ေသာၾကာသားမ်ား အတြက္ မိုးတား ဂါထာ

ရန္ကုန္သားတာေတ Wednesday, May 19, 2010

ခ်င္းမိုင္ေန ဦးရုကၡစိုးႀကီးမွာ ရုကၡစိုးလိုမေနဘဲ ဆတ္ေဆာ့မိေသာေၾကာင့္ ဖိုးရႈပ္ သတင္းသြားယူရာ ဘန္ေကာက္ရွိ ရွပ္နီမ်ား ဆႏၵျပသည့္ ေနရာသို႔ ေရာက္သြားခဲ့သည္။ ေသနတ္ေဖာက္သံမ်ားကို မေၾကာက္လွ ေသာ္လည္း မေတာ္ေခ်ာ္မွန္လ်င္ လူၾကားမေကာင္း ျဖစ္မည္ စိုးေသာေၾကာင့္ ဖေနာင့္ႏွင့္ တင္ပါး တသားတည္းေနေအာင္ ေျပးခဲ့ရာ ရန္ကုန္ ေရာက္မွ လြတ္ၿပီ ကၽြတ္ၿပီဟူ၍ စိတ္ဒုန္းဒုန္းခ်ၿပီး ရပ္လိုက္မိေတာ့၏။

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္တြင္ေတာ့ ပုဆိုးကို ရင္ေခါင္းတက္ဝတ္ထားၿပီး ကၽြတ္မက်ေစရန္ ခါးပတ္စည္းထားသည့္ ဦးသိန္းဂိန္မွာ အစိမ္းေရာင္ အလံမ်ား ကိုင္၍ ညႊန္ၾကားမႈ မ်ား ျပဳလုပ္ေနသည္။ သူ႔ေဘးတြင္ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးကို ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ ေက်နပ္ သည့္ မ်က္ႏွာႏွင့္ ေတြ႕လိုက္ရသည္။

ရုကၡစိုး။     ။ ေဟာဟဲ … ေဟာဟဲ … ေမာလိုက္တာဗ်ာ … ေရေလး တေပါက္ ေလာက္ တုိက္စမ္းပါ။

သိန္းဂိန္။     ။ ဟာ … မတိုက္ႏုိင္ပါဘူး။ ေသာက္ခ်င္ရင္ ေက်ာ္သူ႔ဆီ သြားေတာင္း ေသာက္။ ၿပီးရင္ ႀကံ့ဖြံ႕ပါတီ စာရင္းထဲ ထည့္မွတ္ထားလိုက္။

ဦးသိန္းဂိန္စကားေၾကာင့္ ဦးရုကၡစိုး အံ့ၾသကာ ပါးစပ္အေဟာင္းသား ပြင့္သြား ေသာ္လည္း ဦးသိန္းဂိန္ေဘးတြင္ ရပ္ေနသည့္ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးကေတာ့ သေဘာအေခြ႕ႀကီး ေခြ႕သည့္ဟန္ႏွင့္ ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ လုပ္ေနသည္။

ခ်ိဳကုပ္။     ။ ဒါနဲ႔ ဦးရုကၡစိုးႀကီးက ဘယ္ကဘယ္လို ေရာက္လာတာလဲဗ်။ ေခၽြးေတြလည္း ရႊဲလို႔ပါလား။

ရုကၡစိုး။     ။ ဖိုးရႈပ္နဲ႔အတူ ဘန္ေကာက္က ရွပ္နီဆႏၵျပပြဲလိုက္သြားတာ။ ေသနတ္ေတြ ေဖာက္ေနလို႔ ထြက္ေျပးလာတာေလ။ ေၾကာက္စရာႀကီးဗ်ာ။ ပစ္ေနလိုက္ၾကတာ။

ခ်ိဳကုပ္။     ။ အေတာ္ည့ံတဲ့ေကာင္ေတြ။ အဲဒါ အေစာႀကီးကတည္းက လုပ္ရမွာ။ လက္ညႇိဳးေလး တခ်က္ ေကြးလိုက္ရင္ အားလံုးၿငိမ္သြားမယ္လို႔ က်ဳပ္ အစကတည္းက အႀကံေပးတာကို နားမေထာင္လို႔ ခုလို ျဖစ္ရ တာ။

ဦးသိန္းဂိန္။     ။ ဟုတ္ပါ့ဗ်ာ၊ က်ဳပ္တို႔ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးသာဆိုရင္ ပြဲ အၿငိမ္ပဲ။ ရွပ္နီမကလို႔ … သဃၤန္း အဝါ ျဖစ္ျဖစ္ အျပဳတ္ ျဖဳတ္ပစ္မွာ။

ဦးသိန္းဂိန္က ေျပာရင္း ခါးပတ္ကိုဆြဲတင္၊ ပုဆိုးကိုဆြဲခ်ႏွင့္ ဂနာမၿငိမ္ျဖစ္ေနသည္။

ခ်ိဳကုပ္။     ။ ဘယ္လိုျဖစ္ေနတာလဲ သိန္းဂိန္ရယ္၊ အိေႁႏၵရရေနမွေပါ့။

သိန္းဂိန္။     ။ ပုဆိုးဝတ္က်င့္ မရွိလို႔ပါဗ်ာ။ ေနာက္ေတာ့လည္း ပုဆိုးနဲ႔ပဲ ဝါးက်င့္ရွိသြားမွာပါ။ ေၾသာ္ ေယာင္ လို႔ … ပုဆိုး ဝတ္က်င့္ ရွိသြားမွာပါ ေျပာတာ။

ထိုစဥ္ “ေရကုသိုလ္” ဆိုသည့္ ကားတစီး သူတို႔နားတြင္လာရပ္သည္။ ဦးသိန္းဂိန္က အစိမ္းေရာင္ ျခေသၤ့ ပံုပါသည့္ အလံတခုကို ထိုကားတြင္ သြားစိုက္ရင္း …. “ဦးရုကၡစိုး ေရဆာတယ္ဆို၊ ေသာက္ေလ … ေသာက္ လို႔ရၿပီ” ဟုဆိုသည္။

ရုကၡစိုး။     ။ ေရလွဴတာပဲဗ်ာ ကိုယ့္ဘာသာလွဴလည္း ရတာပဲ။ ဘာလို႔ သူမ်ားဟာမွာ သြားတံဆိပ္ တပ္တာလဲ။

သိန္းဂိန္။     ။ ဒါကေတာ့ … က်ဳပ္တို႔က ေရ အတြက္ေလာက္နဲ႔ အလုပ္ရႈပ္ မခံခ်င္ေတာ့လို႔ပါ။ ခုဆို က်ဳပ္တို႔ ဓားျပ တိုက္ထားတာ … အဲ ေယာင္လို႔ … က်ဳပ္တို႔ကို စီးပြားေရး လုပ္ငန္းရွင္ႀကီးေတြက လွဴထားတာ သိန္း ၇ ေထာင္ေက်ာ္ရေနၿပီ။

ရုကၡစိုး။     ။ အဲဒါေတြက ဘာလုပ္ဖို႔လဲ။

သိန္းဂိန္။     ။ ေငြတိုးေပးစားၿပီး အျမတ္ထဲက မ်ားမ်ားကို ပါတီအတြက္ဘုန္းမယ္၊ က်န္တာ စာၾကည့္ တုိက္ေတြအတြက္ သံုးမယ္။ စာအုပ္စာေပ လူ႔မိတ္ေဆြတဲ့ မၾကားဖူးဘူးလား။ လူေတြက စာမဖတ္လို႔ သူ႔ကၽြန္ ဘဝေရာက္ရတာေလ ...။ စာဖတ္ရင္ သူ႔ကၽြန္ဘဝ မေရာက္ေတာ့ဘူး၊ အခ်င္းခ်င္း ကၽြန္ျပဳရံုပဲ။ ဖိတ္ခ်င္းဖိတ္ ကိုယ့္အိတ္ထဲဖိတ္ ဆိုတဲ့သေဘာေပါ့။ အဲဒါက်ဳပ္ေျပာတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္ … ေဆာ္ၾကမ္းေျပာတာ။ ဟဲဟဲ။

ရုကၡစိုး။     ။ စာမဖတ္ခင္ ေရငတ္ေနတာကို ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။

သိန္းဂိန္။     ။ ေၾသာ္ … အဲဒီ အေသးအဖြဲေတြကေတာ့ ေက်ာ္သူတို႔ လုပ္ပါလိမ့္မယ္။

ထိုစဥ္ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးက “တိတ္တိတ္ေနၾကစမ္းဗ်ာ … ဒီမွာ ဂါထာရြတ္ေနတာ အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္တယ္” ဟု ေျပာရင္း လက္အုပ္ခ်ီကာ ပါးစပ္ကလည္း ပြစိပြစိလုပ္ေနသည္။

ရုကၡစိုး။     ။ ဘာဂါထာလဲဗ်။

သိန္းဂိန္။     ။ ရွဴး … တိုးတိုး … စက္ကြင္းမလြတ္ ျဖစ္သြားမယ္ ဘာမွတ္လဲ။ မိုးတား ဂါထာ ရြတ္ေနတာဗ်။

ရုကၡစိုး။     ။ ဘယ္လို … မိုးတား ဂါထာ ဟုတ္လား။ မိုးမရြာလို႔ လူေတြ ဒုကၡေရာက္ေနတာကို မိုးက ဘာလို႔ တားရတာလဲ။

သိန္းဂိန္။     ။ ေသာၾကာသားေတြ အတာစားၿပီးတဲ့ေနာက္ ေသကိန္းရွိတယ္ ဆိုလို႔ ေဗဒင္က မေသေအာင္ မိုးတားရမယ္လို႔ ေဟာလို႔ပါ။

ထိုအခ်ိန္တြင္ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီး ဂါထာရြတ္ၿပီးသြားၿပီျဖစ္သည္။

ခ်ိဳကုပ္။     ။ ဘယ္သူေသေသ ငေရႊ မာရင္ၿပီးေရာ ဆိုတဲ့ စကား ရွိတယ္မဟုတ္လား ဦးရုကၡစိုးရယ္။ ကမၻာ မီးေလာင္ သားေကာင္ေတာင္ ျခကိုနင္းေသးတာပဲ။

သိန္းဂိန္။     ။ ကမၻာမီးေလာင္ သားေကာင္ ခ်နင္းပါ။

ခ်ိဳကုပ္။     ။ ငါသိတယ္ မရွည္နဲ႔။ (ဦးရုကၡစိုးဘက္ ျပန္လွည့္၍) ခုေတာ့ အားလံုးၿပီးသြားပါၿပီ။ က်ဳပ္ ဂါထာ ႀကီးလည္း ေအာင္ သြားၿပီ။

ရုကၡစိုး။     ။ ဟုတ္လား … ဘယ္လို ေအာင္သြားတာလဲ။

ခ်ိဳကုပ္။     ။ ေသာၾကာသားေတြ ေသမယ္ ဆိုေတာ့ က်ဳပ္တို႔၊ သိန္းဂိန္တို႔ ေမာင္ေသာင္းတို႔အတြက္ လန္႔ သြားတာေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒါ ေဗဒင္လည္း ေမးေရာ … မိုးတားဂါထာကို က်ဳပ္ကိုယ္တုိင္ ရြတ္ရမယ္တဲ့။ မွန္ လိုက္တာဗ်ာ … အဲဒီဂါထာလည္း ရြတ္ေရာ မိုးကေခါင္ … လူေတြလည္း ေရဒုကၡေရာက္ … ဘာေျပာ ေကာင္းမလဲ၊ က်ဳပ္ကလည္း ဆက္ရြတ္၊ လူေတြလည္း ဆက္ ဒုကၡေရာက္ … အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ယၾတာ ေက်သြားတာ။

အားပါးတရ ေျပာေနသည့္ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးကို ဦးရုကၡစိုးက “တယ္ဟုတ္တဲ့ ဂါထာပါလားဗ်” ဟု ပင့္ေပး လုိက္သည္။

ခ်ိဳကုပ္။     ။ ဟုတ္တယ္ေလ … နာမည္ႀကီး ေသာၾကာသားေတြခ်ည္းပဲ ဆက္တိုက္ေသလိုက္တာ မေတြ႕ ဘူးလား … ေဟာ … သာဂဒိုး၊ သန္းျမင့္ေအာင္၊ သုေမာင္ … သံုးေယာက္ေတာင္မွပဲ။ အဲဒီမွာ ေဗဒင္ဆရာက ေျပာတယ္၊ ယၾတာေက်သြားၿပီ ဆက္ရြတ္စရာ မလိုေတာ့ဘူးတဲ့။

ရုကၡစိုး။     ။ က်ဳပ္သိတာေတာ့ အစိုးရမင္းေတြ မေကာင္းရင္ မိုးေခါင္တယ္တဲ့ … ဂါထာေတာင္ ရြတ္စရာ မလိုပါဘူးဗ်ာ။ အလိုလို မိုးေခါင္ ေနၿပီးသားပဲ။ ပါးစပ္ေညာင္းရံုပဲရွိမွာေပါ့။

သိန္းဂိန္။     ။ ဟာ … အဲဒီလို မေျပာနဲ႔ေလ။ မင္းမေကာင္းလို႔ မိုးေခါင္ေပမယ့္ လူေတြက အလိုက္ကမ္းဆိုး မသိ လြန္ဆြဲေနၾကတာ။ ေတာ္ၾကာ မိုးက တားမရဘဲ ရြာလာရင္ ယၾတာပ်က္သြားမွာေပါ့။

ခ်ိဳကုပ္။     ။ ကဲ ကဲ ေျပာမေနနဲ႔ေတာ့ … မလိမ္မိုး မလိမ္မာေလးေတြ ခြင့္လႊတ္လိုက္ပါ။ ၿပီးသြားၿပီပဲ … ။

ထိုအခ်ိန္၌ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ တဆိုင္တြင္ဖြင့္ထားသည့္ တီဗီ ဖန္သားျပင္ေပၚ၌ ဘန္ေကာက္ ဆႏၵျပ သူမ်ားကို ႏွိမ္နင္းသည့္ သတင္း ျပသေနသည္ကို သူတို႔အားလံုး ျမင္လိုက္ရသည္။ ထိုျမင္ကြင္းကို ၾကည့္ရင္း ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးက ၿပံဳးကာ ေခါင္း တညိတ္ညိတ္ႏွင့္ သေဘာက်ေနသည္။

ခ်ိဳကုပ္။     ။ ၾကည့္လိုက္စမ္း … သူမ်ားႏိုင္ငံေတြမွာ အလုပ္မရွိအလုပ္ရွာ ဆႏၵျပတဲ့သူေတြကို ေျဖရွင္း ရတာနဲ႔ တုိင္းျပည္ မၿငိမ္မသက္ျဖစ္ေနရၿပီ။ တို႔ တိုင္းျပည္ဆို ဒါမ်ိဳး ဘယ္ေတာ့မွမျဖစ္ဘူး။ တိုင္းျပည္ ၿငိမ္ဝပ္ပိျပားဖို႔ကို အၿမဲ ဦးစားေပးတယ္။ မွတ္ထားသိန္းဂိန္ မင္း ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတ ျဖစ္လာရင္လည္း အဲဒီကိစၥကိုပဲ ဦးစားေပးေျဖရွင္း ၾကားလား။ မီးလာဖို႔တို႔၊ ေရရွိဖို႔တို႔ ကုန္ေစ်းႏႈန္း ႀကီးတာတို႔၊ လူေတြ ငတ္ေနတာတို႔၊ ေရာဂါဘယ ထူေျပာတာတို႔၊ သဘာဝေဘးဒဏ္ မကာကြယ္ႏုိင္တာတို႔ … ဘာမွ အေရးမႀကီးဘူးေနာ္။

ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီး၏ ဆံုးမစကားအၿပီးတြင္ ဦးသိန္းဂိန္မွာ အလြန္ေလးစား၊ ရုိေသ၊ အားက်ေသာ မ်က္ႏွာႏွင့္ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးကို ၾကည့္ရင္း လက္အုပ္ခ်ီ၍ “မွန္ပါ့ဘုရား” ဟု ေျပာလိုက္သည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္တည္း မဝတ္ တတ္ဝတ္တတ္ ဝတ္ထားေသာ ပုဆိုးလည္း ကြင္းလံုး ကၽြတ္က်သြားေလေတာ့သည္။

“ေထြရာေလးပါး” သည္ Satire ေခၚ သေရာ္စာ က႑ ျဖစ္ပါသည္။ သတင္းမွန္မ်ားအေပၚ အေျခခံ ေရးသား ထားျခင္း မဟုတ္ပါ။