“အမ်ိဳးသား ျပန္လည္ ရင္ၾကားေစ႔ေရး လမ္းေၾကာင္း ျဖစ္ႏိုင္ပါ႔မလား”

ဝါးလ္စရိ ဂ်ာနယ္တြင္ပါရွိေသာ “ျမန္မာအတိုက္ခံမ်ား အေလွ်ာ႔အတင္း လုပ္ရန္စဥ္းစား ေနၿပီီ” ဆုိေသာ ေဆာင္ပါးကုိ ဖတ္ရႈၿပီး ေသာအခါ ၿပဳံးလိုက္မိသည္။ ကြ်န္ေတာ္သည္ စစ္အစိုိးရကို ၁၉၇၄ ခုႏွစ္ဒီဇင္ဘာလ ဦးသန္႔အေရးခင္းမွ စတင္၍ ဆန္႔က်င္လာခဲ့သူျဖစ္သည္။ ၀ါရင့္ ႏိုင္ငံေရးသမားတဦးအေနႏွင့္ စစ္ေခါင္းေဆာင္ မ်ားႏွင့္ အတိုက္ခံတို႔၏ စိတ္ဓာတ္ေရးရာကို ရာစုႏွစ္ ႏွစ္စုေက်ာ္အၾကာ နက္နက္ရႈိင္းရႈိုင္းပါ ၀င္ပတ္သက္ သိရွိသူတဦး ျဖစ္၍ ေကာင္းေကာင္းနားလည္ သေဘာေပါက္သူ တစ္ေယာက္ျဖစ္ပါသည္။
NCGUB ၏ လမ္းေၾကာင္းသစ္ဟုေခၚေသာ အမ်ဳိးသားျပန္လည္ရင္ၾကားေစ့ေရးသည္ ကြ်ႏု္ပ္တို႔ အားလုံးအတြက္ အသစ္အဆန္းမဟုတ္ပါ။ ၎လမ္းေၾကာင္းသည္ NLD ပါတီက ၁၉၉၀ အလြန္ကာလတြင္ စတင္ႀကိဳးစားခဲ့ေသာ္ မေအာင္ျမင္သည့္ လမ္းေၾကာင္းေဟာင္း တခုသာ ျဖစ္ပါသည္။ NCGUB ႏွင့္ NCUB တို႔အတူ ၎တို႔လက္သင့္ရာေရြးခ်ယ္၍ ဖိတ္ေခၚထားေသာ အဖြဲ႔အစည္းမ်ားႏွင့္ နအဖအေပၚ ကမ္းလွမ္းခ်က္သည္ အရာထင္ အက်ဳိးရွိလိမ့္မည္ မဟုတ္ဟု ႀကိမ္းေသ ေျပာရဲပါသည္။ စစ္အုပ္စုအေနႏွင့္ ၎တို႔အား အဖက္လုပ္၍ စကားတလုံး တေလမွ်ပင္ ျပန္ၾကားလိမ့္မည္ မဟုတ္ေခ်။
ဂ်ာကာတာကြန္ဗင္းရွင္းတြင္ ၎တို႔က သံတမာန္မ်ားကိုဖိတ္ၾကားၿပီး ၎တို႔၏ “အမ်ဳိးသား ရင္ၾကားေစ့ေရး” လုပ္ငန္းစဥ္မ်ားကို ရွင္းလင္းတင္ျပၾကမည္ျဖစ္ပါသည္။ ထိုမွတဆင့္ ထိုအဆိုျပဳခ်က္ စာတန္းကို နအဖထံေပးပို႔ၿပီးဆုံးျဖတ္ေစမည္ျဖစ္သည္။ ၎ကြန္ဗင္းရွင္း၏ အဓိက ရည္ရြယ္ခ်က္မွာ ေငြေၾကးေထာက္ပံ့မႈႏွင့္ ႏိုင္ငံေရးေထာက္ခံအားေပးမႈတို႔ကို ႏိုင္ငံျခား တိုင္းျပည္မ်ားမွ ရရွိရန္ပင္ျဖစ္သည္။
ထိုစာတန္း၏ အဆိုအရ အကယ္၍ နအဖစစ္အုပ္စုမွ ၎စာတန္းပါအခ်က္အလက္မ်ားကို သေဘာက် ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ ပါက အတိုက္ခံတို႔အေနႏွင့္ စတင္ေဆြးေႏြးရမည္။ ၎စာတန္းအရ ပထမဦးဆုံး စတင္ ေဆြးေႏြးရမည့္ အခ်က္မွာ (၂၀၀၈) ခုႏွစ္အေျခခံဥပေဒကို အမ်ား လက္ခံလာသည္ အထိ ညွိႏႈိင္း ေရးဆြဲေရးပင္ျဖစ္သည္။
၎အဆိုျပဳခ်က္သည္ စိတ္ကူးယဥ္ဆန္ေၾကာင္းကို ဆက္လက္တင္ျပေဆြးေႏြးသြားပါမည္။
(၁) ယေန႔အမ်ဳိးသာ ရင္ၾကားေစ့ေရးကို တင္သြင္းလာေသာ NCGUB, NCUB ႏွင့္ ၎တို႔၏ လက္ေရြးစင္ (၇) ဖြဲ႕သည္ ျပည္ပႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈကို ဦးေဆာင္အဖြဲ႕စည္းမ်ားအျဖစ္ ျပည္ပအင္အားစုမ်ားမွမသတ္မွတ္ထားေပ။ ၎တို႔စုစည္းထားသည့္ ညီညြတ္ေရး ဆိုသည္မွာလည္း တကယ္ညီညြတ္ေရးမဟုတ္ ေကာ္ကပ္ ညီညြတ္ေရးသာ ျဖစ္သည္။ ၎တို႔ကုိ NLD ပါတီႏွင့္ ႏႈိင္းယွဥ္ၾကည့္လွ်င္ NLD ပါတီသည္ ေရြးေကာက္ပြဲတြင္ အႏိုင္ရသည့္ ပါတီႀကီး ျဖစ္သည္။ လူထုႀကီးက ပါတီေနာက္တြင္ရွိသည္။ ပါတီေခါင္းေဆာင္ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္သည္ ျမန္မာ့ ေခါင္းေဆာင္သာမက ကမၻာ့ဒီမိုကေရစီ သူရဲေကာင္းတဦးျဖစ္ သတ္မွတ္ခံထား ရသူျဖစ္သည္။ ထိုကဲ့သို႔ေသာ NLD ပါတီႏွင့္ ၎ပါတီေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ တို႔မွ (နအဖ) အား အမ်ဳိးသားရင္ၾကားေစ့ေရးကမ္းလွမ္းမႈကို နအဖမွပယ္ခ်ထားခဲ့သည္။ NCGUB တို႔ကဲ့သို႔ ေရာ့ရဲရဲ ညီညြတ္ေရး လုပ္ထားၿပီး ျပည္ပလႈပ္ရွားသူမ်ားမွ ေအာ့ႏွလုံးနာေနသည့္ အဖြဲ႔အား နအဖသည္ ထည့္၍ပင္ စဥ္းစားလိမ့္မည္ မဟုတ္ေခ်။
(၂) ကမၻာ့ကုလသမဂၢ၊ ဥေရာပသမဂၢ၊ အာဆီယံႏိုင္ငံမ်ားႏွင့္ အေမရိကန္ႏိုင္ငံတို႔မွ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အား လႊတ္ေပးရန္ေတာင္းဆိုေနသည့္ၾကားမွ (နအဖ)တရားရုံးမွ အလုပ္ၾကမ္းႏွင့္ ေထာင္ဒဏ္သုံးႏွစ္ ခ်မွတ္ လိုက္သည္။ ဆိုင္းငံ့အျဖစ္ ေထာင္ဒဏ္ (၁၈) လႏွင့္ ေနအိမ္ အက်ယ္ခ်ဳပ္သို႔ ၾသဂုတ္လ(၁၁)ရက္ေန႔တြင္ ခ်မွတ္ခဲ့သည္။
ထိုလုပ္ရပ္ကုိ ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္္ NCGUB တင္သြင္းလာသည့္ အမ်ဳိးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရးကို (နအဖ)မွ စိတ္မ၀င္စားေၾကာင္း ထပ္ေလာင္းသက္ေသထူလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ထို႔အျပင္ (၂၀၁၀) ေရြးေကာက္ပြဲကို ဆက္လက္ ခ်ီတက္ေတာ့မည့္ အေၾကာင္း ေၾကျငာလိုက္ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။
(၃) ဂ်ာကာတာ အုပ္စု၀င္တဦးျဖစ္သူ ကိုညိဳအုန္းျမင့္မွ သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲတြင္ “ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဘာကို လိုခ်င္တယ္ ဆိုတာကို စဥ္းစားတာထက္ စစ္္အုပ္စုကဘာကိုလုပ္ေပး ႏိုင္တယ္၊ ဘာကို လုပ္မေပးႏိုင္ဘူး ဆိုတာကို စဥ္းစားၿပီးလုပ္တာျဖစ္ပါတယ္” ဟုဆိုခဲ့သည္။
၎တို႔၏ အမ်ဳိးသားျပန္လည္ရင္ၾကားေစ့ေရးလုပ္ငန္းစဥ္တြင္ပင္ “ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ား လႊတ္ေပးေရးွႏွင့္ (၁၉၉၀)ခုႏွစ္ ေရြးေကာက္ပြဲရလာဒ္ကိုအသိအမွတ္ျပဳေရး” ဆိုသည့္ အတိုက္အခံတို႔မွ အစဥ္တစိုက္ ေတာင္းဆိုေနခဲ့သည့္ အခ်က္ႏွစ္ခ်က္ကို ခ်န္လွပ္ထားခဲ့ၿပီး အမ်ဳိးသား ရင္ၾကားေစ့ေရးကို ေတာင္းဆိုခဲ့သည္။ ကိုညဳိအုံးျမင့္တို႔အေနႏွင့္ ၎အခ်က္သည္ စစ္အုပ္စုမွ လက္မခံႏိုင္သည့္ အခ်က္ႏွစ္ခ်က္အျဖစ္ သေဘာထား ခဲ့ၾကသည္။ ယထာဘူတ က်က်စဥ္းစား ေတြးေခၚရလွ်င္ စစ္အုပ္စုသည္ ၎တို႔ လႊတ္ေပးခ်င္ သူမ်ားကို လႊတ္ေပးေနၾက ျဖစ္သည္။ ႏိုင္ငံ ေရး အက်ဥ္းသားမ်ားအားလုံး လႊတ္ေပးခ်င္က လႊတ္ေပးႏိုင္သည္။ ၎တို႔အတြက္ ျပႆနာမဟုတ္။ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ားကို လႊတ္ေပးလုိက္ ျပန္ဖမ္းဆီးလိုက္ လုပ္ေနက် ျဖစ္သည္။
အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ တည္ၿငိမ္ေသာတရားဥပေဒ တည္ရွိမေနေသာ ေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ား လႊတ္ေပးေရးသည္ စစ္အုပ္စုမွ လုပ္ႏိုင္ေသာ အလုပ္ျဖစ္ၿပီး မလုပ္ေသးျခင္း သာျဖစ္သည္။
၁၉၈၀ ခုႏွစ္က စစ္အုပ္စုအေနႏွင့္ သံဃာေတာ္မ်ားကို ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္သည့္ သံဃာ့ မဟာနာယက အဖြဲ႕ႀကီးကို ဖြဲ႕စည္းေပးႏိုင္ခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္မွစ၍ သံဃာေတာ္မ်ား ခရီးသြားလာရာတြင္ သံဃာမွတ္ပုံတင္ျဖင့္သာ သြားလာရေတာ့သည္။ ယခင္ကလို မွတ္ပုံတင္မရွိပဲ လြတ္လပ္စြာသြားလာခြင့္ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းသြားခဲ့သည္။ အစိုးရ ထိန္းခ်ဳပ္မႈ ေအာက္တြင္မရွိေသာ သံဃာေတာ္မ်ားသည္ ႏိုင္ငံေရးအရ ႏိုးၾကားသည့္အုပ္စုႀကီးျဖစ္သျဖင့္ ဗိုလ္ေန၀င္းမွ စိုးရိမ္ေသာ အုပ္စုမ်ားထဲတြင္ ထိပ္တန္းမွပါ၀င္ေနသည္။
၎တို႔အစီအရင္တိုင္း သံဃာ့ မဟာနာယက အဖြဲ႔ႏွင့္ သံဃာ့ဖြဲ႔စည္းပုံအေျခခံဥပေဒတို႔ကို အတည္ျပဳၿပီး သံဃာေတာ္မ်ားကို အစိုးရမွ ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ေသာ အေျခအေနရသည့္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ အေထြေထြ လြတ္ၿငိမ္း ခ်မ္းသာခြင့္ကို ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ားအားေပး၍ ေထာင္မွလႊတ္လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ဗိုလ္သန္းေရႊ သည္လည္း တိုင္းျပည္အာဏာကို စစ္အုပ္စိုးမႈေအာက္တြင္ ထာ၀ရေရာက္ေနေစမည့္ (၂၀၁၀) ေရြးေကာက္ပြဲတြင္ ၎တို႔ ျပတ္ျပတ္သားသား အႏိုင္ရၿပီးသည့္ေနာက္ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ားကို လႊတ္ေပး၍ အမွတ္ယူေပလိမ့္မည္။
ထိုစစ္အုပ္စု၏ အဓိကရည္ရြယ္ခ်က္ျဖစ္ေသာ စစ္တပ္မွ ဆက္လက္ဗို္လ္က်စိုးမိုးထားႏိုင္ေရး လမ္းစဥ္သည္ (၂၀၁၀) ေရြးေကာက္ပြဲ အႏိုင္ရေရးပင္ျဖစ္သည္။ (၂၀၁၀) ေရြးေကာက္ပြဲသည္ (၂၀၀၈) ခုႏွစ္ အေျခခံဥပေဒ အေပၚတြင္ မူတည္၍ ျပဳလုပ္ထားျခင္းျဖစ္သည္။ ၎အေျခခံဥပေဒ အတည္ျပဳႏိုင္ေရးကို စစ္အုပ္စုအေနျဖင့္ ႏွစ္ေပါင္းရာစုႏွစ္(၂) ခုနီးပါး ႀကိဳးစား အေကာင္အထည္ေဖာ္ခဲ့ရသည္။
NCGUB မွ တင္သြင္းလာေသာ အမ်ဳိးသားရင္ၾကားေစ့ေရးစာတန္းကို ေသေသခ်ာခ်ာ ေလ့လာၾကည့္ပါက ၎စာတန္းသည္ စစ္အုပ္စုမွတန္ဘိုးအထားဆုံးျဖစ္သည့္္ (၂၀၀၈) ခု အေျခခံဥပေဒကို ျပန္လည္ ျပင္ဆင္ ေရးဆြဲေရး ပင္ျဖစ္သည္။ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ားလႊတ္ေပးေရးႏွင့္ အေျခခံဥပေဒကို ျပင္ဆင္ေရး ဆြဲေရး ႏွစ္ခ်က္တြင္ မည္သည့္အခ်က္ကို စစ္အုပ္စုမွ လက္ခံလိမ့္မည္ဟု ထင္သနည္း?
စစ္အုပ္စုသည္ မည္သည့္ အေျခအေနမ်ဳိးတြင္မွ ၎တို႔ေရးဆြဲထားသည့္ အေျခခံဥပေဒကို ျပင္ဆင္ ေရးဆြဲျခင္းကို ခြင့္ျပဳလိမ့္မည္မဟုတ္ေခ်။ ၎တို႔ွႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးယူထားသည့္ လက္နက္ကိုင္ တိုင္းရင္းသားအဖြဲ႕အစည္းမ်ား၏ အလုိဆႏၵကိုဆန္႔က်င္ၿပီး အတည္ျပဳထားသည့္ အေျခခံဥပေဒကို အစိုးရမည္ခံ လက္နက္ကိုင္တပ္မရွိေသာ လူခုႏွစ္ဦးအဖြဲ႕၏ ညြန္႔ေပါင္း ေတာင္းဆုိခ်က္ကို စဥ္းစားပါ့မလားဟု ေမးခြန္းထုတ္ လိုက္ခ်င္္ပါသည္။ ဤအခ်က္မ်ားသည္ အမ်ဳိးသား ရင္ၾကားေစ့ေရးကို တကယ္မျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္း သုံးသပ္ တင္ျပျခင္းျဖစ္သည္။
ထိုသို႔မဟုတ္ပဲ “အမ်ဳိးသားရင္ၾကားေစ့ေရးကို ဟန္ျပအေနျဖင့္တင္ျပျခင္းမ်ဳိးလားဟု” စဥ္းစားရန္ရွိပါသည္။ ၎တို႔ တင္ျပေသာ အမ်ဳိးသားရင္ၾကားေစ့ေရးသည္ အေပၚယံတင္ျပခ်က္သာျဖစ္သည္။ ပယ္ခ်ခံရ မည္ကို က်ိန္းေသ သိၿပီးျဖစ္လွ်က္ တင္ျပျခင္းမ်ဳိးလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ ထိုကဲ့သို႔ျဖစ္လွ်င္ မည္သည့္ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ တင္ျပျခင္းျဖစ္သနည္းဟု ဆန္းစစ္ၾကည့္ရန္ လုိအပ္လာပါသည္။

NCGUB, NCUB သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲကိုၾကည့္လွ်င္ ၎တို႔သည္ ရာစုႏွစ္တခုအတြင္း မျဖစ္ဖူးေသးေသာ အဓိက အဖြဲ႕စည္းႀကီး (၁၀) ဖြဲ႕သည္ ညီညြတ္စြာျဖင့္ ဂ်ာကာတာတြင္ ညီလာခံ က်င္းပေတာ႔မည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေၾကျငာခဲ့သည္။ ၎ေၾကျငာခ်က္သည္ အခ်က္ႏွစ္ခ်က္ကို မီးေမာင္းထိုး ျပေနခဲ့သည္။
(၁) NCGUB, NCUB တို႔သည္ လူသိရွင္ၾကား ကုလသမဂၢတြင္ စစ္စိုးရ၏ ကိုယ္စားျပဳမႈကို စိန္ေခၚသည့္ ကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္၍ ကြဲၿပဲခဲ့ၾကသည္။ တဖန္ အိုင္ယာလန္ႏိုင္ငံတြင္ ထပ္ကြဲၾကျပန္သည္။ စစ္အစိုးရကိုယ္စားလွယ္အား ကုလသမဂၢမွ ထုတ္ပယ္လိုသည့္အုပ္စုႏွင့္ မထုတ္ပယ္လိုသည့္အုပ္စု ႏွစ္ခုကြဲကာ မဲခြဲ ဆံုးျဖတ္ရသည့္ အဆင့္ထိ ေရာက္ခဲ့သည္။ စစ္အစိုးရကို ဆန္႔က်င္ေနပါသည္ဆိုေသာသူမ်ားထဲတြင္ စစ္အစိုးရကို ဆန္႔က်င္ရန္သင့္မသင့္ မဲခြဲ ဆံုးျဖတ္ရျခင္းက သမိုင္းအမဲစက္တခုအျဖစ္ တင္က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ ၎မဲခြဲမႈတြင္ စစ္အစိုးရ ကိုယ္စားလွယ္အား ကုလသမဂၢမွထုတ္ပယ္မႈကို လက္မခံသည့္အုပ္စုမွ အႏိုင္ရသြားသည္ကို ၾကည့္လွ်င္ အဓိက အဖြဲ႔ႀကီးမ်ားတြင္ စစ္အစိုးရကို ဆန္႔က်င္ေသာ အုပ္စုက အေရးနိိမ့္ေနေၾကာင္း ထိုစဥ္ကတည္းက မီးေမာင္းထိုး ျပခဲ့သည္။ ထိုအကြဲအၿပဲေၾကာင့္ ၎တို႔ကို ေထာက္ပ့ံေနေသာ အဖြဲ႔အစည္းမ်ားက ညီညြတ္မႈမရွိျခင္းကို အေၾကာင္းျပ၍ ေငြေၾကးျဖတ္ေတာက္ျခင္းကို ခံခဲ့ရသည္၊ ထို႕ေၾကာင့္ ဂ်ာကာတာညီလာခံသည္ NCGUB, NCUB တို႔အျပင္ ၎တို႔လက္ေ၀ခံ ေမဂ်ာ အဖြဲ႔ႀကီးမ်ားကပါ ညီညြတ္ေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ျပသႏိုင္ရန္ျဖစ္သည္။ သို႔မွသာ ေငြေၾကးေထာက္ပ့ံသူမ်ားက အားတက္သေရာ ျပန္လည္ကူညီလာၾကမည္ျဖစ္သည္။
(၂) NCGUB အေနႏွင့္ ၎အဖြဲ႕ စတင္ဖြဲ႔စည္းခဲ့သည့္ (၁၉၉၁) ခုႏွစ္မွစ၍ ယေန႔တိုင္ ဒီမိုကေရစီ လႈပ္ရွားသူမ်ားကိုဦးေဆာင္ဖိတ္ၾကားၿပီး တိုင္ပင္ေဆြးေႏြးျခင္း၊ လမ္းညႊန္ျခင္း၊ ၎တို႔ လႈပ္ရွားမႈအားရွင္းျပျခင္း အလ်ဥ္းမရွိခဲ့ေခ်။ အျခားျခားေသာ အဖြဲ႔စည္းမ်ားမွ ဖိတ္ၾကားသည့္အခါ တက္ေရာက္ၿပီး မိန္႔ခြန္းေခြ်သည့္ အလုပ္သာ လုပ္ေနခဲ့သည္။ ယခု ဂ်ာကာတာ အစည္းေ၀းပြဲသည္ ရာစုႏွစ္တခုအတြင္း မျဖစ္ဖူးေသးသည့္ ေဆြးေႏြးပဲြျဖစ္ေၾကာင္း ၎တို႔မွ ေၾကျငာလိုက္ျခင္းသည္ မည္သည့္ အခ်က္ကို ရည္ညြန္းသနည္းဟု ဆန္းစစ္ၾကည့္ရန္ လိုပါသည္။
ထိုရာစုႏွစ္ (၁) ခုေက်ာ္ အတြင္း အဓိကအဖြဲ႔ႀကီးမ်ားစုစည္းမႈသည္ တကယ့္စုစည္းမႈဟု ယူဆ၍ မရပါ လက္သင့္ရာ မိမိႏွင့္အလြမ္းသင့္သူမ်ားကိုသာ ေရြးခ်ယ္ဖိတ္ေခၚသည့္ ပြဲျဖစ္သည္။ မိမိစားရိတ္ မိမိစားၿပီး တစိုက္မတ္မတ္ ႏိုင္ငံေရးကို က်သည့္ေနရာ၊ ႏိုင္သည့္၀န္ထမ္းၿပီး လုပ္ေနေသာသူမ်ား အဖြဲ႔အစည္းမ်ားကို ဖိတ္ၾကားျခင္း အသိေပးျခင္း မရွိပဲျပဳလုပ္ေသာ အစည္းအေ၀းပြဲျဖစ္သျဖင့္ တန္ဘုိးရွိေသာစုစည္းမႈဟု မေခၚႏိုင္ေခ်။ တဖက္မွလည္း NCGUB သည္ ဆယ္စုႏွစ္တခုအတြင္း ဒီမိုကေရစီအေရး လႈပ္ရွားသူမ်ားကို လ်စ္လ်ဴရႈ ထားခဲ့ၿပီး ဆယ္ႏွစ္အၾကာကာလေရာက္မွ တႀကိမ္စုစည္းႏိုင္သည္ဟု ၀န္ခံလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။
ဦးစိန္၀င္း၏ေျပာေနၾကစကားမွာ “ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ ပိုက္ဆံမရွိဘူး” ဟူေသာ စကားသာ ျဖစ္သည္။ ဒီမိုကေရစီ အေရးအတြက္ တစိုက္မတ္မတ္လုပ္ေနသူမ်ားကို ေရွာင္ရွားၾကသည္။ လ်ဳိ႕၀ွက္ၾကသည္။ တြဲမလုပ္ခ်င္ၾက။ ကိုယ့္အုပ္စု ကိုယ့္အသိုင္းအ၀ိုင္းေလးႏွင့္သာ ၿခံခတ္ ေနသူမ်ားျဖစ္သည္။ ၎တို႔အေနႏွင့္ ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္ နီးပါး အခ်ိန္အတြင္း အဖြဲ႔စည္းမ်ား အားလုံးကို ဖိတ္ၾကားသည့္ေဆြးေႏြးပြဲ တခုတေလမွ် မလုပ္ခဲ့ပဲ အဖြဲ႔စည္းမ်ားက ဖိတ္ၾကားသည့္ ေဆြးေႏြးပြဲမ်ားကိုသာ တက္ေရာက္ခဲ့သည္။ ေခါင္းေဆာင္ေနရာ ယူထား ေသာ္လည္း ကိုယ္က ဦးေဆာင္လုပ္ရမွန္းမသိ။ အျခားအဖြဲ႕မ်ားေခၚရာသို႔သာ လိုက္တတ္သည့္အေျခအေန အဆင့္တြင္သာ ရွိခဲ့သည္။ လက္နက္ကိုင္တိုက္ရန္အတြက္ တပ္ေထာင္ဖို႔လိုသည္။ ထိုကိစၥကို ေဆြးေႏြးၾကည့္ပါ ဆိုလွ်င္လည္း ဦးစိန္၀င္းက “အဲဒီလိုလုပ္ရင္ ပိုက္ဆံရမွာမဟုတ္ဘူးဗ်” ဟု ေျပာတတ္သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ABSDF ဖြဲ႕ကာစက ကြ်န္ေတာ္တို႔ တပ္ေထာင္လွ်င္ ပိုက္ဆံရမွာ မဟုတ္လို႔ တပ္မေထာင္ဘူးကြာဆိုသည့္ အေတြးမ်ဳိးမရွိခဲ့ဘူးေခ်။ တပ္ေထာင္ခဲ့သည္မွာ ယုံၾကည္ခ်က္ျဖင့္ တပ္ေထာင္ျခင္း ျဖစ္သည္။”
ယေန႔ေတာ္လွန္ေရးအသိုင္းအ၀ိုင္းတြင္ NCGUB ကဲ့သို႔ အစိုးရအမည္ခံအဖြဲ႔စည္းမွအစ အသီးသီးေသာ အဖြဲ႕အစည္း မ်ားသည္ “ပရုိပိုဆယ္ႏိုင္ငံေရး” အသြင္ ကူးေျပာင္းလာၿပီး ေနာက္ပိုင္း ေတာ္လွန္ေရးစိတ္၊ ေတာ္လွန္ေရး သေဘာတရားေပ်ာက္ကြယ္၍ ေငြရႏိုင္သည့္ အလုပ္မွလြဲ၍ ေတာ္လွန္ေရး ေအာင္ျမင္ႏိုင္သည့္ လမ္းေၾကာင္းမွ ေသြဖယ္၍ သြားျခင္းသည္ အားလုံးအတြက္ ဆုံးရႈံးမႈျဖစ္သည္။ ပို၍ဆိုးသည္ကား ၎တို႔က အဓိကအဖြဲ႕အစည္းမ်ား အမည္ခံၿပီး ႏိုင္ငံေရးလုပ္စားေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ႏိုင္ငံေရးလုပ္စားသူမ်ား ဂိုဏ္းႀကီးမ်ား ဖြဲ႔ၿပီး တဖြဲ႕ႏွင့္တဖြဲ႕ေထာက္ခံျခင္း၊ ေပါင္းစားျခင္း၊ တကယ္လုပ္ေနသူမ်ား၏လုပ္ငန္းမ်ားကို ဟန္႔
တားျခင္း၊ ဂိတ္ေစာင့္မ်ားလုပ္၍ပိတ္ပင္ျခင္းျဖင့္ ေတာ္လွန္ေရးကိုအႏုၾကမ္းစီးကာ သာယာ ေနခဲ့ၾကသည္။
တခ်ိန္က အစည္းအေ၀းတခုတြင္ တက္ေရာက္သူတခ်ဳိ႕က NCGUB အေနႏွင့္ ေငြမည္မွ်ရသည္။ ဘယ္လို ေနရာတြင္ သုံးသည္၊ ဘာေတြလုပ္ေနသည္တို႔ကို ရွင္းျပရန္ေဆြးေႏြးေသာ အခါ ဦးစိန္၀င္းက “ကြ်န္ေတာ့္ကို ေမးတဲ့သူေတြကို ျပန္ေမးခ်င္တယ္ ခင္ဗ်ားတို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို အစိုးရဆုိၿပီး အခြန္ဘယ္ေလာက္ေပးေနလို႔လဲ၊ အစိုးရဆိုတာ ကိုယ့္ကို အခြန္ေပးတဲ့ သူေတြကို ရွင္းျပဖို႔တာ၀န္ရွိတယ္၊ ဒါေၾကာင့္အခြန္မေပးတဲ့ သူေတြကို ရွင္းျပစရာ မလိုဘူး၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ေငြေၾကးအကူအညီေပးတဲ့အဖြဲ႔ေတြကိုသာ ရွင္းျပမယ္” ဟုဆိုခဲ့ဘူး ပါသည္။
အခ်ဳပ္အားျဖင့္
ယခုကဲ့သို႔ အမ်ဳိးသားရင္ၾကားေစ့ေရးအထုပ္ကို တင္လာသည့္ ရည္ရြယ္ခ်က္မွာ ႏိုင္ငံတကာသို႔ ၎တို႔မွာ ေကာင္းမြန္ေသာ မဟာဗ်ဴဟာရွိေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း၊ ထို႔အျပင္ ညီညြတ္ေရးတည္ေဆာက္ၿပီးၿပီျဖစ္၍ ထိုလုပ္ငန္းကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ရန္ ေငြလိုသည္ ေငြေပးပါဟူ၍ ေတာင္းရန္ျဖစ္သည္။ တနည္းအားျဖင့္ ဒီမိုကေရစီ ရရွိေရးထက္ ၎တို႔ လက္၀ါးရိုက္ထားေသာ အုပ္စုတို႔၏ စား၀တ္ေနေရးေျပလည္ေစရန္အတြက္ ေထာက္ပ့ံ ေငြရရွိေရး သက္သက္ လုပ္ရပ္ျဖစ္သည္။ ထိုကဲ့သို႔လုပ္ေဆာင္လိုက္သျဖင့္ ရရွိလာေသာ အက်ဳိးဆက္ ႏွစ္ရပ္မွာ….
၁။ ဒီမိုကေရစီ အင္အားစုမ်ားက ၎တို႔အား ေအာ့ႏွလုံးနာမႈ ရြံရွာမုန္းတီးမႈတို႔ကို
ပို၍ ျဖစ္ေပၚလာေစသည္။
၂။ ဒီမိုကေရစီ လႈပ္ရွားသူမ်ား အၾကားတြင္ ေပၚလစီရႈပ္ေထြးမႈကို ျဖစ္ေပၚလာေစၿပီး၊
ေရြးေကာက္ပြဲ၀င္ရမည္ေလာ၊ ဆန္႔က်င္တုိက္ဖ်က္ ရမည္ေလာ ဆိုသည့္ ေတြေ၀မႈ၊ စိတ္အေႏွာက္ အယွက္ျဖစ္မႈ၊ စိတ္ပ်က္မႈ တို႔ကို ျဖစ္ေပၚေစသည္။
NCGUB ကိုယ္စားလွယ္ ကိုေသာင္းထြန္းက“အဓိက အင္အားစုျဖစ္တဲ့ (NLD)နဲ႔ တိုင္းရင္းသား အဖြဲ႔အစည္း ႀကီးမ်ား အတြက္ ဒီေရြးေကာက္ပြဲမွာ တနည္းနည္းနဲ႔ မပါ၀င္ခဲ့ရင္ ေဘးေရာက္ သြားမည့္ အႏၱရာယ္ရွိေနပါတယ္” လို႔ ေျပာခဲ့ပါသည္။ ထုိေျပာၾကားခ်က္အရ NCGUB ရဲ႕ အေသအေၾက ေဆာင္ရြက္ခ်က္သည္ (နအဖ) ျပဳလုပ္ေသာ ေရြးေကာက္ပြဲကို ဘယ္လိုပုံစံနဲ႔ ၀င္ႏိုင္မလဲဆိုသည့္ ေတြးေခၚႀကံဆမႈဟု ယုံၾကည္ရပါသည္။
ျပည္ပတြင္ တကယ္အရည္ခ်င္းရွိေသာေခါင္းေဆာင္မ်ား သူ႔အုပ္စုနဲ႔သူ တစိုက္မတ္ မတ္လုပ္ေနၿပီး ျပည္တြင္းႏွင့္ ဆက္စပ္၍ သူ႔အစုႏွင့္သူ ရွိေနၾကပါသည္။ ၎အုပ္စုမ်ားသည္ ယခုအခါ တဖြဲ႔ႏွင့္တဖြဲ႕ခ်ိတ္ဆက္ၿပီး ဆက္သြယ္ေရးကြန္ယက္မ်ား ျပည္တြင္း ျပည္ပတြင္တည္ ေဆာက္ျခင္း သတင္းဖလွယ္ျခင္း ေဆြးေႏြးတိုင္ပင္ျခင္းတို႔ကို ခံစားခ်က္၊ ခံယူခ်က္ အျပည့္ျဖင့္ ပူးတြဲ ျပဳလုပ္ေနၾကသည္။ တဖဲြ႕ႏွင့္တဖြဲ႕ အျပန္အလွန္ ေလးစားမႈ၊ အသိအမွတ္ျပဳမႈတို႔ျဖင့္ ႏွစ္(၂၀)ေက်ာ္ အေတြ႕ႀကဳံအရ စုစည္းလာၾကသည္။ ပို၍ နီးကပ္လာၾကသည္။ ၎တို႔သည္ မိမိတို႔ ယုံၾကည္ရာကို မိမိအုပ္စုျဖင့္ တူညီေသာလုပ္ငန္းမ်ားတြင္ အျခားဖြဲ႔စည္းမ်ားႏွင့္ ပူးတြဲ လုပ္ေဆာင္ၾကသည္။ ပရုိပိုဆယ္ ႏိုင္ငံေရးလုပ္စားသူမ်ားႏွင့္ ကြာျခားခ်က္မွာ မိမိ အိပ္ကပ္ထဲမွ ေငြႏွင့္ မိမိယုံၾကည္ရာကိုလုပ္ၾကသျဖင့္ ထိေရာက္မႈရွိသည္။ ၎တို႔၏ ျပည္တြင္းလႈပ္ရွားမႈ တခ်ဳိ႕ သည္ လက္၀ါးႀကီးအုပ္ႏိုင္ငံေရးလုပ္စားသူမ်ားထက္ ပိုထိေရာက္မႈရွိသည္။ ျပည္တြင္း လႈပ္ရွားသူမ်ားသည္ ၎တို႔ ယုံၾကည္ရာ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္မ်ား၊ သမိုင္းရွိသူ ေခါင္းေဆာင္မ်ားကိုသာ ဆက္ဆံျခင္း၊ လုပ္ငန္းမ်ား ပူးတြဲ၍ လုပ္ျခင္းတို႔ကို ျပဳလုပ္လိုၾကသည္။
ေတာ္လွန္ေရးကို ေငြျဖင့္၀ယ္ယူလိုေသာ ေငြထုပ္ပိုက္ထားသူမ်ားကို ယုံၾကည္မႈလည္းမရွိ၊ တြဲလုပ္လို စိတ္လည္း မရွိေခ်။ ထို႕ေၾကာင့္ ေငြေၾကးွရွိေသာအဖြဲ႕အစည္းႀကီးမ်ားသည္ ေအာင္ျမင္မႈ မရရွိပဲ ရပ္တန္႔ ဆုတ္ယုတ္ ေနျခင္းျဖစ္သည္။ ဥပမာအားျဖင့္ (၂၀၀၈) ခုႏွစ္ အေျခခံ ဥပေဒအတည္ျပဳေရး ဆႏၵခံယူပြဲတြင္ “ Vote No & No Vote” ဟူသည့္ မဲလုံး၀မေပးပဲ ဆန္႔က်င္ျခင္းႏွင့္ မဲသြားေပးၿပီး ၎အေျခခံဥပေဒအတည္မျပဳႏိုင္ရန္ ဆန္႔က်င္မဲေပးျခင္းဟူ၍ အယူအဆႏွစ္ခု ကြဲထြက္လာခဲ့သည္။ ေအာက္ေျခထုအဖြဲ႕စည္းႀကီးမ်ားႏွင့္ နယ္စပ္ရွိ အဖြဲ႕ အစည္းအခ်ဳိ႕က လုံး၀မဲမေပးပဲ ဆန္႔က်င္ရန္။ “ No Vote” ကို လုပ္ခ်င္ၾကသည္ သို႔ရာတြင္ မဲရုံသို႔ သြားၿပီး ဆန္႔က်င္မဲေပး၍ “ Vote No” ကိုလုပ္ခ်င္သူမ်ားက ေငြေၾကး ေထာက္ပံ့သူမ်ားကို ၎တို႔တြင္ အင္အားရွိေၾကာင္း (နအဖ) ၏ အေျခခံဥပေဒ အတည္မျဖစ္ေစရန္ “ Vote No” လႈပ္ရွားမႈျဖင့္ ဆန္႔က်င္ႏိုင္မည္ဟုအာမခံ၍ US ငါးသိန္းကို လက္ခံရယူၿပီး Vote No Campaign ကို ဦးေဆာင္လုပ္ခဲ့ၾကသည္မွာ အမ်ားအသိပင္ျဖစ္သည္။ ရလာဒ္မွာ (နအဖ) မွ အေကာက္ႀကံနည္းမ်ိဳးစံုသံုးလွ်က္ အေျခခံဥပေဒကို ၉၀ရာခိုင္ႏႈန္းေက်ာ္ျဖင့္ အတည္ျပဳ
သြားႏိုင္သည့္ အတြက္ (နအဖ)၏ အေျခခံဥပေဒကို ၎တို႔က မဲေပး၍ အတည္ျပဳေပးလိုက္ သကဲ့သို႔ ျဖစ္သြားရသည္။ အမွန္မွာ အဓိက အဖြဲ႔စည္းမ်ားဟု နာမည္တပ္ထားသူမ်ားသည္ ျပည္တြင္းမွလက္ခံႏိုင္သည့္ ေခါင္းေဆာင္မ်ားမဟုတ္သည့္အျပင္ ၎တုိ႔ကိုလည္း ျပည္တြင္းမွ ယုံၾကည္မႈမရွိျခင္း၊ ၎တို႔၏ ဆက္သြယ္ထားသည့္ သူမ်ားမွာလည္း ေငြေၾကးရရွိျခင္းေၾကာင့္သာ လုပ္ကိုင္ေပးၾကၿပီး တကယ့္ခံစားခ်က္၊ ခံယူခ်က္ရွိသူမ်ားမဟုတ္ျခင္းသည္ အဓိကအားနည္းမႈ ပင္ျဖစ္သည္။
ယခုလည္း အမ်ဳိးသားရင္ၾကားေစ့ေရးလမ္းေၾကာင္းကို (နအဖ)မွ ျငင္းပယ္လိုက္ပါက ဂ်ာကာတာအုပ္စုတြင္ ႏွစ္စုကြဲသြားႏိုင္သည္။ တစုသည္ နဂိုမူလရပ္တည္ခ်က္အတိုင္း အမာလိုင္းသို႔ ျပန္လည္ဦးတည္သြားၿပီး စီပြားေရးပိတ္ဆို႔မႈကိုတင္းၾကပ္စြာျပဳလုပ္ေရး၊ ကုလသမဂၢတြင္ ျမန္မာ့ကိုယ္စားလွယ္ကိုဖယ္ရွားေရး၊ ကာကြယ္မႈ ေပးရန္ တာ၀န္ဆိုသည့္ R2P အရ နိင္ငံအတြင္းသို႔ ဝင္ေရာက္ၿပီးဒုကၡေရာက္ေနေသာ ျပည္သူမ်ားအား ကယ္တင္ေရး၊ ႏိုင္ငံတကာ တရားရုံးတြင္ စစ္ရာဇ၀တ္ေကာင္မ်ားအျဖစ္တင္ႏိုင္ေရးတို႔ကို ျပန္လည္ျပဳလုပ္ လာၾကအုံးမည္ ျဖစ္သည္။ က်န္အုပ္စုကေတာ့ေရြးေကာက္ပြဲကို ေခါင္းငုံ႔၀င္ၾကဖို႔ရွိသည္။ နိဂုံခ်ဳပ္အားျဖင့္
စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို တိုက္ဖ်က္ရန္အတြက္…..
၁။ ညီညြတ္ေရးကုိ ဘယ္လိုတည္ေဆာက္ၾကမလဲ၊
၂။ ဘယ္လို မဟာဗ်ဴဟာခ်မွတ္ရမလဲ ဆိုသည္ကို နက္နက္နဲနဲ စဥ္းစားဖို႔လိုၿပီ။
၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲကို တနည္းနည္းျဖင့္မွမ၀င္လွ်င္ ေဘးေရာက္သြားမယ္ဆိုတ့ဲ အေတြးအေခၚဟာ
ရန္သူကို ဒူးေထာက္အည့ံခံေရး အေတြးအေခၚသာ ျဖစ္သည္၊
ငါတို႔ ဘာမွ မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ရသမွ်ယူႏိုင္ေအာင္ ၀င္မွျဖစ္ေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ NCGUB ရဲ႕ အေတြးအေခၚဟာ လက္ခံႏိုင္စရာမရွိပါ။ မွန္ကန္တဲ့ အေတြးအေခၚလည္း မဟုတ္ဟု ဆိုခ်င္ပါသည္။ ညီညြတ္ေရး ဆိုတဲ့စကားဟာ လူတိုင္းေျပာေနတဲ့စကား လူတိုင္း အေရးႀကီးတယ္ ဆိုတာကို သိေနတဲ့ အေၾကာင္းအရာ တခုပါ။ ဒါေပမဲ့ ဒါကိုဘာေၾကာင့္မလုပ္ႏိုင္တာလဲလို႔ ေမးစရာ ရွိလာပါသည္၊ အဓိက ျပည္ပ ႏိုင္ငံေရးမွာ ညီညြတ္ေရးမလုပ္ႏိုင္တာက ပုဂၢဳိလ္ေရး မေၾကလည္မႈ၊ အုပ္စုဖြဲ႕ၿပီး ၿခံခတ္ေနထိုင္ေရး ေထာက္ပ့ံသူမ်ား အလိုက် ေတာ္လွန္ေရးလမ္းေၾကာင္းမွ ေသြဖယ္ၿပီးလုပ္ေနတဲ့ႏိုင္ငံေရးေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။
ဒါေတြကိုေက်ာ္လႊားႏိုင္ဖို႔က ၿခံစည္းရုိးေတြအကုန္ရိုက္ခ်ဳိးၿပီး ပုဂၢိဳလ္ေရးထက္ ငါတို႔ လက္နက္ကိုင္ လမ္းစဥ္ကို ထည့္သြင္း စဥ္းစားရမည္။ လုပ္ရမည္။ အဲဒီအတြက္ အားလုံး ညီညီညြတ္ညြတ္နဲ႔ ေျပာရဲရမယ္ဆိုတဲ့ အေတြးေခၚကို ကိုင္စြဲႏိုင္ဖို႔လိုတယ္လို႔ျမင္ပါတယ္။ ေထာက္ပံ့သူေတြကို ငါတို႔ႏိုင္ငံမွာ မင္းတို႔ႏိုင္ငံေတြလို လူေတြက အုပ္ခ်ဳပ္ေနတာမဟုတ္ဘူးဆိုတာကို တဖြဲ႕ခ်င္းမဟုတ္ပဲ အုပ္စုအလုိက္ရွင္းျပရမယ္။ ဒါ့အျပင္ ဥေရာပ၊ အေမရိက၊ အာရွႏိုင္ငံေတြမွာ ရွိတဲ့ လႈပ္ရွားသူေတြကိုဖိတ္ၿပီး တေလးတစား လူရာသြင္းေဆြးေႏြးရင္ အမ်ားက ေထာက္ခံလာမွာ ျဖစ္ပါသည္။ လက္နက္ကိုင္တိုက္ပြဲ လမ္းစဥ္ကို ရဲရဲ၀့ံ၀ံ့သာခ်ျပေဆြးေႏြး၊ တကယ္လည္း အေကာင္အထည္ ေဖာ္မယ္ဆိုရင္ ျမန္မာ့အဖြဲ႕စည္းေတြ၊ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ လူေဟာင္းေတြ၊ တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႔စည္းေတြအာလုံး ၀ိုင္း၀န္းေထာက္ပံ့မႈနဲ႔ ေတာ္လွန္ေရးကို စတင္ ႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။ အဓိကကေတာ့ ကိုယ့္လုပ္တဲ့ အလုပ္ကို ယုံၾကည္ဖို႔ပါပဲ၊ ယုံၾကည္တဲ့အတိုင္းလဲ လုပ္ၾကမယ္ဆိုရင္ ျပည္သူေတြပါလာမွာပဲ၊ ယေန႔ျပည္သူေတြက ေရႊျပည္ေအး သမားေတြကို ေမွ်ာ္ေနတာမဟုတ္ဘူး၊ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္း ေတြကို ေမွ်ာ္ေနတာ ျဖစ္တယ္။ ABSDF တပ္ဖြဲ႕၀င္ လူတေသာင္းေက်ာ္ ေတာထဲ ေရာက္လာေတာ့ ဘယ္သူက ေကြ်းခဲ့တာလဲဲ? ဆိုတာကို ျပန္ေမးဖို႔သင့္ပါတယ္၊ ေတာ္လွန္ေရးကေကြ်းခဲ့တာပါ ေတာ္လွန္ေရး သမားေတြက ေပးခဲ့တာပါ။ ပိုက္ဆံဆိုတာ၊ ေထာက္ပံ့မႈဆိုတာ ကိုယ္က တကယ္လုပ္ႏိုင္ရင္ ေနာက္က လိုက္လာတာပါ။ ပိုက္ဆံေနာက္မလိုက္ပဲ ယုံၾကည္ရာကိုလုပ္ဖို႔ပဲ လုိပါတယ္။
ပထမဆုံးလုပ္ရမည့္ အလုပ္ကေတာ့ အမ်ဳိးသား ကြန္ဂရက္ႀကီး ေခၚယူေရးျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီ ကြန္ဂရက္ႀကီးမွာ လႊတ္ေတာ္အမတ္မ်ား၊ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရး ေခါင္းေဆာင္မ်ား၊ ၿငိမ္းအဖြဲ႕မ်ား၊ ေက်ာင္းသားမ်ဳိးဆက္မ်ား၊ သံဃာေတာ္မ်ား၊ တတ္သိပညာရွင္မ်ား အားလုံး ပါ၀င္တဲ့ ႏိုင္ငံတကာ ျမန္မာအမ်ဳိးသား ကြန္ဂရက္ႀကီး ေခၚယူႏိုင္ေရးကို အမ်ားက ၀ိုင္း၀န္း ႀကိဳးစားရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီကြန္ဂရက္ႀကီးမွ တိုက္ပြဲ၀င္အစိုးရကို ေခါင္းေဆာင္ႏိုင္သူ ျပတ္သားသူေတြကို ေရြးခ်ယ္ေပးရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ေဖာင္းပြေနေသာ ေတာ္လွန္ေရး အဖြဲ႔အစည္းမ်ား၊ တပ္ေပါင္းစုအတြင္းမွ ထပ္ဖြဲ႕ထားသည့္ ေဘာ္ခ်က္ေနေသာ တပ္ေပါင္းစုကေလးမ်ား အားလုံးကုိ ဖ်က္သိမ္း၍ (ဖဆပလ) အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ႀကီးကဲ့သို႔တခုတည္းေသာ အဖြဲ႔ႀကီးျဖစ္ရန္ သမိုင္းေပး အေျခအေနအရ လိုအပ္ေနၿပီျဖစ္သည္။
စစ္အာဏာရွင္တို႔ကို လက္နက္မဲ့နည္းလမ္းတခုတည္းျဖင့္မရ လက္နက္ကိုင္ လမ္းစဥ္နဲ႔ပါ ေပါင္းစပ္မွ ရႏိုင္မည္ဆုိသည့္ အယူအဆကို ၎ျမန္မာအမ်ိဳးသားမ်ား ကြန္ဂရက္ႀကီးမွ ကမၻာသိ ေၾကျငာခ်က္ထုတ္ျပန္၍ “ငါတို႔ ဒီလိုျမင္တယ္၊ ဒါေၾကာင့္ဒီလိုလုပ္မယ္၊ မင္းတို႔ေျပာေနတဲ့ လက္နက္မဲ့နည္းက မင္းတို႔ႏိုင္ငံမွာပဲရမယ္၊ လူအသက္ကို တန္ဘိုးမထားတဲ့ မိစၦာေတြရဲ႕လက္ထဲမွာ လက္နက္မဲ့ေက်ာင္းသားေတြြဦးေဆာင္တဲ့ ရွစ္ေလးလုံး အေရးေတာ္ပုံႀကီးဟာ ၿဖိဳခြဲခံခဲ့ရၿပီးၿပီ၊ သံဃာေတာ္ေတြရဲ႕ ေရႊ၀ါေရာက္ေတာ္လွန္ ေရးႀကီးကိုလည္း လက္နက္ အားကိုးနဲ႔ ရက္ရက္စက္စက္ ၿဖိဳခြဲခဲ့ၿပီးၿပီ၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ က်ဳိးစားမႈကိုလည္း ေနအိမ္ အက်ယ္ခ်ဳပ္နဲ႔ ရပ္ဆုိုင္းထားလုိက္ၿပီ၊ ဒါေၾကာင့္ ငါတို႔ႏိုင္ငံ ဒီမိုကေရစီ ရရွိေရးအတြက္ ငါတို႔အစိုးရဖြဲ႕မယ္၊ အစိုးရမွာ တပ္လိုတယ္၊ ငါတို႕ရဲ႕တပ္ဟာ ျပည္ ေထာင္စု တိုင္းရင္းသား အားလုံး ပါ၀င္တဲ့ ျပည္ေထာင္စု တပ္ျဖစ္တယ္၊ ဒီတပ္ရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္က၊ ျပည္သူေတြကိုကာကြယ္ဖို႔ျဖစ္တယ္၊ ျပည္သူေတြ အတင္းအဓမၼ ေခ်ာဆြဲခိုင္းေနတာေတြ ရပ္တန္႔ဖို႔၊ ေက်းရြာေတြကို အတင္းအၾကပ္ေျပာင္းေရြ႕ေနတာကို ရပ္တန္႔ဖို႔၊ ကေလးငယ္ေတြ စစ္ထဲသြပ္သြင္း ေနတာေတြကို တားဆီးဖို႔၊ ျပည္ေထာင္စုဘြား တိုင္းရင္းသားအမ်ဳိးသမီး ငယ္ေတြကို ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔၊ တပ္ရဲ႕မတရားမႈကို မႀကိဳက္လို႔ ဘက္ေျပာင္းလာတဲ့ အရာရွိ အၾကပ္တပ္သားေတြကို လက္ခံဖို႔၊ ႀကိဳဆိုဖို႔ ကာကြယ္ေပးဖို႔ျဖစ္တယ္၊ ငါတို႔ တပ္ဖြ႔ဲက အၾကမ္းဖက္ဖို႔မဟုတ္ဘူး၊
ျပည္သူေတြအတြက္ ကာကြယ္ေရးသာျဖစ္တယ္။
ဒါေၾကာင့္ ငါတို႔ အကူအညီလိုတယ္၊ ငါတို႔လမ္းစဥ္မွန္ကန္ေၾကာင္းကို ႏိုင္ငံအသီးသီးမွာ ရွိေနတဲ့ ျမန္မာျပည္သူေတြက ေထာက္ခံေနၾကၿပီဆိုတာကို ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ေျပာရဲရမယ္။ နိင္ငံတကာ အကူ အညီမရရင္ တိုက္မ ွရမယ္ဆိုတာကို ယုံၾကည္တဲ့ဲ့ ျပည္တြင္း ျပည္ပမွာရွိတဲ႔ ျမန္မာျပည္သူ လူထုရဲ႕ေထာက္ခံပ့ံပိုးမႈနဲ႔ဆက္လုပ္ရဲရမယ္

“တပ္ဖြဲ႕ရင္ ပိုက္ဆံရမွာ မဟုတ္ဘူးဗ်” ဆိုရင္ ဘယ္ေတာ့မွေတာ္လွန္ေရးဟာျဖစ္လာမွာမဟုတ္ဘူး ။
ေတာ္လွန္ေရး သစၥာျဖင့္
ထြန္းေအာင္ေက်ာ္
(August 11, 2009)