“လႈိင္လႈိင္ပန္း” ေဆးရံုႀကီးေပၚတြင္ ျဖစ္သည္ …။
အခန္းအမွတ္ ဇီးရိုး ဇီးရိုး ဇီးရိုး (၀၀၀) ေျမေအာက္ခန္းအတြင္းရွိ အထူးကုသေဆာင္တြင္ ခ်ိဳကုုပ္ဒူးႀကီးကို ျမင္ရသည္မွာ အေတာ္ပင္ မသက္မသာ ရွိလွသည္။ သူ႔ေဘးတြင္ သူ႔မိသားစုအားလံုး ဝိုင္းဝိုင္းလည္ေနသည္။ ဦးရုကၡစိုးက နတ္တို႔၏ တန္ခိုးျဖင့္ အခန္းထဲ ရုတ္တရက္ ဝင္လိုက္သည္။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ရပ္၊ ဘယ္သူလဲ … က်ဳပ္ ပစ္လိုက္ရမလား။
ရုကၡစိုး။ ။ က်ဳပ္ပါဗ်၊ ဦးရုကၡစိုးပါ။ ပစ္လည္း က်ည္ဆန္ကုန္ရံုပဲရွိမွာေပါ့။ က်ဳပ္က ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီး ေသေတာ့မလားလို႔ လာၾကည့္တာ။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ဘာ … က်ဳပ္ … က်ဳပ္ … ေသေတာ့မွာလား။ တကယ္လားဟင္။ ေအာင္မေငး ဝမ္းသာလိုက္တာ ဦးရုကၡစိုးရယ္။
ကြိဳင္ကြိဳင္။ ။ ေမာင္ေတာ္ကလည္း … မဦးမခၽြတ္ … ဘာေတြ ေလွ်ာက္ေျပာေန တာလဲ။
ရုကၡစိုး။ ။ ေသမွာမ်ား ဝမ္းသာတယ္ရွိေသးတယ္။ ေသတယ္ဆိုတာ လူေတြ အတြက္ ဝမ္းနည္းစရာဗ်။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ လူေတြအတြက္ေတာ့ ဝမ္းနည္းစရာေပါ့ဗ်ာ။ သို႔ေပမယ့္ က်ဳပ္တို႔လို ခ်ိဳကုပ္ေတြအတြက္ ကေတာ့ ဝမ္းသာစရာဗ်။ က်ဳပ္ အခုခ်က္ခ်င္း ေသခ်င္တယ္ဗ်ာ။ က်ဳပ္ကို ေသေအာင္ လုပ္ေပးစမ္းပါ ဦးရုကၡစိုးရယ္ … ေနာ္။ ခင္ဗ်ားက နတ္ဆိုေတာ့ ေသမင္းတို႔ ဘာတို႔နဲ႔လည္း ရင္းႏွီးမွာပဲ။ လုပ္ပါဗ်ာ။ ပါမစ္ေပးပါ့မယ္။ ေနျပည္ေတာ္က ဘယ္သစ္ပင္ လိုခ်င္လဲ … က်ဳပ္ ေပးမယ္ဗ်ာ။
ရုကၡစိုး။ ။ ဒုကၡပဲ။ ရုကၡစိုးကို လာဘ္လာထိုးေနရတယ္လို႔ ...။ ခင္ဗ်ား ေနျပည္ေတာ္က သစ္ပင္က ေပါက္စနေလးေတြ … က်ဳပ္တက္ေနလို႔မွ မရဘဲ။ မွင္စာပဲ ေနလို႔ရမယ္။ ကဲပါ ...ကဲပါ … ခင္ဗ်ားက ဘာလို႔ ခ်က္ခ်င္းႀကီး ေသခ်င္ရတာလဲ။ ေျပာျပ စမ္းပါဦး။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ဟာ … ေသလိုက္ရင္ ဒီဘဝမွာ ကိစၥၿငိမ္းၿပီေလ။ အခုေတာ့ အိုႀကီးအိုမနဲ႔ ေဝဒနာေတြ ခံစား ေနရတာ မခံႏိုင္ ဘူးဗ်ာ။ ၿပီးေတာ့ က်ဳပ္ကို မေသ့တေသ ျဖစ္ေအာင္ ႏိွပ္စက္ခ်င္ေနတဲ့ သူေတြ ရွိတယ္ဗ်။ အဲဒါေတြလည္း က်ဳပ္မခံႏုိင္ဘူး။
ရုကၡစိုး။ ။ ေသခ်င္ရတဲ့ အေၾကာင္းရင္းက ဒါပဲလား။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ရွိေသးတယ္ဗ်။ ေဒဝါလီမဂၢဇင္းက ကာတြန္းဟန္ေလးေလ ...၊ သူ႔ကို က်ဳပ္ လုံးဝ ၾကည့္မရဘူး၊ သူက က်ဳပ္နဲ႔ လုုပ္စားေနတာဗ်။ က်ဳပ္ေသရင္ သူ ဘာဆြဲလို႔ဆြဲရမွန္း သိေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး။ သူ႔ကိုလည္း ပညာေပးတဲ့အေနနဲ႔ ေသခ်င္တယ္။ တကယ္လို႔ က်ဳပ္ မေသေသးဘဲ ဖြဟဲ့ လြဲပါေစ ဖယ္ပါေစ … အာဏာ လႊဲေပးလိုက္ရၿပီ ဆိုပါေတာ့။ က်ဳပ္ကို ႏုိင္ငံတကာ စစ္ခံုရံုးေပၚတင္ၿပီး ပါးပါးလွီးမယ့္သူေတြ ရွိတယ္ ...။ ေအာင္မေလး … ၾကက္သီး ထလြန္းလို႔ပါ ဦးရုကၡစိုးရယ္။ လုပ္ပါဗ်ာ။ ကယ္ပါဦး။
ရုကၡစိုး။ ။ ဟာ … မေသေသးတဲ့သူကို ေသေအာင္လုပ္ဖို႔ေတာ့ က်ဳပ္လည္း မတတ္ႏိုင္ဘူးဗ်ာ။ ဒါ ေသမင္းအလုပ္။ ေသမင္းနဲ႔ က်ဳပ္က မယားညီအစ္ကိုလည္း မဟုတ္ဘူး၊ ေယာက္ဖလည္း မေတာ္ဘူး။ ေက်ာင္းေနဘက္ သူငယ္ခ်င္းလည္း မဟုတ္ဘူး။ မျဖစ္ေသးပါဘူးဗ်ာ။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ဦးရုကၡစုိးက တကယ္ပဲ မကူညီႏုိင္ဘူးေပါ့ ဟုတ္လား။
ရုကၡစိုး။ ။ ဟုတ္တယ္ … မကူညီႏုိင္ဘူး။ အခုေတာင္ ဖိုးရႈပ္တို႔ အတင္းလႊတ္လို႔ လာၾကည့္တာ၊ ေတာ္ၾကာ ခင္ဗ်ားကို မေသေစခ်င္ေသးတဲ့ သူေတြက က်ဳပ္လုပ္လို႔ ေသရပါတယ္ဆိုၿပီး ဝုိင္းေထာင္းေနလိမ့္မယ္။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ေထာင္းလည္း ဘာအေရးလည္းဗ်ာ၊ အင္တာနက္ေပၚက ေထာင္းမွာပဲဟာ။
ရုကၡစိုး။ ။ အဲဒါ ပိုဆုိးတယ္။ တိုက္ရိုုက္လာေထာင္းတာကမွ တခါတည္း နတ္သက္ေႂကြရံုပဲ။ ေဖာ္ဝါ့ ေမးလ္ကေနတဆင့္ က်ဳပ္ကို နတ္သက္ ဆယ္ခါျပန္ေလာက္ ေႂကြေအာင္ လုပ္ၾကမွာ၊ ေၾကာက္တယ္။ ေနစမ္းပါဦး၊ ခင္ဗ်ားေသရင္ ခင္ဗ်ား အခ်စ္ေတာ္ ေျမးေလး ဖိုးေလာက္လန္းေလးနဲ႔ ခင္ဗ်ား မိသားစုကို လူေတြ ဝိုင္းႏွိပ္စက္ၾကမွာ မေၾကာက္ဘူးလား။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ (ေခတၱေတြသြားလ်က္) ေၾကာက္ေတာ့ ေၾကာက္တာေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ ျမန္မာျပည္မွာ က်ဳပ္ေလာက္ ရက္စက္မယ့္သူမွ မရွိဘဲ။ သူတို႔ ခံႏုိင္ၾကမွာပါ။ လုပ္ပါဦးရုကၡစိုးရယ္။
ရုကၡစိုး။ ။ မလုပ္တတ္ဘူးဗ်ာ။ ႀကံႀကံဖန္ဖန္။ ဒါ ရုကၡစိုး ကိစၥမွ မဟုတ္ဘဲ။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ေၾသာ … ဦးရုကၡစိုးက ဒီလိုလား။ ရတယ္ေလ။ ဦးရုကၡစိုးမလုပ္ေပးလည္း က်ဳပ္ဘာသာ လုပ္တယ္။
ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးမွာ ေျပာေျပာဆိုဆို သူ႔ကိုယ္တြင္ ဆက္သြယ္ထားသမွ်ေသာ ပိုက္ႀကီး၊ ပိုက္ငယ္ အသြယ္သြယ္ ကို လ်င္ျမန္စြာ ဆြဲျဖဳတ္လိုက္ရာ ဦးရုကၡစိုးပင္ တားခ်ိန္ မရလိုက္ေခ်။ ဦးရုကၡစိုး အ့ံၾသတႀကီး ျဖစ္ေနခ်ိန္တြင္ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးလည္း ဆန္႔ငင္ ဆန္႔ငင္ ေလး၊ ငါး ခါ ျဖစ္ၿပီး ၿငိမ္သက္ သြားေလေတာ့သည္။ သူ႔မိသား တစု လံုးမွာ ျပာေလာင္ခတ္ ငိုယုိ၍ ဆရာဝန္မ်ား ေခၚရန္ အေျပးအလႊား အခန္းျပင္ဘက္ ထြက္သြားၾက ေလ သည္။
ထိုခ်ိန္တြင္ “ဟားဟားဟားဟား၊ ဟားဟားဟားဟား” ဆိုေသာ ရယ္သံႀကီး တသံႏွင့္အတူ အေငြ႕ တေထာင္းေထာင္း ၾကားက အနက္ေရာင္ဝတ္စံုႏွင့္ လက္ထဲတြင္လည္း တံစဥ္အႀကီးစားကဲ့သို႔ ဘာမွန္း မသိေသာ အရာႀကီး ကိုင္ေဆာင္ထားသူတဦး ဘြားခနဲ ေပၚလာေလသည္။
ရုကၡစိုး။ ။ ခင္ဗ်ားက ဘယ္ဇာတ္ထဲကလဲ။
ထိုသူ။ ။ ၿမိဳ႕ေတာ္သိန္းေအာင္ ဇာတ္ကေလ … အဲ ဟုတ္ေပါင္ ေယာင္လို႔၊ က်ဳပ္က ေသမင္း … ေသမင္း ဗ်။ ခင္ဗ်ားက ဘယ္သူလဲ၊ ပံုစံကိုက … ဇာတ္ေခါင္းကြဲလာတဲ့ ရုပ္နဲ႔။
ရုကၡစိုး။ ။ ေသမင္းျဖစ္ေၾကာင္း ဘာေထာက္ခံစာပါလဲ … ျပ။
ေသမင္း။ ။ ေထာက္ခံစာ ျပရေအာင္ ခင္ဗ်ားက ရဲလား၊ ႀကံ့ဖြံ႕လား၊ လဝကလား။ ဒီမွာ … က်ဳပ္ပံုစံကို ခင္ဗ်ား ဗီဒီယိုေတြထဲမွာ မျမင္ဖူးဘူးလား။ က်ဳပ္ကို ျမင္တာနဲ႔ ေသမင္းဆိုတာ လူတိုင္းသိတယ္။ ေထာက္ခံစာ မလိုဘူး။
ရုကၡစိုး။ ။ ထားပါေတာ့ေလ … ေသမင္းဆိုေတာ့လည္း ေသမင္းေပါ့ … ခင္ဗ်ားက အခု ဘာလာ လုပ္တာလဲ။ ၾကည့္ရတာ ခင္ဗ်ားလုပ္လိုက္တာနဲ႔ တူပါရဲ႕ … ဟိုမွာ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီး ေသၿပီ။
ေသမင္း။ ။ အဲဒီကိစၥ က်ဳပ္လာတာပဲဗ် … ။
ထိုသို႔ ေျပာဆိုေနၾကစဥ္ … ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီး၏ ခႏၶာကုိယ္ စန္႔စန္႔ႀကီးထဲမွ သူႏွင့္ တပံုစံတည္း အေငြ႕တခု ထြက္လာေလသည္။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ဟားဟားဟား … ေနာက္ဆံုးေတာ့ က်ဳပ္ေသၿပီေလ ဦးရုကၡစိုးရဲ႕ … ဘာတတ္ႏုိင္ေသးလဲ။ ေဟာဒီက မိတ္ေဆြႀကီးက က်ဳပ္ကို လာေခၚတာ ထင္ပါရဲ႕။ ေက်းဇူးပဲဗ်ာ။
ေသမင္း။ ။ ဘာေျပာတယ္။ ငါလာတာ မင္းကိုလာေခၚတာ မဟုတ္ဘူး။ ငါက မင္း မေသေသးဘူး၊ ေသလို႔ မရေသးဘူး ဆိုတာ လာေျပာတာ။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ခညာ။ တကယ္ေျပာတာလား။ မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး။ ေသၿပီေလ … ဟိုမွာ က်ဳပ္ရဲ႕ ခႏၶာကုိယ္ စန္႔စန္႔ႀကီး ျဖစ္ေနတာ ျမင္ရဲ႕သားနဲ႔။
ေသမင္း။ ။ အဲဒါက မင္းဘာသာ ေပါက္ကရ ေလွ်ာက္လုပ္လို႔ ေမ်ာေနတာ။ ၾကည့္ေန မင္းကို အသက္ျပန္ဝင္ေအာင္ လုပ္ၾကလိမ့္မယ္။ မင္းေသရင္ ဒီ လိႈင္လႈိင္ပန္းက ေဒါက္တာေတြ၊ ဝန္ထမ္းေတြ အားလံုး ေထာင္နန္းစံရမွာဆိုေတာ့ မင္း ေသလို႔ မျဖစ္ဘူး။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ သူတို႔ ေထာင္မက်ေစရပါဘူး ေသမင္းႀကီးရယ္၊ က်ဳပ္ လက္မွတ္ထုိးေပးခဲ့ပါမယ္။ ေသပါ ရေစေနာ္။
ေသမင္း။ ။ မရဘူး … မင္းအတြက္ အထူးသင့္ေလ်ာ္တဲ့ ျပစ္ဒဏ္ ငရဲျပည္မွာ မရွိေသးဘူးတဲ့ …၊ ခုနကပဲ ငရဲမင္းႀကီးဆီက မက္ေဆ့ခ်္ဝင္လာတယ္။ အဝီဇိကို တိုးခ်ဲ႕ေဆာင္ ေဆာက္ၿပီး မင္းအတြက္ သီးသန္႔ ငရဲသားေတြငွားရဦးမွာ။ အင္တန္းရွစ္ေလာက္နဲ႔ မရဘူးေလ၊ ကၽြမ္းက်င္ ငရဲသားေတြလိုတယ္။ အဲဒီအတြက္ ဖန္ဒင္ကလည္း ပရိုပိုဇယ္တင္ထားတုန္း မက်ေသးဘူးတဲ့။ ဒိုနာေတြက အထူးစဥ္းစားေပးမယ္ေတာ့ ေျပာတယ္တဲ့။ အဲဒီေတာ့ မင္း ေသလို႔မရေသးဘူး။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ဟာဗ်ာ …။ ခက္တာပဲ။ ဒီလိုလုပ္ပါလား။ က်ဳပ္ ခင္ဗ်ားလက္ထဲက တံစဥ္ႀကီးကို ေရႊခ်ေပးမယ္ေလ။ အခုပဲ က်ဳပ္ကို ေခၚလိုက္ … ဟုတ္လား။ နည္းေသးလို႔လား … ခင္ဗ်ား မ်က္ႏွာ ေပါက္ႀကီးက ဆိုးကဆိုးနဲ႔ …၊ ဒီ လိႈင္လႈိင္ပန္း ေဆးရံုႀကီးက ပလတ္စတစ္ ဆာဂ်ရီက အရမ္းေကာင္းတာ။၊ က်ဳပ္ အကုန္အက် ခံေပးမယ္။ ဟာ … ရႈပ္ပါတယ္ဗ်ာ၊ ျဖတ္ေဖာက္ခ်ဳပ္ပါ လုပ္ခ်င္လား၊ က်ဳပ္စိုက္မယ္ဗ်ာ။ စည္းစိမ္ျပဳတ္ခ်င္ ျပဳတ္သြားပေစ။
ေဘးက နားေထာင္ေနေသာ ဦးရုကၡစိုးႀကီးက ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးစကားေၾကာင့္ ဘုရားတေနသည္။ ေသမင္း ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး ေဒါသထြက္သြားသည္။ သို႔ေသာ္လည္း သူ႔ေဒါသကို အစြမ္းကုန္ ထုတ္သုံး ရန္မျဖစ္ေၾကာင္း သူသိသည္။
ေသမင္း။ ။ ဟင္းဟင္း … ခ်ိဳကုပ္ေနာ္ ခ်ိဳကုပ္။ ေသမင္းကိုေတာင္ လာဘ္လာထိုးေနတယ္။ မင္းကို မေသမခ်င္း သားေရပင္နဲ႔ ပစ္သတ္ခ်င္တဲ့သူေတြ ရွိေနေသးလို႔ေပါ့ကြာ ...။ မဟုတ္လို႔ကေတာ့လား၊ ငါ့စိတ္နဲ႔ ငါ့ကိုယ္ဆို မင္းေသၿပီ။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ကိုယ့္စိတ္နဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ေပါ့ ေသမင္းရယ္။ က်ဳပ္ဆို ဘယ္သူ႔စကားမွ နားေထာင္တာ မဟုတ္ဘူး။ က်ဳပ္လုပ္ခ်င္တာလုပ္ခဲ့တာ။ ခင္ဗ်ားႀကီးလည္း အဲဒီလိုပဲ လုပ္စမ္းပါ။
ေသမင္း။ ။ ေဟ့ေကာင္ … မင္း စကားကို ၾကည့္ေျပာ၊ မပုတ္ခတ္နဲ႔။ မင္းကို တတိုင္းျပည္လံုးက ျပည္သူေတြက ခ်က္ခ်င္း မေသေစခ်င္ဘူးကြ။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ဗ်ာ … ဟုတ္လား။ ေၾသာ္ … က်ဳပ္ကို ဒီေလာက္ ခ်စ္ၾကမွန္း အခုမွပဲ သိေတာ့တယ္။ ဒီလိုမွန္းသိရင္ က်ဳပ္ ျပည္သူေတြအေပၚ အခုေလာက္ မရက္စက္ပါဘူးဗ်ာ ...။ အခု ရက္စက္တာရဲ႕ ၁၀၀ ပံု တပံုေလာက္ ေလွ်ာ့ေပးခဲ့ပါတယ္။ က်ဳပ္ သိပ္မွားသြားၿပီ။
ရုကၡစိုး။ ။ ဘာေတြေျပာေနတာလဲ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးရဲ႕။ ခင္ဗ်ားကို ျပည္သူေတြက ခ်စ္တာမဟုတ္ဘူး၊ မုန္းတာ၊ မုန္းတာ။ မုန္းလို႔ ခ်က္ခ်င္း မေသေစခ်င္တာ။ ခင္ဗ်ားရဲ႕ အျပစ္ဒဏ္ေတြကို လူ႔ဘဝမွာတင္ ပယ္ပယ္နယ္နယ္ ခံစားတာကို ျမင္ခ်င္ၾကတာ။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ေၾသာ္ ဟုတ္လား။ ထင္ေတာ့ ထင္သား၊ က်ဳပ္မ်က္ခြက္ႀကီးက သိပ္ေတာ့ ခ်စ္စရာ မေကာင္းပါဘူးလို႔။ အဲဒါေၾကာင့္ ေျပာတာေပါ့ ေသမင္းရဲ႕။ က်ဳပ္ကိုေခၚပါဆို။ က်ဳပ္ႏွိပ္စက္ခဲ့သမွ် က်ဳပ္ကို ျပန္လုပ္ၾကေတာ့မယ္။
ေသမင္း။ ။ မေခၚဘူး၊ မေခၚဘူး။ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မွ မေခၚႏုိင္ဘူး။
ထုိစဥ္ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီး၏ မိသားစုက ျပာေလာင္ခတ္ကာ လႈိင္လႈိင္ပန္း ေဆးရံုအတြင္းမွ ရွိရွိသမွ် ဆရာဝန္မ်ားကို အတင္း ေခၚေဆာင္လာေလသည္။ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီး၏ အပါးေတာ္ၿမဲ ခ်ိဳကုပ္တေယာက္က ဆရာဝန္ႀကီး တဦးကို ေသနတ္ေထာက္ကာ အျမန္ဆံုး ျပန္ရွင္ေစရန္ ကုခိုင္းေနေလသည္။
ရုကၡစိုး။ ။ ကဲ … ျပန္ဝင္ေတာ့ေလ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီး။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ဟင့္အင္း … ဝင္ဘူး၊ ဝင္ဘူး … ဝင္ဘူးဆို ဝင္ဘူး။
ရုပ္ၾကမ္းႀကီးျဖင့္ ႏုေနေသာ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးကို ေသမင္းက “ဒီေလာက္ေတာင္ ျဖစ္လွတာဟယ္” ဟု ႀကိမ္းဝါးရင္း သူ႔ ခႏၶာကိုယ္ စန္႔စန္႔ႀကီးထဲ အတင္းထိုးထည့္လိုက္ေလသည္။ ထိုအခါ ဆရာဝန္ႀကီး ဘာမွ မလုပ္ရေသးမီ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးလည္း ေငါက္ကနဲ ထထုိင္ေလေတာ့၏။
ကြိဳင္ကြိဳင္။ ။ ဟယ္။ ေမာင္ေတာ္ သတိျပန္ရၿပီ။ ေမာင္ေတာ္မေသဘူး၊ ဝမ္းသာလိုက္တာ၊ ဝမ္းသာလိုက္တာ။
ကြိဳင္ကြိဳင္က ဝမ္းသာလံုး ဆို႔ေနေသာ္လည္း မေသရသျဖင့္ မေပ်ာ္ႏိုင္သူ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးမွာ ထြက္လာေသာ ေဒါသကို မည္သူ႔အေပၚ ပံုခ်ရမွန္းမသိ ျဖစ္ေနရာက သူ႔မယားကြိဳင္ကြိဳင္အေပၚသာ ပံုခ်ေတာ့မည္ဟု စိတ္ကူး မိၿပီး နေဘးရွိ ေထြးခံကို ယူ၍ ကြိဳင္ကြိဳင့္ေခါင္းကို ေဂါက္ ခနဲျမည္ေအာင္ ထုခ်လိုက္ေလေတာ့၏။ ။
“ေထြရာေလးပါး” သည္ Satire ေခၚ သေရာ္စာ က႑ ျဖစ္ပါသည္။ သတင္းမွန္မ်ားအေပၚ အေျခခံ ေရးသား ထားျခင္း မဟုတ္ပါ။
အခန္းအမွတ္ ဇီးရိုး ဇီးရိုး ဇီးရိုး (၀၀၀) ေျမေအာက္ခန္းအတြင္းရွိ အထူးကုသေဆာင္တြင္ ခ်ိဳကုုပ္ဒူးႀကီးကို ျမင္ရသည္မွာ အေတာ္ပင္ မသက္မသာ ရွိလွသည္။ သူ႔ေဘးတြင္ သူ႔မိသားစုအားလံုး ဝိုင္းဝိုင္းလည္ေနသည္။ ဦးရုကၡစိုးက နတ္တို႔၏ တန္ခိုးျဖင့္ အခန္းထဲ ရုတ္တရက္ ဝင္လိုက္သည္။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ရပ္၊ ဘယ္သူလဲ … က်ဳပ္ ပစ္လိုက္ရမလား။ ရုကၡစိုး။ ။ က်ဳပ္ပါဗ်၊ ဦးရုကၡစိုးပါ။ ပစ္လည္း က်ည္ဆန္ကုန္ရံုပဲရွိမွာေပါ့။ က်ဳပ္က ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီး ေသေတာ့မလားလို႔ လာၾကည့္တာ။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ဘာ … က်ဳပ္ … က်ဳပ္ … ေသေတာ့မွာလား။ တကယ္လားဟင္။ ေအာင္မေငး ဝမ္းသာလိုက္တာ ဦးရုကၡစိုးရယ္။
ကြိဳင္ကြိဳင္။ ။ ေမာင္ေတာ္ကလည္း … မဦးမခၽြတ္ … ဘာေတြ ေလွ်ာက္ေျပာေန တာလဲ။
ရုကၡစိုး။ ။ ေသမွာမ်ား ဝမ္းသာတယ္ရွိေသးတယ္။ ေသတယ္ဆိုတာ လူေတြ အတြက္ ဝမ္းနည္းစရာဗ်။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ လူေတြအတြက္ေတာ့ ဝမ္းနည္းစရာေပါ့ဗ်ာ။ သို႔ေပမယ့္ က်ဳပ္တို႔လို ခ်ိဳကုပ္ေတြအတြက္ ကေတာ့ ဝမ္းသာစရာဗ်။ က်ဳပ္ အခုခ်က္ခ်င္း ေသခ်င္တယ္ဗ်ာ။ က်ဳပ္ကို ေသေအာင္ လုပ္ေပးစမ္းပါ ဦးရုကၡစိုးရယ္ … ေနာ္။ ခင္ဗ်ားက နတ္ဆိုေတာ့ ေသမင္းတို႔ ဘာတို႔နဲ႔လည္း ရင္းႏွီးမွာပဲ။ လုပ္ပါဗ်ာ။ ပါမစ္ေပးပါ့မယ္။ ေနျပည္ေတာ္က ဘယ္သစ္ပင္ လိုခ်င္လဲ … က်ဳပ္ ေပးမယ္ဗ်ာ။
ရုကၡစိုး။ ။ ဒုကၡပဲ။ ရုကၡစိုးကို လာဘ္လာထိုးေနရတယ္လို႔ ...။ ခင္ဗ်ား ေနျပည္ေတာ္က သစ္ပင္က ေပါက္စနေလးေတြ … က်ဳပ္တက္ေနလို႔မွ မရဘဲ။ မွင္စာပဲ ေနလို႔ရမယ္။ ကဲပါ ...ကဲပါ … ခင္ဗ်ားက ဘာလို႔ ခ်က္ခ်င္းႀကီး ေသခ်င္ရတာလဲ။ ေျပာျပ စမ္းပါဦး။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ဟာ … ေသလိုက္ရင္ ဒီဘဝမွာ ကိစၥၿငိမ္းၿပီေလ။ အခုေတာ့ အိုႀကီးအိုမနဲ႔ ေဝဒနာေတြ ခံစား ေနရတာ မခံႏိုင္ ဘူးဗ်ာ။ ၿပီးေတာ့ က်ဳပ္ကို မေသ့တေသ ျဖစ္ေအာင္ ႏိွပ္စက္ခ်င္ေနတဲ့ သူေတြ ရွိတယ္ဗ်။ အဲဒါေတြလည္း က်ဳပ္မခံႏုိင္ဘူး။
ရုကၡစိုး။ ။ ေသခ်င္ရတဲ့ အေၾကာင္းရင္းက ဒါပဲလား။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ရွိေသးတယ္ဗ်။ ေဒဝါလီမဂၢဇင္းက ကာတြန္းဟန္ေလးေလ ...၊ သူ႔ကို က်ဳပ္ လုံးဝ ၾကည့္မရဘူး၊ သူက က်ဳပ္နဲ႔ လုုပ္စားေနတာဗ်။ က်ဳပ္ေသရင္ သူ ဘာဆြဲလို႔ဆြဲရမွန္း သိေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး။ သူ႔ကိုလည္း ပညာေပးတဲ့အေနနဲ႔ ေသခ်င္တယ္။ တကယ္လို႔ က်ဳပ္ မေသေသးဘဲ ဖြဟဲ့ လြဲပါေစ ဖယ္ပါေစ … အာဏာ လႊဲေပးလိုက္ရၿပီ ဆိုပါေတာ့။ က်ဳပ္ကို ႏုိင္ငံတကာ စစ္ခံုရံုးေပၚတင္ၿပီး ပါးပါးလွီးမယ့္သူေတြ ရွိတယ္ ...။ ေအာင္မေလး … ၾကက္သီး ထလြန္းလို႔ပါ ဦးရုကၡစိုးရယ္။ လုပ္ပါဗ်ာ။ ကယ္ပါဦး။
ရုကၡစိုး။ ။ ဟာ … မေသေသးတဲ့သူကို ေသေအာင္လုပ္ဖို႔ေတာ့ က်ဳပ္လည္း မတတ္ႏိုင္ဘူးဗ်ာ။ ဒါ ေသမင္းအလုပ္။ ေသမင္းနဲ႔ က်ဳပ္က မယားညီအစ္ကိုလည္း မဟုတ္ဘူး၊ ေယာက္ဖလည္း မေတာ္ဘူး။ ေက်ာင္းေနဘက္ သူငယ္ခ်င္းလည္း မဟုတ္ဘူး။ မျဖစ္ေသးပါဘူးဗ်ာ။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ဦးရုကၡစုိးက တကယ္ပဲ မကူညီႏုိင္ဘူးေပါ့ ဟုတ္လား။
ရုကၡစိုး။ ။ ဟုတ္တယ္ … မကူညီႏုိင္ဘူး။ အခုေတာင္ ဖိုးရႈပ္တို႔ အတင္းလႊတ္လို႔ လာၾကည့္တာ၊ ေတာ္ၾကာ ခင္ဗ်ားကို မေသေစခ်င္ေသးတဲ့ သူေတြက က်ဳပ္လုပ္လို႔ ေသရပါတယ္ဆိုၿပီး ဝုိင္းေထာင္းေနလိမ့္မယ္။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ေထာင္းလည္း ဘာအေရးလည္းဗ်ာ၊ အင္တာနက္ေပၚက ေထာင္းမွာပဲဟာ။
ရုကၡစိုး။ ။ အဲဒါ ပိုဆုိးတယ္။ တိုက္ရိုုက္လာေထာင္းတာကမွ တခါတည္း နတ္သက္ေႂကြရံုပဲ။ ေဖာ္ဝါ့ ေမးလ္ကေနတဆင့္ က်ဳပ္ကို နတ္သက္ ဆယ္ခါျပန္ေလာက္ ေႂကြေအာင္ လုပ္ၾကမွာ၊ ေၾကာက္တယ္။ ေနစမ္းပါဦး၊ ခင္ဗ်ားေသရင္ ခင္ဗ်ား အခ်စ္ေတာ္ ေျမးေလး ဖိုးေလာက္လန္းေလးနဲ႔ ခင္ဗ်ား မိသားစုကို လူေတြ ဝိုင္းႏွိပ္စက္ၾကမွာ မေၾကာက္ဘူးလား။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ (ေခတၱေတြသြားလ်က္) ေၾကာက္ေတာ့ ေၾကာက္တာေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ ျမန္မာျပည္မွာ က်ဳပ္ေလာက္ ရက္စက္မယ့္သူမွ မရွိဘဲ။ သူတို႔ ခံႏုိင္ၾကမွာပါ။ လုပ္ပါဦးရုကၡစိုးရယ္။
ရုကၡစိုး။ ။ မလုပ္တတ္ဘူးဗ်ာ။ ႀကံႀကံဖန္ဖန္။ ဒါ ရုကၡစိုး ကိစၥမွ မဟုတ္ဘဲ။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ေၾသာ … ဦးရုကၡစိုးက ဒီလိုလား။ ရတယ္ေလ။ ဦးရုကၡစိုးမလုပ္ေပးလည္း က်ဳပ္ဘာသာ လုပ္တယ္။
ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးမွာ ေျပာေျပာဆိုဆို သူ႔ကိုယ္တြင္ ဆက္သြယ္ထားသမွ်ေသာ ပိုက္ႀကီး၊ ပိုက္ငယ္ အသြယ္သြယ္ ကို လ်င္ျမန္စြာ ဆြဲျဖဳတ္လိုက္ရာ ဦးရုကၡစိုးပင္ တားခ်ိန္ မရလိုက္ေခ်။ ဦးရုကၡစိုး အ့ံၾသတႀကီး ျဖစ္ေနခ်ိန္တြင္ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးလည္း ဆန္႔ငင္ ဆန္႔ငင္ ေလး၊ ငါး ခါ ျဖစ္ၿပီး ၿငိမ္သက္ သြားေလေတာ့သည္။ သူ႔မိသား တစု လံုးမွာ ျပာေလာင္ခတ္ ငိုယုိ၍ ဆရာဝန္မ်ား ေခၚရန္ အေျပးအလႊား အခန္းျပင္ဘက္ ထြက္သြားၾက ေလ သည္။
ထိုခ်ိန္တြင္ “ဟားဟားဟားဟား၊ ဟားဟားဟားဟား” ဆိုေသာ ရယ္သံႀကီး တသံႏွင့္အတူ အေငြ႕ တေထာင္းေထာင္း ၾကားက အနက္ေရာင္ဝတ္စံုႏွင့္ လက္ထဲတြင္လည္း တံစဥ္အႀကီးစားကဲ့သို႔ ဘာမွန္း မသိေသာ အရာႀကီး ကိုင္ေဆာင္ထားသူတဦး ဘြားခနဲ ေပၚလာေလသည္။
ရုကၡစိုး။ ။ ခင္ဗ်ားက ဘယ္ဇာတ္ထဲကလဲ။
ထိုသူ။ ။ ၿမိဳ႕ေတာ္သိန္းေအာင္ ဇာတ္ကေလ … အဲ ဟုတ္ေပါင္ ေယာင္လို႔၊ က်ဳပ္က ေသမင္း … ေသမင္း ဗ်။ ခင္ဗ်ားက ဘယ္သူလဲ၊ ပံုစံကိုက … ဇာတ္ေခါင္းကြဲလာတဲ့ ရုပ္နဲ႔။
ရုကၡစိုး။ ။ ေသမင္းျဖစ္ေၾကာင္း ဘာေထာက္ခံစာပါလဲ … ျပ။
ေသမင္း။ ။ ေထာက္ခံစာ ျပရေအာင္ ခင္ဗ်ားက ရဲလား၊ ႀကံ့ဖြံ႕လား၊ လဝကလား။ ဒီမွာ … က်ဳပ္ပံုစံကို ခင္ဗ်ား ဗီဒီယိုေတြထဲမွာ မျမင္ဖူးဘူးလား။ က်ဳပ္ကို ျမင္တာနဲ႔ ေသမင္းဆိုတာ လူတိုင္းသိတယ္။ ေထာက္ခံစာ မလိုဘူး။
ရုကၡစိုး။ ။ ထားပါေတာ့ေလ … ေသမင္းဆိုေတာ့လည္း ေသမင္းေပါ့ … ခင္ဗ်ားက အခု ဘာလာ လုပ္တာလဲ။ ၾကည့္ရတာ ခင္ဗ်ားလုပ္လိုက္တာနဲ႔ တူပါရဲ႕ … ဟိုမွာ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီး ေသၿပီ။
ေသမင္း။ ။ အဲဒီကိစၥ က်ဳပ္လာတာပဲဗ် … ။
ထိုသို႔ ေျပာဆိုေနၾကစဥ္ … ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီး၏ ခႏၶာကုိယ္ စန္႔စန္႔ႀကီးထဲမွ သူႏွင့္ တပံုစံတည္း အေငြ႕တခု ထြက္လာေလသည္။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ဟားဟားဟား … ေနာက္ဆံုးေတာ့ က်ဳပ္ေသၿပီေလ ဦးရုကၡစိုးရဲ႕ … ဘာတတ္ႏုိင္ေသးလဲ။ ေဟာဒီက မိတ္ေဆြႀကီးက က်ဳပ္ကို လာေခၚတာ ထင္ပါရဲ႕။ ေက်းဇူးပဲဗ်ာ။
ေသမင္း။ ။ ဘာေျပာတယ္။ ငါလာတာ မင္းကိုလာေခၚတာ မဟုတ္ဘူး။ ငါက မင္း မေသေသးဘူး၊ ေသလို႔ မရေသးဘူး ဆိုတာ လာေျပာတာ။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ခညာ။ တကယ္ေျပာတာလား။ မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး။ ေသၿပီေလ … ဟိုမွာ က်ဳပ္ရဲ႕ ခႏၶာကုိယ္ စန္႔စန္႔ႀကီး ျဖစ္ေနတာ ျမင္ရဲ႕သားနဲ႔။
ေသမင္း။ ။ အဲဒါက မင္းဘာသာ ေပါက္ကရ ေလွ်ာက္လုပ္လို႔ ေမ်ာေနတာ။ ၾကည့္ေန မင္းကို အသက္ျပန္ဝင္ေအာင္ လုပ္ၾကလိမ့္မယ္။ မင္းေသရင္ ဒီ လိႈင္လႈိင္ပန္းက ေဒါက္တာေတြ၊ ဝန္ထမ္းေတြ အားလံုး ေထာင္နန္းစံရမွာဆိုေတာ့ မင္း ေသလို႔ မျဖစ္ဘူး။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ သူတို႔ ေထာင္မက်ေစရပါဘူး ေသမင္းႀကီးရယ္၊ က်ဳပ္ လက္မွတ္ထုိးေပးခဲ့ပါမယ္။ ေသပါ ရေစေနာ္။
ေသမင္း။ ။ မရဘူး … မင္းအတြက္ အထူးသင့္ေလ်ာ္တဲ့ ျပစ္ဒဏ္ ငရဲျပည္မွာ မရွိေသးဘူးတဲ့ …၊ ခုနကပဲ ငရဲမင္းႀကီးဆီက မက္ေဆ့ခ်္ဝင္လာတယ္။ အဝီဇိကို တိုးခ်ဲ႕ေဆာင္ ေဆာက္ၿပီး မင္းအတြက္ သီးသန္႔ ငရဲသားေတြငွားရဦးမွာ။ အင္တန္းရွစ္ေလာက္နဲ႔ မရဘူးေလ၊ ကၽြမ္းက်င္ ငရဲသားေတြလိုတယ္။ အဲဒီအတြက္ ဖန္ဒင္ကလည္း ပရိုပိုဇယ္တင္ထားတုန္း မက်ေသးဘူးတဲ့။ ဒိုနာေတြက အထူးစဥ္းစားေပးမယ္ေတာ့ ေျပာတယ္တဲ့။ အဲဒီေတာ့ မင္း ေသလို႔မရေသးဘူး။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ဟာဗ်ာ …။ ခက္တာပဲ။ ဒီလိုလုပ္ပါလား။ က်ဳပ္ ခင္ဗ်ားလက္ထဲက တံစဥ္ႀကီးကို ေရႊခ်ေပးမယ္ေလ။ အခုပဲ က်ဳပ္ကို ေခၚလိုက္ … ဟုတ္လား။ နည္းေသးလို႔လား … ခင္ဗ်ား မ်က္ႏွာ ေပါက္ႀကီးက ဆိုးကဆိုးနဲ႔ …၊ ဒီ လိႈင္လႈိင္ပန္း ေဆးရံုႀကီးက ပလတ္စတစ္ ဆာဂ်ရီက အရမ္းေကာင္းတာ။၊ က်ဳပ္ အကုန္အက် ခံေပးမယ္။ ဟာ … ရႈပ္ပါတယ္ဗ်ာ၊ ျဖတ္ေဖာက္ခ်ဳပ္ပါ လုပ္ခ်င္လား၊ က်ဳပ္စိုက္မယ္ဗ်ာ။ စည္းစိမ္ျပဳတ္ခ်င္ ျပဳတ္သြားပေစ။
ေဘးက နားေထာင္ေနေသာ ဦးရုကၡစိုးႀကီးက ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးစကားေၾကာင့္ ဘုရားတေနသည္။ ေသမင္း ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး ေဒါသထြက္သြားသည္။ သို႔ေသာ္လည္း သူ႔ေဒါသကို အစြမ္းကုန္ ထုတ္သုံး ရန္မျဖစ္ေၾကာင္း သူသိသည္။
ေသမင္း။ ။ ဟင္းဟင္း … ခ်ိဳကုပ္ေနာ္ ခ်ိဳကုပ္။ ေသမင္းကိုေတာင္ လာဘ္လာထိုးေနတယ္။ မင္းကို မေသမခ်င္း သားေရပင္နဲ႔ ပစ္သတ္ခ်င္တဲ့သူေတြ ရွိေနေသးလို႔ေပါ့ကြာ ...။ မဟုတ္လို႔ကေတာ့လား၊ ငါ့စိတ္နဲ႔ ငါ့ကိုယ္ဆို မင္းေသၿပီ။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ကိုယ့္စိတ္နဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ေပါ့ ေသမင္းရယ္။ က်ဳပ္ဆို ဘယ္သူ႔စကားမွ နားေထာင္တာ မဟုတ္ဘူး။ က်ဳပ္လုပ္ခ်င္တာလုပ္ခဲ့တာ။ ခင္ဗ်ားႀကီးလည္း အဲဒီလိုပဲ လုပ္စမ္းပါ။
ေသမင္း။ ။ ေဟ့ေကာင္ … မင္း စကားကို ၾကည့္ေျပာ၊ မပုတ္ခတ္နဲ႔။ မင္းကို တတိုင္းျပည္လံုးက ျပည္သူေတြက ခ်က္ခ်င္း မေသေစခ်င္ဘူးကြ။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ဗ်ာ … ဟုတ္လား။ ေၾသာ္ … က်ဳပ္ကို ဒီေလာက္ ခ်စ္ၾကမွန္း အခုမွပဲ သိေတာ့တယ္။ ဒီလိုမွန္းသိရင္ က်ဳပ္ ျပည္သူေတြအေပၚ အခုေလာက္ မရက္စက္ပါဘူးဗ်ာ ...။ အခု ရက္စက္တာရဲ႕ ၁၀၀ ပံု တပံုေလာက္ ေလွ်ာ့ေပးခဲ့ပါတယ္။ က်ဳပ္ သိပ္မွားသြားၿပီ။
ရုကၡစိုး။ ။ ဘာေတြေျပာေနတာလဲ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးရဲ႕။ ခင္ဗ်ားကို ျပည္သူေတြက ခ်စ္တာမဟုတ္ဘူး၊ မုန္းတာ၊ မုန္းတာ။ မုန္းလို႔ ခ်က္ခ်င္း မေသေစခ်င္တာ။ ခင္ဗ်ားရဲ႕ အျပစ္ဒဏ္ေတြကို လူ႔ဘဝမွာတင္ ပယ္ပယ္နယ္နယ္ ခံစားတာကို ျမင္ခ်င္ၾကတာ။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ေၾသာ္ ဟုတ္လား။ ထင္ေတာ့ ထင္သား၊ က်ဳပ္မ်က္ခြက္ႀကီးက သိပ္ေတာ့ ခ်စ္စရာ မေကာင္းပါဘူးလို႔။ အဲဒါေၾကာင့္ ေျပာတာေပါ့ ေသမင္းရဲ႕။ က်ဳပ္ကိုေခၚပါဆို။ က်ဳပ္ႏွိပ္စက္ခဲ့သမွ် က်ဳပ္ကို ျပန္လုပ္ၾကေတာ့မယ္။
ေသမင္း။ ။ မေခၚဘူး၊ မေခၚဘူး။ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မွ မေခၚႏုိင္ဘူး။
ထုိစဥ္ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီး၏ မိသားစုက ျပာေလာင္ခတ္ကာ လႈိင္လႈိင္ပန္း ေဆးရံုအတြင္းမွ ရွိရွိသမွ် ဆရာဝန္မ်ားကို အတင္း ေခၚေဆာင္လာေလသည္။ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီး၏ အပါးေတာ္ၿမဲ ခ်ိဳကုပ္တေယာက္က ဆရာဝန္ႀကီး တဦးကို ေသနတ္ေထာက္ကာ အျမန္ဆံုး ျပန္ရွင္ေစရန္ ကုခိုင္းေနေလသည္။
ရုကၡစိုး။ ။ ကဲ … ျပန္ဝင္ေတာ့ေလ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီး။
ခ်ိဳကုပ္။ ။ ဟင့္အင္း … ဝင္ဘူး၊ ဝင္ဘူး … ဝင္ဘူးဆို ဝင္ဘူး။
ရုပ္ၾကမ္းႀကီးျဖင့္ ႏုေနေသာ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးကို ေသမင္းက “ဒီေလာက္ေတာင္ ျဖစ္လွတာဟယ္” ဟု ႀကိမ္းဝါးရင္း သူ႔ ခႏၶာကိုယ္ စန္႔စန္႔ႀကီးထဲ အတင္းထိုးထည့္လိုက္ေလသည္။ ထိုအခါ ဆရာဝန္ႀကီး ဘာမွ မလုပ္ရေသးမီ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးလည္း ေငါက္ကနဲ ထထုိင္ေလေတာ့၏။
ကြိဳင္ကြိဳင္။ ။ ဟယ္။ ေမာင္ေတာ္ သတိျပန္ရၿပီ။ ေမာင္ေတာ္မေသဘူး၊ ဝမ္းသာလိုက္တာ၊ ဝမ္းသာလိုက္တာ။
ကြိဳင္ကြိဳင္က ဝမ္းသာလံုး ဆို႔ေနေသာ္လည္း မေသရသျဖင့္ မေပ်ာ္ႏိုင္သူ ခ်ိဳကုပ္ဒူးႀကီးမွာ ထြက္လာေသာ ေဒါသကို မည္သူ႔အေပၚ ပံုခ်ရမွန္းမသိ ျဖစ္ေနရာက သူ႔မယားကြိဳင္ကြိဳင္အေပၚသာ ပံုခ်ေတာ့မည္ဟု စိတ္ကူး မိၿပီး နေဘးရွိ ေထြးခံကို ယူ၍ ကြိဳင္ကြိဳင့္ေခါင္းကို ေဂါက္ ခနဲျမည္ေအာင္ ထုခ်လိုက္ေလေတာ့၏။ ။
“ေထြရာေလးပါး” သည္ Satire ေခၚ သေရာ္စာ က႑ ျဖစ္ပါသည္။ သတင္းမွန္မ်ားအေပၚ အေျခခံ ေရးသား ထားျခင္း မဟုတ္ပါ။
No comments:
Post a Comment