ဖယ္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုႏွင့္ တိုင္းရင္းသားလူမ်ိဳးမ်ား

၂၉ ဇြန္ ၂၀၀၉

ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုဆိုသည္မွာ ကိုယ္ပိုင္ျပ႒ာန္းခြင့္ရွိေသာ ျပည္နယ္မ်ား စုေပါင္းထားသည့္ ႏိုင္ငံေတာ္တခု ျဖစ္သည္။ ဖက္ဒရယ္သည္ စနစ္တခုသာ ျဖစ္သည္။ ယေန႔ျမန္မာႏိုင္ငံကို စစ္မွန္ေသာ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စု ထူေထာင္ေရးအတြက္ စစ္အစိုးရအား ဖယ္ရွားရန္ လိုအပ္ေသာေၾကာင့္ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးစံု တိုက္ပြဲ၀င္ေနၾကသည္။

ျမန္မာႏိုင္ငံသည္္ တိုင္းရင္းသားေပါင္းစံု ေနထိုင္ေသာ ႏိုင္ငံျဖစ္၍ တိုင္းရင္းသားညီၫြတ္မႈ တည္ေဆာက္ရန္ လိုအပ္ပါသည္။ ယင္းသို႔ မတည္ေဆာက္ႏိုင္လွ်င္ ျပည္တြင္းစစ္ ဆက္လက္ျဖစ္ေနဦးမည္။ လြတ္လပ္ေရးရရန္ ႀကိဳးပမ္းမႈကာလတြင္ ပင္လံုစာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္၍ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးမ်ား စည္းလံုးညီၫြတ္မႈကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက တည္ေဆာက္ႏိုင္ခဲ့သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း က်ဆံုးၿပီးေနာက္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ လက္မွတ္ေရးထိုးခဲ့ေသာ ပင္လံုစာခ်ဳပ္ကို ႏိုင္ငံေတာ္၏ အာဏာအဆက္ဆက္ ရယူလာခဲ့ေသာ ေခါင္းေဆာင္မ်ားက မေလးစားခဲ့သျဖင့္ ျပည္တြင္းစစ္ႀကီးထြားလာရသည္။

ျပည္တြင္းစစ္ရပ္စဲေရးအတြက္ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို္ ၁၉၄၉ ခုႏွစ္တြင္ တႀကိမ္၊ ၁၉၅၈ ခုႏွစ္တြင္ အိမ္ေစာင့္ အစိုးရ က တႀကိမ္၊ ၁၉၆၃ ခုႏွစ္တြင္ ဦးေန၀င္းအစိုးရက တႀကိမ္ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးခဲ့ပါသည္။ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရး အဖြဲ႔မ်ားက ဒီမိုကေရစီေရး၊ လူမႈလြတ္လပ္ေရး၊ အမ်ဳိးသားတန္းတူေရး၊ ကိုယ္ပိုင္ျပ႒ာန္္းခြင့္ရေရးကို တင္ျပေတာင္းဆိုခဲ့သည္။ အုပ္စိုးသူအစိုးရ အဆက္ဆက္တို႔က ေတာ္လွန္ေရး အဖြဲ႔အားလံုး လက္နက္ခ်ေရး၊ အညံ့ခံ အရံႈးေပးေရးကိုသာ အက်ပ္ကိုင္ ေတာင္းဆိုခဲ့သည့္အတြက္ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးေရး အႀကိမ္ႀကိမ္ ပ်က္ခဲ့ရၿပီးျဖစ္သည္။

၁၉၈၈ ခုႏွစ္ေနာက္တြင္ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီမဟာမိတ္အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ (မဒမခ) တပ္ေပါင္းစုက န၀တ စစ္အစိုးရႏွင့္ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးျပဳလုပ္ရန္ မၾကာခဏ တင္ျပေတာင္းဆိုခဲ့သည္။ စစ္အစိုးရအေနျဖင့္ မဒမခ၏ တင္ျပ ေတာင္းဆိုခ်က္ကို လက္မခံဘဲ လက္နက္ကိုင္တိုင္းရင္းသား တဖြဲ႔ခ်င္းခြဲၿပီး ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးေရးကိုသာ လက္ခံခဲ့ သည္။ သို႔ျဖစ္၍ လက္နက္ကိုင္ လူမ်ဳိးစုအဖြဲ႔အစည္းမ်ားက စစ္အစိုးရႏွင့္ တဖြဲ႔ခ်င္း သြားေရာက္ေတြ႔ဆံု ေဆြးေႏြးခဲ့ သည္။

၁၉၉၃ ခုႏွစ္တြင္ ေကအိုင္အိုအဖြဲ႔က မဒမခမွ ခြဲထြက္ၿပီး စစ္အစိုးရႏွင့္ ပထမဦးဆံုး အပစ္အခတ္ရပ္စဲဲေရး သေဘာတူခဲ့သည္။ ယေန႔တြင္ အဖြဲ႔ေပါင္း (၁၇) ဖြဲ႔တိတိ စစ္အစိုးရႏွင့္ အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရး ရယူႏုိင္ခဲ့သည္။ ယင္းအဖြဲ႔မ်ားအေနျဖင့္ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးလမ္းစဥ္ကို စြန္႔လႊတ္ေၾကာင္း လက္မွတ္ေရးထိုးၿပီး အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရးကို လုပ္ခဲ့ရပါသည္။

အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရးအဖြဲ႔မ်ားသည္ စစ္အစိုးရသတ္မွတ္ေသာ နယ္ေျမဧရိယာ၌သာ ေနရၿပီး ေကြၽးတာစား၊ ေပးတာယူ၊ ခိုင္းတာလုပ္ေနရၿပီး ႏိုင္ငံေရး၊ စည္း႐ံုးေရး၊ တပ္သားတိုးခ်ဲ႕ေရး မလုပ္ရ၊ ႏုိင္ငံေရးပါတီႏွင့္ မဆက္သြယ္ရဟု စစ္အစိုးရက အမိန္႔ထုတ္ထားပါသည္။ စစ္အစုိးရ၏အမိန္႔ကို ယေန႔အထိ လြန္ဆန္ရဲေသာ အဖြဲ႔ဟူ၍ မေတြ႔ရေသးပါ။ စစ္အစိုးရ၏ ႏိုင္ငံေရးေပၚလစီႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဆန္႔က်င္မိေသာ ရွမ္းလက္နက္ကိုင္ SSA အဖြဲ႔ေခါင္းေဆာင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဆထင္ကို ေထာင္ (၁၀၁) ႏွစ္ႏွင့္ မင္းေန၀င္း ေခၚ ႏိုင္ယကၡ (ဗဟိုေကာ္မတီ၀င္) မြန္ျပည္သစ္အဖြဲ႔ကို ေထာင္တသက္တကြၽန္း ခ်မွတ္ခဲ့သည္ကို မည္သူတဦးတေယာက္မွ ၀င္ေရာက္ကူညီ တားဆီးႏိုင္္ျခင္း မရွိသည္ကို ၀မ္းနည္းဖြယ္ရာ ေတြ႔ျမင္ေနရသည္။

အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရးသည္ ႏိုင္ငံေရးအရ အရံႈးေပး အညံ့ခံတာျဖစ္ၿပီး စစ္ေရးအရ လက္နက္ခ်ျခင္းသာ ျဖစ္သည္ဟု ဗိုလ္ခ်ဳပ္ျမက ဆိုပါသည္။ ၁၉၉၅ ခုႏွစ္တြင္ ကရင္နီတိုးတက္ေရးပါတီ (KNPP) က စစ္အစိုးရႏွင့္ အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရး ရယူခဲ့ပါသည္။ န၀တ၊ နအဖသည္ ႏိုင္ငံေရးကို ေျဖရွင္းမည္မဟုတ္၊ ေတာ္လွန္ေရးသမားမ်ားကို စီးပြားေရးႏွင့္ ျမႇဴဆြယ္ၿပီး တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ အင္အားယုတ္ေလ်ာ့လာေစရန္ နည္းဗ်ဴဟာ အမ်ဳိးမ်ဳိးႏွင့္ ေဆာင္ရြက္ေနျခင္း မွ်သာျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ KNPP က အပစ္အခတ္ ရပ္စဲေရးလုပ္ၿပီး မၾကာခင္မွာပဲ စစ္အစိုးရႏွင့္ အပစ္အခတ္ ရပ္စဲေရး ႐ုပ္သိမ္းခဲ့သည္။ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္တြင္ ဥကၠ႒ ဦးခြန္တိေဆာင္၊ ဗိုလ္မႉးခြန္သူရိန္ ဦးစီးေသာ PNLO (ပအို႔လြတ္ေျမာက္ေရး) အဖြဲ႔ကလည္း စစ္အစိုးရ၏ သေဘာထားအမွန္ကို သိရွိ၍ ေတာ္လွန္ေရးနယ္္ေျမသို႔ ထြက္လာပါသည္။

ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရး အလွည့္အေျပာင္းသည္ တုိင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္အဖြဲ႔မ်ားေပၚတြင္ အမ်ားႀကီး မူတည္ေနပါသည္။ အဓိကက်ေသာ အပစ္ရပ္ တုိင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္အဖြဲ႔မ်ားမွာ မြန္ျပည္သစ္ပါတီ၊ ကခ်င္ KIO ႏွင့္ KNPP တုိ႔ျဖစ္ၾကသည္။ နအဖ၏ သေဘာထားအမွန္ကို သိရွိေသာ KNPP အဖြဲ႔သည္ ျပည္သူ႔ဘက္သို႔ ျပန္လည္ကူးေျပာင္းခဲ့ ေသာ္လည္း မြန္ျပည္သစ္ႏွင့္ KIO တို႔ကမူ က်န္ရွိေနေသးသည္။ အပစ္အခတ္ ရပ္စဲေရးအဖြဲ႔မ်ားကို စစ္အစိုးရက ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲမတုိင္မီ လက္နက္ျဖဳတ္သိမ္းေရးကို ႀကိဳးပမ္းခဲ့ပါသည္။ သို႔ေသာ္ အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရးအဖြဲ႔ အမ်ားစုတုိ႔က ဆန္႔က်င္သျဖင့္ စစ္အစိုးရ၏ လက္နက္ျဖဳတ္သိမ္းေရးအစီအစဥ္ မေအာင္ျမင္ဘဲ ရွိေနသည္။

ကခ်င္အဖြဲ႔ျဖစ္ျဖစ္၊ မြန္အဖြဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ တဖြဲ႔ဖြဲ႔က အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရး ပ်က္သြားပါက နအဖ၏ ႏုိင္ငံေရး နာရီလက္တံ ေျပာင္းျပန္လည္သြားႏုိင္သည္ကို နအဖ ေကာင္းေကာင္းသိပါသည္။ စစ္အစိုးရ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးယႏၲရားသည္ အဂၤေတမပါဘဲ စီထားေသာ အုတ္နံရံႏွင့္ တူေနသည္။ အုတ္တခ်ပ္ လြတ္သည္ႏွင့္ နံရံအားလံုး ၿပိဳဆင္းသြားသကဲ့သို႔ စစ္အစိုးရ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးယႏၲရားလည္း ၿပိဳဆင္းသြားႏိုင္သည္။

ထို႔ေၾကာင့္ အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရး မပ်က္ရန္ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္၊ ဧၿပီလ (၂၄) ရက္ေန႔တြင္ ေနာက္ထပ္ နည္းဗ်ဴဟာ အသစ္ျဖင့္ အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရးအဖြဲ႔မ်ားအား လက္နက္အပ္ရန္မလိုေသာ နယ္ျခားေစာင့္တပ္အျဖစ္ စည္း႐ံုး လာျပန္သည္။ နယ္ျခားေစာင့္တပ္သည္ စစ္တပ္၏ ခံစားခြင့္အတိုင္း လစာေပးမည္ဟု တာ၀န္ယူေၾကာင္း စစ္အစိုးရက ဆုိလာျပန္သည္။ သစၥာမရွိ ကတိမတည္သည့္ စစ္အစိုးရကို ယံုၾကည္သူမရွိ ျဖစ္ေနသည္။

၈-၆-၂၀၀၉ ညပိုင္းတြင္ RFA မွ ဦးခြန္ဆုိင္းႏွင့္ အေမးအေျဖလုပ္ရာတြင္ ၀တပ္ဖြဲ႔ႏွင့္ ကိုးကန္႔တပ္ဖြဲ႔တုိ႔က ၎တို႔၏ နယ္ေျမတြင္ စစ္အစိုးရတပ္ ၀င္ၿပီးေနရာမယူလွ်င္ နယ္ျခားေစာင့္တပ္ကိစၥ စစ္အစိုးရ ကမ္းလွမ္းခ်က္ကို လက္ခံေကာင္း လက္ခံႏုိင္ပါမည္။ သို႔ေသာ္ စစ္အစိုးရထံမွ မည္သည့္အကူအညီ အေထာက္အပံ့ကိုမွ် ယူမည္မဟုတ္ဟု ဆုိေနသည္။ ကခ်င္အဖြဲ႔၊ မြန္ျပည္သစ္အဖြဲ႔တုိ႔ကလည္း စစ္အစိုးရ၏ နယ္ျခားေစာင့္တပ္အျဖစ္ ႏိုင္ငံေရးအရ လက္ခံႏိုင္ရန္ ခက္ခဲပါသည္။ လက္ခံလွ်င္လည္း ကခ်င္လူထုႏွင့္ မြန္လူထု၏ သေဘာထားရယူရန္ လိုေနဦးမည္။

မြန္ျပည္သစ္ပါတီသည္ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲကို ၀င္မည္မဟုတ္ဟု ေၾကညာထားၿပီးျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ စစ္အစိုးရဖယ္ရွားေရး တဆင့္တာ၀န္ က်န္ရွိေနေသးသည္။ အမ်ဳိးသားညီလာခံတြင္ ကခ်င္ (KIO) မွ အခ်က္ေပါင္း (၁၉) ခ်က္ပါ၀င္ေသာ တုိင္းရင္းသားအခြင့္အေရးႏွင့္ ပတ္သက္၍ တင္ျပထား သည္ကို နအဖမွ ပယ္ခ်ထားသျဖင့္ ေရြးေကာက္ပြဲ၀င္ပါက KIO သည္ ကခ်င္လူထုႏွင့္ ထိပ္တုိက္တိုးရန္သာရွိမည္။ စစ္အစိုးရေရးဆြဲေသာ ေညာင္ႏွစ္ပင္ အေျခခံဥပေဒတြင္ ျပည္နယ္မ်ား ကိုယ္ပိုင္ျပ႒ာန္းခြင့္ အျပည့္အ၀ မပါရွိေသာေၾကာင့္ ေရရွည္တြင္ ျပည္ေထာင္စုၿပိဳကြဲေရးႏွင့္ တိုင္းရင္းသားစည္းလံုးညီၫြတ္မႈကို ၿပိဳကြဲေစေသာ အေျခခံဥပေဒအျဖစ္သို႔ ဦးတည္ေနသည္ကိုသာ ေတြ႔ရသည္။ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးမ်ားတို႔၏ လိုအပ္ေသာ အေျခခံဥပေဒသည္ စစ္မွန္ေသာ ျပည္ေထာင္စုကို အာမခံေသာ အေျခခံဥပေဒသာျဖစ္သည္။

ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုအတြက္ ေတာ္လွန္ေရးနယ္ေျမတြင္ ၂၀၀၄ ခုႏွစ္၌ ဖက္္ဒရယ္ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒ ေရးဆြဲရန္ ေကာ္မတီတရပ္ ဖြဲ႔စည္းခဲ့သည္။ ယင္းေကာ္မတီမွ ဖက္္ဒရယ္ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒမူၾကမ္း ေရးဆြဲၿပီးျဖစ္၍ ပထမမူၾကမ္းကို ေနာ္ခီးလာစခန္းတြင္ ၂၀၀၆ ခုႏွစ္၊ ဧၿပီလ (၆ ရက္ေန႔မွ ၈ ရက္ေန႔အထိ) ဆန္းစစ္အတည္ျပဳရာတြင္ ျပည္သူ႔ကိုယ္စားလွယ္မ်ား၊ အမ်ဳိးသမီးအဖြဲ႔၊ လူငယ္မ်ားအဖြဲ႔၊ တုိင္းရင္းသား ေခါင္းေဆာင္မ်ား စသည့္အဖြဲ႔ေပါင္း (၅၉) ဖြဲ႔မွ ကိုယ္စားလွယ္ေပါင္း (၁၀၁) ဦး တက္ေရာက္ပါသည္။ ေနာက္ဆံုး ဖက္ဒရယ္ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒကို ၂၀၀၈ ခုႏွစ္၊ ေဖေဖာ္၀ါရီလတြင္ အဖြဲ႔ေပါင္းစံုမွ ဆန္းစစ္ အတည္ျပဳခဲ့ၿပီး တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးအသီးသီး ဖတ္ရႈႏိုင္ရန္ တိုင္းရင္းသားဘာသာအလိုက္ ဘာသာျပန္ ထုတ္ေ၀ခဲ့ၿပီးလည္းျဖစ္သည္။

၂၀၀၉ ခုႏွစ္၊ ဇန္န၀ါရီလ (၂၀) ရက္ေန႔မွ (၂၇) ရက္ေန႔အထိ အုိင္ယာလန္ႏုိင္ငံ ဒဗၺလင္ၿမိဳ႕ MP မ်ား ကြန္ဖရင့္၌ ဖက္ဒရယ္၀န္ႀကီး ဦးခြန္မားရ္ကိုဘန္း၏ အစီရင္ခံစာတြင္ ဖက္ဒရယ္ေရးရာေကာ္မတီက ၂၀၀၅ ခုႏွစ္မွ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္အတြင္း သင္တန္းဆရာ၊ ဆရာမေပါင္း (၂၅) ဦးႏွင့္ ဖက္ဒရယ္ေရးရာ သင္ၾကားပို႔ခ်သည့္ အထက္တန္းေက်ာင္း ႏွင့္ အထက္တန္းလြန္ေက်ာင္းမ်ားကို KNPP နယ္ေျမတြင္ (၅) ေက်ာင္း၊ MNSP နယ္ေျမတြင္ (၅) ေက်ာင္း၊ KNU နယ္ေျမတြင္ (၁၅) ေက်ာင္း၊ စုစုေပါင္း (၂၅) ေက်ာင္း ဖြင့္လွစ္ၿပီး၍ သင္တန္းသားေပါင္း (၃,၀၀၀) မွ် ေမြးထုတ္ႏိုင္ခဲ့ သည့္အျပင္ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕ရွိ ႏုိင္ငံေရးအဖြဲ႔အစည္းမ်ား၊ လူငယ္အဖြဲ႔အစည္းမ်ား၊ အမ်ဳိးသမီးအဖြဲ႔အစည္းမ်ား၊ စက္႐ံုအလုပ္႐ံုမွ အလုပ္သမားမ်ားကိုလည္း စစ္မွန္ေသာ ဒီမုိကေရစီဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စု တည္ေဆာက္ေရး (FCDCC) ေရးဆြဲထားေသာ ဖက္ဒရယ္ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒ မူၾကမ္း၊ ဒုတိယမူၾကမ္း စသည္တုိ႔ကို ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြး ခဲ့ၿပီးဟု အစီရင္ခံစာတြင္ ဖတ္ရသျဖင့္ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စု ထူေထာင္ရန္ အုတ္ျမစ္အခုိင္အမာရွိေနၿပီဟု ဆုိရေပလိမ့္မည္။

ယေန႔တြင္ နအဖက ဒီမိုကေရစီေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ဖမ္းထားသည္မွာ လႊတ္လည္း အခက္၊ မလႊတ္လည္း အခက္။ ေရွ႕တုိးလည္း တံပိုး၊ ေနာက္ဆုတ္လည္း လွည္းထုပ္ အေနအထား ျဖစ္ေနသည္။ နအဖ၏ ႏုိင္ငံေရး အခက္အခဲဆံုး အေကြ႔သို႔ ေရာက္ေနၿပီ။ ဤအေျခအေနကို အခြင့္ေကာင္းယူၿပီး တိုင္းရင္းသားညီအစ္ကိုမ်ား အေနျဖင့္ မည္သည့္အဖြဲ႔ မည္သူ႔ကိုမွ အားမကိုးဘဲ၊ ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးကာ မိမိတို႔၏ ရည္မွန္းခ်က္ျဖစ္ေသာ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စု ထူေထာင္ေရးအတြက္ တက္စံုရြက္ကုန္ဖြင့္ တိုက္ပြဲ၀င္ရန္ လိုအပ္သည္ဟု တင္ျပလိုက္ရပါသည္။