ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၿမိဳ႕ေလး႐ွိ ေစ်းပတ္၀န္းက်င္တြင္ အၿမဲ ႐ွိတတ္ေသာ အ႐ူးတစ္ေယာက္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ခင္ပါသည္။ ထိုသို႔ေျပာေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္လည္း အ႐ူးတစ္ေယာက္ဟု ဆိုလိုျခင္း မဟုတ္ပါ။ ထိုအ႐ူးႏွင့္ ေတြ႔ရ သည့္အခါမ်ား၌ သနားသျဖင့္ ပိုက္ဆံေလး၊ မုန္႔ေလးမ်ား ေပးတတ္ေသာေၾကာင့္ အ႐ူးက ကၽြန္ေတာ့္ကို မွတ္မိ ေနျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ထိုအ႐ူးသည္ ယခင္ကေတာ့ ႐ိုး႐ိုးအ႐ူးျဖစ္ပါသည္။ ယခုေနာက္ပိုင္းတြင္ေတာ့ ပို၍ ႐ူးသြားသည္ဟု ေျပာရမလား၊ ႐ွယ္႐ူးသြားသည္ဟု ေျပာရမလားမသိ။ ယခုအခါ ထိုအ႐ူးသည္ စစ္ဗိုလ္႐ူး ႐ူးေနပါေတာ့သည္။တေန႔သ၌ ထိုအ႐ူးထိုင္ေနေသာ ပလက္ေဖာင္းေ႐ွ႕ကလမ္းတြင္ စစ္ဗိုလ္္တစ္ေယာက္ လမ္းေလွ်ာက္လာပါသည္။ ထိုစစ္ဗိုလ္သည္ လမ္းေဘး၌ ဗိုက္ဆာ၍ အိပ္ေနေသာ ေခြးပိန္မေလးတစ္ေကာင္အား အေၾကာင္းမဲ႔ ကန္ေက်ာက္သြားရာ ေခြးပိန္မေလးခင္မ်ာ တဂိန္ဂိန္ေအာ္၍ ေျပးထြက္သြားပါသည္။ ထိုအျခင္းအရာကို ျမင္လိုက္ေသာ အ႐ူးမွာ စစ္ဗိုလ္အား အာဂ သတၱိခဲႀကီးဟူ၍ အထင္ေတြ စြတ္ႀကီးသြားပါေတာ့သည္။ ထိုအခ်ိန္မွ စ၍ ထိုအ႐ူးသည္ စစ္ဗိုလ္႐ူး ႐ူးပါေတာ့သည္။
တစ္ေန႔က ထိုအ႐ူးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕ပါသည္။ မည္သူေပးသြားသည္မသိ။ အ႐ူးလက္ထဲမွာ ကေလးကစားစရာ ေသနတ္တစ္လက္ ေရာက္ေနပါသည္။ စစ္ဗိုလ္႐ူးလက္ထဲ ေသနတ္ေရာက္ေနသျဖင့္ မဲမဲျမင္ရာ ဒိုင္းေညႇာင့္ ဒိုင္းေညႇာင့္ႏွင့္ လိုက္ပစ္ေနပါေတာ့သည္။
ကၽြန္ေတာ့္ကိုျမင္ေတာ့ အပစ္ရပ္ၿပီး ၿပံဳးျပေနပါသည္။ အ႐ူးေပမယ့္ သူ႔ကို မုန္႔ေကၽြးသူကိုေတာ့ မွတ္မိေနပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ထိုအ႐ူးကို စခ်င္လာေသာေၾကာင့္ ေျပာလိုက္သည္....
“ဟာ ဗိုလ္ႀကီး ... ေသနတ္ေတြ ဘာေတြနဲ႔ပါလား၊ ကၽြန္ေတာ္ ခဏ ကိုင္ၾကည့္ခ်င္လို႔ ေပးစမ္းပါဦးဗ်”
အ႐ူးသည္ ေသနတ္ကို ေက်ာေနာက္သို႔ ၀ွက္လိုက္ရင္း က်န္လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ လက္ကာျပကာ ....
“ႏိုး ႏိုး ... လူကေလး ... ဒါေတာ့ မေပးႏိုင္ဘူးကြ၊ ငါ့ေသနတ္က ႏွယ္ႏွယ္ရရ မဟုတ္ဘူး၊ သန္းေပါင္းမ်ားစြာတန္တဲ႔ ေ႐ႊနဲ႔လုပ္ထားတဲ႔ ေသနတ္ကြ”
ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ေတြ ေလွ်ာက္ေျပာေနေသာ အ႐ူးကို ၾကည့္ကာ ကၽြန္ေတာ္ ရယ္ခ်င္သြားပါသည္။
“ဟုတ္လား ... ဒါဆို ဗိုလ္ႀကီးေသနတ္က သန္းေ႐ႊေသနတ္ေပါ့”
“ေအး ဟုတ္တယ္ကြ၊ သန္းေပါင္းမ်ားစြာတန္တဲ႔ ေ႐ႊနဲ႔လုပ္ထားတဲ႔ ေသနတ္ဆိုေတာ့ မင္းေျပာသလို သန္းေ႐ႊေသနတ္လို႔ပဲ အလြယ္ေခၚေပါ့ကြာ”
အ႐ူးက အလာႀကီးပဲ။ အလြယ္ေခၚေပါ့ကြာတဲ႔။ ႐ုတ္တရက္ အ႐ူးက ပလက္ေဖာင္းေပၚ ေမွာက္အိပ္ခ်ကာ ေအာ္လိုက္ေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ပင္ ေၾကာင္ၿပီး လန္႔သြားပါသည္။
“လူကေလး ... ၀ပ္ ၀ပ္ ... ဟုိမွာ ရန္သူေတြလာၿပီ ... ဒိုင္းေညႇာင့္ ကဲကြာ ဒိုင္းေညႇာင့္”
လမ္းေပၚမွ ျဖတ္သြားျဖတ္လာလူမ်ားကို ၾကည့္ကာ ျမင္ျမင္ရာ လိုက္ပစ္ေနပါေတာ့သည္။
“ဟာ ... ဗိုလ္ႀကီးကလည္း အဲဒါ ရန္သူေတြမဟုတ္ပါဘူးဗ်၊ ျပည္သူေတြပါ”
“ျပည္သူလည္း ငါ့အတြက္ ရန္သူပဲကြ၊ ဒိုင္းေညႇာင့္ ဒိုင္းေညႇာင့္”
“ဟုတ္ပါၿပီဗ်ာ ဟုတ္ပါၿပီ ... ေရာ့ေရာ့ မုန္႔စားဦး ကၽြန္ေတာ္သြားလိုက္ဦးမယ္”
ကၽြန္ေတာ္ စားလက္စ ဘီစကြတ္မုန္႔ထုပ္ အက်န္ေလးကို ေပးၿပီး ထိုအ႐ူးနားမွ ထြက္လာခဲ႔ပါေတာ့သည္။ ဘ၀ေပး ကုသိုလ္ကံ မေကာင္းေသာေၾကာင့္ စိတ္မမွန္ပဲ ႐ူးသြပ္ေန႐ွာေသာ ထိုစစ္ဗိုလ္႐ူးအား ကၽြန္ေတာ္ အလြန္သနားပါသည္။
မိတ္ေဆြတို႔လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ၿမိဳ႕သို႔ ေရာက္ခဲ႔လ်င္ သနားစရာ ထိုအ႐ူးအား ဘီစကြတ္မုန္႔ထုပ္ေလးျဖစ္ျဖစ္၊ ေခါက္ဆြဲေျခာက္ထုပ္ေလးျဖစ္ျဖစ္ ေပးခဲ႔ၾကေစခ်င္ပါသည္။ ။
ေႏြဆူးလကၤာ
No comments:
Post a Comment