Jade and gem sale earns Myanmar $175 million

YANGON, Myanmar (AP) — Myanmar has earned more than $175 million (130 million euros) from its latest government-sponsored sale of gems, despite a U.S. ban on their import, an official said Friday.

Most of the revenue from the 13-day auction that ended Thursday was earned from the sales of jade, which fetched more than $172 million (128 million euros).

Gemstones and pearls were the other items offered.

An organizer of the gems emporium, speaking on condition of anonymity because he is not authorized to release information, said 2,648 gem merchants participated from nearly a dozen countries, including China, Thailand, Japan and Canada.

In July, President Bush signed legislation banning the import of gems from Myanmar, which already was the voluntary policy of retailers like Tiffany's and Bulgari.

It is one of several economic sanctions Washington has applied to Myanmar's military government because of its poor human rights record and failure to hand over power to a democratically elected government.

U.S. officials said at that time that Myanmar has been evading earlier gem-targeting sanctions by laundering stones in other countries before they are shipped to the United States.

Myanmar gem sellers say the sanctions have very little impact on their business because they rely on Chinese and Thai gem merchants, who are the major buyers.

The largest contingent at this latest sale was the more than 2,200 gem merchants from China, which is the main market for Myanmar jade. The second largest contingent of more than 70 gem merchants were Thais, who usually dominate the gems and jewelry bidding.

Due to U.S. economic sanctions imposed on Myanmar in July 2003, which froze all U.S. dollar remittances to the country, international business transactions including the gem sales are done in euros.

Organized by the Mines Ministry, the events are major revenue earners for Myanmar — one of the biggest jade and gem producing countries in the world. Myanmar has held gem emporiums since 1964, and organizers launched a midyear sale in 1992.

RUSSIA-BURMA NUCLEAR INTELLIGENCE REPORT

By Roland Watson
August 7, 2008

We have received additional intelligence that expands our last report, and which also provides confirmation for earlier reports. This intelligence comes from new sources. In summary, as we continue to receive information, the details of the SPDC’s nuclear program are becoming more and more concrete.

Nuclear program objective

In May 2001, at the National Defence College (Rangoon), SPDC Science and Technology Minister U Thaung said that Burma would make an effort to possess nuclear weapons by 2020. Once achieved, this would make the regime the strongest military power in Southeast Asia; the country would be transformed into the “Fourth Burman Empire”; and, it would be able to threaten Thailand militarily.

This statement reveals the SPDC to be a grave threat to international security and peace. The regime's announcement that its new 10 MW reactor is intended for peaceful research purposes is a lie.

Program background

The SPDC’s program to acquire nuclear weapons began in 1990. (At this time the junta was known as SLORC.) Rangoon University Physics Professor U Po Saw was consulted about developing the technology, and also the selection of candidates to become state scholars. The process of honing cadet officers for training in nuclear technology was begun in 1997 with Defense Services Academy Class 42.

Prior to 2000, Russian nuclear experts were invited and discussions on building a reactor, its location, and the training of state scholars, were held.

Our sources also tell us that the junta first contacted India to obtain nuclear technology. The country agreed to accept state scholars. However, since India also stipulated that it had to supervise and control the operation of the reactor, this approach was halted.

With the help of China, the SPDC succeeded in reaching its agreement with Russia. In addition, the Chinese government has advised the junta that it should try, by various means, to make nuclear weapons and, if it cannot produce them by its target date of 2020, that it should buy them.

In 2003, the regime sent thirty military officers to North Korea to study reactor technology. In 2006, it started buying from the North the machinery necessary for reactor construction. The SPDC established its connection with North Korea so it would not have to stop the program if its relations with Russia turned sour.

The SPDC sells natural resources to obtain nuclear technology, including for the costs of educating the state scholars (a new source confirms that there are over 4,600 in Russia alone). We have also learned that the resource sales included 20,000 tons of iron ore mined in Ka-thaing Taung, a range in the Hpakan area in Kachin State (near the famous jade mines). But, and as has been reported by others, the junta did experience financial problems in 2005 and its program with Russia was suspended. These difficulties were overcome, the program was restarted, and the SPDC is now financially secure. (The reason for this change of fortune is obvious. According to the new U.S. Burma law: “The Congressional Research Service estimates that the Yadana pipeline provides at least $500,000,000 in annual revenue for the Burmese Government.”)

Our new sources further tell us that the SPDC has secretly tried to gain assistance from Iran. This confirms a relationship that we have previously heard about from other sources.

Further, in 2000, Japan started taking scholars for doctoral level studies, to operate a reactor. With the help of Japan, new departments of nuclear science have been set up at Rangoon University, Mandalay University, and the Defense Services Academy.

Training in Russia

In 2001, the first batch of scholars, 150 military officers, was sent to Russia from Tada U Airport on chartered Aeroflot flights.

In Russia, the scholars attend a variety of institutes in Moscow and also St.Petersburg, depending on their subjects of study. The schools include:

MEPHI – Moscow Engineering Physics Institute
MIET – Moscow Institute of Electronic Technology
MATI – Moscow Institute of Aviation Technology
MAI – Moscow Aviation Institute
BMSTU – Bauman Moscow State Technical University
MITT – Moscow Institute of Thermal Technology
MISI – Moscow Civil Engineering Institute
MSMU – Moscow State Mining University

MEPHI teaches nuclear science, MIET rocket guidance, MAI aircraft and space subjects, and MATI the technology for building rockets to carry satellites. There are also course programs in tunneling, uranium mining, and uranium ore refining.

Our new sources confirm that many of the scholars are unhappy. They were forced to go to Russia; their pay is too low; the harsh weather has caused them problems; and the medical care they receive is inadequate. They complained to the Burma Embassy in Moscow, and asked to be sent home. In response, the Directorate of Intelligence sent weekly instructions urging them to complete their work and to fulfill the national aim (to produce nuclear weapons). At one point former Foreign Minister U Win Aung came in person and told the students to finish their studies. He relayed a message from Vice Chief of Staff Maung Aye that anyone who married a Russian woman scientist and then returned to Burma would be rewarded.

Also, in 2002, Quartermaster General Win Myint as well as the Navy Chief, Air Chief and Transport Minister went to Russia and arranged for the training of twenty Air Force pilots, who would then take ten purchased MIG 29s back to Burma. They additionally discussed whether Burma should acquire aircraft carriers and submarines. In July 2002, Science and Technology Minister U Thaung went to Russia and signed the agreement for the acquisition and construction of the nuclear reactor.

Reactor Location

In our previous report we stated that the site of the reactor is Kyauk Pa Toe (aka Kyauk Pha Htoe), near Tha Beik Kyin. While we do not yet have a confirmation of this, we have received additional information about the SPDC’s efforts to keep its location secret.

Even the technicians who were trained to build the reactor were not allowed to know its site. In June 2006, there was an information leak, and the officers for the program were called to Naypyidaw and interrogated. This is apparently a reference to the information that was published by Bertil Lintner in a July 2006 Asia Times article, which said that North Korean technicians had been seen at Natmauk, a town to the east of Magwe.

We have now learned that a 10-megawatt reactor was being built (or was intended to be built) in Myaing Township, Magwe Division, and further that it was to use heavy water and, for that reason, that it would be able to produce plutonium.

This leaves us with two plausible reactor sites, Myaing Township and Kyauk Pa Toe. One scenario that could explain this discrepancy is that the SPDC’s original plan was to locate the reactor in Magwe, but that this subsequently changed, perhaps because, as The Irrawaddy reported, it is an earthquake zone. In any case, while Magwe remains a possibility, there is also a strong source identification for Tha Beik Kyin.

Uranium activities

We have received additional information about Burma’s uranium deposits, which helps confirm our prior reports. Uranium ore that is commercially exploitable exists in the Kyauk Pyon, Paungpyin and Kyauk Sin areas. In addition, uranium prospecting has occurred or is underway in southern Tenasserim, Karenni State (the Loikaw area), Moehnyin in Kachin State, and in areas west of Taunggyi.

Uranium milling is in progress at Tha Beik Kyin. Further, and as we speculated in our last report, we have received information that a program to enrich milled uranium (yellowcake) to U-235 has also begun at Tha Beik Kyin. The entire operation at this location is now referred to as Nuclear Battalion-1.

We have also had confirmed that in early 2006, yellowcake was sold to North Korea. In July 2006, the regime purchased from North Korea nuclear activation equipment for use in uranium enrichment and also for the production of plutonium. While we do not know the precise nature of this equipment, there is a good probability, given the other information, that it includes centrifuges. At least one North Korean nuclear expert is now working in Tha Beik Kyin.

We further have confirmation that a related Military Research Center was built in the Setkhya range (aka Sa Kyin) near Lun Kyaw, which area is also reportedly a Nuclear Battalion, and that there is a Civilian Research Center in Kyaukse Township. There are also Russian nuclear experts in Pyin U Lwin, who give refresher courses to the state scholars after they return home.

Military modernization and Napyidaw defense

The SPDC has made a great effort to purchase major weapons systems and to modernize its armed forces. We can now report the following significant acquisitions.

In 2002, the junta bought 122 mm howitzers from North Korea. From China Northern Industries Corporation, it bought fifteen large radars for air force use. These radars were installed at Mingaladon Air Force base; Namsan Air Force base; the radar base at the top of Nat-ye-gan Mountain in Ann Township; Hainggyi Island radar base; and Koko Island radar base. Moreover, for sea and coastal security the regime installed naval-use radars, on Pyin Wain, Take Soon and Ta-pin-hmaw islands in the Irrawaddy Division; on Kyun Thaya, Mayu, Man-aung and Nantha islands in Arakan State; and on eight islands in Tenasserim Division. In 2002, it also bought, from Russia, ten MIG-29s; as well as, in February 2005, missile launchers and trucks; and, in November 2006, 122 mm and 240 mm missiles.

Naval officers are enrolled in training courses in India and Russia. In India, they attend a Ship Simulator Course, and in Russia Anti-Ship Firing and Missile courses. From September 2007, the SPDC started to buy twenty-eight anti-ship missile carriers, in batches, and the related missiles. India together with China are also both selling and giving weapons to Burma. In 2007, India gave 76 mm and 75 mm mountain batteries and 120 mm anti-aircraft batteries, for ten anti-aircraft battalions.

Before 2000, there were only two artillery divisions in Burma. By 2004, the heavy weapons force had been expanded to ten artillery divisions and one rocket division.

Since the move of the military headquarters to Pyinmana, fiber optic cables have been used to communicate with the regional commands. A Wide Area Network (WAN) is used to connect strategic locations including the defense perimeter of Naypyidaw, the radar bases in Rangoon Division, the air force bases, the naval bases, etc. In addition, for the defense of Pyinmana, the ten battalions of MOC 6 are posted in the area. An anti-aircraft battalion is stationed at Taung Nyo in the Pegu Yoma range, another anti-aircraft battalion is to the east of Wegyi and Thawutti, and a number of anti-aircraft missiles are based in Pyinmana itself. For additional security for Naypyidaw, two armored battalions are stationed between Pyawbwe and Pyinmana towns, and three artillery battalions and the No. 901 Artillery Operation Command are in the Bawnetgyi-Payagyi area, in Pegu Division.

For signal communications security, the SPCD is developing its own wireless systems. Prior to 2006, XD-D6M machines were used. They could generate wavelengths of from .01 to 99 meters, and the signal could be intercepted easily. For that reason, the SPDC instructed the Armed Forces Main Communications Factory to produce new devices. In 2006, the factory created a new wireless device, with Chinese technical assistance, and it was tentatively named 2006M1. The new machines produce wavelengths of from .00001 to .00009 meters. It is reportedly quite difficult to intercept messages sent over the new machines.

The SPDC is also developing computer software to replace the manual firing programs for the 76 mm and 120 mm artillery, mortars, 25 Pounder and 105 mm howitzers, etc. There has also been software research for forward observation systems both from the ground and the air.

The defense industry factories No. 16 and 19 have been extensively modified so that they may produce spare parts. (Chinese and Russian weapons are notorious for regularly needing replacement parts, and the weapons also wear out more quickly in the tropics.) The SPDC had Chinese and North Korean experts modify factory No. 14 so that it is able to produce medium-range rockets. Construction of factory No. 14 was started in 2000 in Ngapeh Township of Magwe Division and it is believed to be in operation. Approximately 3,000 military engineers are working in the factory. (Note: Our last report estimated that it would be five years before the SPDC could produce medium-range rockets, but it referred to Russian-made guided rockets, so this could be a separate project.)

Conclusion

The fact that the SPDC is aggressively seeking nuclear weapons (not to mention all of its other programs) should make the leaders of Thailand, and the world, extremely concerned. The appeasement policy of the Thai government and the International Community towards the junta must be reversed. The SPDC is a threat of the greatest severity. It must be stopped. Since the Security Council, with Russian and Chinese vetoes, is unable to act, there must be an alternative solution. The only real options are for the U.S., either alone or with other concerned nations (Thailand?), to assist the people of the country to free themselves, using whatever means are required.

At the moment, though, there is a conspiracy of silence even to acknowledge this threat. Thailand, the U.S. and other nations are preoccupied with other problems. There is no desire to recognize publicly another new crisis. We therefore must force the issue.

We at Dictator Watch recognize the need for the media to confirm its sources and to only publish news after it has been verified. But, we also understand that there is such a thing as investigative journalism. For situations as serious as this, we are surprised that there are apparently not major investigations underway, by leading media outlets. After all, there are innumerable dissatisfied people inside the SPDC, including many who should have knowledge of the intelligence that we have revealed. It should not be that difficult to secure independent confirmation.

Our reports to date have served to alert the Burmese, NGO and intelligence communities, but because there has been no major media coverage the world at large is as yet uninformed. Most importantly, this lack of coverage means that political leaders, in Thailand, the U.S., at the U.N., etc., can continue to act as if there is not a problem.

The fact that the new U.S. Burma law requires the Secretary of State to prepare a report on the SPDC’s programs for weapons of mass destruction is a good start, and something to which we would be pleased to contribute. However, a threat of this severity requires more than a report.

က်ားရဲ(ဦးဝင္းတင္၏ေထာင္တြင္းခံစားမႈကဗ်ာ)

ေနျပင္းလွ်င္

ႏွင္းမႈန္လည္း

ေစြ႔ေစြ႔ခုန္ အိုက္လိုအိုက္

ခိုက္ခိုက္တုန္ ခ်မ္းလိုခ်မ္း

အခန္းက်ဥ္းက်ဥ္း

အလင္းမ၀င္ ….. ေလမ၀င္

ေနမျမင္ ….. လမျမင္

လူမျမင္ ….. သူမျမင္မွာ

ထိုင္လွ်င္ထိုင္ ….. မထိုင္လွ်င္ေငး

အိပ္လွ်င္အိပ္ ….. မအိပ္လွ်င္ေတြး

သတင္းေမးဖို ့့ေ၀းေရာ ….. သီခ်င္းေလးမွ မဆိုရ

စါဖတ္ဖို ့ေ၀းေရာ…..ကဗ်ာေလးမွ မစပ္ရ

တရားေဟာဖို ့ေ၀းေရာ ….. စကားေလးမွ မေၿပာရ

အေဟာသိက ….. သံသရာ

ငါ့ကမ ၻာ ပိစိေကြး

အခန္းက်ဥ္းကေလး ….. ပတ္ေလွ်ာက္လိုက္

သံတခါး၀ ….. ရပ္လိုက္

တမတ္တပ္တပ္ ….. တေနကုန္။ ။

မေန ့ကလည္း ….. တေနကုန္

ဒီေန ့လည္း…..တေနကုန္

မနက္ျဖန္လည္း ….. ကုန္အံုးမယ္

ကုန္….. ကုန္….. ကုန္….

ကုန္ခ်င္သေလာက္ကုန္စမ္း..

တရက္ကုန္မလား ….. တသက္ကုန္မလား

တလကုန္မလား ….. တဘ၀ကုန္ မလား

တႏွစ္ကုန္မလား ….. တေခတ္ကုန္မလား

အားမေလွ်ာ့ဘူး ….. မေပ်ာ့ဘူး

ေပျဖစ္ေတာ့ခံမယ္ ..… တူုျဖစ္ေတာ့ ႏွံမယ္

အမွန္တရား ….. တို႔ဖက္မွာ႐ိွတယ္

ၿပည္သူအမ်ား ….. တို႔ဖက္မွာ႐ိွတယ္

ကာလယႏ ၱား ….. တို႔ဖက္မွာ႐ိွတယ္

႐ွင္ေတာ္ဘုရား ….. တို႔ဖက္မွာ႐ိွတယ္

သိၾကရဲ႔လား။ ။

တိရိစ ၦာန္႐ံု က က်ားလို ..… ေလွာင္အိမ္ထဲမွာ

တလြန္႔လြန္႔နဲ ့

က်ားၫြန္႔တံုးမယ္ ထင္ေနသလား …

မွားလိုက္တဲ့အျမင္ ..… ဟားတိုက္လို႔ ရီခ်င္စရာ။ ။

မွတ္ထားေဟ့….

အ၀ါေပၚမွာ … အနက္စင္း…

မပ်က္မယြင္း …. ကြက္ကြက္ကြင္း …

အ႐ွင္းသား မလြဲသေရြ႕

အထင္းသားစြဲ သေရြ႕

က်ားရဲဟာ က်ားရဲ

ငါလည္း….

အဲဒီလိုပဲကြ….. ေဟ။ ။

[ ဦး၀င္းတင္ (ဟံသာ၀တီ) ေထာင္ထဲတြင္ေရးဖြဲ႔ခဲ႔ေသာကဗ်ာ ]

Writers Project Fellow Thida Speaks and Writes of Oppression in Burma

Ma Thida

October 17, 2008

Ma Thida, a Burmese author/doctor, explored the intersections of her life and Burmese post-colonial politics during a lecture on Thursday.

Thida, this year’s International Writers Project fellow at Brown, also gave a reading from her short story "Waiting." The story is based on the lives of one of her fellow political dissidents and his wife, both of whom long to meet each other in the open air. (A segment of her reading is available below.)

Thida first became involved in opposition politics as a medic and a reporter, following the Burmese student protests of the late eighties. In 1993, after the publication of her novel Sunflower, she was arrested and sentenced to 20 years in prison.

During Thida’s time in prison, her release became an international cause and she remembers joyfully the celebration of her 29th birthday at an international women's conference. In prison, Thida accumulated numerous medical problems, she said, so that many people thought she would not survive her sentence.

Released early in 1999, she has spent the last decade working on various media projects and running her non-profit clinics.

Thida has been active on campus since arriving this fall, giving talks and readings – particularly marking the recent one-year anniversary of the violent crackdown on peaceful protests in her home country.

By Watson Student Rapporteur Brenna Carmody '09

DVBသတင္းမ်ား

ျမန္မာျပည္ စာနယ္ဇင္းေလာကႏွင့္ ပတ္သက္၍ သတင္းစာဆရာႀကီး ဦးဝင္းတင္ႏွင့္ ေတြ႕ဆံုျခင္း

လက္ရွိ ျမန္မာျပည္စာနယ္ဇင္းေလာက ဖိႏွိပ္ခံရမႈႏွင့္ ယခင္စာနယ္ဇင္းေလာက အေျခအေနကြာျခားခ်က္မ်ား၊ မီဒီယာ၏ အခန္းက႑ အေရးပါပံုတို႔ကို ဧရာဝတီမဂၢဇင္းက သတင္းစာဆရာႀကီး ဦးဝင္းတင္အား ေမးျမန္း၍ ေဖာ္ျပလိုက္ပါသည္။

ဦးဝင္းတင္ (ဓာတ္ပုံ - ျမတ္မိုးေမာင္)

ေမး။ ။ အက္ရွင္တိုင္းမ္စ္ဆိုတဲ့ ျပည္တြင္းထုတ္ ဂ်ာနယ္တေစာင္မွာ ဆရာ့ အေၾကာင္း တပုိဒ္ပါလို႔ အပိတ္ခံရတယ္ ၾကားတယ္။ အဲဒီေပၚမွာ ဘာေျပာခ်င္ လဲဆရာ။

ေျဖ။ ။ သူတို႔ (အာဏာပိုင္ေတြ) က ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ေတာ့ ႀကံဖန္ၿပီး ခ်ဳပ္ခ်ယ္ဖို႔ကို နည္းမ်ိဳးစံုနဲ႔။ တလ ပိတ္မယ္၊ ၂ လပိတ္မယ္ ဆိုတာမ်ိဳး၊ ဒီဟာ လုပ္ျခင္းအားျဖင့္ တျခားလူေတြကိုပါခ်ဳပ္ခ်ယ္ၿပီးျဖစ္သြားတယ္ ဆိုတာမ်ိဳး လုပ္ၾကတာပဲဗ်။ ဒါက စာေစာင္တေစာင္ခ်င္းစီကို ပိတ္တာ။ ေနာက္တခုကေတာ့ စာနယ္ဇင္း လြတ္လပ္ခြင့္ကို တားျမစ္ထားတယ္ ဆိုတာကို ျပတာ။ ဒီဟာနဲ႔ ပတ္သက္တာကေတာ့ ႀကံဳေနရမွာပဲ။ ႀကံဳလည္းႀကံဳခဲ့ရတာပါပဲ။

ေမး။ ။ မ ဆ လ ေခတ္မွာ ဆရာသတင္းစာ အယ္ဒီတာလုပ္တုန္းကနဲ႔ ခုနဲ႔ စိစစ္ေရး ကိစၥေတြ၊ သတင္းစာ ေလာကေတြနဲ႔ ဘယ္လိုကြာဟလဲ ေျပာပါဦး။

ေျဖ။ ။ မကြာပါဘူး။ တူတူပါပဲ။ မထူးပါဘူး။ ဒီခ်ိန္မွာစာေစာင္ ၂ ေစာင္ကို ပိတ္တယ္။ မဆလ ေခတ္တုန္းက စာေစာင္ ေတြ အားလံုးပိတ္ပစ္ခဲ့တာပဲ။ ေနာက္တခါ စီးပြားေရးအရ ညစ္တာတို႔ တခုခ်င္း စာနယ္ဇင္း လြတ္လပ္ခြင့္ကို ပိတ္တဲ့ ေနရာမွာေတာ့ သီးျခား လုပ္ေဆာင္မႈေတြ မတူေပမယ့္ မ်က္စိပိတ္ နားပိတ္ေအာင္ လုပ္ထားတာကေတာ့ ဦးတည္ခ်က္က ဘာမွ မကြာဘူး။ က်ေနာ္ေျပာခ်င္တာကေတာ့ စာနယ္ဇင္းေတြအေနနဲ႔ ႐ုန္းကန္ရမယ္။ အခ်င္းခ်င္း ညႇိလုပ္တာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ တေစာင္ခ်င္းစီပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ငံု႔ခံေနတာမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲနဲ႔ တတ္ႏိုင္သေလာက္ အေၾကာင္းအရာ တခုခ်င္းစီေပၚမွာ ႐ုန္းကန္မႈ ရွိရမယ္။ အဲလိုပဲ က်ေနာ္က ယူဆတယ္။

က်ေနာ္ကေတာ့ သတင္းစာေတြ မလုပ္ႏို္င္ေတာ့ဘူး။ သတင္းစာက မ်ားမ်ားလုပ္ရတယ္၊ ျမန္ျမန္ လုပ္ရတယ္၊ က်ယ္က်ယ္ လုပ္ရတယ္။ က်ုယ္က်ယ္ လုပ္ရတယ္ ဆိုတာက ေတာေရာ၊ ၿမိဳ႕ေရာ၊ ကမၻာေရာ၊ ျမန္မာေရာ။ စီးပြားေရး၊ ႏိုင္ငံေရး၊ လူမႈ ေရးေတြ လုပ္ရတယ္။ မ်ားမ်ားလုပ္ရမယ္ဆိုတာက အေၾကာင္းအရာ မ်ားႏိုင္သမွ် မ်ားေအာင္ ထည့္ရတယ္၊ စံုႏိုင္သေလာက္ စံုေအာင္ လူမႈဘဝကို လႊမ္းၿခံဳႏိုင္ေအာင္ အဲလိုေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ျမန္ျမန္လုပ္ရတယ္။ အရင္ေခတ္ကဆို တယ္လီဖုန္းေလာက္ပဲ ရွိတဲ့ၾကားက ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ရတယ္။ ဒီဟာေတြေလာက္ကို က်ေတာ္ မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ခု ဂ်ာနယ္ေတြ ႀကိဳးစားၾကတယ္ ေကာင္းပါတယ္။ မွားၾကတာေတြ ရွိမွာပဲ။ မွားပါေစ။ အေရးမႀကီးပါဘူး။ မွားတယ္ မွန္တယ္ဆိုတာ တေခတ္နဲ႔ တေခတ္ စံခ်င္းမွမတူတာ။ မွားတာကို ဂ႐ုစိုက္စရာမလိုပါဘူး။

တခုပဲ ေဝဖန္ခ်င္တာက ခင္ဗ်ားတို႔မွာ ရုန္းကန္တာနည္းနည္း နည္းတယ္ထင္တယ္ဗ်။ က်ေနာ္တို႔ တုန္းကလည္း ဖိႏွိပ္မႈက အတူတူပဲ။ မထူးဘူး။ ဒီေခတ္မွာ ဖိႏွိပ္ခံရတာလည္း တူတူပဲ မထူးဘူးဗ်။ တခ်ိဳ႕ကထင္ၾကတယ္ ဒီေခတ္မွာမွ ပိုဖိႏွိပ္ခံရတယ္ လုိ႔ … ။ အဲဒါမဟုတ္ဘူး။ တူတူပါပဲ။ သူတို႔မႀကိဳက္တာ တခုခု လုပ္မိရင္၊ ပါလာရင္ ဘယ္ေခတ္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ပိတ္ပစ္တာပဲေလ။ ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈက ဒီလိုပဲ ရွိေနမွာပဲ။ အဲဒီၾကားကေန ႐ုန္းကန္ၾကရလိမ့္မယ္။

အဲဒီမွာ က်ေနာ္က ဘာဥပမာ ျပခ်င္လဲဆိုေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၃၀ ေက်ာ္က ကာတြန္းဆရာေတြကို မိန္႔ခြန္းတခုေျပာ ရတယ္။ အဲဒါေလး ေျပာခ်င္တယ္။ အဲဒီတုန္းက သူတို႔ကို ခင္ဗ်ားတို႔ ကာတြန္းေတြ သိပ္ေကာင္းတယ္ဗ်ာ။ ေရးတာေတြ လည္း ေျပာင္ေျမာက္တယ္ ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ားတို႔မွာ ငံု႔ခံေနၾကတာေလးေတြ ရွိတယ္။ ဒီလိုေရးလို႔မရရင္ ဟိုလိုေလးလွည့္ ေရးရမယ္။ ဥပမာေျပာရရင္ အဲဒီတုန္းက တိရစၦာန္႐ံုမွာ ကေလးတေယာက္ က်ားကိုက္တယ္ဗ်ာ။ အဲဒီသတင္းကို ထည့္လို႔ မရဘူး။ ဘယ္လိုမွကို ထည့္ခြင့္ မေပးဘူး။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီမွာ က်ေနာ္တို႔ အနည္းဆံုးငံု႔မခံဘူးဆိုတာ ျပခ်င္တယ္။ ျဖစ္ခ်င္ ေတာ့ အဲဒီေန႔မွာ ႏိုင္ငံျခား သတင္းတပုဒ္က တိုက္တိုက္ဆိုင္ဝင္လာတယ္။ ျခေသၤ့ကိုက္တဲ့သတင္းဗ်။ အဲဒါကို မ်က္ႏွာဖံုးမွာ အႀကီးႀကီး ထည့္လိုက္တယ္။ ျခေသၤ့နဲ႔ က်ားနဲ႔ကေတာ့ မတူဘူးေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ အာဏာပိုင္ေတြကေတာ့ ဟာ ဒီေကာင္ ေတြ ေရးျပန္ပလား ဆိုတာမ်ိဳးျဖစ္သြားတယ္။ ဒီျခေသၤ့ကိုက္တာကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး က်ားကိုက္တဲ့ သတင္းကလည္း လူေတြၾကားထဲမွာ ျပန္႔ေနတယ္။ ဆိုလိုတာက ဂ်ာနယ္လစ္ေတြက အဲဒီပံုစံနဲ႔ေတာ့ လႈပ္ရွား ႏိုင္တယ္။ ႐ုန္းကန္ပါ။ သူတို႔က ဒီလိုမေရးရဘူးဆိုရင္ ရႏိုင္တဲ့နည္းနဲ႔ ေရးပါ။ သူတို႔ကဒီလိုလုပ္ပါဆိုရင္ မလုပ္ႏိုင္ဘူး တနည္းနည္းနဲ႔ လွည့္လုပ္ပါ။

ဟုိေခတ္နဲ႔ ဒီေခတ္ ဖိႏွိပ္ပံု ဖိႏွိပ္နည္း မတူတာပဲရွိတယ္ ဖိႏွိပ္တာကေတာ့ ဖိႏွိပ္တာပါပဲ။ ဂ်ာနယ္ တေစာင္ခ်င္းကို အေရးယူ ပံုခ်င္းေတာ့ တူခ်င္မွတူမယ္။ ဟိုတုန္းကေတာ့ သိမ္းက်ံဳးၿပီး အေရးယူတယ္။ ဒါပဲကြာတယ္။ ခု ဂ်ာနယ္ ေတြ အမ်ားႀကီး ရွိတယ္။ ဘာေတြ ေရးႏိုင္လဲ။ ဘာမွ မေရးႏိုင္ဘူး။ က်ေနာ္တို႔နာမည္ေတြကို လံုးဝေဖ်ာက္ထား ရာကေန အခုနာမည္ေလး ေတြ ပါလာတယ္။ မ်ားမ်ား မသံုးႏိုင္ဘူး။ တခ်ိဳ႕ဂ်ာနယ္ေတြဆို က်ေနာ့္ကို အင္တာဗ်ဴး လုပ္တယ္။ အဲဒါေတြ က်ေနာ္ဖတ္ ရတယ္။ စာေပစိစစ္ေရးကို တင္တဲ့ မူေတြေပါ့။ ဒါပဲဗ်။ ဘာမွမထူးဘူး။

ထူးတာက ႐ုန္းကန္မႈ နည္းတယ္။ က်ေနာ္တို႔ လုပ္ခဲ့တာပဲ။ က်ေနာ္ဟံသာဝတီ သတင္းစာ လုပ္ခဲ့တယ္။ က်ေနာ့္ကို ဖိႏွိပ္ တာက ဒီေခတ္ ဂ်ာနယ္ေတြကို ဖိႏိွပ္တာထက္ ပိုတယ္လည္း မေျပာလိုဘူး လိုတယ္လည္း မေျပာဘူး တူတူပါပဲ။ က်ေနာ့္ အသက္အရြယ္နဲ႔ က်ေနာ့္ရာထူးနဲ႔ ပင္စင္နီးတာနဲ႔ ဒါေတြငဲ့ၿပီး က်ေနာ္ ေအးေအး ေနရင္ ရတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္မေန ႏိုင္ဘူး တတ္ႏိုင္သေလာက္ ႐ုန္းတယ္။ အဲဒီမွာ သူတို႔မေက်နပ္ဘူး က်ေနာ့္လည္း ျဖဳတ္ပစ္၊ က်ေနာ့္သတင္းစာလည္း ပိတ္ပစ္တာပဲ။

နမူနာေလးတခု ေျပာျပမယ္။ တခါက ဝန္ႀကီးကေနၿပီး အမိန္႔နဲ႔ လာတယ္။ ေပၚလစီလားဘာလားေတာ့မသိဘူးဗ် သတင္း စာမွာ ဘုန္းႀကီးတရားပြဲေတြထည့္ရမယ္တဲ့၊ ရန္ကုန္မွာလည္း ထည့္တယ္။ က်ေနာ္ကမထည့္ဘူးလို႔ မႏၱေလးက ဘုန္းႀကီး ၿမိဳ႕၊ ဟိုဘုန္းႀကီး တရားေဟာတာထည့္ေပး၊ ဒီဘုန္းႀကီးေဟာတာ ထည့္ေပးတာနဲ႔ ခင္ဗ်ားတို႔သတင္းစာ ဘာမွပါရေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး ထည့္ရမွာလားလို႔ေျပာလိုက္ေတာ့မွ ေနာက္ ဝန္ႀကီးကလည္း မထည့္ပါနဲ႔ေတာ့လို႔ ေျပာတယ္။ အဲလိုေပါ့ဗ်ာ။ အဲလိုလုပ္ရတာပဲ။

ေနာက္ ဦးေနဝင္းက တ႐ုတ္ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ခ်ဴအင္လိုင္း ေသေတာ့ သူ႔မိန္႔ခြန္းကို ေခါင္းႀကီးနဲ႔ မ်က္ႏွာဖံုးမွာ ထည့္ရမယ္လို႔ ေျပာတယ္။ က်ေနာ္ထည့္မယ္ဆို မီတာေပါ့။ က်ေနာ္မထည့္ဘူး။ မႏၱေလးနဲ႔ ရန္ကုန္ အျပန္ျပန္ အလွန္လွန္ ဖုန္းဆက္တယ္။ ထည့္ရမယ္ေပါ့။ က်ေနာ္ကလည္း မထည့္ဘူး တင္းခံေနတယ္။ အဲဒီမွာ ညေန ၄ နာရီ ၅ နာရီျဖစ္လာတယ္။ က်ေနာ္က မ်က္ႏွာဖံုးကို ျပန္ဖ်က္ရေတာ့မွာ မလုပ္ႏုိင္ဘူး။ လုပ္ရင္ ကုန္မယ့္ စာစီခေတြ စာရြက္ဖုိးေတြ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ ဆိုေတာ့ သူတို႔က အကုန္ခံမယ္ ထည့္တဲ့။ အဲဒါနဲ႔ က်ေနာ္က ဒါဆို နက္ျဖန္ သတင္းစာ မထုတ္ႏိုင္ဘူးေျပာလိုက္တယ္။ အဲဒီေတာ့မွ ဒါဆိုလည္း မ်က္ႏွာဖံုးမွာ မလုပ္ပါနဲ႔ေတာ့ အတြင္းက စာမ်က္ႏွာ ၃ တို႔ဘာတုိ႔မွာပဲ ထည့္ပါေတာ့ ျဖစ္သြားတယ္။ ႐ုန္းကန္ရတာေတာ့ နည္းနည္း ရွိတာေပါ့ဗ်ာ။

ေမး။ ။ ဖိႏွိပ္ခံရတာ တူတူပဲဆိုရင္ အရည္အေသြးနဲ႔ပတ္သက္လို႔ေကာ ဆရာ့အေနနဲ႔ ဘယ္လိုျမင္ပါသလဲ။ အရင္ေခတ္နဲ႔ အခုေခတ္ ဘယ္လို ကြာျခားလဲ သိခ်င္ပါတယ္။ တိုးတက္လာတာရွိလားေပါ့။

ေျဖ။ ။ ဒါကလည္း ေတာ္ေတာ္ေျပာရခက္တာပဲဗ်။ အရည္အေသြးဆိုတာက ဘယ္ေပၚမွာတည္တာလဲ။ အေၾကာင္းအရာ ေပၚမွာ မူတည္တာလား။ ေခတ္ကာလကိုလိုက္ၿပီး ေျပာင္းလဲေနတဲ့၊ ေရးဖို႔ လိုအပ္တဲ့ အခ်ိန္မွာ အသိဥာဏ္ရွိတဲ့၊ ေရးႏိုင္တဲ့ သူေတြက ေရးတာျဖစ္တဲ့အတြက္ သာတာေတြလည္း ရွိတာပဲဗ်။ ဒီေခတ္မွာလည္း တခ်ိဳ႕လူေတြ ေတာ္ေတာ္ လုပ္ၾကတာ ရွိပါတယ္။ ဒီေခတ္မွာ ေက်ာ္ဝင္းတို႔ဘာတို႔ ေတာ္ေတာ္ လုပ္ႏိုင္တာပဲဗ်။ ေလ်ာ့သြားတယ္၊ ပိုၿပီး ေကာင္းလာတယ္ ဆိုတာ မ်ိဳးေတာ့ မရွိေသးဘူးထင္တယ္ဗ်။ ဒါကေတာ့ ခုခ်က္ခ်င္းေျပာလို႔ ရတဲ့ အေၾကာင္းအရာလည္း မဟုတ္ဘူးဗ်။ ေခတ္ တေခတ္ေက်ာ္သြားတဲ့ အခ်ိန္က်မွ သမိုင္းဝင္ စံတင္ၿပီး က်န္ခဲ့မွသာ ေျပာလို႔ရမယ္ထင္တယ္။

အဲဒါကိုပဲ ေကာင္းတယ္ ဆိုးတယ္ ဆံုးျဖတ္ၾကမွာပဲ။ က်ေနာ္ကေတာ့ အဲဒါနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ မေျပာခ်င္ဘူးဗ်။ မလိုဘူးေလ။ သူတို႔လုပ္ေနတာ ေကာင္းတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းတယ္ ဘယ္ေျပာလို႔ရမလဲ။ ဒီေန႔ဆံုးျဖတ္တာလည္း မွန္ခ်င္မွ မွန္မယ္။ ဒီေန႔ ေကာင္းေနေပမယ့္လည္း ေနာက္တေန႔က်ေတာ့ လူေတြက ေမ့သြားရင္ ဘာမွမထူးဘူးဗ်။ ဒါေပမယ့္ တခုေတာ့ ေသခ်ာေျပာလုိ႔ရတယ္။ ဒါကေတာ့ ေခတ္အလုိက္ ေခတ္အလိုက္ လုပ္ေနၾကရမွာပဲ။ ဒီေန႔လုပ္ေနတာေတြက သာမာန္စံအေနနဲ႔ ေျပာမယ္ဆိုရင္ ေခတ္တေခတ္မွာ လုပ္ေနတဲ့ စံအရ မညံ့ဘူးဗ်။ ေဆာင္းပါးေတြ ေကာင္းတယ္ဗ်ာ။ ဗိြဳက္စ္တို႔ဘာတို႔မွာ ေရးေနတဲ့ ပံုစံေတြဆိုရင္ ပညာတတ္လူတန္းစားရဲ႕ အသံမ်ိဳးနဲ႔ အထက္စီးက ေျပာတဲ့ ေလသံမ်ိဳး ေပါက္ခ်င္ ေပါက္ေနမယ္။

ဘယ္ေလာက္ပဲ ဘာေတြ ျဖစ္ေနေန လုပ္ေနတာကေတာ့ ေကာင္းေနတာပဲဗ်။ လူေတြကို အသိဥာဏ္ဖြင့္ေပးတဲ့ ပံုစံမ်ိဳး ေတြလည္း ေတြ႕ေနရပါတယ္။ တခုပဲဗ်။ ပိတ္ခံရလိုက္၊ ေတာ္ၾကာေၾကာက္္သြားလိုက္ ဆိုတာမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ အဲဒီထဲက ေဖာက္ထြက္ၿပီး ေရးႏိုင္ဖို႔ေတာ့လိုမယ္။ ကြာလတီကိုလည္း အဲဒီေပၚမွာ ဆံုးျဖတ္ရမယ္ထင္တယ္။

ေမး။ ။ ျပည္ပက ျမန္မာ မီဒီယာေတြရဲ႕ အခန္းက႑ကိုေကာ ဆရာ ဘယ္လို သံုးသပ္မိပါသလဲ။

ေျဖ။ ။ အဲဒါနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ေတာ့ က်ေနာ္သိပ္မသိဘူးဗ်။ ခင္ဗ်ားတို႔ဧရာဝတီေတာင္ (ေထာင္) ေဆး႐ံုမွာ တုန္းက တခါလား ဖတ္ဖူးတယ္။ ဝက္ဘ္ဆိုက္တို႔ဘာတို႔ေတြ က်ေနာ္သိပ္နားမလည္ေတာ့ သိပ္မေျပာခ်င္ဘူး။ သို႔ေသာ္ ဘာပဲ ေျပာေျပာ ခင္ဗ်ားတို႔နဲ႔ အတြင္းနဲ႔ ကြာတဲ့ အခ်က္က ထင္ရွားတဲ့ ထင္ျမင္ခ်က္ ေတြကို ေဖာ္ထုတ္ ႏိုင္တဲ့ အေနအထား ကေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔နဲ႔ သူတို႔ကြာေနတယ္ဗ်။ ခင္ဗ်ားတို႔ကလြတ္ေနတဲ့ သူေတြ ဆိုေတာ့ အတြင္းကလူေတြလို ခ်က္ခ်င္း လာပိတ္လို႔မရဘူး။ ေနာက္တခု အျပင္မွာ ရွိတဲ့သူေတြက ကမၻာ့အျမင္က်ေတာ့ ဆို႔စ္ရယူမႈက်ေတာ့ ျပည္တြင္းထက္ အမ်ားႀကီးသာတယ္။ ဒီ ၂ ခ်က္သာေနတဲ့အတြက္ ဒီမိုကေရစီ အသြင္ ကူးေျပာင္းတဲ့ ေနရာမွာ အမ်ားႀကီး အေထာက္ကူျပဳ မယ္လို႔ ယံုတယ္။ အထဲမွာက ႐ုန္းပါ ဆိုေပမယ့္ ႐ုန္းကန္တဲ့ ေနရာမွာ အခက္အခဲေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေနႏိုင္ေသးတယ္။ ဒီေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔ အခန္းက႑က အေရးႀကီးတယ္လို႔ က်ေနာ္ျမင္တယ္။

ေမး။ ။ ဒီမိုကေရစီ လုႈပ္ရွားမႈမွာေကာ မီဒီယာရဲ႕ အခန္းက႑ကို ဆရာ ဘယ္လို သံုးသပ္ပါသလဲ။

ေျဖ။ ။ မီဒီယာရဲ႕အခန္းက႑ကေတာ့ အေရးႀကီးတာေပါ့ဗ်ာ။ ခုမွမဟုတ္ပါဘူး။ မီဒီယာဆိုတာ တိုင္းေရး ျပည္ေရးရာ ကိစၥေတြမွာ အသံတဝက္ဝင္ေျပာတာ၊ တိုင္းျပည္ကို အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ ေနရာမွာ တဝက္ဝင္အုပ္ခ်ဳပ္တာ။ တိုင္းျပည္လုပ္ငန္းေတြကို ရွယ္ယာတဝက္ယူထားတဲ့ သေဘာပဲဗ်။ မီဒီယာကို ဘယ္ေတာ့မွ ျငင္းပယ္လို႔၊ မ်က္ကြယ္ျပဳလို႔ မရဘူး။ ဒါကိုေတာ့ ႀကိဳက္ ေသာ္ရွိ၊ မႀကိဳက္ေသာ္ရွိ လက္ခံရမွာပဲဗ်။ သူတို႔ လုပ္ႏိုင္တယ္၊ မလုပ္ႏိုင္ဘူးဆိုတာကတပိုင္းပဲ။ ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ ဒီမိုကေရစီအေရးကေတာ့ ပိုျမင့္မားတာေပါ့ဗ်ာ။ ဒီမိုကေရစီ လႈပ္ရွားမႈမွာ မီဒီယာရဲ႕ အခန္းက႑က ပိုၿပီး အေရးပါတာ ေပါ့ဗ်ာ။ အထူးသျဖင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံလိုမ်ိဳး ပိတ္ထားတဲ့ ႏိုင္ငံမ်ိဳးမွာ ပိုၿပီးအေရးႀကီးတာေပါ့။ ခုအန္အယ္လ္ဒီ ရပ္တည္ေနႏိုင္ တာ ျပည္ပမွာရွိတဲ့ မီဒီယာအား ေတြေၾကာင့္ေပါ့ဗ်ာ။ ခု က်ေနာ့္ကိစၥဆို အမ်ားႀကီး အသံထြက္သြားတယ္ဗ်ာ။ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ ၂၀ ေလာက္ကဆို ဘယ္ေလာက္ ႀကီးက်ယ္တဲ့သူ ထြက္လာလာ မ်ားမ်ားစားစား မပါႏိုင္ဘူးဗ်။ ခုက်ေတာ့ အမ်ားႀကီး က်ယ္ျပန္႔သြား တယ္ဗ်။ က်ေနာ္ ဘယ္ေလာက္ပင္ပန္းပင္ပန္း ေျပာႏိုင္သေလာက္ေျပာမယ္ ရွင္းႏို္င္သေလာက္ ရွင္းမယ္။ ဒါေတြ ေျပာႏိုင္ဖို႔ ေဖာ္ျပဖို႔က မီဒီယာက အဓိကက်တယ္ဗ်။

၁၄ ၾကိမ္ေျမာက္ ေကအန္ယူ ကြန္ဂရက္ က်င္းပျပီးစီး (ဗိုလ္ခ်ဳပ္)ေစာတာမလာေဘာအားဥကၠဌသစ္အျဖစ္ေရြးခ်ယ္တင္ေျမွာက္

NEJ/၁၈ ေအာက္တိုဘာ ၂၀၀၈။ ။

ကရင္အမ်ိဳးသားအစည္းအ႐ံုး KNU ၏ ၁၄ႀကိမ္ေျမာက္ကြန္ဂရက္တြင္ (ဗိုလ္ခ်ဳပ္) ေစာတာမလာေဘာအား ဥကၠဌအျဖစ္ ေ႐ြးခ်ယ္တင္ ေျမာက္လိုက္သည္။

KNUစတင္ဖြဲ႔စည္းခ်ိန္မွ ယေန႔အထိ ဥကၠဌ (၇)ဦးရွိျပီျဖစ္သည္။ ၄င္းတုိ႔မွာ ေစာစံဖိုးသင္၊ ေစာဘဦးႀကီး၊ ေစာဟန္တာတာ ေမြး၊ မန္းဘဇန္၊ ေစာဘိုျမ၊ ပဒိုေစာဘသင္စိန္ႏွင့္ ပဒိုေစာတာမလာေဘာ တို႔ျဖစ္သည္။

ကရင္အမ်ိဳးသားအစည္းအ႐ံုး KNU ၏ ဒု ဥကၠဌအျဖစ္ ပဒိုေဒးဗစ္သာကေပၚကုိ တင္ေျမွာက္လုိက္ျပီး ကြယ္လြန္သူ ပဒိုမန္းရွာေနရာတြင္ အေထြေထြအတြင္းေရးမွဳးအျဖစ္ ေနာ္စီဖုိးရာစိန္ကုိ ေရြးခ်ယ္လုိက္သည္။

၁၄ႀကိမ္ေျမာက္ကြန္ဂရက္ကုိ ယခုလ ၆ရက္ေန႔မွ ၁၈ ရက္ေန႔ထိ ကရင္အမ်ိဳးအစည္းအ႐ံုးလက္ေအာက္ခံ ခ႐ိုင္တခုတြင္က်င္းပျခင္းျဖစ္ၿပီး တက္ေရာက္လာသည့္ ဗဟို၊ ခ႐ိုင္မ်ားႏွင့္တပ္မဟာအသီးသီးမွ ကိုယ္စားလွယ္မ်ားက ဒီမိုကေရစီနည္းျဖင့္ေ႐ြးခ်ယ္တင္ေျမာက္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။

KNU ၏၁၄ ႀကိမ္ေျမာက္ကြန္ဂရက္တြင္ ၿပီးခဲ့သည့္သက္တမ္းႏွင့္ပတ္သက္၍ အေထြေထြအတြင္းေရးမႉး ပဒိုထူးထူးေလး တင္သြင္းသည့္ လုပ္ငန္းအစီရင္ခံစာကုိ ညီလာခံကိုယ္စားလွယ္မ်ားက ျပန္လွန္သံုးသပ္ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကၿပီး လာမည့္သက္တမ္းအတြက္ ေရွ႕လုပ္ ငန္းစဥ္မ်ား ခ်မွတ္ခဲ့သည္။

ျပည္တြင္းျပည္ပရွိ ကရင္အမ်ိဳးသားထုအတြင္း သို႔ေလာသို႔ေလာ ေျပာဆိုေနၾကသည့္ ကရင္အမ်ိဳးသား ေခါင္းေဆာင္ ေစာဘဦးၾကီး ခ်မွတ္ခဲ့သည့္ မူေလးခ်က္ကို ျပင္ဆင္မည့္ကိစၥ၊ ေတြ႕ဆံုေဆြးေႏြးေရး ဆိုင္ရာ သေဘာထားမ်ားႏွင့္ အျခားမူ၀ါဒေရးရာမ်ားအေပၚ ေ၀ဖန္ သုံးသပ္မႈမ်ားႏွင့္ပတ္သက္၍ ယခု ကြန္ဂရက္ တြင္ KNU အေနျဖင့္ စုစည္းက်စ္လစ္ညီၫြတ္မူကို ပိုမိုတည္ေဆာက္ႏုိင္ခဲ့ၿပီး KNU ဗဟို၏ ဦးေဆာင္မႈ မူ၀ါဒအတိုင္း ေရွ႕လုပ္ငန္းစဥ္မ်ားကို ယခုကြန္ဂရက္တြင္ ခ်မွတ္ႏိုင္ခဲ့သည္ဟု ညီလာခံ တက္ေရာက္ခဲ့ သည့္ ကရင္အမ်ိဳးသား အစည္းအ႐ံုး ဖားအံခ႐ိုင္ဥကၠဌ ပဒိုေစာအားတိုးက ေခတ္ၿပိဳင္သို႔ ေျပာၾကား သည္။

ကရင္အမ်ိဳးသားအစည္းအရုံးသည္ ကရင္အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္ ေစာဘဦးႀကီး ခ်မွတ္ခဲ့သည့္မူ (၄) ခ်က္ကို ယေန႔အထိ အခိုင္အမာ ကိုင္စြဲထားၿပီး ၎မူေလးခ်က္မွာ -(၁) လက္နက္ခ်စကားအလွ်ဥ္း မေျပာရ။ (၂) ကရင့္လက္နက္ ကရင့္လက္ထဲတြင္ ရွိရမည္။ (၃) ကရင့္ကံၾကမၼာ ကရင္ဖန္တီးမည္။ (၄) ကရင္ျပည္ကို အသိအမွတ္ျပဳျခင္း ၿပီးျပည့္စုံေစရမည္ ဟူသည့္ အခ်က္(၄)ခ်က္ ျဖစ္သည္။ အဆိုပါမူ (၄) ခ်က္အား KNU ဥကၠဌေစာဘဦးႀကီးသည္ ၁၉၅၀ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လ (၁၇)ရက္ေန႔မွ (၁၉)ရက္ေန႔အထိ ဖာပြန္ၿမိဳ႕တြင္ က်င္းပေသာ ကရင္ အမ်ိဳးသား ညီလာခံအၿပီးတြင္ ၎အခ်ိန္က ေမာ္ခ်ီးတြင္ရွိသည့္ ေကာ္သူးေလ အသံလြင့္ဌာနမွ ေၾကညာခဲ့သည္။

ကရင္အမ်ိဳးသားအစည္းအရုံး KNU ကို ၁၉၄၇ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၅ရက္ေန႔တြင္ စတင္ဖြဲ႔စည္းခဲ့သည္။ စတင္ဖြဲ႔စည္းခ်ိန္၌ ပထမဆုံး ဥကၠဌမွာ ေစာစံဖိုးသင္ျဖစ္ၿပီး ထိုစဥ္က အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့သည့္ ျမန္မာအစိုးရမွ ၁၉၄၉ခုႏွစ္ ဇန္န၀ါရီလ ၃၀ရက္ေန႔တြင္ ကရင္အမ်ိဳးသားအစည္း အရုံး KNUႏွင့္ ကရင့္ အမ်ိဳးသား ကာကြယ္ေရးတပ္ဖြဲ႔ KNDOကို မတရားအသင္း ေၾကညာခဲ့အၿပီး ၁၉၄၉ခုႏွစ္ ဇန္န၀ါရီလ ၃၁ ရက္ေန႔တြင္ ကရင့္လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရး စတင္ျဖစ္ေပၚခဲ့သည္။

ကရင္အမ်ိဳးသားအစည္းအရုံး KNU ကြန္ဂရက္ကို ပုံမွန္(၄)ႏွစ္တႀကိမ္ က်င္းပၿပီး စစ္ေရး၊ ႏိုင္ငံေရး အေျခအေနမ်ားအေပၚမူတည္၍လည္း ေျပာင္းလဲက်င္းပမႈမ်ားရွိခဲ့သည္။ ယခုကြန္ဂရက္သည္ (၁၄) ႀကိမ္ေျမာက္ျဖစ္ၿပီး ကရင္အမ်ိဳးသားအစည္းအရုံး ဗဟိုမွအရပ္ဘက္၊ စစ္ဘက္ ကိုယ္စားလွယ္မ်ား ၊ ကရင္အမ်ိဳးသား လြတ္ေျမာက္ေရးတပ္မေတာ္ တပ္မဟာ (၇)ခုမွ ကိုယ္စားလွယ္မ်ား ဖားအံခရိုင္၊ သထုံခရိုင္၊ ဖာပြန္ ခရိုင္၊ ေညာင္ေလးပင္ခရိုင္၊ ေတာင္ငူခရိုင္၊ ဒူးပလာယာခရိုင္၊ ဘိတ္-ထား၀ယ္ခရိုင္မွ ကိုယ္စားလွယ္မ်ား ကရင္အမ်ိဳးသမီးအစည္းအရုံးမွ ကိုယ္စားလွယ္မ်ားႏွင့္ ေလ့လာသူမ်ား စုံညီစြာ တက္ေရာက္ ခဲ့ၾကသည္။

လာမည့္ရက္ပိုင္းအတြင္း ကရင္အမ်ိဳးသားအစည္းအရုံးမွ သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲတရပ္ က်င္းပျပဳလုပ္ မည္ဟု သိရွိရသည္။

တတ္လည္းတတ္ႏိုင္ၾကပါေပတယ္။

ဒီသတင္း၂ ခုကို တြဲဖတ္လိုက္မိၿပီးကတည္းက နအဖ စစ္အစိုးရကို အလြန္ေဒါပြေနမိသည္။ ဒီေကာင္ေတြေတာ့ လုပ္ခ်လိုက္ျပန္ၿပီေပါ့။ စစခ်င္းေတာ့ “နအဖ ကို ေသာက္ျမင္ကပ္ကပ္နဲ ့တမင္လုပ္ႀကံဖန္တီး လိုက္တာ မ်ားလား” လို႔ေတာင္ ထင္လိုက္မိေသးသည္။ ေနာက္ေတာ့ “ဟာ -- မဟုတ္ေသးပါဘူး ဒီသတင္းဌာနေတြက ငါတို႔ယံုၾကည္စိတ္ခ်ရတဲ့ သတင္းဌာနေတြပါ၊ နအဖလို မိုးလံုးျပည့္မုသာ၀ါဒေတြ ေရးေန/ေျပာေနသူေတြမဟုတ္ပါဘူး၊ မွန္းစမ္း အေသအေသအခ်ာျပန္ဖတ္ ၾကည့္ဦးမွ”

ျဖစ္ပံုကဒီလို။ မိုးမခ သတင္းဌာနမွ သတင္းတပုဒ္ က်ေနာ့္ေမးလ္ထဲပို ့လာသည္။ ခါတိုင္းလည္းပို ့ေနၾက။ ဘာမွမထူးဆန္း။
၂၀၀၈ ေမလ ၂ ရက္ေန႔က ျမန္မာျပည္ေအာက္ပိုင္းကို တိုက္ခိုက္ဖ်က္ဆီးခဲ့သည့္ နာဂစ္မုန္တိုင္းကို အမ်ားျပည္သူတို႔ ၾကိဳတင္သိရွိေစရန္ သတိေပး အကာအကြယ္ေပးရန္ ပ်က္ကြက္ခဲ့သည့္ အုပ္ခ်ဳပ္သူ စစ္အစုိးရက ၎၏ မိုးေလ၀သဌာနက တာ၀န္ရွိသူ ဦးထြန္းလြင္ကို ယခုႏွစ္အတြင္း ထူးခၽြန္ေသာ ဂုဏ္ထူးေဆာင္ပါရဂူဘြဲ႔ ခ်ီးျမွင့္ရန္ စီစဥ္ေနသည္ဟု ျပည္တြင္း၀န္ထမ္းအခ်ဳိ႔က ခန္႔မွန္းေျပာဆိုေနသည္ဟု ဆိုသည္

သည္သတင္းဖတ္ၿပီးေတာ့ ဘာထူးဆန္းလိုက္တာမွတ္လို ့ သူ ့လူသူ သူတီထြင္တဲ့ ဆုေပးတာတာမ်ား သတင္းလုပ္ရတယ္လို ့ေပါ့။ ႏွာေတာင္ နည္းနည္းေကာက္မိလိုက္ေသးသည္။ ေနာက္တေန ့မနက္ မိုးလင္းေတာ့ သည္သတင္းဌာနကဘဲ ပို ့လာသည့္ “ျပည္တြင္းက ဖတ္မိသမွ် ဂ်ာနယ္အပိုင္းအစ”ကို ဖတ္လိုက္ရေတာ့မွဘဲ အဆက္အစပ္ရသြားၿပီးသကာလ ၿပံဳးေစ့ေစ့ျဖစ္ရေတာ့သည္။

ေနာက္ေၾကာင္းေတာ့ နည္းနည္းေလးျပန္ပါရေစ။ ၁၉၈၀ ျပည့္ႏွစ္တ၀ိုက္။ ဗမာျပည္တြင္ တယ္လီဗီြးရွင္းေတြေပၚဦးစ။ ရပ္ကြက္မ်ား တြင္ တအိမ္စႏွစ္အိမ္စ တီဗီြပိုင္သူမ်ားႏွင့္တီဗီြျပစားသည့္ ရံုငယ္ေလးမ်ားလည္း အလွ်ိဳအလွ်ိဳမိႈလိုေပါက္။ မိုးခ်ဳပ္လို႔အိမ္သားေတြစံုခ်ိန္ တီဗီြေရွ ့ ထိုင္ေငးသူေငး တီဗီြရံုေတြဆီသြားသူသြားၾက။

မိုးလင္းလို ့ လဘက္ရည္ဆိုင္ေတြေစ်းေတြမွာ ညက တီဗီြမွာဘာေတြျပသြားေၾကာင္း သတင္း ေၾကညာသူက ဘာေတြဘယ္လို၀တ္ထားေၾကာင္း အျပန္အလွန္ေဖါက္သည္ခ်ၾက။ ပံုျပင္အသစ္တခုကို စၾကားကာစ ကေလးမ်ားလို တတြတ္တြတ္ျပန္ေျပာၾကႏွင့္ ေပ်ာ္စရာလိုလိုဘာလိုလို။ ထိုကာလမ်ားတြင္ ဆိုဗီယက္ယူနီယံႏွင့္ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုတို ့ကလည္း စစ္ေအးႀကီးအဆံုးသတ္ၿပီး စစ္ပူႀကီးျပန္ေႏြးဖို ့အေရး ႏွစ္ျပည့္တစ္ျပည္ေရႊလမ္းေငြလမ္းေဖါက္ေနခ်ိန္။ အဂၤလန္က မာဂရက္သက္ခ်ာကလည္း သူ ့၀န္ႀကီးအဖြဲ ့၀င္ေတြကို တကမၻာလံုးေရွ ့မွာ ကေလးေတြကိုေငါက္သလို ေငါက္ေငါက္ျပေနခ်ိန္မ်ား။ အေမရိကန္သမၼတ ေရာ္နယ္လ္ရီဂန္ ႏွင့္ ဆိုဗီယက္ေခါင္းေဆာင္ ေဂၚဘာေခ်ာ့ဗ္တို ့ ပံုမ်ားကလည္း ၿဂိဳလ္တုသတင္းတြင္ မျမင္ခ်င့္တဆံုး။ ကေလးတခ်ိဳ ့က ဂိုဘာေခ်ာ့ဗ္ကို “ကိုဘ ေခ်ာ” တဲ့ တခ်ိဳ ့ကလည္း “နဖူးမွာ ဗမာျပည္ေျမပံုႏွင့္ ဘဘႀကီး”ဟု ေခၚရေလာက္ေအာင္ ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္ေနၾကခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္မွာ ဦးထြန္းလြင္ဆိုသည့္ ပုဂၢိဳလ္ေက်ာ္ႀကီးကို စတင္ေတြ ့ဖူးျခင္းျဖစ္သည္။

“မိုးေလ၀သ သတင္းမ်ားကိုေၾကညာပါေတာ့မယ္ရွင္” ဟု သတင္း ေၾကညာသူကေျပာၿပီးသည္ႏွင့္ ေျမပံုေနာက္ခံကားခ်ပ္ႀကီးတခ်ပ္ႏွင့္အတူ တိုက္ပံုေတြဘာေတြ သပ္သပ္ရပ္ရပ္၀တ္ထားသူ လူတစ္ေယာက္ပံု ေပၚလာမည္။ ၿပီးေတာ့ လက္ထဲကတုတ္တေခ်ာင္းႏွင့္ ဟိုေထာက္ဒီေထာက္ ေထာက္ေထာက္ျပကာ ဘာကဘယ္လို ဘယ္ခ်မ္းသာေတြ ေျပာမည္။ ထိုက႑ကား (အမွန္လည္းနည္းသျဖင့္) လူႀကိဳက္အနည္းဆံုးျဖစ္သမို ့ ပိတ္ထားလိုက္ၾကတာမ်ားသည္။

ကေလးေတြကသူ ့ကို “တုတ္ေထာက္တဲ့ ဦးေလးႀကီး” ဟုေခၚသည္။ ကေလးစကား၊ သဘင္သည္စကား၊ အရူးစကား မွန္တတ္ေၾကာင္း ယခုေတာ့လက္ေတြ ့မို ့ မျငင္းသာေတာ့။ ယခုေတာ့ သည္ဦးေလးႀကီး တကယ္ပင္တုတ္ေထာက္ေနေလၿပီ။သို ့ကလို တုတ္ေထာက္တဲ့ ဦးေလးႀကီးကား ထင္ေပၚ၍ ေနျပည္ေတာ္ကေကာက္ေခ်ၿပီ။

ေနာက္ဆိုလွ်င္ ေဒါက္တာထြန္းလြင္ဟု မေခၚပါက မင္းျပစ္မင္းဒဏ္သင့္ေတာ့မည္။ အႏွီပုဂၢိဳလ္ ျမတ္ႀကီးကား နာဂစ္မလာမီက “လာေတာ့မယ္၊ လာေတာ့မယ္” ႏွင့္ ဗမာျပည္သူမ်ားအား ႀကိဳတင္၍ အာေပါက္မတတ္ ေျပာေနသည့္ၾကားက သူ ့စကားလည္းမယံု လိုက္လည္းလုပ္ရေကာင္းမွန္းလည္း မသိရွာသူ နာဂစ္စာမိတို ့အား ႀကီးစြာေသာ ကရုဏာျဖင့္ စုတ္တသပ္သပ္ျဖစ္ေနရွာ၏။

“ျဖစ္မွာေပါ့။ ေရဒီယိုေလးတလံုးေတာင္ မ၀ယ္ႏိုင္ၾကတဲ့ဟာေတြ၊ ရွိတဲ့လူေတြၾက ေတာ့လည္း တို ့အစိုးရ မေကာင္းလုပ္တာေတြကို ေကာင္းပါတယ္လို ့မေျပာတဲ့ ျပည္ပအသံလႊင့္ဌာနေတြကိုဘဲ လိုက္နား ေထာင္ေနတာကိုး နည္းေတာင္နည္းေသး” ဟုလည္း ေမတၱာေတာ္ထားရွာပါသည္။ အဆိုပါ ပညာေက်ာ္ႀကီး၏ ဂုဏ္ထူးဘြဲ ့ထူးတို ့ႏွင့္ ဇာတိပုညဂုဏ္မာနကား ဤသို ့တည္း။

၁၉၄၈ ဇႏၷ၀ါရီ ၁၇ တြင္ စစ္ကိုင္းတိုင္းအတြင္း ေမြးဖြားခဲ့ၿပီး အေမရိကန္ တကၠသိုလ္တခုက မိုးေလ၀သဆိုင္ရာ ပါရဂူဘြဲ႔ စာတမ္းတင္ႏိုင္ခဲ့သည္ဟု ဆိုသည္။ ျမန္မာ့ရုပ္ျမင္သံၾကား ေပၚထြန္းလာခ်ိန္တြင္ မိုးေလ၀သခန္႔မွန္းသူျဖစ္ခဲ့သည္။ ၂၀၀၃ ခုႏွစ္တြင္ စစ္ အစိုးရက စက္မႈထူးခၽြန္ ဒုတိယဆင့္ခ်ီးျမွင့္ေပးခဲ့သည္။ ၂၀၀၆ တြင္ ႏိုင္ငံတကာမုိးေလ၀သႏွင့္ ဇလေဗဒအသင္းၾကီး၏ အၿမဲတမ္းအသင္းသား ျဖစ္လာသည္။ ၂၀၀၇ တြင္ အာရွ သဘာ၀ေဘးဒဏ္ကာကြယ္ေရးႏွင့္ျပင္ဆင္ေရးေကာင္စီဥကၠဌအျဖစ္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္သည္။ ယခု ေနျပည္ေတာ္ မိုးေလ၀သဌာန၏ ညြန္ခ်ဳပ္အျဖစ္ ေဆာင္ရြက္လ်က္ရွိသည္။

ျပည္တြင္းျပည္ပ ဂ်ာနယ္မ်ား၊ သတင္းဌာနမ်ားက အဆိုပါပုဂၢိဳလ္ႀကီးအား နာဂစ္အေၾကာင္းေမးလာလ်င္ ေ၀့လည္ေၾကာင္ပတ္ လုပ္တန္လုပ္၊ အရူးကြက္နင္းလိုနင္း၊ ရူးခ်င္ေယာင္ေဆာင္လိုေဆာင္ႏွင့္ သခင့္အလိုေတာ္က်ေျဖၾကားရင္း ေဘာင္းေတာ္ၫိွတ္စိတ္ေတာ္သိ ပညာေက်ာ္ႀကီး တပါးျဖစ္ခဲ့၏။

“ေခတ္မေကာင္းလို ့ရူးခ်င္ေယာင္ေဆာင္ရင္း ေခတ္လည္းေကာင္းေရာ တကယ္ရူးသြားသူမ်ား” အေၾကာင္း စာအုပ္မ်ားရွိခဲ့လွ်င္ ထို မင္းတိုင္ပင္အမတ္ႀကီးအား ေ၀မွ်ၾကပါေလကုန္။ ထားလိုက္ပါေတာ့။ သဘာ၀ေဘးရန္ေတြကေန လူေတြကို ႀကိဳတင္ကာကြယ္ႏိုင္ဖို ့ ပိုက္ဆံေတြ လူေတြ အခ်ိန္ေတြဘယ္ေလာက္ကုန္ရ ပင္ပမ္းရသည္ကို အမ်ားသိၿပီးသားမို ့ ဘာမွမေျပာလိုေတာ့ပါ။ ထိုမွ် အပင္ပမ္းခံ ေငြကုန္ခံလုပ္ေနသည့္ သိပၸံပညာရွင္မ်ားႏွင့္ ကမၻာတ၀ွမ္းလံုးမွ အစိုးရမ်ားကလည္း မိုက္လံုးႀကီးေလစြ။ ယခုမူ ေငြလည္းမကုန္ အခ်ိန္လည္းမဆံုး လူလည္းမပမ္းမည့္ မုန္တိုင္းရန္ ႀကိဳတင္ေထာက္လွမ္းေရးစနစ္သစ္ႀကီးအားရွာေဖြထုတ္ေဖၚကာ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာ ၁၄ ရက္ေန ့ ထုတ္ ပန္းသတင္းဂ်ာနယ္မွတဆင့္ ေဒါက္တာထြန္းလြင္က ဤသို ့ေဖၚထုတ္လိုက္ပါၿပီ။

သတင္းေရးသူက ေဇာ္လင္းထြဋ္။ သတင္းေခါင္းစဥ္ကား ဤသို ့တည္း

ေရာဂါသည္မ်ားကိုၾကည့္ကာ မုန္တိုင္းျဖစ္ႏိႈင္ေျခရွိ မရွိကိုသိႏိႈင္

သတင္းသားကမုန္တိုင္းျဖစ္ေပၚႏိႈင္ျခင္းရွိ မရွိကို မိမိတို ့ပတ္၀န္းက်င္ရွိ ေရာဂါသည္မ်ားအေျခအေနကို ၾကည့္ျခင္းျဖင့္ သိရွိႏိႈင္ေၾကာင္းမိုး/ဇလ ၫႊန္ခ်ဳပ္ ေဒါက္တာ ထြန္းလြင္ကေျပာသည္။ ထိုေရာဂါမ်ားမွာ လိပ္ေခါင္း ၊ ဒူလာေရာဂါႏွင့္ ပန္းနာ ရင္ၾကပ္ေရာဂါမ်ားျဖစ္ၿပီး အဆိုပါေရာဂါခံစားေနရသူမ်ားသည္ မုန္တိုင္းျဖစ္ေပၚလာႏိႈင္သည့္ အေျခအေနတြင္ ေျပာင္းလဲ လာေသာရာသီဥတုျဖစ္စဥ္မ်ားကို ခံစားႏိႈင္စြမ္းမရွိေၾကာင္း သိရသည္။“ဒီေရာဂါသည္ေတြက မုန္တိုင္းကိုယ့္ဆီလာတဲ့အခါမွာ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ အပူရွိန္ျမင့္တက္လာျခင္း၊ ေရေငြ ့မ်ားလာျခင္းနဲ ့ဖိအားက်သြားျခင္းဆိုတဲ့ အခ်က္ ၃ ခ်က္ကို တြဲၿပီးခံစားလိုက္ရတဲ့အခါမွာ လူဟာခံႏိႈင္ရည္မရွိဘူး၊ ေရာဂါရွိတဲ့သူေတြဆိုရင္ ပိုသိသာတယ္၊ ဒါေတြဟာ ဘာကိရိယာမွ မပါဘဲ ကိုယ့္အသိနဲ ့ကိုယ္သိႏိႈင္ပါတယ္” --------“

ဒီလိုေလဖိအားေျပာင္းလဲမႈေတြကို သိရွိထားမယ္ဆိုရင္ မုန္တိုင္းမိမိတို ့ဆီ လာႏိႈင္မယ္ မလာႏိႈင္ဘူးဆိုတာ သိႏိႈင္မယ္၊ မုန္တိုင္းတခု ကိုယ့္ဆီကို ခ်ဥ္းကပ္လာၿပီဆိုရင္ တိမ္ ၃ မ်ိဳးအရင္လာမယ္ ...............”

ထိုမွ် ေတာ္တတ္ေကာင္းမြန္သည့္ပညာရွင္အား ဂုဏ္ထူးေဆာင္ ေဒါက္တာဘြဲ ့ကေလးေလာက္သာ ခ်ီးျမွင့္ရေကာင္းမွန္းသိရွာသည့္ ဗိုလ္သန္း ေရႊက ေနာက္တေန ့တြင္ က်င္းပသည့္ ၀န္ႀကီးမ်ားအဆင့္အစည္းအေ၀းသို ့ ၫႊန္ခ်ဳပ္ႀကီးအား တက္ေရာက္ပါရန္ အားမနာလွ်ာမက်ိဳး ဖိတ္ကာ ၀န္ႀကီးမ်ားအား “တို ့တိုင္းျပည္မွာေငြကုန္စရာမလိုေတာ့တဲ့အျပင္ ႏိုင္ငံျခားေငြေတြေသာက္ေသာက္လည္းရမယ့္ စီမံကိန္းတစ္ခုကို ငါခ်မွတ္လိုက္မယ္ စက္မႈ၊ က်မၼာေရး၊ ႏိုင္ငံျခားသြင္းကုန္ထုတ္ကုန္နဲ ့သယ္ယူပို ့ေဆာင္ေရး၀န္ႀကီးေတြ ေဒါက္တာထြန္းလြင္နဲ ့ပူးေပါင္း အေကာင္အထည္ေဖၚရမယ္၊ လိုက္မွတ္ပါ၊

(၁)စံခ်ိန္မီ လိပ္ေခါင္း၊ ဒူလာႏွင့္ ပန္းနာရင္ၾကပ္ေရာဂါသည္မ်ား ထုတ္လုပ္ေရး

(၂)ျပည္တြင္းျပည့္မီေအာင္ထုတ္လုပ္ၿပီးပါက ၎ေရာဂါသည္မ်ားအား ပင္လယ္ကမ္းစပ္မ်ားႏွင့္ မုန္တိုင္းမၾကာမၾကာ တိုက္ခတ္ တတ္သည့္ေနရာမ်ားသို ့ ေျပာင္းေရႊ ့ေနရာခ်ထားေပးေရး၊

(၃)ျပည္တြင္းျပည့္မီပိုလွ်ံပါက ျပည္ပသို ့တင္ပို ့ေရာင္းခ်ေပးႏိုင္ေရး တို ့ျဖစ္တယ္၊ စီမံကိန္းမေအာင္ျမင္လို ့ကေတာ့ ကိုယ့္ဘ၀ကိုယ္ေတြးထားၾက”

ဟု ေျပာကာ ဦးထြန္းလြင္ကိုလက္တြဲလွ်က္ ၾကပ္ေျပးေနျပည္ေတာ္ဆီသို ့ ျပန္လည္ႂကြခ်ီေတာ္မူစဥ္ လမ္း၌ “ အင္း --- တပ္ကို ဘယ္လိုလုပ္ရေကာင္းမလဲ။ ျပည္ပပို ့ကုန္ထဲ ထည့္လိုက္ရင္ေတာ့ ငါ ေဒၚလာေတြရမယ္။ ေတာ္ၾကာေန တပ္မရွိျပန္ရင္လည္း ဆက္ကိုင္ထားဖို ့ခက္မယ္။ တခုေတာ့ရွိတယ္ လူေတြကို ထမင္းမ်ားမ်ားငတ္ေအာင္ လုပ္ထားႏိုင္ရင္ တပ္သားသစ္ရဖို ့က မခက္ပါဘူးေလ။ ျပည္ပပို ့ကုန္ထဲ ထည့္လိုက္တာဘဲေကာင္းပါတယ္”

မ်ိဳးျမင့္ခ်ဳိ

	Photo
This picture taken from a helecopter in July 2008 shows a general view of an area affected by cyclone Nargis

©2008 Google - Map data ©2008 MapData Sciences Pty Ltd, PSMA, AND, Europa Technologies - Terms of Use

Aid groups blast ASEAN-led report on Myanmar relief effort

JAKARTA (AFP) — A coalition of humanitarian groups heavily criticised Thursday a report on Myanmar's cyclone disaster, saying it glossed over the junta's obstruction of aid and human rights abuses.

The Burma Partnership, which represents 19 aid organisations, released an "alternative" report to provide what it said was a more accurate picture of the response to Cyclone Nargis, which left 138,000 people dead or missing in May.

"When we studied the Post-Nargis Joint Assessment report prepared by the UN, ASEAN and the Burmese regime, we realised that it failed to describe the obstruction of aid and human rights abuses committed by the military regime in the areas affected by the cyclone," Khin Ohmar of the Burma Partnership told a press conference.

"As independent civil society organisations, we felt the need to tell the other side of the post-Nargis story."

The generals ruling Myanmar, formerly known as Burma, drew international outrage by refusing to allow a foreign-led aid response in the immediate aftermath of the storm.

But they dropped their resistance after coaxing from Association of Southeast Asian Nations (ASEAN) chief Surin Pitsuwan.

The official joint report was released to much fanfare at an ASEAN conference in Singapore in July.

But Ohmar said it failed to highlight issues such as blocking and misappropriation of aid and substandard treatment of survivors at relief camps.

It omitted cases of human rights violations such as orphans turned into child soldiers, survivors forced to do reconstruction work and farm land confiscated by the military regime, she said.

The coalition's recommendations include an independent system to monitor aid distribution and for all relief agencies to make public their activities.

"We hope international governments will consider using the new report to ensure funding reaches people who need the most help and that the recovery process will be implemented with the most transparency and accountability," Ohmar said.

Thai MP and coalition member Kraisak Choonhavan criticised Surin for failing to meet the organisers to discuss the alternative report.

He said he felt "let down" by Surin's late cancellation of a meeting in Jakarta, home to the ASEAN secretariat.

"They did not give any reason for cancelling. I feel let down and it makes it necessary for us to be more vocal. I am very disappointed," he said.

Former Youth Members Urge NLD to Prepare for 2010

Leaders of Burma’s main opposition party, the National League for Democracy (NLD), should prepare the party for the 2010 general elections, according to an adviser for the youth members of the NLD who resigned on Thursday.

Former youth adviser Khin Htun called on the NLD to hold regular meetings and negotiations, and to discuss its political role ahead of 2010. The people of Burma are not interested in the reshuffling going on within the party at the moment, he said.

“The Burmese public only want to know how the NLD will approach the election in 2010 and how the party intends to lead the country,” he said.

Khin Htun urged the NLD to air discussions on the junta-drafted constitution as well as lobbying and campaigning for the support of the people. He also called on the party to hold dialogue with ethnic leaders and members of the Committee Representing the People’s Parliament (CRPP).

Htaung Kho Thang, a member of the CRPP and the United Nationalities League for Democracy, said on Friday that he agreed with Khin Htun and said that he and other ethnic leaders, including members of the CRPP, would willingly cooperate with the NLD leadership.

Htaung Kho Thang also said that the resignation on Wednesday of more than 100 of the NLD’s youth members would have a negative impact on the NLD’s followers.

“Young people are the driving force of a party,” he said. “If the youth don’t support the party, the party will be weakened.”

However, a veteran Burmese politician, Thakin Chan Htun, insisted that the constant restrictions imposed on the NLD by the military junta is the reason why its leaders are unable to prepare successfully for democracy in Burma.

More than 100 youth members of the NLD from about 19 townships in Rangoon Division resigned on Thursday, complaining that they were being excluded by the party’s top leaders from the decision-making process.

The resignations came a day after NLD Chairman Aung Shwe appointed six new youth advisors and assigned 10 others to lead youth activities for the party.

Khin Htun said that another NLD leader, Win Tin, who recently returned to the NLD after 19 years in Insein prison, will unofficially help to reconcile the former youth members with the party’s leadership.

Despite the resignations, Khin Htun said that the former NLD members would not seek asylum in foreign countries, but would continue to support the struggle for democracy in Burma.

Former Youth Members Urge NLD to Prepare for 2010

Leaders of Burma’s main opposition party, the National League for Democracy (NLD), should prepare the party for the 2010 general elections, according to an adviser for the youth members of the NLD who resigned on Thursday.

Former youth adviser Khin Htun called on the NLD to hold regular meetings and negotiations, and to discuss its political role ahead of 2010. The people of Burma are not interested in the reshuffling going on within the party at the moment, he said.

“The Burmese public only want to know how the NLD will approach the election in 2010 and how the party intends to lead the country,” he said.

Khin Htun urged the NLD to air discussions on the junta-drafted constitution as well as lobbying and campaigning for the support of the people. He also called on the party to hold dialogue with ethnic leaders and members of the Committee Representing the People’s Parliament (CRPP).

Htaung Kho Thang, a member of the CRPP and the United Nationalities League for Democracy, said on Friday that he agreed with Khin Htun and said that he and other ethnic leaders, including members of the CRPP, would willingly cooperate with the NLD leadership.

Htaung Kho Thang also said that the resignation on Wednesday of more than 100 of the NLD’s youth members would have a negative impact on the NLD’s followers.

“Young people are the driving force of a party,” he said. “If the youth don’t support the party, the party will be weakened.”

However, a veteran Burmese politician, Thakin Chan Htun, insisted that the constant restrictions imposed on the NLD by the military junta is the reason why its leaders are unable to prepare successfully for democracy in Burma.

More than 100 youth members of the NLD from about 19 townships in Rangoon Division resigned on Thursday, complaining that they were being excluded by the party’s top leaders from the decision-making process.

The resignations came a day after NLD Chairman Aung Shwe appointed six new youth advisors and assigned 10 others to lead youth activities for the party.

Khin Htun said that another NLD leader, Win Tin, who recently returned to the NLD after 19 years in Insein prison, will unofficially help to reconcile the former youth members with the party’s leadership.

Despite the resignations, Khin Htun said that the former NLD members would not seek asylum in foreign countries, but would continue to support the struggle for democracy in Burma.

Woman Activist Jailed in Rangoon မခင္မိုးေအးႏွင့္ ကိုေက်ာ္စိုးအား ေထာင္ဒဏ္ခ်မွတ္

Accused of illegally handling foreign currency, Khin Moe Aye, 40, a prominent social and political activist, was sentenced to three years imprisonment, along with former student leader Kyaw Soe, at Rangoon’s Insein prison court on Thursday, according to her lawyer, Khin Maung Shein.

Former political prisoners Khin Moe Aye and Kyaw Soe were arrested by military intelligence officers in Kyaikto Township in Rangoon’s northeastern suburbs on December 12.

Khin Moe Aye

Khin Moe Aye has been imprisoned by the military junta three times before. Her first arrest was in 1990 when she was jailed for one or two months. She was rearrested in December 1991 for her role in leading student demonstrations in honor of Aung San Suu Kyi winning the Nobel Peace Prize. She was sentenced to 10 years in jail, but was released in May 1992.

While continuing her pro-democracy activities, she was arrested again in February 1998 and was sentenced to seven years imprisonment for assisting an author, Aung Tun, in documenting a history of the Burmese student movement. She was released on May 4, 2003.

Kyaw Soe

In recent times, Khin Moe Aye has worked to provide aid, food and education to orphaned children and has founded an orphanage in Rangoon.

Tate Naing, secretary of the Thailand-based Assistance Association for Political Prisoners-Burma (AAPP), told The Irrawaddy on Friday that Khin Moe Aye actively participated in the 1988 popular uprising as a student leader of Rangoon University’s student union and was an active member of the All Burma Federation of Students Unions.

“She was often pressured by the military authorities for her involvement in social and political activities,” he said.

မခင္မိုးေအးႏွင့္ ကိုေက်ာ္စိုးအား ေထာင္ဒဏ္ခ်မွတ္

၂၀၀၇ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလကတည္းက မြန္ျပည္နယ္ က်ိဳက္ထီး႐ိုးရင္ျပင္တြင္ ဖမ္းဆီးျခင္းခံခဲ့ရသည့္ မခင္မိုးေအးႏွင့္ ကိုေက်ာ္စိုး (ေတာ္ကီ) တို႔ကို အင္းစိန္ေထာင္တြင္႐ံုးထိုင္သည့္ စမ္းေခ်ာင္းၿမိဳ႕နယ္တရား႐ံုးက ႏိုင္ငံျခားေငြ လက္၀ယ္ ေတြ႔ရွိမႈျဖင့္ ယမန္ေန႔က အလုပ္ၾကမ္းႏွင့္ေထာင္ဒဏ္ ၃ ႏွစ္စီခ်မွတ္လိုက္သည္ဟု ၎တို႔၏ အက်ိဳးေဆာင္ေရွ႕ေန ဦးခင္ေမာင္႐ွိန္က ဧရာ၀တီကို ေျပာသည္။

၂၀၀၇ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ ၁၂ ရက္ေန႔တြင္ မခင္မိုးေအးႏွင့္ ကိုေက်ာ္စိုးတို႔ကို မြန္ျပည္နယ္ က်ိဳက္ထိုၿမိဳ႕နယ္ စအဖ က ဖမ္းဆီးခဲ့ၿပီး ႏိုင္ငံျခားေငြလဲလွယ္မႈအက္ဥပေဒ ပုဒ္မ ၂၄ (၁) ႏွင့္ တရားစြဲဆိုခဲ့သည္ဟု ဦးခင္ေမာင္ရွိန္က ေျပာသည္။

ထိုင္းႏိုင္ငံအေျခစိုက္ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ား ကူညီေစာင့္ေရွာက္ ေရးအသင္း၏ အတြင္းေရးမႉး ဦးတိတ္ႏိုင္က “သူတို႔ကို စဖမ္း ကတည္းက ဘာေၾကာင့္ဖမ္းတယ္ဆိုတာ အေၾကာင္းျပခ်က္မရွိဘူး၊ စစ္ေဆးေတြ႔ရွိခ်က္ေတြအရ ဘာျပစ္မႈမွ က်ဴးလြန္ခဲ့တာမေတြ႔ရဘူး၊ အာဏာပိုင္က ေထာင္ခ်မယ္ဆိုတဲ့ရည္႐ြယ္ခ်က္ရွိတဲ့အတြက္ စြပ္စြဲခ်က္ေတြတပ္၊ ပုဒ္မေတြဆင္ၿပီး ေထာင္ခ်တာပါ” ဟု ေျပာသည္။

မခင္မိုးေအးသည္ ၁၉၈၈ ဒီမိုကေရစီအေရးေတာ္ပံုကတည္းက ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားသမဂၢတြင္ ပါ၀င္ခဲ့သူ တဦးျဖစ္ၿပီး ေက်ာင္းသားအေရး၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးႏွင့္ ဒီမိုကေရစီေရးတို႔ကို တစိုက္မတ္မတ္ လုပ္ေဆာင္ခဲ့သူ ျဖစ္သည္။

“၁၉၉၁ ခုႏွစ္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ႏိုဘယ္ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆုရတဲ့အခ်ိန္တုန္းက ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွာလုပ္တဲ့ ေထာက္ခံပြဲ ကို ဦးေဆာင္ခဲ့သူတဦးလည္း ျဖစ္တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ အဖမ္းခံရတယ္။ ေထာင္ ၁၀ ႏွစ္က်ခဲ့တယ္” ဟု ဦးတိတ္ႏိုင္က ေျပာသည္။

မခင္မိုးေအးသည္ အက်ဥ္းေထာင္တြင္ ႏွစ္ျပည့္မေနရဘဲ၁၉၉ ၂ ခုႏွစ္တြင္ ျပန္လည္လြတ္ေျမာက္လာခဲ့ေသာ္လည္း ျမန္မာ ႏိုင္ငံေက်ာင္းသားသမိုင္းစာအုပ္ကို ကိုေအာင္ထြန္းက ေရးသားျပဳစုေနစဥ္ အကူအညီေပးခဲ့သျဖင့္ ၁၉၉၈ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီ လတြင္ ေနာက္တႀကိမ္အဖမ္းခံရသည္။ ၂၀၀၃ ခုႏွစ္ ေမလတြင္ ျပန္လည္လြတ္ေျမာက္လာခဲ့သည္။

ဒုတိယအႀကိမ္ ေထာင္မွလြတ္ေျမာက္လာၿပီးေနာက္ပိုင္း ဒီမိုကေရစီေရးလုပ္ငန္းမ်ားကို အားေပးကူညီသကဲ့သို႔ လူမႈေရး လုပ္ငန္းမ်ားကိုလည္း ဆက္လက္လုပ္ေဆာင္ခဲ့သူ ျဖစ္သည္။ အဖမ္းမခံရမီက အာဏာပိုင္တို႔၏ ေခၚယူစစ္ေဆးျခင္းႏွင့္ ဖိအားေပးခံရမႈမ်ား ႀကံဳခဲ့ရသည္။

ကိုေက်ာ္စိုးသည္လည္း ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေဟာင္းတဦးျဖစ္ၿပီး ၎အား စစ္အစိုးရက ေထာင္ ၃ ႏွစ္ ခ်ခဲ့သည္။

ကိုေက်ာ္စိုးသည္ ၁၉၉၀ ခုႏွစ္ ကိုဖုန္းေမာ္ ၂ ႏွစ္ျပည့္အခမ္းအနားျဖစ္ေျမာက္ေရး ၁၉ ဦး ေကာ္မတီတြင္ ပါ၀င္ခဲ့ေသာ ေၾကာင့္ တျခားေကာ္မတီ၀င္မ်ားႏွင့္အတူ အဖမ္းခံခဲ့ရသည္။

ေထာင္မွျပန္လည္လြတ္ေျမာက္လာၿပီးေနာက္ ဒီမိုကေရစီေရးႏွင့္ ေက်ာင္းသားေရးရာကိစၥမ်ားကို ဆက္လက္လုပ္ေဆာင္ ခဲ့သူ ျဖစ္သည္။

မုန္တိုင္းသင့္ ကေလးငယ္မ်ား၏ေနာက္ဆံုးအေျခအေန

ဧရာ၀တီတုိင္းအတြင္း ေနထုိင္သည့္ ကေလးငယ္ အမ်ားစုမွာ နာဂစ္မုန္တုိင္း တုိက္ခတ္ၿပီး ေနာက္ပုိင္း ၅ လနီးပါး ၾကာလာ သည့္တိုင္ မုန္တိုင္း တိုက္ခတ္စဥ္ ႀကဳံေတြ႕ရသည့္ အျဖစ္ဆိုးံမ်ားေၾကာင့္ စိတ္ေ၀ဒနာ ခံစား ေနရဆဲျဖစ္ၿပီး ပုံမွန္အေန အထား ျပန္လည္ မေရာက္ရွိႏိုင္ေသးဘဲ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရးႏွင့္ စား၀တ္ေနေရး မ်ားတြင္လည္း အခက္အခဲမ်ား ႀကဳံေတြ႕ေနရဆဲျဖစ္ေၾကာင္း ျပည္တြင္း၊ ျပည္ပ အန္ဂ်ီအို မ်ားထံမွ သိရွိရ သည္။

ဧရာ၀တီတုိင္းမွ နာဂစ္ဒဏ္ခံခဲ့ရသည့္ ကေလးငယ္မ်ားမွာ ကေလး သဘာ၀ ေျပးလႊား ေဆာ့ကစားျခင္း၊ ႏွစ္ႏွစ္ၿခဳိက္ၿခိဳက္ အိပ္စက္ျခင္း၊ စူးစမ္းေမးျမန္းျခင္း မ်ားကို လုုပ္ေဆာင္မႈနည္းပါးၿပီး တဦးတည္း ေငးငိုင္ျခင္း၊ စာသင္ခန္းမ်ားတြင္ စိတ္ပါ လက္ပါ ပညာသင္ၾကားႏိုင္မႈမရွိၾကေၾကာင္း သိရသည္။

၎ေဒသရွိ ကေလးငယ္မ်ားသည္ ရာသီဥတုအေျခအေနကို လြန္စြာသတိထားၿပီး အနည္းငယ္ ေလတုိက္ျခင္းႏွင့္ ေကာင္းကင္အုံ႔မိႈင္းျခင္းမ်ား ရွိလာခ်ိန္တြင္ ငိုယိုျခင္း၊ အလြန္အမင္း ေၾကာက္ရြ႕ံျခင္းမ်ားလည္း ျဖစ္ေနသည္ ဟု မုန္တုိင္းသင့္ ေဒသမ်ားတြင္ ကေလးသူငယ္ အေရးေဆာင္ရြက္ေနသည့္ ကုလသမဂၢ ကေလးမ်ား ရန္ပုံေငြ အဖြဲ႕(UNICEF) ဧရာ၀တီ တုိင္း႐ံုးခြဲမ်ားမွ ျမန္မာ၀န္ထမ္းမ်ားက ေျပာသည္။

“ခုထက္ထိကေလးငယ္ေတြ မွာ စိတ္ေ၀ဒနာေတြရွိေနပါတယ္။ မုန္တုိင္းသင့္ေဒသက ကေလးေတြက သာမာန္ကေလး ေတြလို ကစားေပ်ာ္ရႊင္တာေနၾကတာ မ်ဳိးနည္းတယ္။ သူတို႔မွာ အေၾကာက္တရား အရမ္းကို ႀကီးစုိးေနတယ္” ဟု လပြတၱာ ၿမိဳ႕နယ္ေက်းရြာမ်ားရွိ မုန္တုိင္းသင့္ ကေလးငယ္မ်ား ပညာသင္ၾကားေရးဆိုင္ရာ လုပ္ငန္းခြင္မ်ားတြင္ ပါ၀င္ေဆာင္ရြက္ ေနသည့္ ေစတနာ့၀န္ထမ္း တဦးက ေျပာသည္။

“လပြတၱာေက်းရြာ မူလတန္းေက်ာင္းေတြက ကေလးေတြအတြက္ ဘယ္လိုမွ လုံၿခဳံမႈမရွိဘူး။ တာလေပၚလင္စကို ပတ္ပတ္ လည္ကာၿပီး သြပ္မိုးထားတာ။ ၿပီးေတာ့ ထုိင္စရာမရွိဘူး။ ကေလးေတြက ေျမႀကီးမွာ ဖ်ာခင္းထုိင္ၿပီး စာသင္ရတာပါ” ဟု လပြတၱာၿမိဳ႕ခံမ်ားကေျပာသည္။

ေက်းရြာေပါင္း ၅၀၀ နီးပါးရွိေသာ လပြတၱာၿမိဳ႕နယ္တြင္ အစိုးရ မူလတန္းႏွင့္ ပုဂၢလိက တြဲဘက္မူလတန္း ၃၆၅ ေက်ာင္း ရွိၿပီးေသာ ေက်ာင္းအမ်ားစုမွာ တာေပၚလင္စ ပတ္ပတ္လည္ ကာရံၿပီး သြပ္မိုးထားသည့္ လုံၿခဳံမႈမရွိေသာ ေက်ာင္း အေဆာက္အအုံမ်ားသာ ျဖစ္ေၾကာင္း ၿမိဳ႕ခံမ်ားက ေျပာသည္။

“ကုမၸဏီေတြကလည္း အျဖစ္သေဘာပဲ လုပ္ေပးသြားတာေလ။ ေက်ာင္းေဆာက္ ေပးတယ္ ဆိုၿပီး တာေပၚလင္စ ကာၿပီး သြပ္မုိးေပးသြားတာ။ ဒီလိုေက်ာင္းမ်ဳိးေတြဟာ ကေလးငယ္ေတြ အတြက္ ဘယ္လိုမွ လုံၿခဳံမႈမရွိဘူး။ ၿပီးေတာ့ စာအုပ္စာတမ္း လိုအပ္ခ်က္၊ သင္ၾကားေရးဆရာ၊ ဆရာမ လိုအပ္ခ်က္ေတြလည္း အမ်ားႀကီး” ဟုလပြတၱာၿမိဳ႕နယ္ရွိ ပညာေရး၀န္ထမ္း တဦးက ေျပာသည္။

မုန္ုတိုင္းဒဏ္သင့္ ကေလးငယ္မ်ား၏ စိတ္ဓာတ္ေရးရာ အေျခအေနမ်ား မူလ အေနအထား ျပန္လည္ ေရာက္ရွိေအာင္ ေဆာင္ရြက္ရန္ အထူးလုိအပ္ေနခ်ိန္တြင္ ျပည္တြင္းျပည္ပ အစိုးရမဟုတ္ေသာ အဖြဲ႕ အစည္းမ်ားက ယင္းလိုအပ္ခ်က္ကို တစိတ္တပုိင္း ပါ၀င္ျဖည့္ဆည္း ေနေသာ္လည္း စစ္အစိုးရကမူ တစုံတရာ ေဆာင္ရြက္ျခင္း မရွိေၾကာင္း ျပည္တြင္း အန္ဂ်ီအိုမ်ားမွ ေစတနာ့၀န္ထမ္း လူငယ္မ်ားကေျပာသည္။

“ကုလသမဂၢနဲ႔ ျပည္တြင္းျပည္ပ အန္ဂ်ီအိုေတြက တတ္ႏုိင္သေလာက္လုပ္ေနၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ အစိုးရပိုင္းကေတာ့ တအားကိုၿငိမ္သက္လြန္းတယ္။ မုန္တုိင္းျဖစ္ၿပီး ၃ လေက်ာ္ ေလာက္ကတည္းက ဘာဆိုဘာတခုမွ မလုပ္ေတာ့ဘူး” ဟု လပြတၱာၿမိဳ႕နယ္၊ ေက်းရြာတခုရွိ တြဲဘက္မူလတန္း ေက်ာင္းဆရာတဦးက သုံးသပ္သည္။

အေျခခံပညာ ဦးစီးဌာန ၀န္ထမ္းတဦးကလည္း “ကေလးေတြရဲ႕ စိတ္ေ၀ဒနာကို ကုသဖို႔ ကေလးကစားကြင္း၊ ဥယ်ာဥ္နဲ႔ ကေလးေပ်ာ္ ေနရာဌာနေလးေတြအ မ်ားႀကီး ဖန္တီးေပးဖို႔ အေရးႀကီးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကေလးေတြရဲ႕ စိတ္ေ၀ဒနာေတြကို ကုသေပးဖို႔ စနစ္တက် သင္တန္းေပးထားတဲ့ ဆရာ၊ ဆရာမေတြလည္း အမ်ားႀကီး လိုအပ္ပါတယ္” ဟု ေျပာသည္။

မုန္တုိင္းသင့္ေဒသမွ ကေလးငယ္မ်ား ပညာသင္ၾကားႏုိင္ရန္ အခမဲ့ပညာေရး စနစ္ ျဖစ္ရန္လိုအပ္ၿပီး သက္ဆုိင္ရာ ကေလးငယ္၏ မိသားစု စား၀တ္ေနေရး ေျပလည္ရန္လည္း အေရးႀကီးေၾကာင္း အဆိုပါ ပညာေရး၀န္ထမ္းက ေျပာျပသည္။

“ခုဆိုရင္ တျဖည္းျဖည္း ကုလသမဂၢနဲ႔ အိုင္အန္ဂ်ီအိုေတြက ရိကၡာေထာက္ပံ့တာေတြနဲ႔ တျခားကူညီေရး အစီအစဥ္ေတြကုိ ရပ္ဆုိင္းလာၾကၿပီ။ မိသားစုေတြ စား၀တ္ေနေရး ခက္ခဲလာရင္ ကေလးေတြ ပညာ သင္ၾကားေရးကလည္း လုံး၀ထိခုိက္ လာမွာပါ။ အဲဒီေတာ့ မိသားစုေတြရဲ႕စား၀တ္ေနေရး ခုိင္မာမႈ ရွိလာတဲ့ အခ်ိန္ထိ ကူညီေထာက္ပံ့မႈေတြ ေပးဖို႔ လိုပါတယ္” ဟု မုန္တုိင္းသင့္ ဒုကၡသည္မ်ားကိုကူညီေနသည့္ ရန္ကုန္သား လူငယ္တဦးက ဆိုသည္။

မဵိဳးဆက္သစ္လူငယ္တဦးကို အိမ္မွာလက္ထိပ္ခတ္ ဖမ္းဆီးသြား

2008-10-16

မဵိဳးဆက္သစ္လူငယ္မဵား အစည္းအ႟ံုးအဖြဲ႔ဝင္ ကုိေကဵာ္သူမဵိဳးျမင့္ (ေခၞ) ကိုအာကာကို အာဏာပိုင္ေတြက ေအာက္တိုဘာ ၁၃ ရက္ေနႛက ရန္ကုန္ ကမာ႟ရြတ္႓မိဳ႕နယ္ လွည္းတန္းေနအိမ္မွာ လာေရာက္ ဖမ္းဆီးသြားတယ္လိုႛ အဖြဲ႕ေျပာခြင့္ရသူ ကိုမိုးေသြးက ေျပာပၝတယ္။


“အိမ္မွာပဲ လက္ထိပ္ခတ္႓ပီး ေခၞသြားတာပဲ သူတိုႛ တခၝတည္း။ တခဵိဳ႕ ဆိုလိုႛရွိရင္ေတာ့ ဒီအတိုင္းေပၝ့၊ ခဏေမးခဵင္လိုႛ ဘာညာဆို႓ပီး ဒီတိုင္း လက္ထိပ္မခတ္ပဲ ေခၞသြားတတ္တာ ရွိတာကိုး။ အခုကေတာ့ မဟုတ္ဖူး အိမ္မွာလာ႓ပီးေတာ့ တခၝတည္း လက္ထိပ္ေတြဘာေတြခတ္႓ပီးေတာ့ ဆြဲေခၞသြားတာ။ ”

Generation Wave ဟာ အဖဲြ႕အစည္း ဖြဲ႕ခဲ့တဲ့ တႏွစ္ျပည့္အထိမ္းအမွတ္နဲႛ ရန္ကုန္နဲႛ တျခားနယ္႓မိဳ႕ေတြမွာ စစ္အစိုးရ ဆန္ႛကဵင္စာေတြျဖန္ႛေဝလႈပ္ရွားေန႓ပီး ဒီတလ အတြင္းမွာ အဖြဲႚရဲ့ လႈပ္ရွားမႈေတြနဲႛ ဆက္ႏြယ္႓ပီး ဖမ္းဆီးခံရသူ စုစုေပၝင္း ၉ ဦး ရွိသြား႓ပီလိုႛ ကိုမိုးေသြးက ေျပာပၝတယ္။

ဒီမိုကေရစီ ေရွႚလုပ္ငန္းစဥ္ တိတိကဵကဵ သတ္မွတ္ဖိုႛ ႓ဗိတိသွ်အမတ္ ေတာင္းဆို

ၿဗိတိသွ်ႏိုင္ငံ အတိုက္အခံပၝတီရဲ့ လြတ္ေတာ္အမတ္တဦးက ျမန္မာစစ္အစိုးရကို ဒီမိုကေရစီေရး ေရွ႕လုပ္ငန္းစဥ္ေတြနဲႛ ပတ္သက္႓ပီး သတ္မွတ္ခဵက္ တိတိကဵကဵထားေပးဖိုႛ ေတာင္းဆိုလိုက္ပၝတယ္။
ဒီမိုကေရစီနဲႛ လူႛအခြင့္အေရးေတြ တိုးျမၟင့္ေဆာင္႟ရြက္ဖိုႛ ၿဗိတိန္ေအာက္လြတ္ေတာ္တြင္း ေဆြးေႏြးပြဲမွာ လြတ္ေတာ္အမတ္မစၥတာ ေဒးဗစ္ လစ္ဒင္တန္က ဒီကိစၥကို ေတာင္းဆိုလိုက္တာ ျဖစ္ပၝတယ္။ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ နာဂစ္မုန္တိုင္းအ႓ပီးရက္ပိုင္း ဒုကၡသည္ေတြကယ္ဆယ္ေရးကိစၥမွာ စစ္အစိုးရက ပိတ္ပင္ ဟန္ႛတားခဲ့တာဟာ ကိုယ္ခဵင္းစာစိတ္ကင္းမဲ့႓ပီး၊ ရက္စက္လြန္းတဲ့ အျပဳအမူေတြျဖစ္လိုႛ မိမိတိုႛအေနနဲႛ အေတာ္ေလးကို တုန္လႈပ္ ေျခာက္ျခားမိခဲ့တယ္လိုႛ မစၥတာ လစ္ဒင္တန္က ဆိုပၝတယ္။
အဲဒီအျပင္ လာမဲ့ ဒီဇင္ဘာလကဵရင္ ကုလသမဂၢ အတြင္းေရးမွဴးခဵဳပ္ မစၥတာ ဘန္ကီမြန္း ျမန္မာႏိုင္ငံကို သြားမဲ့ကိစၥကို မစၥတာ လစ္ဒင္တန္က ႀကိဳဆိုလိုက္ပၝတယ္။ ဒၝေပမဲ့ ကုလသမဂၢ လံုၿခံဳေရးေကာင္စီေရာ၊ မစၥတာ ဘန္ကီမြန္းကိုပၝ ျမန္မာစစ္အစိုးရဆီကေန ေရွ႕လုပ္ငန္းစဥ္အခဵိန္ သတ္မွတ္ခဵက္ တိတိကဵကဵရေအာင္ ေဆာင္႟ရြက္ဖိုႛ ၿဗိတိသွ်အစိုးရ အေနနဲႛ ဖိဖိစီးစီး တိုက္တြန္းေပးပၝလိုႛ ေတာင္းဆိုလိုက္ပၝတယ္။
႓ပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္မွာ လံုၿခံဳေရးေကာင္စီက ျမန္မာ စစ္အစိုးရကို ေတာင္းဆိုထားတာေတြထဲက အခဵက္တခဵက္ျဖစ္တဲ့ႏိုင္ငံေရးအကဵဥ္းသား အားလံုးလႊတ္ေပးဖိုႛ ကိစၥကို စစ္အစိုးရအေနနဲႛ ပထမဆံုးေဆာင္ရြက္ဖိုႛ လိုတယ္လိုႛလည္း မစၥတာ လစ္ဒင္တန္ က ဆိုပၝတယ္။ အဲဒီအျပင္ ဒီသီတင္းပတ္မွာကဵင္းပမဲ့ ထိပ္သီးညီလာခံမွာ ျမန္မာ့အေရးကို အဓိကိစၥရပ္တခုအျဖစ္ေဆြးေႏြးဖိုႛနဲႛ ေအာက္တိုဘာလ ၂၄ ရက္ေန႕မွာ ကဵင္းပမဲ့ အာရွ-ဥေရာပညီလာခံမွာျမန္မာကိစၥကို ဦးစားေပးေဆြးေႏြးေအာင္ ေဆာင္႟ရြက္ဖိုႛ ၿဗိတိန္အစိုးရကို တိုက္တြန္းလိုက္ပၝတယ္။
အခုလို ၿဗိတိသွ်ေအာက္လႊတ္ေတာ္မွာ ျမန္မာ့အေရးကို အေလးထားေဆာင္႟ရြက္ဖိုႛ တိုက္တြန္းၾကတာကို ၿဗိတိန္အေျခစိုက္ CSW လိုႛေခၞတဲ့ ကမႝာ့ ခရစ္ယာန္ေသြးစည္း ညီညြတ္ေရးအဖြဲႚကလည္း ေထာက္ခံႀကိဳဆိုေၾကာင္း ေၾကညာလိုက္ပၝတယ္။

ဖြ႔ံၿဖိဳးလာေနတဲ့ ျမန္မာသတင္း မီဒီယာ ေလာက

သန္းစိုးလိႈင္
ေအာက္တုိဘာ ၁၅၊ ၂၀၀၈

"သတင္းေရးသူေတြဟာ ျပင္ပမီဒီယာနဲ႔ ဆက္သြယ္တာဟာ ႏိုင္ငံေရးလုပ္တာလည္း မဟုတ္သလို အစိုးရဆန္႔က်င္ေရး လုပ္တာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ သတင္းသမားရဲ့ သဘာ၀အတိုင္း တင္းက်ပ္လြန္းတဲ့ စိစစ္ေရး မူ၀ါဒေၾကာင့္ ေဖၚျပခြင့္ရွိတဲ့ ေနရာမွာ ေဖၚျပဖို႔ႀကိဳးစားၾကတာပါ။"

မၾကာေသးေသာကာလမွ စတင္ကာ ဖံြ႔ၿဖိဳးလာတဲ့ ျမန္မာပံုႏွိပ္သတင္း မီဒီယာေလာကဟာ အခုဆို အရွိန္ရေနၿပီလို႔ ေျပာလို႔ရပါတယ္။ ေန႔စဥ္ သတင္းစာလိုမ်ဳိး ထုတ္ခြင့္ရွိရင္ေတာင္ ထုတ္ေ၀ႏိုင္တဲ့ ဂ်ာနယ္တိုက္ေတြ ရွိေနၿပီလို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ ေန႔စဥ္ သတင္းစာအေနနဲ႔ လုပ္ကိုင္ခြင့္အတြက္ လက္ရွိ စာေပစိစစ္ေရးရဲ႕ ခ်ဳပ္ကိုင္မႈေတြကို အမ်ားႀကီး ေျပာင္းလဲ ေလွ်ာ့ေပါ့မွသာ ေန႔စဥ္ သတင္းစာ အေကာင္အထည္ေပၚႏိုင္မွာပါ။ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ကေတာင္ ဂ်ာနယ္ တိုက္ႀကီးႏွစ္ခုကို ေန႔စဥ္သတင္းစာ ထုတ္ခြင့္ေပးမယ္ဆိုတဲ့ သတင္းမ်ား ထြက္ေပၚခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ထုတ္ေ၀ခြင့္ျပဳၿပီးမွ သတင္းမီဒီယာရဲ႕ စီးဆင္းမႈကို ခ်ဳပ္ကိုင္ဖို႔ ခက္ခဲသြားမွာ၊ ျပန္ရုပ္သိမ္းရင္လည္းပဲ သိကၡာက်စရာေတြ ျဖစ္လာမွာမို႔ ခြင့္မျပဳခဲ့ပါဘူး။

အခုလည္း လူအင္အား၊ ေငြအင္အား ရွိတဲ့ ဂ်ာနယ္တိုက္တတိုက္ဟာ တပတ္မွာ ဂ်ာနယ္ ၂ေစာင္၃ေစာင္ ထုတ္ေနတာမို႔ တပတ္မွာ ၇ေစာင္ထုတ္ရင္ သတင္းစာ ျဖစ္ေရာေပါ့လို႔ လြယ္လြယ္ ေကာက္ခ်က္ခ်သံတခ်ဳိ႕ ၾကားဖူးပါတယ္။ ေန႔စဥ္သတင္းစာနဲ႔ တစ္ပတ္တစ္ေစာင္ ထုတ္ရတဲ့ ဂ်ာနယ္ ၇ေစာင္နဲ႔က သတင္းလတ္ဆတ္ပံုခ်င္း ကြာပါတယ္။ အပတ္စဥ္ထုတ္ ဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္ခ်င္းတိုင္းက သတင္းေတြဟာ အနည္းဆံုး ၂ရက္ ၃ရက္ကေန ၇ရက္ထိ ေစာင့္ၿပီး ထည့္ရတဲ့ သတင္းေတြ ျဖစ္ေနၿပီး ေန႔စဥ္သတင္းစာဆိုရင္ေတာ့ သတင္းတစ္ပုဒ္ဟာ ၂၄နာရီထက္ ပိုၿပီးေစာင့္စရာမလိုတဲ့အတြက္ ပိုၿပီးလတ္ဆတ္ပါတယ္။

စစ္အစိုးရက ပုဂၢလိက သတင္းဂ်ာနယ္ေတြကို ၿပီးခဲ့တဲ့ ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခု ၀န္းက်င္ကာလအတြင္း ထုတ္ေ၀ခြင့္ေပးခဲ့ၿပီး ယခုေနမွာ သတင္းမီဒီယာေတြဟာ သူတို႔ထင္ထားတ့ဲအတုိင္း လိုသလို ထိန္းခ်ဳပ္လို႔ မရဘဲ၊ မီဒီယာရဲ႕ သဘာ၀အတိုင္း လြတ္လပ္မွ်တမႈကို ေတာင္းဆိုလာၿပီး အဲဒီလို အေျခအေနမ်ဳိး မရေတာင္မွ သြယ္၀ိုက္တဲ့နည္းနဲ႔ စာဖတ္သူေတြဆီ အျဖစ္အပ်က္မွန္ အေျခအေနမွန္ တင္ျပဖို႔ ႀကိဳးစားလာၾကပါတယ္။

ပိုင္ရွင္ေတြကေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ ေငြေၾကးျမွဳပ္ႏွံမႈကုိ ထိခိုက္မွာ စိုးရိမ္လို႔ အစိုးရရဲ႕ ၿငိဳျငင္မႈကို မခံလိုၾကပါဘူး။ သတင္းေထာက္ေတြနဲ႔ တခါတရံ အယ္ဒီတာေတြက စြန္႔စြန႔္စားစား သြားေရာက္ ရယူထားတဲ့ သတင္းေတြကို စာဖတ္ပရိတ္သတ္ဆီ တနည္းနည္းနဲ႔ အေရာက္ပို႔ခ်င္ၾကတာ သဘာ၀ပါ။

ဒီသဘာ၀တရားကို ေရွ႕ကေန ပိတ္ဆို႔တားဆီးေနတာကေတာ့ စစ္အစိုးရရဲ႕ စာေပစိစစ္ေရးဌာနပါ။ ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္ေတြအတြင္းမွာ မၾကာခဏဆိုသလို ခြင့္မျပဳတဲ့ သတင္းထည့္လို႔၊ ခြင့္မျပဳတဲ့ သတင္းဓာတ္ပံုေဖၚျပလို႔ ဆိုၿပီး ဂ်ာနယ္ေတြ ခဏနားခံရတာ၊ အယ္ဒီတာ ႏႈတ္ထြက္ေပးရတာေတြ မၾကာမၾကာ ေပၚထြက္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သတင္းေထာက္ အဖမ္းခံရတာမ်ိဳးေတာ့ တႀကိမ္မွ မျဖစ္ပြားခဲ့ပါ။

ထိန္းခ်ဳပ္ဖို႔ခက္ခဲလာတဲ့ သတင္းစီးဆင္းမႈ
ၿပီးခဲ့တဲ့ ၾသဂုတ္လအကုန္ စက္တင္ဘာလဆန္းမွာေတာ့ သဃၤန္းကၽြန္းၿမိဳ႕နယ္က လူသတ္မႈ သတင္းေရးတဲ့ ဖလား၀ါးစ္ နယူးစ္ ဂ်ာနယ္က သတင္းေထာက္ ေစာျမင့္သန္းကို ဖမ္းဆီးလုိက္ပါတယ္။ သတင္းေရးတဲ့ အတြက္ ပထမဆံုး အဖမ္းခံရတဲ့ သတင္းေထာက္လို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ ဖမ္းဆီးရတဲ့ အေၾကာင္းကေတာ့ လူသတ္မႈသတင္း ဂ်ာနယ္မွာ ေဖၚျပၿပီးေနာက္ ရန္ကုန္တိုင္းရဲက ကိုေစာျမင့္သန္းကို ေခၚၿပီး အခုေဖၚျပတဲ့ သတင္းေၾကာင့္ အထက္က လူႀကီး အရမ္း စိတ္ဆိုးေနတယ္၊ ခင္ဗ်ားတို႔ကို ဖမ္းလို႔ရတယ္၊ ဂ်ာနယ္တိုက္ကို ပိတ္ေအာင္လည္း အေရးယူလို႔ရတယ္၊ စီးပြားပ်က္ေအာင္ လုပ္လို႔ရတယ္ဆိုတဲ့ စကားလံုးအသံုးအႏႈန္းေတြ သံုးၿပီး ႀကိမ္းေမာင္းပါတယ္။ အဲဒီလို ႀကိမ္းေမာင္းတဲ့ အေၾကာင္းကို အဲဒီေန႔ညေနမွာ ခ်င္းမိုင္အေျခစိုက္ ဧရာ၀တီ သတင္း ၀က္ဘ္ဆိုက္မွာ သတင္းပါရွိလာလို႔ ရန္ကုန္တိုင္းရဲက အဲဒီကိစၥကို အႀကီးအက်ယ္ စိတ္ဆိုးၿပီး ျပည္ပကိုသတင္းပို႔မႈနဲ႔ ရက္ပိုင္းအတြင္း ဖမ္းဆီးခဲ့ပါတယ္။

ဖမ္းဆီးသူေတြကေတာ့ ကိုေစာျမင့္သန္း ဧရာ၀တီ သတင္းဌာနဆီ သတင္းေပးပို႔တယ္ ဆုိတဲ့ အေထာက္အထားတခုမွ မထုတ္ျပႏိုင္ပါဘူး။

ကိုေစာျမင့္သန္းက ဧရာ၀တီရဲ႕ ေမးျမန္းခ်က္ကုိ ေျဖၾကားတာ၊ ဒါမွမဟုတ္ အင္တာနက္ကတဆင့္ ဆက္သြယ္တာေတြနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အေထာက္အထားလည္း တခုမွ မရွိပါဘူး။ သက္ဆိုင္ရာ သတင္းဌာန ျဖစ္တဲ့ ဧရာ၀တီသတင္းဌာနကလည္း ကိုေစာျမင့္သန္းဟာ သူတို႔သတင္းဌာနနဲ႔ ဆက္စပ္မႈ မရွိေၾကာင္း သတင္းထဲမွာ ထုတ္ေျပာထားၿပီး ျဖစ္ပါတယ္။

စင္စစ္ေတာ့ ရဲေတြကလည္း ေစာျမင့္သန္း သတင္းပုိ႔တာ မဟုတ္မွန္း သိပါတယ္။ ဘယ္သူဘယ္၀ါရဲ့ လက္ခ်က္ဆိုတာကို မေဖၚထုတ္ႏိုင္ေတာ့ ဖမ္းလို႔ရတဲ့သူကို ဖမ္းလုိက္တာပါ။ ကိုေစာျမင့္သန္းက ဓားစာခံ အျဖစ္ခံရတဲ့သေဘာ သက္ေရာက္ပါတယ္။

ေနာက္တခ်က္ကေတာ့ ဒီကိစၥကို အထက္လူႀကီး (ဒုတိယဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ျမင့္ေဆြ) ေက်နပ္ဖို႔ အေရးယူတဲ့ သေဘာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ျပည္ပသတင္းမီဒီယာေတြနဲ႔ ဆက္သြယ္တာကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္အေရးယူမယ္ ဆိုတဲ့ စကားကို သတင္းမီဒီယာကသူေတြဆီ သိေစခ်င္တဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ဆိုတာ ထင္ရွားပါတယ္။ အရပ္စကားနဲ႔ ေျပာရင္ေတာ့ စံျပအေရးယူတယ္ဆိုတဲ့ သေဘာပါ။ ကိစၥတခုနဲ႔ တိုက္ရိုက္သက္ဆိုင္သည္ျဖစ္ေစ မဆိုင္သည္ျဖစ္ေစ နီးစပ္တဲ့သူကို အေရးယူအျပစ္ေပးၿပီး က်န္တဲ့ ျပည္သူေတြကို ၿခိမ္းေျခာက္လိုတဲ့ဟာမ်ိဳးကို ျပည္တြင္းမွာေတာ့ စံျပအေနနဲ႔ အျပစ္ေပးခံရတယ္လို႔ ဆိုၾကပါတယ္။

သတင္းေထာက္နဲ႔ သတင္းအမွန္ ေဖၚျပခြင့္
သတင္းေထာက္ေတြ ပိုၿပီး ႏိုးၾကားလာတာ၊ ပိုၿပီးပြင့္လင္းလာတာဟာ ၿပီးခဲ့တဲ့ ၂၀၀၇ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာ သံဃာ့ေတာ္လွန္ေရး နဲ႔ နာဂစ္မုန္တိုင္း အျဖစ္အပ်က္တို႔ရဲ့ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈ အမ်ားႀကီးပါတယ္လို႔ သတင္းမီဒီယာေလာကသားေတြက ေကာက္ခ်က္ခ်ၾကပါတယ္။ အဆိုပါ သမိုင္း၀င္ အျဖစ္အပ်က္ေတြက သတင္းေထာက္ေတြ၊ သတင္းအယ္ဒီတာေတြကို လႈပ္ႏိႈးလိုက္သလို ျဖစ္ေစခဲ့ပါတယ္။ အဆိုပါ အျဖစ္အပ်က္ေတြ မတိုင္မီက သတင္းေထာက္ေတြဟာ အစိုးရ၀န္ႀကီးဌာန ရံုးေတြနဲ႔ ကုန္သည္ႀကီးမ်ားအသင္း၊ ငါးလုပ္ငန္းအသင္း စတဲ့ ေနရာေတြကိုသာ ပံုမွန္၀င္ထြက္သြားလာၿပီး သတင္းေရးသား ခဲ့ၾကပါတယ္။

စက္တင္ဘာ အေရးအခင္း ျဖစ္ပ်က္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ဒီေလာက္ လူေတြ စိတ္၀င္စားတဲ့ သတင္း၊ အျဖစ္အပ်က္ကို ဘာေၾကာင့္ ေရးသားခြင့္ ေဖၚျပခြင့္ မရသလဲ ဆိုတာကို ေမးခြန္းထုတ္လာၾကပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရး အသိအျမင္မ်ားလည္း ႏိုးၾကားလာပါတယ္။

အလုပ္ရွင္ ဂ်ာနယ္တိုက္ပိုင္ရွင္ေတြက စက္တင္ဘာ အေရးအခင္းနဲ႔ တစံုတရာ အေရးယူခံရရင္ မိမိဘာသာ တာ၀န္ယူ ေျဖရွင္းဆိုတဲ့ သေဘာမ်ဳိး ေျပာဆိုေပမယ့္လည္း စက္တင္ဘာ အျဖစ္အပ်က္ကို မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႕ လိုက္လံၾကည့္ရႈၿပီး ျပည္တြင္းကသာမက ျပည္ပႏိုင္ငံအသီးသီးကပါ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို သိရွိေအာင္ တတ္ႏိုင္သေလာက္ တင္ျပခဲ့ၾကပါတယ္။

တဖန္ ယခုႏွစ္ ေမလ နာဂစ္ ဆိုင္ကလုန္းမုန္တိုင္း ရဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြကိုလည္း မီဒီယာသမားေတြ တာ၀န္ေက်ေအာင္ တင္ျပခဲ့ၾကပါတယ္။ မုန္တိုင္း ျဖစ္ခါစ တစ္ပတ္၀န္းက်င္ေလာက္ ျပည္တြင္းဂ်ာနယ္ေတြမွာ ရုပ္ပံုေရာ သတင္းပါ အတိုင္းအတာတခုအထိ ေဖၚျပခြင့္ ရရွိခဲ့ၿပီးေနာက္မွာေတာ့ စိစစ္ေရးက တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ ကိုင္တြယ္ ျဖတ္ေတာက္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီလို အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ေတြ႕ႀကံဳခဲ့တဲ့ ျပည္တြင္း မီဒီယာ သမားေတြဟာ အေတာ္ေလး အေတြ႔အႀကံဳရင့္က်က္လာတယ္လို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။

စစ္အစိုးရရဲ႕ မထင္မွတ္ထားတဲ့ အက်ိဳးဆက္
စစ္အစိုးရကလည္း ျပည္တြင္းမီဒီယာ သမားေတြကို သူတို႔ ေကာင္းေကာင္း ထိန္းခ်ဳပ္ ကိုင္တြယ္ ႏိုင္တယ္လို႔ ယူဆထားခဲ့တာ ေလွ်ာ့တြက္ရာေရာက္ခ့ဲမွန္း အခုေတာ့ သေဘာေပါက္စ ျပဳပါၿပီ။ စာေပစိစစ္ေရးနဲ႔ မွတ္ပံုတင္ဌာနဟာ ျပည္ထဲေရး၀န္ႀကီးဌာန လက္ေအာက္ကေန ျပန္ၾကားေရး ၀န္ႀကီးဌာနလက္ေအာက္ဆီ ေျပာင္းၿပီး မၾကာမီ ၂၀၀၅၊ ၂၀၀၆ ခုႏွစ္ ၀န္းက်င္မွာ ျပန္ၾကားေရး၀န္ႀကီး ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ေက်ာ္ဆန္းက ပုဂၢလိက သတင္းဂ်ာနယ္ လိုင္စင္ ဒါဇင္နဲ႔ခ်ီၿပီး ခြင့္ျပဳခဲ့ပါတယ္။ ကမၻာကို ပုဂၢလိကမီဒီယာေတြ ျမန္မာျပည္မွာ ရွိတယ္ဆိုတာကို ျပခ်င္တာရယ္၊ အျခားတဘက္မွာလည္း အစိုးရရဲ႕ သတင္းစာနဲ႔ တီဗီြကို ဘယ္သူမွ အဖက္လုပ္ၿပီး မၾကည့္ၾကလို႔ ပုဂၢလိကမီဒီယာကိုခြင့္ျပဳၿပီး အဲဒီမွာ စစ္အစိုးရရဲ့ ၀ါဒျဖန္႔ခ်က္ေတြကို အခမဲ့၊ မထည့္မေနရနဲ႔ ထည့္သြင္းႏိုင္မယ္လို႔ တြက္ဆၿပီး ခြင့္ျပဳခဲ့တာပါ။

သူတို႔ေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ အခ်က္ေတြကို လုပ္ေဆာင္လို႔ ရသေလာက္ ရေပမယ့္လည္း အျခားတဘက္မွာ သူတို႔ ထိန္းခ်ဳပ္လို႔မရတဲ့ သတင္းစီးဆင္းမႈရဲ႕ ရလဒ္ကို ယခုေတာ့ မ်က္ျမင္ေတြ႕ရွိေနရပါၿပီ။

တိုးတက္လာတဲ့ သတင္းနဲ႔ ျပန္ၾကားေရး နည္းပညာဟာ ျမန္မာျပည္ကိုလည္း အနည္းဆံုးအတိုင္းအတာနဲ႕ေတာ့ ရိုက္ခတ္လာပါတယ္။ အင္တာနက္၊ ဒစ္ဂ်စ္တယ္ ဓာတ္ပံု၊ ကြန္ပ်ဴတာ၊ မိုဘိုင္းဖုန္း၊ ၿဂိဳဟ္တု ဆက္သြယ္ေရးေတြဟာ အခုမ်က္ေမွာက္ေခတ္ရဲ႕ မီဒီယာကို မ်ားစြာ အက်ိဳးျပဳပါတယ္။

ရန္ကုန္၊ မႏၱေလး၊ စစ္ေတြ၊ ေမာ္လၿမိဳင္၊ ေကာ့ေသာင္း၊ မူဆယ္မွာ ဒီေန႔ျဖစ္ပ်က္တဲ့ သတင္းကို ဒီေန႔မွာတင္ စာသားျဖစ္ေစ၊ ရုပ္ပံုျဖစ္ေစ၊ အသံနဲ႔ျဖစ္ေစ ကမၻာက သိႏိုင္ပါၿပီ။

စစ္အစိုးရနဲ႔ မီဒီယာလုပ္ငန္းရွင္ေတြက ပုဂၢလိက သတင္းမီဒီယာေတြကုိ ရည္ရြယ္ခ်က္အသီးသီးနဲ႔ ထူေထာင္ခ့ဲပါတယ္။ သူတုိ႔ ထူေထာင္ခ့ဲတ့ဲ ပုဂၢလိက သတင္းမီဒီယာဟာ သူတို႔ ပဲ့ကိုင္ခ်င္သလို ကိုင္လို႔ မရဘဲ မီဒီယာရဲ့ သဘာ၀အတိုင္း သူ႔လမ္းေၾကာင္းကိုသူေလွ်ာက္ဖို႔ ႀကိဳးစားတာကို ယခုအျဖစ္ အပ်က္ေတြက သက္ေသျပေနပါတယ္။

သတင္းေရးသူေတြဟာ ျပင္ပမီဒီယာနဲ႔ ဆက္သြယ္တာဟာ ႏိုင္ငံေရးလုပ္တာလည္း မဟုတ္သလို အစိုးရဆန္႔က်င္ေရး လုပ္တာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ သတင္းသမားရဲ့ သဘာ၀အတိုင္း တင္းက်ပ္လြန္းတဲ့ စိစစ္ေရး မူ၀ါဒေၾကာင့္ ေဖၚျပခြင့္ရွိတဲ့ ေနရာမွာ ေဖၚျပဖို႔ႀကိဳးစားၾကတာပါ။ စစ္အစိုးရစြပ္စဲြသလို သတင္းေရာင္းစားတာလည္း မဟုတ္။ သတင္းရဲ႕ ပင္ကိုယ္သဘာ၀၊ သတင္းသမားရဲ႕ ပင္ကိုယ္သဘာ၀အရ လြတ္လပ္မႈ နဲ႔ အမ်ားအက်ိဳး ေဆာင္ရြက္လိုမႈေတြေၾကာင့္ အႏၱရာယ္ၾကားကေန လုပ္ကုိင္ေနၾကတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ။