ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီး ညစ္ပတ္ေသာ္လည္း၊ ျခင္ ထူေျပာ ေသာ္လည္း ခံႏုိင္ရည္အင္အား အျပည့္ရွိေနေသာ ရန္ကုန္ လူထုမွာ “ေပ်ာ္စရာႏွစ္သစ္ ျဖစ္ပါေစ” ဟု ေအာ္ႏိုင္ၾကေသးသည္။
“ကမၻာ့ ခံႏိုင္ရည္ အရွိဆံုးႏိုင္ငံသားမ်ား” ဆိုသည့္ ဆုကို ခ်ီးျမႇင့္လွ်င္ ျမန္မာႏုိင္ငံသားမ်ားသာ ရလိမ့္မည္ဟု ဦးရုကၡစိုး စဥ္းစားေနစဥ္ သူ႔အနားသို႔ လူတဦးေရာက္လာသည္။ တျခားသူေတာ့မဟုတ္ ေဒဝါလီမဂၢဇင္း၏ ဇာတ္လိုက္ေက်ာ္ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးျဖစ္သည္။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ဘယ္လိုလဲ ဦးရုကၡစိုးရဲ႕ စဥ္းစားလွခ်ည္လား။
ရုကၡစိုး။ ။ ဒီလူေတြ ေပ်ာ္ေနႏိုင္တာကို အံ့ၾသေနတာဗ်။ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ ထူးဆန္း တယ္။ မီးကပ်က္၊ ကုန္ေစ်းႏႈန္းကတက္၊ ရန္ကုန္က ညစ္ပတ္၊ ဘတ္စ္ကားေတြက က်ပ္ ….။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ဟာ ဦးရုကၡစိုး ဟစ္ပ္ ေဟာ့ပ္ ဆိုေနတာလား။
ရုကၡစိုး။ ။ မဟုတ္ပါဘူးဗ်၊ က်န္ေသးတယ္ ျခင္ကထူ၊ ရာသီဥတုက ပူ … ဒါနဲ႔ေတာင္ ဒီလူေတြ ဘာလို႔ ေပ်ာ္ေနလဲ … အဲဒါကို စဥ္းစားေနတာ။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ မထူးဆန္းပါဘူး ဦးရုကၡစိုးရယ္။ လူေတြ ခံႏုိင္ရည္ရွိေအာင္ က်ဳပ္က ေလ့က်င့္ေပးေနတာ။ တကယ္လို႔ ကမၻာေပၚမွာ လွ်ပ္စစ္မီးဆိုတာႀကီး မရွိေတာ့ဘူး ဆိုရင္ က်ဳပ္တို႔တႏုိင္ငံပဲ အသက္ရွင္က်န္ခဲ့မွာဗ်။ ဟို အေမရိကား ဆိုတဲ့ႏုိင္ငံက ေကာင္ေတြဆို ဒီေန႔မီးမရွိ နက္ျဖန္ ေသကုန္မွာ။
ရုကၡစိုး။ ။ ဒါလည္း ဟုတ္တာပဲ။ ဒါေပမယ့္ လူေတြ စားဝတ္ေနေရး ေတာ္ေတာ္ေလး ခက္ခဲတယ္ေနာ္ ခ်ိဳကုပ္ ဒူးႀကီး။
ခ်ိဳကုတ္။ ။ သိပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီလုိ ခက္ခဲေနမွ က်ဳပ္လုပ္မယ့္ ေရြးေကာက္ပြဲကို စိတ္မဝင္စားမွာေပါ့။ ေရြးေကာက္ပြဲ ကို လူေတြ စိတ္ဝင္စားလို႔ မျဖစ္ဘူးေလ။
ရုကၡစိုး။ ။ ၾကည့္လဲ လုပ္ဦးေနာ္ ခင္ဗ်ားလုပ္ထားတဲ့ ဖြဲ႕စည္းပံု အေျခခံဥပေဒကို လူေတြက တကယ္ အတည္ျပဳ ထားတာ မဟုတ္ဘူး။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ဒါလည္း သိတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ခပ္တည္တည္နဲ႔ ျပည္သူလူထု တခဲနက္ ေထာက္ခံအားေပးလို႔ အတည္ျပဳ လုိက္ရပါတယ္ ဆိုၿပီး ေၾကညာၿပီးၿပီေလ။ ေရြးေကာက္ပြဲကို ဆက္မလုပ္ရင္ က်ဳပ္ သိကၡာက်မွာေပါ့။
ရုကၡစိုး။ ။ NLD နဲ႔ တိုင္းရင္းသားအဖြဲ႕ေတြကိုေကာ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ ပါခိုင္းမွာလား။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ပါခိုင္းမယ္ေလ၊ ပါရမွာေပါ့။ သူတို႔မပါရင္ က်ဳပ္ရဲ႕ ေရြးေကာက္ပြဲ ဘယ္ အထေျမာက္ ေအာင္ျမင္ တယ္ ေခၚပါ့မလဲ။ ဒါေပမယ့္ တခုေတာ့ရွိတယ္ ပါေတာ့ပါ မႏိုင္ေစနဲ႔ ဆိုတဲ့စည္းကမ္းခ်က္နဲ႔ ဝင္ပါခုိင္းမယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကေတာ့ ပါလို႔ မျဖစ္ဘူးဗ်။ ဒါကလည္း က်ဳပ္လုပ္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ လူထု တခဲနက္ အားေပး ေထာက္ခံထားတဲ့ အေျခခံဥပေဒထဲမွာ ပါတာ။
ရုကၡစိုး။ ။ ထားပါေတာ့ ဒါနဲ႔ ခင္ဗ်ားက ေရြးေကာက္ပြဲကို တရားမွ်မွ်တတ က်င္းပေပးမယ္ထင္တယ္ ဟုတ္လား။ ျပည္ပက ပုဂၢိဳလ္ေတြက အဲဒါကို စိတ္ဝင္စား ေနၾကတာ။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ဟမ္ … က်ဳပ္ တခါမွ ကတိမေပးဖူးဘူးေနာ္။ သူတို႔ဘာသာ စိတ္ဝင္စားတာေတာ့ မသိဘူး။ က်ဳပ္က စနစ္တက် က်င္းပဖို႔ စီမံေဆာင္ရြက္ေနတယ္ လို႔ပဲ ေျပာတာ။
ရုကၡစိုး။ ။ အတူတူပဲ မဟုတ္ဘူးလားဗ်။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ မတူဘူးေလဗ်ာ။ စနစ္တက် က်င္းပဖို႔ စီမံေဆာင္ရြက္ေနတယ္ ဆိုတာက ေရြးေကာက္ပြဲမွာ မေတာ္တဆ က်ဳပ္တို႔ စစ္တပ္က ၂၅ ရာခိုင္ႏႈန္းအတိပဲ ရခဲ့တယ္ဆိုရင္ ...။
ရုကၡစိုး။ ။ ေန … ေနပါဦးဗ်။ ခင္ဗ်ားတို႔ စစ္တပ္က ၂၅ ရာခိုင္ႏႈန္း ယူထားၿပီးသားပဲဟာ။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ အင္းေလ အဲဒီလို အတင္းယူထားတဲ့ ၂၅ ရာခိုင္ႏႈန္းကလြဲလို႔ တျခား ဘာမွ ထပ္မရဘူးဆိုရင္ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ ဆိုတာကို ျပင္ဆင္ထားတာ။
ရုကၡစိုး။ ။ ေၾသာ္ ဒီလိုလား။ ဘာေတြ ျပင္ဆင္ထားလဲ လုပ္ပါဦး။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ဥပမာ - ေငြတိုက္စာခ်ဳပ္ေတြ ထုတ္ေရာင္းလိုက္တယ္ဗ်ာ။ ႏွစ္သစ္လက္ေဆာင္လိုလို ဘာလိုလိုေပါ့။ အတိုးႏႈန္းမ်ားေတာ့ ဝယ္လိုက္တာလည္း ေသာက္ေသာက္လဲပဲ။ အဲဒီပိုက္ဆံေတြကို တခုခုမွာ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံ ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္လိုက္မယ္။ ၿပီးေတာ့ အရႈံးေပၚျပလိုက္မယ္။ အတိုးေတြ အရင္းေတြကို ေနာက္တက္မယ့္ အစိုးရက ဆပ္ပေစေပါ့။
ရုကၡစိုး။ ။ အႀကံပက္စက္ … အဲ အႀကံႀကီးပါေပ့။ ဆက္ပါဦး။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ရွိေသးတယ္။ စက္ရံုေတြကို ပုဂၢလိကပိုင္လုပ္ေပးလိုက္မယ္၊ ဘယ္ႏွႏွစ္စာခ်ဳပ္ေပါ့။ အဲဒီ လူေတြကလည္း က်ဳပ္လူေတြပဲ။ ပိုက္ဆံ ေဖာခ်င္းေသာခ်င္း ထားစရာေနရာမရွိတဲ့ သူေတြေပါ့။ သူတို႔ဆီက ပိုက္ဆံေတြ က်ဳပ္တို႔အိတ္ထဲထည့္။ သူတို႔ကိုေတာ့ လုပ္ငန္းေတြ လုပ္ ဆိုၿပီး ေပးလိုက္မယ္။ ရႈံးလည္း ျပႆနာမရွိမယ့္သူေတြေပါ့။ မဟုတ္လည္း သူတို႔ရဲ႕ ေငြေတြကို ဘယ္ႏိုင္ငံတကာ ဘဏ္မွာမွ အပ္လို႔မွမရဘဲ။
တက္ႂကြစြာ ေျပာဆိုေနေသာ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးကို ၾကည့္ရင္း ဦး႐ုကၡစိုးပါးစပ္က ခပ္တိုးတိုး “ရွိေသးလား” ဟု ေမးလိုက္သည္။ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးက ဦးရုကၡစိုးကို စိတ္မဝင္စားဘဲ ဆက္ေျပာသည္။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ တကယ္လို႔မ်ား အဲဒီလို ပုဂၢလိကေပးလိုက္တဲ့ လုပ္ငန္းေတြက ေအာင္ျမင္ၿပီး လူေတြအတြက္ နည္းနည္းပါးပါး အသံုးတည့္တယ္ ဆိုရင္ ဒါေတြကိုျပၿပီး ေရြးေကာက္ပြဲမွာ မဲဆြယ္လို႔လည္း ရတာေပါ့။
ရုကၡစုိး။ ။ ေကာင္းလိုက္တဲ့ ဦးေႏွာက္ ေရႊခ်ထားဖို႔ ေကာင္းတယ္။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ေရႊခ်ဖို႔ေတာ့ မလုပ္နဲ႔ေတာ့ … က်ဳပ္က ဝန္ထမ္းေတြကို ႏွစ္သစ္လက္ေဆာင္ လစာတိုး ေပးလိုက္တာနဲ႔ ေရႊေစ်းေတြ တက္ကုန္ၿပီ။ ကုန္ေစ်းႏႈန္းေတြလည္း တက္ဦးမွာ၊ ထိန္းလို႔မႏိုင္ေတာ့ဘူး။
ရုကၡစိုး။ ။ (“ေတာ္ေသးတာေပါ့ လက္ေဆာင္မို႔လို႔ပဲ” ဟု စဥ္းစားရင္း) ႏွစ္သစ္မွာ ရက္ရက္ေရာေရာ တိုးေပး လိုက္တာပဲေနာ္။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ဒါေပမယ့္ လက္ကိုင္ဖုန္း ေျပာခေတြကိုေတာ့ ၂ ဆတက္လိုက္တယ္ … နည္းနည္းေပး မ်ားမ်ား ယူေပါ့။
ရုကၡစိုး။ ။ လစာ ဆိုလို႔ ခုမွ သတိရတယ္။ ခင္ဗ်ား တိုးေပးလိုက္တာ ေပါႂကြယ္စရိတ္ဆို၊ က်ေနာ္ေတာ့ ရွားပါး စရိတ္ပဲ ၾကားဖူးပါတယ္။
ခ်ဳိကုပ္။ ။ ဒါကေတာ့ ေရြးေကာက္ပြဲအတြက္ ယၾတာေခ်တာဗ်။ က်ဳပ္ေဗဒင္ဆရာက ေျပာထားတယ္။ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲ အထေျမာက္ ေအာင္ျမင္ခ်င္ရင္ အားလံုးကို ေျပာင္းျပန္လွန္ပါ တဲ့။ အဲဒါေၾကာင့္ ရွားပါးစရိတ္ကို ေပါႂကြယ္စရိတ္လို႔ ျပင္လိုက္တာ။
ရုကၡစိုး။ ။ ဒါဆို က်န္တာေတြေကာ ...။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ က်န္တာေတြလည္း လွန္ရမယ္။ လွန္မယ့္လွန္ေတာ့ အကုန္လွန္မွေပါ့။ က်ဳပ္တို႔ရဲ႕ အစိုးရ နာမည္က အစ လွန္မယ္။ ႏိုင္ငံေတာ္ ပူေလာင္ဆူပြက္ေရးႏွင့္ ခ်ံဳးခ်ံဳးက် ေကာင္စီ လို႔ ေျပာင္းလိုက္တယ္။ က်ဳပ္ေထာင္ေပး ထားတဲ့ အသင္းႀကီး ဆိုရင္ ျပည္ေထာင္စု ႀကံဳလွီေရးႏွင့္ ခ်ိနဲ႔ေရးအသင္းလို႔ ေျပာင္းလိုက္ၿပီ။ အဲဒီေတာ့ က်န္တဲ့ သူေတြလည္း လိုက္လွန္ရမယ္။
ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးက မ်က္လံုးျပဴးကာ ေျပာလုိက္ေသာေၾကာင့္ ဦးရုကၡစိုးလန္႔သြားသည္။
ရုကၡစုိး။ ။ က်ဳပ္ … က်ဳပ္ေတာ့ မပါပါဘူးေနာ္။ က်ဳပ္က ခ်င္းမိုင္ရုကၡစိုးဗ်။
ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးက “မရဘူး။ ခင္ဗ်ားလည္း လမ္းေလွ်ာက္ရင္ ကင္းၿမီးေကာက္ေထာင္ေလွ်ာက္၊ ကားေတြလည္း ေနာက္ျပန္ပဲ ေမာင္း ရမယ္၊ နာမည္ေတြအားလံုးလည္း ေျပာင္းျပန္မွည့္ရမယ္။ ဒါ ႏိုင္ငံေတာ္ ပူေလာင္ ဆူပြက္ေရးႏွင့္ ခ်ံဳးခ်ံဳးက် ေကာင္စီရဲ႕ အမိန္႔ ေၾကာ္ျငာအမွတ္ ၂၀၁၀ မ်ဥ္းေစာင္း ၁ ပဲ။ ပလို႔ဂ်ိ” ဟုဆိုကာ ဆပ္ကပ္ထဲမွ လူရႊင္ေတာ္မ်ားကဲ့သို႔ ကင္းၿမီးေကာက္ေထာက္၍ ေဘာက္ဆတ္ေဘာက္ဆတ္ ေလွ်ာက္ထြက္သြား ေတာ့သည္။ ဦးရုကၡစိုးႀကီးမွာကား ကင္းၿမီးေကာက္ မေထာင္တတ္ ေလေသာေၾကာင့္ နတ္တို႔တန္ခိုးႏွင့္ ကိုယ္ေဖ်ာက္ကာ ခ်င္းမိုင္သို႔ အသာျပန္လစ္ခဲ့ရေလေတာ့သည္။ ။
ေထြရာေလးပါး က႑သည္ Satire ေခၚ သေရာ္စာ က႑ ျဖစ္ပါသည္။ သတင္းအခ်က္အလက္ အမွန္မ်ား အေပၚ အေျခခံ ေရးသားထားျခင္း မဟုတ္ပါ။
No comments:
Post a Comment