ကၽြန္ေတာ္ ဒီေနာက္ဆံုးအိမ္မက္ဆို တဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ေဆာင္းပါးေတြေရးခဲ့တာ ဒီတစ္ႀကိမ္ဆို အမွတ္စဥ္ ၆ ျဖစ္ခဲ့ပါၿပီ။ အမွတ္စဥ္ (၃) ေလာက္ကတည္းက ဒီတစ္ပုဒ္ၿပီး ရင္ မေရးေတာ့ဘူးလို႔ ေတြးခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ထဲမွာ နာလို႔ပါ။ တကယ္ေတာ့ ဒီ မဆံုးေသး သည့္ ေနာက္ဆံုးအိမ္မက္ဆိုတဲ့ ေဆာင္းပါးကိုက ကၽြန္ေတာ္အသက္ ၁၈ ႏွစ္သား အရြယ္ကစလို႔ ဒါမွမဟုတ္ လူငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ လန္းဆန္း တက္ၾကြေနရမယ့္ ဘဝအစမွာ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္ ခါးသီးစြာ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ အပိုင္းအစ ေတြကို ျပန္လည္တူးဆြသလုိလဲ ျဖစ္ရလို႔ အဲဒီတုန္းကနဲ႔ ထပ္တူထပ္မွ် ျပန္ခံစားရလုိ႔ပါ။
မေရးျပန္ေတာ့လဲ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္မက္ေတြ က ညေတြမွာ ဝင္လာေႏွာင့္ယွက္ ေနၾက ျပန္ေတာ့ ဆက္ကာ ဆက္ကာ ေရးခ်မိရျပန္တယ္။ ဒါ မဆံုးေသးတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ေနာက္ဆံုး အိမ္ မက္(၆) ဒါမွမဟုတ္ အခုေခါင္းစဥ္ေပးတဲ့ အတိုင္း “လူျဖစ္ရေပတို႔တစ္ေတြသည္ ေသေသာ္မွတည့္ ေၾသာ္ ေကာင္း၏ေပါ့”။
ဒီေဆာင္းပါးအတြက္ အခုေခါင္းစဥ္ကလြဲလို႔ အျခား စဥ္းစားမရခဲ့ဘူး။ တကယ္ေတာ့ ဒီေခါင္းစဥ္က ၿဗိတိသွ်လက္ေအာက္ သူ႔ကၽြန္ဘဝမွာ ဆီးဘန္နီ ဆရာေတာ္ႀကီး မခ်ိတင္ကဲနဲ႔ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ တက္ ၾကြေရး၊ သူ႔ကၽြန္အျဖစ္က လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ ေရးဖြဲ႕ခဲ့တဲ့ ကဗ်ာလဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ထက္ အသက္ႀကီးတဲ့ မ်ိဳးဆက္ေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔အရြယ္ေတြ သိၿပီး ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေပ မယ့္ ေနာက္ထပ္ လူငယ္မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြထဲက မသိေသးသူေတြရွီရင္ ဖတ္ရေအာင္ ဆရာေတာ္ ႀကီး ေရးသားတဲ့ ကဗ်ာေလးကို အရင္ေဖၚျပေပး ခ်င္ပါတယ္။

ထီးသုဥ္း.နန္းသုဥ္း
ၿမိဳ႕သုဥ္း သုည
သုဥ္း သံုး၀ျဖင့္
သုဥ္းရျပန္လစ္
သုညေခတ္၀ယ္
ျဖစ္လာရေလ တို႔တစ္ေတြသည္
ေသေသာ္မွတည့္ ေအာ္ေကာင္း၏။
ဆီးဘန္နီဆရာေတာ္
ဆရာေတာ္ႀကီးကေတာ့တိုင္းျပည္ရဲ႕လြတ္လပ္ေရး ဆံုးရႈံးခဲ့ရတဲ့ အေျခအေနမွာ လူျဖစ္ လာရတဲ့ သူ တို႔ေတြရဲ႕ ဘဝဟာ လြတ္လပ္ေရး အတြက္ ႀကိဳး ပမ္းရင္းနဲ႔ ေသသြား ရင္ေတာင္ မွ ေကာင္းပါေသး တယ္လို႔ ဆိုလိုခဲ့တာပါ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ယေန႔ေခတ္မွာ လူျဖစ္လာရတဲ့ သူေတြအတြက္“ေသေသာ္မွတည့္ ေၾသာ္ေကာင္း၏” ဆိုတဲ့ အေျခအေနက ဘယ္လိုမ်ားျဖစ္ေန ပါသလဲဆိုတာ ရွင္းျပခ်င္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ စာသင္ေနတဲ့ ေက်ာင္းတစ္ ေက်ာင္းမွာ မ်က္မွန္း တမ္းမိေနတဲ့ ကေလးမေလး တစ္ေယာက္ကို တစ္ခါမွာ စကားစပ္မိလို႔ ေမးခြန္းတစ္ခုႏွစ္ခုေမးမိပါတယ္။ သူမ်က္ႏွာကို ၾကည့္လိုက္ရင္ အၿမဲၿပံဳးေနတတ္တဲ့ ကေလးမေလးပါ။ သမီးတို႔က ဘယ္ဇာတိလဲ။ သမီးအေဖက ဘာလုပ္လဲ။ သူက ကရင္ျပည္နယ္ ရြာေလးတစ္ရြာကို ေျပာရင္း သမီး အေဖက ဗမာစစ္တပ္ သတ္လို႔ ေသၿပီတဲ့။ ဒီ ၿပံဳးေနတဲ့ မ်က္ႏွာေလးရဲ႕ ရင္ထဲမွာ ဒဏ္ရာေတြ ရွိလိမ့္မယ္လို႔ ထင္မထားမိတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္ ဂ်ီသရီးနဲ႔ ပစ္ခံရသလို ခံစားလိုက္ ရပါတယ္။
“ေၾသာ္ကေလးရယ္ … မင္းအေဖကိုသတ္တယ္ဆိုတဲ့ ဗမာစစ္တပ္ထဲမွာ တိုင္းရင္းသားေတြလဲ အမ်ားႀကီး ပါတယ္ဆိုတာ မသိေလသလား။ မင္းအေဖကိုသတ္သြားတဲ့ စနစ္ဆုိးဟာ စစ္အာဏာရွင္ စနစ္သာ ျဖစ္တယ္ဆိုတာ စာသင္ခန္းထဲမွာ မင္းမွသင္ခြင့္ မရေသးပဲေနာ္။”
ေနာက္တစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ သက္တူရြယ္တူေလာက္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးပါ။ အဂၤလိပ္ စာေတာ္ၿပီး အျခား အရည္အခ်င္းေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေပမယ့္ အလုပ္ရံု ေဆြးေႏြးပြဲတစ္ခုမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ စကားေျပာၾကေတာ့ သူ ျမန္မာစကား လည္လည္ပတ္ပတ္ မေျပာတတ္တဲ့ အေပၚ သူက “ကၽြန္မ ဗမာလို ေကာင္းေကာင္း မတတ္ဘူးေနာ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မႀကိဳးစား ရွင္းျပ မယ္ ။ ကၽြန္မကိုလည္း နားလည္ေပးေနာ္။ ကၽြန္မတု႔ိ ငယ္ငယ္က စာေကာင္းေကာင္း သင္ခြင့္ ရခဲ့ တာ မဟုတ္ဘူး။ ဗမာေတြ ကၽြန္မတို႔ရြာထဲကို ဝင္ေတာ့ အဖြားနဲ႔ ကၽြန္မက ထြက္ေျပးရတယ္။ ကၽြန္မ အသက္က အဲဒီတုန္းက ေလးႏွစ္ ၊ အဖြားက ကၽြန္မရဲ႕ ညီမေလးကိုခ်ီ ကၽြန္မလက္ကို ဆြဲၿပီးေျပးၾကရင္း ကၽြန္မလက္လြတ္ၿပီးက်န္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္မလဲေျပးတာပဲ။ အဲဒီလိုေျပးေနၾကရေတာ့ ငယ္ငယ္က ေက်ာင္းေကာင္းေကာင္း မတက္ခဲ့ရဘူး။ ဒီလိုအေျခအေနေရာက္ေအာင္ ကၽြန္မ မနဲ ႀကိဳးစားခဲ့ရတာ” တဲ့။
၁၈ႏွစ္သားထဲ ဘဝနဲ႔ ရင္းခဲ့ရတာလို႔ ေဆာင္း ပါး အစမွာ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ေျပာထားမိတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ တြန္႕သြားတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ေလးႏွစ္ သမီးေလး အဘြားနဲ႔ စစ္ပြဲဲထဲမွာ ကြဲေတာ့ ဘယ္လိုမ်ား အသက္ရွင္ေအာင္ လႈပ္ရွားပါသလဲ ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ မစဥ္းစား တတ္ဘူး။ အဲဒီတုန္းက ခင္ဗ်ား အေဖေတြ အေမေတြ ဘယ္ေရာက္ ေနလဲလို႔လဲ ကၽြန္ေတာ္ မ ေမးရဲဘူး။ မၾကားရဲတာလဲ ျဖစ္ ႏိုင္ပါတယ္။
တိုင္းရင္းသားေတြနဲ႔ အတိုက္ အခံ အင္အားစုေတြ မပါဝင္ ႏိုင္ေအာင္ တစ္ဖက္သတ္ ေရးဆြဲ ထားတဲ့ အေျခခံ ဥပေဒနဲ႔ က်င္းပတဲ့ ေရြးေကာက္ပြဲကိုသာ ဇြတ္လုပ္ရင္ အလံုးစံု ထိပ္တိုက္ ရင္ဆိုင္ပြဲေတြပဲ ျဖစ္လာမယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ေရးဘူးတယ္။ တစ္ျခား ေရးၾကေျပာၾကတာလဲ ဖတ္ဘူးတယ္။ ေရြးေကာက္ပြဲ က်င္းပတဲ့ ႏိုဝင္ဘာလ (၇) ရက္ေန႔ မဲေတြေတာင္ မေရရေသးခင္မွာပဲ ျမဝတီက ေသနတ္သံေတြ လက္နက္ႀကီးသံေတြ ၾကားလာရတယ္။ ျမဝတီ-မဲေဆာက္ ကမ္းနားက မူလတန္းေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္းကို လက္နက္ႀကီး က်ည္က်တယ္ဆိုလို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေျပးအလႊား သတင္းစံုစမ္းရတယ္။ ေက်ာင္းထဲမွာ ကေလးေတြ ရွိတယ္ေလ။ ေတာ္ပါေသးရဲ႕ လက္နက္ႀကီးက ေက်ာင္းထဲက သစ္ပင္ကိုမွန္ၿပီး အေပၚမွာပဲ ကြဲခဲ့လို႔။ အမွတ္တရအျဖစ္ အစတစ္စပဲ စာသင္ခန္းထဲကို ဝင္လာတယ္။ စစ္ပြဲဆိုတာ ဒါပါပဲဆိုၿပီး စာလာသင္တာလို႔ေတာ့ မထင္ခ်င္ပါဘူး။
အဲဒီ စာသင္ေက်ာင္းက ကေလးေတြကေတာ့ ေတာ္ေသးေပမယ့္ မေတာ္ႏိုင္တဲ့ ဒုကၡသည္ေတြကေတာ့ ေထာင္နဲ႔ခ်ီၿပီး မဲေဆာက္ ဘက္ကမ္းကို ေျပးလာၾကတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က လဲ ေသြးသံရဲရဲ ၊ တစ္ခ်ိဳ႕ကလဲ ကေလးေတြ အထုပ္အပိုးေတြ တိုးလို႔တြဲေလာင္းနဲ႔ေပါ့။
စစ္ပြဲေတြ မေကာင္းဘူးဗ်ာ။ တရားတဲ့ စစ္ပဲ ေျပာေျပာ၊ မတရားတဲ့စစ္ပဲေျပာေျပာ၊ ဆံုးရႈံးမႈေတြ နစ္နာခံစားၾကရတဲ့ ေျမစာပင္ေတြက အမ်ားႀကီးပဲ။ စစ္မတိုက္ၾကနဲ႔လို႔ အခု လက္နက္ကိုင္ထားတဲ့ တိုင္းရင္းသားေတြကို ကၽြန္ေတာ္ကေျပာရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို လူမ်ိဳးတုံးေအာင္ သန္းေရႊ စစ္တပ္က မသတ္ဘူးလုိ႔ ခင္ဗ်ား အာမခံမလားလို႔ ေမးမွာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္မေျပာနဲ႔ တကမာၻလံုးမွာ ရွိတဲ့ ႏိုင္ငံေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ ကုလအတြင္းေရးမွဴးခ်ဳပ္ ဘန္ကီမြန္းကစလို႔ တာဝတိ ံသာနတ္ျပည္က သိၾကားမင္းႀကီးေတာင္ အာမခံရဲမွာ မဟုတ္ဘူး။
တပ္မေတာ္သားေတြကို နဲနဲေျပာခ်င္တယ္။ တပ္မေတာ္ႀကီးကို မွန္ကန္တဲ့ ရည္မွန္းခ်က္ေတြနဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အပါအဝင္တပ္မေတာ္ ေခါင္းေဆာင္ေတြက သူ႔ကၽြန္ဘဝက လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ ထူေထာင္ခဲ့ၾကတယ္။ အစဥ္အလာလဲ ေကာင္းတယ္။ သမိုင္းလဲရွိတယ္။ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရး ကာလမွာ တစ္တိုင္းျပည္လံုးက တိုင္းရင္းသားေတြအားလံုး တပ္မေတာ္နဲ႔ လက္တြဲၿပီး တိုက္ပြဲ ဝင္ခဲ့ၾကတာ အထင္အရွားရွိတယ္။ အဲဒီကာလဟာ တိုင္းျပည္ရဲ႕ အစည္းလံုး အညီညြတ္ဆံုး ကာလ တစ္ခုလဲျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္းမွာ ကိုယ္က်ိဳးရွာတဲ့ တပ္မေတာ္ ေခါင္းေဆာင္ တစ္ေယာက္က စလို႔ စစ္ အာဏာရွင္ေတြရဲ႕ လက္ကိုင္တုတ္ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ အခုလဲ ဦးသန္းေရႊရဲ႕ မိသားတစ္စုနဲ႔ လက္တစ္ဆုပ္စာ စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြ ဆက္လက္ အာဏာ တည္ၿမဲေရးအတြက္ ခင္ဗ်ားတို႔ရဲ႕ လခရိကၡာအတြက္ အခြန္ဘ႑ာေတြေပးေနတဲ့ ထမင္းေကၽြးေနတဲ့ ျပည္သူလူထုကို ႏွိပ္စက္ သတ္ျဖတ္ေနရတယ္။
ေတာႀကိဳအံုၾကားမွာ မဝေရစားၿပီး ယူနီေဖါင္း အစုတ္စုတ္ အျပတ္ျပတ္နဲ႔ တိုက္ေနရတဲ့ လက္ေအာက္ငယ္သား စစ္သားေတြက ဒီသ တင္းေတြ ၾကားခ်င္မွၾကား ဖတ္ခ်င္မွ ဖတ္ႏုိင္မွာပါ။ ဒါေပမယ့္အနိမ့္ဆံုး စစ္ဗိုလ္အဆင့္ေတြေလာက္ေတာ့ သိႏိုင္ၾကားႏိုင္ ၾကပါတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ကို နားသြင္းထားတဲ့ တို႔တာဝန္ အေရးသံုးပါးဆိုတာ စစ္တပ္ ထိပ္ပိုင္းေခါင္းေဆာင္ တစ္ခ်ိဳ႕နဲ႔ သူတို႔ သားမယားေတြ ေကာင္းစားေရးဆိုတာ။ အခု နယ္စပ္ေတြမွာ အငတ္ငတ္ အျပတ္ျပတ္နဲ႔ မဝေရစာစားၿပီး အသက္ေဘးကလြတ္ေအာင္ ေျပး လႊားေနရတာ ခင္ဗ်ားတို႔ ကာကြယ္ ေစာင့္ေရွာက္ ေပး ေနပါတယ္ဆိုတဲ့ ျပည္သူေတြပါပဲ။
ျပည္တြင္းမွာ ရွာေဖြလုပ္ကိုင္စားမရလို႔ ဒီ ဘက္မွာ လာရွာစားေနၾကတဲ့ လူေတြရဲ႕ ဘဝ အေၾကာင္းေတြလဲ ေျပာျပ ခ်င္ေသးတယ္။
အက်ယ္ခ်ဲ႕ ေျပာမယ္ဆို မဆံုးႏိုင္ေလာက္တဲ့ အႏိုင္္က်င့္ေစာ္ကားခံရတာတို႔ ၊ ေရာင္းစားခံရ တာတို႔၊ ပိတ္ေလွာင္ခံရတာတို႔ ၊ လစာမရတာတုိ႔ ၊ အစုလိုက္အၿပံဳလိုက္ သတ္ျဖတ္ခံရတာေတြကလဲ အမ်ားႀကီးပါပဲ။
အလုပ္အမ်ိဳးအစားေတြေကာ ၾကည့္ဦးမလား။ ရံုမယ္၊ အိမ္ေဖၚ၊ ေစ်းကူ၊ ေဆာက္လုပ္ေရး၊ စက္ ရံုေတြ ၊ ေတာင္ယာနဲ႔ လယ္ကြင္း ၊ ရွိသမွ် အလုပ္ အမ်ိဳးမ်ိဳးမွာ ျမန္မာေတြ မရွိတဲ့ေနရာ မရွိပါဘူး။ ဖိႏွိပ္ခံရတာေတြ ရွိသလို ေကာင္းတဲ့ အလုပ္ ရွင္ေတြလဲ အမ်ားႀကီး ရွိပါတယ္။ ဘယ္ေနရာမွာ ပဲ လုပ္ေနေန သူတို႔ အားလံုးကို ေမးလိုက္ရင္ အ ေျဖကေတာ့ တစ္ခုတည္း ေပးပါတယ္။ ျပည္ တြင္းမွာ ရွာေဖြ စားေသာက္ဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္လို႔ပါတဲ့။ ဒါဟာေခတ္မွီ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံေတာ္ ႀကီးရဲ႕ ရလဒ္ေတြတဲ့လား။
ႏိုဝင္ဘာ ၁၃ ရက္မွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစု ၾကည္ ျပန္လြတ္လာတယ္။ လင္သားေသၿပီး သားႏွစ္ေယာက္ကို မေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္ပဲ သူ ကိုယ္တိုင္ ၁၅ႏွစ္ေလာက္ အခ်ဳပ္အေႏွာင္နဲ႔ ေနခဲ့ရ၊ သူ႔ရဲ႕ အသက္ကိုလဲ အလုပ္ႀကံခံရလု နီးနီးနဲ႔ သူ႔ကို ခ်စ္ခင္ယံုၾကည္တဲ့ လူေတြ ဒီပဲရင္း မွာ အသတ္ခံခဲ့တာေတြကို စကားမစပဲ ၊ အမ်ိဳးသား ျပန္လည္လြတ္ျမာက္ေရးပဲတဲ့။ ေတြ႕ ဆံုေဆြးေႏြးအေျဖရွာေရး၊ ရင္ၾကားေစ့ေရးတဲ့။ ဒုတိယပင္လံုတဲ့။ တိုင္းရင္းသားေတြကလဲ ဒီၿငိမ္း ခ်မ္းေရး ေအာင္လံကို သူ႔လက္အပ္ခဲ့တယ္။
ဒီလို ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ကမ္းလွမ္းခ်က္ေတြၾကား မွာ စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြကေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔ကို နယ္စပ္စခန္းေတြမွာစစ္မီးေတာက္ေတြ ေမႊးခိုင္းေနတယ္။ အခုဒီေဆာင္းပါးထဲမွာ ဓါတ္ပံု ထည့္ ထားတဲ့ စစ္ေျပးဒုကၡသည္ ကေလးေတြဟာ ဘယ္သူ႔ေၾကာင့္ ဒုကၡေရာက္ ေနၾကရ တာလဲ။ အေျဖရွိပါတယ္။ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ ေနၾက ရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္တို႔ ျပည္သူေတြရဲ႕ ေျခာက္ အိမ္မက္ဆိုးေတြလဲ ဆက္မက္ေနရေတာ့မွာပဲ။ တိုင္းျပည္လဲ ဆင္းရဲတြင္းထဲနက္ဆဲ၊ လူေတြလဲ သူမ်ားႏိုင္ငံမွာ ကၽြန္ျဖစ္ ၊ နယ္စပ္ေတြမွာ လဲ……………။
ဒီျပည္သူေတြရဲ႕ဘဝကေတာ့ဒီလို ေျခာက္ အိမ္မက္ေတြမဆံုးသမွ်…….
“ေသေသာ္မွတည့္ ေၾသာ္……ေကာင္း၏ ပါပဲ။”

ရြက္စိမ္း

(ဓါတ္ပံုမ်ား ပို႔ေပးခဲ့ေသာ ALC မွ မိတ္ေဆြကို 

ေက်းဇူးတင္ပါ သည္။)