ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီး၊ ဇနီးသည္ ေဒၚကြိဳင္ကြိဳင္ႏွင့္ ေနာက္ပါ ၇၀ ေက်ာ္တို႔ အိႏၵိယျပည္သို႔ ေရာက္ေနၾကသည္။ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီး၏ သတင္းမွာ လတ္တေလာ လူႀကိဳက္အမ်ားဆံုး ျဖစ္ေနၿပီး ေကာလာဟလ အမ်ိဳးမ်ိဳးလည္း ထြက္ေပၚလ်က္ရွိရာ ထိုသတင္းမ်ား မွန္၊ မမွန္ကို ကၽြႏ္ုပ္တို႔၏ သတင္းေထာက္ေက်ာ္ ဖိုးရႈပ္က သိခ်င္ေနသည္။ အိႏၵိယသို႔ တယ္လီဖုန္းျဖင့္ ဆက္သြယ္ေမးျမန္းရသည္ကို အားမရ ေသာေၾကာင့္ ကိုယ္တုိင္ သြားခ်င္ေသာ္လည္း လမ္းစရိတ္ မတတ္ႏိုင္သျဖင့္ ဖရီးရိုက္ ကုန္းဆင္းလိုက္မည္ဟု ဆံုးျဖတ္ကာ ဦးရုကၡစိုးႀကီးကို အပူကပ္ရေလေတာ့သည္။
ဖိုးရႈပ္။ ။ သြားေပးပါ ဦးရုကၡစိုးရယ္။ သတင္းက အႀကီးႀကီးမို႔လို႔ပါ။
ရုကၡစိုး။ ။ ကိုယ့္ဘာသာ သြားပါလားကြ ...။ မင္းက သတင္းေထာက္ပဲ။
ဖိုးရႈပ္။ ။ သြားခ်င္ပါတယ္ဗ်ာ … ဒါေပမယ့္ ရံုးက ထုတ္ေပးလိုက္တဲ့ လမ္းစရိတ္ေတြကို ႂကြက္စုတ္နဲ႔အတူ အရက္ေသာက္ လိုက္တာ ကုန္သြား … အဲ ေယာင္လို႔ … ကေလးေနမေကာင္းတာနဲ႔ သံုးလိုက္တာ ကုန္သြားလို႔ပါ။ သြားေပးပါေနာ္။ ဦးရုကၡစိုးက ဗီဇာဖရီး၊ လမ္းစရိတ္လည္း မကုန္ဘဲ သြားခ်င္ရာ သြားႏုိင္တာပဲဟာ။
ရုကၡစိုး။ ။ မသြားခ်င္ဘူးကြာ … ငါက ခ်င္းမိုင္မွာ ကန္မယ့္ ရန္ကုန္ ယူႏိုက္တက္နဲ႔ ခ်င္းမိုင္အက္ဖ္စီ ပြဲ ႏႊဲခ်င္ေသးတယ္။
ဖိုးရႈပ္။ ။ ဟား … ဦးရုကၡစိုး ဒိတ္ေအာက္သြားၿပီ။ အဲဒီပြဲက ၿပီးသြားၿပီ ေလ။ ခ်င္းမိုင္က အမ်ိဳးသမီးအဖြဲ႕ေတာင္ ဆႏၵျပမယ္ ဆိုၿပီး လက္သီး လက္ေမာင္းေတြ တန္းၿပီး ခ်ီတက္သြားၾကပါေရာလား။
ရုကၡစိုး။ ။ ဟာ … ဟုတ္လား။ ဆႏၵျပလိုက္ေတာ့ ပြဲပ်က္ကေရာလား။
ဖိုးရႈပ္။ ။ ဆႏၵေတာ့ မျပလိုက္ၾကပါဘူး ဦးရုကၡစိုးရယ္၊ သူတို႔လည္း သူတို႔ ဆႏၵရွိတဲ့အတုိင္း ေဘာလံုး သမားေတြနဲ႔ ဓာတ္ပံုေတြ တြဲရုိက္ၿပီး ဝက္ဝက္ကြဲ ေပ်ာ္လိုက္ၾကတာနဲ႔ ေမ့သြားတယ္ ထင္ပါတယ္။ ကဲပါဗ်ာ … ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီး ရွိတုန္းေလး သြားေပးပါ … ေနာ္။
ရုကၡစိုး။ ။ ခက္တယ္၊ ခက္တယ္။ အေပါင္းအသင္း မွားရင္ နတ္ေတာင္ မခံႏုိင္ပါလား။ ကဲ … ကဲ။ သြားေပးမယ္ ဟုတ္လား။
ဖိုးရႈပ္။ ။ ဟား … ဝမ္းသာလိုက္တာ ဦးရုကၡစိုးရယ္။ ဦးရုကၡစိုးကို ယံုၾကည္တယ္၊ ေလးစားတယ္၊ ခ်စ္ခင္တယ္ေနာ္။ ေသေသခ်ာခ်ာေလး ေတြ႕ခဲ့ပါ ေနာ္ … ေနာ္ ...။
ဦးရုကၡစိုးမွာ ဖိုးရႈပ္၏ ပတ္ခၽြဲနပ္ခၽြဲသံမ်ားကို လ်စ္လ်ဴရႈ၍ လက္ညႇိဳးတေခ်ာင္းေထာင္ရင္း သြားလိုရာေနရာကို အာရံုျပဳလိုက္ရာ … ဝုန္းခနဲအသံမျမည္ဘဲ ျဗဳန္းခနဲ ဖိုးရႈပ္နားမွ ေပ်ာက္ကြယ္သြား ေလေတာ့သည္။
မဆလာနံ႔ႏွင့္ ႏြားေခ်းနံ႔ကေလး သင္းေနသည့္ ၾကားထဲတြင္ ပုပ္အဲ့အဲ့ အနံ႔တခုကို ရလိုက္သျဖင့္ ဦးရုကၡစိုး မ်က္စိမွိတ္ထားရာမွ ဖြင့္ၾကည့္လိုက္သည္။
“ဟာ … ဦးရုကၡစိုး” ဆိုေသာ ဝမ္းသာအားရ အသံတသံႏွင့္အတူ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးတို႔ လင္မယားကို ဦးရုကၡစိုး ေတြ႕လိုက္ရေလသည္။
ရုကၡစိုး။ ။ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးပါလား ...။ ဘယ္လိုလဲ ေခၽြးသီးေခၽြးေပါက္ေတြလည္း က်လို႔ … ေနမေကာင္း ဘူးလား။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ေနေကာင္းပါတယ္ … ။ ဒီ ကတံုးႀကီး ေျပာေနတာေတြ နားမလည္လို႔။ လုပ္ပါဦး … ဦးရုကၡစိုး ဘာသာ ျပန္ေပးပါဦးဗ်ာ။
ခိ်ဳကုပ္ဒူးႀကီးက ကတံုးႀကီးဟု ေခၚသူကိုၾကည့္လိုက္ရာ အိႏၵိယႏုိင္ငံ၏ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ဖခင္ႀကီးျဖစ္သူ ဂႏၵီကို ေတြ႕လိုက္ရ ေလသည္။
ရုကၡစိုး။ ။ ဟာ … ဘယ္က ကတံုးႀကီးကမွာလဲ။ အဲဒါ ဂႏၵီေလဗ်ာ။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ဟုတ္လား။ မသိပါဘူးဗ်ာ၊ က်ဳပ္က ႏြားႏို႔လာေရာင္းေနတာ မွတ္လို႔ ...။ လုပ္ပါဦး … သူ ဘာေတြ ေျပာေနတာလဲ။
ဤေနရာတြင္ စာမ်က္ႏွာ အခက္အခဲေၾကာင့္ ဦးရုကၡစိုးက တဆင့္ဘာသာျပန္ျပေနသည္ကို မေဖာ္ျပ ေတာ့ဘဲ ဂႏၵီႀကီး ေျပာေနေသာ အဂၤလိပ္ စကားမ်ားအား တိုက္ရုိက္ ျမန္မာလို ေရးသားပါမည္။
ရုကၡစိုး။ ။ ဂႏၵီက ေသသြားတာပဲ ၾကာလွၿပီ … ဘာလို႔ ဒီေနရာကို ေရာက္ေနရတာလဲဗ်။
ဂႏၵီ။ ။ ဒါက က်ဳပ္အထိမ္းအမွတ္ သခ်ႋဳင္း ေနရာေလ။ ခါတိုင္းေတာ့ က်ဳပ္ ထြက္လာေလ့မရွိပါဘူး။ ဒီေန႔ေတာ့ ဘာျဖစ္တယ္ မသိဘူး ပူလြန္းတာနဲ႔ ထြက္ၾကည့္တာ … ေဟာဒီက ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီး ျဖစ္ေနတာကိုး။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ အမယ္ … ရာရာစစ၊ က်ဳပ္ေရာက္လာလို႔မ်ား ပူသေလးဘာေလးနဲ႔ … သူ႔ဘာသာသူ အဲကြန္း မသံုးဘဲနဲ႔မ်ား။
ရုကၡစိုး။ ။ ဂႏၵီႀကီးက ေျပာစရာ ရွိပံုရတယ္ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီး။
ဂႏၵီ။ ။ ဟုတ္တယ္။ က်ဳပ္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး တရား ေဟာစရာရွိတယ္။ ဒီက ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးကို ေဟာခ်င္တယ္။ နားေထာင္ေနာ္ ... ေလာကႀကီးမွာ လူလူခ်င္း ညႇာတာေထာက္ထားမႈ ရွိရမယ္၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ဦးထိပ္ ပန္ဆင္ၾကရမယ္။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ဒါေတြက က်ဳပ္သိၿပီးသားပါ။ လူလူခ်င္း ညႇာတာေထာက္ထားမႈ ရွိသလားမေမးနဲ႔ … က်ဳပ္က က်ဳပ္မိန္းမနဲ႔ သားသမီးေတြ၊ ေျမးေတြကို ဘယ္ေလာက္ ညႇာတာ ေထာက္ထားမႈရွိလဲဆိုရင္ … က်ဳပ္ထက္ ညႇာတာ ေထာက္ထားတဲ့ သူေတာင္ က်ဳပ္ေလာက္ ညႇာတာ ေထာက္ထားမွာ မဟုတ္ဘူး။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကိုလည္း ဦးထိပ္ ပန္ဆင္ပါတယ္ဗ်ာ။ ေျပာလိုက္စမ္းပါ ဦးရုကၡစိုးရယ္ ...၊ က်ဳပ္ရဲ႕ လက္နက္နဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး လဲထားတဲ့ အစီအစဥ္ေတြကို ...။
ရုကၡစိုး။ ။ ဟုတ္ပါတယ္ေလ။ ဒါေပမယ့္ နယ္ျခားေစာင့္တပ္ ဖြဲ႕ဖို႔ လက္မခံတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအဖြဲ႕ေတြကို ဘာလုပ္ဖို႔ စဥ္းစား ထားလဲ။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းပဲ ရွင္းပစ္မွာေပါ့ဗ်။ က်ဳပ္ဘက္က ေသနတ္တခ်က္ မေဖာက္ဘူး စိတ္ခ်။ သူတို႔အခ်င္းခ်င္း စိတ္ဝမ္းကြဲၿပီး ပစ္ၾက ခတ္ၾကရင္ေတာ့ မသိဘူးေနာ္။ က်ဳပ္နဲ႔ မဆုိင္ဘူး။
ဂႏၵီ။ ။ အင္း … ဘယ္လိုမွ ဆံုးမလို႔ရမယ့္ပံု မေပၚဘူး။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ဟာ … ဘယ္ရမလဲ … က်ဳပ္ကပဲ ဆံုးမမွာ။ ဒီမွာ ဦးဂႏၵီ၊ ေနာက္တခါ က်ဳပ္လာရင္ အဲဒီ ကတံုးကို မျမင္ခ်င္ဘူး။ ေျပာင္ေခ်ာ္ေခ်ာ္ႀကီးနဲ႔ ၾကည့္လို႔ကို မရဘူး။ ရိုရိုေသေသ ဆံပင္ေလး ဘာေလးနဲ႔ ႀကိဳဆိုဗ်ာ ေနာ္။
ဂႏၵီ။ ။ ဒါက က်ဳပ္ရဲ႕ ...။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ေနဦး ရွိေသးတယ္။ ခင္ဗ်ား အဝတ္အစားေတြကလည္း အရမ္းေအာက္တာပဲ၊ ေနာက္မွ ခင္ဗ်ားတို႔ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ကို ခင္ဗ်ားအတြက္ ဝတ္စံုတစံုေလာက္ ဆင္ေပးဖို႔ ေျပာေပးဦးမွပါပဲ။
ဂႏၵီ။ ။ မွားပါတယ္၊ မွားပါတယ္။ ထြက္လာမိတာကိုက က်ဳပ္အမွားပါ။ က်ဳပ္ဘာသာက်ဳပ္ အထဲ ျပန္ဝင္ေတာ့မယ္။ ဒါေပမယ့္ မသြားခင္ က်ဳပ္ေျမးအတြက္ေပးခဲ့တဲ့ အျပစ္တရား ၇ ခ်က္ပါတဲ့ စာလႊာကို လက္ေဆာင္ေပးလိုက္ပါရေစ။
ဂႏၵီႀကီးက စာလႊာကို ေဒၚကြိဳင္ကြိဳင္အား ေပးကာ ေနရာမွ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့သည္။ ေဘးတြင္ ရပ္ေနေသာ ေဒၚကြိဳင္ကြိဳင္က “အဲဒီစာလႊာက ဘာလုပ္ဖို႔လဲ ေမာင္ေတာ္” ဟု လွမ္းေမးသည္။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ယူသာ ယူထားလိုက္ပါကြာ … အဲဒါေတြက တို႔နဲ႔ မဆုိင္ေပမယ့္ တျခားသူကို ဆံုးမၾသဝါဒ ေႁခြတဲ့ အခါက်ရင္ အသံုးတည့္တာေပါ့။
ရုကၡစိုး။ ။ ဒါနဲ႔ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးက ရန္ကုန္က အာဇာနည္ကုန္းေတာင္ တခါမွမသြားဘဲ … ဂႏၵီႀကီးရဲ႕ သခႋ်ဳင္း က်ေတာ့ ဘာသြားလုပ္တာလဲ။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ အာဇာနည္ကုန္းလား … ထားလိုက္စမ္းပါဗ်ာ ...။ ဒီေနရာကေတာ့ နာမည္ႀကီးတဲ့ ေနရာဆိုလို႔ သြားၾကည့္တာ၊ အခုလို ကတံုးႀကီးနဲ႔ ေတြ႕မယ္မွန္းသိရင္ မလာပါဘူး။ သိၿပီးသားေတြမ်ား လာေျပာေန ေသးတယ္။ က်ဳပ္က သူမ်ားကိုပဲ ၾသဝါဒေႁခြခ်င္ တာဗ် … သူမ်ား ဆံုးမတာ ခံခ်င္တာ မဟုတ္ဘူး။
ရုကၡစိုး။ ။ ျမန္မာျပည္က သံဃာေတြက် သတ္တာေတြ၊ ရိုက္တာေတြလုပ္ၿပီး အိႏၵိယေရာက္ေနတဲ့ ျမန္မာျပည္က သံဃာေတြ က်ေတာ့ ဝတၳဳ ကပ္တယ္ဆိုေတာ့ တမ်ိဳးႀကီးပဲေနာ္။
ကြိဳင္ကြိဳင္။ ။ ဦးရုကၡစိုးႀကီးကလည္း စပ္စုလိုက္တာ လြန္ေရာ ...။ ယၾတာေခ်တာရွင့္ ယၾတာေခ်တာ သိၿပီလား။
ရုကၡစိုး။ ။ ဗ်ာ … ယၾတာ ဟုတ္လား။ ျမန္မာျပည္မွာ ယၾတာေခ်ရတာ အားမရလို႔လား။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ တႏိုင္ငံလံုးက သံဃာေတြက က်ဳပ္ကို ကံေဆာင္ထားေတာ့ သံဃာ ၂၇ ပါး ျပည့္ေအာင္ လွဴလို႔ မရဘူးေလ။ ေဗဒင္ကလည္း ၉ နဝင္းေၾကေအာင္ ၂၇ ပါး အျပည့္လွဴရမယ္တဲ့။ အဲဒါေၾကာင့္ အိႏၵိယအထိ လာလွဴရတာ။
ရုကၡစိုး။ ။ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးေနာက္မွာ ေနာက္လိုက္ ေနာက္ပါေတြကလည္း မ်ားလိုက္တာဗ်ာ … ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ မ်ားဆို … ဖင္တြန္႔တုန္းကလို က်ဳပ္အျပင္ထြက္တုန္း အာဏာသိမ္းၾကမွာ စိုးလို႔ အကုန္ေခၚလာတာ။ အခုေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆးပဲ၊ ေမာင္ေကြးေတာ့ ခ်န္ခဲ့တယ္။ သူကေတာ့ စိတ္ခ်ရတယ္ေလ။ အရက္တလံုး ေထာင္ေပးခဲ့ရင္ ေက်နပ္ ေနတဲ့ေကာင္။ ေသခ်ာ အိမ္ေစာင့္ ထားလိမ့္မယ္။
ရုကၡစိုး။ ။ အခု ခရီးစဥ္မွာ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးရဲ႕ အဓိက လုပ္ငန္းစဥ္က ဘာလဲဗ်။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ကဲ … ကြိဳင္ကြိဳင္ပဲ ေျဖလိုက္ပါေတာ့၊ ေမာင္ေတာ္ကမွ မသိဘဲ … အဲ ဟုတ္ေပါင္ … ေမာင္ေတာ္ ေမာေတာ္မူလို႔။
ကြိဳင္ကြိဳင္။ ။ အဓိကကေတာ့ ယၾတာေခ်ဖို႔ပဲေလ ဦးရုကၡစိုးရဲ႕၊ ယၾတာေျခရင္း တျခား စီးပြားေရး ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ဖို႔တို႔ ဘာတို႔ လုပ္ခ်င္ေယာင္၊ ေျပာခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ၾကမွာေပါ့။ အိႏၵိယက ပညာရွင္ေတြနဲ႔လည္း ပုဂံက အာနႏၵာေစတီႀကီးကို ဖ်က္ … အဲ ျပဳျပင္ဖို႔ ေျပာၿပီးၿပီ။ အဲဒါႀကီးျပင္ၿပီးရင္ အကုန္ေအာင္ၿပီ ဦးရုကၡစိုးရဲ႕။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ဒလက ဓႏုတ္ေစတီႀကီးလို ျဖစ္ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။
ကြိဳင္ကြိဳင္။ ။ ဟယ္ … ဦးရုကၡစိုးပါးစပ္ကို ေရႊခ်ထားဖို႔ ေကာင္းေနၿပီ ေမာင္ေတာ္ေရ ...။ အဲဒီလို ျဖစ္ေအာင္လုပ္ရမွာ … ေမာင္ေတာ္ရဲ႕ သမိုင္းတြင္က်န္ရစ္မယ့္ အမည္းစက္ေတြအားလံုး ကင္းစင္ဖို႔ သမိုင္းဝင္ပစၥည္းေတြ အေဆာက္အအံုေတြ ေစတီေတြအားလံုးကို ျပင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ဖ်က္ရမယ္ေလ ...။ ဖ်က္ႏုိင္ရင္ ေအာင္ၿပီ ...။
ေဒၚကြိဳင္ကြိဳင့္ စကားအဆံုးတြင္ သူတို႔ရပ္ေနေသာ ေျမႀကီးမ်က္ႏွာျပင္ သိမ့္ခနဲ လႈပ္သြားေသာေၾကာင့္ ဦးရုကၡစိုးမွာ ကိုယ္ေဖ်ာက္ရန္ ေမ့သြားၿပီး ဖေနာင့္ႏွင့္တင္ပါး တသားတည္း ေနေအာင္ ေျပးေတာ့သည္။ သို႔ရာတြင္ ထိုသို႔ ေျမႀကီး လႈပ္ရွားသည္ကို ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးႏွင့္ ေဒၚကြိဳင္ကြိဳင္တို႔အဖြဲ႕မွာ ေကာင္းခ်ီးၾသဘာ ေပးသည္ဟု ထင္မွတ္၍ လက္ခုပ္ လက္ဝါးတီးရင္း အိႏၵိယ အကမ်ားျဖင့္ ကခုန္၍ က်န္ခဲ့ေလေတာ့၏။
“ေထြရာေလးပါး” သည္ Satire ေခၚ သေရာ္စာ က႑ ျဖစ္ပါသည္။ သတင္းမွန္မ်ားအေပၚ အေျခခံ ေရးသားထားျခင္း မဟုတ္ပါ။
ဖိုးရႈပ္။ ။ သြားေပးပါ ဦးရုကၡစိုးရယ္။ သတင္းက အႀကီးႀကီးမို႔လို႔ပါ။ရုကၡစိုး။ ။ ကိုယ့္ဘာသာ သြားပါလားကြ ...။ မင္းက သတင္းေထာက္ပဲ။
ဖိုးရႈပ္။ ။ သြားခ်င္ပါတယ္ဗ်ာ … ဒါေပမယ့္ ရံုးက ထုတ္ေပးလိုက္တဲ့ လမ္းစရိတ္ေတြကို ႂကြက္စုတ္နဲ႔အတူ အရက္ေသာက္ လိုက္တာ ကုန္သြား … အဲ ေယာင္လို႔ … ကေလးေနမေကာင္းတာနဲ႔ သံုးလိုက္တာ ကုန္သြားလို႔ပါ။ သြားေပးပါေနာ္။ ဦးရုကၡစိုးက ဗီဇာဖရီး၊ လမ္းစရိတ္လည္း မကုန္ဘဲ သြားခ်င္ရာ သြားႏုိင္တာပဲဟာ။
ရုကၡစိုး။ ။ မသြားခ်င္ဘူးကြာ … ငါက ခ်င္းမိုင္မွာ ကန္မယ့္ ရန္ကုန္ ယူႏိုက္တက္နဲ႔ ခ်င္းမိုင္အက္ဖ္စီ ပြဲ ႏႊဲခ်င္ေသးတယ္။
ဖိုးရႈပ္။ ။ ဟား … ဦးရုကၡစိုး ဒိတ္ေအာက္သြားၿပီ။ အဲဒီပြဲက ၿပီးသြားၿပီ ေလ။ ခ်င္းမိုင္က အမ်ိဳးသမီးအဖြဲ႕ေတာင္ ဆႏၵျပမယ္ ဆိုၿပီး လက္သီး လက္ေမာင္းေတြ တန္းၿပီး ခ်ီတက္သြားၾကပါေရာလား။
ရုကၡစိုး။ ။ ဟာ … ဟုတ္လား။ ဆႏၵျပလိုက္ေတာ့ ပြဲပ်က္ကေရာလား။
ဖိုးရႈပ္။ ။ ဆႏၵေတာ့ မျပလိုက္ၾကပါဘူး ဦးရုကၡစိုးရယ္၊ သူတို႔လည္း သူတို႔ ဆႏၵရွိတဲ့အတုိင္း ေဘာလံုး သမားေတြနဲ႔ ဓာတ္ပံုေတြ တြဲရုိက္ၿပီး ဝက္ဝက္ကြဲ ေပ်ာ္လိုက္ၾကတာနဲ႔ ေမ့သြားတယ္ ထင္ပါတယ္။ ကဲပါဗ်ာ … ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီး ရွိတုန္းေလး သြားေပးပါ … ေနာ္။
ရုကၡစိုး။ ။ ခက္တယ္၊ ခက္တယ္။ အေပါင္းအသင္း မွားရင္ နတ္ေတာင္ မခံႏုိင္ပါလား။ ကဲ … ကဲ။ သြားေပးမယ္ ဟုတ္လား။
ဖိုးရႈပ္။ ။ ဟား … ဝမ္းသာလိုက္တာ ဦးရုကၡစိုးရယ္။ ဦးရုကၡစိုးကို ယံုၾကည္တယ္၊ ေလးစားတယ္၊ ခ်စ္ခင္တယ္ေနာ္။ ေသေသခ်ာခ်ာေလး ေတြ႕ခဲ့ပါ ေနာ္ … ေနာ္ ...။
ဦးရုကၡစိုးမွာ ဖိုးရႈပ္၏ ပတ္ခၽြဲနပ္ခၽြဲသံမ်ားကို လ်စ္လ်ဴရႈ၍ လက္ညႇိဳးတေခ်ာင္းေထာင္ရင္း သြားလိုရာေနရာကို အာရံုျပဳလိုက္ရာ … ဝုန္းခနဲအသံမျမည္ဘဲ ျဗဳန္းခနဲ ဖိုးရႈပ္နားမွ ေပ်ာက္ကြယ္သြား ေလေတာ့သည္။
မဆလာနံ႔ႏွင့္ ႏြားေခ်းနံ႔ကေလး သင္းေနသည့္ ၾကားထဲတြင္ ပုပ္အဲ့အဲ့ အနံ႔တခုကို ရလိုက္သျဖင့္ ဦးရုကၡစိုး မ်က္စိမွိတ္ထားရာမွ ဖြင့္ၾကည့္လိုက္သည္။
“ဟာ … ဦးရုကၡစိုး” ဆိုေသာ ဝမ္းသာအားရ အသံတသံႏွင့္အတူ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးတို႔ လင္မယားကို ဦးရုကၡစိုး ေတြ႕လိုက္ရေလသည္။
ရုကၡစိုး။ ။ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးပါလား ...။ ဘယ္လိုလဲ ေခၽြးသီးေခၽြးေပါက္ေတြလည္း က်လို႔ … ေနမေကာင္း ဘူးလား။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ေနေကာင္းပါတယ္ … ။ ဒီ ကတံုးႀကီး ေျပာေနတာေတြ နားမလည္လို႔။ လုပ္ပါဦး … ဦးရုကၡစိုး ဘာသာ ျပန္ေပးပါဦးဗ်ာ။
ခိ်ဳကုပ္ဒူးႀကီးက ကတံုးႀကီးဟု ေခၚသူကိုၾကည့္လိုက္ရာ အိႏၵိယႏုိင္ငံ၏ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ဖခင္ႀကီးျဖစ္သူ ဂႏၵီကို ေတြ႕လိုက္ရ ေလသည္။
ရုကၡစိုး။ ။ ဟာ … ဘယ္က ကတံုးႀကီးကမွာလဲ။ အဲဒါ ဂႏၵီေလဗ်ာ။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ဟုတ္လား။ မသိပါဘူးဗ်ာ၊ က်ဳပ္က ႏြားႏို႔လာေရာင္းေနတာ မွတ္လို႔ ...။ လုပ္ပါဦး … သူ ဘာေတြ ေျပာေနတာလဲ။
ဤေနရာတြင္ စာမ်က္ႏွာ အခက္အခဲေၾကာင့္ ဦးရုကၡစိုးက တဆင့္ဘာသာျပန္ျပေနသည္ကို မေဖာ္ျပ ေတာ့ဘဲ ဂႏၵီႀကီး ေျပာေနေသာ အဂၤလိပ္ စကားမ်ားအား တိုက္ရုိက္ ျမန္မာလို ေရးသားပါမည္။
ရုကၡစိုး။ ။ ဂႏၵီက ေသသြားတာပဲ ၾကာလွၿပီ … ဘာလို႔ ဒီေနရာကို ေရာက္ေနရတာလဲဗ်။
ဂႏၵီ။ ။ ဒါက က်ဳပ္အထိမ္းအမွတ္ သခ်ႋဳင္း ေနရာေလ။ ခါတိုင္းေတာ့ က်ဳပ္ ထြက္လာေလ့မရွိပါဘူး။ ဒီေန႔ေတာ့ ဘာျဖစ္တယ္ မသိဘူး ပူလြန္းတာနဲ႔ ထြက္ၾကည့္တာ … ေဟာဒီက ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီး ျဖစ္ေနတာကိုး။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ အမယ္ … ရာရာစစ၊ က်ဳပ္ေရာက္လာလို႔မ်ား ပူသေလးဘာေလးနဲ႔ … သူ႔ဘာသာသူ အဲကြန္း မသံုးဘဲနဲ႔မ်ား။
ရုကၡစိုး။ ။ ဂႏၵီႀကီးက ေျပာစရာ ရွိပံုရတယ္ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီး။
ဂႏၵီ။ ။ ဟုတ္တယ္။ က်ဳပ္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး တရား ေဟာစရာရွိတယ္။ ဒီက ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးကို ေဟာခ်င္တယ္။ နားေထာင္ေနာ္ ... ေလာကႀကီးမွာ လူလူခ်င္း ညႇာတာေထာက္ထားမႈ ရွိရမယ္၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ဦးထိပ္ ပန္ဆင္ၾကရမယ္။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ဒါေတြက က်ဳပ္သိၿပီးသားပါ။ လူလူခ်င္း ညႇာတာေထာက္ထားမႈ ရွိသလားမေမးနဲ႔ … က်ဳပ္က က်ဳပ္မိန္းမနဲ႔ သားသမီးေတြ၊ ေျမးေတြကို ဘယ္ေလာက္ ညႇာတာ ေထာက္ထားမႈရွိလဲဆိုရင္ … က်ဳပ္ထက္ ညႇာတာ ေထာက္ထားတဲ့ သူေတာင္ က်ဳပ္ေလာက္ ညႇာတာ ေထာက္ထားမွာ မဟုတ္ဘူး။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကိုလည္း ဦးထိပ္ ပန္ဆင္ပါတယ္ဗ်ာ။ ေျပာလိုက္စမ္းပါ ဦးရုကၡစိုးရယ္ ...၊ က်ဳပ္ရဲ႕ လက္နက္နဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး လဲထားတဲ့ အစီအစဥ္ေတြကို ...။
ရုကၡစိုး။ ။ ဟုတ္ပါတယ္ေလ။ ဒါေပမယ့္ နယ္ျခားေစာင့္တပ္ ဖြဲ႕ဖို႔ လက္မခံတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအဖြဲ႕ေတြကို ဘာလုပ္ဖို႔ စဥ္းစား ထားလဲ။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းပဲ ရွင္းပစ္မွာေပါ့ဗ်။ က်ဳပ္ဘက္က ေသနတ္တခ်က္ မေဖာက္ဘူး စိတ္ခ်။ သူတို႔အခ်င္းခ်င္း စိတ္ဝမ္းကြဲၿပီး ပစ္ၾက ခတ္ၾကရင္ေတာ့ မသိဘူးေနာ္။ က်ဳပ္နဲ႔ မဆုိင္ဘူး။
ဂႏၵီ။ ။ အင္း … ဘယ္လိုမွ ဆံုးမလို႔ရမယ့္ပံု မေပၚဘူး။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ဟာ … ဘယ္ရမလဲ … က်ဳပ္ကပဲ ဆံုးမမွာ။ ဒီမွာ ဦးဂႏၵီ၊ ေနာက္တခါ က်ဳပ္လာရင္ အဲဒီ ကတံုးကို မျမင္ခ်င္ဘူး။ ေျပာင္ေခ်ာ္ေခ်ာ္ႀကီးနဲ႔ ၾကည့္လို႔ကို မရဘူး။ ရိုရိုေသေသ ဆံပင္ေလး ဘာေလးနဲ႔ ႀကိဳဆိုဗ်ာ ေနာ္။
ဂႏၵီ။ ။ ဒါက က်ဳပ္ရဲ႕ ...။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ေနဦး ရွိေသးတယ္။ ခင္ဗ်ား အဝတ္အစားေတြကလည္း အရမ္းေအာက္တာပဲ၊ ေနာက္မွ ခင္ဗ်ားတို႔ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ကို ခင္ဗ်ားအတြက္ ဝတ္စံုတစံုေလာက္ ဆင္ေပးဖို႔ ေျပာေပးဦးမွပါပဲ။
ဂႏၵီ။ ။ မွားပါတယ္၊ မွားပါတယ္။ ထြက္လာမိတာကိုက က်ဳပ္အမွားပါ။ က်ဳပ္ဘာသာက်ဳပ္ အထဲ ျပန္ဝင္ေတာ့မယ္။ ဒါေပမယ့္ မသြားခင္ က်ဳပ္ေျမးအတြက္ေပးခဲ့တဲ့ အျပစ္တရား ၇ ခ်က္ပါတဲ့ စာလႊာကို လက္ေဆာင္ေပးလိုက္ပါရေစ။
ဂႏၵီႀကီးက စာလႊာကို ေဒၚကြိဳင္ကြိဳင္အား ေပးကာ ေနရာမွ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့သည္။ ေဘးတြင္ ရပ္ေနေသာ ေဒၚကြိဳင္ကြိဳင္က “အဲဒီစာလႊာက ဘာလုပ္ဖို႔လဲ ေမာင္ေတာ္” ဟု လွမ္းေမးသည္။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ယူသာ ယူထားလိုက္ပါကြာ … အဲဒါေတြက တို႔နဲ႔ မဆုိင္ေပမယ့္ တျခားသူကို ဆံုးမၾသဝါဒ ေႁခြတဲ့ အခါက်ရင္ အသံုးတည့္တာေပါ့။
ရုကၡစိုး။ ။ ဒါနဲ႔ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးက ရန္ကုန္က အာဇာနည္ကုန္းေတာင္ တခါမွမသြားဘဲ … ဂႏၵီႀကီးရဲ႕ သခႋ်ဳင္း က်ေတာ့ ဘာသြားလုပ္တာလဲ။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ အာဇာနည္ကုန္းလား … ထားလိုက္စမ္းပါဗ်ာ ...။ ဒီေနရာကေတာ့ နာမည္ႀကီးတဲ့ ေနရာဆိုလို႔ သြားၾကည့္တာ၊ အခုလို ကတံုးႀကီးနဲ႔ ေတြ႕မယ္မွန္းသိရင္ မလာပါဘူး။ သိၿပီးသားေတြမ်ား လာေျပာေန ေသးတယ္။ က်ဳပ္က သူမ်ားကိုပဲ ၾသဝါဒေႁခြခ်င္ တာဗ် … သူမ်ား ဆံုးမတာ ခံခ်င္တာ မဟုတ္ဘူး။
ရုကၡစိုး။ ။ ျမန္မာျပည္က သံဃာေတြက် သတ္တာေတြ၊ ရိုက္တာေတြလုပ္ၿပီး အိႏၵိယေရာက္ေနတဲ့ ျမန္မာျပည္က သံဃာေတြ က်ေတာ့ ဝတၳဳ ကပ္တယ္ဆိုေတာ့ တမ်ိဳးႀကီးပဲေနာ္။
ကြိဳင္ကြိဳင္။ ။ ဦးရုကၡစိုးႀကီးကလည္း စပ္စုလိုက္တာ လြန္ေရာ ...။ ယၾတာေခ်တာရွင့္ ယၾတာေခ်တာ သိၿပီလား။
ရုကၡစိုး။ ။ ဗ်ာ … ယၾတာ ဟုတ္လား။ ျမန္မာျပည္မွာ ယၾတာေခ်ရတာ အားမရလို႔လား။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ တႏိုင္ငံလံုးက သံဃာေတြက က်ဳပ္ကို ကံေဆာင္ထားေတာ့ သံဃာ ၂၇ ပါး ျပည့္ေအာင္ လွဴလို႔ မရဘူးေလ။ ေဗဒင္ကလည္း ၉ နဝင္းေၾကေအာင္ ၂၇ ပါး အျပည့္လွဴရမယ္တဲ့။ အဲဒါေၾကာင့္ အိႏၵိယအထိ လာလွဴရတာ။
ရုကၡစိုး။ ။ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးေနာက္မွာ ေနာက္လိုက္ ေနာက္ပါေတြကလည္း မ်ားလိုက္တာဗ်ာ … ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ မ်ားဆို … ဖင္တြန္႔တုန္းကလို က်ဳပ္အျပင္ထြက္တုန္း အာဏာသိမ္းၾကမွာ စိုးလို႔ အကုန္ေခၚလာတာ။ အခုေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆးပဲ၊ ေမာင္ေကြးေတာ့ ခ်န္ခဲ့တယ္။ သူကေတာ့ စိတ္ခ်ရတယ္ေလ။ အရက္တလံုး ေထာင္ေပးခဲ့ရင္ ေက်နပ္ ေနတဲ့ေကာင္။ ေသခ်ာ အိမ္ေစာင့္ ထားလိမ့္မယ္။
ရုကၡစိုး။ ။ အခု ခရီးစဥ္မွာ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးရဲ႕ အဓိက လုပ္ငန္းစဥ္က ဘာလဲဗ်။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ကဲ … ကြိဳင္ကြိဳင္ပဲ ေျဖလိုက္ပါေတာ့၊ ေမာင္ေတာ္ကမွ မသိဘဲ … အဲ ဟုတ္ေပါင္ … ေမာင္ေတာ္ ေမာေတာ္မူလို႔။
ကြိဳင္ကြိဳင္။ ။ အဓိကကေတာ့ ယၾတာေခ်ဖို႔ပဲေလ ဦးရုကၡစိုးရဲ႕၊ ယၾတာေျခရင္း တျခား စီးပြားေရး ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ဖို႔တို႔ ဘာတို႔ လုပ္ခ်င္ေယာင္၊ ေျပာခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ၾကမွာေပါ့။ အိႏၵိယက ပညာရွင္ေတြနဲ႔လည္း ပုဂံက အာနႏၵာေစတီႀကီးကို ဖ်က္ … အဲ ျပဳျပင္ဖို႔ ေျပာၿပီးၿပီ။ အဲဒါႀကီးျပင္ၿပီးရင္ အကုန္ေအာင္ၿပီ ဦးရုကၡစိုးရဲ႕။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ဒလက ဓႏုတ္ေစတီႀကီးလို ျဖစ္ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။
ကြိဳင္ကြိဳင္။ ။ ဟယ္ … ဦးရုကၡစိုးပါးစပ္ကို ေရႊခ်ထားဖို႔ ေကာင္းေနၿပီ ေမာင္ေတာ္ေရ ...။ အဲဒီလို ျဖစ္ေအာင္လုပ္ရမွာ … ေမာင္ေတာ္ရဲ႕ သမိုင္းတြင္က်န္ရစ္မယ့္ အမည္းစက္ေတြအားလံုး ကင္းစင္ဖို႔ သမိုင္းဝင္ပစၥည္းေတြ အေဆာက္အအံုေတြ ေစတီေတြအားလံုးကို ျပင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ဖ်က္ရမယ္ေလ ...။ ဖ်က္ႏုိင္ရင္ ေအာင္ၿပီ ...။
ေဒၚကြိဳင္ကြိဳင့္ စကားအဆံုးတြင္ သူတို႔ရပ္ေနေသာ ေျမႀကီးမ်က္ႏွာျပင္ သိမ့္ခနဲ လႈပ္သြားေသာေၾကာင့္ ဦးရုကၡစိုးမွာ ကိုယ္ေဖ်ာက္ရန္ ေမ့သြားၿပီး ဖေနာင့္ႏွင့္တင္ပါး တသားတည္း ေနေအာင္ ေျပးေတာ့သည္။ သို႔ရာတြင္ ထိုသို႔ ေျမႀကီး လႈပ္ရွားသည္ကို ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးႏွင့္ ေဒၚကြိဳင္ကြိဳင္တို႔အဖြဲ႕မွာ ေကာင္းခ်ီးၾသဘာ ေပးသည္ဟု ထင္မွတ္၍ လက္ခုပ္ လက္ဝါးတီးရင္း အိႏၵိယ အကမ်ားျဖင့္ ကခုန္၍ က်န္ခဲ့ေလေတာ့၏။
“ေထြရာေလးပါး” သည္ Satire ေခၚ သေရာ္စာ က႑ ျဖစ္ပါသည္။ သတင္းမွန္မ်ားအေပၚ အေျခခံ ေရးသားထားျခင္း မဟုတ္ပါ။
No comments:
Post a Comment