၼဝါ စာရြက္ေတြ႕လို႔ ဖမ္းၿပီးၿပီ။
႐ုကၡစိုး။ ။ ဟာ ကမၼဝါဖတ္တာ ဘာျဖစ္လို႔လဲ။ ပိဋကတ္သံုးပံု ဘုရားေဟာထဲမွာလည္း ပါတာပဲဟာ။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ အဲဒီ ဘုရား ဆိုတာကိုေတာင္ အတုလား၊ အစစ္လား ခြဲရမယ္။ မွတ္ပံုတင္ ရွိ၊ မရွိ စစ္ရမယ္။ ေတာင္ၾကာ အတုျဖစ္ေနရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ ခင္ဗ်ားေျပာတဲ့ ပိဋကတ္ သံုးပံု ဆိုတာလည္း အခု ျပန္ စိစစ္ရမယ္။ အစိုးရဆန္႔က်င္ေရးပါရင္ ျဖတ္ပစ္မယ္။ သူ႔ထဲမွာက ပါဠိလိုေတြ ေရးထားတာဗ်။
႐ုကၡစိုး။ ။ ေၾသာ္ ဆင္ဆာက လူေတြကေတာ့ ပါဠိလို နားလည္တယ္ေပါ့ေနာ္၊ ေတာ္ၾကရွာသားပဲ။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ဘယ္ကလာ နားလည္ရမွာလဲ။ ဒီလိုပဲ ဆင္ဆာဘုတ္က ခြင့္ျပဳသည္ဆိုၿပီး ဆုိင္းထိုး၊ ၿပီးရင္ စာအုပ္ေရွ႕မွာ ႏိုင္ငံပ်က္ေရး ဦးတည္ခ်က္တို႔၊ စီးပြားေပ်ာက္ေရး ဦးတည္ခ်က္တို႔ ထည့္ရိုက္လိုက္ရင္ တရား ဝင္ၿပီ။ ဟိုလူေတြရဲ႕ ကမၼဝါ စာရြက္မွာက အဲဒါေတြမွမပါဘဲ။ အဲဒီေတာ့ ဖမ္းတာေပါ့။
႐ုကၡစိုး။ ။ ဒါဆို က်ဳပ္က ခင္ဗ်ားတို႔ မဖမ္းေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ တရားမွတ္ရမွာလဲ။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ အသံထြက္မွတ္ေလ။ ဒါေပမယ့္ ေမတၱာပို႔ရင္ေတာ့ ဖမ္းမယ္။ ေအးၿငိမ္းၾကပါေစတုိ႔၊ ခ်မ္းသာၾက ပါေစ တို႔ ပါလာရင္ ဖမ္းမယ္။ ေကာင္းတာကေတာ့ ကမၼဝါတို႔ ဘာတို႔လို လူနားမလည္တဲ့ ပါဠိေတြ ရြတ္မယ့္အစား သူတို႔တာဝန္အေရး ၃၆ ပါးတို႔၊ ႏိုင္ငံပ်က္ေရးဦးတည္ခ်က္တုိ႔၊ စီးပြားေပ်ာက္ေရး ဦးတည္ခ်က္တို႔ ရြတ္ၿပီး တရား မွတ္ေပါ့။
႐ုကၡစိုး။ ။ ေၾသာ္ … မွတ္သားေလာက္ပါ ေပရဲ႕။ ဖိုးရႈပ္တို႔ေရ ငါ့ လာၾကည့္ၾကပါဦးဟ။
ဦး႐ုကၡစိုးက ဖိုးရႈပ္ကို တ လိုက္ေသာ္လည္း အနားသို႔ ေရာက္လာသူက ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီး၏ေျမး ဖိုးေလာက္လန္း ျဖစ္ ေနသည္။
ဖိုးေလာက္လန္း။ ။ ဘိုးဘိုးတို႔ ရုတ္ရုတ္ရုတရုတ္္နဲ႔ ဘာျဖစ္ေနၾကတာလဲ။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ဒီမွာ ဦး႐ုကၡစိုးႀကီးေလ၊ ဘုိးဘိုးရဲ႕ ေနျပည္ေတာ္မွာ မဖြယ္မရာ တရားလာက်င့္ေနလို႔ ပညာ ေပးေနတာ။
ဖိုးေလာက္လန္း။ ။ ဦး႐ုကၡစိုးတို႔ကလည္း တရားက်င့္ဖို႔၊ ေမတၱာပို႔ဖို႔၊ ကမၼဝါဖတ္ဖို႔ေလာက္ပဲ သိတယ္။ လံုးဝ ဒိတ္ေအာက္တယ္ဗ်ာ။ ခက္တာပဲ။ ျမန္မာျပည္ႀကီး မတိုးတက္တာ ခင္ဗ်ားတို႔လို လူေတြ … အဲ … နတ္ေတြ ေၾကာင့္ဗ် သိလား။
ဖိုးေလာက္လန္းကပါ အဘိုးေလသံဖမ္း၍ ဦးရုကၡစိုးကို ဝင္ေငါက္ေနသည္။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ဒါနဲ႔ ငါ့ေျမးက ရန္ကုန္ကေန ဘယ္လိုလုပ္ ေနျပည္ေတာ္ေရာက္ေနရတာတုန္း။
ဖိုးေလာက္လန္း။ ။ ပိုက္ဆံလာေတာင္းတာေလ၊ ဘိုးဘိုးပဲ ေခတ္မီဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေသာ ဒီမိုကေရစီ ႏိုင္ငံေတာ္ သစ္ႀကီးဆီ ခ်ီတက္မလို႔ဆို။
ဦး႐ုကၡစိုးႀကီးက “အင္း … တရားလည္း မွတ္မရမယ့္ အတူတူ … ဒီေျမးအဘိုး ေပါက္တတ္ကရေတြ ေျပာတာ နားေထာင္ရင္ ရယ္ရမယ္ထင္တယ္” ဟုစဥ္းစားကာ နားစိုက္ေထာင္လိုက္သည္။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ဟုတ္တယ္ေလ … ငါ့ေျမးပဲ တေလာက ေျပာတယ္မဟုတ္လား။ စက္မႈေခတ္ကို သြားမွ ရမယ္ဆိုတာ။ အဲဒါနဲ႔ အဘိုးလည္း ေအာက္ကခ်ိဳကုပ္ေတြကို ေျပာျပလိုက္ေသးတယ္။ သူတို႔ေတြ မွတ္သားၿပီး ျမန္မာ့အေမွာင္ထဲမွာ ထည့္ေရးၾကတယ္ေလ။ ငါ့ေျမးက သိပ္ေတာ္တာပဲ။
ဦးရုကၡစိုး။ ။ ျမန္မာျပည္မွာ စက္မႈေတာ္လွန္ေရး စေတာ့မယ္ ဆိုပါေတာ့။
ဖိုးေလာက္လန္း။ ။ ဟုတ္တယ္ ဦး႐ုကၡစုိးရဲ႕။ ကမၻာမွာ ျမန္မာေဟ့ဆိုၿပီး ျပတဲ့ေနရာမွာ၊ ဖိုးေလာက္လန္းက ဘယ္လိုပါဝင္ခဲ့တယ္ဆိုတာ ေနာင္လာေနာက္သားေတြ သိေစရမယ္။
ဦး႐ုကၡစိုးရြဲ႕ေျပာသည္ကို ေျပာမွန္းမသိဘဲ ဖိုးေလာက္လန္း ေသြးနားထင္ေရာက္ သြားသည္။
ခိ်ဳကုပ္။ ။ ဒါနဲ႔ ငါ့ေျမးခုဏက ေတာင္းတဲ့ ပိုက္ဆံက ဘာလုပ္ဖို႔လဲ။
ဖိုးေလာက္လန္း။ ။ ကားေဟာင္းေတြ ဝယ္မလို႔။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ဟာ … ငါ့ေျမးက ကားဝပ္ေရွာ့ ေထာင္ေတာ့မလုိ႔လား။ ဝယ္ရင္လည္း ကားအသစ္ေတြ ဝယ္ပါလား ငါ့ေျမးရယ္။
႐ုကၡစိုး။ ။ ဟုတ္တယ္ေလ၊ ဟို … စီးပြားေရးသမား ေတဂြရဲ႕ သားေတြေတာင္ ဖယ္ရာရီ စီးေနၾကတာ၊ ခ်ိဳကုပ္ ဒူးႀကီးေျမးက ကားေဟာင္းေတြဝယ္စီးတယ္ ဆိုေတာ့ အရပ္ရပ္ ေနျပည္ေတာ္ ၾကားလို႔မွမေတာ္။
ဖိုးေလာက္လန္း။ ။ အဲဒါခက္တာေပါ့ ဘိုးဘိုးတို႔၊ ဦးရုကၡစိုးတို႔ ဒိတ္ေအာက္ေနၾကၿပီ။ က်ေနာ္က ကား အေဟာင္းေတြကို ဝယ္မယ္၊ ေဆးသုတ္၊ မိတ္ကပ္လိမ္း၊ ေပါင္ဒါဖို႔၊ ပန္းပါပန္ၿပီး မိတ္အင္ ဖိုးေလာက္လန္း ဆိုၿပီး လုပ္မွာ။ ေတဂြသားေတြက သူမ်ားလုပ္ထားတဲ့ ကားကို ပိုက္ဆံေပးစီးတာ၊ က်ေနာ္က ကိုယ္တိုင္ လုုပ္ေရာင္းမွာ။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ဒါမွ ငါ့ေျမးကြ၊ ေကာင္းလုိက္တဲ့ ဦးေႏွာက္ ေရႊခ်ထားဖို႔ေတာင္ ေကာင္းတယ္။
ရုကၡစိုး။ ။ ဟို ဟို … အဲဒီကားေတြက ဂ်ာမနီတို႔ …
ဦးရုကၡစိုးစကားမဆံုးခင္ ဖိုးေလာက္လန္းက လက္ကာျပလိုက္သည္။
ဖုိးေလာက္လန္း။ ။ သူ႔ဘာသာသူ ဘယ္ႏုိင္ငံကပဲ လုပ္လုပ္ … က်ေနာ္က ပံုေျပာင္းၿပီး တံဆိပ္ကပ္လိုက္ရင္ က်ေနာ္လုပ္တဲ့ကားပဲ။ အင္းလ်ားလိတ္မွာ လုပ္တဲ့ အႀကီးက်ယ္ဆံုး ၿပိဳင္ကားျပပြဲႀကီးကို သြားေလ့လာၿပီးၿပီး။ ဘိုးဘိုး ပိုက္ဆံသာ အဆင္သင့္ျပင္ထားေတာ့။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ပိုက္ဆံအတြက္မပူပါနဲ႔ ငါ့ေျမးရယ္။ ခုဆို အသံတိတ္ဂ်ာနယ္က အယ္ဒီတာေလးကလည္း ဘိုးဘိုးတို႔ အတြက္ သူ႔ဂ်ာနယ္ စာမ်က္ႏွာေပၚမွာ အလွဴခံေပးေနၿပီ။
႐ုကၡစိုး။ ။ အဲဒါက ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲအတြက္ မဟုတ္လား ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးရဲ႕။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ သူေရးထားတာ ခင္ဗ်ားမေတြ႕ဘူးလား၊ ဒိုင္လူႀကီးျဖစ္တဲ့ တပ္မေတာ္ကို အဲဒီအလွဴေငြေတြ အပ္မွာတဲ့။ အဲဒီေတာ့ တပ္မေတာ္ရဲ႕ အခ်ဳပ္ႀကီးျဖစ္တဲ့ က်ဳပ္ပဲရမွာေပါ့။ မပူနဲ႔ ငါ့ေျမး ဆက္ေျပာ။ ငါ့ေျမးလုပ္မယ့္ အလုပ္က ႏိုင္ငံေတာ္ ေရွ႕ေရးအတြက္ အရမ္းအေရးပါတယ္။
“ဘုရား၊ ဘုရား … ” ဟု ဦးရုကၡစိုးႀကီး ေယာင္ၿပီးတလိုက္မိရာ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးက မ်က္ေထာင့္နီႀကီးႏွင့္ လွည့္ၾကည့္ သျဖင့္ ၿငိမ္ေနလိုက္ရသည္။
ဖိုးေလာက္လန္း။ ။ အစီအစဥ္ေတြ အကုန္ခ်ၿပီးၿပီ ဘုိးဘိုးရဲ႕။ ကားေတြကို ပံုေျပာင္းဖို႔က လြယ္ပါတယ္။ ကားဘီးေတြကို ျဖဳတ္လိုက္မယ္၊ ၿပီးရင္ ဒီမွာတင္လုပ္တဲ့ ႏြားလွည္းဘီးေတြ တပ္လိုက္ရင္ ၿပီးသြားၿပီေပါ့။
႐ုကၡစိုး။ ။ ေမာင္းလို႔ေကာ ရပါ့မလားကြ။
ဖုိးေလာက္လန္း။ ။ ေမာင္းလို႔ရစရာ မလုိဘူးေလ။ ကားျဖစ္ရင္ၿပီးေရာေပါ့။ အဲဒီလို ကားေတြကို ပံုေျပာင္းၿပီး ေစ်းကြက္တင္တဲ့အခါက် … ဝက္ဝံေရႊရည္တို႔၊ ေဆာင္းေဟခိုတုိ႔၊ တင္ဇာဝင့္ေထာ္တို႔လို ေမာ္ဒယ္ေလးေတြကို မလံု႔တလံုဝတ္ခိုင္းၿပီး ကားေတြေပၚမွာ ေကာ့္ေကာ္ကန္ကား ထုိင္ခိုင္းမယ္။ ဒါကေတာ့ ႏုိင္ငံတကာ ပံုစံေပါ့ေလ။ က်ေနာ့္ကားဝယ္တဲ့သူကို ေမာ္ဒယ္ေလး တေယာက္စီ လက္ေဆာင္ ထည့္ေပးလိုက္မယ္ဆိုရင္ ခ်က္ခ်င္းကို ၿပိဳက္ခနဲ ကုန္သြားမွာ၊ အဲဒီမွာ အဘိုးေကာ ေျမးေကာ ကမၻာေက်ာ္ၿပီေပါ့ဗ်။
ေျမးလုုပ္သူ၏ စကားကိုၾကားေသာအခါ စက္မႈႏုိင္ငံအိပ္မက္ မက္ေနေသာ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးလည္း သြားရည္မ်ား တျမားျမားျဖင့္ အနာဂတ္ကို စိတ္ကူးယဥ္ရင္း ၾကည္ႏူးေနသည္။ ဒီတခါေတာ့ ဦးရုကၡစိုးႀကီး စိတ္ထဲကပဲ ဘုရား တလိုက္သည္။
႐ုကၡစိုး။ ။ ေမာ္ဒယ္ေလးေတြက လိုက္ပါ့မလားဗ်၊ ၾကည့္လည္းလုပ္ပါဦး။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ မလုိက္လို႔ရမလား … ဥပေဒကဲ့သို႔ အာဏာတည္ေသာ အမိန္႔ … ဆိုရင္ လုိက္ရမွာေပါ့။ ဒါ ႏုိင္ငံေတာ္ အတြက္ပဲဟာ …။
ဒီတခါေတာ့ ဦး႐ုကၡစိုးပါးစပ္က လႊတ္ခနဲ ထြက္သြားေတာ့သည္။
ရုကၡစိုး။ ။ ဘုရား၊ ဘုရား၊ ေၾသာ္ … အနိစၥ၊ ဒုကၡ၊ အနတၱ … ။ လူအခ်င္းခ်င္း ႏွိပ္စက္ျခင္း … ကင္းေဝးၾကပါေစ၊ လွည့္ဖ်ားလိုျခင္း အခ်င္းခ်င္း … ကင္းရွင္းၾကပါေစ၊ ေမတၱာအစြမ္း ကမၻာလႊမ္း လႊမ္းပတ္သာယာ ရွိေစေသာ္ …။အနႏၲစၾကာ၀ဠာ၊ အနႏၲသတၱ၀ါတို႔ … ေဘးရန္ခပ္သိမ္း ကင္းၿငိ္မ္းၾကပါေစ … ေဒါသခပ္သိမ္း ကင္းရွင္းၾကပါေစ … ႏွလံုးစိတ္ဝမ္း ……။
ဦး႐ုကၡစိုးႀကီး၏ ေမတၱာပို႔သံ မၿပီးဆံုးမီ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီး၏ “ဖမ္း” ဟူေသာ အသံႀကီး ထြက္ေပၚလာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဦးရုကၡဆိုးလည္း သူ၏ ေနာက္ဆက္တြဲ ေမတၱာပို႔ကို ဘယ္ေခၚသြားမွန္းမသိသည့္ ကားျပာႀကီးေပၚတြင္ အသံ မထြက္ဘဲ ဆက္ရြတ္ေနရ ေလေတာ့သတည္း။ ။
No comments:
Post a Comment